-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฎ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฎข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฎข้อ 17
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
#ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่
ลูกเพื่อนแม่คนที่1 รามิล เตชนะหิรัญ
SECRET GARDEN #ความลับของต้นไม้ -END- (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66975.0)
ลูกเพื่อนแม่คนที่2 เบนจามิน เกียรติธนธาดา
MUSIC BOX #นิยายกล่องดนตรี -END- (https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=68034.0)
ต้นไม้ * ดนตรี * อัญมณี [์NOW]
Jewelry Design
#อัญมณีที่รัก
ผมออกแบบแหวนแต่งงานให้คนอื่นมามากมาย
คงมีแค่คนเดียวที่ผมจะไม่ได้ออกแบบแหวนแต่งงานให้
คนๆ นั้นก็คือตัวผมเอง…
- นพจินดา วรโชติเมธี -
PROLOGUE
- Jewelry-
งานแต่งงานงานที่ 24 ในเวลาครึ่งปี
ยังมีการ์ดเชิญอีกสิบยี่สิบใบที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน ทั้งหมดนั่นเป็นของลูกค้าที่เขาเป็นคนออกแบบแหวนแต่งงานให้ เสียงพูดคุยแสดงความยินดีที่ดังอยู่รอบตัว ชุดสูทเจ้าบ่าวราคาแพงและชุดเจ้าสาวฟูฟ่องยาวลากพื้นนั่นไม่ใช่สิ่งที่ทิมสนใจ ที่เขาสนใจคือแหวนเพชรบนนิ้วนางข้างซ้ายของทั้งคู่ แหวนแต่งงานที่เขาเป็นคนออกแบบเอง
Pure Jewelry
เป็นธุรกิจอัญมณีที่สืบทอดกันมาหลายรุ่น นพจินดา วรโชติเมธี เป็นหนึ่งในลูกหลานผู้บริหารรุ่นปัจจุบัน โดยส่วนตัวแล้วทิมไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับด้านบริหารเท่าไหร่ อัตราการเติบโต กำไรสุทธิ การตลาดต่างๆ ในส่วนนี้จะมีพี่สาวคนโตอย่างพี่พลอย พี่ชายหยกและเพชรที่คอยดูแล ส่วนเขาที่เป็นน้องชายคนเล็ก
ทับทิม…รับผิดชอบเรื่องการออกแบบอย่างเดียว
ทิมไม่ได้คิดว่าตัวเองจะออกแบบเก่งอะไรมากมายหรอก เขาแค่ทำในสิ่งที่ชอบและทำออกมาได้ดีเท่านั้น ตั้งแต่เด็กๆ เราสนิทกันสี่คนมีชื่อว่าแก๊งลูกเพื่อนแม่ ก็เขาอีกนั่นแหละที่เป็นคนตั้ง ชื่อก็แปลตามตัว ลูกเพื่อนแม่ ..
รามิลกับเบนจามินผู้ซึ่งไม่เคยสนใจศิลปะเลยสักนิด วาดพระอาทิตย์ให้คนมองเป็นพระอาทิตย์ได้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว สองคนนั้นหัวถนัดไปทางวิทยาศาสตร์และการคำนวณซะมากกว่า เลยมีแค่เขากับคินที่เกลียดการคิดเลขเกินสองหลักเลยเบนเข็มไปทางศิลปะอย่างเต็มตัว
ทิมรู้ตัวว่าชอบการออกแบบเครื่องประดับตั้งแต่ม.ต้น งานชิ้นแรกก็คือสร้อยข้อมือประจำแก๊งลูกเพื่อนแม่ เป็นสร้อยเงินที่สลักชื่อแต่ละคนเอาไว้ ตอนนั้นโคตรเท่รู้สึกถึงความเป็นกลุ่มเพื่อนสนิท เพื่อนตาย เราและนาย ถึงตอนนี้มันจะเล็กจนใส่ไม่ได้แต่พวกเขาทุกคนก็ยังเก็บไว้อยู่ พอโตขึ้นก็รู้ว่าชอบอะไรเลยเลือกเรียนออกแบบเครื่องประดับ สิ่งที่ทิมถนัดคือ แหวนแต่งงาน…
จริงๆ ก็ไม่รู้ว่าเริ่มมาจากตอนไหน จำได้คร่าวๆ ว่าเขาออกแบบแหวนแต่งงานให้กับเพื่อนร่วมรุ่นที่มหา’ลัย และเพื่อนคนนั้นชอบแหวนแต่งงานที่เขาออกแบบมากถึงขนาดลง IG โปรโมทให้ หลังจากนั้นงานที่เข้ามาส่วนมากก็จะเป็นเครื่องประดับที่เป็น
แหวนแต่งงาน แหวนคู่ สร้อยคู่ หรือแม้กระทั่งตุ้มหู
แปลกใจตัวเองเหมือนกัน..ออกแบบงานที่เกี่ยวกับความรัก
แต่คนออกแบบไม่เคยมีความรัก
..............
..................................................
-
...................
..................................................
ทิมเติบโตท่ามกลางครอบครัวและเพื่อนสนิทที่ตามใจเขาแทบทุกอย่าง คุณย่ากาญจนาดูแลเขายังกะไข่ในหิน อยากได้อะไรก็ต้องได้ อยากไปไหนก็ให้ไป อยากกินอะไรก็ได้กิน เขาก็พอรู้ตัว่าเขาโดนสปอยล์จนเสียนิสัยแต่เขาก็รู้ลิมิตตัวเองว่าเขาสามารถเอาแต่ใจกับใครได้บ้าง
คงเพราะหน้าตาที่เหมือนแม่แทบจะถอดแบบมา คุณย่าเลยตั้งชื่อให้เขาว่าทับทิม..บอกว่าเหมาะกับเขาดีเพราะตอนเกิดมาแก้มสองข้างเป็นสีแดงเหมือนสีของทับทิม ตอนเด็กๆ เรื่องชื่อก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไร แต่พอโตขึ้นมันก็เขินๆ อยู่เหมือนกัน สุดท้ายเลยตัดปัญหาให้ทุกคนเรียกว่าทิมแทนมีแค่ไอ้แก๊งลูกเพื่อนแม่เท่านั้นที่ยังคงเรียกเขาว่า ทับทิม..
ก็เพราะหน้าตาเหมือนแม่และตัวที่เล็กกว่าใครในแก๊งนี่แหละที่เป็นปัญหา เขาโดนผู้ชายเข้ามาจีบตั้งแต่ตอนมัธยม มีไอ้มิล เบน คิน คอยกันท่าให้ทุกคน ทิมไม่ได้สนเรื่องผู้หญิงผู้ชายถ้าคนที่เขาชอบเป็นเพศไหนมันก็ได้หมด อย่างตอนนี้ไอ้รามิลหัวหน้าแก๊งกับเบนจามินมือขวาของเขาก็มีแฟนเป็นผู้ชาย
ก็รักกันดี…รักกันมากเลยด้วยซ้ำ
รักกันจนไอ้คินอิจฉาตาร้อนอยู่ทุกวัน
ทิมยินดีหมดไม่ว่าสะใภ้ของแก๊งลูกเพื่อนแม่จะเป็นใคร ขอแค่รักเพื่อนเขาจริงๆ ดูแลเพื่อนเขาดีๆ ก็พอแล้ว ทิมตั้งใจไว้ว่าเขาจะเป็นคนออกแบบแหวนแต่งงานให้กับแก๊งลูกเพื่อนแม่ และแน่นอนว่าคนแรกเขาทำสำเร็จไปแล้ว รามิลกับต้นไม้มีแหวนคู่ที่เขาออกแบบให้ และคิดว่าอีกไม่นานเขาคงได้ออกแบบแหวนให้กับเบนจามินและคีตา ส่วนไอ้คินรอให้มันหาแฟนเป็นตัวเป็นตนให้ได้ก่อน ผลุบๆ โผล่ๆ ไปทั่วประเทศไม่รู้ว่าตอนไหนถึงจะหยุดอยู่กับที่สักที
ส่วนตัวเขา…ไม่เคยนึกภาพตัวเองตอนมีความรักเลย ยอมรับว่ามีคนเข้ามาหาบ้างแต่ทิมก็รู้ว่าทุกคนที่เข้ามาเพราะหน้าตา ไม่ก็นามสกุลเขาเท่านั้น ถ้าเจอนิสัยจริงๆ ของเขาขึ้นมาก็คงจะถอยหนีไปกันไปคนละทาง
มันหายากนะคนที่รับนิสัยของเราได้ทุกอย่างโดยเฉพาะคนที่นิสัยเอาแต่ใจอย่างเขา ทิมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะมีใครที่รักเขามากๆ เหมือนกับที่ต้นไม้รักรามิล หรือคีตาที่รักเบนจามินหรือเปล่า เพราะออกแบบแหวนแต่งงานมาเยอะก็เลยรู้ว่าผู้ชายทุกคนก็อยากจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ
มีงานแต่งงานที่มีคนมาร่วมแสดงความยินดี
มีภรรยาที่ตัวเองรัก
มีลูกสาวลูกชายวิ่งเล่นไปมา
สำหรับทิม..บางทีความรักอาจจะไม่ต้องการเขาก็ได้
เสียงเจ้าสาวเรียกเพื่อนๆ ให้มาที่หน้าเวทีเพราะว่าเจ้าตัวจะโยนดอกไม้แล้ว ทิมได้แต่ยืนมองอยู่ข้างล่าง เพื่อนเจ้าสาวบางคนจริงจังกับการแย่งช่อดอกไม้กันมาก มีถอดรองเท้าส้นสูงถกกระโปรงเตรียมพร้อม ไม่รู้ว่าความเชื่อว่าคนที่ได้รับช่อดอกไม้จากเจ้าสาวแล้วจะได้แต่งงานเป็นคนต่อไปนี่มันจะจริงมากแค่ไหน แต่เชื่อว่า ณ วินาทีแย่งได้แย่งผลักเป็นผลักตบเป็นตบ
พิธีกรนับหนึ่งถึงสามก่อนที่เจ้าสาวจะหันหลังแล้วโยนช่อดอกไม้ในมือเต็มแรง เสียงกรี๊ดของเพื่อนเจ้าสาวดังลั่น พิธีกรงานแต่งก็บิ้วซะจนทิมเองก็ยังลุ้นไปด้วย แต่อยู่ดีๆ ไอ้ช่อดอกไม้ที่เขาเห็นอยู่ในมือเจ้าส่าวมันลอยละลิ่วมาทางที่เขายืนอยู่ ทิมเงยหน้ามองช่อดอกไม้ที่อยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนทิศทางมาทางนี้ และแน่นอนว่า..
“คุณทิม!”
ช่อดอกไม้หล่นใส่หัวเขาเต็มๆ ก่อนที่มันจะตกมาอยู่ในมือเขาแบบ งงๆ กลีบดอกกุหลาบสีขมพูปลิวว่อนพร้อมกับเสียงพิธีกรที่บอกให้ทุกคนปรบมือเมื่อมีคนได้ช่อดอกไม้แล้ว ทิมเงยหน้ามองผู้คนรอบตัวที่ยิ้มให้ก่อนจะก้มลงมองช่อดอกไม้ในมือ
ผิดคนเปล่าวะอย่างเขาเนี่ยนะจะได้แต่งงาน..
Jewelry Design
“แก้วนี้เพื่อคุณภาคิน”
แก้วเหล้าสี่แก้วชนกันเป็นรอบที่สิบ ร้านที่มาในวันนี้เป็นร้านใหม่ที่เบนจามินบอกว่าเจ้าของรู้จักกัน รามิลโทรมาหาเกือบสามทุ่มว่าจะมารับแล้วส่งคนมาขับรถกลับบ้านไปก่อน ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่เพราะลูกเพื่อนแม่แต่ละคน เป็นนักธุรกิจที่งานรัดตัวแต่สำหรับเรื่องเพื่อน เขาให้ทุกคนเต็มร้อย จะกินข้าวก็แค่โทรนัด กินเหล้าก็แค่บอก เราพร้อมเจอกันให้ครบสี่คนได้ตลอดเวลา ดีที่ต้นไม้กับคีตาเข้าใจเรื่องนี้ ถึงไม่มีปัญหา
“ได้ข่าวว่าได้ดอกไม้เจ้าสาวเหรอวะทิม”
“เออ..หล่นใส่หัวกูเลย”
“เอาแล้ว! เอาแล้ว! น้องทับทิมกูจะได้แต่งงานแล้วแน่ๆ”
“มึงเชื่อเรื่องนี้ด้วยเหรอไงเบน ไร้สาระ”
“กูจะคอยดูระหว่างคินกับมึงใครจะมีแฟนก่อนกัน”
“กูบอกเหรอว่าจะมีแฟน”
“เอ๊า! ไอ้ทิม มึงอย่ามาดูถูกเดสทินี่เผลอๆ เนื้อคู่มึงอยู่ในนี้สามสิบแล้วอย่ามาเล่นตัว”
“โรแมนติคจังเจอในผับ”
รามิลหัวเราะลั่นเพราะไม่คิดว่าไอ้ทิมจะมาเจอเนื้อคู่ในนี้ แต่ก็อาจจะเป็นจริงก็ได้ไอ้ทิมหน้าตานี่น่ารักระดับผู้ชายด้วยกันมองแล้วยังหลง มีคนเข้ามาชนแก้วนับไม่ถ้วนใครกล้าหน่อยก็เข้ามาถามชื่อ แต่ถ้าถามช่องทางติดต่อนี่โดนสกัดก่อนทุกคน ดีที่ไอ้ทิมเป็นประเภท น่ารักแล้วหยิ่ง ไม่คุยกับใครง่ายๆ ไม่ชอบหน้าใครก็ไม่มีแม้แต่จะสนใจมอง ก็ยังดีถือว่าเซฟตัวเองในระดับหนึ่ง ต้นไม้ยังเคยบอกว่า ถ้ามีแฟนอย่างทิมคงต้องเป็นบ้าเพราะคนเข้ามาจีบเยอะแน่ๆ
ก็น่าจะจริง เขาสามคนทำหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดให้ทิมตั้งแต่มันอยู่อนุบาล
ไอ้โยโย่ห้องดอกดาวเรืองวิ่งมาดึงจุกผมไอ้ทิมนี่เขาถึงกับตามไปคิดบัญชีถึงห้องเรียนเลยทีเดียว
“ไปห้องน้ำก่อน”
“ไหวไหมวะ”
“ไหว..ยังมองมึงว่าไม่หล่ออยู่คิน แสดงว่ากูไม่เมา”
“ด่ากูได้ขนาดนี้แสดงว่ายังโอเค”
ทิมโบกมือลาก่อนจะเดินไปทางห้องน้ำ แต่พอเห็นคนที่ยืนรอต่อคิวก็เลยเปลี่ยนใจเดินมาตรงห้องน้ำอีกด้าน จะว่าไปก็เริ่มจะมึนๆ อยู่เหมือนกันเหล้าที่กินไปก็ไม่ใช่น้อยๆ ทิมยกมือขึ้นมาบีบขมับตัวเองพยายามโฟกัสกับภาพตรงหน้า ทางเดินไปห้องน้ำด้านนอกไม่ได้กว้างขวางอะไรนัก และยิ่งตอนนี้มีผู้ชายกับผู้หญิงกำลังยืนคุยกันในระดับที่เรียกว่าใกล้ชิดจนแทบจะจูบกันอยู่ โอเค...เป็นเรื่องปกติแต่มัน
ขวางทางคนอื่น..
ทิมกอดอกยืนรออยู่นานแต่ก็ไร้วี่แววว่าสองคนนั้นจะเห็นหัวเขาเลยสักนิด ดีที่ไฟตรงนี้ค่อนข้างมืดเลยเห็นหน้าทั้งผู้ชายและผู้หญิงไม่ชัดเท่าไหร่ นับหนึ่งถึงสิบรอบที่สองก็แล้วมองฟ้ามองพื้นก็แล้ว ก็ยังไม่เห็นว่าสองคนนั้นจะขยับตัวออกจากกันเลยมีจับผมจับเผ้าหยอกล้อกันไม่หยุด ทิมนับหนึ่งสองสามในใจก่อนจะตัดสินใจเดินผ่ากลางสองคนที่ยืนคุยกันอยู่
จังหวะที่กำลังเดินผ่านสายตาของผู้ชายที่เงยหน้ามามองทำให้ทิมต้องสบตา เพราะความมืดเลยมองหน้าไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ แต่สายตาที่มองเขาอยู่ตอนนี้บอกไม่ได้เลยว่ารู้สึกยังไง ทิมเดินต่อไปจนถึงประตูห้องน้ำได้ยินเสียงผู้หญิงแว่วๆ มาว่าเสียมารยาททิมเลยหยุดเดินแล้วหันมามอง
“เกะกะ”
บอกแค่นั้นแล้วก็ไม่อยากสนใจอีก ทิมผลักประตูห้องน้ำเข้าไปก่อนที่ประตูจะปิดลงเขาได้ยินเสียงผู้หญิงโวยวายอีกรอบว่า หัวเราะอะไรนักหนา! ตลกตรงไหน! ..ก็นั่นแหละเขาได้ยินเสียงผู้ชายที่เขาสบตาเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วหัวเราะออกมาทิมเลยหันหลังกลับไปมองเป็นจังหวะเดียวที่ผู้ชายคนนั้นหันมามองเขาเช่นกัน
มันมืดจนเห็นใบหน้าทั้งหมดไม่ชัด
แต่สิ่งเดียวที่ทิมเห็นคือสายตาที่มองกลับมา
ภาพตัด…
ทิมรู้สึกตัวตื่นเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู พอลุกขึ้นนั่งก็รู้สึกเวียนหัวเมื่อคืนหลังจากงานแต่งงาน แก๊งลูกเพื่อนแม่เกิดอยากจะปาร์ตี้เมาหัวราน้ำ เนื่องจากจะฉลองที่งานวาดรูปของคินได้ไปโชว์ที่ต่างประเทศ พอลับมาจากห้องน้ำทิมก็ดื่มต่อซะขวดเหล้าวางเกลื่อนเต็มโต๊ะ รู้ตัวอีกทีก็มานอนที่เตียงตัวเองแล้วน่าจะเป็นคินพากลับมาเพราะบ้านมันอยู่ข้างๆ
ทิมขยับตัวไปเปิดกรงเจ้ารูบี้ มันคือชินชิลลาสีขาวอ้วนปุ๊ก พอเจ้ารูบี้ออกมาจากกรงก็วิ่งมาเล่นกับเขาปล่อยให้เขาฟัดอยู่สองสามนาทีก็วิ่งไปทั่วห้อง รูบี้เชื่องมากเวลาเหนื่อยก็กลับเข้ามานอนในกรงเอง ไอ้เบนเรียกรูบี้ว่าไอ้หนูผี เพราะมันไม่ค่อยจะถูกกับเบนเท่าไหร่ ชอบกัดๆ ให้เบนเจ็บนิ้วเล่นอาจเป็นเพราะไอ้เบนมีกลิ่นของน้องอันนาด้วยละมั้ง
“น้องทิมคะ”
“ตื่นแล้วครับ ตื่นแล้ว”
ทิมลูบหน้าลูบตาขานตอบแม่บ้านที่มาเคาะเรียก เพิ่งรู้เหมือนกันว่าเขาเมาสลบมาจนถึงตอนบ่าย นั่งนิ่งอยู่สักพักจัดการเอาเจ้ารูบี้ใส่กรงแล้วพาตัวเองไปอาบน้ำอาบท่า
“ย่านึกว่าทิมจะตื่นพรุ่งนี้เช้า”
“นานๆ ทีจะดื่มขนาดนี้ไอ้คินก็ยังไม่ตื่นหรอกครับเชื่อทิม”
“คินตื่นจนมากินข้าวกับย่าตั้งแต่ตอนเที่ยงแล้ว หลานรักของย่าก็ยังไม่ตื่น”
เรื่องปกติมากบ้านของคินอยู่ติดกับบ้านของเขา มันสามารถปีนหน้าต่างเข้ามาในบ้านได้เลย ตั้งแต่ตอนเด็กคินเปิดประตูเข้ามานั่งกินขนมที่บ้านเขาแทบทุกวัน บางวันก็มานอนกลางวันให้พี่เลี้ยงเขากล่อม นั่นแหละมันถึงได้กลายเป็นหลานรักคนโปรดของคุณย่ากาญจนาแทนที่เขาได้ง่ายๆ
“งานแต่งงานเมื่อวานเป็นยังไงบ้าง คุณน้ำฝนใช่ไหม”
“ก็ดีครับ หรูหราฟูฟ่าตามแบบฉบับงานแต่งไฮโซ”
“เบื่องานออกแบบแหวนแต่งงานหรือยัง”
“อย่าบอกนะพี่พลอยว่ายังมีอีก ทิมคิดแบบไม่ออกแล้วขอเว้นบ้าง”
“ได้เว้นแน่ๆ งานนี้ ไม่ใช่แหวนแต่งงานหรอกสบายใจได้ทับทิม แต่บางทีอาจจะยิ่งกว่าแหวนแต่งงาน”
ทิมที่กำลังหยิบขนมเข้าปากหยุดชะงักเมื่อพี่สาวคนโตยื่นเอกสารมาตรงหน้า พอหยิบขึ้นมาดูใกล้ๆ มันก็เป็นเอกสารทั่วๆ ไปตัวอย่างแบบเครื่องประดับของ Pure Jewelry เอาไว้เสนอให้ลูกค้าดู ทิมเงยหน้าขึ้นมามองพี่สาวต่อคล้ายจะถามว่าแล้วมันยังไง
“คุณหญิงเฟื่องฟ้า เจริญกิจธาราต้องการจะทำเครื่องประดับให้ลูกหลานทุกคนในตระกูล”
“ทุกคนในตระกูล?”
“ตั้งแต่ลูกคนแรกยันหลานคนสุดท้ายที่อายุสองขวบ อ้อ..รวมญาติคนสนิทด้วยนะ”
“โห..ถูกหวยเหรอ”
“กำหนดการเสร็จก่อนวันเกิดน่าจะอยากทำให้ลูกหลานในวัย 66 ปี”
”จะว่าไปนามสกุลคุ้นๆ”
“เจริญกิจธาราที่นำเข้ารถยนต์ไง”
“แต่เดี๋ยวพี่พลอยหมายความว่า”
“ยินดีด้วยนะจ๊ะทับทิม ไม่ต้องออกแบบแหวนแต่งงานแล้ว แต่ได้ลูกค้าไปทั้งตระกูลเลย”
ทิมนิ่งค้างอยู่อย่างนั้นก้มหน้าลงมองบรรดารายชื่อที่พี่พลอยแนบมาให้ มันทั้งตระกูล..ทั้งตระกูลจริงๆ โอเคการมีลูกค้าแบบนี้มันก็ดีต่อบริษัทเพราะมูลค่าเครื่องประดับไม่ใช่น้อยๆ แถมรวยระดับนี้ก็คงจะทุ่มไม่อั้น และแน่นอนว่ามันจะต้องมีหลากหลายรูปแบบทั้งสร้อยคอ สร้อยข้อมือ แหวน คิดแล้วก็ตื่นเต้นดี
“วันจันทร์เดี๋ยวทิ้มต้องไปหาคุณเบนซ์ที่บริษัทเขานะ น่าจะคุยเรื่องนี้ เดี๋ยวพี่ส่งโลเคชั่นให้”
“ทำไมเขาไม่เข้ามาคุยกับเราเอง”
“น่า..เอาใจเขาหน่อยลูกค้าวีไอพี”
ทิมพยักหน้าอย่างเข้าใจเขาทำงานกับคนมาหลากหลายระดับ การเอาใจลูกค้าก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร และก็ไม่ได้ลำบากตรงไหนด้วย พี่พลอยบอกเพิ่มว่าคุณเบนซ์น่าจะมีอายุพอสมควรเพราะในประวัติเห็นเขียนไว้ว่าลูกชายเรียนอยู่ที่อเมริกา ก็ดี..จะได้ไม่มีปัญหาเรื่อง...เพราะเขาเคยเจอลูกค้าที่เข้ามาจีบ จริงๆ เข้ามาจีบแบบปกติก็ไม่เท่าไหร่หรอกแต่ไอ้ประเภทที่เข้ามาลวนลามแต๊ะอั๋งจนถึงขั้นเขาอดทนไม่ไหวก็เจอมาแล้วเหมือนกัน
Jewelry Design
“คุมทิมรอสักครู่นะคะ คุณเบนซ์กำลังจะออกจากห้องประชุม”
ทิมตอบรับเลขาที่พาเขามานั่งที่ห้องรับรองใหญ่โตสายตาก็มองไปรอบๆ ห้องมีรางวัลมากมายที่วางอยู่ในตู้โชว์ มีโมเดลรถวางอยู่เต็มไปหมด แค่เพียงไม่นานเลขาคุณเบนซ์ก็เดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับผู้ชายที่ดูมีอายุยิ้มอย่างใจดีเดินเข้ามาด้วยเช่นกัน
“พอดีการประชุมยืดเยื้อไปหน่อยครับ คุณทิมมานานหรือยังครับ”
“ไม่นานเท่าไหร่ครับ”
“เราไปคุยกันที่ห้องทำงานของผมดีกว่าครับ รายละเอียดอยู่ที่นู่นคุณพลอยบอกให้คุณทิมทราบแล้วใช่ไหมครับว่าต้องเปลี่ยนคนประสานงานเพราะผมต้องไปดูสาขาที่ใต้กะทันหัน”
“พี่พลอยบอกแล้วครับ”
“จริงๆ เปลี่ยนเป็นหลานผมก็โอเคนะครับ เขาเป็นสถาปนิกน่าจะคุยกับคุณทิมรู้เรื่องมากกว่า เรื่องออกแบบผมไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่”
“หลานเหรอครับ?”
“ครับ น่าจะเด็กกว่าคุณทิมสักสองสามปี”
เด็กกว่าด้วย....
เราสามคนรวมเลขาของคุณเบนซ์หยุดอยู่หน้าห้องที่มีป้ายชื่อและตำแหน่งชัดเจน ก่อนจะมาที่นี่พี่พลอยบอกไว้แล้วว่าเจริญกิจธาราขอเปลี่ยนคนที่เขาจะติดต่อตลอดเวลาที่ออกแบบเครื่องประดับให้คนทั้งตระกูล เพราะคุณเบนซ์ต้องลงใต้กระทันหัน แต่แค่ไม่รู้ว่าเป็นใครก็เท่านั้น ทันทีที่ประตูห้องทำงานเปิดออกสิ่งที่เห็นตรงหน้าทำให้ทั้งสามคนยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู
ผู้ชายที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบกำลังเอาขาพาดบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ในมือถือโทรศัพท์ไว้ แต่ที่ทำให้ทิมสงสัยคือสายตาที่กำลังมองหน้าเขาอยู่ตอนนี้ ต่างคนต่างมองกันอยู่อย่างนั้นทิมเองรู้สึกคุ้นกับสายตาที่มองมาอย่างบอกไม่ถูก
เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน..
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเอาขาพาดบนโต๊ะอา วันนี้อามีแขกด้วยเอาลงๆ”
ทิมรู้สึกตัวเมื่อคุณเบนซ์เดินเข้าไปเอาแฟ้มเอกสารฟาดลงบนขายาวๆ นั่นคนโดนฟาดเลยลุกขึ้นยืน การแต่งตัวลักษณะท่าทางก็ยังดูวัยรุ่นอยู่ถ้าคุณเบนซ์บอกว่าอายุน้อยกว่าเขาสักสองสามปีก็น่าจะประมาณยี่สิบหกยี่สิบเจ็ด คุณเบนซ์ดันตัวให้คนที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวมาอยู่ข้างหน้า
“นี่พอร์ชครับพอร์ช พชร เจริญกิจธาราหลานผมเอง”
TO BE CON
พระเอกเด็กกว่าและโรแมนติคจังเจอในผับ..555555
#อัญมณีที่รัก #ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่
twitter @ribbinbo
-
น้องทับทิมจะขายออกล้าวววว >< แถมเด็กกว่าด้วยจ้า
เด็กที่สบตากันหน้าห้องน้ำนี่ จะผ่านแก๊งลูกเพื่อนแม่ไปยังไงหนอ รอเลย อิอิ
-
:pig4: :3123: :3123:
-
ท่าทางพระเอกจะกวนประสาทน่าดู :pig4:
-
:L2: :pig4:
-
:3123:
รออ่านต่อจร้าา
:pig4:
-
คู่นี้แซ่บแน่ พระเอกแบด ๆ เจอนายเอกขาโหด
อันที่จริงแอบลุ้นคินทับทิม แต่ไม่ใช่ก็ไม่เป็นไร
-
o13 :really2:
-
เจอกันแล้วววว :hao7:
-
Jewelry Design
#อัญมณีที่รัก
ผมออกแบบแหวนแต่งงานให้คนอื่นมามากมาย
คงมีแค่คนเดียวที่ผมจะไม่ได้ออกแบบแหวนแต่งงานให้
คนๆ นั้นก็คือตัวผมเอง…
- นพจินดา วรโชติเมธี -
CH.1
- pearl -
ทิมแน่ใจหกสิบเปอร์เซ็นต์แล้วว่าคนที่คุณเบนซ์แนะนำว่าเป็นหลานนั้นคือใครและเขาเองเคยเจอที่ไหน อีกสี่สิบเปอร์เซนต์กันไว้ก่อนเผื่อหน้าแตกเดาผิด แต่ไอ้สายตาที่เอาแต่มองเขาอยู่ตอนนี้นี่มันก็บอกไม่ถูกว่าหมายความว่ายังไง เราทักทายกันแค่สวัสดีครับแค่นั้น นอกนั้นยังไม่ได้คุยอะไรกันต่อสักคำปล่อยให้คุณเบนซ์เป็นคนพูดรายละเอียดทั้งหมด
“เดี๋ยวผมต้องไปประชุมต่อแล้วคุณทิมคุยงานต่อกับพอร์ชได้เลยนะครับ”
พอคุณเบนซ์ลุกไปพร้อมเลขาทุกอย่างก็เงียบกริบเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้นมาก่อน โอเค..อย่างน้อยเขาก็เป็นผู้ใหญ่กว่าควรจะเริ่มทำงานได้แล้ว รายละเอียดเกี่ยวกับพวกเครื่องประดับถูกกางเต็มพื้นที่ แต่ไอ้คนที่นั่งมองหน้าเขาอยู่ตอนนี้ก็ยังไม่เห็นว่าจะก้มลงมามองแต่อย่างใด
“หน้าผมมีอะไรติดอยู่หรือเปล่าครับ”
“ขอโทษด้วยครับ”
“งั้นเริ่มกันเลยนะ คุณพอร์ชเป็นสถาปนิกเหรอครับ”
“ครับ ถ้าจะซื้อรถผมไม่ค่อยรู้เรื่องนะถ้าจะสร้างบ้านก็เรียกผมได้เสมอ คุณทิมอายุมากกว่าผมใช่ไหมครับ”
“ครับ ผมสามสิบแล้วส่วนคุณพอร์ช”
“ยี่สิบเจ็ดครับแล้วอย่างนี้ผมต้องเรียกคุณทิมว่าพี่ไหม”
“ไม่ดีกว่าครับยังไงคุณก็เป็นลูกค้า ผมก็จะเรียกคุณพอร์ชเหมือนกัน”
โอ้โห…
ทั้งๆ ที่คำตอบก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติแต่พอร์ชรู้สึกว่าโดนแบ่งแยกอย่างชัดเจน อารมณ์แบบมึงอย่าข้ามเส้นมาลูกค้าก็คือลูกค้าเข้าใจนะ …บอกตามตรงพอร์ชไม่ค่อยคุ้นเคยการทำงานแบบนี้สักเท่าไหร่ เขาเป็นสถาปนิกที่สามารถคุยเล่นกับลูกค้าที่เป็นผู้ชายได้เฮฮาปาจิงโกะชนแก้วแดกเหล้าได้หมด
ตอนนี้เหมือนตัวเองนั่งอยู่บนเก้าอี้ประธานและฝั่งตรงข้ามคือนักธุรกิจที่ต้องเจรจาตกลงเซ็นสัญญาด้วย นี่โดนอาเบนซ์หลอกป่ะวะ ไหนบอกคนทำงานออกแบบเหมือนกันคุยกันง่ายไม่ถึงครึ่งชั่วโมงรู้สึกอึดอัดจะต่ายห่าอยู่แล้ว
หรือว่า..คุณทิมจะจำเขาได้
พอร์ชรู้ตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นหน้าคุณทิม นพจินดาแล้วว่าคือคนเดียวกับที่เขาเจอที่ผับ ทำไมเขาจะจำไม่ได้หน้าตาน่ารัก? เออ..ไม่รู้ว่าผู้ชายจะใช้คำนี้ได้หรือเปล่าแต่ก็ไม่น่าจะใช่คำว่าหล่อ จะมีสักกี่คนคนที่เดินผ่ากลางตอนที่เขากำลังอิอ๊ะจิ๊จ๊ะกับขวัญคนที่เพิ่งได้เจอกันที่ผับ ถึงมันจะมืดจนมองเห็นหน้าไม่ชัดแต่ดวงตากลมโตนั่นคือสิ่งที่เขาไม่เคยลืม
ตาสวย..
ถึงจะใส่แจ๋วแต่ก็มีความดื้อเหมือนลูกแมว
แต่นั่นแหละ..เขาก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้มาเจอกันอีกครั้งแถมในฐานะลูกค้าอีกต่างหาก นึกไม่ถึงด้วยว่าอายุอานามจะสามสิบแล้ว ดูเด็กกว่าเขาตั้งเยอะโกงอายุเปล่าวะผิวนี้ยังกะผิวเด็ก
“ผมว่าหน้าผมต้องมีอะไรติดอยู่แน่ๆ ”
“ผมแค่คิดว่าคุณทิมดูเด็กกว่าอายุจริง”
“อ้อ..นึกว่า”
“ว่า?”
พอเขาถามต่อคุณทิมก็แค่ยิ้มนิดๆ แล้วก้มลงมองไอแพดตรงหน้าต่อ แค่เพียงไม่นานก็ยื่นมาให้เขาดูแบบต่างๆ ท่าทางมืออาชีพมากสมกับเป็น Pure Jewelry แบบเครื่องประดับหลายร้อยแบบที่เขาเห็นมันสวยสมกับคำชมต่างๆ ที่คุณย่าและญาติเขาพูดกรอกหูอยู่ทุกวัน
“คุณสายรุ้งนี่”
“ป้ารุ้งชอบเวอร์ๆ ครับเอาอะไรที่อลังการไว้ก่อนผมว่าสร้อยหรือไม่ก็ตุ้มหูน่าจะเหมาะกับป้ารุ้งขอใหญ่ๆ ด้วยนะครับแบบเดินมาห้าร้อยเมตรก็ยังเห็น
พอร์ชไม่ได้โกหกและแน่นอนว่าคุณทิมกลั้นยิ้มกับประโยคที่เขาเล่าให้ฟัง มีการพยักหน้าตอบรับก่อนจะก้มหน้าก้มตากับไอแพดตามเดิม นี่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะต้องมาเจอกับคุณทิมอีกสักกี่ครั้งญาติเขาเยอะแยะขนาดนี้ จริงๆ ให้ใครมาคุยแทนเขาก็ได้แต่เพราะเป็นสถาปนิกเลยโดนโยนมาให้รับผิดชอบ
ทั้งๆ ที่เขาเองก็ไม่มีความรู้เรื่องเครื่องประดับเลยสักนิด
วันๆ ก็สนใจแต่ตึกรามบ้านช่องอาคารบ้านเรือน
“ชื่อผมนี่อยู่คิวที่เท่าไหร่เหรอครับ”
“ตามลำดับอายุก็ไกลอยู่แต่ถ้าคุณพอร์ชอยากได้ก่อนลัดคิวให้ก็ได้นะ อยากได้เครื่องประดับแบบไหนครับ”
“แหวนแต่งงานครับ”
มือที่กำลังจดรายละเอียดหยุดชะงักแล้วเงยหน้ามองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม ก็ไม่แปลกเท่าไหร่อายุยี่สิบเจ็ดแล้วจะแต่งงานตอนนี้ก็ยังได้ รูปร่างหน้าตาก็ถือว่าหล่อในระดับที่เด็กสมัยนี้เรียกว่าเน็ตไอดอล บ้านก็รวยหน้าที่การงานดีก็คงมีผู้หญิงสวยๆ สักคนจับจองไว้อยู่แล้ว
“มีเจ้าสาวแล้วเหรอครับ”
นั่นประโยคคำถามหรือประโยคกวนตีน..พอร์ชเลยเลือกที่จะเงียบแล้วปล่อยให้คุณทิมทำงานต่อ วันนี้ก็ไม่มีอะไรมากเท่าไหร่แค่มาสรุปจำนวนญาติทั้งตระกูลแล้วก็รายละเอียดเกี่ยวกับเครื่องประดับคร่าวๆ คุยกันแค่นิดหน่อยก็เสร็จเขาก็มีแบบบ้านที่ต้องแก้อีกคุณทิมเองก็มีนัดต่อเลยขอตัวกลับก่อน
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณทิม ”
“ครับ ผมเองก็ยินดีขอบคุณเจริญกิจธาราที่ไว้ใจ Pure Jewelry ”
“คุณย่าผมเป็นแฟนคลับบริษัทคุณทิมครับชอบมาตั้งแต่สมัยสาวๆ แล้วก็ขอโทษด้วยนะครับเรื่องวันนั้น”
“วันนั้น..”
“ที่เกะกะ”
อ้อ..คิดไว้ไม่ผิดว่าคือคนๆ เดียวกันทิมที่กำลังจะเปิดประตูรถเลยหันมามองคนที่เดินมาส่ง วันนั้นก็เดาไว้เหมือนกันว่าผู้ชายที่เจอคงจะหน้าตาดีในระดับหนึ่ง แต่ก็ไม่คิดว่าจะโลกกลมขนาดนี้แต่ก็นะลูกค้าก็ส่วนลูกค้าเขาเองก็มีสิทธ์ไม่พอใจเรื่องวันนั้นเหมือนกัน
“ที่จริงมันก็เป็นทางสาธารณะผมเองก็ไม่ได้เป็นเจ้าของ”
“………………………………………………”
“แต่ก็ไม่ควรทำอะไรประเจิดประเจ้อแบบนั้นนะครับ มันไม่ได้น่าดูเท่าไหร่ทำให้คนอื่นลำบากด้วย”
“………………………………………………”
“คุณพอร์ชเองก็โตแล้วน่าจะรู้นะครับว่าอะไรควรไม่ควร ผมไปก่อนนะครับแล้วเจอกัน”
“………………………………………………”
ท้ายรถสีขาวพ้นสายตาเขาไปนานแล้วแต่พอร์ชยังคงยืนอยู่ที่เดิมมือใหญ่ยกขึ้นมาลูบหน้าตัวเองเบาๆ เจอกันครั้งแรกที่ผับก็ไม่ค่อยน่าประทับใจเท่าไหร่ มาเจอกันอีกครั้งทุกคำพูดนี่ก็ฟาดใส่หน้าเขาเต็มๆ
“เจ็บปวดเหลือเกินนี่ท่าจะร้ายไม่เบา”
Jewelry Design
“วันนี้กลับบ้านมาหาย่าได้แล้วเหรอตาพอร์ช”
“คิดถึงข้าวฝีมือป้าพรใจจะขาด อยู่คนเดียวพอร์ชกินมาม่าทุกวัน”
“ก็บอกให้กลับมาอยู่บ้านใหญ่ บ้านเราใหญ่โตไปอยู่ทำไมคนเดียว”
“อยากอยู่บ้านที่ตัวเองออกแบบเอง”
“บ้านเราน่ะน่าปวดหัว ซอกแซกไปมาเดี๋ยวบันไดเดี๋ยวห้องนู้นห้องนี่ย่าไปครั้งสองครั้งไม่เคยจะชิน”
พอร์ชล้มตัวนอนลงบนตักย่า หลังจากย้ายออกไปอยู่คนเดียวตั้งหลายปีแล้วแต่ย่าก็ไม่เคยจะเลิกบ่นเรื่องนี้สักที เพราะงานที่เขาทำมันทำให้เขาต้องพบลูกค้าบ่อยๆ และทำงานดึกๆ อยู่ตลอดเวลา พอเปิดบริษัทของตัวเองก็เลยขอย้ายไปอยู่คนเดียวแน่นอนว่าบ้านที่เขาอยู่ตอนนี้เขาเป็นคนออกแบบเองทั้งหมด และเขาก็คิดไว้แล้วว่ามันจะใช้เป็น
เรือนหอ..ของเขาด้วย
“ย่าครับย่ารู้จัก Pure Jewelry มานานหรือยัง”
“นานมากแล้วเขาดังมานานตั้งแต่สมัยคุณกาญจนายังเป็นประธานอยู่ เมื่อก่อนใครจะโชว์เครื่องเพชรเวลาออกงานก็ต้อง Pure Jewelry เท่านั้น”
“แล้วรุ่นปัจจุบันนี่..”
“ก็เก่งเหมือนเดิม ย่าเคยเจอพลอย เพชร แล้วก็หยกตั้งแต่ตัวเล็กๆ ตอนนี้น่าจะโตกันหมดแล้ว”
“แล้วคนสุดท้ายล่ะครับไม่ได้มีหลานสี่คนเหรอ”
“ทิม หลานสุดหวงของคุณกาญจนาเขาเลยล่ะย่าเคยเจอตามงานไม่กี่ครั้ง ตอนเด็กๆ ย่ายังนึกว่าเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้ม คนนี้น่าจะไม่ชอบออกสื่อออกงานเท่าไหร่ไม่ค่อยเห็นหน้า แล้วเรา..ตาพอร์ชงานที่ย่ามอบหมายเป็นไงเจอวรโชติเมธีคนไหน”
“คนสุดท้ายนี่แหละย่า”
“เป็นยังไงบ้างทิมยังหน้าตาจิ้มลิ้มอยู่ไหม ตอนเด็กๆ น่ารักน่าชัง”
“ร้ายจะตาย”
“เราว่าอะไรนะตาพอร์ช”
“บอกว่าหิวจะตายอยู่แล้วครับ”
ต้องแกล้งเปลี่ยนเรื่องเดี๋ยวคุณย่าจะสงสัยเอา นอนคุยเล่นกันอยู่สักพักป้าพรก็เรียกมาทานอาหารเย็น หลังจากที่ทานอาหารเย็นเสร็จพอร์ชก็เดินขึ้นมาบนห้องเขาตั้งใจจะค้างที่นี่อยู่แล้ว ยังไงข้าวของเครื่องใช้ที่นี่ก็ยังมีเผื่อไว้
พอร์ชนั่งลงบนเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์มาเล่น เห็นเพื่อนผู้หญิงโชว์แหวนคู่กับแฟนพร้อมกับแทกชื่อไปยัง Pure Jewelry พอกดเข้าไปดูยอดฟอลก็ถือว่าเยอะเมื่อเทียบเท่ากับบริษัทเครื่องประดับอื่นๆ แค่เพียงไม่นานพอร์ชก็เจอไอจีส่วนตัวของคุณทิม มันไม่ได้ตั้งไพรเวทไว้แต่เซเลปหน้าตาดีขนาดนี้น่าจะไม่ได้มีแค่อันเดียวอยู่แล้ว
“ตอนเด็กๆ หน้าตาจิ้มลิ้มจริงๆ ด้วยว่ะ”
รูปในไอจีไม่ค่อยมีให้เห็นหน้าส่วนมากก็เป็นรูปเครื่องประดับแล้วก็ตัวอะไรขนสีขาวตัวกลมๆ หนูหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจแต่เกือบทั้งไอจีก็มีรูปเจ้าตัวนี้ไปแล้ว 70% มีรูปที่เห็นหน้าตัวเองน้อยมากแต่ลงทีคนก็มาไลค์และเม้นเยอะแยะไปหมด น่าจะฮอตพอตัว มีลงรูปตอนเด็กพร้อมกับเพื่อนอีกสามคนคนทุกคนแต่งตัวใส่เอี๊ยมแดงเหมือนแฝดสี่ ต่างกันที่คุณทิมบนหัวมีจุกน้ำพุอยู่คนเดียว ตลกว่ะตาโตแก้มกลมบ๊อก
“โดนหลอกด้วยหน้าตากันหมด”
พอร์ชย้อนกลับไปเมื่อสองสามวันก่อนเขาไม่ได้นัดเจอคุณทิมอีกเพราะเจ้าตัวบอกว่าขอเวลาออกแบบสักพัก วันนั้นเขามีนัดลูกค้าที่ร้านอาหารฟิวชั่นเจ้าดังร้านหนึ่ง เห็นตั้งแต่หน้าประตูร้านแล้วว่าใครที่เปิดเข้ามา คุณทิม นพจินดามาพร้อมกับผู้ชายตี๋ๆ และผู้ชายตัวเล็กที่สะพายกีตาร์ คิดว่าอีกฝ่ายไม่น่าจะเห็นเขาเพราะไม่ได้มองมาทางที่เขานั่งอยู่เลยสักนิด
จนเขาคุยกับลูกค้าเสร็จ จริงๆ ก็คุยเสร็จตั้งนานแล้วแต่คุณแพรนี่ไม่ยอมปล่อยให้เขาไปสักที ก็พอรู้จุดประสงค์แต่สำหรับเขาลูกค้าผู้หญิงก็คือลูกค้าถ้าไม่อยากเกินเลยก็อย่าให้ความหวังหรือเล่นด้วยเพราะยังไงก็ต้องทำงานด้วยกันอีกยาวไม่อยากมีปัญหา
“ไว้เจอกันนะคะพอร์ช กินข้าว ดูหนัง ฟังเพลงก็ได้ไม่ใช่เรื่องงานอย่างเดียว”
คุณแพรพูดเองเออเองเสร็จสรรพมีการเข้ามากระซิบเขาใกล้ๆ อีกต่างหากดีที่เขาขยับถอยหนีได้ทันก่อนที่คุณแพรจะโบกมือลาแล้วเดินออกไป นี่ก็ไม่รู้ว่าอะไรให้คนที่หยุดอยู่ข้างหลังคือคนที่เข้ามาเห็นฉากแบบนี้เป็นครั้งที่สอง คุณทิม นพจินดาคนเดิมยืนกอดอกมองเขาอยู่มุมปากที่ยิ้มนิดๆ นี่คิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วแน่ๆ
“คุณพอร์ชมาทานข้าวเหรอครับ”
“มาหาลูกค้าครับ”
“วันนี้คุณดูโตขึ้นกว่าเมื่อวันก่อนนะ”
“อ้อ..มาเจอลูกค้าก็เลยต้องแต่งตัวภูมิฐานหน่อยแล้วคุณทิมล่ะครับ มีนัดลูกค้าเหมือนกันเหรอ”
“มาทานข้าวกับเพื่อนครับ”
“เอาตรงๆ ผมไม่รู้ว่าคุณทิมเห็นอะไรไปบ้างแต่มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดอยู่แน่ๆ ผมไม่ได้ทำอะไรประเจิดประเจ้อเลยสักนิด”
“จริงๆ มันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณพอร์ช ผมไม่มีสิทธิ์ไปว่าอะไรคุณอยู่แล้ว”
จ้า..พ่อคุณวันนั้นด่าเขามาเต็มๆเลยนะ
“ครับ กลัวว่าจะมองกันผิดๆ บางทีคนเราเห็นอะไรก็ตีความอะไรไปต่างๆ นานาโดยที่ไม่รู้เรื่องจริงเป็นยังไง”
“…………………………………………………..”
ยิ่งพูดไปก็เหมือนยิ่งแก้ตัวพอร์ชเลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลย ไม่รู้ว่าพูดไปขนาดนั้นคุณทิมจะโกรธหรือเปล่าแต่ก็ยังเห็นยิ้มอยู่นะ พอคนตรงหน้าขอตัวไปห้องน้ำและเขาเองก็ต้องกลับไปทำงานต่อเลยร่ำลากันตรงนี้
จังหวะที่กำลังเดินผ่านโต๊ะทิมเหลือบมองไปยังกระปุกเกลือที่วางอยู่ก่อนจะทำเป็นหันหลังแล้วหยิบขึ้นมาเทใส่ลงบนแก้วน้ำเปล่าจากนั้นก็เดินเลี้ยวเข้าห้องน้ำ ทันทีที่คิดเงินเสร็จพอร์ชยกนาฬิกาขึ้นมาดูเมื่อเห็นว่าอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเขาต้องไปให้ถึงลาดพร้าวแต่รถน่าจะติดน่าดู มือใหญ่หยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มก่อนจะสำลักเต็มแรงจนพนักงานที่เอาบัตรมาคืนตกใจกันใหญ่
ทำไมเค็มขนาดนี้วะ!
สายตามองไปยังกระปุกเกลือที่ตอนนี้ว่างเปล่าจนแทบไม่เหลือเกลือสักเม็ด
ก่อนจะนึกไปถึงคนที่เขายืนคุยด้วยเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วจะเป็นใครไปได้อีก
“แสบนักนะ คุณนพจินดาเล่นอะไรเหมือนเด็กอายุสิบสามแล้วเสือกได้ผลอีก”
นั่นแหละวีรกรรมที่เขาพบเจอมา
ถึงได้บอกคุณย่าว่าหน้าตาจิ้มลิ้มแบบนั้นแต่ร้ายจะตาย
Jewelry Design
“ไอ้ทิมโมโหอะไรวะกูเห็นมันยิงไม่หยุดเลยตั้งแต่มาที่นี่”
“มันบอกลูกค้าพูดจากวนตีน รำคาญ”
“มีคนกล้ากวนตีนลูกพี่ทับทิมด้วยเหรอนี่ คินไม่เคยนึกมาก่อน”
“เดี๋ยวมึงได้เป็นเป้าแทนแน่ๆ ไอ้คินคุณชายทิมมันยิ่งโมโหอยู่”
วันนี้เป็นอาทิตย์กิจกรรมของแก๊งลูกเพื่อนแม่วนกลับมาอีกครั้งและครั้งนี้เป็นคิวของทับทิม ตอนแรกที่มันบอกจะไปยิงปืนนึกว่าฟังผิด ทุกทีกิจกรรมของไอ้ทิมมีแต่ แดก แดก และแดกกินตั้งแต่เช้ายันเย็นเย็นยันค่ำ วันนี้มาแปลกน่าจะอารมณ์ไม่ดีค้างคามาตั้งแต่หลายวันก่อน มาถึงก็ยิงไม่หยุด ขนาดไอ้เบนที่ชื่นชอบการยิงปืนเป็นชีวิตจิตใจยังขอยอมแพ้
ปัง!
ลูกกระสุนลูกสุดท้ายที่ยิงออกไปถึงจะได้คะแนนไม่ดีนักแต่ทิมไม่ได้สนใจเท่าไหร่ จังหวะที่หันตัวกลับไปหาแก๊งลูกเพื่อนแม่ที่นั่งอยู่ก็ต้องหยุดนิ่งเมื่อคนที่กำลังจะหันหน้ามาทางเดียวกับเขาคือใคร
พอร์ช พชร เจริญกิจธารา
“สวัสดีครับคุณทิม ไม่คิดว่าจะได้เจอที่นี่”
“ผมต่างหากที่ต้องบอกคุณพอร์ช ผมมาที่นี่ตลอดอยู่แล้วแต่ไม่เคยเจอคุณเลย”
“ผมเป็นสมาชิกอีกที่ครับ พอหมดอายุเพื่อนก็เลยแนะนำให้มาที่นี่ไม่นึกว่าโลกจะกลมขนาดนี้”
“ครับ ขนาดคนที่ไม่(อยาก)เจอยังได้เจอ”
พอร์ชไม่ได้คิดไปเองว่าบางคำคุณทิมตั้งจะให้เขาไม่ได้ยินแต่ก็ช่างเถอะ ไหนๆ ก็ได้มาเจอกันที่นี่ พอร์ชเลยยกมือขึ้นมาให้ทิมโชว์ฝีมือแต่สำหรับทิมรู้ว่ามันคือคำท้า ทิมยื่นมือไปจับมือที่อยู่ตรงตรงหน้าก่อนจะบอกว่ายินดี (รับคำท้า)
โอเค..ฝีมือยิงปืนของนักออกแบบเครื่องประดับไม่ใช่เล่นๆ คะแนนเขาสองคนฉิวเฉียดไปมาจนเจ้าหน้าที่ยังบอกว่าตื่นเต้นมากๆ เพราะไม่ได้เจอใครที่ฝีมือสูสีแบบนี้มานานมากแล้ว แค่เพียงไม่นานเพื่อนของพอร์ชก็เดินมาดูการแข่งเช่นเดียวกับแก๊งลูกเพื่อนแม่ที่เห็นว่าทิมหายไปนาน
จริงจังโคตรๆ
นึกว่าแข่งโอลิมปิค
พอร์ชเหลือบมองคนข้างๆ ที่ตั้งหน้าตั้งตายิงไม่สนใครหน้าไหนทั้งนั้น ท่าทางจะแพ้ไม่เป็นท่าทางเอาจริงเอาจังสุดๆ ไม่ว่าจะเป็นดวงตากลมโตเวลาเพ่งมองเป้า คิ้วที่ขมวดแล้วขมวดอีก มือที่ถือกระบอกปืนไม่มีแม้แต่จะมีอาการสั่นเลยสักนิด กระสุนลูกสุดท้ายของคุณทิมยิงออกไปแล้วและแน่นอนว่าไม่ได้ตรงกลางเป้าแต่ก็ถือว่าเป็นที่น่าพอใจ
ทันทีที่เจ้าหน้าที่บอกคะแนน พอร์ชก็แค่ยิ้มก่อนจะยกปืนในมือขึ้นมาเล็งไปที่เป้าเขาก็เหลือกระสุนลูกสุดท้ายเหมือนกัน จังหวะสุดท้ายพอร์ชหันมามองคนที่ถือใบคะแนนก่อนจะหันไปโชว์ให้เพื่อนทั้งสามคนดู ท่าทางดีใจและรอยยิ้มที่เขาเองไม่เคยได้เห็นมาก่อนไม่ว่าเราจะเจอกันสักกี่ครั้งก็ตาม ดวงตากลมโตยิบหยีลงเพราะความดีใจ มันระยิบระยับเหมือนเด็กได้ของเล่นไม่มีผิด เพียงเสี้ยววินาทีพอร์ชตัดสินใจวางปืนในมือลง
“กระสุนน่าจะด้านยิงไม่ออกแล้วครับ”
ทุกคนทำหน้า งงๆ แต่เมื่อเจ้าตัวบอกแบบนั้นกรรมการเลยตัดสินให้ทิมเป็นฝ่ายชนะ แน่นอนว่าเจ้าตัวดีใจถึงขนาดกระโดดกอดเพื่อนที่อยู่ข้างๆ พออยู่กับเพื่อนก็ยิ่งเด็กลงไปอีก พอเสร็จสิ้นการแข่งขันทิมเดินมาพร้อมกับแก๊งลูกเพื่อนแม่แล้วแนะนำให้รู้จักกัน
“คุณชนะแล้วเรามีข้อตกลงกันหรือเปล่า คุณทิมอยากให้ทำอะไรบอกผมได้นะ”
“คิดไม่ออก เอาไว้ค่อยคิดแล้วกันครับเราคงได้เจอกันอีกนาน”
“ครับ เราเจอกันบ่อยแน่ๆ”
ทิมโบกมือลาเพราะเขาเองก็ยิงปืนจนเหนื่อยไม่มีอารมณ์จะคุยกับใครเท่าไหร่ พอร์ชตั้งใจจะเดินตามไปแต่อยู่ดีๆ กระบอกปืนสองกระบอกที่กั้นเขาไว้ทำให้ต้องหยุดอยู่กับที่ ข้างซ้ายคือคุณเบนจามิน ข้างขวาคือคุณภาคินที่เพิ่งแนะนำตัวไปเมื่อกี้ ทั้งสองคนชมว่าเขาฝีมือยิงปืนเก่งกาจไม่ได้เจอคนแบบนี้มานานแล้ว ในขณะที่พูดนี่ก็ไม่ได้เอาปืนลงจากอกเขาเลยสักนิดกลัวว่าจะลั่นออกมาพร้อมกันจริงๆ พอมองไปข้างหน้าก็เจอคุณรามิลที่ยืนกอดอกอยู่ พอคุณรามิลพยักหน้าทั้งคุณเบนและคุณคินก็เอ่ยขอตัวไปทานข้าวและผละออกไปพร้อมกระบอกปืน
“นั่นเหรอ ทิม นพจินดาแห่งวงการจิวเวลรี่เพิ่งเคยเห็นใกล้ๆ”
“รู้จักด้วยเหรอวะ”
“ดังในหมู่วงการเครื่องประดับพี่สาวกูชอบมากถึงขนาดจะจองตัวเขาไว้ให้ออกแบบแหวนแต่งงานถึงแม้มันยังไม่มีแม้แต่คนมาสู่ขอ”
“ไอ้กันต์เพื่อนกูเคยจีบ ไม่ซิเคยเต๊าะเล่นๆ บอกเจอที่ร้านอาหารแล้วชอบ หน้าตาน่ารักฉิบหายมันเพ้ออยู่สองสามวัน มันก็ไม่คิดว่าจะเขาจะอายุสามสิบ”
“แล้ว?”
“ไม่รอดเลยครับ ตายตั้งแต่โดนคุณนพจินดาเมินมันอย่างไร้ตัวตน มันบอกเหมือนคุยกับตุ๊กตาบลายธ์ ไม่หือ ไม่อือ ไม่สน ไม่มอง เข้าถึงยากโคตรๆ และอย่าหวังว่าจะผ่านด่านแก๊งลูกเพื่อนแม่ไปได้ง่ายๆ”
“แก๊งอะไรนะ”
“ก็คนที่เอากระบอกปืนจะยิงใส่มึงเมื่อกี้ไงวะไอ้พอร์ช ชื่อแก๊งเขาบอกไว้ก่อนเวลาเขาอยู่กับแก๊งลูกเพื่อนแม่อย่าได้เข้าใกล้คุณนพจินดาเกินสองเมตรไม่งั้นจะเจอแบบเมื่อกี้ และถ้ามึงจะจีบคุณนพจินดาด่านแรกที่ต้องเจอคือคุณภาคินด่านที่สองคือคุณเบนจามิน ด่านสุดท้ายคือหัวหน้าคุณรามิล”
“มีใครเคยผ่านถึงด่านไหนบ้างวะ”
“ไม่มี..ตายอยู่ที่คุณภาคินตลอด”
“โหดสัดนี่กูอยู่ในหนังมาเฟียหรือไง”
“เอ๊า! เขาก็หวงของเขามึงมองหน้าคุณนพจินดาด้วยวันๆ หนึ่งจะมีคนมาจีบเขากี่คนเป็นเพื่อนกูนี่กูจับใส่หน้ากากเลย หน้าตากรุ๊งกริ๊งๆ ”
“ศัพท์อะไรของมึงแต่เวอร์กันจังเลยวะต้องหวงขนาดนั้นเลย”
“ขนาดนั้นแหละมึงไม่คิดว่าเขาน่ารักเหรอ กูเป็นผู้ชายยังมองว่าเขาน่ารักเลยแล้วพอร์ชมึงเนี่ยฝีมือตกเหรอวะ คนที่ยิงปืนฝีมือระดับนักกีฬาทีมชาติอย่างมึงไม่น่าแพ้ได้”
พอร์ชยิ้มนิดๆ ก่อนจะยกปืนกระบอกเดิมในมือขึ้นมาแล้วเล็งไปที่เป้า
“ มึงไม่คิดว่าเขาน่ารักเหรอ กูเป็นผู้ชายยังมองว่าเขาน่ารักเลย”
อยู่ดีๆ ภาพรอยยิ้มของคุณทิม
กับดวงตากลมโตยิบหยีลงก็แวบขึ้นมา
กระสุนลูกสุดท้ายที่ยิงออกไปแน่นอนว่ามันอยู่ตรงกลางเป้าไม่มีผิดพลาดเลยแม้แต่น้อย พอร์ชขยับไหล่ไปมาแล้ววางกระบอกปืนลง เพื่อนที่มองตาค้างเพราะเจ้าตัวบอกเองว่ากระสุนด้าน
“บางทีก็ต้องแกล้งแพ้บ้างป่ะวะชนะตลอดจะไปสนุกอะไร”
TO BE CON
นี่นิยายลูกหลานมาเฟียหรือเปล่า 55555
#อัญมณีที่รัก #ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่
twitter @ribbinbo
-
ฮือออออ กำลังสนุกเลย อยากให้มาต่อเร็วๆ
ให้กำลังใจคนเขียนนะคะ จุ๊ฟๆ
-
ตาพอร์ชนี่ไม่ธรรมดา...
อยากรู้จังน้า ว่าจะเข้าหาน้องทิมยังไง
ปล.ที่คิดว่าจะแกล้งแพ้บ้างเนี่ย ระวังจะแพ้จริงๆ นะจ๊ะ เพราะบางที...เขาอาจจะไม่ได้แพ้ เขาแค่เปิดทางให้ หึหึ
-
แอร๊ยยยย น่าลุ้นจริงจัง
รู้จักยอมตั้งแต่แรกนี่ แววกลัวเมียออกตั้งแต่ยังไม่จีบเลยค่า
-
อ่ะจ้าาาาาาา กระสุนด้าน
แต่เพื่อนเขาจับได้รึป่ะะะะ o18
-
:hao3: แต่ละคนช่างเจ้าเล่ห์
-
:L2: :pig4:
-
อยากเห็นคุณทิมคิวท์ๆ เวลาอยู่กะนุ้งพอร์ช ต้องน่ารักมากๆ แน่ๆ :-[
-
พอร์ชมันร้าย
ทับทิมระวังตัวนะ
อย่าไปใว้ใจมัน
-
:pig4: :pig4:
-
:กอด1:
รอติดตามตอนต่อไปจ้า
ตื่นเต้นจริงๆ ว่าจะผ่านด่านแรกยังไง อิอิ
-
มารอติดตามน้องทิมจ้าาา :katai5:
-
:-[ หวายๆๆๆๆ น้องทิมจะรอดไหมเนี่ย
-
แก๊งลูกเพื่อนแม่ต้องระวังแล้วนะ ดูท่าคุณพอร์ชจะร้ายไม่เบา o18
-
Jewelry Design
#อัญมณีที่รัก
ผมออกแบบแหวนแต่งงานให้คนอื่นมามากมาย
คงมีแค่คนเดียวที่ผมจะไม่ได้ออกแบบแหวนแต่งงานให้
คนๆ นั้นก็คือตัวผมเอง…
- นพจินดา วรโชติเมธี -
- CH.2 -
Zircon
เพทาย
“ทิม ลูกค้ามึงสะอาดปลอดภัยแน่นะ พอร์ช เพิร์ช อะไรนี่”
“ถ้าหมายถึงเรื่องที่พวกมึงกำลังคิดอยู่กูว่าไม่น่าใช่”
“มีอยู่เรื่องเดียวนี่แหละที่พวกกูเป็นห่วงมึงเนี่ย”
“เขาอาจจะเกลียดดูด้วยซ้ำด่าเขาไว้เยอะเลยว่ะ”
“ใครจะเกลียดมึงลงทิมมองหน้ามึงสามวิเขาก็ละลายเป็นน้ำแล้ว”
เบนจับเพื่อนโยกหัวไปมาก่อนจะกระโดดไปนั่งเล่นเกมกับคินต่อ รามิลที่นั่งอยู่โซฟาฝั่งตรงข้ามเลยลุกเดินมานั่งข้างๆ รามิลยอมรับว่าลูกค้าของทิมที่เจอกันที่สนามยิงปืนดูไม่ธรรมดา ถึงแม้ภายนอกจะดูเป็นลูกหลานไฮโซทั่วๆ ไปและท่าทางก็ไม่ได้เข้าหาทิมในเชิงจีบเหมือนคนอื่นๆ ออกจะกวนตีนไอ้ทิมด้วยซ้ำ
แต่ก็ไม่แน่ป่ะวะ
คนแบบนี้อันตรายกว่าคนที่เข้ามาจีบโต้งๆ อีก
“มีอะไรต้องรีบบอกพวกกูนะ”
“เออบอกทุกเรื่องเลย”
“แล้วเรื่องวันนี้มึงรู้ใช่ไหมทิม”
“รู้..คนอย่างกูดูออกอยู่แล้ว”
“ถึงพวกกูจะมีแฟนแต่กูกับเบนก็ยังอยู่กับมึงเสมอนะทิม ส่วนไอ้คินมึงจิกหัวใช้มันได้ยี่สิบสี่ชั่วโมงเลย มา..หอมหัวที”
รามิลหลบหมอนที่คินโยนมาจากหน้าทีวีก่อนจะคว้าเอาทิมที่นั่งอยู่ข้างๆ มาหอมตรงข้างขมับ ทับทิมแทบจะยกขาถีบสองคนหน้าทีวีได้ยินเสียงโวยวายเลยเข้ามาร่วมวงด้วย แน่นอนว่าคนโดนรุมคือทิมที่ตอนนี้ผมเผ้ายุ่งเหยิง มือก็พยายามผลักเบนกับคินให้ไปไกลๆ รามิลเลยลุกออกมายืนมองในฐานะหัวหน้าแก๊ง
ต่อให้เราทั้งสี่คนจะมีคนรักเป็นตัวเป็นตน
แต่ความสัมพันธ์ของเราจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เขาเชื่ออย่างนั้น
“ดังเหมือนกันนี่”
ทิมถือคติรู้เขารู้เรารบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง ทันทีที่เขาใส่ชื่อจริงลงไปช่องค้นหาแค่เพียงไม่นานข้อมูลและรูปถ่ายรวมทั้งบทสัมภาษณ์ขึ้นมาเต็มไปหมด ตอนที่เรียนอยู่ระดับมหา’ลัยก็น่าจะดังในโลกโซเชียลพอสมควร พอจบมาก็ได้ตำแหน่งสถาปนิกหนุ่มโสดในฝันต่ออีก ก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่..ดูจากรูปลักษณ์ภายนอกแล้วทิมยังคิดเลยว่าบางที พอร์ช พชร อาจจะได้ทาบทามเข้าสู่วงการบันเทิงด้วยซ้ำ
ยอมรับว่าผลงานการออกแบบเก่งมาก
ไม่แปลกที่จะดังขนาดนี้ ผลงานที่ได้รับรางวัลยาวเป็นหางว่าวไหนจะมีข่าวว่าบริษัทใหญ่ๆ ซื้อตัวกันให้วุ่นแต่เจ้าตัวดันหนีไปเปิดบริษัทเอง ถึงจะไม่ได้ใหญ่เทียบเท่าบริษัทอื่นแต่แค่นี้คิวของสถาปนิกพอร์ชก็ยาวไปถึงสิ้นปีแล้ว
แต่บทสัมภาษณ์เกี่ยวกับความรัก..ไม่มีคำตอบว่าโสดไม่โสดหรือพวกสเปคก็ไม่ได้บอกอะไรชัดเจน ตอบอ้อมโลกไม่ก็กว้างๆ ไว้ก่อน เดาไว้สองอย่าง หนึ่งคือมีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วเลยตอบเลี่ยงๆ เพราะไม่อยากให้กระทบ สองคือยังไม่มีคนรักมีแต่คนควงเล่นๆ แต่สำหรับทิมเดาไว้ว่าข้อสองเพราะเหตุการณ์ที่เขาเจอมาสองครั้งสองคราไม่น่าจะใช่ข้อแรก ทิมเลื่อนอ่านสัมภาษณ์ในคอลัมน์หนุ่มโสด
Q: ความรักสำหรับพอร์ชคืออะไร
A: บ้านครับ..ตอบแบบสถาปนิกเลยแล้วกัน บ้านสำหรับผมคือทุกอย่าง ความสุข ความรัก ความสบายใจ ถ้าผมรักใครเขาจะเป็นทุกอย่างสำหรับผมเหมือนกัน ส่วนตัวแล้วผมคิดว่าเวลาผมรักใครผมให้เขาได้100%
Q: พอร์ช พชร ชอบคนแบบไหน
A: แบบไหนเหรอ..แบบคนที่ผมชอบ อธิบายไม่ถูกเหมือนกันครับถึงเวลาถ้าชอบคนนี้คงไม่ได้คิดถึงสเปคเท่าไหร่
Q:และคนแบบไหนที่จะทำให้พอร์ชปวดหัว
A: ประเภทดื้อละมั้ง ประเภทไม่ยอมคนนี่คงต้องสู้กันหน่อย
Q: พอร์ชได้วางแผนชีวิตรักไว้ไหม
A: ครับ คิดไว้ตั้งนานแล้วผมอยากออกแบบบ้านของตัวเองเอาไว้ใช้เป็นเรือนหอด้วยให้เราอยู่ด้วยกัน ผมจะเอาแหวนแต่งงานที่ออกแบบพิเศษขอแต่งงานกับคนที่ผมรัก งานแต่งไม่ต้องใหญ่โตมากแต่ภรรยาผมจะอยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวไม่ต้องฟูๆ ฟ่องๆ ก็ได้ใส่รองเท้าผ้าใบยังได้เลยผมไม่ซีเรียส แล้วก็ผมอยากมีลูกชายหนึ่งคนลูกสาวหนึ่งคนจะว่าไปแฝดทีเดียวไปเลยก็ดีเหมือนกัน นี่แหละครับครอบครัวของผม แต่จริงๆ ก็ต้องถามว่าที่ภรรยาผมในอนาคตด้วยนะ
ว่าแล้ว..
มิน่าล่ะถึงอยากให้เขาออกแบบแหวนแต่งงาน ผู้ชายทุกคนก็อยากมีชีวิตครอบครัวแบบนี้ทั้งนั้น อุตส่าห์พักจากการออกแบบแหวนแต่งงานก็ยังมาเจอแหวนแต่งงานอีก ทิมเองก็ไม่รู้ว่าถึงเวลานั้นเขาต้องออกแบบแหวนให้พอร์ชกี่วงกันเพราะยังไงส่วนมากแหวนแต่งงานก็ออกแบบเป็นคู่อยู่แล้ว
สงสัยตอนนั้น…เขาคงได้เจอว่าที่ภรรยาของเจ้าเด็กนี่ด้วยละมั้ง
ถ้าไม่ตีกันตายไปซะก่อน
Jewelry Design
“ลูกค้าไม่โอเคกับแบบเหรอวะพอร์ช ทำไมหน้าเป็นงั้น”
“ลูกค้าบอกจะเปลี่ยนเอาประตูมาอยู่ฝั่งขวา กูปวดกระบาลเลยสองวันก่อนยังบอกให้อยู่ฝั่งซ้าย”
“เดาไว้เลยว่าฮวงจุ้ยแน่ๆ”
“ถูกต้องเลยครับ นี่อยากให้มีน้ำพุกลางห้องนั่งเล่นด้วยกูนี่ยกมือขึ้นมากุมขมับรอ”
“อาทิตย์หน้ามึงเจอบ่อปลาคราฟในห้องนอนแน่พอร์ช เตรียมตัวเลย”
“กูร้องไห้แล้ว”
พอร์ชโยนกุญแจรถลงบนโต๊ะแล้วเอนตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาว หลังจากคุยกับเพื่อนที่เปิดบริษัทด้วยกัน มีนเป็นเพื่อนร่วมรุ่นเป็นเพื่อนตายตั้งแต่รับน้อง กอดคอร่วมเป็นร่วมตายกันมาห้าปีเลยตัดสินใจร่วมลงทุนลงแรงด้วยกันต่อหลังจากเรียนจบ กรีดเลือดด้วยเหล้าหนึ่งจอกว่าอยู่จะด้วยกันไปจนตาย มีนเดินมาหาพร้อมกับยื่นขวดน้ำให้พร้อมกับบอกว่าเมื่อตอนบ่ายมีโทรศัพท์เข้ามาจาก คุณนพจินดา
“เขาบอกโทรหามึงแล้วมึงไม่รับสาย เลยลองโทรมาที่นี่แต่กูบอกแล้วนะมึงอาจติดลูกค้าอยู่”
พอร์ชหยิบโทรศัพท์ขึ้นมานี่ก็เพิ่งมีเวลาจับโทรศัพท์หลังจากคุยกับลูกค้าอยู่นาน พอมันโชว์ชื่อที่โทรเข้ามาก็เลยลองโทรกลับแต่อีกฝ่ายก็ไม่รับสายเขาเหมือนกัน พอร์ชเลยกดวางวันนี้เขาโคตรเหนื่อยกับงานเลยคิดว่าเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยโทรหาคุณทิมใหม่ แต่พอคิดแบบนั้นก็กดเข้าอินสตาแกรมเขาไม่ได้ฟอลของคุณทิมไว้หรอกแต่จำชื่อได้แม่น
โห..วันนี้ลงรูปตัวเองด้วยเว้ย
เป็นรูปที่ตัวคุณทิมนอนคว่ำบนเตียงแล้วบนกลุ่มผมสีน้ำตาลมีเจ้าหนูยักษ์? สีขาวตัวเดิมมองกล้องอยู่ด้วย และแน่นอนว่าจำนวนไลค์เยอะจนเขาเองยังตกใจกับจำนวนตัวเลขที่ปรากฏ แค่ลงรูปตัวเองนี่มันขนาดนี้เชียวเหรอวะ
“อารมณ์ดีแล้วเหรอวะพอร์ช”
“ พูดกับกูเหรอ?”
“ก็มึงยิ้มอยู่เนี่ยเมื่อกี้มึงยังหน้าตึงคิ้วขมวดเป็นปมอยู่เลย”
พอร์ชยกมือขึ้นมาจับหน้าตัวเองเพิ่งรู้ตัวว่าเขากำลังยิ้มอยู่โดยที่เขาไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ แต่พอมีนทักก็กลับมาทำหน้านิ่งตามเดิมจนเพื่อนเริ่มบ่นเบาๆ ว่าเขาทำงานหนักจนเริ่มบ้าให้พักผ่อนซะบ้าง พอร์ชกลับมาสนใจโทรศัพท์ตามเดิมกำลังจะกดออกจากรูปที่เปิดค้างไว้แต่ข้อความที่โชว์ขึ้นมาทำให้พอร์ชลุกจากโซฟา
คาเฟ่ตกแต่งแนววินเทจที่อยู่ตรงหน้าคือร้านที่เขาเป็นคนออกแบบเองทั้งหมด พอเห็นลูกค้านั่งกันอยู่เต็มร้านก็ยิ้มออกมาท่าทางจะขายดีน่าดู พอร์ชเปิดประตูเข้ามาในร้านพนักงานที่คุ้นหน้าคุ้นตาก็ยกมือไหว้เขาก่อนจะบอกว่าเจ้าของร้านอยู่ด้านใน แต่ยังไม่ทันจะก้าวไปไหนคนที่กำลังนั่งยองๆ เลือกขนมที่วางอยู่บนชั้นทำให้พอร์ชต้องตั้งใจมองอีกครั้ง
คุณทิม ?
มาได้ไงวะเนี่ย
“พายลูกตาลก็อร่อย แต่ถ้าไม่ชอบพายข้าวโพดก็โอเคนะครับ”
ทันทีที่เขาพูดจบคนที่ถือที่คีบไว้ในมือก็เงยหน้าขึ้นมามองตากลมโตนั้นจ้องเขาเต็มๆ แต่ก็ไม่ยอมพูดอะไรสักคำ พอร์ชรู้สึกว่ายิ่งมองแบบนี้คุณทิมก็ยังดูเด็กมากถ้าไม่บอกว่าอายุจริงสามสิบแล้ว
“คุณพอร์ชทำงานเสร็จแล้วเหรอครับ”
“ครับ วันนี้ผมติดลูกค้าทั้งวันเลย”
“คุณพอร์ชไม่รับโทรศัพท์ผมเลยนะครับ”
“คือ”
“ผมโทรตั้งหลายสายทำอะไรอยู่เหรอครับ”
“เดี๋ยวก่อน”
ให้ตาย..ประโยคแปลกๆ พิกลพนักงานอาจจะหูผึ่งเมื่อได้ฟังที่เขาคุยกันอยู่ คุณทิมลุกขึ้นแล้วประคองถาดขนมปังเดินเข้ามาหา ตอนนี้ลูกค้าในร้านคงจะเข้าใจผิดไปถึงไหนต่อไหน เด็กผู้หญิงที่อยู่ในชุดนักเรียนสองคนมองมาที่เขาสองคนแล้วยิ้มๆ
“ถ้าผมมีเรื่องด่วนจะทำยังไงเหรอครับคุณพอร์ช”
“ผมขอโทษที่ไม่ได้รับสายคือผมแทบจะไม่ได้จับโทรศัพท์เลย”
“ยุ่งมากเลยเหรอครับไม่มีเวลาให้ผมเลย”
“ผมไม่ได้จะแก้ตัวแต่คือลูกค้า....”
พอร์ชเริ่มรู้ตัวละเมื่อเห็นว่าใบหน้าของคุณทิมกำลังยิ้มอยู่..มันไม่ใช่ยิ้มแบบยิ้มที่เขาเคยเห็นตอนนี้นี่มันรอยยิ้มเดวิลชัดๆ นี่เขากำลังโดนแกล้งอยู่ใช่ไหมเด็กผู้ชายในชุดนักศึกษาที่กำลังหยิบคุ้กกี้พูดเบาๆ ว่าแฟนน่ารักขนาดนี้อย่าทำให้โกรธเลยพี่ เอ๊า!..ไปกันใหญ่แล้วโว้ย โอเคตอนนี้เขาต้องตั้งสติแถมตัวต้นเหตุยังเดินหนีไปคีบขนมหน้าตาเฉย
“คุณทิมตั้งใจกวนผมใช่ไหม”
“ก็คุณพอร์ชไม่รับโทรศัพท์ผมจริงๆ ”
“ผมโทรกลับแล้วไง”
“ผมก็ไม่ว่างรับแล้ว”
“สรุปว่านี่เรื่องสำคัญหรือเปล่าครับหรือว่า..”
“ว่า”
พอร์ชเอียงหน้ามาหาคนที่กำลังจะคีบโดนัทโรยน้ำตาล
ทิมเลยหยุดคีบขนมแล้วหันมามอง
“อยากคุยกับผม”
“ไม่อยาก”
โห..ตรงกว่าไม้บรรทัด
กว่าจะคุยกันรู้เรื่องก็หลายนาทีสรุปคุณทิมจะนัดคุยเรื่องเครื่องประดับต่อ หลังจากที่สร้อยของคุณป้าสายรุ้งออกแบบเสร็จเรียบร้อยและแน่นอนว่าป้าของเขาชอบมากชมแล้วชมอีก Pure Jewelry ทำงานมืออาชีพมากๆ ทุกอย่างเป๊ะเหมือนที่ได้รับคำชมมาตลอดหลายสมัย
“ชอบทานขนมเหรอครับ”
“ครับ”
“ที่นี่เป็นร้านของเพื่อนผม”
“ขอโทษค่ะที่ให้รอนานอันนี้ สตรอเบอรี่ช็อตเค้กของคุณทิมอ้าวพอร์ชมานานยัง”
เจ้าของร้านคุณพิมออกมาจากด้านหลังแล้วยื่นกล่องใส่เค้กให้ลูกค้าที่พอได้ยินเจ้าเค้กที่อัดแน่นไปด้วยครีมสดและสตรอว์เบอร์รี่ลูกโตๆ คุณทิมลืมเรื่องที่กำลังคุยกันอยู่แล้วยื่นมือไปรับกล่องเค้กมาถือไว้ ท่าทางจะชอบผลไม้เจ้าลูกแดงๆ นี่มากเห็นในถาดก็มีแต่ขนมที่เกี่ยวกับสตรอว์เบอร์รี่ซะส่วนใหญ่
“ขอตัวก่อนนะครับคุณพอร์ช ตกลงเรานัดกันวันเสาร์ตอนบ่ายนะครับ”
พอร์ชตอบรับก่อนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
เมื่อเห็นคุณทิมหอบขนมถุงโตไว้ในอ้อมแขน
“พิม ขนมของพอร์ชกับมีนพิมเก็บไว้ให้หรือเปล่า”
“เก็บไว้ให้แล้วเยลลี่ผลไม้”
“มีสตรอว์เบอร์รี่ไหม”
“มีแค่สองอันเองมั้งที่เหลือเป็นผลไม้รวม”
“พอร์ชขอตอนนี้เลยได้ไหม”
ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจแต่พิมก็เข้าไปหยิบเยลลี่ผลไม้มาให้พอร์ชสองอันก่อนที่พอร์ชจะรีบเปิดประตูออกไปหน้าร้าน ดีที่คุณทิมยังเดินไม่ถึงรถ พอร์ชเลยเรียกไว้ทัน
“ถือว่าไถ่โทษที่ผมไม่รับโทรศัพท์อันนี้ของโปรดผม คุณทิมน่าจะชอบเหมือนกัน”
พอร์ชยื่นเยลลี่ผลไม้สตรอว์เบอร์รี่ลูกโตให้คนที่พอเห็นแล้วก็ตาเป็นประกาย เขาไม่รู้ว่าคุณทิมรู้ตัวหรือเปล่าว่าชอบหลุดภาพลักษณ์เก๊กๆ นิ่งๆ เวลาที่เจอของถูกใจ แต่ก็น่าจะฟอร์มเยอะอยู่ถึงไม่ยอมยื่นมือมารับสักทีจนเขาต้องบอกว่าพิมฝากมาให้ชิมถึงได้ยอมรับไป พอร์ชมองตามหลังคนตัวเล็กที่หอบถุงขนมไปยังรถที่จอดอยู่ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ก่อนจะตะโกนบางอย่างออกไป
“ต่อไปนี้จะรับโทรศัพท์ทุกครั้งที่โทรมาเลยนะจ๊ะที่รัก”
ขอเอาคืนหน่อยเถอะกวนเขาไว้เยอะและแน่นอนว่ามันได้ผลคนที่กำลังจะเดินอยู่หยุดชะงักและลูกค้าที่กำลังเดินอยู่แถวนั้นต่างหันมามองกันหมด ทิมรีบเปิดประตูรถเมื่อเห็นว่าพอร์ชยังโบกมือไม่เลิก
“วันนี้พอร์ชร่าเริงจังเลย ไหนวันนี้มีนบอกพอร์ชเซ็งๆ เพราะเจอลูกค้าเรื่องมาก”
“ตอนแรกก็เซ็งๆ แต่ตอนนี้หายแล้ว”
“แล้วนี่พอร์ชรู้จักคุณทิมด้วยเหรอ”
“ลูกค้า หมายถึงพอร์ชนะที่เป็นลูกค้าเขา”
“พิมนึกว่าคุณทิมเป็นลูกค้าพอร์ชซะอีก ยังคิดอยู่เลยว่าคุณทิมอาจจะจ้างพอร์ชออกแบบคฤหาสน์ร้อยล้าน ”
“เขาไม่น่าจะจ้างพอร์ชนะ”
“ก็พิมไม่เคยเห็นพอร์ชยกของโปรดให้ใครเลยขนาดมีนขอกินยังไม่ให้นี่ถึงขนาดยกให้คุณทิมง่ายๆ พิมก็แปลกใจเหมือนกัน”
พิมเดินกลับเข้าร้านไปแล้วเพราะพนักงานออกมาตาม พอร์ชได้แต่บอกว่าเดี๋ยวตามไปจะว่าไปวันนี้เขาทำเรื่องแปลกๆ หลายเรื่องเหมือนกัน แต่ที่รู้วันนี้จากอารมณ์ดิ่งๆ กลับดีขึ้นมาร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน
....................
......................................................
-
Jewelry Design
“คุณพอร์ชดูไม่ชอบทำงานในออฟฟิศนะครับ”
“บอกตามตรงก็ไม่ชอบครับ เราไม่ต้องคุยกันในห้องประชุมแบบทางการก็ได้อีกอย่างวันนี้ก็วันหยุดด้วยคุยกันแบบสบายๆ ดีกว่าครับ”
สบายจริงๆ เพราะเจ้าตัวมาในชุดเสื้อยืดกางเกงสามส่วนรองเท้าผ้าใบแต่งตัวเด็กจนแทบไม่เหลือภาพลักษณ์สถาปนิกที่เขาเจอวันนั้นเลยสักนิด โคตรตรงกันข้ามกับทิมที่คิดเสมอว่าลูกค้าก็คือลูกค้าเลยแต่งตัวเต็มยศทุกวัน วันนี้ก็เช่นกันด้วย
“สร้อยข้อมือของคุณนภาดาขอแบบเรียบๆ ใช่ไหมครับ”
“ครับ ป้าดาค่อนข้างธรรมมะธัมโมเอาตัวสร้อยเรียบๆ แล้วก็มีพลอยแค่เม็ดสองเม็ดก็พอครับ แบบของป้าดาติดต่อผมได้เลยนะครับตอนนี้ป้าน่าจะอยู่ที่วัด”
“แล้วอย่างนี้ถ้าคุณดาไม่ชอบแบบที่ผมออกแบบให้ล่ะครับ”
“ป้าดารักผม ผมบอกว่าสวยป้าดาก็ชอบแล้ว”
คุณทิมตอบรับว่าอ้อ..ก่อนจะก้มลงจดรายละเอียดต่อ พอร์ชหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มดีที่คุณทิมยอมออกจากออฟฟิศของ Pure Jewelry หลังจากที่เขาบอกว่าไปคุยงานที่ร้านกาแฟหรือร้านอาหารสบายๆ จะดีกว่า ไม่อยากจะให้เป็นทางการจนเกินไป แต่ไม่รู้ว่าเขาคิดถูกหรือคิดผิด ก็โต๊ะข้างๆ โตะข้างหน้าเผลอๆ ข้างหลังด้วยกำลังแอบมองคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ข้างๆ เขา
ก็ยอมรับว่าหน้าตาคุณนพจินดาโดดเด่นกว่าทุกคน
แต่ก็ไม่คิดว่าจะฮอตป๊อปปูล่าขนาดนี้
“มีคนแอบมองคุณทิมอยู่นะเผื่อคุณไม่รู้”
“โต๊ะข้างซ้ายเสื้อเทา โต๊ะข้างขวาเสื้อขาว โต๊ะข้างหน้าเสื้อฟ้า”
“นี่เขาคิดว่าคุณกับผมเป็นแฟนกันหรือเปล่าถึงไม่มีใครกล้าเข้ามา”
“เขาอาจจะคิดว่าผมพาน้องชายมากินกาแฟก็ได้”
“ผมดูเด็กขนาดนั้นเลย”
“ก็คุณพอร์ชเด็กกว่าผมจริงๆ หรือว่าไม่เด็ก? ไหนแสดงให้ผมเห็นหน่อยซิครับ”
พอร์ชยิ้มนิดๆ ก่อนจะวางแก้วกาแฟในมือลงแล้วกระเถิบตัวเข้ามาใกล้ๆ ทิมหยุดเขียนเม้าส์ปากกาที่กำลังทำงานอยู่แล้วหันมามอง มือใหญ่ยกขึ้นมาเช็ดตรงมุมปากทิมเบาๆ เพราะมีฟองนมเลอะอยู่นิดหน่อยก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างๆ หูเฉียดแก้มขาวไปนิดเดียว
“เสื้อเขียวโต๊ะหลังกำลังลุกมาหาคุณ…หน้าตาไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไหร่ต้องทำให้เขาคิดว่าคุณทิมไม่ได้พาน้องชายมากินกาแฟ”
จุก..
โดนศอกใส่ท้องไปเต็มๆ ตัวนิดเดียวแต่แรงเยอะชะมัด หลังจากประโยคนั้นคุณทิมไม่ได้พูดอะไรต่อนอกจากให้เขาเก็บของเพราะคุยงานเสร็จแล้ว เอาจริงๆ เขาก็รำคาญสายตาคนในร้านเหมือนกันคราวหลังเขาจะเลือกร้านไกลๆ คนน้อยๆ คุณทิมจะได้ไม่เสียสมาธิ เริ่มเข้าใจที่เพื่อนเขาบอก
ว่าทำไมเพื่อนต้องหวงขนาดนี้
คิดภาพถ้าสามคนของแก๊งลูกเพื่อนแม่อยู่ด้วยตอนนี้คนที่แอบมองคุณทิมอาจโดนกาแฟสาดใส่หน้าไปแล้ว
“พี่ทิม พี่ทิม!”
พอร์ชหันไปมองตามเสียงเรียกคุณทิมที่เดินออกมาจากห้องน้ำ แล้วมีผู้ชายที่ตัวพอๆ กันแต่สิ่งที่เห็นชัดคือแก้มที่ป่องออกมา เหมือนเคยเห็นที่ไหนพอร์ชก็นึกไม่ออก แต่ท่าทางจะสนิทกันมากมีลูบหัวลูบแก้มกันด้วยดูอย่างนี้แล้วเหมือนกันยังกะฝาแฝดได้ยินสรรพนามที่ได้ยินก็น่ารักดี พี่ทิม น้องคีย์
“คนที่คุยกับคุณทิมเมื่อกี้ผมรู้สึกคุ้นมากแต่นึกไม่ออก”
“คีตา นันทสกุลนักแต่งเพลง”
“เฮ้ย! จริงป่ะเนี่ยผมเป็นเอฟซีทุกเพลงที่เขาแต่งเลยนะแต่ไม่เคยเห็นหน้าเขาเลย”
“ขอลายเซ็นได้แต่ถ่ายรูปคู่ไม่ได้”
“อ้าว”
“แฟนหวงโคตรๆ”
“แต่คุณทิมคุยกับเขาน่ารักดีไม่อยากเรียกน้องพอร์ชพี่ทิมบ้างเหรอครับ”
“……………………………………………”
ไร้ซึ่งคำตอบแต่สายตาของทิมมองไปยังเกมเซ็นเตอร์ที่อยู่ด้านหลัง พอร์ชเองก็หยุดเดินไปด้วยเหมือนต่างคนต่างรู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเข้าไปพร้อมกัน
อยู่ดีๆ มันเป็นแบบนี้ได้ไงวะ
พอร์ชปาดเหงื่อบนใบหน้าเมื่อเกมโยนลูกบาสที่เขาเล่นอยู่ตอนนี้กำลังดุเดือด จริงๆ ไม่เรียกว่าเล่นเรียกว่าแข่งแบบเอาเป็นเอาตาย ทันทีที่เขาและคุณทิมก้าวขาเข้ามาในเกมเซ็นเตอร์ก็ยังไม่ได้หยุดพักเลยสักนิด เล่นมันทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าทั้ง เตะบอล แข่งรถ ยิงปืน ปาลูกดอก แล้วก็มาจบลงที่โยนลูกบาสนี่
รู้ละว่าเป็นคนแพ้ไม่เป็น แต่ก็ไม่คิดว่าจะขนาดนี้
พอร์ชหันมามองคนที่ตอนนี้ผิดกับตอนที่เจอกันเมื่อเช้าลิบลับเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนถูกดึงออกมานอกกางเกง แขนเสื้อพับขึ้นถึงข้อศอกผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิงเล็กน้อยหน้าตามุ่งมั่นจนพอร์ชหยุดโยนลูกบาสในมือจนกระทั่งเวลาในการเล่นเกมหมดแล้ว ทันทีที่เห็นคะแนนคุณทิมก็หันมามองเขาที่ยืนถือลูกบาสอยู่ก่อนที่เขาจะยกมือยอมแพ้คะแนนอีกฝ่ายเยอะกว่าเห็นๆ
“มันเหลืออันเดียวแบ่งกันได้ไหมครับ”
พอร์ชชูไอติมในมือขึ้นมาหลังจากหายไปนานคนที่นั่งพักเหนื่อยอยู่หันมามองก่อนที่พอร์ชจะหักยักษ์คู่รสโคล่าแบ่งเป็นสองอัน เพราะว่าเหนื่อยเกินกว่าจะพูดอะไรออกมาทิมเลยรับไอติมมาถือไว้
“ไม่ชอบไอติมเหรอครับ”
“ตอนเด็กๆ เราซื้อยักษ์คู่สองแท่งแล้วแบ่งกันสี่คน รามิลเป็นหัวหน้าแก๊งก็เลยต้องเป็นคนหักแต่ไม่เคยหักไอติมให้ตรงได้เลย โดนไอ้เบนด่าตลอด”
เออ..แก๊งลูกเพื่อนแม่นี่เขาก็มีมุมน่ารักนะ
ไม่ใช่เอะอะยิงทิ้งแบบหนังมาเฟียอย่างเดียว
“คุณพอร์ช”
“ครับ”
“ไม่ว่ายังไงคุณก็ยังเป็นลูกค้าของผม ผมจะถือว่างานก็ส่วนงานจะไม่เอามารวมกับเรื่องส่วนตัว และผมเองก็ไม่รู้ว่าคุณทำแบบนี้เพื่ออะไร อยากเอาคืนวันที่เจอกันที่ผับ หรือแค่อยากจะเอาชนะคนแบบผมเฉยๆ หรือไม่ก็หมั่นไส้หรือว่าเกลียดผม”
“…………………………………………………………”
“แต่ผมไม่ยอมแพ้คุณง่ายๆ หรอกนะถ้าคุณพอร์ชต้องการจะกวนประสาทผมก็พร้อมจะรับมือ ถ้าคุณคิดจะแกล้ง คุณก็จะเจอผมแกล้งคืนเหมือนกัน”
“……………………………………………………………..”
ทิมลุกขึ้นยืนเมื่อกินไอติมจนหมดแท่ง
ก่อนจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าพอร์ช
“แล้วก็เลิกแกล้งแพ้ได้แล้วมาสู้กันซึ่งๆ หน้า”
“คุณทิมรู้?”
“แล้วเรื่องวันนี้มึงรู้ใช่ไหมทิม”
“รู้..คนอย่างกูดูออกอยู่แล้ว”
ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าที่สนามยิงปืนกระสุนพอร์ชไม่ได้ด้านและก็จงใจยอมแพ้ไม่แข่งต่อ วันนั้นที่เขาไม่บอกให้อีกฝ่ายรู้เพราะว่าอยากดูท่าทีและยิ่งวันนี้ไม่ว่าจะแข่งอะไรเขารู้ว่าพอร์ชออมมือในทุกเกมที่แข่งให้เขาเป็นฝ่ายชนะทุกอย่าง
ทิมเดินเข้ามาใกล้พอร์ชมากกว่าเดิมดูจากสายตาพอร์ชในตอนนี้มันไม่ได้มีท่าทีว่าเข้ามาจีบมาหยอดอะไรแต่คิดว่าน่าจะเจอเรื่องสนุกๆ มากกว่าเหมือนเราสองคนต่างเล่นเกมกันอยู่เพื่อรอดูว่าใครกันแน่ที่จะแพ้ไปก่อน ทิมวางมือบนไหล่กว้างแล้วกระซิบข้างๆ หู
“ถ้าคิดว่าผมแสบมากแล้วก็ขอให้คิดผิดผมยังมีไม้ตายมากกว่านี้จำเอาไว้นะครับ น้องพอร์ช”
คุณทิมขอตัวกลับไปนานแล้วแต่พอร์ชยังคงนั่งเล่นเกมต่อ ปืนในมือยกขึ้นมายิงสัตว์ประหลาดตรงหน้าแต่ก็พลาดไปเยอะเหมือนกันเมื่อเทียบกับฝีมือที่เป็นเซียนเกมมาตลอดหลายปี เรื่องที่คุณทิมพูดวันนี้เขายอมรับว่าเขาชอบที่จะกวนประสาทให้คุณทิมอารมณ์เสียเล่น ยิ่งเพื่อนบอกว่าเป็นคนเข้าถึงยากก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะยากแค่ไหน และต้องทำแบบไหนที่จะให้คนแบบนพจินดา วรโชติเมธีที่เก่งกาจเสียศูนย์แต่ไม่คิดว่าคุณทิมจะมองเขาออกขนาดนี้
“รับมือไม่ถูกเลยว่ะขอกลับไปวางแผนใหม่อีกรอบ”
พอร์ชปล่อยปืนในมือลง
แล้วก้มหน้าซบกับตู้เกมตรงหน้าอยู่ดีๆ ก็นึกถึงเสียงของคุณทิมที่กระซิบข้างหู
น้องพอร์ช
สัดเอ๊ย เสียระบบไปหมด
ร้ายอะไรขนาดนี้วะ นพจินดา
TO BE CON
มาค่ะ ต่อไปนี้จะคือการฟาดฟัน
ใครจะแพ้ก่อนกัน ?
#อัญมณีที่รัก #ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่
twitter @ribbinbo
-
ฟาดฟันกันมันมาก ขออีกสักตอนได้มั้ยคะ :m20:
-
พี่ทิมนำไปก่อนแล้วด้วยเสียงกระซิบข้างหู หุหุ :mew4:
-
:pig4: :3123: :3123:
-
:katai3:น้องพอร์ชเตรียมตัวแพ้ได้เลยค่ะ
-
หุหุหุ ฟาดฟันกันอีกหลาย ๆ ตอนเลยค่ะ อยากเห็นคนเป็นบ้า เชียร์พี่ทิมอยู่แล้ว
-
พี่ทิมระวัง
นัยพอร์ชคิดไม่ซื่อ
-
:katai2-1: คนพี่มาเหนือจริงๆ
-
มีคนเสียอาการ 5555555555555
-
Jewelry Design
#อัญมณีที่รัก
ผมออกแบบแหวนแต่งงานให้คนอื่นมามากมาย
คงมีแค่คนเดียวที่ผมจะไม่ได้ออกแบบแหวนแต่งงานให้
คนๆ นั้นก็คือตัวผมเอง…
- นพจินดา วรโชติเมธี –
- CH.3 Emerald –
มรกต
“ลูกค้าหรือศัตรูวะ”
“อย่ารักในรอยแค้นก็พอ”
“มีคนเห็นหน้าไอ้ทิมแล้วยังไม่ยอมแพ้ถือว่าแข็งแกร่งพอสมควร”
“ถ้ามันจีบทับทิมของเรา รามิลมึงต้องเตรียมตัวเลยนะ”
“ต้องถึงมือกูเลยเหรอวะพวกมึงฝีมือตกหรือไงแค่ไอ้คินคนเดียวก็พอแล้ว”
“ไอ้พอร์ชนี่ดูอันตรายกว่าที่คิดเสนอหน้ามานั่งร่วมโต๊ะกับเราได้ขนาดนี้ นี่กูจะเริ่มวางแผนรับมือตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”
“พวกมึงสามคนช่วยทำตัวปกติกันหน่อยได้ไหมไม่งั้นกูจะบอกให้ไม้กับคีย์จัดการพวกมึงนะ”
เพียงแค่ประโยคเดียวจากทิม สามคนที่กำลังสุมหัวกันอยู่เขยิบตัวออกจากกันทันที ก่อนจะแกล้งทำเป็นกระแอมแก้เก้อ เมื่อแขกทั้งสามคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามมองเขาทั้งสามคนแล้วยิ้มออกมา คนแรกคือคนที่พวกเขาคุ้นหน้ากันอยู่แล้ว พอร์ช พชร.. ซึ่งพักนี้เห็นหน้ามันบ่อยเหลือเกิน ยังกะสมาชิกแก๊งลูกเพื่อนแม่คนที่ห้า
ส่วนคนที่สองคือ เพื่อนของพอร์ชชื่อ มีน หน้าตาก็ดูหล่อดีเป็นสถาปนิกเหมือนกัน ส่วนคนสุดท้าย...
“เพิ่งเคยได้เจอคุณเบนจามินใกล้ๆ แพรเคยเห็นแต่ในงานไกลๆ”
คุณแพรวา..ใครก็ไม่รู้สถาปนิกชื่อดังแนะนำว่าคือลูกค้า แต่ท่าทางลูกค้าคนสวยคงไม่ได้อยากเป็นแค่ลูกค้าเพราะมือนี่แทบจะกอดแขนพอร์ชที่นั่งอยู่ข้างๆ เพราะในช่วงเวลากลางวันร้านอาหารที่รายล้อมไปด้วยตึกออฟฟิศทำให้ที่นั่งในร้านไม่พอ แก๊งลูกเพื่อนแม่ทั้งสี่คนบวกด้วยเพื่อนสะใภ้อันดับหนึ่งและสอง ต้นไม้และคีตา บังเอิญเหลือบไปเห็นคนสามคนที่ยืนรอพนักงานหาโต๊ะให้อยู่หน้าร้าน ทิมเลยเป็นฝ่ายทักขึ้นมาว่า
“นั่งด้วยกันไหมครับ”
และนั่นก็ทำให้โต๊ะเรากลายเป็นโต๊ะใหญ่กลางร้านและดูจะเป็นที่น่าสนใจของทุกคนมากทีเดียว
คีตา นันทสกุล มีคนรู้จักเป็นเรื่องปกติและไอ้เบนแยกเขี้ยวใส่ผู้ชายทุกคนคนที่เข้ามาขอถ่ายรูปคีตาแบบใกล้ชิด
“คุณแพรจะเปิดร้านเสื้อผ้าเหรอครับ”
“ค่ะ ทำเป็นโฮมออฟฟิศด้วยพอร์ชเก่งมากเลยค่ะ ออฟฟิศแพรสวยปิ๊งเหมือนที่คิดไว้”
“อย่างนี้ได้ออกแบบบ้านตัวเองด้วยหรือเปล่าครับคุณพอร์ช”
“ครับ บ้านหลังที่อยู่ตอนนี้ผมก็ออกแบบเอง มันเป็นสไตล์แบบที่ผมชอบแต่คนอื่นจะบอกว่าแปลกๆ หน่อย”
“แล้วคนที่อยู่ด้วยล่ะครับ”
“คุณคินหมายถึง...แฟน ? ภรรยา?”
พอร์ชเพียงแค่ยิ้มๆ ก่อนจะหันไปมองคนที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ คุณทิมนั่งเท้าคางมองเขาอยู่ตอนนี้และดูเหมือนคนทั้งโต๊ะจะรอฟังคำตอบของเขาเพราะทุกสายตามองมาที่เขาคนเดียว พอร์ชหัวเราะเบาๆ ก่อนจะบอก
“ยังไม่มีหรอกครับ”
“จริงเหรอครับ”
ว่าแล้ว..คุณทิมจะต้องไม่เชื่อแต่จะให้เชื่อง่ายๆ ก็คงไม่ได้เพราะตอนที่เจอกันครั้งแรกก็เจอช็อตเด็ดที่ผับ ครั้งต่อมาและครั้งไหนๆ ก็เจอเขาอยู่กับผู้หญิงตลอดเวลา อยากจะอธิบายให้ฟังว่าทั้งหมดนั่นไม่รวมที่ผับเป็นลูกค้าของเขา แต่ก็ได้แต่ปล่อยเลยตามเลย จะทำอะไรได้ในเมื่อเชื่ออย่างนั้นไปแล้ว
“คุณทิมไม่เชื่อผมเหรอครับ”
“แค่คิดว่าอย่างคุณพอร์ชไม่น่าจะโสด”
“ทำไมล่ะครับ”
“เห็นคุณพอร์ชบอกว่าอยากให้ผมออกแบบแหวนแต่งงานให้นึกว่ามีคู่หมั้นอยู่แล้ว”
“มันก็..เป็นเรื่องของอนาคตครับอะไรๆ ก็ไม่แน่นอนอย่างเช่น..”
“เช่น?”
“คนออกแบบแหวนอาจจะได้ใส่เอง”
ปึก!
ปัก!
โครม!
ทันทีที่จบประโยคนั้นแก๊งลูกเพื่อนแม่ทั้งสามคนก็โยนส้อมในมือ กระแทกแก้ว ตบโต๊ะ พอร์ชหันไปมองคุณรามิลกำลังโดนคุณต้นไม้ดุเรื่องที่โยนส้อมใส่จาน มีหันมาจ้องเขาเขม็งแต่พอโดนคุณไม้ตีแขนก็ทำท่าหงอย ส่วนคุณเบนจามินกำลังนั่งกอดอกทำท่าอยากต่อยเขาเต็มทนคุณคีตาที่นั่งอยู่ข้างๆ ต้องยกมือขึ้นมาพัดๆ ให้ และแน่นอนว่าคนสุดท้ายคือคุณคินที่เดาไว้ว่าไม่มีแฟนมาคุมเลยมองเขานิ่งๆ แต่เหมือนมีประโยคขึ้นมาบนศีรษะว่า
เดี๋ยวมึงเจอ...
นี่รู้สึกเหมือนอยู่ในหนังมาเฟียจริงๆ เถอะให้ตาย
เป็นมื้อกลางวันที่ตื่นเต้นมากไม่เคยเจอกลุ่มเพื่อนที่สนิทกันขนาดนี้มาก่อน แก๊งลูกเพื่อนแม่ทะเลาะกันแทบทุกประโยค มีเถียงกับเพื่อนแล้วก็หันไปตักอาหารให้แฟนหลากหลายอารมณ์จนตามไม่ทัน แต่ที่พอร์ชสังเกตคือคุณทิมไม่ค่อยกินข้าวเท่าไหร่ถึงแม้ในจานจะมีกับข้าวที่คุณมิล คุณเบน คุณคิน ตักใส่จานจนล้นแต่ก็ยังกินไม่หมด แต่สิ่งที่กินหมดและขอสั่งเพิ่มคือขนมหวานพานาคอตต้าสองสามถ้วยวางอยู่บนโต๊ะ
กินขนมเก่งจริงๆ
“ขอบคุณนะครับที่ให้ร่วมโต๊ะ ไม่งั้นผมคงไม่ได้ทานข้าวกลางวันแน่ๆ ”
“ไม่เป็นไรครับเรื่องเล็กน้อย หวังว่าต่อจากนี้เราคงได้เจอกันบ่อยๆ นะครับคุณพอร์ช”
ไม่รู้ว่ามันเป็นประโยคแบบไหนแต่ที่แน่ๆ ไม่น่าจะใช่ในทางที่ดีเหมือนประโยคขู่ให้กลัวซะมากกว่า ถึงแม้ใบหน้าของคุณคินจะยิ้มอยู่ก็ตามเถอะ แก๊งลูกเพื่อนแม่แยกย้ายกันไปแล้ว เพิ่งรู้ว่าแฟนคุณมิลเป็นเจ้าของร้านดอกไม้ SECRET GARDEN ตอนที่คุณไม้ยื่นนามบัตรมาให้คุณมิลนี่มองตาขวาง ส่วนคุณเบนพอบอกว่าเป็นแฟนคลับของคุณคีตาก็โดนจ้องแล้วจ้องอีก
ขี้หวงกันทั้งแก๊ง
“พอร์ชรอแพรแป๊บเดียวนะคะแพรไปเข้าห้องน้ำก่อน”
“เดี๋ยวครับคุณแพร”
งานเสร็จหมดแล้วแบบก็คุยกันเรียบร้อยแล้วข้าวก็กินแล้วด้วย ไม่รู้ว่าเขาจะต้องอยู่กับคุณแพรต่อทำไมกัน ไอ้มีนยืนหัวเราะก่อนจะขอตัวไปซื้ออาหารให้หมา เออ..ทิ้งกันไปให้หมด
“คุณพอร์ชไปเดทต่อเหรอครับ”
“เดทกับใครล่ะครับ”
“ลูกค้าสาวสวยของคุณไง”
“คุณทิม..อย่าเพิ่งไป”
พอร์ชเหลือบมองคุณแพรที่กำลังเดินกลับมาหา ทิมเลยหันไปมองก็พอรู้สถานการณ์อยู่บ้างเขาเจอเหตุการณ์แบบนี้จนชินแล้วอย่างน้อยแก๊งลูกเพื่อนแม่ก็เจอจนนับไม่ถ้วยก่อนจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตน ไอ้โดนลูกค้าจีบเนี่ยเรื่องปกติ เขาเองก็เหมือนกัน
“แค่นี้ก็จัดการไม่ได้เหรอครับ”
“ปากท้องก็สำคัญนะคุณ นั่นลูกค้ายกเลิกสัญญาขึ้นมาผมอดตายเลยนะไม่มีเงินซื้อข้าวกิน”
“นี่ผมเป็นคนที่ทำธุรกิจกับคุณ เป็นคู่แข่งและยังต้องเป็นคนช่วยกันผู้หญิงไม่ให้เข้าใกล้อีกเหรอ”
“นับหนึ่งถึงสิบคุณแพรกำลังจะเดินมาถึงแล้วนะ”
ทิมยิ้มนิดๆ ก่อนจะหันไปมองคุณแพรที่กำลังเดินเข้ามาหา ทิมเลยเขยิบเข้ามาใกล้พอร์ชที่ยืนอยู่ตรงหน้า ใกล้ซะจนพอร์ชเองเลือกที่จะเงียบ ถ้ามองไกลๆ ก็เหมือนคู่รักที่ยืนหยอกล้อกันอยู่ ทิมเห็นว่าคุณแพรที่กำลังเดินเข้ามาหาหยุดชะงักไปเหมือนกัน ทิมเงยหน้ามองพอร์ชที่ก้มหน้าลงมาหามือที่ตกข้างลำตัวเฉียดกันไปมาก่อนที่นิ้วก้อยจะเกี่ยวกันไว้หลวมๆ
“รู้หรือเปล่าว่าใช้วิธีนี้มันเด็กมาก”
“จริงๆ ผมก็ยังเด็กกว่าคุณทิมนะเมื่อวันก่อนคุณยังเรียกผมว่าน้องพอร์ชอยู่เลย”
“อยากให้เรียกอีกเหรอครับ”
“ไม่อยากให้ผมเรียกพี่ทิมบ้างเหรอครับ แต่ก็ไม่โอเคเท่าไหร่ผมไม่อยากดูเด็กในสายตาคุณ”
“ตอนนี้คุณก็ดูเด็กมาก”
“ผมจะงอแงมากกว่านี้เพราะผมไม่อยากไปไหนกับคุณแพรต่อ..อย่าเพิ่งปล่อยครับ”
นิ้วก้อยที่กำลังจะผละออกโดนเกี่ยวเอาไว้อีกรอบท่าทางเหมือนลูกหมาแต่ตัวโตทำหน้าอ้อนๆ ทำให้ทิมหลุดหัวเราะออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่พอร์ชเห็นมันเหมือนครั้งที่สนามยิงปืน และมันก็ทำให้เขาเองยิ้มออกมาเหมือนกันต่างคนต่างยิ้มอยู่อย่างนั้น เมื่อคุณแพรเดินมาถึง ท่าทางของทั้งคู่ทำให้ลูกค้าสาวสวยได้แต่ยืนขมวดคิ้ว สายตามองไปยังนิ้วที่เกี่ยวกันอยู่และก็ดูไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย แพรวาเริ่มเข้าใจเหตุการณ์ตรงหน้าก่อนจะเอ่ยขอตัวกลับ
“ก็ไม่เห็นยากนี่”
“เดี๋ยวคุณแพรก็มาใหม่ผมปฏิเสธไปรอบที่ร้อยแล้ว”
“คุณพอร์ชไม่เด็ดขาดเองช่วยไม่ได้นะ”
“ร้านคุณแพรใกล้เสร็จแล้วครับ ถ้าเสร็จงานแล้วก็คงปฏิเสธจริงจังสักที”
“ผมคงช่วยแค่ครั้งเดียวไม่ได้มีน้ำใจขนาดนั้นไม่ชอบมีเรื่องกับใครถ้าไม่จำเป็นมันน่าปวดหัว ผมคงต้องไปแล้ว”
“วันนี้คุณทิมยิ้มบ่อย”
“ไม่ดีเหรอครับ”
“หมายถึงยิ้มที่ไม่ใช่ยิ้มธุรกิจหรือยิ้มเวลาวางแผนแกล้งใครอยู่”
“รู้สึกเหมือนโดนด่า”
“หมายถึงยิ้มแล้วน่ารัก”
พอร์ชพูดออกไปตามที่คิดโดยที่ไม่รู้ตัว ทิมเงียบลงเมื่อได้ยินประโยคนั้นชัดๆ ไอ้คนพูดเหมือนเพิ่งรู้ตัวเลยยกมือลูบต้นคอไปมาคล้ายกับว่าทำอะไรไม่ถูก ทิมบอกอีกครั้งว่าต้องไปแล้วแต่ก่อนที่จะผละออกไปเลยเอียงตัวเข้ามาหาพร้อมกับมือที่ตบลงบนอกกว้างของพอร์ชเบาๆ
“หน้าแดงนะเรา”
ก็ยังแสบอยู่เหมือนเดิม
นพจินดา
“สถาปนิกชื่อดังไฮโซร้อยล้านปฏิเสธลูกค้าสาวสวยเพราะกำลังกิ๊กกั๊กกับคุณชายแห่งวงการจิวเวลรี่”
“อะไรของมึงวะ”
“กอซซิบกระซิบ”
มีนเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นยอมรับว่าเห็นครั้งแรกนี่ใจตกไปถึงตาตุ่มโคตรตกใจ เพื่อนเขากับคุณนพจินดายืนใกล้กันแทบจะจูบกันอยู่แล้ว แต่พอยืนมองอยู่นานก็เริ่มรู้แล้วว่าทั้งเพื่อนเขาและคุณนพจินดากำลังทำอะไรกันอยู่ ก็พอดูออก..ก็แค่แสดงให้คุณแพรหนีกระเจิงแล้วดูเลือกแผนอย่างกับละครแต่มันก็ได้ผลแปลกแต่จริง....
“ถ้าเพื่อนคุณนพจินดามาเห็นภาพเมื่อกี้มึงโดนกระทืบตายแน่พอร์ช แค่ในร้านอาหารที่มึงแกล้งหยอดกูยังนึกว่าจาน ชาม ช้อน ส้อมจะเขวี้ยงใส่หัวมึงแล้ว”
“เออ เพื่อนหวงฉิบหายถ้ากูหายเกินห้าชั่วโมงมึงสงสัยแก๊งลูกเพื่อนแม่นี่ก่อนเลยนะ”
“เขาก็ดูไม่ธรรมดามึงก็ร้ายใช่ย่อยแต่..”
“แต่?”
“เมื่อกี้กูรู้ว่าต่างคนต่างแสดงไม่ใช่เรื่องจริงแต่มีแค่แวบหนึ่งที่กูคิดว่าไม่ใช่...”
“ตอนไหน”
“ตอนที่คุณนพจินดายิ้ม มึงมองหน้าเขาแล้วก็ยิ้ม ตอนนั้น...กูยังคิดเลยมึงแม่งยิ้มแบบนี้ก็เป็น แบบที่เอ็นดูใครสักคน แบบเขาน่ารักเลยต้องยิ้มออกมาความสัมพันธ์มึงกับเขานี่อะไรวะ”
“เล่นเกมกันอยู่”
มีนได้ยินคำตอบเพื่อนก่อนจะหัวเราะออกมา ก็ไม่รู้ว่าสองคนนี้กำลังทำอะไรแต่ก็ไม่เบากันทั้งคู่ต่างคนต่างไม่ยอมขิงก็ราข่าก็แรง แต่ที่เขาเห็นเมื่อกี้เพื่อนเขาเองน่าจะเสียคะแนนไปหลายแต้มอยู่เหมือนกัน
“ถามจริงชนะเขาสักครั้งยังคุณพชร”
สัด..ตอบไม่ถูกเลยว่ะ
Jewelry Design
“ทิม พี่ต่ายโทรมาตามแบบสร้อยข้อมือกับตุ้มหูเจริญกิจธารา ทิมแก้แบบเสร็จหรือยังเดี๋ยวจะทำไม่ทันนะ”
พลอยลองเคาะประตูเรียกน้องชายคนเล็กที่วันนี้บอกว่ายกเลิกนัดลูกค้าไปเพราะว่ารู้สึกไม่สบาย พอไม่มีเสียงตอบกลับมาพลอยเลยเปิดประตูเข้าไป คนที่นอนอยู่บนเตียงไม่ได้ขยับไปไหน ท่าทางไข้หวัดจะเล่นงานเข้าให้แล้วจริงๆ
“ทิม ทับทิมไหวหรือเปล่า”
“ปวดหัว”
“นี่รับงานเพิ่มอีกแล้วใช่ไหม พี่บอกแล้วไงปฏิเสธไปบ้างทิมทำหมดนี่ไม่ไหวหรอก”
“เกรงใจเขา เขาบอกทิมไว้ตั้งนานแล้วว่าอยากให้ออกแบบแหวนแต่งงานให้”
“แล้วก็ป่วยเห็นไหมเนี่ย..เสียงแทบไม่มี งานของเจริญกิจธาราทิมเป็นยังไงบ้างพี่ต่ายโทรมาตามแล้ว”
“พรุ่งนี้ทันไหมพี่พลอย”
“พี่ต่ายบอกเร็วสุดคืนนี้ ได้ตกลงแบบกับคุณพอร์ชหรือยัง”
ทิมส่ายหน้าไปมาก่อนจะยกมือลูบหน้าตัวเองเบาๆ มันเป็นความผิดของเขาเองที่รับงานเยอะจนทำไม่ทันขนาดนี้ จริงๆ ก็อยากทิ้งความเกรงใจไปบ้างแต่เอาเข้าจริงเวลาลูกค้ามาตื้อเพราะชอบผลงานมันก็ใจอ่อนอีกตามเคย ทิมพยักหน้าตอบรับตั้งใจจะลุกไปอาบน้ำแล้วโทรนัดพอร์ชแต่แค่ลุกขึ้นยืนก็เซจนพลอยร้องลั่น
“เอายังไงดี”
“ทิมไหว”
“ให้คุณพอร์ชมาที่บ้านดีไหม พี่ว่าทิมเดินไม่พ้นห้องเป็นลมแน่ตัวร้อนขนาดนี้”
“เฮ้ย...ให้ลูกค้ามาบ้านได้ไง”
“ต้องได้แล้ว เอาเบอร์คุณพอร์ชมาให้พี่”
บ้านวรโชติเมธีหลังใหญ่ดี ออกแนวปราสาทกรีกโรมันเสาต้นเบ้อเร่อ แต่นี่ไม่ใช่เวลามาวิเคราะห์แบบบ้าน..ตอนนี้ต้องตั้งสติก่อนพอร์ชนึกไปถึงตอนที่ได้รับโทรศัพท์จากคุณพลอยว่าให้มาตกลงเรื่องแบบเครื่องประดับที่บ้านวรโชติเมธีได้ไหม ในใจนี่มีคำถามร้อยแปดอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วคุณทิมไปไหนทำไมถึงเป็นคุณพลอย
“รอตรงนี้ก่อนนะคะ ทิมกำลังลงมาไม่สบายหนัก”
อ้อ..ป่วยนี่เอง
แค่เพียงไม่นานคนที่เขาคุ้นเคยก็เดินลงมาจากบันได หอบของเต็มสองแขน ทั้งๆ ที่สภาพคนป่วยดูอ่อนเพลียจนเขาสังเกตได้แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นคุณทิมในแบบที่ไม่ใช่ชุดทำงานเนี๊ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า เสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงวอล์มสามส่วนยิ่งใส่แบบนี้ตัวเล็กลงไปเยอะ ผมสีน้ำตาลอ่อนไม่ได้เซ็ทเหมือนกันทุกวัน ปล่อยหน้าม้าให้ตกลงมาแต่ที่เขาเห็นแล้วต้องอมยิ้มคือบนหน้าผากขาวๆ มีแผ่นลดไข้แปะอยู่
“ขอโทษด้วยนะครับไม่ค่อยสุภาพเท่าไหร่ จะอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วแต่พี่พลอยไม่อนญาต”
“ไม่เป็นไรหรอกครับผมไม่ได้ถืออะไร แล้วแบบสร้อย..”
“ไปทำงานข้างนอกตรงสวนได้ไหมครับ”
“แต่คุณทิมป่วย”
“แค่ไข้หวัดเอง”
“ผมยังไงก็ได้”
สุดท้ายเขาก็เดินมาที่ศาลาที่อยู่ตรงสวนดอกไม้เขาพอเดาได้ว่าคอนเซ็ปต์บ้านของวรโชติเมธีนี่ต้องเกี่ยวกับเทพนิยายแน่ๆ คุณทิมดึงเอาแผ่นลดไข้ที่แปะอยู่ออกก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงาน วันนี้ดูไร้พิษสงเพราะป่วยจนตัวขาวซีด ตากลมๆ ก็มีน้ำตาคลอคงเพราะไข้ที่ขึ้นสูงเสียงก็แหบจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง
“งานเร่งเหรอครับ ที่จริงคุณทิมน่าจะนอนพัก”
“ต้องส่งแบบคืนนี้แล้วครับ”
“ถ้าไม่ไหวบอกผมนะครอบครัวผมไม่โกรธคุณทิมหรอก ถ้างานเสร็จไม่ทัน”
“ไม่เอา มันเป็นงานของผม”
คุณทิมส่ายหน้าพร้อมกับบอกว่าจะทำให้เสร็จ พอร์ชได้แต่นั่งมองคนที่ยกขาขึ้นมาชันเข่าวางไอแพตแล้วขีดๆ เขียนๆ อยู่แบบนั้น มืออีกข้างก็ยกขึ้นมาเสยผมที่ตกลงมาปิดหน้าปิดตาท่าทางรำคาญเต็มทน แต่สุดท้ายก็ปล่อยเลยตามเลย ทิมเหลือบตามองคนที่เอาแมคบุ๊คขึ้นมาทำงานบ้างก่อนจะเอ่ยเบาๆ
“ที่จริง..ผมรับงานแหวนแต่งงานมากะทันหัน”
“เรื่องปกติของสายออกแบบผมเองยังรับงานซ้อนจนหัวหมุนไปหมด แต่คุณทิมดูมีดวงกับแหวนแต่งงานนะครับ”
“มันมีความสุข..”
“ความสุข?”
“ทุกคู่ที่มาให้ผมออกแบบแต่งงานให้เขามาด้วยความรัก เวลาที่แหวนสำเร็จเป็นรูปเป็นร่างเขาจะดีใจกันมากๆ เอ่ยขอบคุณผมไม่หยุด เวลาที่ผมเห็นแหวนที่ผมออกแบบอยู่บนนิ้วของทั้งคู่ ผมมีความสุขมากจริงๆ”
“อย่างนี้ได้ออกแบบแหวนแต่งงานของตัวเองไว้บ้างไหมครับ”
มือที่กำลังทำงานอยู่หยุดชะงัก
ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่คิดว่าจะได้แต่งเลยไม่ได้ออกแบบไว้”
“รู้ได้ยังไงครับ”
“ตัวผม ผมก็ต้องรู้อยู่แล้ว คุณพอร์ช…อยากได้แหวนแบบไหนคิดไว้เลยนะครับ ถึงตอนนั้นพาว่าที่ภรรยามาด้วยก็ได้ยังไงแหวนแต่งงานก็ต้องออกแบบไว้สองวงอยู่แล้ว”
“ก็หวังว่าจะมีวันนั้นนะครับ”
ทั้งๆ ที่คำพูดอาจจะเป็นแค่ประโยคตอบรับธรรมดาๆ แต่ไม่รู้ว่าทำไมทิมถึงต้องเงยหน้าขึ้นมามอง แววตาของพอร์ชไม่ได้เศร้ามากนักแต่มันก็ไม่ใช่แววตาที่ดูมีความสุขเท่าไหร่
รอใครอยู่เหรอไง?
“ผมเคยอ่านบทสัมภาษณ์ของคุณ คุณพอร์ชวางแผนชีวิตรักไว้ดีมากนะทั้งเรื่องครอบครัวและบ้าน”
“ก็ยังไม่สมบูรณ์แบบเท่าไหร่หรอกครับ บ้านที่ผมอยู่ทุกวันนี้ก็อยากให้ภรรยาผมได้ออกแบบด้วย อยากให้เป็นยังไง แบบไหน ห้องนอนของเรา ห้องทำงานของเขา สวนหน้าบ้าน หรือแม้กระทั่งห้องของลูกๆ ผมอยากให้เขามีส่วนร่วม”
“…………………………………………………………………………..”
“ส่วนเรื่องแหวนแต่งงานผมไม่ได้โกหก ผมนึกภาพตัวเองใส่แหวนแต่งงานให้คนที่ผมรักเป็นฉากๆ เลยบางคนอาจจะคิดว่ามันก็แค่เครื่องประดับแต่สำหรับผมมันคือ ตัวแทนความรัก ผมถึงให้ความสำคัญกับแหวนมาก”
“…………………………………………………………………………..”
“ถ้าถึงคิวของผมแล้ว รบกวนคุณทิมช่วยออกแบบแหวนแต่งงานของผมอย่างสุดฝีมือเลยนะครับ”
“…………………………………………………………………………..”
ไม่น่าเชื่อเหมือนกันว่าผู้ชายเจ้าเล่ห์อย่างพอร์ช พชร จะจริงจังกับเรื่องความรักขนาดนี้ ทิมเจอเรื่องแบบนี้มาเยอะเพราะต้องออกแบบแหวนแต่งงานเลยต้องฟังเรื่องราวความรักของทุกคู่รัก และมันก็นำมาใช้ในการออกแบบแหวน ทิมไม่ได้ออกแบบตามใจตัวเอง แต่เอาเรื่องราวความรักของคู่รักมาใส่ลงในแหวนแต่งงาน และนั่นคือเหตุผลที่แหวนแต่งงานที่ออกแบบโดย นพจินดา แห่ง Pure Jewelry แตกต่างจากที่อื่น
และสิ่งที่เขารู้ก็คือ ผู้ชายทุกคนอยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ
รวมถึงพอร์ช พชร เจริญกิจธารา ผู้ชายที่นั่งอยู่กับเขาตอนนี้ด้วยเช่นกัน
พอร์ชหันมามองเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบอะไร สายตาที่มองเหม่อกับมือที่หมุนเม้าส์ปากกาไปมาเหมือนใช้ความคิด สายลมอ่อนๆ ที่พัดไปมาทำให้เส้นผมสีน้ำตาลปลิวไปตามลม บางส่วนก็ตกลงมาตรงข้างแก้มแต่เจ้าตัวก็ยังไม่มีทีท่ารู้สึกตัวเลยสักนิด
ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้พอร์ชเอื้อมมือไปสัมผัสกับเส้นผมสีน้ำตาลลื่นมือก่อนจะค่อยๆ ทัดไว้ตรงหลังใบหู ทิมรู้สึกตัวแล้วหันมาสบตากับคนที่ยังไม่ละมืออกไป ต่างคนต่างเงียบอยู่อย่างนั้น
สายตาที่มองกันอยู่มันไม่ใช่แววตาที่อยากจะเอาชนะเหมือนทุกครั้ง
และสัมผัสตรงข้ามแก้มมันอุ่นจนทิมเองไม่ได้ขยับตัวหนีไปไหน…
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้ทั้งสองคนรู้สึกตัว พอร์ชชักมือกลับมาหยิบโทรศัพท์ก่อนจะบอกเบาๆ ว่าขอไปรับโทรศัพท์ก่อน ทิมเองก็พยักหน้ารับแล้วก้มหน้าทำงานต่อเหมือนเดิม พอร์ชลุกออกมาจากศาลากลางสวนก่อนจะกดรับเมื่อเห็นว่าคนที่โทรมาคือมีน
“พอร์ชอยู่ไหนวะ เข้าบริษัทไหมคุณแพรวาแวะมาเนี่ยมีแก้แบบอีกเหรอ”
“แก้อะไรไม่มีแล้ว แก้อีกร้านเขาเสร็จไม่ทันแน่”
“แล้วมึงจะเข้าบริษัทอีกป่ะวะกูจะออกไปหาลูกค้าอีกสองคนแล้วกลับบ้านเลย”
พอร์ชยกนาฬิกาขึ้นมาดูจริงๆ มันก็เหลือเวลาอีกตั้งเยอะตอนนี้เพิ่งจะสิบเอ็ดโมงกว่าๆ เองด้วยซ้ำ สายตามองไปยังทิมที่ยังคงนั่งทำงานอยู่ ท่าทางป่วยหนักแต่ก็ยังตั้งใจทำงานทำให้พอร์ชได้แต่ปล่อยให้มีนพูดต่อไปเรื่อยๆ โดยที่จับใจความไม่ได้สักนิดว่าเพื่อนพูดเรื่องอะไร
คงเพราะรำคาญผมที่ปลิวจนปิดหน้าปิดตา ทิมเลยเอาหนังยางขึ้นมามัดเป็นจุกน้ำพุไว้ด้วยความเคยชิน คงลืมไปว่าตอนนี้ไม่ได้นั่งทำงานคนเดียว พอร์ชยิ้มออกมาก่อนจะเอาโทรศัพท์ออกจากหูเมื่อมีนตะโกนเรียกชื่อดังลั่น
“กูอยู่บ้านคุณทิมมาตกลงเรื่องแบบสร้อยข้อมือ คงไม่ได้กลับเข้าบริษัทแล้วว่ะ”
“สู้กันอีกไหมคราวนี้”
“เออ..เวลากูเจอคุณทิมเหมือนฝึกวิทยายุทธ์ ต้องมีสมาธิ สติและความอดทนและตอนนี้กูเหนื่อยมาก”
“เขาเล่นงานมึงหนักเหรอวะมึงถึงเหนื่อยขนาดนี้”
พอร์ชยังไม่ทันได้ตอบคำถามของเพื่อนคนที่กำลังพูดถึงอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมามองแล้วก็ก้มลงทำงานต่อ เพิ่งรู้ว่าเวลาที่ตั้งใจทำงานคุณทิมก็ดูมีเสน่ห์ดี ยิ่งมองจากตรงนี้คุณทิมดูเด็กกว่าทุกครั้งที่ได้เจอทั้งเสื้อผ้า ทรงผม พอร์ชเห็นคุณพลอยเอาน้ำชาร้อนๆ มาให้เจ้าตัวน่าจะไม่ชอบเพราะเห็นว่าทำหน้าเบ้ใส่ พอโดนบังคับให้กินก็หลับตาปี๋เหมือนเด็กๆ
“เออเล่นงานกูหนักมาก เหนื่อยฉิบหายน่ารักจนกูเหนื่อยไปหมด”
สิ่งที่ได้ยินจากไอ้มีนคือ
มึงพูดบ้าพูดอะไรวะไม่รู้เรื่องเลยพอร์ช..
เออ..มึงอย่ารู้เรื่องเลยให้กูรู้เรื่องคนเดียวพอ
ในที่สุดงานก็เสร็จ พี่ต่ายคือผู้จัดการของ Pure Jewelry ที่ตรงดิ่งจากบริษัทมายืนรอแบบด้วยตนเอง แต่ท่าทางจะสนิทกันดีพอเดินเข้ามาหาก็ดึงจุกผมคุณทิมซะหัวแทบคว่ำ มีดุเบาๆ ว่าห้ามรับงานซ้อนอีกไม่ได้กลัวทำงานไม่ดีแต่กลัวว่าคุณทิมจะทำงานจนป่วยเหมือนอย่างวันนี้
เวลาหกโมงเย็นเสียงรถที่ดังขึ้นหน้าบ้านพร้อมกับคุณกาญจนาเดินหอบของพะลุงพะลังเข้ามา แม่บ้านเลยวิ่งเข้าไปช่วยถือพอร์ชเองก็เพิ่งเคยเห็นตัวจริงเพราะเขาไม่ค่อยออกงานเท่าไหร่ ทันทีที่คุณกาญจนาเห็นหน้าหลานชาย ชื่อเล่นที่คุ้นเคยก็ถูกเอ่ยออกมาหลังจากหลานชายคนเล็กพยายามส่งสัญญาณห้ามแล้วก็ตาม
“ทับทิมหลานย่าไม่สบายเหรอคะเห็นพี่ต่ายโทรมาบอก”
ทับทิม…
พอร์ชแอบกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นว่าคุณทิมทำหน้าเซ็งสุดชีวิตทันทีที่ได้ยินชื่อตัวเอง ก็ว่าแล้วว่าทำไมชื่อเล่นของคุณนพจินดาถึงไม่ได้เป็นอัญมณีเหมือนพี่น้องคนอื่นๆ ก็พอเข้าใจว่าชื่อมันค่อนข้างเหมือนผู้หญิงเจ้าตัวคงไม่ค่อยอยากบอกใครด้วยชื่อนี้สักเท่าไหร่
เป็นมื้อเย็นที่สนุกสนานคุณกาญจนาคุยเก่งหยิบเรื่องนู้นเรื่องนี้มาคุยได้ไม่รู้จบ แต่หลานชายคนเล็กน่าจะไม่เอนจอยเท่าไหร่เพราะไข้ขึ้นจนตัวแดงหน้าแดงไปหมด โดนบังคับให้กินข้าวต้มก็กินไปแค่สองสามคำก็นั่งจิบน้ำเปล่า พอร์ชเห็นว่าควรจะให้คุณทิมได้พักผ่อนเลยขอตัวกลับก่อนเพิ่งรู้ตัวว่าเขาอยู่บ้านวรโชติเมธีตั้งแต่เช้าจนเกือบจะสองทุ่มอยู่แล้ว
“ขอโทษนะครับคุณพอร์ช คราวหน้าคงไม่นัดคุณกะทันหันแบบนี้อีก”
“ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจครั้งนี้มันเหตุสุดวิสัย”
ขนาดเขาบอกแล้วว่าไม่ต้องเดินมาส่งแต่คนป่วยก็ยังดื้อไม่เลิก สิ่งที่เขารู้วันนี้คุณทิม นพจินดาจริงจังกับงานพอสมควรไม่สิเรียกว่าทุ่มเทกับงาน 100% ก็ว่าได้ จะไม่ยอมเลิกถ้าไม่เสร็จหรือไม่ได้ดั่งใจมีความรับผิดชอบเกินร้อย นี่ก็คงเซ็งตัวเองเหมือนกันที่ทำงานเสร็จไม่ตรงตามเวลาถึงได้ดูเครียดๆ ทั้งวัน ไหนจะป่วยหนักอีก
พอร์ชยืนพิงรถที่จอดอยู่ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้ามาหาทิมที่ยืนอยู่ตรงหน้า มือใหญ่ยกขึ้นมาสัมผัสตรงหน้าผากก่อนจะค่อยๆ ทาบทับลงบนแก้มขาวเพื่อวัดอุณหภูมิ
“ตัวร้อนจี๋เลยหายเร็วๆ นะครับ”
“……………………”
“ทับทิม”
“……………………”
พอร์ชละมือออกไปก่อนที่จะก้มหน้าลงมาหาคนป่วย
ดวงตากลมโตมองเขาไม่วางตาเมื่อเขาตั้งใจเขยิบเข้าไปใกล้มากกว่าเดิม
“ชื่อน่ารักจัง”
ท้ายรถ Porsche สีขาวพ้นสายตาไปจากบ้านวรโชติเมธีไปแล้วแต่ทับทิมยังคงยืนอยู่ไม่ได้ขยับไปไหน มือยกขึ้นมาทาบลงบนหน้าผากตัวเองรู้สึกได้ว่าอุณหภูมิร่างกายมันร้อนมากกว่าเดิมเขารู้ตัวเองดีว่ามันไม่ได้เกิดเพราะไข้หวัดที่เขากำลังเป็นอยู่
ท่าทางเกมครั้งนี้มันไม่ง่ายเหมือนอย่างที่คิดไว้เลย
TO BE CON
ไม่รู้ว่าใครจะแพ้ก่อนกัน 55555
#อัญมณีที่รัก #ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่
twitter @ribbinbo
-
:impress2:
:pig4:
-
น้องเริ่มทำคะแนนบ้างแล้ว
ทับทิมอย่าไปยอมนะลูก สู้!!
ปล.หายป่วยไข้ก่อนก็ได้เนาะ อิอิ
-
:-[ หวายยยยทับทิมแพ้แน่ๆ
-
รอหายป่วยก่อนเถอะ 55555555555555
-
มาตามอ่านเพื่อนคนที่สาม แต่อยู่สูงสุดของห่วงโซ่ิอาหาร จริงๆ อ่านมาก่อน2เรื่อง แต่ยังไม่มีโอกาสมาแสดงความคิดเห็น
-
อ่ะ ๆ น้องพอร์ชทำคะแนนตีคู่มาสูสีแล้ว พี่ทิมรีบหายไวไวมาสั่งสอนเด็กปีนเกลียว
-
พี่ทิมอย่าโหมงานมากไปนะคะ
เดี๋ยวเด็กมันฉวยโอกาศ
-
เจ้าเด็กพอร์ชมันร้าย :hao3:
-
ทับทิมสู้ๆ น้องพอร์ชนะลูก อย่าไปยอมให้เค้าแตะแก้ม เราต้องแตะกลับด้วย :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
ทับทิมอย่าใจอ่อนกับน้องพอร์ชง่ายๆ นะ ต้องให้ฝ่าด่านแก๊งลูกเพื่อนแม่ก่อน :laugh:
-
เป็นกำลังใจให้นักเขียน ตามอ่านซีรีส์นี้ทุกเรื่องเลย
-
คินกลายเป็นคนที่มีคู่หลังสุดสินะ
-
ชั้นเห็นคนแพ้ภัยตัวเองลางๆเลยค่ะ
ทั้งคุณพชร และน้องทับทิม
:z1: :z1:
-
น่ารักมากแม่ ตามจ้า :-[ :-[
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ต้องตามมม
-
ลุ้นคู่นี้ :mew1:
-
Jewelry Design
#อัญมณีที่รัก
ผมออกแบบแหวนแต่งงานให้คนอื่นมามากมาย
คงมีแค่คนเดียวที่ผมจะไม่ได้ออกแบบแหวนแต่งงานให้
คนๆ นั้นก็คือตัวผมเอง…
- นพจินดา วรโชติเมธี –
- CH.4 Sapphire –
ไพลิน
“ภาคิน ไปนอนไกลๆ ”
เสียงแหบๆ พูดขึ้นมาทั้งๆ ที่ตายังปิดสนิท ทิมรู้ทันทีว่าไอ้คนที่กระโดดขึ้นมานอนบนเตียงเดียวกันคือใคร มีแค่คนในครอบครัวและแก๊งลูกเพื่อนแม่เท่านั้นแหละที่สามารถเข้ามาในห้องนอนเขาได้และคนที่มาบ่อยที่สุดก็คือไอ้คู่หูข้างบ้าน ทิมลืมตาขึ้นมามองก็เห็นคินกำลังเล่นกับเจ้ารูบี้อยู่
“ป่วยหนักเหรอไงมึง”
“สบายดีมั้งกูใกล้ตายขนาดนี้”
“เวลามึงป่วยหน้าแดงตัวแดงแก้มก็แดงแจ๋ กูรู้เลยว่าชื่อเล่นมึงคุณย่าตั้งให้เพราะอะไร”
“…………………”
อยู่ดีๆ ทิมก็เงียบลงไปเพราะเผลอไปนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา น้ำเสียงที่พอร์ชเรียกชื่อเขา มันยังคงวนเวียนอยู่ในหัว ขนาดป่วยหนักขนาดนี้เขายังนอนไม่หลับเลยสักนิด พอเผลอนึกถึงก็เหมือนอุณหภูมิในร่างกายจะสูงขึ้นมากกว่าเดิมเลยต้องแกล้งซุกหน้าลงกับหมอน เขาไม่ชอบตัวเองตอนนี้เลยจริงๆ
“ทับทิม”
“เรียกชื่อกูแบบนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ”
“ที่หน้าบ้านมึง กูเห็นนะ”
“เห็นอะไร”
“มึงกับพอร์ช”
“มันไม่มีอะไรมึงก็รู้”
คินถอนหายใจแล้วเอารูบี้ใส่กรงตามเดิม เขาไม่ได้จะแอบดูหรอกก็ตั้งใจเดินมาหาไอ้ทิมที่บ้านเพราะเห็นพี่พลอยบอกว่าป่วยหนัก แต่บังเอิญได้เห็นช็อตเด็ดที่ไอ้พอร์ชสถาปนิกไฮโซนั่นกำลังยกมือทาบลงบนแก้มของทิม แถมไม่รู้ว่าพูดอะไรที่ทำให้ทิมเขินได้ขนาดนั้น
คินรู้ว่าเพื่อนเขาไม่ใช่คนใจอ่อนง่ายๆ แต่สถาปนิกนั่นก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน ลูกเล่นแพรวพราวขนาดนั้นไม่รู้ว่าทิมจะตกหลุมมันเมื่อไหร่ ยอมรับเลยว่าพอร์ชเป็นคนแรกที่เข้าถึงตัวทิมมากกว่าทุกคน แต่เพราะพอร์ชเข้ามาเป็นลูกค้าคนสำคัญของ Pure Jewelry และไม่ได้มีทีท่าว่าจะจีบทิมอย่างเต็มตัวและเหตุผลจริงๆ คือสองคนนี้กำลังเล่นเกมกันอยู่
เกมอะไร? คินก็อยากรู้เหมือนกันว่าที่ทำอยู่ทุกวันนี้เพื่ออะไร ? กติกาเป็นแบบไหน? เท่าที่เขาเห็นเหมือนมีแค่อย่างเดียวสำหรับเกมนี้คือ ใครตกหลุมรักก่อนแพ้..แล้วถ้ามันเป็นแบบนั้น
คนที่ไม่เชื่อว่าตัวเองจะได้แต่งงาน
กับคนที่วาดฝันชีวิตรักงานแต่งงานไว้ซะเลิศหรู
มันจะลงเอยกันแบบไหนเขายังไม่เห็นทางออกเลย
“ทิม กูเป็นห่วงมึงนะ”
“ทุกทีพวกมึงสามคนก็จัดการคนที่เข้ามาหากูได้หมดอยู่แล้ว”
“เพราะพวกนั้น…กูมั่นใจว่ามึงไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยเข้าใจที่กูพูดใช่ไหม”
“มันเป็นเกมคิน แค่เกม”
“ถามจริง เกมที่เล่นกันอยู่ตอนนี้ถ้าชนะแล้วได้อะไร”
“……………………………………….”
“คนชนะกูไม่สนใจหรอกนะ”
“……………………………………….”
คินขยับตัวตะแคงข้างหันมามองเพื่อนตัวเล็กที่ป่วยจนน่าสงสาร ดวงตากลมโตฉ่ำน้ำเพราะพิษไข้มันมีแววตาสับสนเขาสังเกตได้ มือใหญ่ยกขึ้นมาวางลงบนกลุ่มผมสีน้ำตาลเบาๆ
“แล้วถ้าแพ้มึงต้องเสียอะไรบ้าง ทับทิม”
ทิมไม่ได้ตอบคำถามที่คินถามแต่หลับตาลง ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์ยาที่กินเข้าไปหรือเพราะไม่อยากคุยเรื่องนี้กับเขาแล้วกันแน่ คินจับผ้าห่มให้เพื่อนที่หลับสนิทไปแล้ว ท่าทางเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด เขารู้ว่าทุกคนที่เข้ามาหาทับทิมก็เพราะหน้าตาอันดับแรก ผู้ชายที่หน้าตาน่ารักเหมือนตุ๊กตา เข้ามาเพราะอยากเล่นด้วย อยากกอด อยากหอม อยากฟัด และตัวคินเองก็รู้ว่ามันมีทั้งข้อดีและข้อเสีย
มีคนเข้ามาอยากเล่นด้วยเพราะน่ารัก
แต่ไม่เคยอยากรักษาให้อยู่ด้วยตลอดไป
“น่ารักให้ตายแต่สุดท้ายก็ผู้ชายป่ะวะ”
ประโยคที่เขาได้ยินมาบ่อยๆ เกี่ยวกับทิม และทุกคนในแก๊งลูกเพื่อนก็จำฝังใจ เพราะแบบนี้..คินถึงกลัวว่าพอร์ชจะเข้ามาแล้วเหตุการณ์ก็จะเหมือนทุกคนที่เคยเจอ เขาได้แต่หวังว่าทับทิม นพจินดาจะเข้มแข็งอย่าเพิ่งหวั่นไหวอะไรง่ายๆ ให้พวกเขาสามคนแน่ใจก่อนว่าคนที่เข้าหาทิมจะรักทิมที่เป็นทิมจริงๆ ไม่ใช่แค่เข้ามาเล่นๆ แล้วจากไป
Jewelry Design
ป่วยนานกว่าที่คิด
ทิมเข้ามาที่บริษัท พี่ต่ายก็แทบเต้นระบำแทงโก้ใส่เพราะมีงานรอแก้สามสี่งานปิดจ๊อบไม่ได้สักที บางทีทิมก็อยากให้พี่ต่ายได้เจอกับคุณพิมพ์ดาวของรามิลบ้าง อาจจะรวมพลังกันเป็นสุดยอดเลขาแห่งปี โต๊ะทำงานตอนนี้รกไปด้วยเศษกระดาษจนเขาขี้เกียจเก็บ ทิมเอนตัวไปเก้าอี้พักสายตาเพราะทำงานติดกันเป็นเวลานาน
งานที่ทำมาทั้งหมดนั้นไม่มีส่วนของเจริญกิจธารา พอร์ชไลน์มาบอกว่าให้พักงานของเจริญกิจธาราไปก่อนเพราะคุณลุงคุณป้าที่เขาต้องออกแบบไปต่างประเทศ ไว้หายป่วยแล้วค่อยทำต่อ ไม่ได้ซีเรียสอะไร
ข้ออ้าง..เหตุผลที่บอกมาเขารู้อยู่แล้วว่ามันไม่จริง
เพิ่งเคยเจอลูกค้าแบบนี้ ทุกทีนี่เร่งเขาเช้ากลางวันเย็น แต่จะให้ทิ้งงานไปเลยเขาเองก็รู้สึกผิดเหมือนกันลูกค้าระดับทั้งตระกูลขนาดนี้จะให้เล่นๆ ก็คงไม่ได้ เสียชื่อ Pure Jewelry หมด พอคิดได้อย่างนั้นก็เลยลองไลน์ไปหาคุณพอร์ชที่หายเงียบไปสองสามวัน เราสองคนไม่ได้คุยกันบ่อย ครั้งสุดท้ายก็แค่อีกฝ่ายไลน์มาถามว่า หายหรือยังก็แค่นั้น ทิมขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าข้อความที่ส่งไปยังไม่ขึ้นว่าอ่าน สุดท้ายก็เลยตัดสินใจโทรหา
“คุณทิม..ได้ยินผมหรือเปล่าคุณทิม”
“ได้ยินครับ ผมไลน์หาคุณพอร์ชแล้วเรื่องงานแต่คุณไม่ตอบ”
“ขอโทษครับ พอดีงานผมตอนนี้เดือดมากไม่มีเวลาจับโทรศัพท์เลย”
“คือ..ผมจะถามเรื่องเครื่องประดับถ้าไม่ทำตอนนี้กลัวว่าจะไม่ทันวันเกิดคุณเฟื่องฟ้า”
“เอาไงดี”
“อยู่กับลูกค้าหรือเปล่าครับ”
“ผมไม่ได้ออกจากบ้านมาสามวันแล้ว”
“อะไรนะ?”
“คุณทิม”
“ครับ”
“มาที่บ้านผมได้ไหม”
“……………………………………….”
นั่นคือบทสนทนาสุดท้ายก่อนที่ตอนนี้ทิมจะยืนอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ตอนนั้นที่พอร์ชบอกว่าดีไซน์บ้านตัวเองจะแปลกๆ หน่อยแต่ก็ไม่คิดว่าจะแปลกขนาดนี้ บ้านสองชั้นที่เหมือนรีสอร์ท ระเบียงชั้นสองมีชิงช้าสองอันตลกดี เหมือนรวมทุกอย่างไว้ในบ้านหลังเดียว แค่เพียงไม่นานเจ้าของบ้านก็เดินออกมา
เหมือนเหตุการณ์สลับกัน พอร์ชได้เห็นทิมในชุดอยู่บ้านเมื่อหลายอาทิตย์ก่อน แล้ววันนี้ทิมเองก็ได้เห็นพอร์ชในชุดที่โคตรจะอยู่บ้าน เสื้อยืดสีขาวกางเกงบอลผมเผ้ายุ่งเหยิงเดาว่างานน่าจะหนักพอสมควร
“คุณทิม หายสนิทแล้วเหรอครับ”
“……………………………………….”
พอร์ชมัวแต่หันไปปิดประตู เลยไม่เห็นว่าทิมไม่ได้ฟังที่พอร์ชพูดเลยสักนิด เพราะตอนนี้ทิมเงยหน้ามองบ้านทั้งหลัง มองจากข้างนอกว่าเขาก็คิดว่ามันแปลก แต่พอเข้ามาในบ้าน ไม่ว่าจะเป็นการดีไซน์ การจัดวาง หรือเฟอร์นิเจอร์ ทุกอย่างลงตัวจนเขาหยุดมองไม่ได้จริงๆ
“บ้านสวยจัง”
ทิมเผลอพูดออกมาตามที่คิด ประโยคที่ได้ยินทำให้พอร์ชที่เดินตามหลังมาเงยหน้าขึ้นมามอง ภาพของคุณนพจินดาที่เงยหน้ามองไปรอบๆ พร้อมกับรอยยิ้มทำให้พอร์ชเลือกที่จะเงียบลง ดวงตากลมโตมีประกายวาววับเหมือนเจอของที่ถูกใจ เป็นคนแรกที่ชมว่าบ้านเขาสวยเพราะทุกคนที่มาเอาแต่บอกว่า ออกแบบประหลาดจนน่าปวดหัว
ในฐานะสถาปนิกเขาต้องดีใจอยู่แล้วเวลาที่มีใครชมผลงาน
แต่ในฐานะ พอร์ช พชร เขาโคตรๆ ดีใจเลยไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
“นี่รับงานซ้อนเหมือนผมเหรอไง”
“งานเดียวนี่ล่ะคุณ แต่โจทย์ยากมาก แก้แบบจนผมคิดอะไรไม่ออกแล้ว”
“ถ้าคุณพอร์ชไม่พร้อมผมกลับก่อนก็ได้นะ คุณเองดูเครียดๆ กลัวว่าผมจะทำให้เครียดมากกว่าเดิม”
“เห็นหน้าคุณทิมความเครียดหายเป็นปลิดทิ้งเลยนะ”
“กวนตีน”
พอร์ชหัวเราะออกมาแม้ว่าอีกฝ่ายจะพูดเสียงเบาแล้วก็ตามแต่ก็ยังได้ยินอยู่ดี ยังไงเขาก็โตแล้วต้องรับผิดชอบหลายๆ อย่างได้ ห้องทำงานของพอร์ชตอนนี้ค่อนข้างที่จะรกมากเป็นพิเศษ เศษกระดาษปลิวว่อนไปหมดพอเขาถามว่าทำไมไม่ทำงานที่ออฟฟิศเจ้าตัวก็บอกว่าทำงานที่บ้านหัวมันโล่งมากกว่า ตอนนี้กลายเป็นว่าทิมลากเก้าอี้หมุนมานั่งข้างๆ คนที่กำลังทำงานต่อ แบบบ้านคล้ายๆ ทาวน์โฮมทำให้ทิมมองอย่างสนใจ
“เอาเป็นจี้ก็ได้ครับของป้าอัญชัญเอาเล็กๆ หน่อยป้าชัญไม่ชอบอะไรใหญ่ๆ ส่วนของลุงพัฒน์เอาแหวนเรียบๆ “
“………………………………………………………….”
“คุณทิมเลื่อนคิวของพี่บีเอ็มขึ้นมาเลยก็ได้ครับ เป็นครอบครัวเดียวกันมันจะได้เหมือนกันพ่อแม่ลูก”
“………………………………………………………….”
ทิมพยักหน้าก่อนจะจดรายละเอียดที่ได้มาก่อนจะค่อยๆ ร่างแบบไว้คร่าวๆ จะว่าไปเหมือนย้อนเวลากลับไปสมัยตอนเรียนมหา’ลัย คงเพราะเขาเองก็เรียนสายออกแบบมาเหมือนกัน พอนึกถึงก็เลยหัวเราะออกมาจนคนที่นั่งอยู่ข้างๆ หันมามอง
“พอดีนึกถึงตอนเรียนครับ พอเห็นคุณพอร์ชแล้วก็คิดว่าตอนทำงานก็ไม่ต่างจากตอนเรียนเท่าไหร่”
“ตอนเรียนผมปีนต้นไม้นั่งมองท้องฟ้าเพราะคิดงานไม่ออกเลยนะ”
“วันนี้ไม่ปีนเหรอครับ”
“เดี๋ยวนี้พัฒนาแล้วเห็นชั้นสองของบ้านไหมครับ ผมมีชิงช้าเพื่อการนี้โดยเฉพาะ”
“ผมชอบนะชิงช้าที่บ้านคุณ เวลาไกวชิงช้าแล้วหัวสมองโล่งๆ ดี มองหน้าผมทำไมครับ”
“เป็นคนแรกที่บอกว่าชอบชิงช้าที่อยู่บนชั้นสอง คนอื่นด่าว่าผมติงต๊องโตแล้วยังจะเล่นอีก”
“ก็นี่บ้านคุณพอร์ช ทำไมคนอื่นต้องมาว่าด้วย”
พอร์ชหยุดเม้าส์ปากกาในมือแล้วหันมามองคนที่กำลังวาดจี้สร้อยคอคร่าวๆ ตอนที่ออกแบบบ้านครั้งแรกทุกคนบอกว่าประหลาดๆ ขนาดไอ้มีนยังบอกว่าถ้ามีคนมาจ้างแบบนี้มันกรี๊ดใส่แล้ว ยิ่งวิศวกรที่รับงานนี้แทบจะด่าเขายันต้นตระกูล พอร์ชแค่อยากเอาทุกอย่างที่อยากให้มีมารวมเป็นบ้านหลังหนึ่งก็เท่านั้น
สำหรับเขาบ้านคือทุกอย่างในชีวิต
ไม่เห็นจะแปลกเลยที่เขาจะรวมเอาสิ่งเขาชอบไว้ที่นี่ที่เดียว
“นั่นสิ ก็นี่บ้านผม”
“คนเดียวที่คุณพอร์ชควรถามความเห็นคือคนที่จะต้องมาอยู่ด้วย”
“ถามใครดีล่ะ ถ้าไม่นับครอบครับแล้วก็ไอ้มีนคนแรกที่มาบ้านผมคนนั้นก็คือคุณนะคุณทิม”
“ผมแค่แวะมาไม่ได้เป็นคนที่อยู่ด้วย”
“อย่างน้อยตอนนี้คุณก็คือคนแรกที่ได้เข้ามานั่งข้างๆ ผม ครั้งหน้าคุณทิมอาจจะได้ไปนั่งเล่นชิงช้าข้างบนก็ได้ ผมหวงบ้านมากมันเป็นพื้นที่ส่วนตัวไม่ได้เปิดให้ใครเข้ามาง่ายๆ”
“แล้วทำไมวันนี้คุณพอร์ชถึงได้ให้ผมเข้ามาได้ล่ะครับ”
“ถ้าคุณทิมรู้เหตุผลอาจจะหัวเราะก็ได้นะ”
“ไหนลองบอกมาก่อน”
“พอคุณป่วย ผมก็อยากให้คุณพัก”
“แล้ว?”
“คุณก็หายไปเลย”
“ก็ผมป่วย”
“ผมไลน์ไปหา คุณทิมก็ตอบสั้นๆ ว่าใกล้หายแล้ว”
“เข้าเรื่องได้ไหมอ้อมโลกมาก”
“ผมอยากเจอ อยากเห็นหน้าคุณทิม”
“……………………………………….”
ทันทีที่รู้เหตุผลทิมได้แต่เคาะนิ้วกับโต๊ะตรงหน้า เขาไม่ได้หันไปมองหน้าคนพูดหรอกเพราะเห็นจากหางตาอีกฝ่ายนั่งหมุนดินสอในมือไปมาเหมือนกันไม่รู้ว่าทำไมถึงเงียบกันแบบนี้
“บางทีคุณพอร์ชก็มีมุมที่เป็นผู้ใหญ่แต่บางครั้งก็เหมือนยังเป็นเด็กอยู่ เวลาที่พูดอะไรออกมาตรงๆ”
“งั้นวันนี้ผมคงเป็นเด็กชายพอร์ชที่พูดอะไรตรงๆ”
“วันนี้ผมไม่แพ้หรอกนะภูมิต้านทานดีมาก”
พอร์ชหลุดขำออกมาเมื่อคนที่บอกว่าภูมิต้านทานดีมากกำลังนั่งหน้าแดงอยู่ข้างๆ เขาไม่รู้ว่าเพราะยังไม่หายดีหรือว่ากำลังรู้สึกอย่างอื่น ถึงวันนี้คุณทิมจะแต่งตัวเป็นทางการไม่ใช่ชุดอยู่บ้านเหมือนวันนั้น แต่ก็ไม่ได้ใส่ชุดทำงานเต็มยศ เจ้าตัวบอกว่าไม่มีพบลูกค้าแค่เข้าไปทำงานที่บริษัทเท่านั้น แต่สำหรับพอร์ชยังไงคุณทิมก็ยังดูเด็กกว่าอายุจริงอยู่ดี พอร์ชเอนตัวไปเก้าอี้แล้วพูดให้คนที่นั่งทำงานอยู่ข้างๆ ได้ยิน
“วันนี้ผมก็ไม่อยากชนะเหมือนกัน”
Jewelry Design
หกโมงกว่าแล้ว
ทิมวางงานในมือลงเพิ่งรู้ว่าเราสองคนนั่งทำงานด้วยกันมาตั้งแต่บ่ายโมง คนข้างๆ ยังคงยุ่งวุ่นวายกับแบบบ้านทาวน์โฮมหลังเดิม มีรับสายลูกค้าแล้วเดินไปคุยที่อื่นกลับมาก็นั่งอยู่ที่เดิมไม่ลุกไปไหน ทิมบอกแล้วว่าเขากลับก่อนก็ได้แต่เจ้าของบ้านก็ส่ายหน้าพร้อมกับบอกว่าให้เขาอยู่ที่นี่ก่อน
เราต่างคนต่างทำงานมีบ้างที่คุยกันเล็กน้อย
น่าแปลกที่มันไม่ได้อึดอัดอะไร
“คุณพอร์ชต้องพักบ้างนะ”
“ผมวางงานลงไม่ได้เลยเวลาที่มันไม่ได้ดั่งใจผมสักที”
“สถาปัตย์ตัวจริงเสียงจริง”
“ตอนสัมภาษณ์อาจารย์ถามผมว่าความฝันของผมคืออะไร ผมตอบแบบโคตรเท่ว่า ผมอยากเป็นสถาปนิกที่หล่อที่สุดในประเทศไทยครับ พอเรียนไปปีเดียวรู้ไหมความฝันผมเหลือแค่ อยากมีชีวิตรอดเป็นสถาปนิกก็พอแล้ว”
“แต่ตอนนี้สถาปนิกพอร์ชท่าทางจะไม่ไหวแล้ว คุณกินข้าวครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่”
“เมื่อวานตอนบ่าย…..สอง”
ทำไมอยู่ดีๆ คุณทิมก็น่ากลัวขึ้นมาเฉยเลยวะ สายตาเหมือนเขาทำความผิดร้ายแรง พอร์ชเลยเลือกที่จะเงียบแล้วกลับมาหยิบเม้าส์ปากกาขึ้นมาจะทำงานต่อ ยังไม่ทันจะได้ขยับมือไปไหนไม้บรรทัดที่วางอยู่ก็ถูกหยิบขึ้นมาตีลงบนมือเขาเบาๆ
“พักเดี๋ยวนี้!”
โอเคจ้า..พักก็พัก
พอเห็นสายตาคุณทิมก็กลัวจะโดนโต๊ะดราฟทุ่มใส่อยู่เหมือนกัน
โดนด่าอีกเรื่องที่เขาเอาแต่กินมาม่ากระป๋องมาสองสามมื้อ คุณทิมเดินไปที่ห้องครัวตั้งใจจะหากับข้าวกับปลาแต่เจอเศษซากมาม่าไวไววางเกลื่อนตรงเคาน์เตอร์ สรุปเลยต้องโทรสั่ง ระหว่างที่รออาหารก็ไม่รู้จะทำอะไรพอจะทำงานต่อก็กลัวโดนว่าอีก พอร์ชเลยตัดสินใจให้คุณทิมมานั่งตรงหน้าโต๊ะดราฟแทน
“วาดรูปเล่นกันไหม”
“วาดรูปเล่น?”
“ก็คุณทิมห้ามผมทำงาน ผมก็ไม่รู้จะทำอะไรแล้ว แสดงฝีมือหน่อยเด็กจิลเวลลี่”
ไม่แปลกใจที่คุณทิมจะวาดรูปสวย ขนาดรูปทรงเรขาคณิตยังเป๊ะทุกองศานี่คว้าเกียรตินิยมเหรียญทองของคณะมาหรือเปล่าก็ไม่รู้ พอวาดอะไรไปเรื่อยเปื่อยพอร์ชเลยบอกให้ทิมวาดแบบบ้านให้ดู เจ้าตัวคิดนานเหมือนกันเพราะบอกว่าไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน แต่แค่เพียงไม่นานแบบบ้านก็ถูกร่างขึ้นมา
“นี่ห้องอะไรครับ”
“ห้องรูบี้”
“ห้องคุณทิมอ่ะนะ”
“ฝาแฝด”
พอร์ชเริ่มเข้าใจว่ามันคือห้องของเจ้าตัวกลมขนสีขาวที่เขาเห็นบ่อยๆ ในอินสตาแกรม เมื่อคุณทิมเริ่มวาดกรงขนาดใหญ่ไว้ในห้องนั้นด้วย แบบห้องต่างๆ เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง คงเพราะมีทักษะการวาดรูปอยู่แล้วแบบบ้านก็มันก็เลยสวยกว่าที่คิด พอนั่งวาดรูปไปเรื่อยๆ อาหารที่สั่งไว้ก็มาส่ง พอร์ชเดินไปเอาที่หน้าบ้านรู้สึกงงๆ เมื่อจำนวนกล่องทำไมมันถึงเยอะมากมายขนาดนี้
“อันนี้ของวันนี้ พรุ่งนี้เช้ากลางวันแล้วก็ตอนเย็นผมสั่งเผื่อไว้แล้ว แค่เอาเข้าไมโครเวฟเท่านั้นโยนมาม่าทิ้งไปเลยนะครับ”
พอร์ชมองทิมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หมุน เจ้าตัวกำลังชี้กล่องข้าวที่วางอยู่ทีละกล่อง มีการย้ำแล้วย้ำอีกว่าให้กินข้าวบ้างไม่ใช่ทำแต่งานอย่างเดียว อาหารก็ไม่ได้เลิศหรูอะไรหรอกแต่ไม่รู้ว่าทำไมพอร์ชถึงรู้สึกใจฟูแปลกๆ
“ไม่รู้รสชาติจะอร่อยหรือเปล่าแต่ผมก็ว่าดีกว่ากินมาม่..เฮ้ย!”
ทิมร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ดีๆ เก้าอี้ที่นั่งอยู่ก็ถูกหมุนโดยไม่ทันตั้งตัว เกือบจะหน้าคว่ำลงพื้นแล้วแต่ไอ้คนที่หมุนเก้าอี้ยกแขนทั้งสองข้างคร่อมตัวเขาเหมือนกับกอดเอวไว้ ทิมเองก็คว้าไหล่คนตรงหน้าไว้เพราะว่าจะตกลงไป เพราะเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่มันสูงกว่าที่พอร์ชนั่งท่าทางมันเลยเหมือนว่าอีกฝ่ายจะซบลงบนตักพอมองแบบนี้ก็เริ่มเข้าใจถึงคำว่า แฟนเด็ก..เพราะตอนนี้พอร์ช พชร เหมือนเด็กผู้ชายตัวโตๆ แต่ทำตัวอ้อนๆ เหมือนเด็กแปดขวบ
“ถามจริง ที่ทำอยู่นี่ห่วงงานหรือห่วงผม”
“งาน”
“อ้อ….โอเค”
พอร์ชทำท่าจะผละออกไปแต่มือของคุณทิมที่วางอยู่บนไหล่กว้างกำเสื้อเขาไว้
เหมือนจะรั้งให้อยู่ก่อน พอร์ชเลยเงยหน้าขึ้นมามอง
“คุณพอร์ช”
“………………….”
“ผมก็ห่วง”
“………………….”
“นิดนึง”
“………………….”
ประโยคสุดท้ายเบาจนแทบไม่ได้ยินแต่อยู่ใกล้กันขนาดนี้เขาต้องได้ยินอยู่แล้ว รอยยิ้มปรากฏให้เห็นบนใบหน้าที่อ่อนล้าจากการทำงานติดต่อกันเป็นเวลาหลายวัน พอร์ชยอมรับเลยว่าตอนนี้เขายิ้มจนอีกฝ่ายดูออกแล้วมั้งว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไง
“วันนี้เราสองคนมีใครชนะไหม”
ทิมหัวเราะออกมา
แล้วส่ายหน้า
“วันนี้เสมอแล้วกัน”
Jewelry Design
คุณทิมกลับบ้านไปแล้ว แก๊งลูกเพื่อนแม่โทรตามครบทั้งสามคน ไม่รู้ว่าคุณทิมได้บอกหรือเปล่าว่าอยู่ที่ไหนน่าจะไม่ได้บอก เพราะถ้าบอกคุณภาคินคงขับรถแบบฟาสแปดมาที่บ้านเขาแล้ว พอร์ชยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับตัวไปไหนตอนแรกตั้งใจจะทำงานต่อให้เสร็จ แต่ก็นั่งหมุนดินสอในมือเป็นชั่วโมง งานก็ไม่ได้เพิ่มเติมอะไรเลย เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้พอร์ชต้องกดรับ
“ว่าไงพชร ตายห่าไปหรือยังทั้งบริษัทจะได้เหลือกูคนเดียว”
“ยังไม่ตายและยังหล่ออยู่เหมือนเดิม”
“แล้วนี่แดกอะไรหรือยังเวลาทำงานแบบนี้มึงลืมกินข้าวกินปลาตลอด คนบ้าอะไรไม่กินข้าวสามวัน”
“กินแล้ว คุณทิมสั่งมาให้”
“คุณทิม? มึงไม่ได้อยู่บ้านเหรอวะ”
“บ้านไง”
“พอร์ช”
เพื่อนสนิทที่อยู่ในสายเงียบไปเมื่อเขาบอกว่าคุณทิมมาที่บ้านจริงๆ แต่มาเพราะเรื่องงาน สายตาพอร์ชมองไปยังรูปวาดที่เขาให้คุณทิมวาดเล่นตอนรออาหาร แบบบ้านเรียบๆ ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนเผลอๆ ห้องรูบี้ใหญ่กว่าห้องของตัวเองด้วยซ้ำ
“แล้วเป็นไงคู่แข่งมาถึงถิ่นแต้มมึงควรจะเพิ่มได้แล้ว วันนี้ชนะไหม”
“เสมอว่ะ คุณทิมบอกมาอย่างนั้นแต่กูก็รู้สึกว่ายังไงก็เหมือนกูแพ้อยู่ดี”
พอร์ชยอมรับว่าเวลาที่เขาคุยกับคุณทิมบางประโยคที่เขาพูดไปก็มีแกล้งยอดให้อีกฝ่ายเขินบ้างเป็นแค่คำพูดเล่น ๆ ไม่ได้จริงจังอะไร แต่บางอันก็ยอมรับว่ามันมาจากใจเขาจริงๆ อย่างวันนี้ที่เขาบอกว่าอยากเจอ เขาไม่ได้หาเหตุผลมาอ้างแต่เขาอยากเจอ ก็คืออยากเจอไม่ได้คิดซับซ้อนอะไรเลย เขาอยากจะเห็นคุณทิมมาอยู่ตรงหน้า
แต่อีกฝ่ายเขาเองก็ยังไม่รู้ว่าคำที่บอกมาแล้วทำให้เขาใจเต้นนี่จริงหรือไม่จริง หรือจริงๆ แล้วทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นแค่เกมหลอกให้เขาตายใจเท่านั้น ยิ่งประโยคจากเพื่อนสนิทที่อยู่ในสายทำให้เขาแน่ใจแล้วว่าที่จริงแล้วผลการแข่งมันเป็นยังไง
“จะบอกอะไรให้นะพอร์ช”
“………………………………”
“มึงน่ะแพ้ตั้งแต่ให้คุณทิมมาที่บ้านแล้ว คนหวงบ้านแบบมึงแค่นี้ก็เป็นคำตอบได้แล้วว่าวันนี้มึงแพ้หรือชนะ"
TO BE CON
จริงๆ ก็อาจจะไม่มีใครชนะ (หรี่ตามอง)
#อัญมณีที่รัก #ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่
twitter @ribbinbo
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
แพ้ยาวๆ ไปเลยจ้า คุณน้องพอร์ช
ยอมพี่ทับทิมขนาดนี้แล้ว อิอิ
เป็นโมเม้นท์ที่ดีมากอ่ะ นั่งทำงานด้วยกันเงียบๆ
ไม่ได้ต้องพูดคุยมากมาย แต่สงบและสบายใจ คือดีย์~~~ ^^
-
อยากให้เสมอกันไปเรื่อย ๆ
-
พอร์ชต้องหันเอาใจน้องรูบี้นะ
-
น่ารักอะ สงสัยน้องพอร์ชจะแพ้ทางะทิมทุกครั้งนะเนี่ย :hao3:
-
อุ้ต้ะ
-
ประโยคเดียวจอดเลยนายพอร์ช
:hao3: :hao3:
-
เพิ่งได้อ่านคู่อื่นๆของแก็งค์ลูกเพื่อนแม่ดีใจค่ะ
-
น้องพอร์ชต้องเติมห้องรูบี้ในบ้านแล้วป้ะคะ :hao7:
-
:laugh: แพ้ตลอดเลยพอร์ช
-
ตามมาอ่านเรื่องที่ 3 ของแก็งค์นี้ :impress2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
เพิ่งเปิดอ่าน ลืมไปเลยว่าชื่อเรื่องแบบนี้
น่าจะเป็นซีรีย์แก๊งลูกเพื่อนแม่
ป.ล. แพ้ทั้งคู่ หรือก็คือเสมอกันนั่นแหละ
-
โอ๊ยยยย. สนุก
-
Jewelry Design
#อัญมณีที่รัก
ผมออกแบบแหวนแต่งงานให้คนอื่นมามากมาย
คงมีแค่คนเดียวที่ผมจะไม่ได้ออกแบบแหวนแต่งงานให้
คนๆ นั้นก็คือตัวผมเอง…
- นพจินดา วรโชติเมธี –
CH.5 Garnet
โกเมน
“ใจคอพอร์ชจะไม่เหลือขนมให้พิมขายเลยเหรอ”
พิมมองถาดขนมที่เพื่อนตัวเองคีบใส่ ทั้งถาดเต็มไปด้วยขนมที่ทำด้วยสตรอว์เบอร์รี่เรียกว่าเอามาแทบทุกชนิด ทุกแบบ เลยก็ว่าได้ พอเธอทักแบบนั้นไอ้คนที่กำลังจะคีบขนมใส่ถาดต่อก็เลยวางที่คีบแล้วส่งให้พนักงานคิดเงิน
“ซื้อฝากใครเต็มถาดขนาดนี้”
“เขาชอบกินขนมก็เลยว่าจะเอาไปฝาก”
“แน๊..แบบนี้ซื้อให้สาวแน่ๆ”
“ไม่ใช่สาว ไม่ใช่แบบที่คิดด้วย”
“ไม่เคยเห็นพอร์ชทำแบบนี้มาก่อนนี่ซื้อแทบหมดร้านพิม สงสัยต้องไปเค้นจากมีนน่ารักป่ะ”
“น่ารัก”
“แน่ะ!”
“หลอกถามว่ะ”
“มีแฟนแล้วจะลืมพิมป่ะเนี่ย แค่นี้ก็เหงาจะแย่”
“เดี๋ยวไอ้กรณ์ก็กลับมาแล้ว”
พอเห็นเจ้าของร้านขนมทำท่าหงอยๆ พอร์ชเลยต้องยกมือขยี้ผมให้เจ้าตัวยิ้มออกมา ทำหน้าบูดขนาดนี้ลูกค้าหนีหมดพอดี พิมมีแฟนแล้วก็คือกรณ์ เพื่อนในกลุ่มเขาเองรู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียน พิมเป็นสาวอักษรเขาเจอครั้งแรกที่งานมหา’ลัยเป็นซุ้มขายขนมทาร์ตไข่ ตอนที่เจอครั้งแรกประทับใจที่พิมเอาแต่คะยั้นคะยอให้เขาชิมทาร์ตไข่ที่ทำเอง พอเขาบอกว่าอร่อยก็ยิ้มหน้าแป้น
ความรู้สึกแรกคือ มันประทับใจ
แต่พอรู้ตัวว่าเขารู้สึกยังไงกับพิม..มันก็สายไปแล้ว
“มึงกูชอบพิมที่อยู่อักษร ชอบมากเลยว่ะอยากจีบ”
ประโยคเดียวจากกรณ์เพื่อนสนิทในกลุ่มทำให้พอร์ต้องเก็บทุกความรู้สึกเอาไว้ให้ลึกที่สุด วันนั้นได้แต่เฮฮาไปกับเพื่อนว่าเอาเลย จีบเลย และจบลงที่คืนนั้นแดกเหล้าแทนน้ำเมาหัวทิ่มและแน่นอนไอ้คนที่ตามมาเก็บศพอย่างไอ้มีนเลยรู้ว่าเขาเฮิร์ทเรื่องอะไร แต่เขารู้ดีว่ามีนจะเก็บความลับนี้ไม่ให้ใครรู้เขาเชื่อย่างนั้น
และมันก็เป็นอย่างที่เขาคิด พิมกับกรณ์คบกันและมันก็ยาวนานมาจนถึงตอนนี้ เป็นคู่รักที่ทะเลาะกันมากกว่ารักกันเพื่อนที่สถาปัตย์เคยคิดว่าไม่กี่ปีก็เลิกแต่จนไอ้กรณ์ไปทำงานที่ญี่ปุ่นปีกว่าแล้วแต่ทั้งสองคนก็ยังคบกันอยู่ ถึงแม้จะยังทะเลาะกันอยู่ก็ตามเถอะ
ยิ่งข่าวล่าสุดที่บอกว่ากรณ์ไปกินข้าวกับเพื่อนที่ทำงานด้วยกันบ่อยๆ
มันทำให้ตัวเขาเองกับมีนยิ่งเป็นห่วงความสัมพันธ์ของทั้งคู่
เขาไม่ได้เป็นห่วงพิมพ์ในแบบนั้น..เขารู้จักพิมมานานและตอนนี้ก็เห็นเป็นเพื่อนคนหนึ่ง และถ้าเรื่องที่กำลังกลัวเกิดขึ้นจริงๆ เขายังไม่รู้เลยว่าต้องทำตัวยังไงไอ้กรณ์ก็เพื่อนสนิท ตอนนี้พิมก็เป็นเพื่อนเหมือนกันถึงความรู้สึกของเขาไม่เคยบอกให้พิมได้รับรู้แต่เขายังอยากเห็นพิมมีรอยยิ้มอยู่อย่างนี้ ไม่อยากให้ต้องมาเสียใจเพราะเพื่อนสนิทเขาเหมือนกัน
Jewelry Design
คุณเฟื่องฟ้ายังดูไม่แก่และท่าทางจะคุยถูกคอกับ
คุณย่ากาญจนาของเขามาก
วันนี้อยู่ดีๆ คุณเฟื่องฟ้าก็อยากจะขอประชุมเรื่องแบบเครื่องประดับ ได้ยินครั้งแรกทิมนึกว่าเขาออกแบบแล้วไม่ถูกใจถึงได้เรียกประชุมกะทันหันแบบนี้ เดินวนไปวนมาคิดแล้วคิดอีกว่าแบบไหนที่ทำพลาดจนพี่พลอยต้องเข้ามาบอกว่าคุณเฟื่องฟ้าแค่อยากทานข้าวด้วยเฉยๆ เพราะแบบเครื่องประดับที่ผ่านมาสวยก็เลยอยากเลี้ยงข้าวขอบคุณ
นี่ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
นึกว่าต้องออกแบบใหม่ทั้งหมดซะอีก
“ทิมคะ ตาพอร์ชทำงานด้วยยากไหมบอกย่าได้เลยนะตานี่ชอบคิดอะไรแปลกๆ ไม่เหมือนคนอื่น”
“อ้าว ย่า”
“วัยรุ่นก็แบบนี้ล่ะค่ะมีแนวทางชีวิตของตัวเอง”
“ถ้าคุณกาญจนาได้ไปบ้านพอร์ชนะคะ บ่นว่าปวดหัวแน่นนอนค่ะเดินสองก้าวเจอบันได เลี้ยวซ้ายก็เจอบันได ขึ้นๆ ลงๆ ชั้นสองของบ้านก็มีสนามเด็กเล่นด้วยนะคะ”
“สร้างไว้เผื่อมีลูกแน่ๆ”
“ลูกที่ไหนล่ะคะ เล่นเองเนี่ยล่ะบอกเอาไว้เล่นตอนคิดงานไม่ออกดูซิคะโตจนจะสามสิบอยู่แล้ว”
บทสนทนาทั้งสองฝั่งยังคงเถียงกันไม่หยุด ทิมได้แต่นั่งเฉยๆ แต่ก็ต้องหลุดยิ้มเมื่อคุณเฟื่องฟ้าบนเรื่องบ้านไม่ยอมหยุด สำหรับผู้ใหญ่วัยขนาดนี้เขาก็ต้องคิดว่ามันแปลกอยู่แล้วดีไม่ดีอาจจะเป็นลมถ้ารู้ว่าหลานชายสุดที่รักอยากได้สไลเดอร์ลงสนามหญ้าจากระเบียงชั้นสอง
“คุณทิมหัวเราะผมหมดแล้วย่า”
“แค่ชิงช้าสองอันไม่เป็นไรหรอกคุณพอร์ชโตแล้วก็ยังเล่นได้”
“ผมเอาบ่อทรายมาลงตรงสนามหญ้าด้วยดีไหมคุณทิม ตรงข้างๆ เผื่อวันดีคืนดีอยากสร้างปราสาท”
“มันใกล้สระว่ายน้ำคุณเกินไปเดี๋ยวทรายก็ลงสระ”
“หรือผมจะเปลี่ยนเป็นแปลงผัก ปลูกผักเอง”
“เวลานอนคุณยังไม่ค่อยจะมียังมาปลูกผักอีก เลิกกินมาม่าได้หรือยังในตู้นี่มีแทบทุกรส”
“อาทิตย์นี้ไม่ได้กินเลยครับ สาบานมีไว้ติดตู้ไปงั้นๆ”
พอร์ชและทิมยังคงคุยเรื่องนี้กันไม่เลิกโดยไม่ได้สังเกตว่าทั้งโต๊ะเงียบกริบและไม่ได้หยิบตะเกียบคีบอาหารเลยสักคน ทุกสายตามองไปยังคนสองคนที่ยังคงเถียงกันอยู่ เรียกว่าเถียงน่ะถูกแล้วเพราะแทบจะตีกันทุกประโยคแต่สำหรับเฟื่องฟ้าเพิ่งเคยเห็นเจ้าหลานชายคุยไปยิ้มไปก็คราวนี้
“ผมเลี้ยงหมาดีกว่าบ้านจะได้ไม่เงียบ อยากเลี้ยงซามอยด์”
“ต้นไม้หน้าบ้านเละแน่”
“ทิมเคยไปบ้านตาพอร์ชแล้วเหรอคะ”
“……………………………………………”
“…………………………………………..”
คนที่กำลังคุยกันอยู่เลยหยุดชะงักแล้วหันกลับมาที่โต๊ะอาหารตามเดิม ทุกสายตาที่จ้องอยู่ทำให้ทิมต้องตอบรับเบาๆ ว่าครับ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมทุกคนถึงจ้องแบบนั้น ทันทีที่เขาตอบรับคุณเฟื่องฟ้าก็ตาโตแล้วหันมามองหน้าหลานชายตัวเองที่พยักหน้าเช่นกัน
“ปกติเห็นหวงบ้านมากแสดงว่าสนิทกันแล้วนะ ถึงได้ไปบ้านแบบนี้”
ทั้งสองคนต่างหันมามองหน้ากันก่อนจะหันไปคนละทาง พลอยหยิบแก้วน้ำขึ้นมาจิบเบาๆ แล้วมองท่าทางของทั้งคู่ น้องชายเธอน่ารักมากเธอรู้ตั้งแต่เด็กๆ แล้ว แต่เธอก็ไม่ได้ห่วงเท่าไหร่เพราะมีแก๊งลูกเพื่อนแม่คอยดูแลเรื่องนี้อยู่แล้ว นี่ก็ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างน้องชายกับลูกค้าสถาปนิกมันเป็นแบบไหน ที่จริงเธอสงสัยตั้งแต่พอร์ชคอยหยิบ คอยตักอาหารให้ทิม ตอนแรกเธอคิดว่าคงเป็นมารยาท
แต่พอถึงช่วงเวลาที่สั่งขนมหวาน ทิมลุกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก เธอเองตั้งใจจะสั่งทาร์ตสตรอว์เบอร์รี่ให้ทิมเพราะรู้ว่าน้องชอบแต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปาก พอร์ชก็สั่งแทนไปแล้วดูแล้วไม่น่าจะทานเองและเธอก็รู้ว่าพอร์ชสั่งให้ใครเมื่อเจ้าขนมนั่นวางอยู่ตรงหน้าน้องชาย
ทิมตาวาวเมื่อเห็นขนมวางอยู่ รายนั้นชอบขนมทุกชนิดบนโลกอยู่แล้วแต่มันก็น้อยนักที่ใครจะรู้จัก นพจินดาแห่งจิลเวลลี่ในมุมนี้ถ้าไม่ได้ใกล้ชิดจริงๆ กว่าโปรเจคของเจริญกิจาธาราจะจบลงพลอยเดาได้เลยว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่
มันคงไม่ใช่แค่ทางธุรกิจแน่ๆ
จากที่คุยกันเรื่องธุรกิจตอนนี้หัวข้อเริ่มเปลี่ยนไปเป็นกิจกรรมของผู้สูงอายุแล้ว บรรดาหลานๆ ที่มีธุระต่อเลยต้องขอตัวกลับรวมทั้งพอร์ชและทิมที่ขอตัวกลับปล่อยให้เพื่อนซี้ในวัยเดียวกันคุยกันต่อ ทิมโบกมือลาพี่พลอยที่ต้องไปรับน้องอัญลูกสาวคนเล็กที่เรียนพิเศษ เพราะทิมมากับรถของคุณย่าแต่ตอนนี้คุณย่าก็ติดลมอยู่เลยว่าจะเรียกแท็กซี่แทน พอเดินมาหน้าโรงแรมก็เจอพอร์ชที่ยืนรออยู่แล้ว
“คุณย่าคุณพอร์ชยังดูวัยรุ่นอยู่เลยนะ”
“ท่าทางตอนนี้คุณย่าคุณกับคุณย่าผมคงจะเป็นเพื่อนกันแล้วมีชวนกันไปต่อ”
“ยังไงก็ขอบคุณสำหรับขนมร้านคุณพิมนะครับ เยอะขนาดนี้ผมจะกินหมดได้ไง”
“เหมาหมดร้านเพื่อคุณทิมเลยนะ”
“วันนี้มุขหยอดไม่ตื่นเต้นเลย ฝีมือตกเหรอคุณพอร์ช”
“นั่นสิวันนี้ไม่ได้คิดแผนเลยความรู้สึกล้วนๆ”
“………………………………………..”
“คิดแผนแทบตายไม่เคยจะเขินพอพูดจริงแก้มแดงขึ้นมาเฉยทับทิม”
“ผมอนุญาตให้คุณเรียกชื่อนี้เหรอ”
“หวงชื่อจังเลยชื่อคุณทิมออกจะน่ารัก”
“เพราะว่ามันน่ารักผมถึงอยากให้เฉพาะคนที่ผมรักและรักผมเรียกเท่านั้น คุณพอร์ชยังไม่ได้เป็นทั้งสองอย่างนะ”
“………………………………………..”
พอเจอคำตอบที่ไม่คาดคิดทำให้พอร์ชที่กำลังจะเรียกชื่ออีกรอบเงียบลง เพียงแค่ประโยคเดียวมันสามารถตีความหมายได้หลายอย่าง เขาไม่ใช่คนที่คุณทิมรักเลยห้ามเรียกหรือเพราะว่าเขาไม่ได้รักคุณทิมก็เลยเรียกไม่ได้เช่นกัน จะว่าไปคนที่เรียกคุณทิมได้มีแค่คนในครอบครัวและแก๊งลูกเพื่อนแม่เท่านั้น
เขายังไม่เคยได้ยินคนอื่นเรียกคุณทิมว่า ทับทิม เลยสักครั้ง
“โอเคเลิกคุยเรื่องชื่อกันเถอะ คุณทิมไปไหนต่อไหมครับหรือว่านัดลูกค้าถ้าคุณไม่ได้เอารถมาผมไปส่งได้นะ”
“ไปขายต้นไม้”
“ขายต้นไม้?”
“ถ้าคุณพอร์ชไม่มีงานต่ออยากไปขายต้นไม้ด้วยกันไหมครับ”
Jewelry Design
ขายต้นไม้จริงๆ ด้วยว่ะ
ที่สำคัญอยู่กันครบแก๊งลูกเพื่อนแม่และสะใภ้ทั้งสองคน งานอีเว้นท์ขายต้นไม้ที่เขาเคยเห็นบ่อยๆ แต่ไม่เคยจะมีเวลามาเลยสักครั้ง ตอนนี้เขาไม่ใช่แค่คนที่ผ่านเข้ามาเพราะมาในฐานะของพนักงานร้าน SECRET GARDEN ทันทีที่เขาโผล่หน้ามาให้เห็นแก๊งลูกเพื่อนแม่ที่กำลังส่งเสียงดังเฮฮาปาจิงโกะก็เงียบลงแล้วตีหน้ายักษ์ใส่แทน
คุณเบนจามินดึงเสื้อคุณทิมให้เดินเข้ามาหาพร้อมกับเอาขาเกี่ยวไว้แน่นเหมือนรัดตุ๊กตา จนคุณทิมยกขาถีบถึงได้ปล่อยแล้วก็หายไปห้องด้านหลังกลับมาอีกทีคุณทิมก็ใส่ชุดอยู่บ้านออกมา
“ชุดคุณพอร์ชจะเลอะไหม”
“ไม่เป็นไรหรอกครับเลอะก็ได้ไม่ค่อยซีเรียสเท่าไหร่”
“เสื้อยืดตัวละหมื่นจะเลอะเอานะครับ ผมกลัวว่าจะทนไม่ได้”
“ไม่เป็นไรครับคุณคิน ผมถือว่ายิ่งเลอะยิ่งเยอะประสบการณ์”
คุณคีตาแอบอมยิ้มจนเขาสังเกตเห็นก่อนที่คุณไม้แฟนคุณมิลจะยื่นผ้ากันเปื้อนให้ใส่ คุณทิมเองกำลังให้คุณเบนโพกผ้าที่มีชื่อร้าน SECRET GARDEN ไว้บนศีรษะ วันนี้คุณทิมเหมือนตอนที่เขาไปหาที่บ้านวันนั้นวันที่ป่วย ทั้งเสื้อผ้าทั้งผมดูเด็กลงเหมือนยี่สิบต้นๆ อากาศก็ร้อนจนแก้มทั้งสองข้างขึ้นสีแดง นี่ก็เผลอมองจนไม่รู้ตัวว่ามีใครมายืนอยู่ข้างๆ
คุณรามิล..
“เก็บอาการหน่อยรู้ว่าน่ารัก”
“ผมแสดงออกขนาดนั้นเลย”
“ไม่ใช่คุณคนแรกหรอกคุณพอร์ชที่มองไอ้ทิมตาค้างแบบนี้ ผมเจอจนชิน”
“อย่าเพิ่งต่อยผมนะแต่ผมไม่รู้จะห้ามตัวเองไม่ให้มองได้ยังไง”
“ถ้าคุณพอร์ชเจอทิมเวอร์ชั่นที่แสบแล้วยังบอกว่าน่ารัก รับรองว่าถ้าเจอเวอร์ชั่นอ้อนคุณอาจตายได้เลยนะเตือนไว้ก่อน”
นี่มันคำเตือนประเภทไหนกัน?
พอร์ชหันไปมองคนที่กำลังจัดทรงผมตัวเอง ดวงตากลมโตสบตากับเขาผ่านกระจกใบใหญ่ที่ตั้งอยู่ คงเพราะว่าเขาเผลอมองนานไปหน่อยเจ้าตัวก็เลยชี้มาที่ผ้าโพกหัวพลางถามว่าอยากได้บ้างเหรอ พอร์ชส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนที่คุณทิมจะจัดทรงผมต่อ
เป็นการขายต้นไม้ที่วุ่นวายฉิบหาย ลูกค้าเหมือนมากันทั้งประเทศเดาว่าส่วนหนึ่งมาจากหน้าตาของแก๊งลูกเพื่อนแม่ทั้งสี่คน พอมีคนถามว่าเขาเป็นสมาชิกคนที่ห้าเหรอ คุณคินนี่แทบจะถีบเขากระเด็นออกจากวงโคจร บอกให้ไปยืนไกลๆ อะไรวะ แถมคุณเบนกับคุณคินยังกันไม่ให้คุณทิมเข้ามาใกล้เลยสักนิด
เดินเฉียดกันแค่สองเซ็นก็ไม่ได้
นี่จับเขาแยกเหมือนเขาเป็นผู้ร้ายก่อคดีร้ายแรง
ส่วนคุณรามิลไม่ได้เข้ามายุ่งกับเขาเท่าไหร่แต่สายตาก็จับจ้องอยู่ตลอด แก๊งลูกเพื่อนแม่นี่ทำงานเป็นทีมมากๆ อยากจะมอบรางวัลให้ ขนาดสะใภ้เบอร์หนึ่งอย่างคุณไม้มีการบอกคุณมิลว่าเบาๆ หน่อยอย่าแกล้งเขาแรง ส่วนคุณคีตาได้แต่ยืนเล่นกีตาร์อยู่ข้างๆ คุณเบน รู้ว่าทีมใครไม่มาช่วยเขาหรอก รู้แล้วว่าวันนี้เขาโดนคุณทิมแกล้งแน่ๆ ชวนมาขายต้นไม้นึกว่าจะได้เจออะไรที่สดชื่นแต่นี่โดนแก๊งลูกเพื่อนแม่ให้ทำอะไรมากมายจนหัวหมุนไปหมดโดนเรียกชื่อแทบจะทุกห้านาที
“คุณพอร์ชมาช่วยยกตรงนี้หน่อยครับ”
“คุณพอร์ชหยิบดินหลังร้านมาด้วยครับ”
“คุณพอร์ชฝากเอากระถางมาห้าใบด้วยครับ”
“พอร์ชมาช่วยตรงนี้ด้วย”
“พอร์ชฝากซื้อน้ำ”
จากสรรพนามคุณพอร์ชเริ่มเหลือพอร์ชเฉยๆ อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าน่าอาจจะเป็นไอ้พอร์ช ดีที่ต้นกระบองเพชรของคุณต้นไม้น่ารัก แถมคุณคีตายังคอยเล่นกีตาร์ให้อารมณ์ดีมีให้เขารีเควสเพลงที่อยากฟังได้ด้วย แต่แฟนหวงกันจังเลยโว้ยชมนิดชมหน่อยโดนไล่มาขายต้นไม้อีกแล้ว!
“ต้นนี่เท่าไหร่ครับ”
“85 ครับ”
“มีแถมอะไรบ้างไหมครับ”
“ตกแต่งกระถางให้ได้ครับ”
“แถมคนขายไหมครับ”
มุขเดิมรอบที่สองหมื่นตั้งแต่เจอมา ทิมได้แต่ยิ้มๆ ไม่ได้ตอบอะไรไปแต่ท่าทางลูกค้าคนนี้ไม่ยอมถอยง่ายๆ เหมือนคนอื่นทำเป็นยืนเลือกต้นกระบองเพชรไม่เลิก คินหันไปมองแล้วมองอีกแต่ลูกค้ากลุ่มใหญ่ตรงหน้าเขาก็ทิ้งไปไม่ได้เหมือนกัน
พอมองหาคนอื่นๆ ก็ไม่เห็นเบนน่าจะพาคีตาไปหาอะไรกิน ส่วนรามิลก็ไปช่วยไม้เคลียร์ต้นกระบองเพชรด้านหลัง เสียงเรียกของลูกค้าตรงหน้าทำให้คินต้องหันกลับไปสนใจตามเดิม แต่ทันทีที่ลูกค้าของทิมทำท่าจะขอช่องทางติดต่อ คินเลยตัดสินใจจะเดินเข้าไปหาแต่เหมือนจะช้ากว่าใครบางคน..
“ขอโทษนะครับผมเห็นคุณเลือกอยู่นานแล้ว ถ้าต้องการต้นที่พิเศษผมจะเรียกคุณไม้เจ้าของร้านให้ได้นะครับ”
พอร์ชเดินออกมาจากด้านหลังร้านพร้อมกับแตะแขนทิมให้ถอยออกมา ลูกค้าตรงหน้าดูจะหัวเสียอยู่ไม่น้อยที่ถูกขัดจังหวะ ปกติเรื่องแบบนี้ทิมจัดการเองได้อยู่แล้ว แต่คินแค่ไม่อยากให้มันยืดเยื้อเลยตั้งใจจะเข้าไปช่วย แต่พอลูกค้าของคินซื้อต้นกระบองเพชรไปแล้วคินเองกลับเลือกที่จะยืนพิงโต๊ะกอดอกมองเหตุการณ์ไม่ได้เดินเข้าไปหาทิมอย่างที่คิดไว้
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากให้คุณคนนี้แนะนำกระบองเพชรต่อ”
“ผมว่าคุณไม้ให้คำแนะนำได้ครับ”
“ผมขอรู้แค่ชื่อได้ไหมครับ”
“ชื่อกระบองเพชรยาวมากผมก็จำไม่ได้เหมือนกัน”
กวนตีนไม่เลิก..
ทิมได้แต่ยืนอยู่ข้างๆ รอดูว่าพอร์ชจะทำยังไงต่อไป มีหันไปมองด้านหลังเป็นระยะคงกลัวว่าต้นไม้จะเดินออกมาด่าเพราะตอนนี้กำลังยียวนกวนลูกค้าให้หัวร้อนอยู่ เอาเถอะปกติไม้ไม่ได้สนใจเรื่องแบบนี้อยู่แล้วยังไงไอ้มิลก็ไล่ลูกค้าแทบทุกวัน แต่ที่เขาสนใจคืออยากรู้เหมือนกันว่ามันจะจบลงแบบไหน
“เมื่อกี้คนขายที่น่ารักๆ คนนี้ยังจำได้เลยนะครับ”
“คนที่น่ารักๆ คนนี้เหนื่อยแล้วครับคนขายหล่อๆ อย่างผมจะขายแทน”
“ถ้าคุณยังทำแบบนี้กับลูกค้า ผมก็จะไม่ซื้อร้านคุณแล้วนะ”
“ถ้าคุณเองยังจะจีบคนขายอยู่แบบนี้ผมก็ว่ามันไม่เข้าท่าเหมือนกัน แล้วถ้าไม่ได้ชอบต้นกระบองเพชรจริงซื้อไปคุณก็ไม่ดูแลมันอยู่ดี”
พอร์ชมองออกว่าคนตรงหน้าแค่เข้าจะมาจีบคุณทิมเฉยๆ ไม่ได้สนใจต้นกระบองเพชรเท่าไหร่ ท่าทางจะหัวเสียมาก เกือบจะปากระถางต้นกระบองเพชรลงพื้นแล้ว แต่ดีที่เขายกมือห้ามไว้ทันพร้อมกับบอกว่าทำลายข้าวของนี่โดนค่าปรับ ถึงได้วางแล้วเดินหนีออกไป
“สิบนาที..ใช้เวลานานเหมือนกันผมจัดการเองไม่ถึงห้านาทีแน่ๆ”
“คุณทิมนั่นแหละน่ารักอะไรนักหนา”
“นี่ชมโต้งๆ เลยนะไม่เล่นมุขหรือหยอดอะไรเลยเดี๋ยวนี้”
พอร์ชหันมามองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อบนหน้าผากขาวเบาๆ เก็บไรผมที่ดูยุ่งจากผ้าที่โพกหัวให้ ทิมเองได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นปล่อยให้อีกฝ่ายเช็ดเหงื่อให้ไม่อยากจะเอ่ยขัดอะไร พอร์ชก้มลงมาหาคนที่เงยหน้าขึ้นมามอง
“โดนจีบทุกห้านาทีแบบนี้ผมอยู่ห่างคุณทิมไม่ได้แล้วนะ ต่อให้แก๊งลูกเพื่อนแม่มากระทืบผมก็ไม่ไปบอกไว้ก่อน”
พอร์ชมองคนที่โดนอากาศร้อนจนแก้มแดงแจ๋ ดวงตากลมโตของคุณทิมมองเขาไม่ได้หลบสายตาไปไหนก่อนที่มือของทิมที่กอดอกอยู่จะคลายออกแล้วยกขึ้นมาดึงสายผ้ากั้นเปื้อนของพอร์ชให้ก้มลงมาให้ใกล้มากกว่าเดิม
“ยังห่างอยู่เลย แบบนี้ต่างหากที่เรียกว่าใกล้”
“ร้ายว่ะผมแพ้อีกแล้ว”
เสียงหัวเราะของทิมและพอร์ชทำให้คินที่ยืนดูอยู่เลือกที่จะไม่เดินเข้าไปหา เขาก็ตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงปล่อยให้พอร์ชเข้าใกล้ทิมได้ถึงขนาดนี้ อย่างที่คินเข้าใจทั้งสองคนกำลังเล่นเกมกันอยู่แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมแววตาของทั้งคู่ไม่เหมือนคนที่กำลังเล่นเกมเลยสักนิด
แววตาของทิมมันประกายสดใสในแบบที่เขาไม่เคยเห็นมานาน
ส่วนแววตาของพอร์ชมันเหมือนแววตาที่ไอ้มิลกับไอ้เบนมองต้นไม้และคีตาไม่มีผิด
นี่เล่นเกมอะไรของพวกมันวะ?
ในที่สุดก็ขายต้นกระบองเพชรจนหมดเกลี้ยง มีการถ่ายรูปเป็นที่ระลึกเล็กน้อยแต่ที่ฮอตที่สุดน่าจะเป็นน้องอันนา แมวของครอบครัวดนตรี น้องอันนาแมวหน้าไม่รับแขก นั่งสะบัดหางไปมาอยู่ในตะกร้าหวาย ถ่ายรูปได้ไม่โกรธแต่เข้าใกล้ไม่ได้โดนขู่ฟ่อ ได้ยินคุณทิมเถียงกับคุณเบนเรื่องน้องอันนากับน้องรูบี้ตลอดเวลา เพราะคุณเบนชอบเรียกรูบี้สัตว์เลี้ยงแสนรักของคุณทิมว่า หนูผี เออ.. วันนี้ไม่เหมือนแก๊งมาเฟียเท่าไหร่เหมือนแก๊งแฟนฉันมากกว่า
“งานหน้าร้านเราต้องเช่าสามบูธแล้วพี่ไม้คนเยอะขึ้นเรื่อยๆ เดี๋ยวคุณคินพาแฟนมาอีกไม่มีที่ยืน”
“ใครแฟนกูวะเต้ แล้วนี่ลูกค้าไอ้ทิมไม่ใช่แฟน”
“งานอีเว้นท์มหัศจรรย์นี่พาใครมาก็เห็นเป็นแฟนกันหมด ตั้งแต่พี่ไม้พาพี่มิลมา คุณเบนก็พาพี่คีย์มาเนี่ยจริงไม่จริง”
“มึงมาให้กูเตะเลยไอ้ลูกกระจ๊อก”
“ทำไมผมถึงต้องเป็นลูกกระจ๊อกคุณคินที่เป็นลูกกระจ๊อกคุณทิมอีกทีด้วย”
“อยากเลื่อนตำแหน่งบ้างอ่ะทิม เต้เหิมเกริมใส่กูแล้ว”
“เอาเต้มาเป็นลูกกระจ๊อกกูแทนมึงก็ว่าดีเหมือนกันคิน มึงไปเป็นทาสเบอร์หนึ่ง”
“สัด ทำไมตำแหน่งกูเลื่อนลงตลอด”
“คุณทิมตอนเด็กต้องแสบมากแน่ๆ”
“คุณพอร์ชรู้ไหมตอนเด็กไอ้ทิมตัวเท่ากระป๋องแป้งแต่ซ่าสุดในอนุบาล”
“ตอนประถมกูจำได้มีคนมาบอกกูว่าไอ้ทิมโดนขังไว้ในห้องน้ำกูนี่หัวร้อนมาก คิดภาพไว้คือไอ้ทิมนั่งตัวเปียกร้องไห้แล้วนะพอไปถึง เจอไอ้ทิมกำลังปีนออกมาเอาไม้ถูพื้นมาไล่ตีหัวชาวบ้าน”
“กูนึกออกแล้วไอ้โจ๊กป.5/3 ห่าเอ๊ยกู งง ไปหมดสรุปใครแกล้งใคร”
“กูเตรียมไม้กวาดมาฟาดมันเต็มที่เจอไอ้ทิมวิ่งไล่ตีไอ้โจ๊กอยู่กูยอมแพ้ อาวุธในมือกูไม่มีประโยชน์”
“พี่ทิมโคตรเท่”
“ไอ้เบนมึงเอามือปิดหูคีตาเลย เห็นไอ้ทิมเป็นไอดอลแบบนี้เดี๋ยวมึงได้ไหว้แฟนเช้าเย็น”
เป็นเรื่องราวที่โคตรตลกเวลาเขาคุยกันแบบนี้น่ารักดี ไม่มีมีเก๊ก ไม่ได้วางมาดอะไร และเขาก็ชอบที่เห็นคุณทิมเวลาอยู่กับแก๊งลูกเพื่อนแม่ดูผ่อนคลายและเป็นตัวของตัวเองดี วันนี้คุณภาคินไม่ค่อยน่ากลัวเท่าวันก่อนๆ ถึงจะยังดูตึงๆ กับเขาอยู่บ้างส่วนคุณเบนตอนนี้มีคุณคีตานั่งซบอกอยู่บนตัก เห็นบอกไปเล่นกีตาร์โชว์ตากแดดตากลมจนไม่สบายเพราะเห็นนั่งนิ่งๆ หมดแรงให้คุณเบนเล่นแก้มอยู่อย่างนั้น พอแฟนไม่สบายคุณเบนก็ดูอ่อนโยนขึ้นมาทันที ทุกทีภาพลักษณ์ที่เขาเห็นยังกะมาเฟียฮ่องกง
“ไปเดินเล่นกันไหมครับ วันนี้คุณพอร์ชทำงานหนักกว่าออกแบบบ้านอีก”
“วันนี้ผมโดนแกล้งเยอะนะ”
“นี่เบาสุดของแก๊งลูกเพื่อนแม่แล้วถ้าเจอของจริงคุณพอร์ชอาจจะกลับบ้านไปตั้งแต่ห้านาทีแรก”
“ไม่คิดว่าผมจะสู้สุดใจบ้างเหรอไง”
“สู้เพื่ออะไรเหรอครับ”
“อย่างน้อยวันนี้ผมก็เสี่ยงโดนคุณคินต่อยเพื่ออยู่ใกล้คุณทิม”
“โห..เริ่มหยอดแล้วนะเนี่ย”
ตอนเย็นอากาศดีขึ้นมาหน่อยมีงานดนตรีเล็กๆ ตรงลานโล่งๆ เสียงดนตรีดังลั่นไปทั่ว มีเครื่องดื่มน้ำพันช์สีๆ ขายอยู่ตามซุ้ม รู้สึกเหมือนย้อนวัยดีเหมือนกัน เสียงเพลงที่เขาไม่ได้ฟังมานานดังขึ้นมาบรรยากาศรอบตัวมันดีซะจนพอร์ชเองรู้สึกผ่อนคลายเขาทำงานหนักมาตลอดเรียกว่าบ้างานก็ว่าได้ ไม่มีหรอกนะที่จะมาเดินเล่นกินลมชมดนตรีแบบนี้
“ทำไมวันนี้คุณทิมถึงชวนผมมา”
“ให้มาช่วยขายต้นไม้ไง”
“ข้ออ้างผมรู้ขอเหตุผลจริงๆ”
“คุณพอร์ชทำงานหนักเกินไปกลัวจะป่วยไปซะก่อน ยังไม่ทันชนะผมเลย”
“แปลว่าห่วงได้หรือเปล่า”
“แล้วใช้คำไหนได้อีกเหรอครับ”
"ถ้าห่วงทำไมไม่ให้ผมนอนพักอยู่บ้านล่ะครับ"
"ไม่อยากอยู่ด้วยกันเหรอ"
"สงสารผมบ้างคุณทิมเขินเป็นเหมือนกันครับ"
"ไม่สู้เหรอวันนี้"
“เกมนี้ยากกว่าที่ผมคิดไว้เยอะ”
“มันก็ไม่ได้ง่ายตั้งแต่แรกอยู่แล้ว”
“ถ้านานกว่านี้มันจะยากขึ้นใช่ไหม”
“ตอบไม่ได้หรอกครับมันเป็นเรื่องของอนาคต ยิ่งมีความรู้สึกก็ยิ่งยาก”
เราทั้งสองคนรู้ดีว่าหมายถึงเรื่องอะไรแต่ระหว่างเราก็ตอบไม่ได้ว่าอนาคตมันจะเกิดอะไรขึ้น และวันนี้ทุกอย่างมันดีจนอยากจะไปนึกถึงอะไรให้มันปวดหัว พอร์ชหยุดเดินแล้วหมุนตัวหันหน้าเข้าหาทิมสายตามองไปยังด้านหลัง ทิมเลยต้องหยุดเดินไปด้วย
“ตอนนี้..ข้างหลังคุณทิม”
“มีผู้ชายผมสั้นหน้าตาจิ้มลิ้มใส่เสื้อสีขาวถือแก้วน้ำสีฟ้ากำลังเดินเข้ามาหาคุณพอร์ช ผมเห็นเขามองคุณมานานแล้ว”
โห..ละเอียดยิบ
“อยากไปกับเขาก็ได้นะครับ”
“อย่าปล่อยผมไปง่ายๆ ซิคุณ ผมร้องไห้เลยนะ”
“งอแงแล้วเด็กชายพอร์ช ”
“เด็กชายพอร์ชไม่อยากไปกับคนแปลกหน้าครับ”
“อยากให้ผมทำเหมือนที่คุณจัดการลูกค้าเมื่อตอนกลางวันเหรอครับ”
“ไหน..ช่วยโชว์ให้ผมเห็นภายในห้านาทีเหมือนที่คุณทิมเคยบอกไว้หน่อย”
ทั้งๆ มีเสียงดนตรีที่ดังอยู่รอบตัวแต่เหมือนทั้งคู่ไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งนั้น ทิมได้ยินประโยคที่พอร์ชบอกก่อนจะยกมือกระตุกผ้าโพกหัวให้ปมค่อยๆ คลายออกแล้วกระเถิบเข้าหาพอร์ชที่ยืนอยู่ตรงหน้า มันใกล้ซะจนพอร์ชเองต้องยกมือขึ้นมาวางตรงเอวของคุณทิมไว้
“ผูกให้หน่อย”
เขามั่นใจว่าคุณทิมตั้งใจพูดเสียงดังให้คนนั้นที่กำลังเดินเข้ามาได้ยิน พอร์ชยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นจนคุณทิมกระเถิบเข้ามาใกล้มากกว่าเดิมจนแทบจะซบอกกว้าง
“ผูกผ้าให้หน่อย”
“หนึ่งนาทีผ่านไปแล้วนะครับ”
“ผูกผ้าให้หน่อยครับ”
“สอง”
“พอร์ช ผูกผ้าให้หน่อยครับ”
“สาม”
“พอร์ชผูกผ้าให้พี่ทิมหน่อยได้ไหมครับ”
สี่นาที..เท่านั้น
คนที่กำลังเดินเข้ามาเลี้ยวเปลี่ยนเป้าหมายไปแล้วเมื่อเห็นภาพตรงหน้า พอร์ชเลยยกมือขึ้นมาอ้อมไปด้านหลังศีรษะของคุณทิมค่อยๆ จัดการผ้าโพกหัวให้ นี่ก็ผูกผ้าไม่ค่อยเป็นเหมือนกันมันเลยไม่ค่อยถนัด พอร์ชเลยต้องโน้มเข้าไปใกล้มากกว่าเดิมเพราะมองปมผ้าด้านหลังไม่เห็น ทันทีที่ผูกเสร็จเสียงดนตรีในงานก็เปลี่ยนเป็นเพลงช้าขึ้นมาพอดี พอร์ชไม่ได้ละมืออกไปไหนยังคงสัมผัสเส้นผมสีน้ำตาลลื่นมืออยู่อย่างนั้น เสียงกระซิบที่เบาจนเขาไม่ได้ยินทำให้พอร์ชเอียงหน้าไปฟังใกล้ๆ
“ขอบคุณครับ”
แก้มที่แดงอยู่แล้วไม่รู้ว่าเพราะอากาศหรือว่าอะไร แววตาที่ดูอ้อนๆ กับคำพูดเพราะๆ ใกล้ๆ หู
มันทำให้พอร์ชเริ่มเข้าใจประโยคเมื่อตอนกลางวัน
“ถ้าคุณพอร์ชเจอทิมเวอร์ชั่นที่แสบแล้วยังบอกว่าน่ารัก รับรองว่าถ้าเจอเวอร์ชั่นอ้อนคุณอาจตายได้เลยนะเตือนไว้ก่อน”
คำเตือนไม่เห็นช่วยอะไรเลยคุณรามิล!
หัวใจจะวายตายแล้วตอนนี้…คนเราจะทั้งร้ายทั้งน่ารักขนาดนี้ได้ยังไงวะไม่เข้าใจ!
TO BE CON
สงสารพอร์ชเขานะคะ โถ..
หรือจริงๆแล้ว เรื่องนี้อาจจะดราม่าสุดในสี่เรื่อง? โอ้ว
#อัญมณีที่รัก #ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่
twitter @ribbinbo
-
ใครรู้สึกก่อนแพ้ ทิมจะเอาอย่างนี้จริง ๆ เหรอ พอร์ชยังมีตัวแปรอีกคนคือคุณพิมนะ
ปล.ไว้ชีวิตคนอ่านด้วยค่ะ ดราม่าอะไรไม่รู้ไม่ชี้
-
แสบมากจริงๆ คนอ่านหัวใจจะวายตายแล้ว อย่าว่าแต่พอร์ชเลย :heaven
อย่าดราม่าหนักเลยน้าา เห็นใจเราด้วย แงง :ling3:
-
นั่นแหละค่ะ ถ้านุ้งทับทิมแสบแล้วยังมองว่าน่ารัก น้องพอร์ชคงไม่รอดแน่แล้ว แพ้ตั้งแต่ตรงนี้เป็นต้นไปเลยค่ะ 555
แก๊งลูกเพื่อนแม่เตือนคุณแล้ว คริคริ
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
:katai2-1: ตายแน่ๆๆๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ใครจะเป็นฝ่ายแพ้ในเกมนี้กันหนอ?
-
:hao7:
-
ตามไม่ทันแร้วนายพอร์ช 555555555555555555
แต่คู่เพื่อนตัวเองจะส่งผลกระทบกับนายพอร์ชมากแค่ไหนนะ
ถ้าไม่มีอะไรก็ดีไปแต่ถ้ามีก็
:ling2: :ling2:
-
o13
:pig4:
-
มาเกมนี้ ฉันก้อรู้ว่าจะต้องลงเอยอย่างไร 555
-
Jewelry Design
#อัญมณีที่รัก
ผมออกแบบแหวนแต่งงานให้คนอื่นมามากมาย
คงมีแค่คนเดียวที่ผมจะไม่ได้ออกแบบแหวนแต่งงานให้
คนๆ นั้นก็คือตัวผมเอง…
- นพจินดา วรโชติเมธี –
CH.6 - Topaz
บุษราคัม
“น้องทิมมีแฟนแล้วแน่ๆ อาการแบบนี้”
“แบบไหน”
“แบบที่กำลังนั่งออกแบบแหวนอยู่”
คนที่กำลังใช้ดินสอวาดแบบแหวนคร่าวๆ หยุดลากเส้นทันทีที่พี่ต่ายทัก ท่าทางวันนี้พี่ต่ายจะอารมณ์ดีมากเพราะไม่ด่าที่ตอนนี้ทิมกำลังเอาขาวางพาดบนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ทุกทีนี่โดนแฟ้มฟาดใส่แล้ว พี่ต่ายเดินเข้ามาเก็บโต๊ะทำงานไปด้วยพลางมองเหล่คนที่นั่งวาดรูปต่อ ทิมไม่ได้ตอบคำถามของพี่ต่ายเพียงแค่ยิ้มๆ
“รู้ได้ไงนี่อาจจะเป็นงานของลูกค้าก็ได้”
“ทุกครั้งที่ทิมออกแบบงานของตัวเองจะใส่ลายเซ็นไว้บนสุดแล้วก็จะร่างแบบไว้ในสมุดเล่มนี้เท่านั้นค่ะ”
“สุดยอดเลขาและผู้จัดการ”
“ว่าไงคะออกแบบแหวนแบบนี้แฟนแน่ๆ ทิมไม่เคยออกแบบแหวนให้ตัวเองเลยพี่ต่ายรู้”
“ก็แค่ลองดูเฉยๆ ครับ”
“แก๊งลูกเพื่อนแม่ไม่อกแตกตายเหรอคะ คุณชายทิมจะมีแฟน”
“ก็เพราะว่ายังไม่มีไงครับ”
“งั้นตอนนี้ทิมต้องนึกถึงเขาอยู่แน่ๆ ”
“ผมเป็นแบบนั้นเหรอ”
“ทิม นพจินดา คนที่ตั้งมั่นว่าจะไม่ออกแบบแหวนให้ตัวเองถ้ายังไม่มีความรัก แต่ตอนนี้แบบแหวนตรงหน้านี่คืออะไรเอ่ย..”
“……………………………………………………”
พี่ต่ายออกจากห้องทำงานของทิมไปแล้วแต่สิ่งที่พี่ต่ายพูดยังคงวนเวียนอยู่ในหัว และมันก็จริงทุกประโยคทิมออกแบบเครื่องประดับใส่เองเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ทั้งสร้อยคอ สร้อยข้อมือ ตุ้มหู แต่ไม่เคยออกแบบแหวนเลยสักครั้ง เพราะทับทิม นพจินดาคือคนที่พูดไว้ว่าวันที่เขาจะออกแบบแหวนให้ตัวเองคือวันที่เขามีความรัก
ทิมยกแบบแหวนที่เขาออกแบบมาดูใกล้ๆ มันไม่ได้หรูหราเหมือนแหวนแต่งงานที่เขาเคยออกแบบมา มันเป็นแค่แหวนเรียบๆ มีแค่อัญมณีที่อยู่บนหัวแหวนและแน่นอนว่ามันจะต้องเป็น
ทับทิม..
“ความรัก”
ที่ทิมไม่ได้ตอบพี่ต่ายออกไปเพราะตอนที่ออกแบบเขากำลังนึกถึงใครบางคนอยู่จริงๆ ดินสอในมือเคาะลงบนกระดาษที่ออกแบบค้างไว้ก่อนจะตัดสินใจโยนลงบนโต๊ะทำงานแล้วปิดสมุดในมือทิ้งแบบแหวนที่ออกแบบไม่เสร็จไว้อย่างนั้น
เขายังไม่รู้เลยว่าเป็นความรัก..หรือแค่เกม
Jewelry Design
ทิมไม่เคยคิดจะมาบ้านลูกค้าคนนี้อีกเป็นครั้งที่สอง แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ยืนอยู่หน้าบ้านหลังเดิมที่เคยมาเมื่ออาทิตย์ก่อน บ้านรูปทรงประหลาดๆ ที่มีชิงช้าอยู่ตรงระเบียงบ้าน ทั้งๆ ที่ทิมเองขอเป็นร้านกาแฟหรือที่ไหนก็ได้ถ้าหากว่าพอร์ชไม่ชอบที่จะคุยงานที่ออฟฟิศหรือห้องประชุม และแน่นอนว่าลูกค้าวีไอพีก็บอกให้มาที่บ้านแทน
ตอนแรกทิมอยากจะปฏิเสธ แต่พอนึกถึงสภาพของสถาปนิกที่งานรัดตัวจนแทบไม่ได้กินข้าวก็เลยตอบตกลง และมันก็เป็นอย่างที่คิดไว้ สถาปนิกพอร์ชยังคงคอนเซ็ปต์ง่ายๆ บ้านๆ ชุดที่เดินออกมาหาไม่รู้ว่าใช่ชุดนอนหรือเปล่า แต่ก็น่าจะใช่อยู่
“ขอโทษนะครับคุณทิม พอดีผมไม่ได้ดูเวลาเลย”
“ได้นอนหรือยังครับ”
“สองสามชั่วโมงน่าจะประมาณนั้นแต่งานเสร็จแล้วครับ วันนี้ผมมีเวลาให้คุณทิมเต็มที่”
“อยากพักไหมครับผมจะได้กลับก่อน”
“เอะอะกลับบ้านตลอด ผมล็อคประตูแล้วออกไปไม่ได้หรอก”
มีการโชว์ให้ดูรหัสสีแดงอีกต่างหากยิ่งตอนนี้เจ้าตัวอยู่ในชุดนอนลายทางสีน้ำเงินตัวใหญ่ก็ยิ่งดูเด็กลงไปอีก พอร์ชบอกให้ทิมนั่งรอที่โซฟาก่อนเพราะตอนนี้ห้องทำงานรกมากและท่าทางจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะเห็นแผ่นกระดาษปลิวว่อนเต็มพื้นไปหมด
“ป้าชัญขอแก้แบบจี้ด้วยคุณทิม อยากให้เอาพลอยรอบๆ เยอะกว่านี้หน่อย ส่วนของลุงพัฒน์โอเคแล้ว”
“………………………………………………….”
“สร้อยข้อมือของพี่บีเอ็มขอเรียบๆ ใส่แค่เพชรก็พอ”
“………………………………………………….”
พอร์ชชะโงกหน้ามาดูเมื่อเห็นว่าคุณทิมเงียบไปไม่เห็นตอบรับอะไร ทุกทีถ้าพูดเรื่องงานนี่เจ้าตัวถามละเอียดยิบแล้ว พอเห็นว่าคุณทิมกำลังยืนมองดูโมเดลบ้านที่เขาเอาออกมาวางตรงห้องนั่งเล่นอยู่ พอร์ชเลยเดินออกมาหา
“ชอบเหรอครับ”
“ชอบอะไร”
“บ้านผม”
“แปลกดี”
“แน่นอนใครจะมาคิดได้แบบผม”
“คนคิดแบบก็แปลก”
“แต่เขาหล่อมากเลยนะ”
“ไปอาบน้ำได้แล้วครับ คุณพอร์ชคงไม่คุยงานกับผมด้วยชุดนอนหรอกใช่ไหม”
“ดีนะเมื่อวานผมว่าจะใส่ชุดนอนลายมิกกี้เมาส์แล้ว ถ้าคุณทิมเห็นต้องบอกว่าผมน่ารักมาก”
“ไปอาบน้ำ”
“ถ้ามีแฟนอายุมากกว่าผมต้องโดนไล่ไปอาบน้ำทุกวันแบบนี้แน่ๆ”
“นับหนึ่งถึงสาม”
“ไปแล้วครับอย่าเพิ่งนับ”
ยังคงกวนตีนไม่เลิก ทิมอยากจะเอาโมเดลบ้านทุ่มใส่เจ้าของบ้านให้มันรู้แล้วรู้รอด พอร์ชเลยต้องบอกว่าขอเวลาสิบนาทีแล้วเจ้าตัวก็วิ่งหายขึ้นไปบนชั้นสอง แค่เพียงไม่นานพอร์ชก็เดินลงมาด้วยชุดอยู่บ้านตามเคย พอร์ชถือผ้าเช็ดผมแล้วยืนมองคนที่กำลังนั่งทำงานอยู่ตรงโซฟา เพิ่งสังเกตว่าคุณทิมไม่ได้ใส่ชุดทำงานเต็มยศเหมือนที่เราเจอกันตอนแรกๆ สำหรับเขาแค่เสื้อยืดกางเกงยีนส์รองเท้าผ้าใบก็โอเคแล้ว ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เราสองคนทำตัวสบายๆ โดยไม่ได้นึกถึงคำว่าลูกค้าและเจ้านายหรือว่าธุรกิจ
“ทานข้าวก่อนไหมครับ”
“เมื่อไหร่เราจะได้เริ่มทำงานกันสักที”
“คุณทิมไม่หิวเหรอ”
“ทำไมวันนี้คุณพอร์ชงอแงแบบนี้เป็นอะไร”
“อาทิตย์ที่ผ่านมาผมทำงานหนักเป็นบ้าเลยโดนคัตเตอร์บาดด้วย”
ผู้ชายตัวโตเป็นหมีแบมือให้ดูรอยคัตเตอร์บาด แถมยังมีอีกหลายรอยบนฝ่ามือท่าทางหงอยๆ ของพอร์ชทำให้ทิมวางไอแพดในมือลงก่อนจะจับมือของพอร์ชขึ้นมาดูใกล้ๆ จริงๆ รอยบาดมันก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรมากมายแต่พอร์ช พชรเล่นใหญ่มาก เชื่อได้เลยว่าตอนเรียนสถาปัตย์โดนบาดหนักกว่านี้แน่ๆ
“อันนี้หลอกให้ผมแพ้หรือเปล่า”
“ผมเจ็บจริงๆ ตอนโดนบาดเลือดไหลเป็นทาง”
“ขนาดนั้นเลย ไกลหัวใจเยอะเลยนะ”
“นึกว่าจะตายแล้ว”
“แล้วต้องทำไง หาหมอไหม”
“หาคุณทิมดีกว่า”
“ผมมาแล้วช่วยอะไรได้”
“ไม่รู้ว่าช่วยเรื่องไหนแต่ตอนนี้มันดีมากที่ผมทำงานหนักมาทั้งอาทิตย์แล้วได้เจอคุณทิมนั่งอยู่ในบ้านผมแบบนี้”
“ไม่เขินหรอกนะ”
“ความเหนื่อยผมหายเป็นปลิดทิ้งเลย”
“ก็ยังไม่เขินอยู่ดี”
“ผมไม่ได้คิดเรื่องนี้มานานมากแล้ว”
“พอบอกไม่เขินนี่เปลี่ยนเรื่องเลย”
“ผมอยากให้มันเป็นแบบนี้ทุกวัน”
“อะไรทุกวัน”
“ผมอยากตื่นขึ้นมาเจอคุณทิมทุกวัน”
“สรุปเราคุยเรื่องอะไรกันอยู่”
“เรื่องแต่งงาน”
พอจบประโยคทิมเงยหน้าขึ้นมามอง เขาไม่รู้ว่าพอร์ชพูดจริงหรือแค่แกล้งเขาเท่านั้น แต่ทุกอย่างรอบตัวมันเงียบเพราะไม่มีใครพูดอะไรต่อ ทิมรู้ตัวว่าใจเขาตอนนี้กำลังเต้นแรงแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเพียงเพราะคำว่าแต่งงาน เจ้าของบ้านเองก็มองหน้าเขาอย่างเดียวจนทิมเองต้องแกล้งทำเป็นขยับตัวไปมา
“ผมว่าคุณพอร์ชทานข้าวก่อนก็ดี”
“พอเขินแล้วเปลี่ยนเรื่องเลย”
“วันนี้ไม่ได้ทำงานแน่ๆ ผมกลับบ้านดีไหม”
“เดี๋ยวผมโทรสั่งข้าว คุณทิมเช็ดผมให้หน่อยได้ไหมครับ”
“วันนี้นี่เป็นอะไรนักหนา”
“ไม่อยากให้คุณทิมกลับบ้าน”
“ก็คุณพอร์ชไม่เริ่มทำงานสักที”
“ไม่อยากให้เราเจอกันเพราะเรื่องงานนี่”
“วันนี้เป็นหนักนะ”
“เช็ดผมให้หน่อยครับพี่ทิม”
“โตแล้วนะ พชร”
ถึงน้ำเสียงจะดุและมีการเรียกชื่อจริง แต่มือก็ยอมหยิบผ้าเช็ดผมไปขยุ้มๆ บนศีรษะให้ พอร์ชอมยิ้มเมื่อคุณทิมเริ่มผ่อนแรงในมือจนเหลือแค่เช็ดผมเบาๆ แล้วพอร์ชก็ต้องร้องเสียงหลงอีกครั้งเมื่อเแกล้งบอกว่าชีวิตคู่เราต้องพึ่งพาร้านอาหารทุกร้านแน่ๆ เพราะไม่มีใครทำอาหารเป็น คุณทิมนี่แกล้งเช็ดผมเขาซะจนหัวสั่นหัวคลอน แต่พอพอร์ชเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเพราะคิดว่าจะต้องเขินแน่ๆ ถ้าเขาหยอดไปแบบนั้น แต่ประโยคที่ตอบกลับมา..
“เดี๋ยวพี่ทิมจะฝึกทำอาหารให้แล้วกัน”
ทำไมถึงเป็นเขาที่ต้องเขินตลอดเลยวะ
ไม่ยูติธรรมเลย!
วันนี้จะได้เริ่มทำงานเมื่อไหร่ก็ไม่รู้..
พอทานข้าวกันเสร็จเจ้าของบ้านก็เดินออกไปที่สนามหน้าบ้าน เดินดูต้นไม้ใบหญ้าไปเรื่อยเปื่อย ที่จริงทิมก็พอจะรู้ว่าพอร์ชกำลังหาเรื่องทำอย่างอื่นที่ไม่ใช่คุยงานกับเขา เอาเถอะยังไงทิมก็ตามใจลูกค้าระดับวีไอพีอยู่แล้ว แบบสร้อยข้อมือกับจี้ก็ไม่ได้แก้อะไรมากมาย ทิมเลยวางงานในมือแล้วเดินมาที่สนามหญ้าบ้าง
ท่าทางเจ้าของบ้านจะไม่มีเวลามาดูสวนอย่างจริงจัง ต้นไม้บางต้นนี่ใบเหลืองจนมันร่วงเต็มสนามไปหมด พอร์ชหยิบสายยางแล้วรดน้ำทีละต้น ทิมเลยเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ ปกติทิมไม่ค่อยมีเวลามาดูพวกสวนที่บ้านเท่าไหร่เพราะยังไงก็มีคนดูแลอยู่แล้ว จะว่าไปเขาก็นับถือพอร์ชเหมือนกันที่ออกมาอยู่คนเดียวแบบนี้
ต้องรับผิดชอบหลายอย่างทั้งเรื่องบ้านและเรื่องงาน
ก็ถือว่าหนักพอสมควรกับการเป็นเจ้าของธุรกิจด้วยอายุแค่ยี่สิบปลายๆ
“คุณทิมอยากรดน้ำต้นไม้เหรอครับ”
“ตายหมดแล้วต้นไม้คุณ”
“ผมไม่มีเวลาดูแลเลย ปกติไอ้มีนเป็นคนทำนะมันบอกผมตายได้แต่ต้นไม้ห้ามตาย มันเป็นคนเอามาปลูกตอนแรกบ้านผมมีแค่สนามหญ้าเอง ไอ้มีนบอกบ้านแห้งแล้งยังกะบ้านผีสิง”
“แล้วทำไมถึงไม่ปลูกต้นไม้ล่ะครับ”
“แค่เวลากินข้าวผมยังไม่มีเวลาเลยจะเอาเวลาไหนไปดูแลต้นไม้”
“แล้วถ้ามีแฟนจะเอาเวลาไหนไปดูแฟน”
“นั่นซิ สงสัยผมต้องมีคนคอยดูแล”
“อยากเป็นฝ่ายถูกดูแลเหรอครับ”
พอร์ชหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนจะยื่นสายยางให้ทิมเป็นคนถือ ทิมรับมาเพราะนึกว่าพอร์ชจะหยิบอะไรแต่อยู่ดีๆ พอร์ชก็รั้งข้อมือให้ทิมมาอยู่ด้านหน้าก่อนที่ตัวเองจะยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง ทิมไม่ได้ขยับตัวหนีไปไหนและไม่ได้มีท่าทีไม่พอใจพอร์ชเลยเอื้อมมือไปจับข้อมือทิมที่ถือสายยางอยู่ให้รดน้ำต้นไม้ตรงหน้าไปด้วย
“ไม่หรอกครับ ผมอยากเป็นฝ่ายที่ดูแลเขาได้และเขาก็ดูแลผมได้ ต่อให้คนนั้นอายุมากกว่าผมก็ตาม”
“………………………………………………………………………….”
“ผมพูดจริงๆ คุณทิมอาจจะมองว่าผมยังไม่โตเพราะคุณอายุมากกว่าผม แต่ผมก็มีมุมที่เป็นผู้ใหญ่เพียงแค่คุณอาจจะยังไม่เคยเห็น และก็มีมุมที่เป็นเด็ก”
“อย่างวันนี้”
“วันนี้ผมอ้อนเยอะเหรอ”
“ทุกนาที”
“อ้อนขนาดนี้คุณทิมยังดุผมอยู่เลย”
“ก็น่ารักดี”
“พูดว่าอะไรนะ”
“จริงๆ ไม่อยากบอกให้คุณพอร์ชรู้หรอกแต่วันนี้คุณน่ารักดี”
“ขอแบบชัดๆ หน่อย”
“วันนี้คุณดูน่ารักเป็นเด็กชายพอร์ช งอแงไม่อยากทำงานทั้งวัน”
“ผมได้ยินไม่ผิดใช่ไหมคุณทิมชมผมว่าน่ารัก”
“มีอย่างที่ไหนหนีเรื่องคุยงานมารดน้ำต้นไม้ มีแค่คุณเท่านั้นแหละที่จะทำแบบนี้”
พอร์ชก้มลงมาหาคนที่กำลังยิ้มอยู่ พอร์ชยอมรับว่าวันนี้เขาไม่ได้อยากทำงานเท่าไหร่ ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เขาไม่ได้อยากให้เราสองคนเจอกันเฉพาะเรื่องงาน อยากให้เรานั่งเฉยๆ กินข้าว หรือว่าเดินเล่นแบบนี้ พอร์ชก้มลงมาหาเรื่อยๆ แก้มขาวตรงหน้ามันทำให้พอร์ชอยากจะฝังจมูกลงไปใจจะขาดแต่อยู่ดีๆ สายยางตรงหน้าก็ตวัดมาทางเขาและแน่นอนว่าตอนนี้หน้าเขาเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ
“งอแงแล้วน่ารักก็ส่วนหนึ่ง แต่ไม่ตั้งใจทำงานก็ส่วนหนึ่งโดนลงโทษซะบ้างถ้าเป็นคนอื่นโดนด่าไปแล้ว”
พอร์ชยกมือลูบหน้าตัวเองเบาๆ ก่อนจะคว้าเอาสายยางมาแกล้งฉีดใส่คนที่ยืนอยู่ ทิมร้องลั่นเพราะโดนฉีดน้ำใส่จนเสื้อเปียกไปหมด ทั้งๆ ที่ควรจะโมโหแต่ทิมกลับหัวเราะแล้วพยายามแย่งสายยางมาจากเจ้าของบ้าน กลายเป็นสงครามขึ้นมาซะดื้อๆ กว่าจะหยุดเล่นก็ตอนที่ทิมเพิ่งรู้ตัวว่าเปียกโชกขนาดไหน พอเห็นสภาพของตัวเองก็หัวเราะออกมาทั้งคู่เพราะไม่คิดว่ามันจะเลยเถิดจนเลอะเทอะขนาดนี้ จากที่ยืนรดน้ำต้นไม้กันอยู่เฉยๆ
ที่จริงปลูกต้นไมไว้ในบ้านมันก็ดีเหมือนกัน
Jewelry Design
พอร์ชเดินออกมาจากตัวบ้านหลังจากที่สงครามสายยางจบลง สรุปคุณทิมต้องเปลี่ยนชุดใหม่ทั้งชุดเสื้อยืดที่เจ้าตัวใส่อยู่ตอนนี้ไซส์ใหญ่จนแขนตกเหมือนเด็กที่เอาเสื้อผู้ใหญ่มาใส่ ผมที่เซ็ตไว้ก็เปียกชุ่มจนตอนนี้มันไม่ได้เป็นทรงเหมือนในตอนแรก พอร์ชหยุดเดินแล้วยืนมองคนที่นั่งทำงานอยู่ตรงหน้าบ้าน
เท่าที่ทุกคนรู้พอร์ชหวงบ้านมากและไม่เคยให้ใครเข้ามาง่ายๆ แต่ภาพที่เขาเห็นอยู่ตอนนี้ก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่ามันจะเกิดขึ้น แผ่นหลังเล็กตรงหน้าทำให้พอร์ชยืนมองอยู่นาน คำพูดของมีนในวันที่เขาย้ายเข้ามาอยู่วันแรกวนกลับมาให้คิดอีกรอบ
“บ้านมึงซับซ้อนขนาดนี้อยู่คนเดียวไม่เหงาเหรอวะ”
“ถ้ากูเหงากูจะขายให้มึงแล้วกัน”
“ใครจะซื้อ บ้านอะไรแพงฉิบหายผ่อนร้อยปีก็ยังไม่หมด”
“กูออกแบบทั้งหมดนี่เพราะว่าอยากอยู่เอง”
“แต่สำหรับผมบ้านจะเป็นบ้านก็เพราะว่ามีคนที่เรารักอยู่ด้วยครับ มึงเป็นคนพูดเองตอนพรีเซนต์โปรเจคจบกูยังจำได้จนถึงทุกวันนี้”
พอร์ชเลิกคิดเรื่องที่มีนเคยพูดไว้แล้วหยิบหมอนอิงหนึ่งใบเดินไปหาที่ทิมกำลังนั่งทำงานอยู่ ทันทีที่เขาวางหมอนลงข้างๆ แล้วเอนตัวลงนอน คนที่กำลังตั้งใจทำงานเลยหันมามองพอร์ชแค่นอนเฉยๆ มีบ้างที่คุยกันเรื่องเครื่องประดับของเจริญกิจธารา จากที่นอนอยู่บนหมอนอยู่ดีๆ พอร์ชก็เริ่มขยับศีรษะมาเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็เลื่อนมาบนตักทิมแต่ทิมก็เอาดินสอดันศีรษะไว้
“มากไปหรือเปล่า”
“หมอนแข็ง”
“แล้วตักผมมันนิ่มกว่าหรือไง”
“นอนหมอนแล้วทำงานไม่รู้เรื่อง”
“ไม่เห็นจะทำงานอะไรเลยนอนอยู่เฉยๆ ”
“ขอนอนตักหน่อยครับ”
“รู้ตัวไหมวันนี้คุณพอร์ชพูดประโยคนี้ทั้งวัน”
ทิมไม่ได้บอกอนุญาตหรือไม่อนุญาตแต่ดินสอที่ดันศีรษะอยู่ก็ถูกยกออกไปแล้ว พอร์ชเลยกระเถิบตัวไปนอนบนตักทิมได้สำเร็จ คุณทิมไม่ได้สนใจเขาเท่าไหร่เอาแต่จ้องไอแพดกับสมุดในมือ แต่เห็นเขานอนจ้องอยู่อย่างนั้นก็เอาดินสอมาเคาะหน้าผากพร้อมกับบอกว่านอนมองแบบนี้เสียสมาธิให้มองไปที่อื่น
อากาศตอนเย็นสบายกว่าตอนบ่ายเลยทำให้ทิมทำงานได้เรื่อยๆ พอร์ชที่หลับตาอยู่เลยลืมตาขึ้นมามอง ยอมรับเลยว่าคุณทิมหน้าตาโคตรน่ารัก ยิ่งตอนนี้ผมไม่ได้เซ็ตมันตกลงปรกหน้าจนพอร์ชต้องยกมือขึ้นมาทัดผมไว้หลังใบหู เจ้าตัวเพียงแค่เหลือบมองแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
ไม่มีคำพูดอะไรต่อพอร์ชแค่นอนหลับตานิ่งๆ มีบ้างที่ตอบคำถามของคุณทิมเรื่องงาน พอตอบกวนหน่อยก็โดนเคาะหน้าผากสองสามที เวลาล่วงเลยจนเกือบสองทุ่มทิมเลยต้องขอตัวกลับ พอบอกจะกลับบ้านเด็กชายพอร์ชก็ทำท่าซึมขึ้นมาทันทีแต่ครั้งนี้ ทิมจะตามใจไม่ได้แล้วนี่ก็อยู่ด้วยกันมาทั้งวัน
“ผมมาบ้านคุณพอร์ชตั้งแต่สิบโมงเช้าเพิ่งได้เริ่มทำงานตอนห้าโมงเย็น”
“เริ่มทำงานตอนตีหนึ่งผมก็ไม่ถือ”
“ต้องนอนค้างแล้วแบบนั้น”
“นอนได้ผมไม่ว่า”
“โดนคินด่าแน่”
“ถ้าแก๊งลูกเพื่อนแม่คุณมาบ้านผมนี่เละชัวร์”
“คุณพอร์ชคงต้องได้สร้างบ้านใหม่”
“เคยสงสัยเหมือนกันทำไมแก๊งลูกเพื่อนแม่คุณถึงต้องหวงคุณทิมขนาดนี้”
“แล้วหายสงสัยแล้วหรือไง”
“ก็คุณทิมน่ารักจะตายอยู่แล้วเนี่ย”
“ได้ยินคำนี้บ่อยจนเลิกเขินแล้ว”
“ผมทำให้คุณทิมเขินบ้างหรือยัง”
พอทิมส่ายหน้า พอร์ชเลยเดินเข้ามาหาใกล้ๆ มือใหญ่จับมือของทิมขึ้นมาก่อนจะจูบเบาๆ ทิมหัวเราะเพราะอยู่ดีๆ พอร์ชก็จูบมือเขาหน้าตาเฉย ท่าทางมันเหมือนเด็กเอาแต่ใจมากกว่าจะมาเขินอะไรทั้งนั้น
“ไม่แพ้ผมบ้างเหรอ”
“ไปฝึกมาใหม่”
ทิมโบกมือลาเจ้าของบ้านที่ยังไม่ยอมปล่อยมือเขาสักที แต่อยู่ดีๆ มือที่โดนจับก็ถูกรั้งไว้ ทิมตั้งใจจะถามว่ามีอะไรแต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยอะไรออกมา พอร์ชก็ออกแรงรั้งให้ทิมเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด ช่วงเอวก็ถูกกอดไว้แน่นแถมมือของทิมก็ถูกจับไว้แนบอกกว้าง เราสองคนอยู่ใกล้กันจนทิมสามารถสบตาอีกฝ่ายได้ ไม่มีคำพูดอะไรทั้งสิ้นนอกจากพอร์ชจับมือของทิมขึ้นมาก่อนที่จะจูบลงไปเบาๆ ทั้งๆ ที่สายตายังไม่ละไปจากใบหน้าทิมเลยสักนิด
“ผมไม่รู้ว่าเขาต้องพูดอะไรเวลาที่จะจูบมือใครสักคน”
“…………………………………….”
พอร์ชปล่อยมือทิมให้เป็นอิสระก่อนจะยกมือขึ้นมาทัดผมให้คนตรงหน้า เอวบางถูกกระชับกอดให้แน่นขึ้นจนทิมเผลอกำเสื้อของพอร์ชไว้แน่น ทั้งๆ ที่ตั้งใจจะแกล้งให้คุณทิมเขินเล่นแต่ตอนนี้พอร์ชบอกตามตรงว่าใจเขามันควบคุมอะไรไม่อยู่แล้ว ยิ่งดวงตากลมโตมองเขาไม่วางตาแบบนี้มันยิ่งทำให้พอร์ชรู้ว่าความรู้สึกในตอนนี้
มันไม่ใช่แค่อยากได้มันไม่ได้มีเรื่องเซ็กส์มาเกี่ยวข้อง
ไม่ใช่เลยสักนิด…
“ทับทิม อย่าเพิ่งกลับได้ไหมครับ”
น้ำเสียงที่ได้ยินมาทั้งวัน แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าทำไมทิมถึงฟังแล้วรู้สึกว่ามันดูอ้อนกว่าทุกครั้ง สายตาที่มองกันอยู่ทำให้พอร์ชก้มลงมาหาพร้อมกับจูบที่แนบลงบนหน้าผากขาว ทิมไม่ได้ขัดขืนหรือมีท่าทีต่อต้านเพียงแค่กำเสื้อยืดของพอร์ชไว้แน่นกว่าเดิม อ้อมแขนกระชับแน่นจนแทบไม่มีช่องว่างเสียงพูดเบาๆ ทำให้พอร์ชต้องถอนจูบแล้วแนบหน้าผากกับคนในอ้อมกอดเพื่อตั้งใจฟัง
“หลับตาเลย”
“ทำไมผมต้องหลับตา”
“เวลาเขิน”
“…………………………………”
“เวลาที่ผมเขินมันจะแดงไปทั้งหน้า”
นอกจากจะไม่ฟังคำสั่งแล้วพอร์ชยังจ้องหน้าไม่เลิกอีกต่างหากและมันก็จริงอย่างที่เจ้าตัวบอก ตอนนี้แก้มขาวเริ่มขึ้นสีแดงแล้วมือของทิมละจากอกกว้างตั้งใจจะดันหน้าพอร์ชให้ออกไปแต่ก็ไม่ได้ผล พอร์ชยิ้มกว้างกว่าเดิมเมื่อสัมผัสได้ว่า ช่วงเอวเขาก็โดนคุณทิมกอดไว้เหมือนกัน
“ถ้าแก๊งลูกเพื่อนแม่คุณมาเห็นเราตอนนี้ ผมต้องโดนยิงทิ้ง”
“เจอคินก่อนคนแรก”
“เหมือนวันนี้ผมชนะแต่ก็รู้สึกว่ายังไงก็เแพ้คุณทิมอยู่ดี”
พอร์ชก้มลงมองคนที่เงยหน้ามาหัวเราะ ดวงตากลมโตยิบหยีลงมันน่ารักจนเขาต้องก้มลงมาจูบหน้าผากขาวอีกครั้งและคิดว่าอีกนานเลยว่าเขาจะปล่อยให้คุณทิมออกจากอ้อมกอดนี้แล้วก็ไม่รู้อีกนั้นแหละว่าวันนี้ใครคือผู้ชนะตัวจริง
“ผมแย่แน่ทำยังไงดีทับทิม ไม่อยากปล่อยให้กลับบ้านแล้ว”
แต่สุดท้ายก็ไม่น่าจะใช่เขาที่ชนะ..
ตอนนี้แต้มของพอร์ช น่าจะติดลบร้อยไปแล้วแน่ๆ
TO BE CON
ชนะที่แพ้ –พอร์ชสึโนว่า
แก๊งลูกเพื่อนแม่ถือไม้เรียวแล้วทับทิม!
ทุกคนอาจจะ งง นี่นิยายชื่อเรื่องอัญมณีหรือบ้าน 5555
เดี๋ยวตอนหลังๆ จะเกี่ยวกับอัญมณีมากขึ้นรอเขาสนิทกันก่อนนะคะ (นี่สนิทยัง?)
#อัญมณีที่รัก #ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่
twitter @ribbinbo
-
:-[ แอร๊ยยยยย หวีดร้องงง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ใครแพ้ใครชนะไม่รู้หรอก
รู้แต่คนอ่านฟิน
-
น่ารักมากกกกกกกกกกก
เรื่องนี้ถึงหูแก๊งลูกเพื่อนแม่แน่!!
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
อู้ยย ลูกเพื่อนแม่ต้องบึ้มบ้านพอร์ชแล้วว :hao7: o13
-
ยอมเลย
-
ห้ามไม่ทันกันแล้ว
-
ฮื่ออออ มันน่ารักทั้งหมด :-[ เขิงงงไปหมดแย้ววว
ทับทิมมม ก้านมะยมรอฟาดเป็นกำเลย :impress2:
-
:mew3: :mew1:
-
โอย ชอบ~~~ ชนะที่แพ้ 555
ก่อนน้องพอร์ชจะโดนยิงทิ้ง พี่ทับทิมจะโดนก้านมะยมก่อนแน่นวลลลล อิอิ
จะว่าไป...กว่าแก๊งลูกเพื่อนแม่จะไหวตัวทัน ทับทิมโดนขังไว้ในบ้านน้องไปแล้วจ้า
-
:pig4: :L2: :L2:
-
นี่ยังคิดว่าเล่นเกมกันอยู่อีกหรือ กอดเอวเอย หอมหน้าผากเอย เช็ดผมให้กันเอย
พวกคุณแพ้แล้วทั้งคู่ เอ๊ะ หรือชนะกันทั้งคู่ดี
-
น่ารักมากกค่ะ
-
บอกเลยว่าคู่นี้มวยถูกคู่จริงๆ ไม่มีใครยอมใครเลย 555 พึ่งอ่านถึงเพทาย อดใจไม่ไหวต้องมาคอมเม้นต์ก่อน
-
คินคงเตรียมก้านมะยมไว้แล้ว รอแค่ทิมกลับไปโดนแน่ กลับดึกขนาดนี้
-
หวังว่าคุณพอร์ชจะคุยกับกลุ่มเพื่อนของพี่ทับทิมได้นะครับ ^^"
-
มีความออดอ้อน มีความอ้อย :mew1: :-[
-
Jewelry Design
#อัญมณีที่รัก
ผมออกแบบแหวนแต่งงานให้คนอื่นมามากมาย
คงมีแค่คนเดียวที่ผมจะไม่ได้ออกแบบแหวนแต่งงานให้
คนๆ นั้นก็คือตัวผมเอง…
- นพจินดา วรโชติเมธี –
CH. 7 – Aquamarine
แก๊งลูกเพื่อนแม่อยู่ดีๆ ก็นัดรวมตัวกัน เหตุผลเพราะว่าต้นไม้กลับเชียงใหม่ คีตากลับเชียงรายและไอ้รามิลกับไอ้เบนทำท่าซึมเหมือนแฟนไปเมืองนอกสามปี เลยเกิดนัดกินข้าวปลอบใจแฟนกลับเหนือ สถานที่คือบ้านของทิมคุณย่ากาญจนาของเขาชอบอกชอบใจเวลาแก๊งลูกเพื่อนแม่มาบ้านเลยจัดกับข้าวชุดใหญ่
“ไหนเรามาคุยกันหน่อยซิคุณชายทับทิม”
คิน เบนและรามิลกระโดดขึ้นมานอนบนเตียงของทิม รูบี้ที่นอนเล่นอยู่บนอกทิมเริ่มวิ่งไปมาก่อนที่เป้าหมายจะเป็นเบนจามินคู่ปรับ มันเป็นเรื่องปกติพวกเขานอนด้วยกันสี่คนมาตั้งแต่อนุบาล นอนคุยกันแบบนี้มาตั้งแต่สมัยประถมจนถึงตอนนี้และทิมเองก็รู้ว่าแก๊งลูกเพื่อนแม่จะคุยเรื่องอะไร
“ถึงไหนละ”
“ระบุหัวข้อด้วย”
“งานมึงอ่ะทิม”
“ก็โอเค เจริญกิจธาราเป็นตระกูลที่ไม่เรื่องมากเลยแทบจะไม่ได้แก้แบบด้วยซ้ำงานเลยเสร็จเร็วกว่าที่คิด”
“แล้วกับคน”
“มึงอยากรู้เหรอคินว่ากูกับพอร์ชถึงขั้นไหนกันแล้ว”
“ถ้ามึงตอบว่าขึ้นเตียงกันแล้วไอ้เบนกรี๊ดแน่นอน”
ทิมหัวเราะออกมาเมื่อเบนจามินลุกขึ้นมาจ้องหน้ารอฟังคำตอบ ส่วนรามิลและคินแค่หันหน้ามาหา เขารู้อยู่แล้วว่าแก๊งลูกเพื่อนแม่น่าจะได้ข้อมูลอะไรมาบ้างแต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรพวกเขาไม่มีเรื่องอะไรที่ปิดบังกันอยู่แล้ว ทิมไม่ได้ตอบคำถามของคินเป็นคำพูดแต่ยกมือขึ้นมาชี้ที่หน้าผากตัวเอง
“แค่ตรงนั้นแน่นะ”
“กูเคยโกหกพวกมึงเหรอไง”
“กี่ครั้ง”
“ไม่ได้นับ”
“ใจกูจะขาด อยากสั่งให้มึงหันหน้าเข้ากำแพงสำนึกผิดแต่มึงก็ไม่ทำหรอกทิม”
เบนจามินล้มตัวลงนอนแผ่ไปอีกรอบเมื่อได้ยินคำตอบมีการยกมือขึ้นมาแปะหน้าผากทิมแรงๆ คล้ายจะจะลบรอยให้ จนทิมต้องปัดมือออก ก่อนที่เบนกับคินจะเถียงกันเรื่องพอร์ชไม่หยุด ทิมได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะเอนตัวมานอนข้างๆ รามิลที่นอนมองหน้าอยู่
“รู้สึกยังไงตอนที่โดนจูบ”
“สัญญาก่อนว่าจะไม่ด่า”
“กูเคยด่ามึงเหรอทิมมีแต่มึงที่ด่ากูเนี่ย”
“รามิล”
“กูว่ากูพอรู้คำตอบ”
“ไม่อยากแพ้เลยว่ะมิล ไม่อยากเลย”
“รักหรือยัง”
“แค่หวั่นไหว”
“แล้วความรู้สึกของฝ่ายนั้น”
“อาจจะแค่หลง”
“เดี๋ยวก็รัก”
“ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก”
“แล้วทำให้มันยากทำไมกันวะมึงสองคน”
“เพราะว่ากูเป็นผู้ชาย”
“……………………......................”
“ที่ต้องทำเป็นเล่นเกมก็เพราะว่ากูอยากเซฟตัวเอง”
“แล้วไม่คิดว่าคุยกันแบบทั่วๆ ไปมันไม่ดีว่าเหรอไง กูก็ไม่เห็นมันต่างกันตรงไหนเลยที่พวกมึงทำอยู่”
“เพราะเราทั้งคู่ไม่ได้เริ่มต้นด้วยความรักไงมิล แค่อยากเอาชนะล้วนๆ ทุกวันนี้กูยังไม่รู้เลยว่าที่พอร์ชทำอยู่มันคือความรู้สึกจริงๆ หรือมันเป็นแค่เกมที่อยากให้กูแพ้เท่านั้น”
“กูว่าไอ้พอร์ชยังไม่เคยชนะเลยนะ มึงร้ายขนาดนี้”
“ไม่แน่หรอกมึงที่จริงแล้วอาจจะเป็นกูก็ได้ที่แพ้มาตลอดก็ได้”
“มึงแค่กลัวที่จะรักพอร์ช”
“ถ้ามันคือความรักกูอยากแน่ใจว่าพอร์ชจะรักกูจริงๆ รักทับทิม นพจินดาที่เป็นผู้ชายไม่ใช่แค่ผู้ชายน่ารักที่เอาไว้เล่นแก้เบื่อ หรือเป็นแค่เกมคั่นเวลา”
“มันอาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นก็ได้”
“กูเจอมาเยอะมั้ง คนที่เข้ามาหากูด้วยเหตุผลว่าน่ารักแต่ก็ไม่เห็นจะมีใครที่อยากจะรักกูจริงๆ สักคนแล้วก็จบลงเหมือนกันหมดเลือกคนอื่นแล้วก็แต่งงานมีครอบครัว”
“ทับทิม”
“กูถึงต้องทำแบบนี้ไงให้ทุกอย่างเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าจากเกมจะเปลี่ยนเป็นความรู้สึกจริงๆได้ไหม ไม่อยากให้ทุกอย่างมันดูง่ายไปหมด”
“……………………......................”
“แต่ถ้าวันหนึ่งกูรักพอร์ชขึ้นมา แล้วสุดท้ายกูไม่ใช่คนที่พอร์ชอยากอยู่ด้วยตลอดชีวิตกูจะทำยังไงดีวะมิล”
รามิลยกมือลูบหัวเพื่อนที่นอนอยู่ข้างๆ ก่อนที่ทับทิมจะขยับตัวเข้ามากอดเป็นเรื่องปกติเวลาทิมมีเรื่องไม่สบายใจหรือต้องการที่พึ่ง คำพูดที่อยากบอกแก๊งลูกเพื่อนแม่มีอยู่เต็มไปหมด แต่ทิมก็ยังไม่พร้อมที่จะระบายทุกอย่างให้ฟัง ทุกครั้งที่คิดว่าระหว่างเขากับพอร์ชมันเป็นความรู้สึกจริงๆ ไม่ใช่แค่เกมแต่ความเป็นจริงที่เขารู้ พอร์ชวางแผนเรื่องความรักและครอบครัวไว้เป็นรูปเป็นร่างขนาดนั้น
แหวนแต่งงาน งานแต่งงาน บ้านหลังนั้นที่เป็นเรือนหอ
ภรรยา และลูก
ถ้าความฝันของพอร์ชมีทั้งหมดนั่น
ก็เท่ากับว่า ทับทิม นพจินดาไม่ใช่คนที่ทำให้ฝันของพอร์ช พชร เป็นจริงได้เลย
Jewelry Design
งานแต่งงานงานที่เท่าไหร่ในปี้นี้ทิมเลิกนับไปแล้ว..
ดีที่งานนี้แก๊งลูกเพื่อนแม่โดนบังคับให้มาด้วย เพราะเป็นงานแต่งงานลูกสาวรัฐมนตรีที่ทิมเคยออกแบบแหวนแต่งงานให้เมื่อปีที่แล้ว บรรดานักการเมืองและนักธุรกิจมากันแทบทั้งประเทศ พอคนเยอะก็เริ่มน่าเบื่อขึ้นมาทันทีทิมโดนคินกับเบนประกบซ้ายขวาหลังจากที่มีผู้ชายหน้าตาดีใครบ้างก็ไม่รู้เดินเข้ามาหาตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามาในงาน
“เจริญกิจธาราก็มาด้วยว่ะ”
“ไม่แปลกป่ะวะนามสกุลใหญ่ขนาดนั้น”
“วันนี้พอร์ชหล่อนะเว้ย”
ทิมเงยหน้าขึ้นมามองเมื่อเห็นว่าคนที่เบนกำลังพูดถึงกำลังหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบและแน่นอนว่าวันนี้พอร์ช พชร ดูดีถึงขนาดที่คนรอบข้างพากันพูดถึงทายาทของเจริญกิจธาราที่นานๆ ครั้งจะยอมออกงาน แค่เพียงไม่นานพอร์ชก็หันมาสบตาก่อนที่แก้วไวน์ในมือจะถูกยกขึ้นมาทักทายทิมเลยยกแก้วขึ้นมาทักตอบ แต่พอจะพอร์ชจะเดินเข้ามาหาก็โดนคุณเฟื่องฟ้าลากตัวไปอีกทาง พอเห็นพอร์ชทำหน้าเซ็งๆ ก็อดที่จะขำไม่ได้สงสัยคุณเฟื่องฟ้าคงอยากจะอวดหลานชายให้ทั่วทั้งงาน
งานใหญ่โตและคนเยอะจนมองไม่เห็นเจ้าบ่าวเจ้าสาว ผู้หญิงในงานแต่งตัวกันสวยระดับนางเอกละครไอ้คินที่โสดสนิทคนเดียวในกลุ่มเลยตาวาว ขอเดินโฉบเฉี่ยวไปทั่วงาน รามิลเองคุยกับลูกค้าฮอตสุดในงานวันนี้ก็คือมัน คุณชายรามิลแห่งธุรกิจอสังหาแต่ถ้ามีผู้หญิงทำท่าทางสนใจไอ้มิลวกเข้าเรื่องงานอย่างเดียว
ถามหาไลน์ตอบเรื่องบ้าน
ถามหาไอจีตอบเรื่องคอนโด
ถามหาเบอร์ตอบเรื่องโรงแรม
ผู้หญิงทำหน้า งง กันหมดเหมือนคุยกับไอ้มิลคนละเรื่อง
ส่วนไอ้เบนจามินมีคนเข้ามาหาบ้างนี่มันก็กลัวบรรดากิ๊กเก่าที่เคยหยอดไว้โผล่เข้ามา เลยพยายามยืนทำตัวลีบอยู่ข้างๆ เขา พอมีคนเข้ามาขอนามบัตรมันให้นามบัตรมาร์ชไปแทน เออดี..สงสารมาร์ชเหลือเกินนี่ก็ว่ามันเป็นทุกอย่างให้ไอ้เบนแล้วยกเว้นเมีย จะว่าไปผู้หญิงในงานก็สวยจริงๆ อย่างน้อยก็มีคนหนึ่งที่ยืนคุยกับพอร์ช พชร อยู่ตอนนี้
สวย
รวย
เก่ง
ทับทิมเองก็รู้จักคุณชิชาลูกสาวของคุณไพบูลย์เจ้าของธุรกิจนำเข้าเฟอร์นิเจอร์รายใหญ่ของประเทศ ภาพคนสองคนที่ยืนคุยกันอยู่ตรงหน้าทำให้ทิมเลือกที่จะยกเครื่องดื่มในมือขึ้นมาจิบ ไอ้เบนขอตัวไปคุยโทรศัพท์กับคีตาเพราะในนี้เสียงเพลงในงานดังจนฟังไม่รู้เรื่อง ทิมเองก็อยากออกไปสูดอากาศข้างนอกเหมือนกัน แต่ยังไม่ทันจะได้ขยับตัวไปไหนคุณเฟื่องฟ้าก็หันมาเห็นพอดีเลยตรงดิ่งมาทักทายไม่ลืมที่จะลากทั้งหลานชายและคนที่หลานชายคุยอยู่ให้เดินตามมาด้วย
“ทิมมากับใครคะคุณกาญจนามาไหม”
“มาครับคุณย่าเดินไปทางนู้น”
“ดีจังเลยย่าจะได้มีเพื่อน ย่าเอาตาพอร์ชมาออกงานด้วยเพื่อนย่าตื่นเต้นกันใหญ่”
“นี่คุณทิม นพจินดาครับคุณชาน่าจะรู้จัก Pure Jewelry ”
“ชารู้จักค่ะ คุณทิมแห่งวงการจิลเวลรี่ตัวจริงน่ารักเหมือนที่เขาพูดกันเลย ชาจองคิวออกแบบแหวนแต่งงานไว้เลยได้ไหมคะ”
“ได้ครับ Pure Jewelry ยินดีเสมอพาเจ้าบ่าวมาด้วยนะครับ”
“โห…งั้นอีกนานเลยค่ะ”
“เอ๊า!ไม่แน่นะชิชาอาจจะได้เจอวันนี้แหละใช่ไหมพอร์ช”
อ้อ..รู้เลยว่าคุณย่าเชียร์คนนี้นี่เองทิมไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ยิ้มๆ ก็เท่านั้นพอร์ชเองได้แต่พยักหน้าเออออไปตามผู้ใหญ่ มีแค่เพียงคุณชิชาที่ยิ้มเขินอยู่คนเดียว คุณเฟื่องฟ้าพอเห็นกลุ่มเพื่อนวัยเดียวกันก็เลยเดินไปสมทบ คุณชิชาเป็นผู้หญิงอารมณ์ดีและคุยเก่งนี่ก็ชวนคุยเรื่องเครื่องประดับไม่หยุด คงจะสนใจเรื่องนี้อยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
“ทิม! ไม่เจอกันนานเลย”
เสียงเรียกชื่อก่อนที่เจ้าตัวจะเดินมาถึงทำให้ทุกคนหันไปมองคนที่เพิ่งเดินเข้ามาหา ผู้ชายตัวสูงใหญ่กับสูทสีดำทำให้ผู้คนรอบข้างมองตาค้าง
“หมอปิง กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เพิ่งกลับมาได้สองสามวันแม่ก็ลากมางานนี้เลย ได้ข่าวว่าออกแบบแหวนแต่งงานให้เจ้าสาวด้วย”
“แน่นอนนี่ใคร ทิม นพจินดา”
“จิ๋วแต่แจ๋วเหมือนเดิม แล้วนี่ลูกเพื่อนแม่ไปไหนหมดทุกทีรายล้อมยังกะบอดี้การ์ด”
บทสนทนาที่เข้าใจกันอยู่สองคนทำให้พอร์ชได้แต่ยืนกอดอกมองทั้งคู่ที่คุยไปหัวเราะไป ตอนนี้ยอมรับเลยว่าอารมณ์เขาโคตรไม่คงที่ ปกติคุณทิมหยิ่งจะตาย ใครเข้ามาหาก็เห็นโดนไล่จนเดินหนีหายไปหมด กว่าสองคนนั้นจะรู้ตัวว่ามีใครยืนอยู่ด้วยก็เกือบสิบนาที คุณทิมแนะนำตัวว่าเป็น เพื่อนแต่สำหรับพอร์ชเขาก็ไม่รู้หรอกว่าเพื่อนแบบไหน แต่ท่าทางจะสนิทกันน่าดู มีจับมือถือแขนลูบหัวกันด้วย ขนาดมีคนเดินเข้ามาใกล้คุณหมอปิงก็คอยเอามือบังให้
ดูสนิทกันดี
สนิทกันจนน่าหงุดหงิด!
“ผมรู้จักคุณพอร์ชนะเคยเห็นนิตยสารหนุ่มโสดในฝัน สถาปนิกสุดหล่อของเจริญกิจธารา”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับนิตยสารเขาก็เขียนผมหล่อเวอร์ไปหน่อย”
“แล้วนี่รู้จักกันหมดเลยเหรอครับ”
“ครับ เจริญกิจธาราเป็นลูกค้าของ Pure Jewelry คุณพอร์ชก็เป็นลูกค้าของผมเหมือนกัน”
“ครับ แค่ลูกค้า”
อยู่ดีๆ บรรยากาศก็เย็นยะเยือกขึ้นมากะทันหันทั้งๆ ที่มันเป็นแค่บทสนทนาทั่วๆ ไปเท่านั้น ชิชากับหมอปิงหันมามองหน้ากันเมื่อเห็นว่าทั้งคุณทิมและพอร์ชกำลังยืนจ้องตากันไม่เลิกเหมือนต่างคนต่างกำลังโกรธกันอยู่ พอนานเข้าชิชาเลยต้องแกล้งถามเรื่องเครื่องประดับดึงความสนใจแทน
“แหวนแต่งงานของเจ้าสาววันนี้คุณทิมออกแบบเหรอคะ สวยจัง”
“ขอบคุณครับ ก็ถือว่ายากพอสมควรกว่าผมจะใส่รายละเอียดลงไปได้”
“น่าจะยากน่าดูเลยแหวนวงเล็กนิดเดียว”
“ครับ แหวนแต่งงานที่ผมออกแบบให้ ทุกคนอยากใส่เรื่องราวความรักของตัวเองลงไปทั้งนั้น”
“แล้วคุณทิมได้คิดเรื่องราวความรักของตัวเองไว้บ้างหรือเปล่าครับ”
ไม่ใช่คุณชิชาเป็นคนถามแต่กลับเป็นทายาทของเจริญกิจธารา
ทิมแค่ยิ้มนิดๆ ก่อนจะส่ายหน้า
“คุณพอร์ชคิดว่าความรักของผมควรเป็นแบบไหนหรือครับ”
“แล้วคุณทิมคิดว่าความรักของตัวเองเป็นแบบไหนล่ะครับ”
“บางทีก็อาจจะเป็นแค่เกมๆ เดียวก็ได้”
“หมายถึงแค่เล่นๆ ”
“ถ้าอีกฝ่ายเขาก็แค่เล่นด้วยผมก็คงก็แค่เล่นตอบ”
“คุณทิมอยากเป็นฝ่ายชนะใช่ไหมครับ”
“เวลาเล่นเกมทุกคนก็อยากเป็นฝ่ายชนะไม่ใช่เหรอครับ”
“ได้คิดไว้ไหมครับถ้าแพ้คุณทิมจะทำยังไง”
“ก็เกมโอเวอร์”
“เอ่อ..คือชาว่าเร…”
ยังไม่ทันจะได้พูดจบประโยคคุณชิชาก็โดนเด็กที่วิ่งเล่นในงานชนเข้า แก้วน้ำหวานหกใส่ชุดจนเลอะเทอะดีที่คุณแม่เด็กตามมาขอโทษ แต่ชุดคุณชิชาก็เลอะสีแดงจนเธอเองก็หน้าเสียไปเหมือนกัน
“ชาว่าชากลับก่อนดีกว่าชุดเลอะหมดแล้ว”
“ลองไปล้างออกก่อนไหมครับ”
“ไม่ออกหรอกค่ะเลอะเยอะขนาดนี้”
“งั้น..ขอโทษนะครับ”
ทั้งหมอปิงและทิมยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเมื่อพอร์ชตัดสินใจถอดเสื้อสูทของตัวคลุมเข้ากับไหล่ชิชาให้เสื้อสูทบังรอยเปื้อนไว้ คนรอบข้างที่รู้จักคุณชิชาส่งเสียงแซวกันใหญ่ ทั้งๆ ที่มันเป็นวิธีที่สุภาพบุรุษจนน่าจะเอ่ยชมแต่ทิมกลับยิ้มไม่ออกเลยสักนิด ยิ่งได้เห็นว่าคุณชิชากำเสื้อสูทของพอร์ชไว้แน่นด้วยท่าทางเขินอาย ทิมเลยต้องแกล้งทำเป็นมองไปทางอื่นพร้อมกับยกมือขึ้นมาแตะแขนหมอปิงที่ยืนอยู่ข้างๆ หมอปิงเลยเอียงหน้ามาฟังทิมที่กระซิบบอก แน่นอนว่าทุกการกระทำอยู่ในสายตาของพอร์ชทั้งหมด ก่อนที่ทั้งคู่จะขอตัวเดินไปอีกทาง
“กูเจอปิง หมอปิงที่เคยอยู่แถวบ้านเราเออ..มันกลับมาแล้วมากับแม่แฟนไม่ได้มา เบนกูออกมาข้างนอกแล้วนะคนเยอะว่ะ อึดอัด เฮ้ย!”
ยังไม่ทันจะได้พูดจนจบแขนของทิมก็ถูกรั้งไว้พร้อมกับถูกดันจนหลังติดกับผนัง ดีที่ตรงนี้เป็นทางเดินไปที่จอดรถเลยไม่ค่อยมีคนเดินผ่านไปผ่านมาเท่าไหร่ พอตั้งสติได้ก็เงยหน้ามองคนที่ยืนคร่อมตัวเขาอยู่ตอนนี้ ไหล่เขาถูกตึงไว้แน่นและใบหน้าของคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้มีรอยยิ้มเหมือนทุกครั้งที่เราคุยกัน
“มีอะไร”
“ไม่มี”
“พอร์ช”
“หมอปิงของคุณไปไหน”
“แล้วคุณชิชาไปไหนล่ะคุณสุภาพบุรุษ”
“ผมขอถามคุณทิมหน่อยล่ะกัน”
“ถามอะไร”
“คุณเล่มเกมกับผมแค่คนเดียวหรือเปล่า”
“…………………………………………………”
“มีใครอีกไห..”
“ถ้าจะถามแบบนี้ก็ไม่ต้องคุยกัน”
“ผมจะคุย”
“คิดว่าผมเล่นแบบนี้กับทุกคนงั้นเหรอ คุณพอร์ชเคยเห็นใครเข้าใกล้ผมได้เท่าคุณอีกหรือเปล่า”
“คุณทิม”
“ถ้าไม่อยากเล่นเกมแล้วก็แค่เดินออกไปจากชีวิตผม”
ทิมนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกว่าตรงไหล่เขาโดนบีบจนเจ็บไปหมดและเหมือนพอร์ชจะเริ่มรู้ตัวเลยค่อยๆ ผ่อนแรง ยอมรับว่าประโยคที่ได้ยินทำให้พอร์ชตัวชา คุณทิม นพจินดาก็ยังเป็นคุณทิมเหมือนที่เขาได้เจอในวันแรกท่าทางเย่อหยิ่งใบหน้าน่ารักเวลาที่ไม่ได้ยิ้มนิ่งสนิทจนเดาความรู้สึกไม่ได้เลยสักนิด พอร์ชไม่รู้ว่าตัวเองตอนนี้เขาหงุดหงิดอะไรนักหนาแต่ภาพที่อีกฝ่ายกับหมอปิงมันทำให้เขาต้องนับหนึ่งถึงสิบวนแล้ววนอีก แล้วยิ่งได้ยินประโยคนี้จากคุณทิมมันยิ่งทำให้เขารู้สึกแย่มากกว่าเดิม
“ทำไมสำหรับคุณทิมมันถึงเป็นเรื่องง่ายที่จะจบเกม”
“…………………………………………………………….”
“ไม่คิดว่ามันยากสำหรับผมเหรอ”
“ผมเคยบอกคุณพอร์ชแล้วว่ามันไม่ง่ายตั้งแต่แรก งั้นขอผมถามบ้างคุณพอร์ชเองเล่นเกมกับผมแค่คนเดียวหรือเปล่า สิ่งที่ทำกับผมคุณทำกับคนอื่นอีกไหมหรือว่าคุณก็ทำแบบนี้กับทุกคนเหมือนกัน”
“ทับทิม”
“เจอกันคราวหน้าผมขอนัดที่ห้องประชุมของ Pure Jewelry ไม่นัดเจอกันที่อื่น”
ทิมผลักคนตรงหน้าให้ออกห่างก่อนจะเดินออกไป
สองเท้าที่กำลังจะเดินเลี้ยวไปอีกทางหยุดนิ่งอยู่กับที่ ก่อนจะเอ่ยบางอย่าง
“ถ้าไม่เรียกผมว่าพี่ก็ช่วยเรียกผมว่าคุณทิมด้วยนะครับคุณพชร”
คุณทิมเดินไปแล้วเหลือแค่พอร์ชที่ยังยืนอยู่ที่เดิม มือใหญ่ยกขึ้นมาลูบหน้าตัวเองเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมวันนี้เขาถึงควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย เขาไม่ชอบหน้าไอ้หมอปิงนั่นเขาหงุดหงิดที่คุณทิมให้ความสนใจมากกว่าเขาที่อยู่ตรงหน้า ทั้งๆ ที่เมื่ออาทิตย์ก่อนเราทั้งคู่ยังกอดกัน หัวเราะให้กันอยู่เลย เขายอมรับแล้วว่าเกมมันไม่ง่ายเลยความรู้สึกเขาตอนนี้มันถลำลึกจนเขาเองก็เริ่มกลัว
ความตั้งใจตอนแรกก็แค่อยากลอง อยากรู้ว่าคนอย่าง ทิม นพจินดา ผู้ชายน่ารักที่คนต่างพากันบอกว่า เข้าถึงยาก จีบยาก จะเป็นยังไง แค่อยากรู้ว่าจะยากสักแค่ไหนกันเชียว ตอนแรกที่เริ่มเล่นเกมมันมีแค่นั้นจริงๆ ไม่ได้มีความรู้สึกเข้ามาเกี่ยวข้องเลยสักนิด แต่วันนี้..
เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้ว
ยิ่งคำพูดของมีนทำให้เขาเริ่มรู้ว่าตัวเองจริงจังกับเกมนี้มากแค่ไหน
“จะตกแต่งบ้านใหม่เหรอวะเอาแบบบ้านสามร้อยล้านของมึงออกมาดูแบบนี้”
“ก็แค่เอามาดูเฉยๆ เผื่ออยากตกแต่งห้องเพิ่ม”
“ห้องคุณทิม?”
“ห้องรูบี้”
“ใครอีกวะนั่น”
“หนูผี”
“สัด..เหมือนคุยกับคนบ้าแต่ถามจริง มึงเคยบอกกูว่าห้องสองห้องนี้จะเก็บไว้เป็นห้องของลูกชายกับลูกสาวไง ถ้ามึงจะเอาบ้านออกมาตกแต่งใหม่เป็นห้องของคุณทิม คือพอร์ชมึง..”
“มีน”
“คือกูไม่ได้อะไรที่เขาเป็นผู้ชายแต่สำหรับมึงที่พร่ำเพ้อให้กูฟังถึงบ้าน ภรรยาและครอบครัวมาโดยตลอด มันทำให้กูคิดไม่ถึง กูอยากให้มึงแน่ใจจริงๆ ถ้าสุดท้ายแล้วเขาไม่ใช่ มึงรักเขาไม่ได้กูก็อยากให้มึงออกจากเกมได้แล้ว"
“……………………………………………..”
“เข้าใจที่กูพูดใช่ไหมพอร์ช”
เขาจะออกจากเกมตอนนี้ได้ยังไงกัน แค่ตอนนี้ภาพแผ่นหลังของคุณทิมที่เดินหนีเขาไปยังทำให้เขายังรู้สึกแย่ขนาดนี้ ถ้าจะไม่ได้เจอกันอีก ไม่ได้เห็นรอยยิ้ม ไม่ได้หัวเราะด้วยกัน เขาจะทนได้งั้นเหรอ พอร์ช พชร ไม่ใช่ผู้ชายที่ดีนักหรอกเรื่องความรักเขาเห็นแก่ตัวมากด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่เขาอยากหาคำตอบ
ทับทิบ นพจินดา จะทำให้เขายอมทิ้งทุกอย่างที่ฝันมาตลอดทั้งชีวิต
และทำให้เขารักจนหมดทั้งใจได้หรือเปล่า เขาก็อยากจะรู้เหมือนกัน
Jewelry Design
“กูดีใจนะที่เราได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาแต่กูว่ามันแปลกมาก….มึงมาจากไหนเนี่ยไอ้พอร์ช”
“เรียกผมว่ามึงแสดงว่าเราสนิทกันแล้ว”
“กูเรียกศัตรูทุกคนว่ามึง”
คินกอดอกมองพอร์ช พชรที่โผล่มานั่งร่วมโต๊ะหน้าตาเฉย ดีที่ไอ้ทิมติดคุยงานกับลูกค้าไม่ก็มันไปสืบมาแล้วว่าทิมไม่ว่างถึงได้โผล่หน้ามานี่ ลูกเพื่อนแม่ทุกคนพอรู้ว่าทั้งสองคนมีเรื่องเกิดขึ้นแต่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร เห็นไอ้พอร์ชหายหน้าไปสามสี่วัน ส่วนไอ้ทิมอยู่ดีๆ ก็นั่งเหม่อมองโทรศัพท์ทั้งวันยังกะรอใครโทรมา พอพี่ต่ายถามถึงงานของเจริญกิจธาราไอ้ทิมตอบทันควัน
“ไม่อยากทำงานให้ตระกูลนี้แล้ว!”
เอ่อ..พี่ต่ายถึงกับสายตรงโทรมาหาไอ้มิลเพราะนึกว่าเจ้านายน้อยป่วยหนัก
เพราะไม่เคยเห็นโวยวายเรื่องงานขนาดนี้มาก่อนทุกทีนี่ขยันตัวเป็นเกลียว
“ผมไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้ว มีแค่พวกคุณสามคนเท่านั้น”
“คิดว่าพวกกูจะอยู่ข้างมึงเหรอไงพอร์ช”
“ผมทำคุณทิมโกรธมากๆ ผมพูดจาไม่ดีด้วย”
“สมน้ำหน้า กูดีใจยิ่งนักที่ได้ยินประโยคนี้”
“ผมงี่เง่าโคตรๆ เลย”
“เออ..มึงนี่ครบทุกคุณสมบัติแฟนเด็ก”
“คุณเบนเวลาคุณคีตาโกรธง้อยังไงครับ”
“กอดก่อนไม่หายค่อยหอม คีตาไม่ค่อยโกรธฟัดแก้มสองสามทีก็กลับมายิ้มลักยิ้มบุ๋มแล้ว”
“ผมลองวิธีนี้ดีไหม”
“มึงหยุดความคิดนั้นเดี๋ยวนี้ไอ้พอร์ช นี่มันวิธีง้อแฟนกูมึงเป็นใครก็ไม่รู้จะมาฟัดเพื่อนกูได้ไงวะเดี๋ยวกูถีบไปนู่น”
“แล้วถ้าคุณไม้โกรธคุณมิล”
“มึงถามผิดคนแล้วไอ้น้อง ตายแล้วเกิดใหม่สามชาติไม้ก็ไม่มีทางโกรธไอ้มิลไม่รู้ว่ามีอะไรดีไม้ถึงได้รักนักรักหนา”
“อ้าวไอ้เบน กูทั้งหล่อทั้งแสนดีแปลกตรงไหนที่ไม้จะรักกูขนาดนี้”
สุดท้ายก็ไม่เห็นจะได้อะไรจากแก๊งลูกเพื่อนแม่ พอร์ชถอนหายใจแล้วเอนตัวไปกับเก้าอี้ หลังจากงานวันนั้นตอนแรกเขาลองทำตัวเฉยๆ ไม่ไปหา ไม่ไปง้อ ไม่ไลน์ ไม่ส่งข้อความใดๆ ทั้งสิ้นแต่ผ่านไปแค่สองวันเป็นเขาเองที่ทนไม่ไหวรู้สึกเหมือนจะตายได้เลย ลองส่งไลน์ไปหาถามเรื่องเครื่องประดับของเจริญกิจธารา เจ้าตัวก็ตอบแค่เรื่องที่เขาถามเท่านั้น ถ้าออกไปเรื่องอื่นจะโดนตัดบทว่าขอไปทำงานทันที พอจะไปหาที่บริษัทคุณต่ายก็บอกไว้ว่า ถ้าไม่มีธุระสำคัญให้ฝากข้อความไว้เพราะคุณทิมงานยุ่ง
เขารู้ว่ามันเป็นข้ออ้าง
สุดท้ายทำได้แค่ส่งขนมไปให้ เดาได้เลยว่าอาจจะโดนโยนทิ้งถังขยะไปแล้ว
“โดนไอ้ทิมโกรธมึงทำใจเลย ง้อยากฉิบหาย”
“ตอนเด็กกูขโมยอมยิ้มมันไปกินโกรธกูเป็นอาทิตย์ กูต้องเหมามาทุกรสเพื่อมาง้อมัน”
“กูต่างหากภาคินคนนี้โดนมันโกรธมาทุกช่วงชีวิตตอนอนุบาลไม่สะพายกระติกน้ำให้ก็โกรธ ตอนประถมเป่ายิ้มฉุบชนะมันก็โกรธ ม.ต้น ม.ปลาย มหา’ลัยโดนโกรธมาหมด ขนาดเมื่อวานกูไปแกล้งรูบี้มันก็โกรธ”
“น่ารัก”
“น่ารักอะไรนักหนากูเห็นมันทำอะไรมึงก็ชมมันน่ารักตลอด โดนมันเมินหน้าไม่มองขนาดนี้ยังจะชมว่ามันน่ารักอีก มึงบ้าแล้วพอร์ช”
“ช่วยผมหน่อย คุณมิล คุณเบน คุณคิน ให้ทำอะไรผมก็ยอมแล้วตอนนี้”
“ทำไมกูต้องช่วยศัตรู ไหนบอกมาสักข้อซิเหตุผลที่กูต้องช่วยมึง”
“มันแย่มากเลย แค่สามวันผมก็แทบจะไม่ไหวแล้วผมทำงานไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ผมคิดซ้ำๆ ว่าคุณทิมจะเป็นยังไงบ้าง หายโกรธผมหรือยัง ผมยอมเสี่ยงตายมาหาพวกคุณเพราะผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้ว”
“แค่เล่นเกมมันต้องจริงจังขนาดนี้เลยเหรอไง ครั้งนี้ถ้ามึงง้อไอ้ทิมก็แสดงว่ามึงแพ้นะ”
"จะบอกให้รู้ผมยังไม่เคยชนะเพื่อนคุณเลย”
แก๊งลูกเพื่อนแม่ทั้งสามคนต่างมองหน้ากัน เขารู้ว่าพอร์ชไม่ได้โกหกท่าทางที่เหมือนคนใกล้ตายทำให้เบนพอจะมองออก ใบหน้าหล่อที่เขาเคยเห็นดูอ่อนล้าเหมือนคนไม่ได้หลับมาทั้งอาทิตย์ เอาจริงในฐานะเพื่อนของทิมเขาก็ให้คำปรึกษาอะไรไม่ได้มาก รามิลเลื่อนแก้วน้ำเปล่าไปตรงหน้าพอร์ชก่อนจะบอก
“ขอโทษ คือสิ่งเดียวที่คุณพอร์ชควรจะทำถ้าคิดว่าตัวเองทำผิด”
“……………………………………………………………………”
“ในฐานะที่คุณพอร์ชเป็นคนแรกที่กล้ามาหาพวกผมซึ่งๆ หน้าผมจะบอกให้คุณรู้ว่าทิม..อาการอาจจะไม่เท่าคุณในตอนนี้แต่สำหรับเพื่อนสนิทอย่างผม ทิมก็แคร์คุณพอร์ชมากเหมือนกัน”
พอร์ชขอตัวกลับไปแล้วเพราะเพื่อนโทรมาตามให้กลับไปแก้งานน่าจะโดนลูกค้าวีนหนักเพราะได้ยินเสียงเพื่อนดังออกมาจากโทรศัพท์ แก๊งลูกเพื่อนแม่ทั้งสามคนได้แต่นั่งถอนหายใจเงียบๆ อาหารตรงหน้ายังไม่มีใครได้ตักเข้าปากเลยสักคน เบนวางช้อนในมือลงแล้วพิงศรีษะไปกับเก้าอี้
"โดนไอ้ทิมโกรธสามวันสภาพยังใกล้ตายขนาดนี้ถ้ายังบอกว่าเป็นแค่เกมอีกกูอยากฟาดด้วยหม้อต้มยำนี่จริงๆ "
คินหยักหน้า
แล้วหันมาแทกมือกับเบนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ขอสัญญาต่อหน้าปลากระพงทอดน้ำปลาว่ากูจะไม่มีวันเล่นเกมแบบนี้กับใครเด็ดขาด ปวดกระบาล”
............................
.....................................................
-
...............................
........................................................
สายไปครึ่งชั่วโมงแล้ว
ปกติพอร์ช พชร ไม่เคยผิดนัดนานขนาดนี้ถ้าติดลูกค้าอยู่อีกฝ่ายจะโทรมาบอก แต่ตอนนี้สถานการณ์เระหว่างเราสองคนยังไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ทิมรู้ว่าพอร์ชพยายามมาหาแต่ก็ไม่อยากจะยอมง่ายๆ เขารู้ว่าอารมณ์เขาวันนั้นมันก็ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ มันไม่ชอบใจที่พอร์ชดูแลคนอื่น ไม่ชอบให้สนใจคุณชิชา เขาก็คิดไปไกลว่าพอร์ชจะทำแบบนี้กับใครอีกหรือเปล่า ทั้งๆ ที่รู้ว่าพอร์ชเองจะทำแบบนี้กับใครก็ได้เพราะเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน และเขารู้ว่าความรู้สึกอย่างนี้มันคืออะไร
เขาหวง
เอาจริงเขาก็ไม่มีสิทธิ์ไปพูดกับพอร์ชแบบนั้นเลยด้วยซ้ำ
“ไม่น่าเลยทับทิม”
ทิมยกสมุดในมือตีหน้าผากตัวเองเบาๆ นั่งวาดรูปแหวนทับทิมที่เคยออกแบบค้างไว้ไปสักพักแต่ก็ไร้การติดต่อจากเจริญกิจธารา ทิมลองโทรไปแล้วสองสามสายแต่ก็ไม่มีใครรับ ส่งข้อความไปก็ยังไม่ขึ้นว่าอ่านแล้ว ทิมยกนาฬิกาขึ้นมาดูเมื่อพบว่ามันเกือบจะสองชั่วโมงแล้วด้วยซ้ำ สุดท้ายก็เลยตัดสินใจโทรหาอีกรอบแค่เพียงไม่นานก็มีคนรับ
“คุณพอร์ชครับ ถ้าวันหลังมาตามที่นัดไม่ได้ก็ควรจะแจ้งให้ผมทราบก่อน ไม่ใช่ปล่อ..”
“คุณทิมเหรอครับ นี่ผมมีนนะเพื่อนพอร์ชตอนนี้พอร์ชมันอยู่โรงพยาบาล
รู้ตัวอีกทีทิมกับแก๊งลูกเพื่อนแม่ก็มาหยุดอยู่ที่ห้องพักผู้ป่วยโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง พวกเขาสามคนมาหาทิมที่บริษัทยังไม่ทันจะกดลิฟท์ขึ้นไปหา ไอ้ทิมก็ออกมาจากลิฟท์พร้อมกับบอกว่าจะไปโรงพยาบาล หน้าตาดูเป็นกังวลจนเขาสามคนก็โดนลากมาที่โรงพยาบาลพร้อมกันหมด สรุปคือไอ้พอร์ชศัตรูหมายเลขหนึ่งไปแข่งรถแล้วเกิดอุบัติเหตุ หมายถึงแข่งรถในสนามปกติแต่ดันเสียหลักไถลออกนอกเส้นทาง
แค่เพียงไม่นานมีนเพื่อนพอร์ชก็เปิดประตูออกมาแล้วเชิญพวกเขาเข้าไป สภาพพอร์ชไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่คิด มีรอยฟกช้ำเล็กน้อยกับผ้าก็อซแปะอยู่ตรงหน้าผากแต่หมอให้นอนโรงพยาบาลดูอาการหนึ่งคืน
“กูไม่ได้แนะนำให้มึงไปแว้นซ์เอาตัวไถถนนเรียกร้องความสนใจจากไอ้ทิมมันนะ”
“มันเป็นอุบัติเหตุครับคุณคิน ปกติผมแข่งรถอยู่แล้วแต่วันนี้ไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไหร่”
ทุกคนทักพอร์ชถามไถ่อาการเหลือแค่ทิมที่ยืนนิ่งอยู่คนเดียวไม่ยอมพูดอะไรสักคำ รามิลเลยเป็นฝ่ายบอกให้ทุกคนไปรอข้างนอกแล้วให้ทิมอยู่ เขาไม่ได้เปิดโอกาสอะไรทั้งนั้น แต่เห็นแววตาของเพื่อนตัวเองคงอยากมีเรื่องคุยกับพอร์ชอยู่เหมือนกัน แค่มองจากตรงนี้เขาก็รู้แล้วว่าทิมเป็นห่วงพอร์ชมากแค่ไหน กว่าไอ้คินกับไอ้เบนจะยอมออกจากห้องก็หลายนาทีมีการตะโกนบอกว่าให้เวลาแค่ยี่สิบนาทีเท่านั้นอีกต่างหาก พอออกไปกันหมด ทิมเลยเดินมายืนอยู่ข้างๆ พอร์ชเลยเอื้อมมือไปรั้งให้นั่งลงบนเตียง
“แข่งรถอยู่แล้วเหรอครับ”
“ตอนนี้ไม่ค่อยได้แข่งแล้วครับผมไม่ค่อยมีเวลา หลายวันมานี้ผมเครียดๆ เลยไปลงกับความเร็ว”
“นี่คุณพอร์ชอายุเท่าไหร่”
“ทับทิมอย่าดุผม”
ใบหน้าที่ไม่มีรอยยิ้มทำเอาพอร์ชใจเสียเลยขยับตัวเข้าไปหาทิมที่นั่งอยู่ แต่พอเขานิ่วหน้าเพราะเจ็บแผลคุณทิมก็เข้ามาประคองให้เขานั่งพิงเตียงดีๆ พอร์ชเลยถือโอกาสคว้าตัวทิมเข้ามากอดไว้ สองแขนที่กอดเขาไว้มีรอยช้ำจางๆ ทำให้ทิมไม่ได้ขยับตัวหนีไปไหนได้แต่นั่งนิ่งๆ
“ใจร้ายจังเลย ไม่รับโทรศัพท์ผม ไม่ตอบไลน์ ไปหาก็ไม่ยอมให้เจอ”
“นึกว่าคุณพอร์ชไม่อยากเล่นเกมแล้ว”
“ขอโทษเรื่องวันนั้นผมไม่ได้หมายความอย่างที่คุณทิมคิด ผมไม่ชอบที่คุณสนิทกับหมอปิง เอาตรงๆ หวงมากเลยว่ะรู้ว่าในงานมีคนเข้ามาจีบคุณเยอะ ผมทำอะไรไม่ได้เลยก็เลยพาลใส่คุณ”
“คิดว่าเป็นคนเดียวหรือไง”
“………………………………”
“คุณพอร์ชมีคนอยากรู้จักเยอะแยะไปหมด แถมข้างๆ คุณก็ยังมีคุณชิชาที่สวยซะขนาดนั้นแล้วผมทำอะไรได้บ้าง”
“คุณทิม”
“ผมไม่ชอบอย่าหล่อและแสนดีให้มันมากนัก ปกติผมนิสัยไม่ดีอยู่แล้วถ้าผมหวงสติผมจะขาดไปเลย นิสัยก็จะไม่ดีมากกว่าเดิมอีก ผมจะทำตัวไม่น่ารัก”
พอร์ชเงียบไปเมื่อได้ยินชัดๆ ท่าทางคนพูดจะเขินหนักเพราะแก้มเริ่มขึ้นสีแดงเลยขยับตัวหันหลังหนี พอร์ชยิ้มกว้างก่อนจะกอดเอวคนที่นั่งหันหลังอยู่ ทิมเลยหันมามองคนป่วยที่ดูจะไม่เจ็บเท่าไหร่ทั้งๆ ที่มีแผลอยู่เต็มตัวไปหมด พอร์ชวางคางตัวเองไว้บนไหล่เล็กๆ นั่นเมื่อไม่มีใครพูดอะไรออกมา
“เวลาที่คุณหวงผมคุณน่ารักกว่าเดิมอีก”
“ไม่น่ารัก”
“น่ารัก”
“ก็บอกว่าไม่น่ารักไง”
“สรุปเราต่างคนต่างหึง”
“บอกว่าหวงไม่ได้หึง”
“หวงผมขนาดนี้เลย”
“ก็คุณชิชาอยู่ใกล้คุณขนาดนั้น”
“คุณหมอปิงก็อยู่ใกล้คุณทิมเหมือนกัน”
“หมอปิงเป็นแค่เพื่อน เพื่อนแถวบ้านแฟนมันก็มีแล้ว”
“ผมก็ไม่ได้คิดอะไรกับคุณชิชาเหมือนกัน ไม่คิดอะไรเลย ไม่มีอะไรทั้งสิ้น”
“เราจะแก้ตัวกันทำไมกันขนาดนี้”
“ก็คุณทิมงอนผม”
“ไม่ได้งอนบอกว่าไม่ชอบ”
“วันนี้ตั้งใจจะไปง้อแล้วแต่เกิดเรื่องซะก่อนแต่ก็ดีเหมือนกันไม่งั้นผมไม่ได้กอดคุณทิมแบบนี้หรอก”
“บาดเจ็บขนาดนี้ยังเรียกว่าดีอีกเหรอผมอยากจะด่าคุณด้วยซ้ำ”
ถึงน้ำเสียงจะดุแต่มือก็ยกมือสัมผัสตรงหน้าผากที่มีรอยแผลเบาๆ ทั้งสัมผัสและแววตาของคุณทิมตอนนี้มันอ่อนโยนจนพอร์ชลืมความเจ็บที่มี อาการจะเป็นจะตายก่อนหน้านี้ก็หายไปด้วยเช่นกัน พอร์ชจับมือของทิมมาแนบแก้มไว้แล้วยกนิ้วก้อยขึ้นมาตรงหน้า
“ดีกันนะครับ อย่าโกรธพอร์ชเลย”
“วิธีง้อเด็กมาก”
“อยากง้อแบบผู้ใหญ่แต่กลัวโดนโกรธมากกว่าเดิม”
“รู้นะว่าหมายถึงอะไร”
“เอานิ้วก้อยมาเกี่ยวเร็วจะครบยี่สิบนาทีแล้วเดี๋ยวคุณคินกลับมา”
“มาง้อแล้วยังมาเร่งอีกรู้ได้ไงว่าผมหายโกรธแล้ว”
พอร์ชยื่นนิ้วก้อยไปพร้อมกับมืออีกข้างก็คว้าเอวให้ทิมเข้ามาแนบชิด ตอนนี้เขาแทบไม่ได้สนใจบาดแผลตัวเองเท่าไหร่ เขาเห็นว่าคุณทิมอมยิ้มเลยแนบหน้าผากเพราะอยากพูดให้อีกฝ่ายได้ยินใกล้ๆ
“ไม่คิดถึงพอร์ชเหรอ พอร์ชคิดถึงทับทิมมากเลย”
นิ้วก้อยที่อยู่ตรงหน้าถูกเกี่ยวไว้แน่นหลังจากจบประโยค
ได้ยินคุณทิมบ่นเบาๆ ว่าเด็กชะมัดแต่ก็ไม่ยอมปล่อยนิ้วก้อยออกไปไหน
“คุณคินจะกลับมายังเหลืออีกอีกกี่นาที”
“ห้าวินาทีมั้ง”
พอร์ชเงยหน้ามองนาฬิกาที่แขวนไว้อยู่ตรงผนังก่อนจะก้มลงมองคนที่ยังอยู่ในอ้อมกอด ท่าทางแปลกๆ ของคนป่วยทำให้ทิมได้แต่ขมวดคิ้ว พอบอกให้ปล่อยได้แล้วไม่งั้นโดนคินกระทืบแน่ พอร์ชเลยพยักหน้าจังหวะที่ทิมกำลังจะลุกขึ้นจากเตียง อยู่ดีๆ พอร์ชก็ชะโงกหน้าเข้ามาหาก่อนที่จมูกโด่งจะหอมลงบนแก้มขาวของทิมที่อยู่ตรงหน้าเต็มแรง
5
4
3
2
1
ครบยี่สิบนาทีพอดี
พอร์ชผละออกไปพร้อมกับกับแก๊งลูกเพื่อนแม่เดินกลับเข้ามาในห้อง ทิมเลยลุกออกจากเตียงมายืนติดกับกำแพงก่อนที่ทุกคนจะขอตัวกลับเพราะอยากให้คนป่วยได้พักผ่อน พอร์ช พชรดูจะอารมณ์ดีขึ้นมาทันตาเห็นดูไม่เหมือนคนบาดเจ็บเท่าไหร่ ทิมมองหน้าพอร์ชที่นอนยิ้มอยู่อย่างนั้นท่าทางจะดีใจมากที่ทำเขาเขินได้ขนาดนี้
ทันทีที่ทุกคนกำลังจะเดินออกจากห้องทิมหยุดเดินแล้วหันหลังกลับมาที่เตียงผู้ป่วย ยังไม่ทันที่พอร์ชจะได้ถามอะไร ทิมก็โน้มตัวลงมาสองแขนวางพาดไปบนไหล่ตามด้วยการที่เอียงหน้าเข้าหาแล้วฝังจมูกลงบนแก้มของพอร์ชแบบเดียวกับที่พอร์ชทำก่อนหน้านี้ คนโดนหอมแก้มตัวแข็งทื่อก่อนที่ทิมจะผละออกมา
“ต่อเวลาให้”
“…………………………………..”
“จริงๆ ผมง้อยากมากกว่านี้นะแต่นี่ยอมสุดๆ แล้ว วันนี้ผมเป็นฝ่ายแพ้ให้ก็ได้”
“…………………………………..”
“หายเร็วๆ นะครับพอร์ช”
“…………………………………..”
คุณทิมวิ่งออกจากห้องไปแล้วได้ยินเสียงคุณคินตะโกนเรียกอยู่ พอร์ชยังคงนั่งนิ่งไม่ขยับตัวไปไหนมือยกขึ้นมาสัมผัสตรงหัวใจเมื่อรู้ว่ามันเต้นเร็วจนกลัวว่ามันจะผิดปกติอะไรตรงไหนหรือเปล่าอยากกดเรียกหมอมาตรวจตอนนี้ให้มันรู้แล้วรู้รอด
“แพ้ให้ก็ได้อะไรวะฝ่ายที่แพ้นอนเดี้ยงอยู่นี่”
นี่เขาจะหายเร็วกว่าเดิม
หรือว่าตายไปเลยก็ไม่รู้
แต่ที่แน่ๆยังยืนยันคำเดิม ทับทิม นพจินดาทั้งร้ายและน่ารักไม่มีใครเทียบได้แล้ว
เขาสาบาน..
TO BE CON
มาจ้าเล่นเกมกันต่อ
#อัญมณีที่รัก #ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่
twitter @ribbinbo
-
ขอให้มีความคืบหน้ากว่านี้นะครับ ^^
-
:กอด1: ถ้าทางว่าเกมส์นี้จะเข้าตัวกันมั้ง 2 คนนะ :mew3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ดีใจมากกกก ที่มาแล้วว สนุกครับ ติดตามอยู่นะคร้บ
-
เสมอแน่ๆงานนี้
-
ยกนี้เสมอก็ได้นะ
-
ดีใจที่เกมส์ยังดำเนินต่อไป :mew1:
-
:hao6: หวานๆๆๆๆๆ ยอมแพ้เลย
-
เอ...นี่ชนะคู่หรือแพ้คู่กันน้า~~~
ทับทิมน่ารักจริงๆ นั่นแหละ อิอิ
-
จ้าาาา
-
น่ารักไปหมดด ทับทิมม :impress2: :impress2:
-
แหมะ ดูเขาง้อกัน คนอ่านฟินไปเลย
-
หวานๆๆๆ
-
:pig4: :pig4:
-
ขนาดนี้ไม่เกมส์แล้วล่ะ ของจริงล้วนๆ o18 พอร์ชหายเร็วๆ จะได้เร่งจีบทับทิม
-
เกี่ยวก้อยกันแล้ว :กอด1:
-
น่ารักกกก
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
ตกลงใครแพ้ก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าข้าฟินนนนน :hao7:
-
รออยู่นะคับบบ
-
เขินตัวบิดแล้วววว อ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้า ชอบบบบบบบบมาก
-
Jewelry Design
#อัญมณีที่รัก
ผมออกแบบแหวนแต่งงานให้คนอื่นมามากมาย
คงมีแค่คนเดียวที่ผมจะไม่ได้ออกแบบแหวนแต่งงานให้
คนๆ นั้นก็คือตัวผมเอง…
- นพจินดา วรโชติเมธี –
- CH.8 –
pink tourmaline
“มึงมีแฟนเหรอวะพอร์ช”
“ใครบอกมึง?”
“กูเดาเอาเดี๋ยวนี้มึงดูเหมือนฟอลอินเลิฟแปลกๆ เวลาลงไอจีสตอรี่มึงอยู่กับใครสักคนกูสังเกตได้แต่มึงแค่ไม่ลงให้เห็นหน้า”
“ไม่เสียชื่อกลุ่มคนหล่อแห่งถาปัตย์เลยว่ะคอปเตอร์”
“และกูก็รู้ว่ามึงตั้งใจที่จะไม่ให้เห็นหน้า ให้แฟนคลับหลักหมื่นของมึงไปเสือกเอาเอง”
“เกียรตินิยมอันดับหนึ่งเหรียญทองต้องมาแล้ว”
“มึงนี่กวนตีนฉิบหายอยู่กับแฟนทำตัวแบบนี้เหรอวะ”
“ทำตัวแบบนี้พี่เขาก็บอกว่ากูน่ารักอยู่นะ”
“พี่? แก่กว่าซะด้วย”
“แต่หน้าเด็กกว่าพวกมึงเยอะ”
พอร์ชยกแก้วเหล้าในมือขึ้นมาดื่มหลังจากเสียงโห่ของเพื่อนในกลุ่มที่นานๆ จะนัดรวมตัวกัน ตอนเรียนที่ว่าไม่มีเวลาแล้วตอนทำงานนี่คูณไปอีกสามสิบเท่า นัดครั้งนี้ไอ้มีนเป็นคนเปิดไว้ตั้งแต่เดือนที่แล้วกว่าจะรวมกันได้ครบกลุ่มก็ผ่านมาเป็นเดือน นั่งคุยสารทุกข์สุขดิบไปเรื่อยไม่นานก็มีเพื่อนของคอปเตอร์เดินเข้ามาหา เขาไม่ได้แปลกใจอะไรก็แค่เพื่อนของเพื่อนแต่ชื่อของคนที่คุ้นเคยที่บังเอิญได้ยินทำให้พอร์ชต้องขมวดคิ้ว
“กูน่ะเหรอโสดแต่ไม่ว่างเลยว่ะ”
“ชื่อเสียงมึงดังกระฉ่อนไม่มีใครเขาอยากจะตกลงปลงใจกับมึงหรอก”
“อ้าว ระดับกูหยอดใครไว้ก็ติดป่ะวะ”
“มึงลืมคุณชายทิม นพจินดาแห่งเพียวจิวเวลรี่ไปแล้วเหรอวะ รายนั้นหน้ามึงเขายังไม่มองเลยจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามึงชื่ออะไร”
“สัดเอ๊ย พูดถึงเคสนี้แล้วเจ็บใจฉิบหาย หยิ่งอะไรนักหนาก็น่ารักอยู่นะแต่เล่นตัวเกิน”
“เขาดูออกไงว่ามึงเป็นคนแบบไหน”
“หน้าแบบนี้ไม่ได้โดนบ่อยๆ เหรอวะดีลง่ายๆ เสร็จกูไปแล้วขาวน่าฟัดขนาดนั้นกูว่าบนเตียงคงต้องสุดยอดแน่ๆ”
พอร์ชพยายามหายใจเข้าออกนับหนึ่งถึงสิบ เมื่อคำพูดของคนชื่อกันต์ยังคงเอ่ยถึงคุณทิมไม่หยุด ขนาดไอ้มีนที่นั่งอยู่ข้างๆ ยังยกมือขึ้นมาบีบไหล่ให้เขาใจเย็นๆ พอร์ชไม่เคยรู้จักกันต์มาก่อนแต่ดูจากการพูดจาวันนี้ก็น่าจะเดาได้ว่าทำไมคุณทิมถึงได้เมินใส่ขนาดนี้ เหล้าที่เหลืออยู่ครึ่งแก้วพอร์ชตัดสินใจกระดกรวดเดียวจนหมดแก้ว
“ไม่รู้จะยากไปทำไมก็แค่ผู้ชายหน้าตาน่ารักป่ะวะกูไม่ได้จะจริงจังด้วยสักหน่อย จริงๆ อาจจะได้มาแล้วเกินสิบ”
“คุณไม่ควรจะพูดถึงคนอื่นแบบนี้ทั้งๆ ที่คุณไม่ได้รู้จักเขาดี”
ทั้งโต๊ะเงียบกริบเมื่อพอร์ชกระแทกแก้วลงกับโต๊ะเสียงดังลั่นก่อนจะพูดประโยคนั้น มีนถอนหายใจพร้อมกับยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มย้อมใจคิดว่ายังไงวันนี้ก็ต้องมีเรื่องแน่ๆ เพื่อนเขาเปิดมาซะขนาดนี้แล้ว กันต์เองเดินเข้ามาหาพอร์ชที่นั่งอยู่ที่ริมโต๊ะแล้วถามซ้ำอีกรอบว่าเมื่อกี้พูดว่าอะไร พอร์ชยิ้มนิดๆ แล้วลุกขึ้นมาประชันหน้ากับคนที่เดินเข้ามาหาถึงที่
“พอดีว่าผมได้รับการศึกษามาพอสมควรเลยรู้ว่าไม่ควรพูดถึงใครในแบบนั้น ไม่ว่าเขาจะเป็นผู้หญิงหรือว่าผู้ชาย”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณนี่คุณเสือกเองหรือเปล่า อ้อ? หรือว่าคุณก็เป็นอีกคนที่ชอบทิม สงสารนะถ้าอยากได้มาเล่นบนเตียงคงยากหน่อย ตุ๊กตาพรีเมี่ยมไม่ยอมเล่นด้วยง่ายๆ”
“ผมว่าผมพยายามใจเย็นที่สุดแล้ว”
“จี้ใจดำเหรอไง ยอมรับเถอะว่าคุณก็แค่อยากเอาเขาเท่านั้นแหละยังไงก็เป็นผู้ชายป่ะวะ”
“ไอ้เหี้ย! นี่มึงโตมาในสังคมแบบไหนวะถึงคิดแต่อะไรแบบนี้ คุณทิมไม่ได้เป็นแบบที่มึงพูดเลยสักนิดไอ้หน้าปลาบู่!”
แก้วเหล้าที่วางอยู่บนโต๊ะถูกสาดใส่หน้ากันต์เต็มๆ ทุกคนในโต๊ะร้องลั่นเมื่อต่างคนต่างกระชากคอเสื้อแล้วปล่อยหมัดกันคนละหมัด ผู้คนรอบข้างต่างพากันถอยหนี มีนกับคอปเตอร์รีบเข้าไปแยกสองคนที่ซัดกันไม่หยุด เพราะเจ้าของร้านและผู้จัดการพาการ์ดเข้ามาคุมสถานการณ์แล้ว
“มันเริ่มก่อนครับอยู่ดีๆ ก็เอาเหล้ามาสาดใส่หน้าผม”
พอร์ชยกมือขึ้นมาจับตรงมุมปากเมื่อรู้สึกว่าเลือดเริ่มไหลจนรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา ไหนจะตรงแก้มด้านซ้ายที่เริ่มปวดนิดๆ เดาว่าพรุ่งนี้มันน่าจะเป็นรอยช้ำม่วงๆ เอาเถอะยังไงเรื่องวันนี้เขาก็ต้องยอมรับว่าเขาเป็นคนเริ่มก็คงต้องรับผิด ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรคนที่เดินเข้ามาหาเจ้าของร้านทำให้พอร์ชต้องหันไปมอง
คุณภาคิน..
“นี่คนรู้จักผมเองพี่ทิน เดี๋ยวเราไปคุยกันข้างหลังดีกว่าครับ”
ท่าทางจะระดับแขกวีไอพีเพราะเห็นเจ้าของร้านก็ทำท่าทางนอบน้อมเมื่อพี่คินเดินเข้าไปหา แค่เพียงไม่นานเจ้าของร้านก็ออกมาพร้อมกับบอกว่าไม่เอาเรื่องเพราะตอนนี้ก็ยังไม่มีอะไรเสียหาย แต่ถ้ามีครั้งที่สองเรื่องอาจจะต้องถึงตำรวจกันบ้าง พอจบเคลียร์กันได้พอร์ชเลยเดินออกมาสงบสติอารมณ์ตรงหน้าร้าน
“กูได้ยินนะทั้งที่มึงกับไอ้หน้าปลาบู่นั่นคุยกันก่อนจะเกิดเรื่อง”
“งั้นคุณคินก็ต้องได้ยินเรื่องคุณทิม..”
“ทั้งหมด”
บุหรี่ในมือถูกบี้ลงในทรายก่อนที่คินจะเดินมาพิงบันได พอมองหน้าศัตรูหมายเลขหนึ่งก็หัวเราะออกมาเพราะตอนนี้มันแทบจะดูไม่ได้เลยสักนิด ได้ข่าวว่าเพิ่งออกจากโรงพยาบาลจากอุบัติเหตุแข่งรถนี่ก็มามีเรื่องที่ผับอีก ดีนะที่เขารู้จักกับเจ้าของร้านเป็นการส่วนตัวถึงได้เคลียร์ปัญหาได้เร็วขนาดนี้ ไม่งั้นป่านนี้ไอ้พอร์ชไปนอนอยู่สถานีตำรวจแล้ว
“มึงเนี่ยนะพอร์ชการแก้ปัญหาด้วยกำลังบางทีก็ไม่ใช่เรื่องดีนักหรอก”
“ผมรู้ แต่ตอนนั้นอารมณ์ผมมันพุ่งปรี๊ดเลยตอนที่ไอ้กันต์พูดถึงคุณทิมแบบนั้น”
“แล้วมึงไม่เชื่อเหรอว่าเขาอาจจะพูดจริง”
“คุณคินนั่นเพื่อนคุณนะ”
“ก็เพราะว่าทิมเป็นเพื่อนกูกูถึงรู้ทุกอย่างดี แต่กูถามมึงอยู่นี่ไงว่าทำไมถึงคิดว่าเรื่องที่ไอ้นั่นพูดไม่ใช่เรื่องจริง”
พอร์ชเงียบไปเมื่อได้ยินสิ่งที่คุณคินถาม เขาไม่รู้หรอกว่ามันจริงหรือไม่จริงแต่จากที่เขาได้ใช้เวลาอยู่กับคุณทิมมา เขาเชื่อว่าเรื่องที่ไอ้กันต์พูดไม่ใช่เรื่องจริงแน่นอน
“ความรู้สึกผมล้วนๆ เลยไม่มีอย่างอื่น”
“ถามจริง แล้วที่เล่นเกมกับทิมอยู่แบบนี้ไม่ได้หวังเรื่องเซ็กส์เลยเหรอไง”
“ผมยอมรับว่าผมอยากกอด อยากหอม อยากจูบแต่สาบานว่าผมไม่เคยคิดเกินเลยไปกว่านั้นเลยคุณคิน ถึงคุณทิมจะเป็นผู้ชายผมก็ให้เกียรตินะ”
“คำตอบหล่อเหลือเกิน”
“และคุณทิมก็ไม่ใช่แค่ผู้ชายน่ารัก ไม่ใช่แค่ตุ๊กตาที่จะทำอะไรก็ได้ด้วยพูดแล้วขึ้นเลยเนี่ยหงุดหงิดว่ะ”
“นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทิมโดนพูดถึงแบบนี้หรอกมึงรู้ใช่ไหม เมื่อก่อนกูก็โมโหแบบมึงนั่นแหละ แต่พอโตขึ้นกูก็คิดได้ว่าอย่าไปให้ค่ากับคำพูดพวกนี้ ปากคนน่ะเขาจะพูดยังไงก็ได้”
“ครับ แต่อย่างน้อยก็ได้ซัดมันสักหมัดก็ยังดีคิดแล้วแค้นฉิบหาย”
คินได้แต่ปล่อยให้พอร์ชระบายอารมณ์ที่ยังไม่จบไปง่ายๆ เขาเองเองก็เข้าใจเพราะเคยอยู่ในสถานการณ์แบบนี้เหมือนกัน บอกแล้วว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทิมโดนพูดถึงในทางที่ไม่ดี เขากับเบนจามินเคยมีเรื่องจนปากแตกคิ้วแตกดีที่มีไอ้รามิลคอยเตือนสติ และไอ้ทิมที่วันๆ เอาแต่จิกหัวใช้พวกเขาก็ร้องไห้จ้าเมื่อเห็นว่าหน้าเขากับเบนมีแผลจนดูไม่ได้ ตั้งแต่นั้นก็เลยสัญญาว่าจะไม่มีเรื่องชกต่อยเกิดขึ้นอีกสำหรับแก๊งลูกเพื่อนแม่
“ขดอย่างเดียวอย่าคิดว่าเพื่อนกูง่าย สำหรับทิมถ้าไม่ได้คิดอะไรด้วยมึงจะไม่มีทางได้เข้าใกล้ทิมมากขนาดนี้”
“…………………………………………….”
“ยังไงก็ขอบใจนอกจากพวกกูมึงก็เป็นคนแรกที่มีเรื่องเพื่อไอ้ทิม”
พอร์ชยิ้มให้คุณคินที่วันนี้ไม่ได้วางท่าเหมือนทุกวัน แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรกันต่อคนที่เดินออกมาหน้าประตูทำให้ทั้งสองคนเงียบลง กันต์ที่เอาผ้าเช็ดหน้าปิดตรงโหนกแก้มไว้พอเห็นว่าพอร์ชนั่งอยู่ก็มองตาขวาง พอร์ชเองไม่อยากมีเรื่องเลยแกล้งทำเป็นก้มลงมองเล่นโทรศัพท์
แต่อยู่ดีๆ กันต์ที่กำลังจะเดินผ่านไปก็กลิ้งตกบันไดหน้าคะมำไปนั่งอยู่ตรงพื้นหน้าผับ พอร์ชเงยหน้ามองคุณคินที่ยืนกอดอกทำหน้านิ่งอยู่เดาว่าน่าจะแกล้งขัดขาให้กันต์ล้มไม่เป็นท่า ท่าทางไอ้กันต์จะเกรงๆ คุณคินอยู่เหมือนกันเลยรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ลานจอดรถ
“ไหนคุณคินบอกว่าแก้ปัญหาด้วยกำลังบางทีก็ไม่ใช่เรื่องดี”
“กูพูดเหรอ”
“เมื่อกี้เลย”
“ลืมแล้วว่ะ”
พอร์ชอยากจะหัวเราะให้ตายถ้าไม่ติดว่าเจ็บแผลนี่เขาคงจะลงไปนอนกับพื้นแล้ว คุณคินยกนาฬิกาขึ้นมาดูก่อนจะบอกว่าให้กลับบ้านกลับช่องไปพักผ่อนได้แล้วหน้าเละขนาดนี้ พอร์ชเลยเดินกลับเข้าไปข้างในจังหวะที่เดินก้าวขึ้นบันไดทีละขั้นเขารู้สึกชอบความสัมพันธ์เพื่อนกลุ่มนี้ของคุณทิมมากจริงๆ
“ผมชอบแก๊งลูกเพื่อนแม่นะอยากมีเพื่อนแบบนี้บ้างแล้วก็ขอบคุณคุณคินด้วยครับที่จัดการเรื่องวันนี้ให้”
“อย่าคิดว่าทำดีครั้งเดียวจะขยับมาเป็นว่าที่ตำแหน่งเพื่อนเขยกู”
“คะแนนผมไม่ขยับเลยเหรอไง”
“ขึ้นมาห้าคะแนนเพราะปกป้องไอ้ทิมแต่มีเรื่องชกต่อยติดลบร้อย”
“ติดลบเยอะจังวะ”
“เดี๋ยวมึงเจอไอ้ทิมด่าอีกเรื่องวันนี้กูฟ้องมันไปแล้วเรียบร้อย เจอติดลบสามร้อยแน่”
ถึงจะบอกอย่างนั้นแต่มือที่ตบลงลงบนบ่าเขาเบาๆ พร้อมกับบอกว่าไปหาหมอทำแผลก่อนก็ดี ทำให้พอร์ชพออุ่นใจว่าอย่างน้อยวันนี้เขาก็คุณคินก็ได้คุยกันมากกว่าทุกครั้งที่เจอกัน
เอาวะนี่ได้มาห้าคะแนนจากคุณคินเลยนะ
แค่นี้ก็หรูหราหมาเห่าสุดๆ แล้ว พอร์ช พชร โคตรเก่งเลยว่ะ
Jewelry Design
ยิ่งกว่าติดลบสามร้อย..
ตอนเช้าคุณทิมมาหาที่บ้านมาหาเองด้วยนะไม่ได้นัดกันด้วย แต่เพราะเพิ่งมีเรื่องมาหน้าตาเขาเลยดูไม่ได้เลยไม่อยากให้คุณทิมเห็นสักเท่าไหร่แต่เจ้าตัวมายืนหน้าบึ้งตึงอยู่หน้าบ้านขนาดนี้จะให้เขาทำอะไรได้อีก เลยได้แต่เปิดประตูบ้านด้วยท่าทางจ๋อยสุดฤทธิ์ พอเข้ามาในบ้านก็นั่งมองหน้าอย่างเดียวน่าจะประเมินบาดแผลบนหน้าเขาอยู่
“ไปแข่งรถจนเกิดอุบัติเหตุหัวแตก”
“………………………………………...”
“ยังไม่ทันจะหายดีเลยด้วยซ้ำ”
“………………………………………...”
“นี่ยังจะไปมีเรื่องชกต่อยกับคนอื่นอีก”
“………………………………………...”
“รู้ไหมเนี่ยว่าผมหมายถึงใคร”
“พอร์ชเองครับ”
“ไม่ต้องมาอ้อน”
พอโดนดุพอร์ช พชรก็เอนตัวมาซบคนที่นั่งทำหน้านิ่งอยู่ข้างๆ แถมมือก็ยังเป็นมือปลาหมึกกอดเอวทิมไว้แน่น พอแกะออกก็กอดใหม่แถมแน่นกว่าเดิม พอโดนกอดแบบนี้เลยได้เห็นบนใบหน้าของพอร์ชชัดๆ ทิมได้แต่ถอนหายใจจะด่าก็ด่าไม่ลง ดูสภาพสถาปนิกหนุ่มโสดในฝันตอนนี้ หน้าผากยังมีแผลเก่าแปะอยู่โหนกแก้มข้างซ้ายมีรอยช้ำ แถมตรงมุมปากยังมีรอยแตกอีก
“ทำแผลหรือยังครับ”
“ต้องทำด้วยเหรอแผลแค่นี้เอง..เฮ้ย ต้องทำสิเดี๋ยวไปหาอุปกรณ์ก่อนคุณทิมอย่าเพิ่งโมโห”
ไหลลื่นเป็นปลาไหลไม่เคยเปลี่ยน พอเห็นสายตาของคุณทิมตอนบอกว่าแผลแค่นี้ไม่เห็นต้องทำก็ต้องรีบกลับคำพูดกลัวว่าจะโดนโกรธไปมากกว่านี้ พอร์ชเลยลุกไปค้นหากล่องยาที่จำได้ว่าแม่เขาเคยซื้อมาให้เผื่อฉุกเฉิน นี่ก็ไม่กล้ากลับบ้านเลยกลัวคนที่เจริญกิจธาราเห็นหน้าแล้วเป็นลม ยังดีที่ทุกอย่างในกล่องยังอยู่ครบไม่งั้นคุณทิมอาจจะลากเขาไปโรงพยาบาลแทน
จะว่าไปทำแผลแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
พอร์ชเขยิบเข้าใกล้คนตรงหน้าที่เอาแต่สนใจแผลตรงมุมปาก พอร์ชชอบเวลาที่ดวงตากลมโตนั้นสนใจแค่เขาคนเดียวไม่มองหาคนอื่น วันนี้คุณทิมแต่งตัวธรรมดาไม่ได้ใส่ชุดทำงานแถมผมข้างหน้าก็ยังมัดจุกไว้หลวมๆ น่ารักเหมือนตุ๊กตาเลยพอยกมือแกล้งดึงผมจุกก็โดนฟาดใส่วันนี้เขาหยุดมองคุณทิมไม่ได้เลยสักนิด
“อย่ามาจ้องแบบนี้”
“จะให้ผมมองไปที่ไหนได้”
“คุณพอร์ช ทีหลังอย่าไปมีเรื่องหรือเจ็บตัวแบบนี้อีกและยิ่งต้นเหตุมันมาจากผม ผมก็ไม่ได้รู้สึกดีเท่าไหร่”
“มันว่าคุณ”
“ผมรู้”
“แค่ประโยคเดียวผมก็ทนไม่ได้แล้ว ทับทิม”
พอร์ชจับมือคนที่กำลังเอาสำลีแปะลงตรงที่มุมปากให้หยุดทำ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปรั้งให้คนที่ทำหน้ายุ่งให้ขึ้นมานั่งบนตัก ทิมชะงักไปเล็กน้อยแต่พอร์ชก็บอกเบาๆ ว่าแค่อยากกอด ทิมเลยขยับตัวนั่งดีๆ ท่าทางจริงจังของพอร์ชทำให้ทิมเลือกที่จะเงียบลง มือก็ยกขึ้นมาสัมผัสตรงรอยช้ำข้างแก้มเบาๆ มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ทิมเจอเหตุการณ์แบบนี้เมื่อก่อนแก๊งลูกเพื่อนแม่ก็เจอประจำ และเขานี่แหละที่เป็นคนทำแผลให้โดยเฉพาะคินที่ใจร้อนกว่าใคร
“ผมโมโหจนเส้นเลือดในสมองจะแตกไอ้หน้าปลาบู่นั่นมาว่าคุณแบบนั้นได้ไงวะ”
พอร์ชยังบ่นเรื่องเมื่อคืนไม่ยอมหยุดและดูเหมือนจะไม่จบง่ายๆ ท่าทางเหมือนเด็กกำลังโมโหทำให้ทิมหลุดยิ้มก่อนที่จะยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาพาดวางลงบนไหล่กว้าง พอร์ชเลยกระชับกอดคนบนตักให้แน่นขึ้น ทุกอย่างมันเป็นไปตามธรรมชาติโดยที่ทั้งสองคนไม่รู้ตัว เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนถูกถ่ายทอดให้ทิมได้ฟังอย่างละเอียดเมื่อทิมอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นตั้งแต่ต้นเพราะเมื่อวานคินแค่โทรมารายงานคร่าวๆ ให้ฟังเท่านั้น
“คุณทิมจำกันต์ได้หรือเปล่า”
“จำไม่ได้หรอก”
“ดีแล้วมันไม่หล่อไม่ต้องไปจำ”
“แล้วใครหล่อ”
“แน่นอนใครจะหล่อเท่าพอร์ช พชรไม่มีอีกแล้ว”
“หลงตัวเองทั้งวัน ยังไงก็ขอบใจนะเรื่องเมื่อคืนไม่เคยมีใครปกป้องผมขนาดนี้มาก่อนนอกจากแก๊งลูกเพื่อนแม่”
พอร์ชละมือข้างหนึ่งขึ้นมาจับผมของทิมที่ตกลงมาทัดหูให้ พอร์ชยิ้มนิดๆ เมื่อรู้สึกว่าพอมองแบบนี้คุณทิมก็น่าจะเริ่มเขินขึ้นมาเหมือนกัน พอเห็นพอร์ชยิ้มแบบนั้นทิมก็แกล้งทำเป็นรัดคออีกฝ่ายด้วยความหมั่นไส้ทั้งๆ ที่เจ็บขนาดนี้ยังจะมาทำเป็นเล่นอีก
“วันนี้มีงานที่ไหนไหมครับ”
“จริงๆ มีนัดคุยเรื่องแหวนแต่งงานแต่ลูกค้าขอเลื่อนไปแล้ว”
“งั้นคุณทิมก็ต้องว่างพอที่จะดูแลคนป่วยทั้งวัน”
“ป่วยหนักเหรอไงไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย”
“เจ็บมากเลยครับ แค่พูดก็ยังเจ็บปาก”
“ลูกเล่นเยอะเหลือเกิน”
ทิมผลักไหล่คนตรงหน้าให้ออกห่าง ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่ห้องครัวเพื่อหาอะไรให้คนป่วยทานเพราะยังไงก็ต้องกินยาแก้อักเสบ และก็เป็นอย่างที่คิด ห้องครัวบ้านหรูห้าหมื่นล้านขนาดนี้โล่งโจ่งไม่มีอะไรที่เป็นของสด ยังดีที่มีไข่อยู่หนึ่งแพค และในตู้มีแค่มาม่าสองสามซอง ก็คงต้องกินอันนี้ละมั้งถ้าสั่งเดลิเวอรี่ก็ไม่รู้จะมากี่โมง พอทิมตะโกนถามเรื่องอาหารเจ้าของบ้านก็บอกว่าเดี๋ยวต้มให้เอง
ท่าทางคล่องแคล่วมาก
“ใครๆ ก็บอกว่าผมเป็นเจ้าชายแห่งมาม่า”
“ตำแหน่งไม่ได้น่ายินดีเลยป่วยตายขึ้นมาจะหัวเราะเยาะให้”
ทิมที่นั่งอยู่บนเคาน์เตอร์ข้างๆ เตาได้แต่มองคนที่กำลังใส่ผักใส่หมูที่บังเอิญเจอในตู้เย็น ดีที่มันยังไม่เน่าไม่เสียไปซะก่อน มื้อนี้ก็เลยดูมีสารอาหารขึ้นมาหน่อย และท่าทางหั่นหมูก็ตลกจนทิมต้องถ่ายรูปเก็บไว้ถ้าเบนจามินผู้เชี่ยวชาญด้านการทำอาหารมาเห็นแบบนี้คงถึงกับกุมขมับ กว่าน้ำจะเดือดก็น่าจะอีกนานทิมเลยหยิบไอแพดขึ้นมาดูแบบแหวนแต่งงานไปพลางๆ
“ผมสงสัยมานานแล้วทำไมแหวนแต่งงานต้องเป็นแหวนเพชรเท่านั้น”
“ค่านิยมที่เอาแหวนเพชรมาเป็นแหวนแต่งงานมีมานานแล้วไง จริงๆ มันก็สวยดูหรูหราความหมายก็ดี ตามความเชื่อเพชรแสดงถึงความบริสุทธิ์มีความหมายคือรักนิรันดร์ คุณพอร์ชรู้ไหมอัญมณีทุกชนิดมีความเชื่อและความหมายในตัวของมันนะ”
“ผมไม่เคยมีความรู้เรื่องนี้เลย นึกว่าแหวนแต่งงานเป็นแบบเดียวกันหมด”
“เมื่อก่อนทุกคนก็คิดเหมือนคุณพอร์ช ออกแบบแหวนแต่งงานจะยากอะไรก็แค่แหวนเกลี้ยงๆ มีเพชรหนึ่งเม็ดก็แค่นั้น”
“……………………………………………………….”
“จนผมเจอคู่รักคู่หนึ่งเป็นผู้ชายทั้งคู่”
“เขาให้คุณทิมออกแบบแหวนแต่งงาน?”
“ครับ เขาจะไปแต่งงานที่แคนาดาเลยอยากให้ผมออกแบบแต่งงานให้ ผมเลยให้ดูแบบที่ผมเคยออกแบบมาแต่เขากลับถามผมว่ามีอัญมณีอะไรที่มีความหมายเกี่ยวกับเชื่อมั่นในความรักไหม”
“มีอัญมณีแบบนั้นด้วยเหรอครับ”
“เขาบอกว่ากว่าจะมีวันนี้ได้ไม่ใช่ง่ายๆ เขาต้องเจออุปสรรคมาเยอะมากเขาร้องไห้เป็นร้อยๆ ครั้งและครั้งนี้จะเป็นการเริ่มต้นชีวิตคู่จริงๆ สักที เขาจะอยู่ด้วยกันมานานเป็นทั้งเพื่อนและคนรักและทั้งหมดที่เขาสองคนผ่านมาได้เป็นเพราะเชื่อมั่นในความรัก”
“……………………………………………………….”
“และนั่นเป็นครั้งแรกที่ผมออกแบบแหวนแต่งงานด้วย pink tourmaline อัญมณีที่มีสีชมพูอ่อน แทนความหมายทั้งความรักและมิตรภาพ”
“……………………………………………………….”
“ตอนแรกนึกว่าเขาจะไม่โอเคที่เป็นสีชมพูเพราะเขาทั้งคู่เป็นผู้ชาย แต่ทั้งสองคนบอกว่าอย่ายึดติดเรื่องเพศเลย แหวนแต่งงานที่ผมออกแบบให้มันสวยและพวกเขาชอบมากจริงๆ”
“……………………………………………………….”
“ตอนนั้นผมถึงได้มานั่งคิดว่าแหวนแต่งงานควรมีเรื่องราวความรักของทุกคนลงไปในแหวน ไม่ใช่แค่นำไปใช้ในพิธีเฉยๆ มันควรมีความหมายดีๆ เพราะมันเป็นตัวแทนความรักของคนสองคน”
“……………………………………………………….”
“ผมสัญญากับแก๊งลูกเพื่อนแม่ไว้ว่าจะเป็นคนออกแบบแหวนแต่งงานให้”
“แสดงว่าคุณรามิลกับคุณเบนคุณออกแบบให้แล้วใช่ไหมครับ”
“อาจจะไม่ใช่แหวนที่ใช้ในงานแต่งงานแบบที่เคยนึกเอาไว้แต่ผมก็ออกแบบให้สุดฝีมือ เหลือไอ้คินอีกคนแต่ก็คงไม่นานหรอกเดี๋ยวคินก็คงได้เจอ”
“……………………………………………………….”
คนที่กำลังทำอาหารอยู่ปิดเตาแก๊สแล้วเดินมาหาคนที่นั่งห้อยขาอยู่ตรงเคาน์เตอร์ก่อนจะวางสองมือคร่อมตัวทิมเอาไว้ ทิมเลยเลยหน้าขึ้นมามองเมื่อเห็นว่าพอร์ชเอาแต่มองเขาไม่วางตา
“แล้วทับทิมล่ะครับ”
“ทำไมครับ”
“ถ้าในเรื่องความรัก ทับทิมหมายถึงความรักแบบไหน”
“หาคำตอบเองสิครับ”
“ผมกำลังหาอยู่”
“แล้วมันเป็นรักแบบไหน”
“ตอบไม่ได้”
“หาไม่เจอเหรอครับ”
“มันไม่ชัดเจนกลัวว่าเป็นแค่เกม”
“แล้วถ้ามันชัดเจนคุณพอร์ชจะอยู่กับความรักของทับทิมไปตลอดชีวิตไหมครับ”
“……………………………………………………”
“คำถามยากไปแน่ๆ”
“แล้วทับทิมอยากให้อยู่ด้วยไปตลอดชีวิตไหมครับ”
“แล้วคุณพอร์ชมีความรักให้ทับทิมแล้วเหรอครับ”
เหมือนเล่นเกมสิบคำถามทุกอย่างรอบตัวเงียบสนิทเมื่อต่างคนต่างเข้าใจเรื่องที่คุยกันอยู่ ดวงตากลมโตของคุณทิมมองเขาเหมือนหาคำตอบที่อยากรู้ แต่ระหว่างเขาสองคนในตอนนี้มันคงจะตอบอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ต่างคนเหมือนกลัวเรื่องที่จะต้องเจอในอนาคตเลยเลือกที่จะเงียบอยู่แบบนี้
“ไม่ตอบแสดงว่าไม่มี”
“……………………………………………”
“ผมเป็นผู้ชายที่การกระทำสำคัญกว่าคำพูด ไม่พูดไม่ได้แปลว่าไม่รู้สึก”
พอร์ชยังไม่ขยับตัวไปไหนก่อนที่สองมือจะค่อยๆ รั้งคุณทิมให้ซบลงตรงอกกว้างแล้วกอดกระชับไว้แน่นเหมือนจะถ่ายทอดความรู้สึกในตอนนี้ให้อีกฝ่ายได้รับรู้
“ตอนนี้ผมมีแค่คุณทับทิม และถ้าในอนาคตระหว่างเรามันไม่ใช่เกมและที่ตรงนี้ก็ยังเป็นคุณ..”
“……………………………………………”
“ผมสาบานได้เลยว่าผมจะรักในแบบที่คุณคาดไม่ถึงแน่ๆ รักจนผมทิ้งความฝันทุกอย่างและจะมีทับทิม นพจินดาเพียงแค่คนเดียว”
“……………………………………………”
แพ้..วันนี้ทับทิมแพ้คนป่วย
ที่ติดลบสามร้อยแต้มได้ยังไงกัน
.............................
....................................................
-
Jewelry Design
“ผมมีเรื่องจะบอกคุณพอร์ชด้วย คือผมต้องไปทำงานที่ญี่ปุ่นสองอาทิตย์ แต่ถ้ามีแบบเครื่องประดับอันไหนที่ต้องแก้คุณพอร์ชส่งให้ผมได้ตลอดเลยนะครับ”
“สองอาทิตย์เลยเหรอครับ”
“นี่เร็วแล้วนะทุกทีผมอยู่อิตาลี เยอรมัน ฝรั่งเศสเป็นเดือนๆ เลย”
“แล้วจะต้องไปอีกไหมครับ”
“ก็ถ้ามีงานของ Pure Jewelry ก็คงต้องไป..ทำไมครับคิดถึงผมเหรอ”
“ผมยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ”
ทิมหัวเราะก่อนจะเดินมาหาคนที่นั่งแก้แบบอยู่ตรงหน้าโต๊ะดราฟ พอร์ชยังคงนั่งเก๊กอยู่ท่าเดิมก่อนที่ทิมจะเดินเข้ามากอดคอเอาแก้มแนบ คนที่กำลังลากดินสองหยุดชะงักแต่ก็ยังทำเป็นลากเส้นตรงหน้าต่อไปทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“งานจะยุ่งมากเลยนะไม่มีเวลาคุยกัน”
“ผมเข้าใจ”
“จะไม่เจอกันสิบสี่วัน”
“แป๊บเดียวเอง”
“จะไม่ได้เห็นหน้า”
“ขนาดนั้นเลย”
“ไม่ได้ยินเสียงด้วย”
“อาฮะ”
“ไม่ได้กอดแบบนี้”
“อย่ามาหลอกให้ผมแพ้”
ทิมหัวเราะแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือที่กอดคอพอร์ชอยู่ จริงๆ เวลาพอร์ชทำงานก็ดูเป็นผู้ใหญ่ดีตั้งหน้าตั้งตาแก้แบบอย่างเดียว พอมองแบบบ้านเพลินๆ อยู่ดีๆ พอร์ชก็หยุดเขียนแบบแล้วหันมามองคนที่ยังกอดคออยู่อย่างนั้น มือขาวๆ ที่อยู่ตรงหน้าทำให้พอร์ชต้องก้มลงไปหอมจนคนที่กอดอยู่ต้องแกล้งขยับหนีไปมา
“ไปวันไหนครับ”
“พรุ่งนี้”
“สองอาทิตย์เอง”
“ใครบอกคิดถึงก่อนแพ้นะ”
“เอาแบบนี้เหรอ”
“เราไม่เคยอยู่ห่างกันเลยอยากรู้เหมือนกันว่าจะเป็นยังไง ผมหรือคุณพอร์ชที่จะเป็นฝ่ายที่ทนไม่ไหว”
“มีกติกาไหม”
“ห้ามโทร ห้ามไลน์ ถ้าไม่มีเรื่องจำเป็นจริงๆ”
“ได้..บอกไว้เลยว่าผมไม่คิดถึงคุณทิมหรอกนะแค่สิบสี่วันเอง ผมน่ะแข็งแกร่งกว่าที่คุณทิมคิด”
Jewelry Design
“พอร์ชมึงเป็นอะไรวะนั่งเหี่ยวมาทั้งอาทิตย์ ข้าวปลากินบ้างไหมแล้วมึงเลิกหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูวันละร้อยรอบสักที กูปวดหัว”
“เบื่อ”
“ลูกค้าแก้แบบอีกเหรอไง”
“เปล่า”
“แล้วมึงเป็นบ้าอะไร”
“ก็บอกว่าเบื่อ”
“คิดถึงคุณทิมเหรอ”
“ไม่ได้คิดถึง!”
อื้อหือ..รู้เลยว่าโกหกเสียงดังลั่นขนาดนี้ มีนส่ายหัวกับคู่นี้ไม่รู้จะชอบแข่งขันเล่นเกมอะไรนักหนา นี่เดาไว้ว่าคงตกลงอะไรกันไว้เพื่อนเขาถึงได้มีอาการเหมือนคนใกล้ตาย นี่ก็เป็นครั้งแรกที่พอร์ชมันเสียระบบขนาดนี้ นั่งหงอยเหมือนต้นไม้ขาดน้ำมาทั้งอาทิตย์ แต่ได้ข่าวว่าคุณทิมไปทำงานสองอาทิตย์ โห..อีกอาทิตย์หนึ่งเพื่อนเขาจะทำยังไงวะ ยังไม่ทันจะได้คุยอะไรกันต่อพอร์ชก็ขอตัวกลับบ้านเสียงดังโครมครามที่หน้าบริษัททำให้มีนต้องถอนหายใจ
“มึงเดินชนประตูมาสามวันแล้วพอร์ช!”
เหนื่อยใจกับมัน
น่าเบื่อ
ทั้งๆ ที่ตอนนี้หน้าจอโทรทัศน์มีบอลคู่โปรดแต่พอร์ชก็ยังรู้สึกเบื่ออยู่ดี โทรศัพท์ในมือถูกหยิบขึ้นมารอบที่สามร้อย เขารู้แหละว่าไอ้อาการที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้คืออะไร แต่จะให้ไปยอมรับตรงๆ ก็เสียฟอร์มแย่ คุณทิมนี่ก็ไปทำงานที่ญี่ปุ่นหรือนอกโลกถึงได้หายเงียบไปเลย
ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นแบบเดียวกับที่เขาเป็นอยู่หรือเปล่า เสียงบอลในทีวียังคงเล่นต่อไปแต่อยู่ดีๆ พอร์ชก็ต้องหรี่เสียงโทรทัศน์ลงเมื่อได้ยินเหมือนเสียงคนกดออดหน้าบ้าน พอเปิดกล้องดูก็ตกใจตาโตมองค้างอยู่อย่างนั้น
คุณทิม..
นึกว่าตาฝาดแต่นี่คือคุณทับทิม นพจินดาจริงๆ หลังจากพอร์ชเดินไปเปิดประตูให้อีกฝ่ายก็เดินเข้ามาในบ้าน หน้าตาที่ดูอ่อนล้าและท่าทางเหนื่อยอ่อน พอร์ชเลยเดินไปหยิบน้ำมาให้ แต่พอเดินกลับมาที่โซฟาตัวใหญ่คุณทิมก็เอนซบหลับตาไปแล้ว พอร์ชยอมรับว่าโคตร งง เหมือนทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วไปหมด พอเห็นอีกฝ่ายหลับตาอยู่อย่างั้น พอร์ชเลยนั่งลงข้างๆ ก่อนที่จะขยับตัวให้คุณทิมเอนมาซบ
“คนเราอย่างน้อยก็น่าจะกอดกันให้ชื่นใจสักหน่อยมาถึงก็หลับใส่”
ดีที่โซฟาเขาเป็นโซฟาขนาดใหญ่ พอร์ชเลยล้มตัวลงนอนพร้อมกับกอดทิมให้นอนลงมาด้วย พอขยับตัวได้ที่สบายๆ ทิมก็พาดแขนกอดเอวแล้วเขยิบมานอนซบอกพอร์ชทั้งๆ ที่ตายังคงหลับอยู่ เพิ่งสังเกตว่าคุณทิมยังอยู่ในชุดทำงานเต็มยศดีที่ถอดเนคไทด์ออกไปแล้ว ท่าทางงานจะหนักมากถึงได้ดูเหนื่อยขนาดนี้ ไลน์ที่ขึ้นโชว์ข้อความทำให้พอร์ชต้องกดเข้ามาดูเมื่อเห็นว่ามีคนส่งรูปเข้ามาในกรุ๊ปของสถาปัตย์
BIN : นี่ใช่คุณทิม นพจินดาแห่งวงการจิวเวลรี่ที่ไอ้พอร์ชไปมีเรื่องกับไอ้กันต์เพื่อนมึงอ่ะคอป
COPTER : ใช่ ทำไมวะ?
DINN: นี่มึงแอบถ่ายเขาทำไมเดี๋ยวเขาก็ด่ามึงหรอก
BIN : ฟังก่อนดินแดงกูไม่ได้มีเจตนาไม่ดีกูบังเอิญบินกลับมาจากญี่ปุ่นไฟล์ทเดียวกับเขา
JJ: นี่มึงกลับแล้วเหรอวะบิน
BIN : เมื่อกี้เลยจ้าเจเจเพื่อนเลิฟเหยียบไทยไม่ถึงชั่วโมง แต่คุณทิมลงเครื่องแล้วรีบมากไม่รู้หายไปไหนอย่างรวดเร็ว เออ แต่กูเพิ่งเคยเห็นใกล้ๆ สัดเอ๊ยน่ารักจริงจัง บ๊องแบ้วกรุ้งกริ๊งๆ แต่ท่าทางจะอกหักเพราะเขามีแฟนแล้วแน่ๆ เลยว่ะ
PORSCHE: แฟน? มึงเห็นแฟนเขาด้วยเหรอวะ
BIN : พอร์ชมึงอยู่ไหนไม่อยู่ดูบอลที่บริษัทกับไอ้มีนเหรอหรืออยู่คฤหาสน์สามร้อยล้านของมึง
PORSCHE: กูถามว่ามึงเห็นแฟนคุณทิมเหรอไอ้บินตอบกูเร็วๆ
BIN : ไม่เห็นเว้ยแต่ด้วยความเสือกของกู เขาคุยกับพี่ชายเขาได้ความมาว่า คุณทิมเสร็จงานที่ญี่ปุ่นเร็วจากที่กำหนดไว้สองอาทิตย์แต่พี่ชายจะอยู่เที่ยวต่อตามกำหนดเดิมแต่คุณทิมจะกลับเลย พี่ชายเขาก็เลยถามว่าจะรีบกลับทำไมมีใครรออยู่เหรอ รู้ไหมคุณทิมคนน่ารักของกูตอบว่าไง
PORSCHE: อย่ามาลีลา!
BIN: มึงนี่ใจร้อนเวอร์ให้เวลากูพิมพ์บ้าง
PORSCHE: เล่าต่อ!!!!!
BIN : อีสัดเกลียดเครื่องหมายตกใจ! คุณทิมบอกว่า ไม่รู้ว่าเขารอหรือเปล่าแต่อยากเจอเขามากๆ เลย โอ้โห..โอ้โหกูนี่แหละเสือกเรื่องชีวิตเขาอะไรขนาดนี้ เดาว่าทันทีที่เหยียบแผ่นดินประเทศไทย คุณทิมคงไปหาแฟนเขา เป็นกูรักตายเลยท่าทางเขาเหนื่อยมากๆ ข้าวปลาก็ยังไมได้กินมั้งเห็นพี่ชายเขาบ่นๆ แล้วดูดิก็ยังอยากกลับไปหาแฟนทันทีที่เสร็จงาน แฟนเขาทำไมโชคดีขนาดนี้วะ
PORSCHE: รักมึงว่ะบิน!
BIN : เกลียดมึงอีพอร์ช!
พอร์ชไม่ได้สนใจข้อความที่เพื่อนส่งมาอีกข้อความที่เขาได้อ่านจากบิน ยอมรับว่าตอนนี้เขาหยุดยิ้มไม่ได้เลยสักนิดคนที่นอนกอดซบอกเขาตอนนี้ก็หลับสนิทรู้เลยว่าคงเหนื่อยมาก แก้มใสที่อยู่ตรงหน้าพอร์ชยกมือขึ้นมาลูบเบาๆ คล้ายจะกล่อมให้พักผ่อน ก่อนที่จะอดใจไม่ไหวจูบเบาๆ ลงบนหน้าผากขาว
“ครั้งนี้คุณแพ้นะคิดถึงผมมากแน่ๆ ผมรู้”
“……………………………………………”
“ทับทิม”
“……………………………………………”
“ผมน่ะไม่ได้คิดถึงคุณเท่าไหร่หรอก
“……………………………………………”
“แต่คุณคินด่าผมไฟแลบเลยตอนที่ผมไปบอกว่าผมจองตั๋วไปญี่ปุ่นเรียบร้อยแล้ว คุณเบนก็ด่าว่าผมอ่อนหัดที่อดทนมาได้ตั้งอาทิตย์หนึ่งมากสุดคุณเบนบอกสามวันก็เกินพอ”
“……………………………………………”
“คุณคินบอกอีกว่าแก๊งลูกเพื่อนแม่เป็นโรคติดแฟนกันทุกคน”
“……………………………………………”
“แย่เลยนะถ้าคุณติดผม..ผมได้นอนกอดคุณทิมทั้งวันแน่ๆ ไม่ต้องทำงานทำการกันพอดี”
“……………………………………………”
“แล้วดูหลับสนิทขนาดนี้ปล่อยผมพูดคนเดียวเป็นวรรคเป็นเวรเลย”
“……………………………………………”
พอร์ชได้แต่มองใบหน้าคนที่ยังคงหลับไม่รู้เรื่อง เปลือกตาหลับพริ้มเหมือนเด็กๆ แขนเล็กๆ นั่นก็กอดเอวเขาไว้ไม่รู้ว่านึกถึงหมอนข้างหรือเปล่าถึงได้กอดแน่นขนาดนี้แต่ยอมรับว่าโคตรรู้สึกดี คำพูดของเพื่อนที่พิมพ์มาในกรุ๊ปสถาปัตย์ว่าการนอนกอดแฟนอยู่บ้านดูบอลมันมีความสุขมากแค่ไหน ตอนนี้พอร์ชเริ่มเข้าใจมันแล้ว
“ผมอ่านเกมคุณออกแล้วทับทิม คุณค่อยๆ เข้ามาในชีวิตผมและก็จะทำให้ผมขาดคุณไม่ได้ใช่ไหมแล้วคุณก็จะชนะ”
พอร์ชยังคงไล่จูบหน้าผากสลับกับแก้มขาวของคนที่นอนซบอยู่ก่อนจะกอดกระชับให้อีกฝ่ายเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม มือของทิมที่พาดอยู่ตรงเอวพอร์ชจับไว้พร้อมกับเกลี่ยหลังมือเบาๆ คล้ายจะกล่อมให้นอนหลับสบายๆ พอร์ชหลับตาลงเมื่อเครื่องประดับของเจริญกิจธาราใกล้จะถึงคิวเขาแล้ว หลังจากที่บอกให้คุณทิมเลื่อนคิวของเขาไปท้ายๆ ก็ได้ ตอนแรกเขาไม่ได้มีแบบแหวนอยู่ในหัวเลยสักนิด แต่เขาตั้งใจไว้แล้วว่าจะใช้แหวนที่ออกแบบในครั้งนี้เป็นแหวนแต่งงาน
“คุณพอร์ช…อยากได้แหวนแบบไหนคิดไว้เลยนะครับ ถึงตอนนั้นพาว่าที่ภรรยามาด้วยก็ได้ยังไงแหวนแต่งงานก็ต้องออกแบบไว้สองวงอยู่แล้ว”
คำพูดของคุณทิมตอนที่เราเจอกันแรกๆ ย้อนกลับเข้ามาให้เขาได้คิด พอร์ชไม่รู้ตัวเลยว่าเขาจับมือของคุณทิมขึ้นมาแนบจูบเบาๆ พร้อมกับแบบแหวนที่อยู่ดีๆ ก็นึกขึ้นมาได้ตัวแหวนเรียบๆ ไม่มีลวดลายอะไรและมีอัญมณีเพียงแค่เม็ดเดียวไว้ตรงหัวแหวน อัญมณีสีแดงที่เขาไม่เคยนึกถึงมาก่อนสำหรับแหวนแต่งงานที่เขาเคยวาดฝันไว้ที่จะสวมให้ใครสักคน
ทับทิม
TO BE CON
*CREDIT
https://www.lenyajewelry.co.th
ความหมายของอัญมณี Pink Tourmaline | GEM IN LOVE
โอ้..ฝันถึงงานแต่งงานของเรา
#อัญมณีที่รัก #ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่
twitter @ribbinbo
-
โอย...น้องทับทิม~~ ชนะเลิศไปเล้ยยยย
เร่งทำงานแล้วรีบกลับมาหาเขาเนาะ ไม่คิดถึงสักนิดดดด ^^
น้องพอร์ชก็ใจเย็นเกิ๊น ต้องชนประตูไปสามรอบ ถึงจะตั้งตัวได้ว่าจะไปหาเขา โถๆๆๆ
กลับมาเจอให้หายคิดถึงแล้วอ่ะเนาะ...ใครแพ้ล่ะทีนี้ อิอิ
-
:-[ คุณทิมมมม กลับมาแล้ว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
Finally...
-
อหหหหห รีบกลับมาหาเขาเลยนะ
Sent from my iPad using Tapatalk
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
แบบแหวนแต่งงานมาแล้วว :mew1:
-
ถ้าทับทิมรู้นายก็แพ้เหมือนกันนั่นแหละนายพอร์ช โถ่
จองตั๋วไปแล้วนี่แต่มีคนรั้ง
:hao3: :hao3:
-
o18 พอร์ชปล่อยหมัดเด็ด คุณทิมมึนเลย
-
อ่อยยยยยย
-
:hao3:
-
ตอนหน้าแต่งเลยจ้าาาาาา คนอ่านจะแต่งเองแล้วววววว
-
ข้าวปลาก็ไม่ได้กินรีบตรงดิ่งกลับมาหาแฟน หวังว่าแฟนคุณทิมจะไม่มีเรื่องอะไรมาทำให้คุณทิมเสียใจนะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
พอร์ชไม่ค่อยคิดถึงทับทิมเลยเนอะ :laugh:
-
เขินนนนนน ดีใจที่มาต่อแล้ว
-
หวานมากกกกก
แพ้กันไปหมดเลย ขำที่บอกว่า จองตั๋วเครื่องบินไปญป.แล้ว 55555
ใดใดคือ คุณทิมน่ารักมากกก อยากเคี้ยวๆแล้วกลืน
:man1: :man1:
-
ทับทิมกับน้องพอร์ชน่าร๊ากกกก อ่านไปอมยิ้มไป :-[ :กอด1:
-
ใครหลงใครไม่ต้องบอกแล้ว ชาวบ้านรู้กันทั่ว
ถ้ายังบอกว่าเป็นแค่เกมอีกละก็ จะอดข้าวประท้วงแล้วนะ
-
Jewelry Design
#อัญมณีที่รัก
ผมออกแบบแหวนแต่งงานให้คนอื่นมามากมาย
คงมีแค่คนเดียวที่ผมจะไม่ได้ออกแบบแหวนแต่งงานให้
คนๆ นั้นก็คือตัวผมเอง…
- นพจินดา วรโชติเมธี –
- CH.9 –
Opal
คุณคิน 8 สาย
คุณเบน 12 สาย
คุณรามิล 15 สาย
พอร์ชนับจำนวนแก๊งลูกเพื่อนแม่ที่โทรเข้ามาหาคุณทิม โทรศัพท์สั่นทั้งคืนไม่ยอมหยุดในที่สุดพอร์ชก็ตัดสินใจโทรไปหาคุณคิน เพราะเขามีเบอร์แค่คุณภาคินคนเดียว นี่ทำใจแล้วนะว่าอาจจะโดนด่าไฟแลบอีกรอบ แต่พอบอกว่าคุณทิมนอนหลับอยู่ที่บ้าน คุณคินก็เงียบไป ใจนี่หายไปตาตุ่มแล้วคราวนี้คะแนนอาจจะติดลบสักสองพัน แต่อยู่ดีๆ คุณคินก็หัวเราะออกมา
“บอกแล้วว่าแก๊งลูกเพื่อนแม่เป็นโรคติดแฟน”
“นึกว่าจะโดนด่า”
“อยากให้ด่าหรือไงมึงทำอะไรทิมมันหรือเปล่า”
“กอด”
“กอดแบบไหนวะ”
“นอนกอดเฉยๆ กอดแบบผมกระดิกตัวไม่ได้เลย กลัวคุณทิมตื่น”
“พี่หยกบอกมันทำงานหนักงานมีปัญหานิดหน่อย ถ้ามันตื่นหาข้าวหาปลาให้มันกินด้วยดูแลมันดีๆ ไอ้นี่ก็ดื้อทำงานเสร็จแทนที่จะพักผ่อนบินกลับไทยขับรถไปหามึงเฉย”
“คุณคิน”
“อะไร”
“ผมทำมากกว่ากอดได้ไหม”
“มึงทำไปแล้วกูรู้”
“เฮ้ย..คือผม”
“เออ..กูเข้าใจมองหน้าไอ้ทิมนานๆ ไม่มีใครทนไหวทั้งนั้น”
“น่ารัก”
“โว๊ะ..วันไหนโดนมันฟาดหัวแตกกูอยากรู้ว่ามึงจะชมมันน่ารักอยู่ไหมแล้วนี่มึงยังเล่นเกมกันอยู่เหรอวะ”
“นี่ก็แข่งกันอยู่แต่ครั้งนี้ผมมั่นใจว่าผมชนะ”
“จะบอกให้ไอ้เด็กพอร์ชครั้งนี้มึงไม่ใช่ฝ่ายที่ชนะแน่นอน”
“โห..เพื่อนคุณนอนกอดผมอยู่นี่”
“ไม่เชื่อมึงคอยดูกูรู้จักทับทิม นพจินดามาตั้งแต่สามขวบเกมห่างกันสองอาทิตย์ครั้งนี้มึงต่างหากที่จะเป็นฝ่ายแพ้”
พอร์ชวางสายจากคุณคินเพราะต้องขึ้นเครื่องไปภูเก็ต จะว่าไปคุณคินก็ดูรักอิสระดีขึ้นเหนือลงใต้แทบทุกอาทิตย์ แต่ไอ้ข้อความสุดท้ายที่ได้ยินนี่ก็ไม่อยากจะเถียงหรอกนะว่าไม่จริง ถ้าแพ้แล้วคนที่นอนกอดเขาแน่นนี่เป็นใครกัน ที่จริงพอร์ชตื่นนานแล้วแต่คนที่นอนกอดกันมาตั้งแต่เมื่อคืนก็ยังไม่ตื่น ตอนแรกตั้งใจจะปล่อยให้นอนต่อสักพัก แต่คุณทิมไม่ได้กินข้าวกินปลาตั้งแต่เมื่อวานควรจะปลุกให้มาทานอาหารเช้า
“คุณทิม”
“………………………………….”
“ตื่นเถอะครับไม่หิวเหรอไง”
“………………………………….”
“ทับทิม”
“ได้ยินแล้ว”
“ตื่นเร็ว”
“ไม่อยากลุกเลย”
“งั้นเปลี่ยนท่าก่อนแขนจะเดี้ยงแล้ว”
พูดจริงทำจริงพอร์ชรั้งร่างของคนที่ยังหลับตาอยู่ให้ขยับขึ้นมาบนตัว ไม่งั้นแขนเขาที่คุณทิมนอนหนุนมาทั้งคืนใช้งานไม่ได้แน่ คุณทิมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามอง ท่าทางตอนตื่นนอนน่ารักดีดวงตากลมโตกะพริบปริบๆ เหมือนยังมึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พอร์ชเลยยกตัวขึ้นมากดจมูกลงบนแก้มใสที่อยู่ตรงหน้าเพราะมั่นเขี้ยว
เออ เวลาง่วงๆ นี่ดีเว้ยฟัดแก้มแล้วไม่โดนฟาดด้วย
“รู้ไหมเนี่ยว่าตัวเองอยู่ที่ไหน”
“บ้านพอร์ช”
“อยากเจอผมขนาดนั้นเลย”
“หลงทางมา”
“ผมก็คิดถึงคุณ..ทับทิมรู้ไหมว่าผมดีใจแค่ไหนที่เปิดประตูบ้านแล้วเจอคุณยืนอยู่”
“ขอฟังอีกรอบซิรู้สึกยังไงนะ”
“คิดถึง สองอาทิตย์โคตรนานเลยว่ะถ้าคุณทิมไปนานกว่านี้ผมจะทำยังไงวะ คิดถึงตาย”
“ขออีกรอบ”
“คิดถึง เอาอีกไหมพูดให้ฟังอีกก็ได้นะ”
ไม่รู้ว่าเขินหรือเปล่าแต่คุณทิมเล่นซบหน้าลงตรงอกกว้าง อ้อนขนาดนี้ใครจะไปทนได้พอร์ชเลยต้องลุกขึ้นนั่งพร้อมกับประคองให้คนที่นอนอยู่บนตัวลุกขึ้นมาด้วย นี่ก็เลยเวลาทานอาหารเช้ามานานแล้วและแน่นอนบ้านสามร้อยล้านแต่อาหารสดก็ไม่มีเหมือนเดิม พอร์ชเลยจะไปซื้อที่เซเว่นใกล้ๆ ให้
ดีที่คุณทิมมีชุดสำรองอยู่บนรถ พอร์ชเลยให้อีกฝ่ายไปอาบน้ำอาบท่าเลยเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวให้ จังหวะที่ทิมรับผ้าเช็ดตัวมาถือไว้ต่างคนต่างมองหน้าเมื่อรู้สึกกันทั้งคู่ว่าระหว่างเราทั้งสองคนมันเริ่มใกล้เคียงกับคำว่าแฟนมากขึ้นไปทุกวัน พอร์ชยิ้มนิดๆ เมื่อเห็นว่าหน้าคุณทิมเริ่มจะขึ้นสีแดง
อ้อ..เขิน
“เดี๋ยวทำอาหารเช้ารอนะจ๊ะที่รัก ขอพักแขนแป๊บมีคนนอนกอดทั้งคืน”
ผ้าเช็ดตัวในมือฟาดใส่หน้าเขาเต็มๆ แถมยังเดินฉับๆ เข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว พอแกล้งตะโกนอีกรอบก็เปิดประตูห้องน้ำออกมาด่าว่าไอ้เด็กเวร! ก่อนจะปิดประตู ปล่อยให้เจ้าของบ้านยืนหัวเราะอย่างอารมณ์ดี เพิ่งรู้ว่าการที่ตื่นมาในตอนเช้าพร้อมกับใครสักคนมันดีแบบนี้นี่เอง อยู่ดีๆ ความคิดบางอย่างมันแวบขึ้นมา
“แต่งงานตอนอายุยี่สิบเจ็ดดีไหมวะ”
ทำอาหารเช้าของพอร์ชก็คือเอาออกจากถุงใส่จาน เออ..พอจัดอะไรนิดหน่อยอาหารเซเว่นก็ดูน่ากินขึ้นมาทันที คนที่อาบน้ำเปลี่ยนชุดเรียบร้อยแล้วเดินเข้ามาหาในห้องครัว ชุดสำรองของคุณทิมคือเสื้อยืดตัวโคร่งไหล่ตกกับกางเกงผ้าสามส่วนพอร์ชชอบเวลาที่คุณทิมแต่งตัวแบบนี้ดูเหมือนเด็กวัยรุ่นดี
“อยู่กับคนทำอาหารไม่เป็นก็เป็นแบบนี้นะทำใจหน่อย”
“ไปฝึกทำอาหารกับเบนเลย”
“คุณเบนทำอาหารเป็นเหรอครับ”
“ระดับเชฟ คีตาได้กินอาหารเช้าหรูหราฟูฟ่าทุกวันบางวันยังกะโรงแรมห้าดาวไม่รู้ว่าเอาเวลาไหนไปทำ แล้วดูผมซิ”
“เฮ้ย ผมเทใส่จานเองกับมือ”
“เก่งจังเลย”
ดูคำพูดคำจาผู้ชายอาชีพสถาปนิกวัยยี่สิบเจ็ดเวลานอนยังไม่ค่อยจะมีจะมีเวลาไปทำอาหารได้ยังไงกัน จังหวะที่พอร์ชกำลังเอาไส้กรอกมาใส่จานก็หันมาเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เอามือจับผมอยู่ก็เลยเอ่ยถาม
“มัดจุกไหม”
“ไม่มีหนังยาง”
“บ้านผมก็ไม่มีเดี๋ยววันหลังผมซื้อไว้แล้วกัน”
“ต้องซื้อเลยเหรอ”
“เอ๊า..ไม่มีก็ต้องซื้อผมไม่ได้มัดจุกเหมือนคุณทิมนี่”
“ผมไม่ได้อยู่บ้านคุณพอร์ชทุกวันสักหน่อยหรือว่าอยากให้อยู่”
พอร์ชรู้สึกว่าคุณทิมเริ่มฟื้นคืนชีพละ หลังจากชาร์ตพลังมาทั้งคืน เพราะตอนนี้คุณทิมเริ่มยกมือขึ้นมากอดเอวเขาจากด้านหลังแล้วเอียงหน้ามามอง คนที่กำลังจัดอาหารเช้าตรงหน้าหยุดชะงักแล้วก้มลงมามองคนทำตาแป๋วบ้องแบ๊วแต่รอยยิ้มนี่เดวิลมากๆ
“แล้วคุณทิมอยากอยู่หรือเปล่า”
“ก็อยู่ที่เจ้าของบ้าน”
“ผมต้องยกขันหมากไปขอคุณทิมจากคุณคินก่อนคนแรก”
“โดนคินเอาต้นกล้วยฟาดแน่”
“ครั้งนี้ฟาดไม่ได้นะครับใครเป็นคนที่มานอนกอดผมก่อน ครั้งนี้คุณทิมแพ้นะ”
“ผมแพ้เหรอ”
“กอดจนผมเป็นตะคริวจะไม่แพ้ได้ไง”
“กติกาเราว่าไงนะ”
“ห้ามโทรห้ามไลน์ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ”
“แล้วไงอีก”
“ใครบอกคิดถึงก่อนแพ้”
“แล้วผมแพ้ตรงไหน”
“ก็คุณทิม…เดี๋ยวนี่คุณหลอกให้ผมพูดว่าคิดถึง”
“ใครหลอก? คุณพอร์ชเป็นคนบอกผมเองต่างหาก สองอาทิตย์นี่โคตรนานเลยว่ะถ้าไปนานกว่านี้ทำไงคิดถึงตายเลย”
“ให้ตายเถอะ ทับทิมทำไมอยู่ดีๆ ผมเป็นฝ่ายที่แพ้ เฮ้ย..ไม่ได้ดิวะผมจะแพ้ได้ไง”
“ก็คุณบอกคิดถึงผมก่อนได้ข่าวว่าจองตั๋วไปญี่ปุ่นด้วยคินบอกผมหมดแล้ว”
“โห..นี่ช็อคเลย”
มีการล้อเลียนประโยคที่เขาพูดอีกต่างหากพอร์ชวางแซนวิชลงกับจานไม่จงไม่จัดมันแล้ว นี่สินะที่คุณคินบอกว่ายังไงเขาก็เป็นฝ่ายแพ้ จริงอยู่ที่คุณทิมเป็นฝ่ายมาหาเขาก่อนแต่เล่นไม่พูดอะไรสักคำ ที่จริงเขาลืมกติกาอะไรที่ตกลงกันไว้ไปหมดแล้วตั้งแต่เห็นคุณทิมยืนอยู่หน้าบ้าน เพิ่งมานึกได้ตอนที่คุณทิมเป็นฝ่ายถามขึ้นมา พอร์ชจับมือคนที่กอดเอวเขาไว้แล้วอุ้มคนที่ตัวเล็กกว่าให้มานั่งตรงเคาน์เตอร์
“ทำไมคุณถึงร้ายขนาดนี้”
“ผมก็เป็นแบบนี้อยู่แล้วไม่ชินเหรอไง”
“นี่ผมเคยชนะคุณบ้างหรือยัง แต้มผมติดลบหลักหมื่นแล้วแน่ๆ”
“ไม่รู้สิว่าเคยชนะไหม”
พอร์ชเขยิบตัวเข้ามาหาคนที่นั่งอยู่บนเคาน์เตอร์เมื่อคุณทิมดึงเสื้อให้เข้ามาใกล้ๆ พอร์ชเลยก้มลงมาหาเมื่อคุณทิมเอียงหน้ามากระชิบให้ฟังบางอย่าง
“แต่เมื่อคืนผมก็อยู่กับคุณจนถึงตอนนี้ก็ยังเป็นคุณ พชร”
พอร์ชหันมามองคนที่ยังไม่ยอมขยับตัวออกไปไหน รอยยิ้มเดวิลที่เขาชอบเรียกตอนนี้มันน่ารักจนต้องก้มลงไปหอมแก้มหนักๆ จนแก้มใสบุ๋มลงไปแกล้งกดค้างอยู่อย่างนั้นจนคนโดนหอมต้องทุบลงบนไหล่ สงสัยจะหอมแรงไปหน่อยแก้มถึงได้เป็นรอยจางๆ พอร์ชเลยต้องย้ายมาหอมอีกข้างเพื่อความเท่าเทียม ตอนนี้คนชนะนั่งแก้มแดงเป็นตุ๊กตาพอร์ชซบหน้าลงกับไหล่เล็กๆ นั่นเมื่อรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะไม่ไหวแล้วเหมือนกันและคำถามที่คิดไว้ก็วนกลับมาอีกรอบ
แต่งงานตอนอายุยี่สิบเจ็ดดีไหมวะ
Jewelry Design
ไม่คิดว่าจะต้องออกมาข้างนอก
ด้วยชุดอยู่บ้านขนาดนี้
จริงๆ ทิมไม่ได้เป็นคนคิดมากเรื่องเสื้อผ้าหน้าผมสักเท่าไหร่ไม่ได้ต้องเป๊ะตั้งแต่หัวจรดเท้าเหมือนเบนจามิน แต่ก็นะ..เพราะด้วยอาชีพที่ทำอยู่ต้องเจอลูกค้าหรือก็ไม่ก็คนที่เคยร่วมงานกับ pure Jewelry โดยบังเอิญอยู่บ่อยๆ เลยต้องพิถีพิถันเรื่องเครื่องแต่งกายบ้าง ถึงจะไม่ได้ชุดทำงานแบบที่ใส่ทุกวันแต่ก็น่าจะเรียบร้อยกว่านี้สักหน่อย
“เกิดอยากจะซื้อของอะไรวันนี้ ชุดผมอยู่บ้านสุดๆ”
“ก็ผมว่าง ผมบอกคุณทิมไปแล้วว่าผมเคลียร์งานเพื่อไปญี่ปุ่นแต่คุณก็โผล่มาเฉย”
“อ้อ..ขอโทษนะที่อยากเจอคุณพอร์ชมากจนต้องกลับมาก่อน”
“คนชนะแล้วจะพูดอะไรก็ได้ ตั๋วไปญี่ปุ่นผมไร้ประโยชน์เลย”
พอร์ชจะเดินไปหยิบรถเข็นแต่ตาก็เหลือบไปเห็นร้านขายอุปกรณ์แต่งผมเลยเดินเข้าไปดู ผมคุณทิมเวลาที่ไม่ได้เซ็ตมันนุ่มลื่นปิดหน้าปิดตาจนเจ้าตัวต้องจับมันไว้บ่อยๆ พอร์ชหยิบหนังยางสีดำขึ้นมาก่อนจะชูให้คนยืนมองอยู่ข้างๆ ดูแต่ท่าทางตอนนี้คุณทิมน่าจะมือไม่ว่างเพราะถือแก้วกาแฟไว้อีกข้างก็ถือโทรศัพท์ พอร์ชเลยบอกว่าจะมัดผมให้
ผมสีน้ำตาลเข้มลื่นมือทำให้พอร์ชยิ้มนิดๆ บอกตามตรงเขาเองก็ทำอะไรแบบนี้ไม่เป็นหรอก เขาไม่เคยมัดผม ถักเปีย ให้ใครมาก่อนผู้หญิงคนไหนก็ไม่เคยทำให้ นี่เป็นครั้งแรกที่มัดผมให้ใครสักคน ถึงท่าทางมันจะดูเก้ๆ กังๆ ไปบ้างแต่เขาก็ทำมันได้สำเร็จ ดวงตากลมโตมองเขาไม่วางตาเมื่อเขาจัดผมตรงด้านหน้าให้
“โอเคแล้ว”
“มองหน้าทำไม”
“น่ารักจังเลยวะแกะออกได้ไหมไม่ให้มัดแล้ว”
“ตัวเองเป็นคนทำให้แท้ๆ ไปซื้อของเดี๋ยวนี้”
พอโดนดุพอร์ชเลยต้องไปหยิบรถเข็น เป็นการเข้าซูเปอร์มาร์เก็ตในรอบหลายเดือนปกติพอร์ชไม่เคยต้องซื้ออะไรมากมายถึงขนาดต้องเข้ามาที่นี่ แต่ก็เริ่มคิดว่าเขาควรดูแลตัวเองให้ดีกว่านี้อย่างน้อยก็ควรมีพวกนมหรือไม่ก็ซีเรียลไม่ใช่มีแต่พวกมาม่าเต็มตู้ขนาดนั้น แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเพราะคนที่เดินดูของอยู่ข้างๆ เขาตอนนี้ด้วยหรือเปล่า…เขาไม่อยากให้คุณทิมต้องกินอาหารแช่เข็งหรือมาม่าบ่อยๆ นี่ถึงขนาดจะไปเรียนทำอาหารง่ายๆ กับป้าพรแม่บ้านที่เจริญกิจธาราแล้วนะ
ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เขาคิดถึงคุณทิมเป็นอันดับหนึ่ง
“ห้ามซื้อมาม่าเยอะนะ”
“ไม่ซื้อเยอะแล้วครับ”
“คุณพอร์ชทำอาหารง่ายๆ ก็ได้ไข่เจียว ไข่ต้ม ไข่ดาว ”
“ยากจัง”
“มันยากตรงไหนมันง่ายสุดแล้วผมยังทำเป็นเลย”
“มาทำให้ผมกินที่บ้านได้ไหม”
“นึกว่าเลิกหยอดไปแล้วไม่เขินเลยเหอะถ้าดูแลตัวเองไม่ได้ผมจะด่าคุณพอร์ชซ้ำอีกด้วย ”
“นี่ก็ดุจังพี่ทิมครับ”
“ถ้าชอบแบบ พี่พอร์ชคะ พี่พอร์ชขา ไปหาเอาที่อื่น”
“ชอบแบบไอ้เด็กเวรเมื่อเช้ามากกว่าครับ”
สรุปพอร์ชก็ได้แต่เข็นรถเข็นตามคนข้างหน้าที่กลายเป็นคนเลือกของให้เอง คนตัวเล็กมัดจุกเงยหน้ามองบรรดานมยี่ห้อต่างๆ สายตาก็ไล่ดูไปเรื่อยๆ มีหันมาถามว่าเขาชอบกินแบบไหนเป็นบางครั้ง พอร์ชเท้าคางมองภาพของคุณทิมที่กอดขนมและนมกล่องไว้เต็มสองแขน ความรู้สึกตอนนี้เขาก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามันคืออะไรแต่หยุดยิ้มไม่ได้เลยสักนิด เหมือนเขาได้เห็นทับทิม นพจินดา ในมุมที่คนอื่นไม่มีวันได้เห็น
“พอร์ช ไอ้พอร์ช”
เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้พอร์ชหันไปมอง บินเพื่อนสุดที่รักที่เมื่อคืนคาบข่าวดีมาบอก โบกมือทักทายแล้วเดินเข้ามาหา จริงๆ เขากับบินก็เจอกันบ่อยเพราะงานที่รับมาก็แนวใกล้เคียงกัน พูดคุยถึงผลบอลเมื่อคืนไปเรื่อยเปื่อยที่จริงแล้วพอร์ชก็ไม่ได้ตั้งใจดูบอลเลยสักนิดสนใจคนที่นอนอยู่ในอ้อมแขนมากกว่าที่จะเงยหน้ามองทีวี
“แล้วเมื่อคืนมึงแม่งหายไปเลยไม่มีใครมาเม้าส์เรื่องบอลกับกู ลูกนั้นโคต..”
“พอร์ชเอานี่ด้วยนะ”
คุณทิมที่เดินหายไปไหนไม่รู้กลับมาพร้อมอาหารเช้าซีเรียลกล่องบะเร่อพอร์ชรับมันมาวางไว้ในรถเข็น พอเงยหน้ามองเพื่อนตัวเองที่เห็นว่าอยู่ดีๆ ก็เงียบไปแต่ท่าทางที่เห็นอยู่ตอนนี้ทำให้พอร์ชหลุดขำออกมา ไอ้บินถือขวดแชมพูมองตาค้างเมื่อเห็นว่าคนที่เพิ่งเดินเข้ามาหาเป็นใคร และทำท่าตกใจมากกว่าเดิมเมื่อเห็นว่าพอร์ชคว้าเอวคุณทิมเข้ามาใกล้ๆ เมื่อมีรถเข็นเบียดเข้ามาหาและหัวใจแทบวายตอนที่มือของคุณทิมวางลงบนแขนของพอร์ชแล้วพูดเรื่องเกี่ยวกับน้ำผลไม้อะไรสักอย่างฟังไม่ค่อยได้ยิน จนกระทั่งทิมหันไปมองบินถึงได้รู้สึกตัว
“เพื่อนเหรอ”
“ครับ นี่บินมันเป็นแฟนคลับคุณนะ”
“แฟนคลับผม?”
“จริง มันบอกคุณทิมน่ารักหน้าตากรุ้งกริ้งๆ”
“ศัพท์อะไรเนี่ยแล้วนี่แกล้งเพื่อนใช่ไหม”
“ไม่เชื่อลองทักมันดู”
ทิมเห็นคนที่ชื่อบินยืนท่าเดิมตัวแข็งทื่อไม่เปลี่ยนท่าเลยสักนิดเลยลองเอ่ยทัก แค่คำว่าสวัสดีครับขวดแชมพูในมือก็หล่นลงพื้นท่าทางตลกของเพื่อนทำให้พอร์ชหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่ได้ กว่าจะคุยกันรู้เรื่องก็หลายนาทีอยู่ ทิมเลยขอตัวไปเดินดูของปล่อยให้พอร์ชได้คุยกับเพื่อนต่อ ทันทีที่คุณทิมเดินเลี้ยวไปแล้วบินก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ไอ้เหี้ยพอร์ช”
“ขึ้นเหี้ยเลยเว้ย”
“กูสงสัยตั้งแต่เมื่อคืนแล้วว่ามึงจะเร่งให้กูพิมพ์อะไรนักหนา นึกว่ามึงแค่ชื่นชมเขาเหมือนกู เห็นไอ้มีนบอกคุณย่ามึงเป็นลูกค้าของ pure Jewelry”
“ตอนนี้กูก็เป็นลูกค้าอยู่”
“เดินซื้อของเข้าบ้านยังกะครอบครัวสุขสันต์ลูกค้าจ้าลูกค้า กูผู้ซึ่งเป็นแฟนคลับนัมเบอร์วันได้แต่มองตาปริบๆ”
“มึงได้บัตรVIPขนาดนี้เรียกร้องอะไรอีกได้เจอเวอร์ชั่นชุดอยู่บ้านด้วยนะไม่ได้เห็นง่ายๆ”
“มัดผมจุกด้วย..น่ารัก”
“กูเป็นคนมัดให้เขาเองกับมือ”
“เกลียดมึงฉิบหายเลยโว้ย”
พอคุยกันนานต่างคนก็ต่างแยกย้ายพอร์ชยกนิ้วชี้ขึ้นมาตรงปากคล้ายจะบอกว่าเรื่องนี้อย่าเพิ่งไปบอกใครและบินเองก็พยักหน้ารับ พอร์ชเชื่อว่าเพื่อนอย่างบินไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใครอยู่แล้ว สำหรับเขาไม่ได้กลัวเท่าไหร่ที่ใครจะรู้เรื่องนี้ แต่อย่างน้อยคุณทิมก็ยังเป็นคนที่มีหน้ามีตาในสังคม นามสกุลก็ไม่ใช่เล่นๆ เขากลัวว่ามันจะมีผลกระทบอะไรตามมา บินโบกมือลาอีกรอบแต่คำพูดของพอร์ชรู้สึกว่าขวดแชมพูในมือควรฟาดใส่หัวมันสักครั้ง
“บิน กูโชคดีเนอะเลิกงานแล้วเขาบินกลับมาหาเลยทันทีน่ารักจนกูอยากอวด”
ยืนยันคำเดิมเกลียดมึงอีพอร์ช!
Jewelry Design
วันนี้สถาปนิกพอร์ชน่าจะว่างจริงๆ
เพราะตอนนี้ทิมกำลังยืนมองสถานที่ที่เรียกว่า เยาวราช
หลังจากที่ออกจากซูปเปอร์มาร์เก็ต มันก็ถึงเวลาอาหารเย็นพอดี ตอนแรกก็จะซื้อกลับไปกินที่บ้านเพราะเขาเองไม่อยากจะเข้าไปนั่งกินในร้านอาหารด้วยเสื้อผ้าหน้าผมแบบนี้สักเท่าไหร่ แต่อยู่ดีๆ พอร์ชก็ตัดสินใจเลี้ยวรถแล้วเปลี่ยนใจมาทีนี่แทน
“การลาพักร้อนของผมจากญี่ปุ่นมาเยาวราช”
“นึกยังไงถึงอยากมา”
“ตั้งแต่เรียนจบผมยังไม่เคยมีเวลามากินเลย”
“คนบ้างานแบบคุณกินแต่มาม่าเท่านั้นแหละ”
“เฮ้ย..เมื่อก่อนนี่เซียนเลยนะครอบครัวผมก็เชื้อจีนเลยชอบมากินอาหารจีนที่นี่บ่อยๆ”
“วันนี้เลยจะกลับมาเป็นอาตี๋”
“แล้วเราจะกินอะไรกันดีอาหมวย”
พอร์ชหัวเราะเมื่อเขาแกล้งเรียกไปอย่างนั้นคนโดนเรียกอาหมวยเลยเดินหนีไปหาของกินก่อน นี่ก็เพิ่งรู้ว่าคุณทิมชอบกินมากขนาดนี้ตากลมโตดูตื่นเต้นเมื่อเห็นของกินมากมายตามข้างทาง มีการเล่าให้ฟังว่าแก๊งลูกเพื่อนแม่มีกิจกรรมที่ทำร่วมกันในวันอาทิตย์ ขึ้นอยู่กับว่าอยู่ที่คิวของใครโอ้โห..เป็นแก๊งเพื่อนที่โคตรอะเมซิ่งเลยว่ะ และแน่นอนว่าคุณทิมผู้ชื่นชอบของหวานเป็นชีวิตจิตใจ กิจกรรมของคุณทิมก็คือหาร้านขนมกิน นึกภาพตามแล้วโคตรตลก คุณทิมน่ะไม่เท่าไหร่หรอกแต่นึกภาพคุณคิน คุณเบน คุณรามิล นั่งจิ้มเค้กแล้วอดที่จะขำออกมาไม่ได้
“ไอ้คินเรียกขนมทุกอย่างบนโลกว่าเค้กคนบ้าอะไรดีนะที่มันยังแยกคุ้กกี้ออก”
“ถ้าแก๊งลูกเพื่อนแม่ไม่ว่างคุณทิมไปกับผมก็ได้”
“ชอบขนมเหรอไง”
“ก็กินได้อย่างน้อยก็ไม่เรียกทุกอย่างว่าเค้กผมแยกบราวนี่ออกนะ”
“ไอ้คินได้ยินแบบนี้โดนเตะก้านคอแน่นายพอร์ช”
จากร้านก๋วยจั๊บก็มาร้านบัวลอย คุณทิมกินเก่งจริงๆ นี่วางแผนจะเดินกินมันทุกอย่างตัวก็เล็กนิดเดียวไม่รู้ว่าเอาไปเก็บไว้ไหน พอร์ชก็ไม่คิดว่าวันหนึ่งเขาจะได้เห็น ทับทิม นพจินดา ทายาทธุรกิจอัญมณีในชุดอยู่บ้านมัดจุกนั่งกินบัวลอยเคี้ยวตุ้ยๆ แถมวันนี้หลากหลายเรื่องราวที่เราได้คุยทำให้เรารู้เรื่องกันและกันมากขึ้น อย่างน้อยลาพักร้อนหนึ่งอาทิตย์ก็ไม่ได้สูญเปล่าละวะ
“แล้วคุณทิมไม่เบื่อเหรอที่ต้องออกแบบแหวนแต่งงานตลอด”
“ไม่เบื่อหรอกครับ ทุกคนมีเรื่องราวความรักไม่เหมือนกันเหมือนผมเป็นพี่อ้อย พี่ฉอดคลับฟรายเดย์ ต้องเอาเลิฟสตอรี่มาอยู่ในแหวนสองวง คุณพอร์ชรู้ไหมต้นไม้รักมิลมาสิบปี คีตาแต่งเพลงรักให้เบนสิบเพลง เวลาได้เห็นได้ฟังเรื่องราวแบบนี้ มันก็น่าประทับใจดี”
“คุณทิมไม่เคยออกแบบแหวนแต่งงานให้ตัวเองจริงๆ เหรอครับ”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนจะบอกว่าไม่..”
“แสดงว่าตอนนี้ต้องแอบออกแบบไว้?”
“ไม่บอกอย่ามาหลอกถาม”
“แหวนของคุณมันจะต้องเป็นทับทิมแน่นอน แล้วก็ด้านในแหวนวงหนึ่งมีตัวอักษร P อีกวงหนึ่งตัวอักษร T”
"คิดแบบแหวนของตัวเองหรือยังเถอะเลื่อนคิวไปสุดท้ายแล้วเดี๋ยวก็ทำไม่ทัน”
“งั้นฟังเลิฟสตอรี่ของผมไหมเผื่อได้ไอเดีย”
“ว่ามา”
“เจอกันครั้งแรกที่ผับจำชื่อไม่ได้ ผมกำลังยืนคุยจิ๊จ๊ะกับผู้หญิงสักคนตอนนี้ก็จำชื่อไม่ได้แล้วเหมือนกัน แล้วอยู่ดีๆ ก็มีคนๆ หนึ่งเดินแทรกกลางเข้ามา เห็นหน้าไม่ชัดแต่จำดวงตาได้ แต่ตอนนั้นคิดไว้แล้วว่าต้องน่ารักมากแน่ๆ”
“กวนตีนเหรอ”
“จะว่าไปก็ตลกดีเราเจอกันครั้งแรกที่ผับแล้วดูตอนนี้มานั่งกินบัวลอย หรือว่าแหวนผมจะเป็นรูปบัวลอยดี”
“หยุดความคิดแปลกๆ เดี๋ยวนี้เลยนะ”
ต่อจากบัวลอยคุณทิมก็มีความตั้งใจจะกินขนมปังอีกแต่แถวยาวมากเลยเลือกที่จะเดินย่อยก่อน คุณชายทับทิม นพจินดาไม่ได้ทำตัวหรูหราเหมือนอย่างที่เขาเคยคิด อย่างน้อยตอนนี้ก็อยู่ในชุดอยู่บ้านเดินหาร้านของกินไปเรื่อย เวลาเห็นอะไรน่ากินก็พยายามจะลากเขาเข้าไปต่อแถว พออร่อยก็ยิ้มตาหยี
บอกตามตรงตั้งแต่ทำงานเปิดบริษัทของตัวเองมาเขายังไม่เคยมีเวลามาทำอะไรแบบนี้เท่าไหร่ เขาบ้างานจนเกินไปเวลากินข้าวก็แทบจะไม่มี เป็นรอบหลายเดือนที่เขายิ้มได้อย่างสบายใจ พอร์ชเหลือบมองมือของคุณทิมก่อนจะค่อยๆ จับมาประสานไว้แล้วเดินไปพร้อมๆ กัน ทิมหยุดมองไปแป๊บนึงก่อนจะกระชับมือที่จับไว้ให้แน่นขึ้น
“คิดถูกที่กลับมาจากญี่ปุ่นเลย”
“คิดถึงอาหารไทยล่ะสิ”
“คิดถึงคุณพอร์ชต่างหาก”
“เนี่ย..แล้วมาพูดตอนนี้คนเรา มาหลอกให้ผมแพ้ตลอด”
พอร์ชยกมือขึ้นมาดึงจุกผมอย่างมันเขี้ยวก่อนจะพาเดินวนกลับไปที่ร้านขายขนมปังเจ้าดัง ทิมก้มลงมองมือของเราสองคนที่ยังคงจับกันไว้แล้วเงยหน้าขึ้นมามองคนที่ชี้ให้อยู่ดูร้านของกินอื่นๆ เรื่องราวต่างๆ ที่พอร์ชเล่าให้ฟังทำให้ทิมต้องยิ้มตาม ช่วงเวลาตอนนี้มันดีจนทิมอยากจะให้เวลามันยาวนานกว่านี้อีกสักหน่อย วันนี้เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันทั้งวันและมันก็ทำให้รู้ว่าที่จริงแล้วทิมเองที่คิดถึงพอร์ชมากแค่ไหน
ไม่ใช่ทิมไม่รู้ตัวว่าทุกอย่างที่เขาทำมันเพราะอะไร ตั้งแต่รีบบินกลับมาจากญี่ปุ่นแล้วตรงดิ่งมาหาทั้งที่เหนื่อยแทบตาย หรือการที่ยอมให้พอร์ชได้เข้าใกล้ทั้งกอดทั้งหอมขนาดนี้ เขาไม่ได้โง่ถึงขนาดที่ไม่รู้ความรู้สึกตัวเองที่มีต่อพอร์ชมันคือความรู้สึกแบบไหน
ยอมรับว่าไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วตอนนี้พอร์ชคิดอะไรอยู่ เกมที่เล่นอยู่ตอนนี้ทิมเองก็แยกไม่ออกแล้วว่าอันไหนจริงไม่จริง
ทุกคำพูด ทุกการกระทำ ทุกสัมผัส มันมาจากใจหรือพอร์ชแค่เล่นไปตามเกมหลอกให้เขาตายใจ
ถ้าเกมความรักกล่าวไว้ว่า ใครตกหลุมรักก่อนแพ้
และถ้ามันเป็นแบบนั้นตอนนี้ คนที่ชนะน่าจะไม่ใช่ทับทิม นพจินดาอีกต่อไปแล้ว
TO BE CON
ต้องมีคนแพ้แน่ๆ สักคน..
#อัญมณีที่รัก #ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่
twitter @ribbinbo
-
และแล้วพอร์ชก็แพ้ทับทิมอยู่ดี55555
-
:hao7: ทับทิมสู้ๆๆๆ
-
ฉันแพ้ให้เธอทุกทางงง~
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
:man1:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
รักกันนแล้ว ไม่มาม่านะ :hao5:
-
มีแต่คำว่า น่ารักเต็มไปหมดเลย งื้อออออ น่ารัก :mew2:
-
หวานๆ ละมุนละไม :-[ ทับทิมน่าร๊ากกกก :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ใครชนะก็ไม่สนหรอก รู้แค่คนอ่านฟินก็พอ อิอิ
-
โอ๊ย~~~ ทับทิมลูก~~~
กว่าจะสารภาพว่าคิดถึงได้ก็เดินทั่วเยาวราชแล้วมั้ย แต่ก็ชนะอ่ะเนาะ อิอิ
น้องพอร์ชแพ้ตลอด 555
ปล.ถ้าตาคินเรียกขนมทุกอย่างว่าเค้ก สงสัยต้องเจอกับเชฟขนมหวานถึงจะเหมาะ 555
-
:-[ :o8: น่ารัก น่ารัก น่ารัก เราฟินมาก
-
เสมอกันค่ะ ไม่ต้องสนใจแล้วว่าใครตกหลุมรักก่อนกัน แค่รักกันอยากใช้เวลาร่วมกัน ก้อดีแล้ว ไม่ต้องหาคนแพ้หรือคนชนะหรอกค่ะ ความสุขอย่แค่เอื้อมมือ แค่คว้ามันไว้เท่านั้น และรักษามันให้ดีก้อพอ
-
ถ้าเกมความรักกล่าวไว้ว่า "ใครตกหลุมรักก่อนแพ้ " พอร์ช และคุณทิมคงแพ้ทั้งคู่ :mew1:
-
ทับทิมลู๊ก รักพอร์ชมากสินะ ถ้าพอร์ชแค่เล่น ๆ น่วมแน่ แก๊งค์ลูกเพื่อนแม่เอาตาย
-
มันน่ารัก อบอุ่นละมุนตุ้มไปหมด แต่งๆ กันสักทีเถอะ :-[ เขิลไปหมดแล้ววว เยาวราชสีชมพู
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ไม่น่าจะมีคนชนะนะเกมนี้ 555555555
ว่างๆก็อย่าลืมนั่งคุยกันไม่ใช่คิดมากไปเองน้า
-
มีคนอยู่กินกันก่อนแต่งค่ะ
ขำบินเพื่อนพอร์ช ขอสิงร่างชั่วคราว
ย้ำว่าหมั่นไส้พอร์ชมาก มาครอบครองทับทิมคนเดียวได้ยังไง o18
-
:L2: :pig4:
-
:3123: :pig4: :pig4:
-
ต่างคนต่างไม่มีใครยอมใครเลยเหมือนแข่งกันทำให้อีกคนหลงรักตัวเองในขณะที่ก็ตกหลุมรักอีกคนไปพร้อมๆกัน น่ารักกกก ได้เห็นการพัฒนาของความสัมพันธ์ของทั้งคู่เรื่อยๆเลย รอติดตามตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณที่อัพเดทผลงานค่ะ
-
อ่อยยยๆๆๆ
-
ทับทิมเด็ก(?)แสบ
-
อยากอ่านอีก
ทำไมเค้าน่ารักกันขนาดนี้ งู้ยยย
-
เขินหนักมากกกกกครับบบบบ
-
ทิมน่ารักกกกก
-
ชอบมากเลยยยย เมื่อไหร่จะมาน๊าาา
-
Jewelry Design
#อัญมณีที่รัก
ผมออกแบบแหวนแต่งงานให้คนอื่นมามากมาย
คงมีแค่คนเดียวที่ผมจะไม่ได้ออกแบบแหวนแต่งงานให้
คนๆ นั้นก็คือตัวผมเอง…
- นพจินดา วรโชติเมธี –
- CH.10
Amethyst
“พอร์ช นี่นอนทั้งชุดนี้ไม่อาบน้ำอาบท่าเดี๋ยวย่าตีเลยนะ”
“………………………………………..”
“ห้องทำงานข้างล่างก็รกย่าล่ะกลัวจะมีงูโผล่ออกมา พอร์ชตื่นหรือยังได้ยินที่ย่าพูดไหม”
“ได้ยินแล้วครับ”
คุณย่ายังคงคอนเซ็ปต์เดิมไม่เปลี่ยนไปเลยตั้งแต่สมัยเขาเรียนมัธยม ตอนนี้ก็กำลังฉุดกระชากผ้าห่มให้หลุดจากตัวพอหมดแรงก็เปลี่ยนมานั่งบนเตียงแทน พอเห็นคุณย่าอ่อนกำลังลงหลานชายตัวโข่งก็เลยเขยิบตัวมานอนหนุนตักเหมือนเมื่อตอนเด็กๆ
“ทำผิดแล้วก็มาอ้อน”
“โห..ย่าครับพอร์ชทำงานหนักมากนี่ก็หลับไปโดยที่ไม่รู้ตัวสักนิด”
“ซกมกจริงๆ แล้วจะทำงานหนักขนาดนี้ไปทำไมกันหรือว่าจะเอาเงินไปขอสาว”
“แค่งานมันแก้เยอะเองครับ”
“ก็มัวแต่ทำงานงกๆ แล้วเมื่อไหร่เราจะได้แต่งงานสักทีตาพอร์ช เมื่อก่อนเล่าให้ย่าฟังเป็นเรื่องเป็นราวว่าอยากมีงานแต่งงานแบบนู้นแบบนี้ มีบ้านสวยๆ มีลูกชายลูกสาวลูกแฝด”
“…………………………….”
คุณย่ายังคงเล่าเรื่องไปเรื่อยๆ มือก็คอยลูบผมเขาไปด้วย คนที่นอนตักอยู่ไม่ได้ตอบอะไรไปแค่นอนใช้ความคิดเงียบๆ พอร์ชยอมรับว่าเขาวางแผนเรื่องครอบครัว เรื่องการแต่งงาน เรื่องบ้านไว้ตั้งแต่เด็กแล้วเขาก็แน่วแน่ทำตามที่ฝันไว้มาตลอด ตอนนี้เขามีบ้านที่ออกแบบเองทั้งหมดแล้วก็ขาดแค่..
“ย่าครับ”
“ย่าถามจริงๆ นะเราน่ะไม่ได้คุยกับใครเลยเหรอไง หน้าตาก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี่เหร่ มีคนมาดูแลเราบ้างก็ดีทำงานหนักจนย่ากลัวว่าจะป่วยเอา”
“นี่ไงผมก็มีย่ากับป้าพร”
“มันเหมือนกันที่ไหนแล้วแบบเครื่องประดับเราที่ให้ pure Jewelry ออกแบบ เล่นประกาศให้ทุกคนในครอบครัวรู้ว่าจะเอาแหวนแต่งงาน ย่าก็นึกว่าเรามีเจ้าสาวพร้อมไว้อยู่แล้ว จะได้พาไปหาทิมให้เขาออกแบบให้แหวนแต่งงานมันต้องมีสองวงนะ”
“ถ้าสมมุติว่าวันหนึ่งผม หมายถึงภรรยา ไม่ใช่ซิ คนที่ผมรัก”
“ย่าว่าแล้วว่าเราน่ะมี”
“ผมไม่รู้จะบอกย่าว่ายังไงดี”
“เอาไว้เราเข้าใจตัวเองค่อยมาคุยกับย่าแล้วกัน ตอนนี้ย่าจะลงไปข้างล่างแล้วป้าพรกำลังกวาดพื้นอยู่ ดูซิว่าบ้านราคาแพงขนาดนี้จะมีอะไรกินบ้าง”
พอร์ชลุกขึ้นมานั่งบนเตียง หลังจากโดนคุณย่าฟาดสองสามทีให้ลุกไปอาบน้ำเพราะใส่ชุดเดิมมาตั้งแต่เมื่อคืน ทันทีที่ประตูห้องปิดลงคนที่นั่งอยู่ที่เดิมได้แต่ยกมือขึ้นมาลูบหน้า ในหัวตอนนี้มันมีความคิดหลายอย่างตีกันไปมาจนเขาเองก็ไม่รู้จะจัดการมันยังไง พอร์ชเงยหน้ามองไปรอบๆ ห้องนอนของตัวเอง เขาเคยคิดว่าถ้าแต่งงานห้องนี้จะต้องตกแต่งใหม่ถ้าภรรยาต้องการให้มันเป็นแบบอื่น
“ทำเพดานแบบให้เห็นท้องฟ้าได้ไหมอยากนอนมองดาว”
“ถ้าในฐานะสถาปนิกผมก็จะตอบว่าได้ครับไม่มีปัญหา”
“แล้วในฐานะพอร์ช”
“จะไปซื้อดาวเรืองแสงยี่สิบบาทมาติดบนเพดานให้ครับ”
จำได้ว่าตอนนั้นคุณทิมยังคงบอกแบบบ้านที่ตัวเองชอบให้ฟังอีกเยอะแยะ และเขาเองจำได้ทั้งหมด ยอมรับว่าพอร์ชเคยคุยทั้งผู้หญิงและผู้ชาย แต่เพราะเขามีความฝันที่แน่วแน่มาตลอดว่าจะสร้างครอบครัวที่สมบูรณ์แบบเลยไม่ได้จริงจังกับผู้ชายที่คุยด้วยสักนิด คิดแค่เดี๋ยวก็เลิกคุยกันไม่ได้ติดต่อทุกอย่างก็จบลงไป บอกแล้วว่าเขาไม่ได้เป็นผู้ชายที่แสนดีสักเท่าไหร่ ยิ่งเรื่องความรักก็ยิ่งนิสัยแย่
ตอนที่เจอกับคุณทิมครั้งแรกมันไม่ได้มีความรู้สึกเข้ามาเกี่ยวข้องเลยสักนิดก็แค่เกมๆ หนึ่งที่เล่นสนุก ก็แค่รอดูว่าใครที่จะแพ้หรือชนะ พองานจบเราทั้งสองคนก็คงแยกย้ายกันไปเอง แต่ทุกวันนี้เหมือนเราไม่ได้เล่นเกมกันแล้วคุณทิมเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไม่ว่าจะนอน จะตื่น จะทำงาน กินข้าว หรือไปไหนเขานึกถึงคุณทิมเป็นคนแรกเสมอและยิ่งคำพูดของมีนมันทำให้พอร์ชเริ่มคิดเรื่องนี้
“เหมือนมึงกับคุณทิมแต่งงานกันแล้วเลยว่ะ ลูกค้าอะไรตัวติดกันเป็นตังเมถามจริง..มึงจริงจังแล้วใช่ไหมวะกับคนนี้เขาคือคนที่มึงอยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิตแล้วใช่ไหม”
“คำถามมึงนี่”
“อ้าว..ก็กูอยากรู้มึงแค่หลงคุณทิมหรือรักเขากันแน่วะพอร์ช”
“………………………………………….”
เขาตอบคำถามของมีนไม่ได้และเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่ยอมตอบออกไปทั้งๆ ที่มันไม่ใช่คำถามที่ยากอะไรสักนิด ความรู้สึกของตัวเองเขาก็ต้องรู้อยู่แล้ว แต่ที่เขายังลังเล..
หรือเพราะว่าลึกๆ แล้วเขาก็ยังอยากมีครอบครัวที่เขาเคยฝันไว้ตลอดมา
Jewelry Design
“กว่าจะลงมาหลานคนนี้นี่ตื่นก็สาย อาบน้ำก็นานทิมเขารออยู่ที่ห้องนั่งเล่นนานแล้วนะ”
“คุณทิม?”
“อ้าว..ย่านึกว่านัดกันไว้เห็นเขาบอกโทรหาเราไม่ติดน่าจะเอาแบบเครื่องประดับมาให้ดู”
“อ้อ..ครับ”
“แล้วปกตินัดกันที่บ้านนี้เหรอย่านึกว่าเราไปคุยกันที่ pure Jewelry ปกติเราไม่ให้ใครเข้าบ้านง่ายๆ”
“เวลาผมไม่ตรงกันกับคุณทิมเท่าไหร่ย่าก็รู้ นัดที่นี่สะดวกกว่า”
พอเห็นคุณย่าพยักหน้าอย่างเข้าใจพอร์ชเลยเดินไปที่ห้องนั่งเล่นคุณทิมยังรออยู่จริงๆ พอเห็นหน้าเขาคุณทิมก็ลุกเดินเข้ามาหาพร้อมกับบอกว่าไม่รู้ว่าคุณย่าจะมา
“ย่าชอบเป็นงี้อยู่แล้วครับเป็นคนเดียวที่แทบจะบีบคอผมให้ทำกุญแจบ้านให้ไม่งั้นไม่ยอม”
“ผมกลับก่อนดีกว่า”
“กินข้าวยังครับ ป้าพรมาด้วยรับรองมื้อนี้ไม่ใช่มาม่า”
“คุณพอร์ชอยู่กับคุณย่าเถอะผมอยู่ด้วยคงไม่ดี คุณอยู่กับครอบครัวคุณ”
“อ้าวไม่บอกอยากเป็นคนในครอบครั..”
“พอเถอะมุกนี้เก่าแล้ว”
“โดนดักตลอด อย่าเพิ่งกลับเลยครับอยู่ชิมอาหารป้าพรก่อนเด็ดอย่างนี้เลย”
ยังไม่ทันจะได้เถียงอะไรต่อคุณย่าเฟื่องฟ้าก็ชวนทิมทานข้าวด้วยกัน พอเป็นผู้ใหญ่ชวนทิมเลยไม่กล้าปฏิเสธแต่จะให้นั่งอยู่เฉยๆ ก็กลัวว่าจะดูไม่ดีทิมเลยลุกไปที่ห้องครัว เห็นป้าพรกำลังหยิบของสดออกมาเตรียมไว้แต่ก็ไม่น่าพอที่จะทำอาหารได้เพราะมันมีแค่ไข่ไม่กี่ใบ เนื้อหมูหนึ่งชิ้น ป้าพรเลยก็ขอตัวจะไปจ่ายตลาดเพราะอยากจะทำอาหารให้คุณชายพอร์ชสุดที่รักทาน
“เดี๋ยวย่าไปกับป้าพรแล้วกัน”
“มีอะไรให้ผมทำก่อนไหมครับ”
“ป้าหมักหมูไว้จะทอดรอก็ได้ค่ะ ไม่ยากเท่าไหร่”
ป้าพรยกหมูที่หมักไว้ได้ที่แล้วออกมาก่อนจะเปิดตู้หาอุปกรณ์ต่างๆ ทิมเลยเดินเข้ามาช่วยพร้อมกับหยิบชาม กระดาษซับมัน ตะหลิว กระทะออกมาพร้อม ป้าพรกับคุณย่าเฟื่องฟ้าได้แต่มองทายาทธุรกิจอัญมณีหยิบข้าวของได้อย่างคล่องแคล่ว และรู้ว่าทุกอย่างถูกเก็บไว้ตรงไหน
รู้ได้ยังไงกัน..
“พอร์ชจะเอาอะไรไหมย่าจะได้ซื้อทีเดียว นม น้ำผลไม้ ขนม”
“ยังมีอยู่เลยครับ เพิ่งไปซื้อกันอาทิตย์ที่แล้ววันนั้นเราซื้อน้ำส้มมาสองกล่องใช่ไหมแล้วนมกี่แพคนะ”
“ช็อคโกแลตหมดแล้วเหลือแต่นมจืด ทีหลังไม่ชอบกินก็ซื้อแต่รสช็อคก็ได้”
“ก็คุณทิมกินรสนี้ผมก็เลยหยิบมาด้วย”
ผู้ใหญ่สองคนได้แต่มองตากันปริบๆ เมื่อได้ฟังบทสนทนา คงเพราะมัวแต่ยุ่งกับหมูทอดตรงหน้าทั้งสองคนเลยเถียงกันอยู่อย่างนั้น ป้าพรเลยเป็นฝ่ายบอกว่าให้รีบไปที่ตลาด แต่พอเดินยังไม่ทันจะได้เดินเลยพ้นรั้วบ้านคุณย่าเฟื่องฟ้าดันลืมกระเป๋าตังค์ที่วางไว้ตรงห้องนั่งเล่นเลยต้องเดินกลับเข้ามาอีกรอบ เสียงหัวเราะดังลั่นไปทั่วห้องครัวทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนรีบเดินเข้าไปดูเพราะกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ภาพที่เห็นคือพอร์ชนั่งบนเคาน์เตอร์ข้างๆ เตาที่ทิมกำลังทอดหมูอยู่และที่มาของเสียงก็คือ..
“บอกว่าอย่าโยนลงในกระทะเข้าใจไหมพอร์ช!”
“ก็ผมกลัวน้ำมันมันกระเด็น”
“แค่ทอดหมูยังไม่ได้เลยอดตายแน่”
“จะยากอะไรในเมื่อมีคนทอดหมูให้”
“โยนหมูใส่กระทะอีกรอบโดนฟาดแน่”
“เราทอดทีเดียวไม่ได้เหรอครับเทๆ ให้หมดนี่เดี๋ยวมันก็สุก”
“ไปเรียนทำอาหารกับเบนเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“มัดจุกให้คุณทิมดีกว่า”
พอทิมยกที่คีบในมือขึ้นมา คนที่นั่งกอดชามใส่เนื้อหมูก็เปลี่ยนเรื่องแล้วหันไปหยิบกระปุกยางมัดผมมาจัดการมัดจุกให้คนที่กำลังทอดหมูอยู่ ชื่นชมผลงานได้แค่แป๊บเดียวก็โดนลากให้มาทำอาหารต่อ ทิมหัวเราะออกมาเพราะลองบอกให้พอร์ชมาทอดเองบ้างแต่ท่าทางคนที่ไม่เคยทำอาหารมันเลยดูตลกไปซะหมด แค่น้ำมันกระเด็นก็ร้องซะลั่นบ้าน เสียงหัวเราะและรอยยิ้มตรงหน้าทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองคนเลือกที่จะยืนอยู่หน้าห้องครัว สัมผัสที่แขนทำให้คุณเฟื่องฟ้ารู้สึกตัวก่อนจะหันหลังเดินออกไป
“น้องพอร์ช..ดูมีความสุขนะคะตั้งแต่ย้ายออกไปอยู่คนเดียวฉันเองก็กังวลไปหมดเลี้ยงมาตั้งแต่ตัวเล็กๆ”
คุณเฟื่องฟ้ารู้ว่าป้าพรหมายถึงเรื่องอะไรและเธอก็รู้เหมือนกันว่าพอร์ชกำลังมีความสุข เพราะแววตาที่พอร์ชมอง ทิม นพจินดาหลานชายคนเล็กของคุณกาญจนามันเป็นแววตาเดียวกับเวลาที่พอร์ชเล่าเรื่องครอบครัวที่ฝันไว้ไม่มีผิด
บางที..คนที่ออกแบบแหวนแต่งงานให้พอร์ช
ก็อาจจะเป็นคนเดียวกับที่ได้สวมแหวนวงนี้ก็ได้
Jewelry Design
“พิม..ร้องไห้จนน้ำตาจะหมดตัวแล้วเว้ย”
มีนได้แต่ตบลงบนไหล่บางที่สั่นจนเขาเองก็เริ่มกังวลว่าเพื่อนเขาตรงหน้าจะเป็นลมล้มพับไปซะก่อน พิมทะเลาะกับกรณ์..จริงๆ มันไม่ใช่แค่ทะเลาะแต่ทั้งคู่ตัดสินใจหยุดความสัมพันธ์เหลือแค่เพื่อน ทั้งๆ ที่เป็นเรื่องที่ไม่น่ายินดีเท่าไหร่แต่มีนกลับโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก อาจเป็นเพราะตั้งแต่กรณ์ไปทำงานที่ญี่ปุ่นทั้งสองคนก็ระหองระแหงกันมาตลอด
วันนี้มันคงถึงที่สุดแล้ว..
“กรณ์มีคนอื่นพิมรู้...รู้มาตลอดเลย”
“ที่จริงเราก็สงสัยแต่เราเห็นมันเป็นเรื่องของพิมกับกรณ์เลยไม่กล้าที่จะคุย”
“ไม่ใช่ความผิดมีนหรอกแล้วเมื่อไหร่พอร์ชจะมา”
“มันต้องไปงานแต่งแต่บอกมันแล้วเดี๋ยวมันแวะมาหาพิมก่อน”
แค่เพียงไม่นานคนที่อยู่ในชุดสูทสีดำก็เปิดประตูเข้ามาหา ดีที่ตอนนี้หน้าร้านเบเกอรี่ลูกค้ายังไม่เยอะเท่าไหร่ เลยไม่มีใครสงสัยที่เจ้าของร้านหายตัวไปแบบนี้ พอร์ชถอนหายใจเมื่อเห็นว่าใบหน้าของพิมเต็มไปด้วยน้ำตา ดวงตาบวมช้ำจนน่าสงสารพอเห็นหน้าเขาก็ร้องไห้โฮใส่อีกรอบ พอร์ชพอจะรู้เรื่องมาก่อนแล้วแต่รายละเอียดทั้งหมดก็ไม่รู้แน่ชัดเท่าไหร่ แต่จะให้พิมเล่าตอนนี้ก็น่าจะไม่ไหวเหมือนกัน
“คุณทิม”
มีนเอ่ยทักเมื่อเห็นว่าคนที่เดินตามมาคือคุณนพจินดาที่ใส่ชุดไปงานเหมือนกับพอร์ชเดาว่าทั้งคู่น่าจะไปงานเดียวกัน มีนจะชวนคุยคุณทิมคุยต่อ แต่ก็ต้องเงียบลงเมื่อเห็นว่าสายตาของคุณทิมมองไปยังพอร์ชที่ตอนนี้กำลังลูบศีรษะพิมที่ยังร้องไห้ไม่เลิก ใบหน้าน่ารักของคุณทิมนิ่งสนิทไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา แต่จากสายตาที่เขาเห็นอยู่ตอนนี้เขาบอกได้คำเดียวว่าคุณทิม
กำลังหวง..
“หยุดร้องไห้ก่อนพิมเดี๋ยวก็หายใจไม่ออกหรอก”
“น้ำตามันไหลเองพอร์ชไปงานเถอะพิมอยู่ได้”
“เอายังไงดี”
“เดี๋ยวก็หยุดร้องแล้วพอร์ชไปงานเลยเดี๋ยวสาย”
“เอางี้พอร์ชอยากกินทาร์ตไข่แบบเดียวกับที่พิมเคยขายในงานตอนมหา’ลัย”
“ยังจำได้อีกเหรอตอนนั้นมันไหม้นะพิมลองทำครั้งแรก”
“เอาแบบไหม้ๆ แบบนั้นเลย”
ทั้งๆ ที่เป็นบทสนทนาธรรมดาทั่วๆ ไปแต่ไม่รู้ว่าทำไมทิมถึงรู้สึกแปลกๆ จนต้องเอ่ยขอตัวกับมีนว่าออกไปรอข้างนอก ยอมรับตามตรงว่าทิมรู้สึกอัดอัดในอกตอนที่เห็นว่าพอร์ยกมือขึ้นมาลูบหัวคุณพิมพร้อมกับเรื่องราวที่คุยเข้าใจกันอยู่สองคน พอร์ชเองก็คงไม่ได้ยินเพราะทิมไม่เห็นว่าอีกฝ่ายจะหันมามองด้วยซ้ำ ทันทีที่คุณทิมเดินออกไปแล้วมีนได้แต่ถอนหายใจ
เรื่องความรักของเพื่อนเขานี่น่าจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย
“คุณพิมโอเคหรือเปล่าเดี๋ยวผมโทรเรียกให้คินมารับก็ได้นะถ้าคุณพอร์ชจะไม่ไป”
ทิมที่ยืนพิงรถอยู่ถามขึ้นเมื่อเห็นว่าพอร์ชเดินออกมาจากร้านแต่ก็ยังไม่วายหันไปมองในร้านไม่เลิก แต่สุดท้ายพอร์ชก็บอกว่าไม่เป็นไรแต่พอขึ้นมาบนรถท่าทางที่ยังดูกังวลทำให้ทิมตบลงบนหลังมือเบาๆ พอร์ชเลยพลิกมือเป็นฝ่ายจับไว้แล้วยกขึ้นจูบหลังมือแทน
“มันแย่ตรงที่กรณ์ก็เป็นเพื่อนผมเหมือนกัน จะด่ามันก็นะ..นั่นก็เพื่อนพิมก็เพื่อน”
“ความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคนเขาคงตัดสินใจกันดีแล้ว”
“สงสารพิม พิมรอกรณ์กลับมาทุกวันแต่ไอ้กรณ์ไม่ได้สนใจเลย เหมือนพิมรู้สึกรักอยู่ฝ่ายเดียว”
“นั่นสิ..ฝ่ายที่รู้สึกมากกว่ายังไงก็เจ็บมากกว่าอยู่แล้ว”
“ครับ?”
“สายแล้วรีบไปเถอะ”
ยังไม่ทันจะได้ถามอะไรต่อก็โดนไล่ให้ขับรถ ตั้งแต่ยอมตามใจคุณย่าไปงานแต่งครั้งนั้นก็โดนใช้ให้ไปงานตลอดปกตินี่เขาเลี่ยงทุกงาน อ้างลูกค้าจนเดี๋ยวนี้คุณย่าไม่ค่อยเชื่อเขาแล้วว่าเขาติดลูกค้าจริงๆ ดีที่งานนี้เป็นงานแต่งของอาจารย์ที่คณะสถาปัตย์ และคุณทิมเองไปด้วยจริงๆ นี่เขาก็เห็นว่าคุณทิมไปงานแต่งแทบทุกวันส่วนใหญ่ก็เป็นลูกค้าของ pure Jewelry ทั้งนั้น
“วันนี้คุณพอร์ชดูเครียดๆ เราเล่นเกมกันไหม”
“ผมจะเครียดกว่าเดิมหรือเปล่า”
“กลัวแพ้เหรอ”
“โห..ว่ามาเลยกติกาวันนี้คืออะไร”
ทิมยิ้มนิดๆ แล้วมองไปรอบๆ งานเขาเห็นผู้หญิงในงานหลายคนพยายามส่งสายตาหวานเชื่อมมาให้ทายาทของเจริญกิจธารา บางคนทำท่าจะเดินเข้ามาหาน่าจะรอจังหวะอยู่ ทิมเงยหน้าขึ้นมามองคนที่ยืนรอฟังอยู่ก่อนจะกระชิบบอกคำสั้นๆ
“ ’s ”
พอร์ชขมวดคิ้วเมื่อได้ฟังคีย์เวิร์ดสั้นๆ ‘s ก่อนที่คุณทิมจะยิ้มให้หนึ่งทีแล้วเดินหนีไปหาคนรู้จักอีกด้าน ทิ้งพอร์ชไว้กับคำสั้นๆ ที่ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงกับมัน แค่เพียงไม่นานพอร์ชก็เจอกับกลุ่มเพื่อนเลยเดินแยกออกไปอีกทาง แต่ถึงอยู่คนละมุมพอร์ชก็เห็นว่าคุณทิมอยู่ตรงไหนอยู่ดี แถมตอนนี้ก็น่าจะฮอตพอตัวเพราะเห็นคนเข้ามาหาไม่หยุด แจกนามบัตรหมดกระปุกแล้วมั้งตอนนี้
“คุณพอร์ชนี่คิวว่างยังคะ ฝนอยากได้บ้านใหม่จังเลยค่ะ”
“ติดต่อไปที่บริษัทได้เลยครับถ้าคุณฝนต้องการ”
“เจอสถาปนิกหนุ่มโสดในฝันต่อหน้าแล้วจองคิวตรงนี้เลยไม่ได้เหรอคะ ชนแก้วกันหน่อย”
พอร์ชได้แต่ยิ้มๆ เขาไม่อยากตอบรับหรือปฏิเสธเผื่อว่าผู้หญิงสวยตรงหน้าจะกลายมาเป็นลูกค้าจริงๆ จังหวะที่พอร์ชกำลังจะยกแก้วขึ้นมาชนด้วยอยู่ดีๆ แขนข้างที่ถือแก้วไวน์ไว้ก็ถูกรั้งไว้ก่อนที่แก้วจะชนกันเพียงเสี้ยววินาที พอร์ชหันมามองเมื่อเห็นว่าคนที่ยังจับแขนเขาไว้คือคุณทิม
“อร่อยเหรอ”
“ครับ?”
“แก้วนี้อร่อยเหรอ”
“ก็โอเค”
“ขอชิมได้ไหม”
พอร์ชดู งงๆ เมื่อคุณทิมส่งสายตาอ้อนมาให้อีกต่างหากพอเห็นเขายืนนิ่งอยู่อย่างนั้นคุณทิมก็จับมือเขาที่ถือแก้วไวน์อยู่ขึ้นมาดื่มแต่ดวงตากลมโตมองไปยังคุณฝนที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า พอร์ชมองสลับไปสลับมาระหว่างทั้งสองคนก่อนที่เขาจะเริ่มเข้าใจคำว่า ‘s
“ขอตัวนะคะ”
คุณฝนไม่ได้เอ่ยอะไรมากกว่านั้นแถมยังเดินหายไปอย่างรวดเร็วพอร์ชรั้งให้คนที่ยังคงดื่มไวน์ให้หยุดก่อน ขืนคุณทิมดื่มแบบนี้เมาหัวทิ่มพอดี ปากบางตอนนี้ฉ่ำไปด้วยไวน์สีแดงยิ่งดูเซ็กซี่มากขึ้นไปอีกพอร์ชอยากจะยกมือขึ้นเช็ดให้จริงๆ แต่ติดที่คนอยู่เยอะแล้วเขาก็กลัวว่ามันจะประเจิดประเจ้อไปหน่อย
“ผมเข้าใจกติกาแล้ว”
“เข้าใจว่า”
“แสดงความเป็นเจ้าของ”
“ตอนนี้ผมนำแล้วนะตามมาให้ทันแล้วกัน”
พอร์ชหัวเราะเบาๆ เมื่อคุณทิมคว้าแก้วไวน์แล้วหันมาโบกมือให้เขา ท่าทางน่ารักแบบนั้นแน่นอนว่ามีคนเห็นกันทั้งงานพอร์ชมองไปรอบๆ นี่เขาก็ไม่รู้ว่าคุณทิมมางานแต่งเดือนหนึ่งกี่ครั้งกัน และทุกครั้งที่มานี่มาคนเดียวหรือเปล่าหรือมีเพื่อนมาด้วยแต่แก๊งลูกเพื่อนแม่นี่ไม่น่าจะปล่อยให้คุณทิมมาคนเดียวหรอกนะ หวงขนาดนั้น
เสียงพิธีกรในงานแต่งยังคงดำเนินงานต่อไปเรื่อยๆ แต่พอร์ชไม่ได้สนใจฟังเท่าไหร่สายตาเขาตอนนี้มองตามแต่คุณทิมที่อยู่ท่ามกลางวงล้อมของบรรดานักธุรกิจ พอร์ชแกล้งทำเป็นเดินทักทายกับเพื่อนของคุณย่าเฟื่องฟ้าจนมายืนอยู่ข้างๆ ได้ พอเขาเงยหน้าขึ้นมามองก็เห็นว่าคุณทิมมองเขาก่อนอยู่แล้ว
“แหวนแต่งงานนี่ออกแบบยากไหมครับ”
“ก็ขึ้นอยู่กับว่าเลิฟสตอรี่ของแต่ละคู่เป็นแบบไหนครับ”
“แล้วอย่างนี้ของคุณทิมเป็นแบบไหนครับ ผมอยากรู้จัง”
“ก็..”
“ถ้ามันยาวเราไปหาร้านนั่งคุยกันไหมครับ”
ว่าแล้ว..ทิมไม่ได้ตอบอะไรไปเพียงแค่ยิ้มนิดๆ แก้วไวน์ในมือกำลังถูกยกขึ้นมาดื่มแต่อยู่ดีๆ ก็มีมือเอื้อมมาจากด้านหลังมารั้งไว้พอทิมหันหน้ามาทางซ้ายก็เห็นว่าเป็นพอร์ชที่ยืนซ้อนหลังอยู่ พอร์ชเงยหน้ามองคนตรงหน้าจำได้ว่าชื่อคุณธีร์เพราะเคยถ่ายนิตยสารหนุ่มโสดด้วยกัน
“จะไปเข้าห้องน้ำฝากกุญแจรถไว้หน่อย”
“…………………………………….”
“ยังไงเราก็ต้องกลับบ้านด้วยกันคงไม่ได้กลับกับคนอื่น”
“…………………………………….”
ลงท้ายประโยคชัดๆ คุณธีร์น่าจะช็อคพอสมควรก่อนจะตั้งสติทักทายตามประสาคนเคยรู้จัก คุณทิมพยายามศอกใส่ให้เขาเขยิบตัวออกไปแต่เรื่องอะไรที่เขาต้องทำตาม พอเห็นว่าผมที่เซ็ทไว้อย่างดีตอนนี้เริ่มตกลงมาข้างแก้มพอร์ชก็เลยจับทัดไว้เหมือนที่เขาชอบทำบ่อยๆ
“พอร์ช”
“ครับ”
“ไหนบอกจะไปเข้าห้องน้ำ”
“ลืมไปเลย”
“คุณธีร์ทำตัวไม่ถูกแล้ว”
“งั้นไปเข้าห้องน้ำก่อนแต่กุญแจรถฝากไว้แล้วก็..เราเสมอกันแล้วนะครับ”
....................
...............................................................
-
.................
..............................................
กว่างานจะเริ่มจริงๆ ก็เลยเวลามานานคงเพราะแขกงานนี้ค่อนข้างเยอะ เจ้าบ่าวเจ้าสาวเลยต้องอยู่ถ่ายรูปข้างหน้างานนานพอสมควร พอร์ชเจอกลุ่มเพื่อนเลยมานั่งร่วมโต๊ะ คุณทิมเองก็นั่งกับเพื่อนอยู่โต๊ะข้างๆ เสียงพูดคุยเฮฮาดังลั่นเมื่ออยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ทิมเองก็เพิ่งรู้ว่าฝ่ายเจ้าบ่าวคืออาจารย์ที่คณะของพอร์ชมิน่า..เด็กสถาปัตย์มากันเต็มโต๊ะ
“มึง..ไอ้พอร์ชกิ๊กเก่ามึงมาด้วยว่ะ”
“ใครวะ?”
“เนยไง เนยผังเมืองตัวเล็กตาโตแก้มป่อง ตั้งแต่เลิกคุยกับเนย ตั้งแต่ตอนนั้นมายังไม่เห็นว่ามึงคุยกับใครจริงจังเลยว่ะเดี๋ยวลูกมึงโตไม่ทันเป็นเพื่อนลูกกูนะ”
“มึงนำไปเลยลูกมึงตอนนี้วิ่งได้แล้ว มึงแม่งแต่งงานคนแรกของเอกคนอื่นยังโดนลูกค้าแก้แบบหัวฟู มีมึงนี่ร่อนการ์ดงานแต่งแหวกมาเลย”
“ก็กูเจอคนที่ใช่แล้วจะรอทำไมอีก ตอนแรกกูนึกว่ามึงจะแต่งคนแรก โม้เรื่องงานแต่ง เรื่องบ้าน เรื่องลูกให้กูฟังตั้งแต่ปีหนึ่งยันรับปริญญาแล้วไง มางานแต่งคนเดียว”
“กูบอกเหรอไงว่ามาคนเดียว”
“แล้วมึงมากับใครก็เห็นมึงนั่งอยู่คนเดียวเนี่ย”
“ที่จริงกู..”
“ไปคุยกับพวกผังเมืองกันมึง เนยกวักมือเรียกมึงยิกๆ”
แล้วความทรงจำสมัยเรียนก็แว๊บขึ้นมาพอร์ชหันไปมองเนยที่เพื่อนพูดถึงแล้วก็ร้องอ้อ..เมื่อเห็นหญิงสาวในชุดสีครีมโบกมือทักทายเขา พอพอร์ชหันไปมองคุณทิมรายนั้นก็ยังคุยกับเพื่อนอย่างสนุกสนานตามเดิมไม่รู้ว่าได้ยินที่เขาคุยกับเพื่อนหรือเปล่าแต่ก็ไม่น่าจะได้ยินเพราะไม่เห็นจะสนใจอะไร พอกลุ่มเพื่อนลุกขึ้นไปคุยพอร์ชก็เลยต้องลุกตามไปด้วย
“เดี๋ยวนี้รวยแล้วได้ข่าวว่าเปิดบริษัท เออ..วันก่อนเนยเจอมีนด้วยนะแล้ววันนี้มีนไม่มาด้วยเหรอ”
“มันบอกมีงานต้องแก้แบบเลยขี้เกียจมาแล้วเป็นไงมันหล่อขึ้นใช่มะ”
“วันนั้นเจอลูกค้าเหวี่ยงหน้าตาเลยเหมือนหมีเหนื่อย”
“เนยยังเรียกมันหมีเหมือนเดิม”
“แล้วพอร์ชก็เป็นเจ้าหมา”
“ไม่ได้ยินชื่อนี้นานมาก”
เรื่องสมัยเรียนถูกขุดขึ้นมาจนต่างคนต่างหัวเราะ เขาเคยคุยกับเนย แต่เพราะเวลาทั้งเขาและเนยไม่เคยว่างตรงกันสักครั้งต่างคนต่างยุ่งกับโปรเจกต์จนสุดท้ายเราก็ตกลงเป็นแค่เพื่อนกัน เขาเคยเห็นในเฟสบุ๊คว่าเนยเองก็ใกล้จะแต่งงานเพราะเห็นลงรูปคู่แฟนบ่อยๆ
อยู่ดีๆ เนยก็บอกว่าขอโทษก่อนจะเอื้อมมือมาหยิบกระดาษสายรุ้งที่ติดอยู่บนผมของพอร์ชให้ พอร์ชเอ่ยขอบใจก่อนที่เพื่อนเนยจะเรียกให้มาถ่ายรูปด้วยกัน จะว่าไปงานวันนี้ก็เหมือนงานเลี้ยงรุ่นเพราะมีแต่เพื่อนที่คณะเต็มไปหมด พอร์ชหันไปมองโต๊ะที่คุณทิมนั่งอยู่แล้วขมวดคิ้วเพราะตอนนี้เก้าอี้ที่คุณทิมนั่งอยู่ตอนนี้มันว่างเปล่า
“หรือจะไปห้องน้ำ”
พอร์ชเลยลองเดินไปตามทางเดิน พอกดโทรหาก็ไม่มีใครรับสายจังหวะที่กำลังจะเดินเลี้ยวไปอีกทางข้อมือก็ถูกดึงให้เข้ามาตรงซอกเล็กๆ พอร์ชเลยจับข้อมือของคนตรงหน้าไว้พอเห็นว่าเป็นใครก็โล่งอกเพราะคือคนที่เขากำลังตามหาอยู่ คุณทิมยืนอยู่ตรงหน้าแถมไม่พูดไม่จาอะไรสักคำ พอร์ชเองก็เงียบก่อนที่จะรั้งให้ทิมเข้ามาใกล้ๆ พร้อมกับกอดเอวเอาไว้
“ผมนึกว่าคุณทิมจะเข้ามาตอนผมคุยกับเนย”
“ใครคือเนย”
“เพื่อนผมคนที่ผมคุยด้วยเมื่อกี้”
“เพื่อน?”
“เพื่อนที่คณะ”
“แน่ใจ?”
“เคยคุยกัน”
“อ้อ”
“อันนี้เพื่อนจริงๆ เคยคุยกันสมัยนิสิตวัยใสแต่หัวใจทุ่มเทให้โปรเจกต์”
ทิมไม่ได้พูดอะไรต่อเพียงแค่ดึงเนคไทด์ของพอร์ชให้เข้ามาใกล้ๆ ก่อนที่พอร์ชจะจัดทรงผมของคุณทิมที่เริ่มไม่เป็นทรงให้เข้าที่เข้าทาง พอเห็นอีกฝ่ายยังคงยุ่งวุ่นวายกับเนคไทด์เขาอยู่อย่างนั้นเลยกดจูบแรงๆ ตรงข้างขมับด้วยความมั่นเขี้ยวก่อนที่ทิมจะผละออกไปเมื่อได้ยินเสียงพิธีกรในงานบอกว่าใกล้จะถึงเวลาตัดเค้ก
“ยังเล่นเกมอยู่นะ”
พอร์ชได้แต่มองตามคนที่ผละออกไปพร้อมกับเนคไทด์เขาที่ถูกถอดออกไปด้วย ไม่รู้ว่าคุณทิมตั้งใจจะทำอะไรแต่เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้พอร์ชต้องเดินกลับไปที่โต๊ะเมื่อเพื่อนโทรมาตาม เพื่อนในคณะยังคงคุยกันอย่างสนุกสนานที่โดนแซวเยอะสุดก็คงเป็นพอร์ชที่ลงนิตยสารหนุ่มโสดในฝันแถมยังมีผู้หญิงคนอื่นเดินเฉียดเข้ามาขอทักตลอด
“ฮอตจนไม่รู้จะฮอตยังไงแล้วสถาปนิกหนุ่มโสดของเรา”
“กูลงเล่มเดียวมึงล้อกูไปสิบปีเลยนะ”
“กูอยากปริ้นท์รูปมึงไปแปะบอร์ดคณะ ตอนเรียนแม่งเหมือนคนละคน ใครจะรู้พอร์ช พชร ปีนหลังคาคณะเพราะคิดงานไม่ออกอาจารย์แตกตื่นกันทั้งถาปัตย์”
“อาจารย์ภัสสรยังจำเรื่องนี้ได้จนถึงทุกวันนี้เจอหน้ากูเรียกกูคนปีนหลังคา”
“มาอีกแล้ว วันนี้มึงแจกไลน์ไปกี่คนวะสลับรางไม่ทันแน่ๆ”
คอปเตอร์บอกออกมาเมื่อเห็นว่ามีผู้หญิงสวยคนหนึ่งกำลังโดนเพื่อนทั้งผลักทั้งดันให้เดินเข้ามาหา เขารู้อยู่แล้วว่ากำลังเข้ามาหาใคร เพื่อนในโต๊ะเลยต้องแกล้งเก๊กขรึมก่อนที่บินที่นั่งอยู่ตรงข้ามจะเป็นคนทักขึ้นมา
“พอร์ช เนคไทด์หายไปไหนวะ”
ยังไม่ทันที่พอร์ชจะได้ตอบคำถามอยู่ดีๆ ก็มีอ้อมแขนที่อ้อมมาจากด้านหลังพร้อมกับค่อยๆ ผูกเนคไทด์ให้ทั้งโต๊ะเงียบกริบเมื่อเห็นภาพตรงหน้า เพราะใครๆ ก็รู้จักคุณทิม นพจินดาแห่ง pure Jewelry ที่ตอนนี้เขยิบตัวเข้ามาใกล้พอร์ชจนแก้มขาวๆ เฉียดปลายจมูกพอร์ชไปมา ดวงตากลมโตไม่ได้หันมามองหน้าพอร์ชเลยสักนิดเพราะมัวแต่สนใจเนคไทด์ มือเรียวค่อยๆ ผูกทีละขั้นช้าๆ คล้ายกับว่าตั้งใจถ่วงเวลาให้นานที่สุดจนสุดท้ายแล้วเนคไทด์ของพอร์ชก็ถูกผูกจนเสร็จ พอร์ชยกมือขึ้นมาจับข้อมือคุณทิมไว้เมื่ออีกคนกำลังจะผละตัวออก
“เอามาคืน…แล้วก็นี่กุญแจรถที่ฝากไว้”
ทั้งโต๊ะอ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าคุณทิมแกล้งกอดพอร์ชให้แน่นขึ้นก่อนจะปล่อยออกแล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะตัวเอง พอร์ชยกมือขึ้นมาจับเนคไทด์ที่เพิ่งผูกเสร็จสายตามองไปยังผู้หญิงที่กำลังจะเดินเข้ามาหาแต่น่าจะช็อคจนไม่กล้าก้าวขาเข้ามาเลยตัดสินใจเดินกลับไปทางเดิม
“เมื่อกี้กูฝันป่ะวะ”
“ฝันหรือจริงไม่รู้แต่คุณทิมน่ารักฉิบหาย ห่าเอ๊ยตอนไอ้บินมันพร่ำเพ้อถึงเขากูนึกว่ามันเวอร์ ไม่คิดว่าจะน่ารักขนาดนี้”
“คือกูไม่อยากเสือกเรื่องมึงนะพอร์ช แต่กูแค่อยากบอกว่าเมือกี้กูแทบหยุดหายใจ”
“มาด้วยกันแต่นั่งแยกโต๊ะวิถีเซเลปทายาทอัญมณีกับสถาปนิกหนุ่มโสดเหรอวะ”
“แค่เดินมาผูกไทด์ให้ผู้คนที่เข้ามาหาไอ้พอร์ชกระเจิงไปหมดเลยว่ะ”
พอร์ชหันไปมองคนที่นั่งคุยกับเพื่อนตามเดิมมีการหันมามองหน้าเขาแล้วยิ้มให้หนึ่งที พอร์ชยกมือขึ้นมาจับลงบนไทด์ที่คุณทิมเป็นคนผูกให้ ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันเป็นแค่เกม ‘s ที่คุณทิมเป็นคนเริ่มเล่น แต่ครั้งนี้เขาถึงรู้สึกว่าคุณทิมมือสั่นตอนที่ผูกไทด์ให้แล้วไหนจะแววตาดูสับสนแปลกๆ เหมือนไม่มั่นใจกับสิ่งที่ทำอยู่เขาไม่เคยเห็นคุณทิม นพจินดาเป็นแบบนี้มาก่อน
ไม่รู้ว่าเป็นอะไร..
ทั้งๆ ที่เกมนี้เขาก็ยังเป็นคนที่แพ้อยู่ตามเคย
Jewelry Design
“นานมาก”
“ก็บอกว่าให้มารอข้างในไงครับ”
“มีแต่เพื่อนคุณพอร์ช”
“ดีแล้วคนชมคุณทิมเยอะไปหมด”
พอร์ชเปิดประตูรถแล้วเข้ามานั่งทั้งๆ ที่ควรจะออกรถตั้งนานแล้วแต่ต่างคนต่างนั่งเงียบๆ ทิมเองก็นั่งเฉยๆ แต่สายตาเอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่างจนพอร์ชต้องเอื้อมมือมาจับแขนไว้
“ไม่สบายหรือเปล่าครับ”
“ปกติ”
“วันนี้คุณดูแปลกๆ”
“แปลกยังไง”
“ทุกทีที่เล่นเกมคุณจะร้ายมากกว่านี้อีกจะทำทุกอย่างเพื่อชนะผม”
“ครั้งนี้ผมก็เป็นฝ่ายชนะ”
“แล้วทำไมไม่ยิ้มเลยครับทั้งที่ๆ เป็นฝ่ายชนะวันนี้ทั้งวันคุณเหมือนจะหัวเราะแต่ก็ดูฝืนๆ ไปหมด”
“อาจจะแค่เบื่อๆ งานแต่ง”
“กอดกันหน่อยไหม”
“นี่มันในรถ”
“คุณทิมตัวนิดเดียวเอง”
พอร์ชรั้งให้คนที่นั่งอยู่เบาะคนขับให้ข้ามมานั่งตักตัวเองจัดการเลื่อนเบาะให้อีกฝ่ายนั่งถนัดๆ พอร์ชกอดเอวคนบนตักไว้แน่น ทิมเองก็วางแขนพาดตรงไหล่กว้างไม่มีคำพูดอะไรนอกเรานั่งกอดกันเงียบๆ มันใกล้กันจนพอร์ชมองเห็นแววตาของคุณทิม วันนี้มันดูมีแต่ความกังวลเหมือนมีเรื่องไม่สบายใจ แล้วก็เรื่องเกมวันนี้อีกทั้งๆ ที่ปกติเราสองคนเล่นเกมกันอยู่แล้วแต่วันนี้พอร์ชรู้สึกว่าคุณทิมดูจริงจังกว่าทุกครั้ง
เหมือนไม่ใช่เกม..
“วันนี้คุณทิมดูหวงผมมากๆ”
“………………………………………………….”
“รู้ตัวไหมว่าคุณไม่ละสายตาไปจากผมเลย”
“………………………………………………….”
“ไม่ว่าผมจะเดินไปไหนจะทำอะไรคุณมองผมตลอด”
“…………………………………………………..”
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“…………………………………………………..”
ทิมว่าแล้วว่าพอร์ชต้องดูออก ทิมยอมรับว่าวันนี้ความรู้สึกของเขามันมากกว่าทุกครั้ง มันมากจนเขาเองแทบจะควบคุมไว้ไม่อยู่ มันเป็นตั้งแต่ที่ร้านของคุณพิมและต้องมาเจออีกหลายๆ คนที่งานแต่งวันนี้ คำพูดของเพื่อนพอร์ชเขาเองก็ได้ยินทุกประโยค แต่งงาน ภรรยา ลูก ครอบครัว ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาไม่อยากได้ยินเรื่องแบบนี้อีกแล้ว
ไม่รู้ตัวเลยว่าความรู้สึกความอยากเป็นเจ้าของในตัวพอร์ชมันมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่มันก็ไม่รู้จะแสดงออกยังไงเพราะเราทั้งคู่ไม่ได้เป็นอะไรกันเลยจะให้บอกตรงๆ มันก็พูดไม่ได้ เลยต้องยกเกมขึ้นมาเป็นข้ออ้าง ทิมยกมือขึ้นจับแก้มพอร์ชเบาๆ จนพอร์ชต้องเอียงหน้ามาจูบลงบนมือ
“กลัวพอร์ชหายมั้ง”
“หาย? ผมจะหายไปไหน”
“หายไป..ไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว”
พอร์ชขมวดคิ้วเมื่อได้ฟังถึงจะไม่ค่อยเข้าใจแต่ก็เดาได้ว่าวันนี้คุณทิมมีเรื่องไม่สบายใจแต่ไม่ยอมบอกให้เขารู้ ขนาดตอนนี้ถึงปากจะยิ้มแต่ตาของคุณทิมก็ไม่ได้ยิ้มตามไปด้วย ดวงตากลมโตที่เขาเห็นอยู่ทุกวันดูไม่สดใสเอาซะเลย
“ตอนนี้ผมก็อยู่กับคุณ..ทับทิม”
คำพูดของพอร์ชทำให้ทิมยิ้มบางๆ เขาไม่รู้ว่าพอร์ชพูดด้วยความรู้สึกแบบไหน แต่ตอนนี้วินาทีนี้ พอร์ช พชร อยู่ตรงหน้าเขาจริงๆ เพราะความใกล้ชิดหรืออาจจะเป็นเพราะบรรยากาศที่ทำให้ทุกอย่างเป็นใจไม่มีเสียงพูดคุยกันอีกมีแค่สายตาที่มองกันอยู่อย่างนั้น อ้อมแขนกอดกระชับกันจนแนบชิด ต่างคนต่างรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่แต่ไม่มีใครถอยหนีไปไหน พอร์ชค่อยๆ ก้มลงไปหาคนที่นั่งอยู่บนตักลองแนบจูบลงไปเบาๆ คล้ายจะขออนุญาต
“ถ้าไม่ได้ผมจะหยุ….”
ยังไม่ทันจะพูดให้จบประโยคทิมก็เป็นฝ่ายเริ่มก่อนและไม่ใช่แค่เพียงแนบจูบแบบที่พอร์ชทำ สองแขนที่วางพาดไหล่กว้างอยู่กลายเป็นกำเสื้อเชิ้ตไว้แน่นเมื่อพอร์ชเองเริ่มเป็นฝ่ายที่กลับมาคุมเกม ปากบางที่เขากำลังสัมผัสอยู่ตอนนี้มั่นนิ่มซะจนเขาอยากจะกดจูบลงไปแรงๆ แต่เขาก็ต้องใจเย็นมากกว่านี้เสียงสัมผัสของริมฝีปากของทั้งคู่ดังไปทั่วทั้งรถ พอร์ชผละออกมาเพียงนิดให้คุณทิมได้พักหายใจเพราะต่อจากนี้เขาจะเอาจริง
“อื้อออ…พอร์ชเดี๋ยว”
ยังไม่ทันจะได้พักพอร์ชก็รั้งแผ่นหลังทิมให้รับจูบที่สองต่อแต่ครั้งนี้มันลึกซึ้งกว่าครั้งแรก มันไม่ใช่สัมผัสกันแค่ภายนอกเท่านั้น พอร์ชแนบจูบก่อนจะไล้มือไปตามแก้มของทิมคล้ายจะบอกให้ผ่อนคลาย และเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติลิ้นร้อนก็แกล้งให้อีกฝ่ายไล่ตามไม่ทัน ทั้งหยอกทั้งล้อจนทิมต้องสอดมือเข้าไปในกลุ่มผมสีดำเมื่อจูบครั้งนี้ทำให้เขาสั่นไปทั้งตัว บางครั้งก็อ่อนโยนจนทิมแทบจะทนไม่ไหวแต่แค่เพียงไม่นานก็กลับมาร้อนแรงจนต้องทุบไหล่หนาตรงหน้าให้เบาแรงลงบ้างไม่อย่างนั้นเขาต้องตายแน่ๆ
พอร์ชเองยอมรับว่าตอนนี้เขาแทบจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ไม่ได้อีกแล้ว ทับทิม นพจินดาน่ารักจนเขาอยากจะกอดให้จมอก ยิ่งตอนที่ปากบางๆ ที่กำลังจูบตอบเขานี่มันทำให้เขาแทบคลั่งไหนจะลิ้นเล็กที่พยายามจะต้อนเขาให้จนมุมนี่มัน…ให้ตายเถอะแต่ถึงจะอยากให้จูบครั้งนี้ยาวนานจนไม่อยากให้หยุดแต่พอร์ชก็กลัวว่าคุณทิมจะขาดอากาศไปซะก่อนเพราะนี่ก็นานมากแล้วที่เขายังไม่หยุดจูบคนที่นั่งหน้าแดงอยู่บนตัก และก็ดูท่าอีกฝ่ายจะทนไม่ไหวแล้วเหมือนกันถึงได้กำเสื้อเขาแน่นขนาดนี้
กว่าจะตัดใจยอมปล่อยให้คุณทิมเป็นอิสระได้ก็หลายนาที พอร์ชมองคนที่นั่งหอบน้อยๆ สองแก้มแดงแจ๋ไม่รู้ว่าเพราะกำลังเขินหรือเหนื่อย ปากบางแดงช้ำเพราะจูบที่ยาวนานพอเห็นแบบนั้นก็อดใจไม่ไหวอีกเลยต้องก้มลงไปจูบเบาๆ พอทำอย่างนั้นก็นึกว่าจะโดนดุแต่คุณทิมกลับจูบตอบ ทุกอย่างมันน่ารักจนพอร์ชต้องจูบไปยิ้มไป มีเปลี่ยนไปหอมแก้มขาวๆ แล้วก็วกกลับมาจูบต่อ เสื้อเชิ้ตสีขาวที่คุณทิมใส่หลุดลุ่ยจนเห็นไหล่ขาวๆ พอร์ชเลยไล่จูบจากแก้มไปที่ลาดไหล่แล้วแกล้งจูบแรงๆ จนอีกฝ่ายต้องเอียงคอเพราะรู้สึกจั๊กจี๊
“ถ้าไม่หยุดตอนนี้ผมว่าเริ่มอันตรายแล้ว”
“จูบนานขนาดนี้ได้ยังไง”
“นานกว่านี้ยังได้ถ้าเป็นทับทิม”
พอร์ชเงยหน้าขึ้นมาแล้วแนบหน้าผากกับคนตรงหน้า ก่อนที่ทิมหลับตาลงเมื่อพอร์ชแนบจูบบนหน้าผากขาวสัมผัสที่อ่อนโยนทำให้ทิมยิ้มออกมามันเป็นรอยยิ้มที่เขาอยากยิ้มจริงๆ ไม่ใช่แกล้งยิ้มที่ทำมาตลอดทั้งวัน เขาไม่รู้ตอนนี้ระหว่างเราสองคนมันคือความสัมพันธ์แบบไหน ความรู้สึกของพอร์ชมันมีความรู้สึกรักอยู่บ้างไหมหรือจริงๆ ทุกอย่างมันอาจจะเป็นแค่สถานการณ์พาไปเท่านั้น
ยิ่งเราใกล้ชิดกันขนาดนี้มันเลยกลัวว่าถ้าทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่คิดจูบที่เกิดขึ้นในวันนี้มันจะเป็นแค่เหตุการณ์ที่บังเอิญเกิดขึ้นเท่านั้น คงเพราะอารมณ์อ่อนไหวมีมากกว่าทุกวันทิมเลยควบคุมทุกอย่างไว้ไม่ได้อีกแล้ว หยดน้ำตาที่ไหลลงมาทำให้ทิมต้องรีบยกมือปาดมันออกเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะเห็น คำถามที่ทิมอยากจะถามออกไปแต่มันก็กลัวว่าคำตอบที่ได้ยินไม่ใช่อย่างที่คิด.. และถ้ามันเป็นอย่างนั้นเขายังไม่รู้เลยว่าเขาจะต้องทำยังไง….พอร์ช เราเลิกเล่นเกมกันได้ไหม?
ผมคิดว่า..ผมกำลังตกหลุมรักคุณ
TO BE CON
หายไปสามชาติเศษพี่ทิมกลับมาแล้วค่าาาาา
#อัญมณีที่รัก #ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่
twitter @ribbinbo
-
:pig4: :pig4: :pig4:
อ่าว.....ทับทิมจะแพ้เหรอเนี่ย?
-
เปิดใจคุยกันเถอะ สารภาพรักกันสักที ฮื่อออ สงสารทับทิม :sad11:
-
ทับทิมน้ำตาหยดแล้วพอร์ชชชชช
:hao5: :hao5:
ชัดเจนหน่อยได้มั้ย
เรื่องพิมก็ด้วย ฮื่อออ
ดีใจที่กลับมา อย่าหายไปอีกน้าา
-
โง้ย~~~ เล่นเกมกันจนปวดใจแทนน้องทิม
ตาพอร์ชก็ไม่ได้รู้เรื่องเล้ยยยย เฮ้อ~~~
-
พอร์ชไม่ชัดเจนอะไรเลย เดี๋ยวมีเรื่องเพื่อนคิดไม่ซื่อมาอีก
ฉันจะฟ้องลูกเพื่อนแม่
-
:pig4:
-
จะแพ้หรือชนะ แต่ถ้าได้อยู่ด้วยกันก็ถือว่าคุ้มที่จะได้เล่นเกมส์นี้แล้ว
-
:pig4:
o13
-
เลิกเล่นเกมส์กันเถอะ รักก็บอกไปเลย :กอด1:
-
น้องทิมลูกกกกก นังพอร์ชถ้าไม่ชัดเจนก็ไม่ต้องมาทำแบบนี้
-
คนรู้สึกมากกว่าก็เจ็บกว่าทั้งนั้นแหละ
ขอเบิกตัวแก๊งลูกเพื่อนแม่ค่า :hao5: :hao5:
พอร์ชนี่มีทั้งความฝันคนในใจ ทิมจะไม่มั่นใจก็ไม่แปลก
ถ้าเทียบกับทิมที่มีแต่แก๊งลูกเพื่อนแม่กับคนเข้ามาแล้วผ่านไป ก็นะ :ling2: :ling2:
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
สงสารทับทิมม พี่เค้าบอบบางเรื่องความรัก
ถ้าพอร์ชยังไม่แน่ใจตัวเองอย่าทำร้ายทับทิมของเรา
ไม่งั้นจะให้แก๊งค์เพื่อนแม่จัดการนะคะ
-
ทับทิมได้คำตอบแล้ว เหลือแต่พอร์ชที่ต้องตอบตัวเองให้ได้
-
o18 สงสารน้องทิม
-
อึดอัดแทนอ่ะ สงสารคุณทิม
-
:เฮ้อ: ยังไม่คิดเลิกเล่นเกมส์กัรอีกหรอ
-
มีความรู้สึกว่าพอร์ชจะไม่เลือกน้องทิม และทิมคงเศร้าเสียใจอย่างแรง เดาจากความลังเลไม่แน่ใจของพอร์ชและความที่นางแคร์พิมมาก ๆ ด้วย ซึ่งตอนนี้พิมโสดด้วยสิ
-
พอร์ชเธอจะทำทับทิมเสียใจไม่ได้นะ o18
-
แงงงง พี่ทิมมม อีดอัดมากๆแน่ๆ :sad4: :sad4:
คนที่รู้สึกมากกว่าก็เจ็บกว่า
อยากให้พอร์ชเคลียร์ความรู้สึกตัวเองแล้วหันหน้าคุยกันนะะ :mew2: :mew2:
-
จะไหวมั้ย
-
พี่จ๋าาาา น้องรออ่านเรื่องนี้ที่ท่าน้ำทุกวันเลย
:sad4: :sad4: :sad4:
-
รออัพอยู่นะคะ :mew2:
:katai1:
-
ทับทิมลูกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก น่าฟัดจิ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง :กอด1:
-
Jewelry Design
#อัญมณีที่รัก
ผมออกแบบแหวนแต่งงานให้คนอื่นมามากมาย
คงมีแค่คนเดียวที่ผมจะไม่ได้ออกแบบแหวนแต่งงานให้
คนๆ นั้นก็คือตัวผมเอง…
- นพจินดา วรโชติเมธี –
- CH.11
Black Spinel
TIM : ประชุมบ้านกู
“กูนึกว่ากูอ่านไลน์ผิดตอนที่มันขึ้นว่านัดประชุมในกรุ๊ปลูกเพื่อนแม่ อ่านชื่อคนส่งสิบรอบ”
“ไอ้มิลถึงกับโทรศัพท์ร่วง”
“กูยืนค้างอยู่หน้ากล้องนานมากจนทุกคนทัก”
“กูเป็นคนส่งแล้วมันทำไม”
พอคนมีอำนาจกว่าหัวหน้าแก๊งว่าอย่างนั้นเบนก็รีบถลาเข้ามาหาพร้อมกับบอกว่าไม่เป็นไรเลยทำท่าทางออดอ้อนจนทิมอยากถีบให้มันกระเด็น ที่จริงเรื่องนัดประชุมกลุ่มเป็นเรื่องปกติของแก๊งลูกเพื่อนแม่อยู่แล้ว เวลาที่ต้องการคำปรึกษาหรือเวลาที่เจอเรื่องไม่สบายใจ และก่อนหน้านี้คนที่นัดประชุมกลุ่มบ่อยที่สุดก็คือไอ้หัวหน้าแก๊งอย่างรามิล
ตั้งแต่ตอนจีบต้นไม้ก็นัดประชุมเป็นว่าเล่น ประชุมแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมงหอบผ้าหอบผ่อนมานอนบ้านไอ้มิลกันหมด นอกนั้นก็เป็นไอ้เบนที่นัดแดกเหล้าหลังๆ ก็ฝากฝังให้ดูแลคีตาเพราะเบนบินไปทำงานที่อเมริกมากว่าอยู่ไทย ส่วนคินนัดประชุมเรื่องเรื่องงานที่ทำอยู่ไม่ค่อยมีเรื่องอื่น ยกเว้นทิมคนเดียวที่ไม่เคยนัดประชุมกลุ่มเลย สักครั้ง
และนี่เป็นครั้งแรก..
ทุกคนคิดว่าถึงมีปัญหาทิมก็สามารถแก้ได้โดยที่พวกเขาสามคนไม่ต้องยื่นมือเข้าไปช่วย ก็ทับทิม นพจินดาเก่งที่หนึ่งอยู่แล้ว แต่ครั้งนี้รู้สึกว่าปัญหาที่เจอน่าจะเรื่องใหญ่พอสมควร แต่พอมาถึงก็ยังไม่มีใครรู้ว่าหัวข้อประชุมในวันนี้นั้นเรื่องอะไร
“ทิม เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า”
“ไม่ จริงๆ ก็มี”
“เกี่ยวกับอะไร งานหรือเรื่องอื่น”
“เรื่องอื่นแต่ก็เกี่ยวกับงานด้วยว่ะ”
“เหมือนกูเคยเจอเรื่องแบบนี้มาแล้ว”
“เหตุการณ์คุ้นมากเหมือนตอนไอ้มิลสับสนเรื่องไม้ไม่มีผิด”
“’งั้นกูถามตรงๆ เกี่ยวกับพอร์ชใช่ไหม”
พอคินถามอย่างนั้นทั้งสามคนก็ลองสังเกตทิมที่นั่งนิ่งอยู่ตรงโซฟา พอเห็นท่าทางที่แปลกไปของเพื่อนสนิท คิน เบน และรามิลได้แต่หันมามองหน้ากันพวกเขาเดาไว้แล้วว่าเรื่องที่ทิมเรียกประชุมจะต้องเกี่ยวกับสถาปนิกเจริญกิจธาราคนนั้น รามิลเลยลุกมานั่งข้างๆ ก่อนจะคว้าเอาตัวทิมเข้ามากอดไว้
“มึงรู้ใช่ไหมทิมถึงกูจะเป็นห่วงมึงมากๆ แต่กูก็ไม่เคยเข้าไปยุ่งเรื่องความรักของมึงเพราะอยากให้มันเป็นเรืองของคนสองคน”
“บางทีมันอาจจะเป็นแค่เกมๆ หนึ่งก็ได้”
“วันนี้เราจะตัดเรื่องเกมออกไปก่อน ถ้าเรื่องมึงกับพอร์ชไม่มีคำว่าเกมมาเกี่ยวข้องตอนนี้มึงรู้สึกยังไงกับพอร์ช”
“……………………………………………..”
“ชอบไหม”
“ชอบ”
“รักหรือยัง”
“แล้ว”
“แล้วพอร์ช?”
“ไม่รู้เลยกูไม่รู้อะไรเลยมิล ”
ทั้งสามคนยอมรับว่าไม่เคยเห็นทับทิม นพจินดาเป็นแบบนี้มาก่อนเขาชินกับภาพเด็กผู้ชายมัดจุกหน้าตาน่ารักตัวแสบของกลุ่ม รามิลยกมือขึ้นมากอดทิมที่ซบอกอยู่ตอนนี้ ทิมไม่ได้ร้องไห้แต่ดวงตาก็ดูเหนื่อยล้าจนน่าใจหาย รามิลเองก็พอรู้ว่าพอร์ช พชร วางแผนเรื่องครอบครัวไว้แบบไหนทิมเองก็เคยเล่าให้ฟัง ก็เข้าใจพอร์ชนะเพราะกว่าที่เขาจะรู้ตัวและยอมรับว่ารักต้นไม้เขาก็ใช้เวลาเหมือนกัน
“เท่าที่กูเห็นพอร์ชก็น่าจะรู้สึกไม่ต่างจากมึงเลยนะ แค่มึงกับพอร์ชไม่เคยได้พูดกันตรงๆ”
“กลัวว่าจะเป็นแค่หลงมากกว่า มึงรู้ใช่ไหมถ้าพอร์ชเลือกกูความฝันที่พอร์ชฝันไว้จะหายไปหมดเลย ”
“ทับทิมที่กูรู้จักไม่เคยกลัวอะไรเลยนะ”
“กูเป็นแบบนี้ได้ยังไงวะ”
“เรื่องความรักใครๆ ก็อ่อนแอทั้งนั้น กูเมาหัวราน้ำร้องไห้ทุกวันตอนเลิกกับฝ้าย และเหงาแทบตายตอนที่ต้องห่างจากต้นไม้ ไอ้เบนร้องไห้จะเป็นจะตายเรื่องพี่จันทร์เจ้า ซึมเป็นหมาอดข้าวตอนที่ทะเลาะกับคีตา มันไม่แปลกเลยทิมถ้ามีความรักแล้วจะอ่อนแอ”
“เดือนหน้างานของเจริญกิจธาราจะเสร็จแล้ว”
“แล้วของพอร์ช”
“แหวนแต่งงาน จนถึงตอนนี้เครื่องประดับของพอร์ชยังคงเป็นแหวนแต่งงานไม่เคยเปลี่ยนไปเลย แหวนแต่งงานต้องมีสองวง ถ้าอีกวงไม่ใช่ของกู..ยังไม่รู้เลยว่ะว่าจะต้องออกแบบด้วยความรู้สึกแบบไหน”
“ทิม”
“ตลกดีถ้าต้องออกแบบแหวนแต่งงานให้คนที่ตัวเองรักให้เขาไปสวมให้คนอื่น”
รามิลยกมือลูบศีรษะทิมเบาๆ เบนกับคินได้แต่ถอนหายใจถึงเขาจะห่วงทิมมากแค่ไหนอยากจะให้ทิมถอยออกจากเกมนี้ใจจะขาด ในใจลึกๆ ก็ไม่อยากให้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับพอร์ชนอกจากเรื่องงาน แต่เขาก็รู้อีกนั่นแหละว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย ทิมมีความสุขเวลาอยู่กับพอร์ชและจะให้อยู่ดีๆ จะตัดใจแล้วหายออกไปจากชีวิตก็ไม่ได้อีกเหมือนกัน
“จะเกิดอะไรขึ้นมึงยังมีแก๊งลูกเพื่อนแม่ที่อยู่กับมึง ไม่ว่ามึงจะเจอเรื่องแบบไหนพวกกูสามคนจะปกป้องมึงเอง เหมือนตอนเด็กๆ ที่เราเล่นกันมีมึงเป็นเจ้าชายน้อย กูเป็นองครักษ์ ไอ้เบนเป็นทหาร และก็มีไอ้คิน”
“เป็นลูกกระจ๊อก”
“เออ ตำแหน่งกูตอนห้าขวบกับตอนนี้ก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ถ้ามันทำมึงร้องไห้เดี๋ยวกูไปจัดการให้เองพังบ้านสามร้อยล้านมันเลยดีไหม หมั่นไส้ทำตัวเหมือนหล่อมาก”
คินขยับตัวมานั่งตรงหน้าทิมก่อนจะผลักหัวกลมๆ ที่มัดจุกนั่นเบาๆ สำหรับภาคิน ทับทิม นพจินดาคือเพื่อนคนแรกในชีวิตเพราะเราอยู่บ้านข้างกัน ครั้งแรกที่เขาเจอทิมคือไอ้เด็กตัวเท่าตุ๊กตาหมีกำลังเกาะรั้วมองเขาเล่นรถบังคับ ตอนแรกนึกว่าเด็กผู้หญิงหน้าตาบ๊องแบ้วเกินจะเป็นเด็กผู้ชาย เห็นยืนมองอยู่นานเลยยื่นรถคันเล็กๆ ให้นึกว่าอยากเล่นแต่มันก็ขว้างไปไหนก็ไม่รู้
ดูมัน.
ตั้งแต่นั้นมาทิมก็ข้ามรั้วมานั่งเล่นด้วยกัน คินก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาต้องคอยดูแลเพื่อนตัวจิ๋วลูกเพื่อนแม่ข้างบ้านนี่ด้วยอายุก็เท่ากันแท้ๆ รู้แค่ว่าขาสั้นเดินช้าก็ให้ขี่หลัง มีขนมอร่อยๆ ก็แบ่งให้มันกินหมด พอเข้าอนุบาลก็ต้องคอยสะพายกระติกน้ำให้ ใครมาแกล้งก็ต้องคอยปกป้อง สารพัดสิ่ง
แต่สิ่งตอบแทนทีได้จากทิมในวัยเก้าขวบคือการ์ดใบเล็กๆ ลายมือยึกยือจนแทบอ่านไม่ออกเขียนไว้ว่า เขา เบน และรามิลคือเพื่อนที่ดีที่สุด พอโตมาก็ได้สร้อยข้อมือประจำแก๊ง จนถึงตอนนี้ทิมก็ยังคงเป็นคนออกแบบแหวนคู่หรือแหวนแต่งงานให้แก๊งลูกเพื่อนแม่ทุกคนตามที่สัญญาไว้
ทับทิมของพวกเขาไม่สมควรที่ต้องร้องไห้เลย
ลูกกระจ๊อก ทหาร และองครักษ์ก็อยากให้เจ้าชายน้อยได้เจอความรักที่ดีๆ เหมือนกัน
Jewelry Design
“กำไลข้อเท้าน้องฟอร์ดเสร็จแล้วนะครับ ผมเห็นว่ามันน่ารักดีเลยทำสร้อยข้อเท้าให้ด้วย”
“หลานผมชอบแน่ใส่มันสองข้างเลย”
“แบบสร้อยคอของคุณอัญชัญก็แก้แล้วผมเปลี่ยนจี้ให้ด้วยผมว่าอันนี้น่าจะเข้ากับตัวสร้อยมากกว่า”
“โอเคครับเดี๋ยวคุณทิมส่งแบบให้ผมเลย ผมบอกน้าอัญชัญเองไม่รู้ว่าตอนนี้ไปเชียงรายหรือเปล่า”
“ของทุกคนในเจริญกิจธาราเสร็จหมดแล้วเหลือแค่แหวน..”
“ผมขอแวะหาพิมก่อนได้ไหมครับ คุณทิมหิวหรือเปล่า”
ทิมเงียบลงก่อนจะพยักหน้าเมื่อพอร์ชเลี้ยวรถไปยังร้านเบเกอรี่ที่เขาคุ้นเคยดีทั้งๆ ที่รู้ว่าคุณพิมเพิ่งจะเลิกกับแฟนมาอาการก็คงน่าเป็นห่วง ทิมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่นิสัยไม่ดีมากๆ รู้ทั้งรู้ว่าช่วงนี้คุณพิมคงต้องการกำลังใจจากเพื่อน พอร์ชถึงได้แวะมาหาทุกวัน เขาไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่าแต่สำหรับพอร์ชคุณพิมน่าจะเป็นเพื่อนคนสำคัญมากๆ ถึงได้เป็นห่วงขนาดนี้
“กินข้าวบ้างหรือเปล่า”
“กินแล้วค่ะถามเป็นหมอเลยเช้ากลางวันเย็นก่อนนอน”
“สามคำไม่เรียกว่ากินนะ”
“วันนี้หนึ่งจานถ้วน….แล้วทำไมคุณทิมไม่เข้ามาด้วย”
“เพิ่งเอารูบี้ไปเช็คร่างกายมาร้านห้ามเอาสัตว์เลี้ยงเข้านี่”
“หมาเหรอ”
“ชินชิลลารู้จักไหม”
“รู้จักที่มันเหมือนหนูตัวส้มๆ ในการ์ตูนพิมอยากเห็นขอออกไปดูหน่อย”
เจ้าของร้านขนมวิ่งออกไปหน้าร้านที่มีคุณทิมยืนถือกระเป๋าใส่เจ้ารูบี้ไว้ พอร์ชเลยต้องเดินตามออกมาด้วยพอเห็นพิมกรี๊ดกร๊าดกับเจ้ารูบี้แบบนี้ได้พอร์ชก็เบาใจขึ้นมาบ้างก่อนหน้านี้ซึมทั้งวันเอาแต่นั่งดูรูปไอ้กรณ์แล้วก็ร้องไห้ ท่าทางพิมจะชอบเจ้ารูบี้มากเอาแต่บอกว่ามันน่ารักทิมเลยเอาออกมาจากในกระเป๋าแล้วให้พิมลองอุ้ม
“น่ารักมากพิมอยากเลี้ยงแต่แพงจัง”
“อย่าเลยทำขนมไปเถอะ”
“เอ๊ะ..ทำไมๆมีปัญหาอะไรนายพอร์ช”
“รูบี้ทำหน้าเบื่อพิมแล้ว”
พอร์ชรับเจ้าชินชิลลาสีขาวมาอุ้มไว้เองท่าทางสนิมสนมแถมเจ้ารูบี้ดูจะคุ้นเคยกับพอร์ชมากทีเดียวไม่มีดิ้นหนีไปไหนยอมนั่งนิ่งๆ บนฝ่ามือพอโบว์เล็กๆ ที่ใส่ไว้ตรงคอเบี้ยวคุณทิมก็เข้ามาจัดให้มันตรง มะรุมมะตุ้มกันสองคน ตัวพิมเองไม่รู้เหมือนกันว่าความสัมพันธ์ของพอร์ชกับคุณทิมมันเป็นแบบไหนแต่ก็น่าจะไม่ใช่แค่ลูกค้าที่เคยบอกเอาไว้ พอเจ้ารูบี้แต่งตัวเสร็จก็กลับมาซนตามเดิมทั้งพอร์ชทั้งคุณทิมเลยต้องพยายามไม่ให้รูบี้หนีไปไหนช่วยกันจับเจ้าขนฟูกันใหญ่ ภาพตรงมันน่ารักจนพิมต้องยกโทรศัพท์ในมือขึ้นมาถ่ายเก็บไว้
เหมือนรูปครอบครัว..
“เดี๋ยวพอร์ชไปก่อนนะพิม”
“เฮ้ยเอาขนมไปด้วยดิ เอาอะไรเดี๋ยวพิมไปหยิบให้”
“พอร์ชเอาขนมที่มันเป็นช็อคโกแลตแล้วก็เอาที่เป็นสตรอว์เบอรี่ให้คุณทิม เอาพุดดิ้งไหมที่ผมซื้อไว้มันหมดแล้ว เอาคุ้กกี้ด้วยดีกว่าเนยสดนะพิมมีใช่ไหมห้ามให้ฟรีเดี๋ยวพอร์ชเข้าไปจ่าย”
“เดี๋ยวนี้กินคุ้กกี้ด้วย?”
“ของคุณทิมรายนั้นกินขนมพิมได้หมดร้านเลยนะ”
พิมหันไปมองคุณทิมที่กำลังพยายามเอารูบี้เข้ากระเป๋าตามเดิม แต่ท่าทางเจ้าขนฟูสีขาวคงไม่อยากเข้าเลยดิ้นหนีตลอด พอร์ชเลยเข้าไปช่วยมีการขู่ว่าจะตีเล็กน้อยเพราะเจ้ารู้บี้เริ่มซนจนจับไว้ไม่ไหว เจ้าชินชิลลาตัวขาวเลยยอมเข้าไปนั่งจุ้มปุ๊กในกระเป๋าตามเดิม กว่าจะเรียบร้อยก็ทำเอาเหนื่อยอยู่เหมือนกัน ทิมเลยบอกว่าจะไปรอที่รถแทนเพราะยืนอยู่ตรงนี้กลัวรูบี้จะซนอีก จังหวะที่พอร์ชกำลังจะเปิดประตูเข้าไปในร้าน พิมที่เดินตามหลังอยู่เลยเผลอพูดออกมาเบาๆ
“เหมือนพอร์ชกับคุณทิมกำลังเลี้ยงลูกเลยเนอะ ดูเป็นครอบครัวสุขสันต์”
พอร์ชที่เดินอยู่ข้างหน้าหยุดเดินแล้วหันไปมองทับทิมที่ยกกระเป๋าใส่รูบี้แล้วทำท่าทางดุใส่ เดาว่ารูบี้น่าจะวิ่งไปมาอยู่ในกระเป๋าไม่ยอมอยู่นิ่งๆ ประโยคของพิมที่บอกออกมาทำให้พอร์ชยิ้มโดยที่ไม่รู้ตัว
ครอบครัว..
“ยิ้มอะไรคนเดียวน่ากลัวเดินไปจ่ายตังค์”
พอเห็นเพื่อนยืนยิ้มอยู่คนเดียวพิมก็เลยดันหลังคนที่อยู่ข้างหน้าให้เดินเข้าร้านไปเร็วๆ เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นทำให้ทิมเงยหน้าขึ้นมามอง ทิมเองก็ไม่รู้ว่าคุณพิมรู้ความสัมพันธ์ของเขากับพอร์ชหรือเปล่าแต่เอาจริงๆ ถ้ามีใครถามถึงเรื่องนี้เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบว่าอะไรเลยในเมื่อเราสองคน
ไม่ได้เป็นอะไรกัน..
รูบี้ตื่นเต้นกับสนามหน้าบ้านพอร์ชมากดูท่าจะอยากจะกระโจนลงไปวิ่งเล่นใจจะขาด แต่คุณทิมก็สั่งห้ามไว้เพราะสถานที่ไม่คุ้นกลัวว่าจะวิ่งเตลิดหายไปไหน พอร์ชเงยหน้ามองคุณทิมที่อยู่ในชุดอยู่บ้านเสื้อตัวใหญ่แขนตกกางเกงสามส่วนจะว่าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาสามารถเจอกับทับทิม นพจินดาด้วยชุดอยู่บ้านขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เมื่อตอนแรกคุณทิมอยู่ในชุดทำงานแม้กระทั่งวันหยุด แถมตอนนี้ยังยืนรดน้ำต้นไม้ในบ้านเขาด้วย รดไปบ่นไปเมื่อเห็นว่าต้นไม้บางต้นมันเหี่ยวใกล้ตาย
“ไม่รอดแน่ต้นนี้”
“พรุ่งนี้ก็ออกดอกแล้วครับ”
“ใบเหลืองขนาดนี้ทีหลังไม่ต้องปลูกต้นไม้เลยนะ”
“หรือผมจะไปซื้อกระบองเพชรร้านคุณไม้มาเลี้ยงดีไหม”
“ปลูกอะไรก็ไม่รอดทั้งนั้นสามเดือนมีเวลารดน้ำที”
“หม่าม๊าบ่นใหญ่เลยรูบี้ไปนอนเล่นกับปะป๊าดีกว่าเนอะ”
มีการเนอะแนะกับเจ้าขนฟูสีขาวที่ดูจะเข้าใจที่พอร์ชพูดมีการซบลงบนมือใหญ่ที่อุ้มอยู่น่าหมั่นไส้จริงๆ ทิมเลยแกล้งตวัดสายยางในมือมาทางที่พอร์ชยืนอยู่แน่นอนว่าพอร์ชกระโดดหลบทัน ดีที่ไม่เจ้ารูบี้ร่วงลงพื้น พอเห็นพอร์ชเดินหนีไปทางอื่นแล้วทิมเลยหันมารดน้ำต้นไม้ต่อ แต่แค่เพียงไม่นานแก้มขาวด้านขวาก็ถูกหอมเต็มแรงแก้มนุ่มบุ๋มลงจนทิมต้องยอมทิ้งสายยางแล้วยกมือขึ้นมาดันตัวพอร์ชไว้
“หอมคนขี้บ่นก่อนเลิกรดน้ำต้นไม้แล้วมานอนเล่นกันครับ”
นอนเล่นเหมือนอยู่ชายหาดบางแสนเตียงผ้าใบขนาดใหญ่ถูกลากมาวางกลางสนามหญ้า หมอนนุ่มนิ่มสองใบขนมนมเนยพร้อมเสร็จสรรพทิมได้ยืนมองเจ้าของบ้านตบหมอนปุบๆ ก่อนจะผายมือให้เขามาลองนั่งเล่น ดีที่วันนี้แดดไม่ร้อนไม่งั้นโดนเผาตายไปแล้ว
“เหมือนมาปิคนิค”
“อยากทำนานแล้วแต่ผมไม่ค่อยมีเวลาเลย ถ้าไม่มีงานผมก็นอนอยู่ในห้องคนเดียว”
“แล้ววันนี้นึกยังไงถึงอยากนอนเล่นแบบนี้”
“เพราะมีคุณทิมอยู่ด้วย”
ทิมเงยหน้าขึ้นมามองคนพูดที่ยิ้มให้แล้วยื่นหน้ามาจูบเบาๆ หนึ่งทีก่อนจะขยับตัวให้ทิมนอนลงข้างๆ พอร์ชหยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้มาถือไว้พอทิมเห็นหน้าปกก็หัวเราะออกมาเพราะมันเกี่ยวกับฮวงจุ้ย พอได้ยินมาบ้างมาสถาปนิกมักจะมีปัญหากับเรื่องนี้อยู่บ่อยๆ เคยได้ยินพอร์ชบ่นเรื่องนี้เหมือนกันแต่ก็ไม่คิดว่าจะจริงจังถึงขนาดไปซื้อหนังสือมาอ่าน
“ห้ามหัวเราะผมศึกษาไว้ไปต่อสู้กับลูกค้า”
“อ่านแล้วเข้าใจเหรอไง”
“ก็พอรู้เรื่องเวลาอธิบายให้ลูกค้าฟังผมก็ดูฉลาดขึ้นมาหน่อย”
“ปัญหาใหญ่เหมือนกันเนอะ”
พอร์ชปิดหนังสือแล้วเริ่มเล่าเรื่องที่ทะเลาะกับลูกค้าเรื่องฮวงจุ้ยให้ฟัง พอเล่าเรื่องหนึ่งก็เริ่มย้อนไปตั้งแต่สมัยเรียนหลากหลายเรื่องราวที่ทิมได้ฟังก็พอรู้ว่าพอร์ชเองก็น่าจะเป็นเด็กแสบพอสมควร น่าจะประเภทเดียวกับคินรายนั้นวีรกรรมยาวเหยียดเป็นหางว่าว ทิมมองคนที่เล่าเรื่องไปยิ้มไปเขาชอบช่วงเวลาแบบนี้อาจเป็นเพราะระหว่างเราการเริ่มต้นมันไม่ได้เหมือนคู่อื่นเลยไม่เคยรู้เรื่องส่วนตัวของกันและกันเลยสักนิด
“คนแตกตื่นกันทั้งคณะตอนเห็นผมนั่งอยู่บนหลังคา”
“ดีนะที่เขายังให้คุณเรียนต่อไม่จับส่งโรงพยาบาล”
“คุณทิมนอนซบอกฟังเรื่องที่ผมเล่าตาแป๋วเลยน่ารัก”
“กำลังฟังเรื่องคนบ้าปีนหลังคาคณะอยู่”
มีการก้มลงมาจูบหน้าผากขาวๆ อีกรอบจนทิมต้องดันตัวไว้เพราะกลัวว่าจะล้มกลิ้งไปที่พื้นกันทั้งคู่ ต่างคนต่างผลัดกันเล่าเรื่องในสมัยเด็กพอร์ชหัวเราะจะเป็นจะตายเมื่อทิมเล่าเรื่องของแก๊งลูกเพื่อนแม่ให้ฟัง เพราะบรรดาแม่ๆ สนิทกันเลยจับลูกแต่งตัวเหมือนกันตั้งแต่เด็ก เวลาซื้อชุดก็จะซื้อสี่ชุดทุกคนเลยเข้าใจผิดว่าเป็นแฝดสี่
ไอ้คินกับเบนเคยแหกปากร้องไห้เพราะไม่อยากใส่เสื้อดราก้อนบอล แต่เพราะไอ้รามิลชอบการ์ตูนเรื่องนี้เป็นชีวิตจิตใจเลยบังคับทุกคนใส่ ทิมหยิบไอแพดขึ้นมาวาดงานที่ค้างไว้พร้อมกับเล่าเรื่องไปด้วย แบบเครื่องประดับตรงหน้าทำให้พอร์ชมองอย่างสนใจ แต่ที่เขาสนใจมากกว่าแบบเครื่องประดับก็คือแบบ สมุดปกสีน้ำตาลเรียบๆ ที่วางอยู่ในบนตัก
“ผมเห็นคุณทิมถือสมุดเล่มนี้ตลอดเลยบางครั้งก็เห็นคุณวาดรูปในนี้”
“เอาจริงผมชอบวาดในสมุดมากกว่าไอแพด เล่มนี้ผมวาดทุกอย่างที่สำคัญ ถ้าผมวาดอะไรลงไปในเล่มนี้แสดงว่ามันสำคัญ”
“สำคัญ?”
“ครับ อย่างเช่นผมไม่เคยคิดจะออกแบบแหวนแต่งงานตัวเองแต่ถ้าผมวาดลงไปในนี้แปลว่าผมรักคนที่เป็นเจ้าของแหวนมากๆ”
“……………………………………”
พอร์ชเงียบไปเมื่อได้ยินประโยคที่ทิมตอบกลับมาใบหน้าน่ารักของคุณทิมยังคงยิ้มให้เขาอยู่อย่างนั้นพร้อมกับกอดสมุดเล่มนั้นไว้แนบอกท่าทางเหมือนเด็กหวงของทำให้พอร์ชรู้สึกเอ็นดูทั้งๆ ที่อีกฝ่ายอายุมากกว่าแท้ๆ พอร์ชเลยกอดกระชับให้แน่นขึ้นพร้อมกับหันไปจูบตรงข้างขมับเบาๆ
“ผมอยากฟังเรื่องอัญมณีอีก”
“ความเชื่อน่ะเหรอ”
“ครับ”
“เอาจริงๆ มันก็เหมือนเรื่องฮวงจุ้ยที่คุณพอร์ชกำลังอ่าน บางครั้งความเชื่อเรื่องอัญมณีก็มีผลต่อการออกแบบ”
“เรานี่เจอเหมือนกันเลย”
“เมื่อก่อนผมคิดว่าเครื่องประดับแค่สวยก็พอแล้วครับ แต่พอเจอลูกค้าเยอะๆ ก็เริ่มรู้ว่าบางทีคนเราใส่เครื่องประดับเพื่อเป็นสัญลักษณ์ของความรัก บางคนใส่เพื่อแก้เคล็ด เพื่อความสบายใจ”
“…………………………………………..”
“แหวนแต่งงานพี่พลอยเป็น พลอยสีน้ำเงิน Blue Sapphire ผมเลือกให้พี่พลอยเอง พี่พลอยกับพี่ดลคบกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหา’ลัยทั้งสองคนไม่เคยทะเลาะกันเลย ขนาดไปเรียนป.โทก็เรียนคนละประเทศแต่ก็ยังรักกันดี ”
“แล้วทำไมถึงเป็น Blue Sapphireล่ะครับ”
“ชาวเปอร์เซียเรียกว่า หินที่มาจากฟ้า เพราะมันมีสีน้ำเงินและก็เป็นสัญลักษณ์ของของความจริงใจ”
“พี่ชายสองคนคุณก็ต้องเป็นคนออกแบบให้ด้วยแน่ๆ ”
“ครับ..แหวนแต่งงานของพี่เพชรก็ เพชรนั่นแหละครับเรียบง่ายและสวยงาม แหวนเพชรมีความหมายว่ารักนิรันดร์และความรักที่ไม่มีวันสิ้นสุด”
“ความหมายดีจัง”
“ส่วนพี่หยก คิดอยู่นานว่าจะให้แหวนหมั้นเป็นหยกดีไหมมันดูแปลกๆ ใช่ไหมถ้าจะให้คู่หมั้นใส่แหวนหยก สุดท้ายผมก็เลยเลือกมรกตให้พี่หยกแทน ในอียิปต์หมายถึงอียิปต์ในสมัยก่อนนะเชื่อว่ามรกตเป็นสัญลักษณ์ของชีวิตอมตะ พอมาเป็นเรื่องความรักมรกตเลยเป็นตัวแทนความศรัทธาและความมั่นคงในความรัก”
“แล้วทับทิมล่ะครับ”
“ทับทิมเป็นอัญมณีสีแดง เขาว่ากันว่าสีของทับทิมจะมีพลังช่วยกระตุ้นให้กล้าแสดงออกและกล้าแสดงความรู้สึกรักมากขึ้น และเป็นอัญมณีที่ทำให้สุขสมหวังในความรัก แต่ก็ไม่รู้จริงหรือเปล่า”
“แล้วสำหรับนพจินดา ทับทิมคืออะไร”
“ความรัก ไม่มีความเชื่ออะไรเลยแค่รักเพราะอยากรักและอยากให้เขารักอยากให้อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตผมรักคนยาก ถ้ารักใครแล้วมันคงไม่เปลี่ยนไปง่ายๆ”
“………………………………………………”
ทิมลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับมองหน้าพอร์ชไปด้วยหลายวันมานี้มีสิ่งให้ทิมต้องคิดเยอะไปหมดโดยเฉพาะเรื่องพอร์ช..ความสัมพันธ์ที่เริ่มจากเกมแค่เกมเดียวแต่ทุกอย่างมันกลับถลำลึกจนกลับตัวไม่ได้ ความรู้สึกของทิมเองมันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนมันล้ำเส้นมากเกินไป เขารู้ตัวถ้าเขารักเขาอยากได้ทั้งหมดเขาอยากให้พอร์ชเป็นของเขาคนเดียว แต่เพราะไม่มีใครที่จะเริ่มพูดเรื่องความสัมพันธ์ในตอนนี้มันเลยกลายเป็นความสับสนที่ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง
ไม่ใช่ว่าทิมไม่อยากพูดทุกอย่างที่รู้สึก
แต่ท่าทางของพอร์ชเองไม่มีทีท่าว่าอยากให้ทิมเป็นมากกว่านี้เลย
“จ้องหน้าผมทำไมกันเพราะผมหล่อมากล่ะซิ”
“พอร์ช..งานของเจริญกิจธาราเสร็จหมดทุกอย่างแล้วแบบที่แก้ก็แก้หมดแล้วเหลือแค่แหวนแต่งงานของคุณ เหลือแค่อย่างเดียวพอร์ชอยากให้มันเป็นแบบไหน อยากได้อัญมณีอะไร ”
อยากให้มันเป็นทับทิมหรือเปล่า
นั่นคือสิ่งที่ทิมไม่ได้ถามออกไป..
“คุณทิม”
“แหวนแต่งงานต้องมีสองวงนะคุณรู้ใช่ไหม มันเป็นแหวนที่พอร์ชจะต้องเป็นคนสวมให้กับคนที่พอร์ชรัก”
“………………………………………..”
ทิมรู้ว่าพอร์ชเข้าใจความหมายที่เขาต้องการจะสื่อเขาเลือกเองที่จะไม่ถามออกไปตรงๆ แต่เรื่องแหวนแต่งงานมันก็น่าจะทำให้ตัวทิมเองรู้คำตอบได้เหมือนกัน แต่เหมือนเขาจะพอรู้..เพราะคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเงียบลงและไม่มีคำพูดใดๆ ออกมาคำพูดหยอกล้อหรือล้อเล่นก็ไม่มีเช่นกันราวกับรู้ว่าที่เขาพูดมันหมายถึงอะไรพอร์ชไม่ใช่คนโง่แต่ตอนนี้มีแต่แววตาที่ทิมเองตีความหมายไม่ได้เลยสักนิด
ชอบกันบ้างไหมรักกันบ้างหรือเปล่า
แหวนแต่งงานของคุณจะเป็นทับทิมอย่างที่ผมหวังไว้ใช่ไหม
“พอร์ช”
“………………………………..”
“ถ้ารู้ว่าอยากได้แหวนแบบไหนช่วยบอกให้ผมรู้ทีนะครับ เวลาเหลือไม่มากแล้ว”
“………………………………..”
สุดท้าย..ก็มีแต่ความเงียบที่เป็นคำตอบในตอนนี้
ทิมเขยิบตัวออกจากพอร์ชก่อนจะค่อยๆ ปิดสมุดหน้าปกสีน้ำตาลที่อยู่บนตักแล้ววางมันลงข้างตัวสงสัยเขาคงจะไม่มีโอกาสหยิบมันขึ้นมาอีกแล้ว ไอแพดในมือเลือกที่จะเปิดแบบแหวนแต่งงานที่เขาเคยออกแบบไว้ขึ้นมาดู ทิมไม่ได้หันไปมองว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไรอยู่เพียงแค่พูดบางอย่างขึ้นมาให้พอร์ชได้ยินก็เท่านั้น
“ไม่ว่าใครจะเป็นเจ้าของแหวนแต่งงานอีกวงของคุณ ผมก็ยังจะเป็นคนที่ออกแบบแหวนให้คุณนะพอร์ช ผมสัญญาว่าผมจะออกแบบให้สุดฝีมือ”
และด้วยหัวใจของผม
มีเพียงแต่ความเงียบระหว่างเราหน้าจอไอแพดของทิมขึ้นตัวสีแดงเตือนว่างานของเจริญกิจธาราใกล้จะเสร็จสิ้นในไม่ช้า และแน่นอนว่าไม่ใช่แค่งานมันรวมถึง เกมที่เราสองคนกำลังเล่นอยู่ด้วย
ถ้ารู้ว่าตอนสุดท้ายแล้ว เขาจะเป็นฝ่ายแพ้
ถ้ารู้ว่าตอนสุดท้ายแล้ว เขาจะเป็นแค่คนเดียวที่ต้องเจ็บ
ถ้ารู้ว่าสุดท้ายแล้ว เขาจะเป็นฝ่ายที่ตกหลุมรัก
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ทิมจะไม่กดปุ่ม Start เล่นเกมนี้เลย
ตอนนี้สิ่งที่ทำได้ก็เหลือแค่รอเวลาให้ Game over ก็แค่นั้น
TO BE CON
บ้านพังแน่นายพอร์ช...
จริงๆ มันยาวกว่านี้แต่คิดว่าตัดไปตอนหน้าเลยดีกว่าค่ะ เพราะมันหนักหนาสาหัส T_T
#อัญมณีที่รัก #ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่
twitter @ribbinbo
-
มันน่าทุบหัวนายพอร์ช จูนสมองให้มันไวๆ หน่อยสิ โง่ยยย สงสารคุณทิม :katai1:
-
ตาพอร์ชไม่รอดแน่...
ไม่พูดชัดๆ ไม่ยอมเคลียร์เอง
ถ้ารอให้น้องทับทิมเคลียร์เอง...เกมหาย หาตัวไม่เจอแน่นอน เหอๆ
หวังว่าพอร์ชจะไหวตัวทัน...สงสารทับทิม
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ค้างคาอ่ะ
แล้ว...บ้านพังคืออัลไล?
-
ต้องเอาทับทิมไปซ่อนแล้วถ้าพอรช์ยังไม่พร้อมแบบนี้ทำไมเรื่องนี้มันหน่วงกว่าทุกเรื่องเลยอ่ะคะ
-
บางทีความเงียบก็คือคำตอบ...
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
:sad4: สงสารทับทิม ..
-
ฮือ คือพอร์ชจะตอบยังไง
กลัวใจเหมือนกัน คงรักแหล่ะ
แต่จะมีอีกคนไปทั้งชีวิตไหนก็อีกเรื่อง
ทบทวนให้ดีๆนะพอร์ช แต่ถ้าไปแล้วก็อย่ามาวุ่นวายกับน้อง
ไม่งั้นจะตีให้ตาย :katai1:
-
เห้ออออ
-
ยังคลุมเครือในอารมณ์
-
สงสารทับทิมมมม TT
-
โดนแก๊งลูกเพื่อนแม่จัดการแน่นายพอร์ช :ling2:
-
อย่าคิดนานจนเขาไม่รอนะ
-
น่าจับพอร์ชมาตีก้นจิงๆ ทำพี่ทิมเสียใจ :katai1: :katai1:
-
:ling1: :ling1: พอร์ชจะยังไงพูดมาเลย บอกมาเลยว่าคิดยังไง จะอยู่หรือไปก็บอกมา เพลงบ่งบอกอายุมาก5555
-
ขอทวงคืนน้องทิม :m16:
-
คนไม่รุ้อะไรคือคนที่เจ็บ :z3:
-
แงงง เอ็นดูทับทิม สงสารทับทิม
เริ่มก่อน และปิดก่อน รู้ตัวก่อน ยอมรับก่อน
แต่แค่รอให้พอร์ชชัดเจน เพราะที่ผ่านมา
ทับทิมรับรู้ความฝันพอร์ชมาตลอด และคุยกันตลอด
คำพูดที่สื่อไปรอบนี้ ถ้าพอร์ชยังไม่ชัดเจน หรือไม่ทำอะไร
ทับทิมก็ถอยออกมาก่อนเหอะ คนไม่รู้ใจตัวเองน่ะ
ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งทำให้ทับทิมลำบาก เพราะรักไปแล้ว
แต่ไม่ได้ความชัดเจนตอบกลับ
คุณย่าเฟื่องฟ้าทันสมัยมากค่ะ น็อคไปแปบ แต่พอเข้าใจได้
-
ทีแบบนี้ทำไมเงียบ
อย่าเงียบสิ อย่าเงียบบบบบบบบ
-
ตาพอร์ชชชชช
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
สงสารน้องทับทิม :o12:
คำพูดพาคินทำให้รู้สึกถึงความรักของแก๊งลูกเพื่อนแม่เลย
-
อ่านตอนนี้แล้วเจ็บแทนทับทิม อยากเปลี่ยนพระเอก :katai1:
เกลียดความเงียบของพอร์ช :z6:
-
:pig4: :pig4: :3123: :3123:
-
มาต่อออออออออ นะ
-
ยังรออออออ
-
:call: :call: :hao5:
-
มาต่อเถอะนะ จะขาดใจจจ
-
รออยุ่น้าาาาาา
-
Jewelry Design
#อัญมณีที่รัก
ผมออกแบบแหวนแต่งงานให้คนอื่นมามากมาย
คงมีแค่คนเดียวที่ผมจะไม่ได้ออกแบบแหวนแต่งงานให้
คนๆ นั้นก็คือตัวผมเอง…
- นพจินดา วรโชติเมธี –
CH. 12
- Onyx
“ทิม..ต่ายบอกว่าเครื่องประดับที่ทิมให้เปลี่ยนจี้เป็นเพชรเสร็จแล้วนะแล้วก็ทองคำขาวที่สั่งทำเพิ่มเดี๋ยวเย็นนี้ต่ายจะเอามาให้ดู แต่ต่ายบอกว่ายังไม่ครบขาดของใครหรือเปล่าเดี๋ยวมันจะไม่ทันนะ”
“…………………………………”
“ทิมได้ยินที่พี่บอกไหม”
“…………………………………”
“ทิม”
“…………………………………”
“ทับทิม!”
พลอยแตะลงบนไหล่ของน้องชายที่ถือดินสอค้างไว้แต่ดวงตากลับมองเหม่อจนหาจุดโฟกัสไม่ได้ พอเธอลองแตะลงบนไหล่เบาๆ ทิมถึงได้รู้สึกตัวสมุดเล่มสีน้ำตาลในมือถูกปิดลงก่อนที่จะบอกให้พลอยพูดซ้ำอีกครั้ง
“แล้วสรุปอันไหนที่ยังไม่เสร็จ”
“แหวนแต่งงานของคุณพอร์ช”
“แก้แบบเยอะเหรอคุณพชรก็ดูไม่เรื่องมากนะ หรือว่าเขาอยากได้แบบอื่น”
“ไม่ใช่ทั้งสองข้อ”
“อ้าวแล้วตรงไหนที่..”
“พอร์ชยังไม่ได้เลือกแบบแล้วก็…ทิมเองไม่รู้จะออกแบบยังไงไม่รู้ด้วยว่าเจ้าของแหวนอีกวงหนึ่งเขาอยากได้แบบไหน”
“ทิม”
“พี่พลอย ทิมคุยกับพอลลีนแล้วถ้ามันไม่ได้…หมายถึงทิมจะให้พอลลีนดูโปรเจกต์นี้ต่อจากทิมไปเลยถ้ามันถึงเวลานั้นจริงๆ ”
ทันทีที่ทิมพูดจบพลอยรู้สึกว่าสมองเธอเบลอไปหมดนี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ทับทิม นพจินดายกงานที่ตัวเองทำมาตั้งแต่แรกให้คนอื่นรับช่วงต่อ ในฐานะพี่สาวเธอพอดูออกว่าทั้งสองคนน่าจะมีปัญหาส่วนตัวอะไรสักอย่างไม่งั้นน้องชายเธอไม่มีทางเทงานกลางคันแบบนี้แน่นอน พลอยถอนหายใจแล้วลุกมาหาน้องชายที่นั่งอยู่อีกด้าน
“ทะเลาะกับคุณพชรหรือเปล่า”
“เฮ้ย ไม่ได้ทะเลาะทิมแค่อยากรับงานอื่น ของเจริญกิจธาราเหลือแค่ของพอร์ชคนเดียวเอง พอลลีนจัดการได้อยู่แล้ว”
“แต่แหวนแต่งงานคืองานที่ทิมถนัด”
“มันคิดแบบไม่ออก”
“แล้วเจ้าของแหวนอีกวงไม่ใช่เราหรือไง ทับทิม”
“…………………………………….”
พลอยรอสังเกตท่าทีของน้องชายและมันก็เป็นเหมือนที่เธอคิดไว้ไม่มีผิดเลย ไม่มีคำพูดอะไรต่อมีเพียงแค่สายตาที่ดูว่างเปล่าก่อนที่เจ้าตัวจะหมุนดินสอในมือไปมา มุมปากนั่นยิ้มนิดๆ แต่ดูยังไงมันก็ไม่ใช่รอยยิ้มที่เกิดจากความสุข
“จะใช่ได้ไหมผมเป็นผู้ชายพี่พลอยก็รู้”
ว่าแล้ว..ว่าต้องมีปัญหา พลอยยกมือลูบผมน้องชายคนเล็กเบาๆ เธอไม่ได้ว่าอะไรกับความรักแบบนี้คิดมาตั้งแต่เด็กแล้วว่า ทับทิม นพจินดาน้องชายที่เธอจับมัดจุกน้ำพุมาตั้งแต่สามขวบควรจะต้องมีคนดูแลและคงไม่ใช่ผู้หญิง เธอคิดว่าทิมกับพอร์ชอาจจะไปด้วยกันได้ดีเพราะเห็นไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดตัวติดกันยิ่งกว่าคู่รักบางคู่ซะอีก พลอยเองก็เดาว่าคุณย่ากาญจนากับคุณเฟื่องฟ้าก็คงพอระแคะระคายเรื่องนี้อยู่บ้าง
ส่วนแม่เธอแน่นอนป่านนี้โทรไปคุยกับบรรดาแม่ๆ ของแก๊งลูกเพื่อนแม่แล้วแน่ๆ
“พี่เข้าใจนะว่าทิมคงลำบากใจแต่พี่ก็อยากให้ทิมคุยกับคุณพชรก่อน”
“ผมเองก็ยังไม่มีแบบแหวนเสนอให้พอร์ชดูเลยจะให้ไปคุยอะไร เจ้าตัวเขาก็ไม่ได้บอกว่าอยากได้แบบไหนบางทีอาจจะต้องรอถามว่าที่เจ้าสาวเขาก่อน”
พลอยเหลือบมองสมุดคู่ใจของทิมที่วางอยู่บนตักยอมรับว่าเธอเห็นคร่าวๆ ว่ามันเป็นรูปแหวนวาดไว้อาจจะยังไม่เสร็จสมบูรณ์แต่ก็น่าจะใกล้เสร็จแล้วแน่ๆ ท่าทางที่ดูเงียบๆ ของน้องชายที่เธอไม่ค่อยคุ้นสักเท่าไหร่ทำให้พลอยต้องเอื้อมมือมาจับไหล่เบาๆ
“สำหรับทิมแหวนแต่งงานที่ดีที่สุดก็คือ แหวนทับทิม และพี่ก็เชื่อว่าคุณพชรก็น่าจะคิดแบบเดียวกับพี่”
Jewelry Design
“ทำไมหน้าเป็นงั้นวะโดนลูกค้าให้แก้แบบอีกเหรอไง”
“เรื่องปกติ”
“แล้วมึงเป็นอะไรเห็นเครียดๆ มาทั้งอาทิตย์”
“มีน..ไม่รู้จะพูดยังไงว่ะ”
“คุณทิม?”
“รู้ได้ไงวะ”
“สัด ทั้งชีวิตมึงมีอยู่แค่นี้ งาน ลูกค้า บ้านสามร้อยล้านแล้วก็ ว่าที่เมียที่จะมาอยู่ที่บ้าน”
พอร์ชพยักหน้ายอมรับว่าเขากำลังคิดเรื่องนี้อยู่ที่จริงเป็นมาทั้งอาทิตย์เลยด้วยซ้ำ ตั้งแต่คุณทิมเริ่มพูดเรื่องแหวนในวันนั้นเขาเองก็คิดเรื่องนี้วนไปวนมาไม่รู้จบ ตั้งแต่วันนั้นเราสองคนก็ไม่ได้คุยเรื่องนี้กันอีกทำทุกอย่างตามปกติเหมือนทุกวัน แต่พอร์ชก็รู้ว่าคุณทิมยังคงรอให้เขาเริ่มพูดอีกครั้งแต่ก็นั่นแหละ..เขายังไม่มีคำตอบ
“กูไม่รู้ว่าจะให้คำปรึกษาแบบไหนกับมึง หัวใจมึงเองก็ต้องรู้ด้วยตัวเองสิวะ”
“ไม่ช่วยอะไรกูเลย”
“การบ้านจากกูเอาเป็นว่าเวลากลับบ้านไปมึงอยากเจอใครอยู่ที่บ้านมึง”
ตลอดทางที่ขับรถกลับบ้านพอร์ชได้แต่ยกมือกุมขมับเพราะว่าเครียดมาทั้งอาทิตย์ งานที่ทำอยู่ก็เร่งจนเขาแทบไม่มีเวลานอนเลยสักนิด พอจะนอนก็มีเรื่องให้คิดจนนอนหลับไม่สนิท กลัวว่าตัวเองจะเดินๆ อยู่แล้วล้มลงไปนอนกับพื้นอยู่เหมือนกัน พอร์ชกดปิดประตูบ้านเมื่อเอารถเข้ามาจอดเรียบร้อยแล้ว ไฟในบ้านเปิดสว่างจ้าแต่เขาก็ไม่แปลกใจหรอก ทันทีที่เดินเข้ามาถึงในห้องครัวพอร์ชก็ต้องหยุดเดินแล้วเลือกที่จะมองแผ่นหลังเล็กที่ยังอยู่ในชุดทำงานกำลังก้มหน้าก้มตาทำอะไรสักอย่างอยู่ตรงเคาน์เตอร์
กุญแจบ้านที่เขาหวงนักหวงหนา
มีแค่ทับทิม นพจินดาที่ได้ไปง่ายๆ
พอร์ชตั้งใจจะเดินเข้ามาเงียบๆ ก่อนจะชะโงกหน้ามาดูว่าคุณทิมกำลังทำอะไรอยู่ พอเห็นว่าไม่ได้ถือของมีคมเลยตัดสินใจสอดมือเข้ามากอดตรงช่วงเอวก่อนจะเอียงหน้ามาหอมแก้มขาวเต็มแรง คนที่กำลังจัดจานอาหารอยู่สะดุ้งสุดตัวจนพอร์ชเองยังหัวเราะออกมา
“ถือมีดอยู่โดนแทงไปแล้วนะ”
“ก็เห็นคุณทิมตั้งใจจนหน้าแทบจะติดจานเลยไม่กล้าทัก”
“ก็ทำอาหารอยู่”
“เทใส่จาน?”
“แล้วตัวเองทำได้มากกว่านี้หรือไง”
ทิมหันไปหยิบจานอาหารที่จัดใส่จานเรียบร้อยแล้วมาวางบนโต๊ะอาหาร ท่าทางตั้งอกตั้งใจแถมเมนูยังเป็นของโปรดเขาทั้งหมดทำให้พอร์ชเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว เขาทำงานเหนื่อยๆ มาทั้งวันมาม่ากระป๋องคือมื้ออาหารหรูหราที่เขาใช้ประทังชีวิต แล้วดูตอนนี้ในห้องครัวมีคุณทิมใส่ผ้ากั้นเปื้อนจัดอาหารให้เรียบร้อย พอร์ชเดินไปหยิบกระปุกหนังยางมัดผมมาถือไว้ก่อนจะเดินตามหลังคนที่กำลังเปิดชั้นเพื่อหยิบแก้วน้ำ พอทิมหันหลังกลับมาก็ต้องหยุดชะงัก
“ทำอะไร”
“มัดจุก”
“ไม่มัด”
“ผมทิ่มตา”
เหนื่อยจะเถียงทิมเลยต้องยอมให้พอร์ชค่อยๆ จับผมข้างหน้าขึ้นมาก่อนจะจับมัดให้เป็นจุกเล็กๆ พอร์ชก้มลงมามองคนที่อยู่ตรงหน้าดวงตากลมโตมองตามเขาไม่วางตาคงกลัวว่าจะมัดจุกไม่สวย มันน่าเอ็นดูจนพอร์ชละสายตาไม่ได้ทันทีที่ดวงตานั้นสบตากับเขาทุกอย่างรอบตัวก็เหมือนเงียบลง ระยะห่างระหว่างเราสองคนค่อยลดลงพอร์ชยกมือขึ้นมากอดคนตรงหน้าเมื่อเข้าก้มลงไปหาปากบางๆ นั่น
มันเป็นจูบลึกซึ้งครั้งที่สองทิมหลับตาลงเมื่อพอร์ชจัดการอุ้มแล้ววางลงบนเคาน์เตอร์ มือที่วางอยู่บนอกค่อยๆ เลื่อนไปตรงกลุ่มผมของพอร์ช เมื่ออีกฝ่ายเล่นไล่ต้อนเขาจนแทบหมดแรง มันเริ่มจากสัมผัสของริมฝีปากที่แทบจะไม่แยกออกจากกัน ปรับเปลี่ยนองศาจนทิมต้องกำเสื้อเชิ้ตของพอร์ชไว้แน่น ลิ้นร้อนหยอกล้อ ทั้งดูดดึง ทั้งเอาแต่ใจ เสียงหอบหายใจของคนที่นั่งอยู่บนเคาน์เตอร์ทำให้พอร์ชยิ้มออกมา แก้มขาวทั้งสองข้างแดงก่ำจนพอร์ชต้องลูบมันเบาๆ อย่างเพลินมือ มีบ้างที่ก้มลงไปฟัดแรงๆ เพราะทนไม่ไหว
“จูบแบบนี้ตายกันพอดี”
“ใครใช้ให้คุณทิมน่ารักล่ะครับ ไม่อยากพูดเลยเดี๋ยวผมจะกลายเป็นผู้ชายไม่ดี”
“คิดอะไรบอกมาเดี๋ยวนี้”
“ไม่เอาเดี๋ยวคุณทิมตีผม”
“บอกมา”
“คิดว่า”
“ว่า”
“บอกแล้วห้ามโกรธ”
“ลีลาจังเลยวะ”
“คิดว่าถ้าตอนนี้เราสองคนอยู่บนเตียงทับทิมจะต้องสลบคาอกผมแน่ๆ ”
“………………………………………”
คนที่กำลังจะอ้าปากเถียงเงียบลงทันควันสองแก้มขึ้นสีจนมันแดงไปทั้งหน้า แน่นอนว่าคนพูดก็เริ่มเขินขึ้นมาบ้างเหมือนกันอยู่ดีๆ กระป๋องมาม่าก็ถูกเขวี้ยงใส่หัวเขาก่อนที่คนทำจะกระโดดลงมาจากเคาน์เตอร์ทำท่าเดินห่างเขาเป็นวาๆ พอแกล้งเดินไปใกล้ก็รีบเดินไปที่โต๊ะกินข้าวถือช้อนส้อมขึ้นมาเป็นอาวุธ พอเห็นท่าทางแบบนั้นพอร์ชเลยต้องทำเป็นเดินเข้ามาหา คุณทิมก็เดินหนีไปอีกฝั่ง ต่างคนต่างหนีจนเหมือนเล่นไล่จับ พอร์ชหยุดมองคนที่กำลังหัวเราะไปด้วยมือก็กำลังกำช้อนไปด้วย ท่าทางไม่ได้ดูน่ากลัวเลยนะ ตลกมากกว่า
จะว่าไปทำงานหนักๆ แล้วได้มาเจอแบบนี้ที่บ้านก็ดีเหมือนกัน
เผลอหลับ..พอร์ชจำได้ว่าหลังจากกินข้าวเสร็จเขาก็นั่งพักไปสิบนาทีแต่ก็ไม่คิดว่าตัวเองจะเผลอหลับไปแบบนี้ อยู่ดีๆ ก็รู้สึกว่ามีอะไรเย็นๆ มาสัมผัสบนใบหน้าพอลืมตาขึ้นมามองก็เห็นว่าคุณทิมกำลังเอาผ้าขนหนูเช็ดหน้าให้อยู่มีบ่นเบาๆ ว่ากินแล้วก็นอนเดี๋ยวก็ได้เป็นกรดไหลย้อน จังหวะที่คุณทิมกำลังลุกขึ้นพอร์ชเลยลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับคว้าเอวของคนตรงหน้าให้นั่งลงบนตัก
“ดูแลผมดีจัง”
“เหนื่อยอะไรขนาดนี้ทำงานเหมือนเป็นหนี้ร้อยล้าน”
“ผมถึกกว่าที่คุณทิมคิดนะ”
“สลบไปเมื่อไหร่จะตามไปหัวเราะ”
“งานมันเร่งเดี๋ยวเสร็จงานนี้แล้วผมว่าจะรับงานให้น้อยลงแล้ว อยากมีเวลาให้ตัวเองมากกว่านี้”
“ผมพูดจริงๆ คุณทำงานหนักเกินไปผมคิดว่ารามิลทำงานหนักแล้วนะแต่รายนั้นเลิกงานตรงเวลาเป๊ะ ไม่เหมือนคุณพอร์ชตีสามตีสี่ก็ยังทำงานร่างกายจะแย่เอา”
“ครับผม จะไม่ทำแบบนี้แล้วครับกลับบ้านตรงเวลามาเจอคนที่รออยู่บ้านดีกว่าเนอะ”
“พอร์ช”
“ครับ”
“คือผมไม่ได้อยากจะพูดเรื่องนี้ซ้ำๆ แต่ผมกลัวว่ามันจะไม่ทันแบบแหวนแต่งงานของคุ….”
ทิมยังพูดไม่จบประโยคเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้พอร์ชต้องกดรับเพราะเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้วแต่มีนก็โทรมาหา ปกติถ้าไม่เกิดเรื่องอะไรเร่งด่วน มีนไม่โทรมาแบบนี้เด็ดขาด ทันทีที่กดรับยังไม่ทันจะเอ่ยอะไรเสียงของมีนก็ตะโกนดังลั่น
“ไอ้พอร์ช! มาที่ร้านพิมด่วนเลยเว้ย! ไอ้กรณ์กลับมาจากญี่ปุ่นแล้วอยู่ดีๆก็โผล่มานี่ทะเลาะกับพิมใหญ่เลย พิมร้องไห้ไม่หยุดเลยว่ะ! รีบมาเลยนะ!”
พอร์ชตกลงรับคำก่อนจะรีบลุกขึ้นแต่งตัวอีกรอบพอร์ชบอกคุณทิมคร่าวๆ ว่าเกิดเรื่องที่ร้านพิมนิดหน่อยเลยต้องไปดู ท่าทางรีบร้อนและเรื่องน่าจะเป็นเรื่องใหญ่พอสมควรเพราะทิมเองก็ได้ยินเสียงคุณมีนดังลั่นออกมาจากโทรศัพท์ พอร์ชบอกให้ปิดประตูบ้านให้ดีก่อนที่จะขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว ทิมถอนหายใจก่อนจะเหลือบไปเห็นโทรศัพท์ของพอร์ชที่ตกอยู่บนโซฟา น่าจะลืมไม่รู้ว่าต้องใช้อะไรหรือเปล่าแต่ทิมก็หยิบขึ้นมาถือไว้
.....................
.............................................
-
Jewelry Design
“กรณ์ต่างหากที่มีคนอื่น! คิดว่าพิมไม่รู้เหรอคิดว่าพิมโง่มากใช่ไหม! วันๆ ทำแต่ขนมถึงได้หลอกพิมแบบนี้”
“………………………………………”
“พิมโทรหากรณ์ก็ไม่เคยรับ ไม่เคยคิดจะโทรกลับเลยด้วยซ้ำ! ใครกันแน่ที่เปลี่ยนไป”
“……………………………………..”
“ถึงพิมจะเป็นฝ่ายบอกเลิกกรณ์แต่พิมบอกไว้ตรงนี้เลยนะว่ากรณ์ต่างหากที่เป็นฝ่ายที่ไม่รักพิมแล้ว”
“……………………………………..”
พอร์ชยืนมองคนสองคนที่ยืนเถียงกันอยู่กลางร้านพิมร้องไห้จนตัวโยนดวงตาช้ำทั้งสองข้างเสียงสะอื้นดังไปทั่วร้าน กรณ์เพื่อนเขาน่าจะโมโหไม่แพ้กันเพราะใบหน้ามีแต่ความหงุดหงิดจนเขาสังเกตได้ มีนเดินมาหาพร้อมกับบอกว่าอยู่ดีๆ ไอ้กรณ์ก็มาหาพิมตอนสี่ทุ่มแล้วก็เอาแต่ถามว่าทำไมพิมถึงบอกเลิก พิมเองพอเห็นกรณ์เป็นแบบนี้ก็เลยโทรหามีนอีกที
“พิมมีคนใหม่แล้วใช่ไหมถึงได้บอกเลิกกรณ์ง่ายๆ แบบนี้มันเป็นใครไหน! มันเป็นใคร!”
“กรณ์ พิมเจ็บ”
พอเห็นท่าไม่ดีพอร์ชเลยเข้าไปจับกรณ์แยกออกเพราะเห็นว่าเข้าไปกระชากแขนพิมจนเป็นรอยแดง ตอนนี้กรณ์น่าจะขาดสติจนควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ไม่อยู่แล้ว มีนรั้งตัวกรณ์ไว้เพราะกลัวว่าจะเข้าไปทำร้ายพิมอีกพอร์ชเองก็ดึงพิมเข้ามาใกล้ๆ พิมเองน่าจะตกใจอยู่เหมือนกันเลยเอาแต่กำเสื้อพอร์ชไว้แน่น
“อ้อ..ไอ้พอร์ชมึงนี่เอง”
“เออกูเองถ้ามึงจะเป็นบ้าแบบนี้มึงกลับไปเลย”
“กูจะคุยกับพิม!”
“มึงต้องมีสติมากกว่านี้ถ้าเป็นแบบนี้กูไม่ให้คุย”
“มึงมีสิทธิ์อะไรวะนี่กูเป็นแฟนพิมนะเว้ย”
“มึงเลิกกับพิมแล้วกรณ์”
“แล้วไง คือมึงจะแทนที่กูว่างั้น”
“ไอ้กรณ์!”
พิมร้องดังลั่นเมื่อพอร์ชพุ่งตัวเข้าไปกระชากคอเสื้อกรณ์ไว้พร้อมกับยกมือค้างไว้ไม่ได้ปล่อยหมัดตามที่คิดไว้ ท่าทางโมโหสุดขีดของพอร์ชไม่ได้เห็นมานานแล้วเหมือนกัน แต่กรณ์ยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นก่อนที่จะยิ้มออกมสายตาเหลือบไปมองพิมที่ยังคงร้องไห้ไม่หยุด
“คิดว่ากูไม่รู้เหรอไงว่ามึงชอบพิมมาตั้งนานแล้ว พิมคณะอักษรเจ้าของทาร์ตไข่ที่มึงกินแล้วยิ้มในวันนั้น กูรู้มาตลอดพอร์ช..ทาร์ตไข่ถึงได้เป็นขนมที่มึงชอบทั้งๆ ที่มึงไม่เคยชอบขนมมาก่อนเลย”
“……………………………………………………..”
“แล้วตอนนี้พวกกูเลิกกันแล้ว”
“……………………………………………………..”
“มึงเลยจะดูแลพิมต่อจากกูสินะ มึงคิดอย่างนี้ใช่ไหมพอร์ชตอบกู! ร้านนี้ที่มึงออกแบบให้พิมกูได้ยินมึงคุยกับไอ้มีนว่ามึงตั้งใจทำให้พิมเป็นของขวัญ สถาปนิกแบบมึงถ้ามึงไม่ชอบมึงจะทำให้พิมขนาดนี้เหรอวะ”
“……………………………………………………..”
“มึงตอบกูพอร์ช!”
“……………………………………………………..”
“ตอบกูว่ามึงยังชอบพิมอยู่!”
พิมยกมือขึ้นมาปิดปากเมื่อได้ยินสิ่งที่กรณ์บอกเธอไม่เคยรู้เรื่องทั้งหมดนี่เลย เธอคิดมาตลอดว่าพอร์ชคือเพื่อนของคนที่เธอรักและพอร์ชเองก็ทำเหมือนเธอเป็นเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเงียบสนิทเหมือนรอคอยคำตอบจากพอร์ชคนเดียว มือพอร์ชที่กำคอเสื้อกรณ์ไว้แน่นเขาเองคิดว่าตัวเองเก็บอาการเก่งมากแล้วแต่ก็ไม่คิดว่ากรณ์จะรู้ทุกอย่างแบบนี้ กรณ์ได้แต่ยิ้มเยาะก่อนจะมองหน้าเพื่อนตัวเองที่เงียบไป
“ทำไม..ไม่กล้ายอมรับความจริงหรือไงถ้าไม่ใช่ก็ไสหัวไกลๆ กูจะคุยกับพิม”
“พิมไม่ควรรักผู้ชายอย่างมึงเลยกรณ์ ไม่ควรเลยจริงๆ”
“ทำไม! ผู้ชายอย่างกูมันทำไมมึงดูแลพิมได้อย่างกูไหมวะ!”
เหมือนอารมณ์พอร์ชเองจะถึงขีดสุดแล้วเพราะไอ้กรณ์เองดูไม่สำนึกอะไรทั้งนั้น นี่ก็ได้กลิ่นเหล้าด้วยเดาว่าน่าจะไปดื่มก่อนจะมาหาพิมที่นี่ ผู้ชายแบบนี้เหรอที่พิมเอาแต่พูดถึงทุกเวลาเฝ้ารอให้กลับมาทุกวัน
“มึงทำไม่ไ..”
“เออ!ต่อจากนี้กูจะเป็นคนดูแลพิมเอง กูจะดูแลเขาเองหมดหน้าที่ของมึงแล้วกรณ์!”
ทุกคำพูดทุกประโยคที่ได้ยินทำให้คนที่ยืนถือโทรศัพท์อยู่หน้าประตูยืนนิ่งอยู่กับที่ ทิมรู้สึกเหมือนตัวชาตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาเองก็ไม่รู้จะเรียกความรู้สึกนี้ว่าอะไร แต่ที่เขารู้ตอนนี้เขารู้คำตอบที่เขาเคยถามพอร์ชมาตลอด ทิมแค่กลัวว่าพอร์ชจะใช้โทรศัพท์เลยขับรถเอามาให้ที่นี่ พอมาถึงก็ต้องหยุดเดินเมื่อได้ยินประโยคที่เพื่อนพอร์ชเป็นคนพูดออกมา
“คิดว่ากูไม่รู้เหรอไงว่ามึงชอบพิมมาตั้งนานแล้ว พิมคณะอักษรเจ้าของทาร์ตไข่ที่มึงกินแล้วยิ้มในวันนั้น กูรู้มาตลอดพอร์ช..ทาร์ตไข่ถึงได้เป็นขนมที่มึงชอบทั้งๆ ที่มึงไม่เคยชอบขนมมาก่อนเลย”
ตั้งแต่ประโยคนั้นทิมก็เลยเลือกที่จะยืนฟังเรื่องราวทั้งหมด ก็ดีเหมือนกันที่เลือกที่จะฟังต่อไม่งั้นเขาคงเป็นคนโง่อีกนาน ดวงตากลมโตมองไปยังคุณพิมที่ร้องไห้ดังลั่นก่อนที่พอร์ชจะผละออกมาแล้วยกมือโอบไหล่ไว้หลวมๆ ทิมค่อยๆ หยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงมาถือไว้พร้อมกับโทรศัพท์ของพอร์ช มีนเองพอเห็นเหตุการณ์เริ่มจะวุ่นวายมากกว่าเดิมเลยจะเข้าไปคุยกับกรณ์เอง แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นคนที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู
“คุณทิม..”
เสียงเรียกชื่อทำให้พอร์ชเงยหน้าขึ้นมามอง มีนเลยบอกให้พอร์ชไปคุยกับคุณทิมเดี๋ยวเป็นฝ่ายดูพิมให้เอง ประตูหน้าร้านปิดลงพร้อมกับพอร์ชที่ยืนมองคุณทิมอยู่อย่างนั้น ต่างคนต่างเงียบจนบรรยากาศมันดูน่าอึดอัดเมื่อไม่มีใครพูดอะไรออกมา พอร์ชไม่รู้เลยว่าคุณทิมมาที่นี่ได้ยังไง
“มาตั..”
“เราเล่นเกมกันมานานเท่าไหร่แล้วนะ”
“คุณทิม”
“ถ้าเป็นเกมทั่วไปวันนี้น่าจะถึงด่านสุดท้ายแล้วมั้ง”
“…………………………………….”
“ไม่มีทางให้ไปต่อ แล้วก็ไม่รู้ว่าจะต้องเล่นไปเพื่ออะไร”
“…………………………………….”
“แล้วผมก็รู้ผลแล้วด้วย”
“…………………………………….”
“ผมเป็นฝ่ายแพ้แล้วคุณพอร์ชเองก็มีคนที่คุณอยากดูแล เกมระหว่างเรามันควรจะจบลงสักทีต่อจากนี้คุณพอร์ชเองก็จะได้มีเวลาเต็มที่ บ้านของคุณจะได้สมบูรณ์แบบอย่างที่คุณพอร์ชฝันไว้คุณพอร์ชเองก็เสียเวลากับผมมานานมากแล้ว ”
“…………………………………........”
“ถ้าคุณพิมเป็นเจ้าของแหวนอีกวง รบกวนช่วยพาคุณพิมมาหาผมด้วยนะครับแบบแหวนแต่งงานของคุณต้องเริ่มทำได้แล้ว ผมอาจจะต้องเปลี่ยนคนประสานงานเป็นคนอื่นแต่ผมยังเป็นคนออกแบบเองเหมือนเดิม ไม่ต้องห่วงแหวนแต่งงานไม่มีใครถนัดเท่าผมแล้ว”
“…………………………………….”
“ตั้งแต่วันนี้ถ้ามีแบบที่ต้องแก้หรือมีอะไรคุณพอร์ชสามารถติดต่อพี่ต่ายหรือพี่พลอยได้โดยตรง แต่คุณพอร์ชอาจจะต้องมาที่ pure Jewelry เอง”
“…………………………………….”
“ขอบคุณนะครับที่ให้ pure Jewelry ได้ร่วมงานกับเจริญกิจธาราถ้ามีโอกาสนึกถึง pure Jewelry อีกนะครับ”
“…………………………………….”
“ผมจะออกแบบแหวนแต่งงานของคุณพอร์ชอย่างสุดฝีมือถือว่าเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายจาก ทัมทิบ นพจินดาก็แล้วกัน”
“…………………………………….”
คำพูดของคุณทิมทำให้พอร์ชรู้ว่าคุณทิมได้ยินที่เขาคุยกับกรณ์หมดแล้ว รวมทั้งประโยคนั้นด้วย.. คุณทิมไม่ได้ร้องไห้เลยสักนิดทุกอย่างเรียบเฉยจนเขาเองรู้สึกใจหาย ใบหน้าน่ารักนิ่งสนิทเหมือนกลับไปตอนแรกที่เราได้เจอกัน แต่สายตาที่มองเขาอยู่ตอนนี้พอร์ชรู้สึกว่ามันดูเจ็บปวดจนเกินจะทนไหว ดวงตากลมโตเอาแต่มองเขาเหมือนจะเก็บภาพทุกอย่างเอาไว้ให้นานที่สุด พอร์ชรู้สึกว่าวันนี้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันหนักหนาจนเขาคิดอะไรไม่ออกในหัวเขาว่างเปล่าไปหมด ทุกคำพูดของคุณทิมเขารู้ว่ามันหมายความว่ายังไง
เกมระหว่างเราจะไม่มีอีกต่อไปแล้ว
ไม่ใช่แค่เกม..มันหมายถึงเราสองคนจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก
“ยินดีด้วยที่ชนะ”
“…………………………………….”
“เกมความรู้สึก ถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตกหลุมรักก่อนแพ้ก็แปลว่าผมแพ้มาตั้งนานแล้วพอร์ช”
“…………………………………….”
เหมือนหัวใจจะหยุดเต้น.
พอร์ชรู้สึกทุกคำพูดของคุณทิมมันบีบหัวใจจนเจ็บไปหมด
เขาได้ยินคำว่า รัก..
พอร์ชก้มลงมองสิ่งของที่คุณทิมยื่นมาให้ตรงหน้ามันคือโทรศัพท์ของเขาแต่สิ่งที่อยู่กับโทรศัพท์คือ กุญแจบ้าน กุญแจบ้านที่เขาเป็นคนให้คุณทิมด้วยตัวเองตอนนี้คุณทิมคืนมันมาเหมือนจะไม่กลับไปที่บ้านหลังนั้นอีกแล้ว พอร์ชยืนนิ่งยอมรับเลยว่าตอนนี้สมองเขาไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว ความรู้สึกที่พูดไม่ออกเขาก็เพิ่งรู้ว่ามันเป็นแบบนี้ เพราะว่าเขาไม่ยอมรับของคุณทิมเลยเป็นฝ่ายจับมือเขาขึ้นมาแล้ววางลงไป ก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ
“อย่าทำงานหนัก อย่ากินมาม่าเยอะเกินไป ห้ามขับรถเร็ว อย่าลืมรดน้ำต้นไม้ที่สวนหน้าบ้าน อย่านอนทั้งชุดทำงาน ดูแลตัวเองดีๆ พอร์ชยังต้องดูแลคนที่พอร์ชรักด้วย”
คุณทิมยกมือดึงผมจุกที่เขามัดให้ออกก่อนจะมองหน้าเขาครั้งสุดท้ายแล้วตัดสินใจหันหลังเดินไปที่รถตัวเองที่จอดอยู่ ไม่มีคำพูด ไม่มีคำอธิบาย และไม่มีแม้แต่อ้อมกอดสุดท้าย ทิมมองเท้าตัวเองที่ค่อยๆ เดินความรู้สึกทุกอย่างมันหนักจนเขาเองแทบไม่มีแรงแล้วนี่ก็คิดว่าตัวเองเก่งอยู่เหมือนกันที่ไม่ร้องไห้น้ำตานองหน้า ทิมรู้ว่าพอร์ชกำลังสับสนแต่ทิมเองก็เจ็บเกินไปเหมือนกันที่จะอยู่ตรงนี้โดยที่พอร์ชเป็นคนบอกเองว่าอยากดูแลใครอีกคนที่ไม่ใช่เขา
ไม่เห็นเป็นอะไรเลยทิมดูแลตัวเองได้อยู่แล้ว
ทับทิม นพจินดาเก่งจะตาย เรื่องแค่นี้เอง..ไม่เห็นต้องร้องไห้เลย
แต่หยดน้ำตาที่กลั้นมาตลอดทางไหลลงมาตามแก้มเมื่อเห็นรองเท้าหนังสามคู่ที่ยืนอยู่ตรงรถที่ตัวเองจอดไว้ ทิมหยุดเดินก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองภาพตรงหน้าพร่ามัวจนมองหน้าทุกคนไม่ชัดแต่ทิมก็ยังยิ้มออกมา
“มาช้าจัง ทหาร องครักษ์ ลูกกระจ๊อก”
ทิมเดินเข้าหาคินที่ยกมือขึ้นมากอดทิมไว้แนบอกเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นดังลั่นเหมือนกับว่าสิ่งที่อดทนมาตลอดได้สิ้นสุดลงแล้วทิมไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน ร้องเหมือนจะขาดใจตายซะให้ได้ ไม่มีคำพูดปลอบใจอะไรทั้งนั้นมีแค่อ้อมกอดของคิน มือของเบนที่คอยลูบหลัง และรามิลที่เอาแต่ลูบผมทิมเบาๆ
“อย่ามายุ่งนะเราไม่ให้นายหรอก พี่หยกซื้อให้เรา”
“ก็เราอยากได้แหวนทับทิมนี่”
เด็กผู้ชายตัวท้วมหันไปมองแหวนลูกอมสีแดงที่ทิมใส่อยู่ที่นิ้ว ยิ่งได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการทิมก็รีบเอาแหวนซ่อนไว้ที่ด้านหลัง แก๊งลูกเพื่อนแม่ในวัยห้าขวบกำลังเล่นบทบาทสมมุติ เจ้าชายน้อย องครักษ์ และลูกกระจ๊อก แต่สามคนนั้นขี่จักยานไปที่อื่นเหลือแต่ทิมที่นั่งรออยู่ตรงสวนสาธารณะในหมู่บ้าน แต่อยู่ดีๆ ก็มีเด็กผู้ชายเข้ามาทำท่าจะแย่งแหวนที่ทิมใส่อยู่
“เราไม่ให้หรอกนี่แหวนทับทิมของเรานะ”
“ก็เราอยากได้นี่”
“เราไม่ให้”
“เราจะเอา!”
เจ้าเด็กตัวท้วมไม่ฟังใครหน้าไหนทั้งนั้นเดินไปผลักทิมจนล้ม แหวนลูกอมตกพื้นจนแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ พอเห็นสิ่งที่อยากได้เป็นแบบนั้นแล้วเด็กตัวท้วมก็เลิกสนใจขี่จักรยานออกไป ทิมได้แต่ยืนร้องไห้จ้าอยู่ตรงนั้น เบน คิน และรามิลขี่จักรยานกลับมาที่เดิมพอเห็นทิมร้องไห้คินก็เดินมาหาก่อนจะเข้ามากอดไว้เงียบๆ ตามด้วยเบนและรามิลที่เข้ามากอดอีก กลายเป็นกอดกันร้องไห้พร้อมกันสามคน
ตอนนี้ เบน คิน และรามิลโตพอที่จะไม่ร้องไห้แล้ว
แต่เจ้าชายน้อยก็ยังคงร้องไห้เพราะมีคนทำแหวนทับทิมแตกละเอียดเหมือนในตอนนั้น
ทั้งสามคนหวังว่าพรุ่งนี้ทิมก็จะหยุดร้องไห้เพราะพวกเขาสามคนไปซื้อแหวนทับทิมให้ใหม่คนละอัน เจ้าชายน้อยของพวกเขาไม่เหมาะกับน้ำตาเลยสักนิด ไม่อยากให้ร้องไห้ อยากให้มีแต่เสียงหัวเราะ พวกเขายังอยากจะเห็นทับทิม นพจินดาคนที่เป็นเด็กแสบและไม่เคยแพ้ใครคนเดิมกลับคืนมา
Game over
TO BE CON
เหมือนนิยายไบโพล่า
บ้านพัง…T_T
#อัญมณีที่รัก #ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่
twitter @ribbinbo
ทวิตเตอร์อาจจะไม่ได้พูดถึงนิยายเท่าไหร่นักแต่อ่านทุกคอมเม้นต์และใน #
#อัญมณีที่รัก #ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่ เลยนะคะ ^^ ขอบคุณทุกข้อความเลยค่ะ
-
รักในมิตรภาพของแก๊งลูกเพื่อนแม่จัง :hao5: :hao5: :hao5:
-
ร้องไห้แล้วค่า แงงงงงงง นังพอช แกตายแน่! หาพระเอกใหม่เลยค่าาาาา
รอนะคะ สงสารทิมม :sad4:
-
อย่าหวังว่ามันจะง่าย
-
เจ้าชายน้อยร้องไห้ ทหาร องครักษ์และลูกกระจ๊อกอยู่เคียงข้างเมื่อความเศร้าในวันนี้ผ่านไป แก็งค์ลูกเพื่อนแม่ต้องใจแข็งเอาคืนพอร์ชให้หนัก ฮึ่ม มาทำให้เจ้าชายน้อยทับทิมเสียน้ำตาได้ยังไง
-
นังพิมก็พอนังพิม /คนอ่านพาลเอง
สมน้ำหน้าพอร์ช :m16:
ทับทิม โอ๋ๆๆ. กอดดนุน้าาาา ไม่ร้องๆ ค่ะคนเก่ง
รักมิตรภาพของลูกเพื่อนแม่ที่สุด
-
:angry2: เตรียมสมน้ำหน้าอิพอร์ชล่วงหน้าค่ะ
-
ต้องถามว่าพอร์ชเมิงเป็นบ้าอะไร
-
:mew2: :mew2: :mew2: เฮ้อออ สงสารทับทิม
-
:m15: :m15: ทับทิมโอ๋ๆๆนะ พอร์ชถ้าห่วงพิมมากก็ดูแลกันไปเลยแล้วอย่ามายุ่งกับทิมอีก :angry2:
-
นังพอร์ชชั้นจะตีหัวให้แตกเลยเปลี่ยนพระเอกค่ะ..หัวร้อนอย่าได้แคร์ค่ะน้องทิมเราจะจับมือกันไปหาคนใหม่ให้คนเก่าช้ำใจเสียดายเรา
-
:m16: :m16: :m16:
-
บ๋ายบายพอร์ช คนโลเล
-
ตาพอร์ช!!!!
Sent from my iPhone using Tapatalk
-
เราร้องไห้เลย คิดไว้อยุ่แล้วว่าต้องมีเหตุการณ์ประมาณนี้เกิดขึ้น
สงสารทับทิมมาก ฮือ
แก๊งลูกเพื่อนแม่ดูแลกันดีๆนะ
ส่วนตอนนี้ขอแบนพอร์ช
อย่ามาเข้าใกล้ลูกชั้นเด็ดขาด
ไม่งั้นจะยิง
-
พอร์ช~~~ ไม่รอดแน่
ไม่รอดจากอะไรสักอย่าง
ทั้งเพื่อนทั้งทับทิม แถมแก๊งลูกเพื่อนแม่ไปอีก
กรณ์นี่เป็นคนยังไงกัน ไร้สติและพาลสุด
เรื่องเกิดจากตัวเอง แต่ไม่เคยผิดเลย ตลกเหอะ
เตรียมรับมือบ้านพังเถอะพอร์ช หึหึ
-
สงสารทับทิมมาก
คนที่แพ้คือคนที่ลังเล
ไม่ใช่ทับทิมของพี่
พอร์ชจำไว้ว่าเธอจะไม่ได้ทับทิมไปง่ายๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:mew6: :mew6: :mew6: สงสารทับทิมอ่า อิพอร์ชเมิงตาย
-
ไม่อยากให้เจ้าชายน้อยร้องไห้ครับ :mew6: :mew6: :mew6: :mew6:
-
ทำไมทำแบบนี้
-
รักแก๊งลูกเพือนแม่ทุกคนค่ะ
-
ทำทับทิมร้องไห้แบบนี้ลูกเพื่อนแม่อย่ายอมให้อีพอร์ชได้เข้าใกล้ทับทิมเด็ดขาด สงสารทับทิมขอผู้คนใหม่ให้ทับทิมเถอะนะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คนแบบนี้ควรโดนแบน
หมายถึงเหยียบให้แบนไปเลย
จัดการเลยนะลูกกระจ๊อก 55555555
พอร์ชลังเลอ่ะ รู้แหละว่าพระเอก
แต่คนอ่านโป้งพอร์ชมากเลย
ทับทิมจุกน้ำพุที่น่ารักไม่ควรฝากชีวิตไว้กับคนแบบนี้
ทำตัวเหมือนไก่ได้ทับทิม เอ้ย ได้พลอย
ชาตินี้อย่าได้เจอกันอีกเลย
จัดให้หนักๆสักที ให้สำนึกว่าทำร้ายใจคนที่รักมันเป็นยังไง
:hao5: :hao5: :hao5:
-
ทิมลูกแม่ :m15: นังพอร์ชไปไกลๆ :m16: :angry2: :beat: เปลี่ยนพระเอกค่า
-
จ๊ะ กำลังแฮปปี้ปนเศร้านิดๆ แต่ตอนนี้เป็นไงล่ะคะ
ความทุกข์มาเยือนเลยจ้า กับความไม่ชัดเจนของพอร์ชเอง
มีนบอกได้ดีนะ กลับบ้านแล้วอยากเจอใคร
แต่ตราบใดที่พอร์ชยังไม่คิด ยังไม่ตัดสินใจ
ทับทิมก็ไม่ควรจะรอ แยกกันตอนนี้ ทับทิมก็เจ็บพอแล้ว
ถึงพอร์ชจะพูดเพราะโมโห แต่ก็คิดถึงใจคนฟังสักนิด
แล้วกรณ์เป็นเพื่อนแบบไหน แย่ได้ขนาดนี้ไม่พอ
ยังมาทำตัวแย่กับแฟนอีก บ้าบอมากค่ะ กลับไปดูตัวเองก่อนเหอะ
แกงค์ลูกเพื่อนแม่มาไว เคลมไวมากค่ะ มาได้เวลาปลอบใจทับทิมด้วย
ทับทิมอดทนไว้นะ ให้เวลาตัวเอง ให้เวลาได้ดูแลใจตัวเอง
ทำไมพอดีกันแบบนี้เนาะ ทั้งในอดีตและตอนนี้ พอร์ชก็ทำพัง
-
น้ำตาแตกอ่ะ บีบหัวใจมากกกกกกก คนฟังโคดเจบบอกเลยยย
-
รู้สึกเจ็บ ฮือออ พอร์ชไม่ใช่พระเอกใช่มั้ยคะ ถ้าใช่ขอเปลี่ยนพระเอกได้มั้ย? สงสารทับทิมอะ ขอให้ลูกเพื่อนแม่พาทับทิมไปซ่อน อย่าให้พอร์ชเจอง่ายๆนะ!
-
สงสารทับทิมจัง
-
เห้ออ!! นี่ละน้อความไม่ชัดเจน
-
สงสารทับทิม //นี่ร้องไห้ตามแล้ว :sad4: :o12:
พอร์ชนี่ยังไง ทำไมทำแบบนี้ครับ :m16: :m31:
-
สงสารน้องงง
-
ร้องไห้เลยยย
-
ทับทิมไม่ร้องนะ อย่าร้องงงงงง :ling3: :ling3:
-
ไม่เงียบสิพอร์ช
-
ยังรออยู่น๊าาาาา
-
เปลี่ยนพระเอกได้ไหมคะ :m31: เกลียดอิพอร์ช :angry2:
ทำเจ้าชายน้อยร้องไห้ได้ยังไง :m16: อยากบอกแก๊งลูกเพื่อนแม่ว่า กระทืบซิจะรออะไร o18
-
รอฉันรอเธออยู่
-
:katai5:
-
เราเริ่มเรื่องที่ต้นไม้ ตามมาด้วยน้องคีย์ ตอนนี้ร้องไห้ ให้กับน้องทับทิม TT ทั้งสาม เรื่อง ทำเราอินทุกๆเรื่องเลย นี่เป็นเรื่องแรกที่เราเข้ามาคอมเม้นให้คุณนักเขียน สู้ๆ นะคะ ขอให้พอร์ช เจ็บเยอะๆเลย กล้ามาทำน้องทิมเสียใจได้ยังไง จงหันหน้าเข้ากำแพงแล้วสำนึกชะ TT :fire: :fire: :fire: :fire:
-
:katai5: รอนานแล้วนะ
-
สงสารทับทิมจัง ฮืออ
ฉันว่าแล้ว
-
Jewelry Design
#อัญมณีที่รัก
ผมออกแบบแหวนแต่งงานให้คนอื่นมามากมาย
คงมีแค่คนเดียวที่ผมจะไม่ได้ออกแบบแหวนแต่งงานให้
คนๆ นั้นก็คือตัวผมเอง…
- นพจินดา วรโชติเมธี –
CH. 13
Kynanite
“พวกมึงเลิกซื้อขนมมาให้กูสักทีได้ไหม”
ทิมมองบรรดากองขนมที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าแล้วถอนหายใจ ถ้าเป็นเวลาปกติเขาก็คงดีใจอยู่หรอกเวลาที่ได้กินขนมอร่อยๆ แต่ตอนนี้ทั้งร่างกายและจิตใจเขายังไม่โอเท่าไหร่แถมแก๊งลูกเพื่อนแม่ทั้งสามคนก็ซื้อขนมเหมือนเหมามาทุกร้านขนาดนี้ กินสามวันยังไม่หมด ที่จริงก็ไม่เรียกว่าดีขึ้นหรอกแต่ก็ไม่อยากให้ คิน เบน และรามิลต้องมานั่งคอยเป็นห่วงนี่ก็ผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้วจากเหตุการณ์ในวันนั้น
“มึงซึมอะทิมกูไม่ชิน”
“ตอนมึงเลิกกับฝ้ายมึงเหมือนผีดิบเลยนะ”
“กูจำได้แดกเหล้าเป็นน้ำเปล่าเสียเงินค่าเหล้าแพงกว่ากำไรบริษัท”
“มึงก็พอกันเบนกอดไวโอลินร้องไห้น้ำตาแตกสภาพดูไม่ได้”
“ไอ้ทิม มึงพูดเรื่องเก่าๆ ช่วยดูสถานที่ด้วย ไม้หึงไอ้มิลขึ้นมาต้นกระบองเพชรย้ายมาอยู่บนหัวมันแน่”
“พวกมึงตามกูมาเอง”
“นี่ร้านแฟนกู!”
“ไม้ไล่มึงออกจากร้านเพื่อกูได้นะมิล”
“สัด ตำแหน่งหัวหน้าแก๊งกูไม่เคยมีความหมายเลย”
ต้นไม้หัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินเข้ามาวางกระถางดอกไม้ไว้กลางโต๊ะที่ตั้งอยู่กลางโรงเรือนกระบองเพชร ตอนที่ทิมโทรมาหาก็รู้สึกแปลกใจเหมือนกันแต่ก็พอรู้เรื่องมาจากรามิลบ้างแล้ว นี่ก็นึกว่าจะโทรมาขอคำปรึกษาแต่ทิมก็บอกแค่ว่าขอไปอยู่ที่ร้านหน่อย อยากอยู่กับธรรมชาติไม่อยากอยู่บ้าน
ต้นไม้ก็ไม่เข้าใจโรงเรือนต้นกระบองเพชรที่ร้านก็ไม่ได้ร่มรื่นอะไรเท่าไหร่ แต่คิดว่าทิมน่าจะแค่ต้องการที่พักใจมากกว่า แต่ก็ไม่คิดว่าจะยกโขยงกันมาทั้งแก๊งลูกเพื่อนแม่แบบนี้ ต้นไม้กลัวว่าต้นกระบองเพชรมันจะน่าเบื่อเกินไปเลยเอาดอกไม้สีน่ารักๆ มาวางให้ทิมรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง ตอนนี้มันเลยกลายเป็นภาพที่ตลกดีผู้ชายสี่คนนั่งเท้าคางมองกระถางดอกไม้ท่าเดียวกันเป๊ะๆ
สมกับเป็นแก๊งลูกเพื่อนแม่ที่คบกันมาตั้งแต่เด็กๆ
“พี่ทิมน่ะผมเข้าใจนะแต่ที่เหลือเขาเป็นอะไรกัน”
คีตากลับมาจากส่งดอกไม้กับเต้ได้แต่ยืนมองแก๊งลูกเพื่อนแม่ทำท่าทางประหลาดๆ ก่อนที่ต้นไม้จะบอกให้คีตาเข้าไปหาเบนจามิน เขารู้ว่าทุกคนเป็นห่วงทิมแต่บางทีทิมก็อาจจะอยากอยู่คนเดียวเพื่อคิดอะไรบ้างเอาแต่ตามติดกันแบบนี้ทิมก็ไม่มีเวลาได้คิดอะไรพอดี คีตาพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปในโรงเรือนกระบองเพชร พอเบนเห็นแฟนตัวเองก็เลิกสนใจดอกไม้ตรงหน้าแล้วคว้าเอวคีตาให้นั่งลงบนตักก่อนที่คีตาจะกระซิบบอกบางอย่าง เบนเลยเตะขาคินที่อยู่ใต้โต๊ะอีกทีจังหวะเดียวกับที่ต้นไม้เดินเข้ามา
“กูพาเจ้าหนูไปกินข้าวก่อนเป็นนักดนตรีอยู่ดีๆ วันนี้อยากจะไปส่งดอกไม้ซนจริงๆ ทิมมึงเอาอะไรไหม”
“ที่มึงซื้อมากูกินได้อาทิตย์หนึ่งเลยนะ คินมึงจะไปดูร้านที่จะเปิดก็ไปเถอะกูอยู่ได้ไอ้มิลต้นไม้กับเต้ก็อยู่”
ต้นไม้พยักหน้าให้ทุกคนออกไปก่อนเพราะตัวเองก็มีเรื่องจะคุยกับทิมเหมือนกัน พอทุกคนออกจากโรงเรือนกระบองเพชรแล้วใบหน้าของทิมจากที่ตอนแรกที่ยังพอยิ้มได้ก็กลับมานิ่งเฉยตามเดิม นี่ก็ดีขึ้นกว่าวันแรกๆ ด้วยซ้ำ วันแรกที่ทิมมาที่ร้านแค่เห็นหน้าต้นไม้ก็ใจไม่ดีแล้ว ใบหน้าน่ารักเศร้าหมองจนเขาเองยังสัมผัสได้ดวงตากลมโตบวมช้ำจนน่าสงสาร
“ดีขึ้นบ้างหรือยัง”
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกไอ้สามคนนั้นก็เวอร์”
“ทิมจำได้ไหมรามิลเองก็มีช่วงเวลาที่สับสนแล้วก็หายไปจากเราเหมือนกัน”
“จำได้ตอนนั้นไม้เป็นยังไงบ้าง”
“ตอนนั้นเราคิดว่ารามิลคงหายไปจากชีวิตเราแล้ว แต่มันก็ไม่ใช่..”
“มิลมันรักไม้ไงแค่ต้องการเวลาให้แน่ใจกับความรู้สึกตัวเองหน่อย”
“ใช่ไหม..บางทีเวลาก็พิสูจน์บางอย่าง”
“…………………………………………………….”
เขารู้ว่าต้นไม้หมายถึงอะไรแต่สำหรับเขากับพอร์ชมันต่างกัน เราสองคนไม่ได้เริ่มต้นจากความรักมันมีแค่เกมและความอยากเอาชนะล้วนๆ พอเห็นทิมเงียบไปต้นไม้ก็ยิ้มให้ก่อนจะเดินไปหยิบสมุดระบายสีพร้อมกับสีไม้มาวางไว้ตรงหน้าทิม
“ตั้มซื้อให้ลูกแต่มันลืมไว้มันคงขี้เกียจมาเอาแล้ว กลัวทิมนั่งเฉยๆ แล้วเบื่อ”
“เราโตแล้วไม้”
“โตแล้วก็ระบายสีได้เขาก็ไม่ได้กำหนดอายุไว้นิ”
ทิมลองเปิดสมุดระบายสีตรงหน้ามันก็เป็นสมุดระบายสีตัวการ์ตูนผู้หญิงใส่ชุดกระโปรงฟูฟ่อง มีตุ๊กตาของเล่นให้ระบายสีเต็มไปหมด จะว่าไปก็ไม่ได้ทำแบบนี้มานานเหมือนกันเหมือนกลับไปสมัยประถมถึงตอนนั้นจะระบายสีหุ่นยนต์ไม่ใช่ตัวการ์ตูนแบบนี้ ทิมหยิบสีขึ้นมาระบายรูปภาพก่อนจะเงยหน้ามายิ้มให้ต้นไม้ที่ลุกขึ้นยืนเพราะเต้เข้ามาบอกว่ามีลูกค้ามาสั่งดอกไม้
“ต้นไม้นี่สมกับชื่อต้นไม้รู้สึกเย็นสบายเวลาที่อยู่ด้วย คิดไม่ผิดเลยที่มาที่นี่”
“บางทีทุกอย่างก็อาจจะต้องใช้เวลานะทิม”
“นานไหม”
“เรายังรักรามิลมาสิบปีเลย”
“นานมาก”
“ไม่รู้ว่าทิมรู้ตัวหรือเปล่าแต่ตอนที่ทิมมีความรักทิมน่ารักมากนะ”
ต้นไม้ออกจากโรงเรือนกระบองเพชรไปแล้วและประโยคที่ต้นไม้บอกไว้มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้ยิน พี่พลอย..ก็พูดแบบนี้เหมือนกัน วันนั้นวันที่เกิดเรื่องคินไม่ได้พากลับบ้านเพราะมันดึกมากแล้วและก็กลัวว่าคนในครอบครัวเขาจะตกใจด้วย คินเลยพามาที่ร้านของคินที่กำลังจะเปิดมันเป็นสตูดิโอถ่ายภาพดีที่ข้างบนคินทำเป็นที่พักไว้ด้วย
เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าหลังจากที่กอดคินแล้วร้องไห้ต่อจากนั้นเกิดอะไรขึ้นอีก ก็น่าจะร้องไห้จนหลับไป พอกลับมาที่บ้านพี่พลอยก็เข้ามาคุยด้วยเพราะสนิทกับพี่สาวคนโตมาตั้งแต่เด็กเลยร้องไห้โฮอีกรอบพร้อมกับเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ฟัง พี่พลอยไม่ได้เอ่ยอะไรเพียงแค่ยกมือลูบผมเขาเบาๆ
“พี่ว่าเกมครั้งนี้ก็ไม่ได้แย่ไปซะหมด”
“…………………………………………….”
“มันทำให้พี่รู้นะว่าเวลาที่ทิมมีความรักทิมเป็นแบบไหนและมันก็ดีมากจริงๆ”
“…………………………………………….”
“เพราะทิมโตมามีแต่คนคอยเอาใจทั้งครอบครัวทั้งแก๊งลูกเพื่อนแม่ ไม่ว่าอยากได้อะไรก็ต้องได้เราน่ะเลยรู้สึกว่าทุกคนต้องยอมเราไปซะหมด ต้องชนะแพ้ไม่เป็น พี่ยังเคยสงสัยเลยนะว่าจะมีใครที่ทำให้ทิมยอมได้”
“…………………………………………….”
“จนมาเจอคุณพอร์ช ทิมยิ้มบ่อยขึ้น หัวเราะเยอะขึ้น รู้จักดูแล เป็นห่วง เอาใจใส่ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนทิมไม่คิดจะทำแบบนี้ให้ใครเลยด้วยซ้ำ”
“…………………………………………….”
“มันทำให้พี่ได้รู้ว่า ทับทิม นพจินดาน้องชายของพี่ก็มุมแบบนี้เหมือนกัน”
“เมื่อก่อนผมเย็นชาขนาดนั้นเลย”
“เจ้าชายน้ำแข็งเรียกพี่เลยเราน่ะ นพจินดา วรโชติเมธีจอมหยิ่ง เอาแต่ใจ ไม่ยอมใคร ไม่สนใคร ไม่แคร์ความรู้สึกใครทั้งนั้น ไม่รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปบ้างเหรอไง”
“ลูกค้าเคยทัก”
“ทักเรื่องนี้เหรอ”
“ครับ เขาถามว่าผมมีแฟนแล้วเหรอท่าทางผมมีความสุข เขาบอกว่าผมยิ้มตลอดเลย”
“พี่ว่าพี่มองคนไม่ผิดนะคุณพอร์ชเอง..”
“อาจจะแค่หลงก็ได้ไม่ใช่รักหรอก”
“ถ้าหลงเดี๋ยวเขาก็ลืมแต่ถ้ารัก..”
“เกมจบแล้วพี่พลอย”
ทิมขยับตัวล้มตัวลงนอนบนตักพี่สาวที่ยกมือลูบผมเบาๆ เพิ่งเห็นว่าทิมไม่ได้มัดจุกเหมือนเคย ปกตินี่เห็นมัดตลอดพอถามก็บอกว่าต่อจากนี้จะไม่มัดจุกแล้ว น้องชายที่เธอเลี้ยงมากับมือตอนนี้เหมือนกลับไปตอนอายุห้าขวบแก๊งลูกเพื่อนแม่ก็โอ๋กันไม่เลิกทั้งๆที่อายุอานามก็สามสิบกันแล้ว ทิมขยับตัวเข้ามากอดเอวพี่สาวไว้แน่นเมื่อได้ยินในสิ่งที่พี่พลอยบอก
“เกมมันจบแล้วต่อจากนี้ต่างหากที่เป็นความรู้สึกจริงๆ ไม่ใช่เกมเหมือนที่ผ่านมา”
ทิมหยุดระบายสีเมื่อนึกถึงเรื่องที่คุยกับพี่พลอยเมื่อวันก่อน เขาเองก็ไม่รู้ตัวหรอกว่าก่อนหน้านี้เขาทำตัวแบบไหน แต่ก็คงมีความสุขอย่างที่ทุกคนทัก ไม่งั้นคนรอบข้างคงไม่บอกเป็นเสียงเดียวกันขนาดนี้ จะว่าไปสมุดระบายสีนี่ก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นเหมือนกัน ทิมเปิดหน้าต่อไปแล้วก็ต้องหยุดนิ่งเมื่อมันเป็นรูปเครื่องประดับต่างๆ รูปแหวนตรงหน้าทำให้ทิมหยิบสีไม้สีแดงขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ทันทีที่ระบายเสร็จทิมก็ยิ้มออกมา
“ผมจะออกแบบแหวนแต่งงานของคุณพอร์ชอย่างสุดฝีมือถือว่าเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายจาก ทัมทิบ นพจินดาก็แล้วกัน”
ทิมวางดินสอสีลงก่อนจะหยิบสมุดเล่มสีน้ำตาลขึ้นมา พร้อมกับเปิดหน้าแบบแหวนที่วาดค้างไว้ก่อนจะค่อยๆ ร่างแหวนให้เป็นรูปเป็นร่าง แหวนแต่งงานสองเริ่มสำเร็จเป็นแบบที่ทิมคิดไว้ก่อนที่ทิมจะเขียนบางอย่างไว้ที่ข้างล่างกระดาษ
T&P
Jewelry Design
“มีนขอแปลนห้องเสื้อคุณแพรเขาจะปรับปรุงเพิ่ม เดี๋ยวมึงหาให้กูเลยนะ”
“เออเดี๋ยวกูหาให้คุณแพรเขาเร่งเหรอวะ งานอีกตั้งนาน”
“บ้านเดี่ยวคุณชัยพัฒน์เดี๋ยวกูไปคุยเอง”
“กูว่ากูเลื่อนงานนี้ไปแล้วนะ”
“ทาวน์โฮมตรงพระรามเก้าแก้แบบยังเดี๋ยวกูจัดการคืนนี้เลย”
“พอร์ช”
“ร้านทองแถวรัชดาเหมือนแบบมีปัญหากูว่า..”
“หยุดก่อนพชร”
มีนถอนหายใจเมื่อเพื่อนตัวเองทำท่าจะกล่าวรายงานยาวจนถึงหน้ากระดาษเอสี่ นี่งานของสองเดือนข้างหน้าก็เลื่อนเอามาทำในเดือนเดียว เขาจัดตารางนัดลูกค้าจน งง ไปหมดแล้ว พอร์ชเหมือนเป็นใครก็ไม่รู้ที่มีนเองไม่รู้จัก ตั้งแต่วันนั้น..มีนไม่รู้ว่าพอร์ชกับคุณทิมคุยอะไรกันแต่คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ พอเขาจัดการเรื่องพิมกับกรณ์เรียบร้อยแล้วเลยเดินออกมาหาพอร์ชที่ยืนกำกุญแจบ้านในมือไว้แน่น แต่เรียกเท่าไหร่พอร์ชก็เหมือนไม่รู้สึกตัวทันทีที่มีนแตะลงบนไหล่ พอร์ชก็ล้มลงไปกับพื้นแล้วไม่รู้สึกตัวอีก มีนจำได้ว่าเขาร้องลั่นจนพิมถึงกับวิ่งหน้าตาตื่นออกมาจากร้าน
ดีที่ไม่ได้เป็นอะไรร้ายแรง หมอบอกว่าร่างกายพอร์ชอ่อนแอเพราะทำงานหนักเกินไปเลยให้น้ำเกลือและนอนพักสองสามวัน
แต่มีนรู้ว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องงานอย่างเดียว..
แต่พอถอดสายน้ำเกลือออกก็กลายเป็นอย่างที่เห็น มันบ้างานมากกว่าเดิมคำพูดของหมอที่เตือนเรื่องสุขภาพนี่ไม่เข้าหูมันเลยด้วยซ้ำ และที่สำคัญพอร์ชเหมือนกลายเป็นหุ่นยนต์ ไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ บางครั้งก็เหม่อ ท่าทางไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่พอถามถึงคุณทิมก็จะเฉไฉไปเรื่องอื่น วันก่อนไอ้บินโทรมาหาเขาตอนตีสองบอกเจอไอ้พอร์ชเมาอยู่ที่ผับให้มารับด้วย
อาการหนักเข้าไปทุกวัน
“งานวันนี้จบแล้วมึงมีนัดกินข้าวกับเพื่อนนิ ไปได้แล้วไป”
“กูแก้แบบคุณลูกหว้าก่อนได้ป่ะวะ”
“ออกไป กูไล่มึงออกจากบริษัทแล้ว! ออกไปเดี๋ยวนี้!”
มีนดันตัวให้พอร์ชลุกออกจากโต๊ะดราฟก่อนที่พอร์ชจะยกมือยอมแพ้แล้วเดินไปที่รถ วันนี้มีนัดกินข้าวกับเพื่อนมัธยมก็ไม่มีอะไรมากก็เลี้ยงฉลองก่อนแต่งงาน พอร์ชเปิดประตูรถแล้วฟุบหน้าลงกับพวงมาลัย ตั้งแต่วันนั้น..ทับทิม นพจินดาเหมือนหายไปจากชีวิตของพอร์ช พชร ตอนที่ฟื้นขึ้นมาแล้วเจอเพดานห้องเขาก็อยากจะถามเหมือนในละครว่าที่นี่ที่ไหน และมาได้ยังไงเพราะความจำสุดท้ายคือภาพที่คุณทิมยื่นกุญแจบ้านคืนให้ และหลังจากนั้นเขาก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย
มาคิดดูแล้วก็ไม่นึกว่าตัวเองจะเป็นแบบนี้เหมือนกัน
พอร์ชหันมามองเบาะข้างๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่มันเป็นที่ประจำของคุณทิมไปแล้ว หมอนใบโปรด ผ้าห่มสีแดง มือของคุณทิมที่เขาชอบจับไว้ตอนรถติด ตอนนี้มันไม่มีอะไรสักอย่างมันว่างเปล่าจนเขาใจหายไม่เคยรู้เลยว่าการขับรถคนเดียวมันเหงาได้ถึงขนาดนี้ พอร์ชลูบหน้าลูบตาตัวเองก่อนจะขับรถไปยังร้านอาหารที่เพื่อนนัดไว้ พอมาถึงทุกคนก็ยังเฮฮาเหมือนเดิมและแน่นอนว่าทุกคนถามเรื่องเจ้าสาวของเขาแต่พอร์ชก็แค่ยิ้มๆ
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาจะตอบเพื่อนแบบติดตลกว่ากำลังหาอยู่…
“ทอยไปไหนต่อวะ”
“เดี๋ยวกูกับเฟิร์นรอดูแบบแหวนแต่งงานว่ะ”
“ที่นี่?”
“เขานัดกูไว้ตรงร้านกาแฟข้างล่างนี่ มึงจอดรถไหนข้างหน้าป่ะเดินไปพร้อมกันกูว่าจะคุยเรื่องบ้านกับมึงด้วย ต้องการไอเดียสถาปนิกหนุ่มโสดในฝัน”
ตั้งใจว่าจะคุยแป๊บเดียวแต่พอเข้าเรื่องบ้านก็เลยคุยกันยาว เฟิร์นแฟนทอยเป็นผู้หญิงหวานๆ ไม่คิดเหมือนกันว่าไอ้ทอยเพื่อนที่สุดแสนจะเจ้าชู้จะมาตกม้าตายผู้หญิงที่ไม่คิดว่าจะอยู่ในสเป็คมันเลย
“แบบแหวนสวยมากค่ะพอร์ช เฟิร์นบอกทอยแล้วว่าของเพียวจิวเวลรี่ไม่เคยทำให้ผิดหวัง”
“ทอยแหวนแต่งงานมึงนี่ของ..”
“ขอโทษครับพอดีหาที่จอดไม่ได้เลยช้..”
ทิมหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าในร้านกาแฟมีใครนั่งอยู่ที่โต๊ะด้วย เวลาสองอาทิตย์ที่ไม่ได้เจอหน้ากันทำให้ทั้งสองคนได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นเพราะไม่คิดว่าจะบังเอิญมาเจอกันในเหตุการณ์แบบนี้ บรรยากาศที่ดูอึมครึมทำให้ทอยต้องเป็นฝ่ายที่เอ่ยถามว่ารู้จักกันหรือเปล่าเพราะเห็นยืนมองหน้ากันอยู่นาน ทิมส่ายหน้าเบาๆ แล้วหยิบเอาแบบแหวนขึ้นมาให้ทั้งคู่ดู
พอร์ชไม่ได้เอ่ยทักอะไรทั้งนั้นแต่ตอนนี้เขายอมรับว่าเขาละสายตาจากใบหน้าของคุณทิมไม่ได้เลยสักนิด ใบหน้าน่ารักไม่หันมามองเขาเลยด้วยซ้ำ ดวงตากลมโตที่เขาบอกว่ามันสวยดูหม่นหมอง ท่าทางทุกอย่างในตอนนี้ไม่เหมือนทับทิม นพจินดาที่เขารู้จัก
“คุณทิมออกแบบแหวนเก่งจังเลยค่ะ อย่างนี้แบบแหวนแต่งงานของคุณทิมต้องสวยมากแน่ๆ”
ปลายดินสอที่กำลังจดรายละเอียดแหวนหยุดนิ่งก่อนที่ทิมจะเงยหน้าขึ้นมามองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม พอเห็นสายตาที่พอร์ชมองอยู่ทำให้ทิมต้องก้มหน้ามาสนใจแบบแหวนตามเดิม
“ผมไม่เคยออกแบบแหวนแต่งงานของตัวเองหรอกครับ ผมยังไม่มีแฟนเลย..”
“แล้วเคยคิดแบบไว้ไหมคะ”
“ไม่มีคนให้แต่งด้วยก็เลยไม่ได้คิดไว้เลยครับ”
“น่ารักอย่างคุณทิมต้องมีคนอยากแต่งด้วยเยอะแน่ๆ”
“บางทีผมอาจจะเกิดมาเพื่อออกแบบแหวนแต่งงานให้คนอื่นยกเว้นของตัวเองก็ได้ครับ”
“แล้วคุณทิมอยากให้แหวนแต่งงานตัวเองเป็นแบบไหนคะ”
“แหวนทั….”
“แหวนทับทิม”
ไม่ใช่เสียงของทิมเป็นคนตอบแต่กลับเป็นพอร์ชที่นั่งอยู่ ทิมหยุดร่างแบบแล้วเงยหน้าขึ้นมามองไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่สายตาของคุณทิมกับพอร์ชทำให้ทอยกับเฟิร์นเลือกที่จะเงียบไม่กล้าจะพูดอะไรออกไป
“แต่สำหรับคุณ..แหวนแต่งงานก็ไม่ได้อยากให้เป็นแหวนทับทิมไม่ใช่เหรอครับคุณพชร”
ทิมเอ่ยขอตัวกลับก่อนอ้างว่าอยากรีบกลับไปแก้แบบที่เหลือพอเอ่ยลาพร้อมกับนัดวันกันอีกครั้งเรียบร้อย พอร์ชเองก็รีบลุกขึ้นแล้วเดินตามทิมออกไป ทิ้งทอยกับเฟิร์นมองหน้ากันงงๆ เพราะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างสองคนนั้นทั้งๆ ที่ตอนแรกทำท่าเหมือนไม่รู้จักกันมาก่อนด้วยซ้ำ เสียงฝีเท้าที่เดินตามหลังมาตรงที่จอดรถทำให้ทิมต้องหยุดเดิน
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“………………………………………”
“ถ้าจะคุยเรื่องเครื่องประดับของเจริญกิจธาราผมบอกคุณแล้วว่าให้ติดต่อพี่พลอยไม่ก็พี่ต่าย”
“………………………………………”
“ตอนนี้ผมรับงานอื่นแล้วคงไม่ได้ดูงานของเจริญกิจธาราอีก”
“………………………………………”
“แต่ถ้าจะถามเรื่องแบบแหวนแต่งงานของคุณผมว่าคุณควรจะพาเจ้าของแหว..”
“เหนื่อยมากไหมครับคุณทิมรับงานเยอะอีกแล้วใช่ไหม”
ทิมเงียบลงเมื่อได้ยินประโยคที่พอร์ชถาม เขาควรจะบอกอีกฝ่ายหรือเปล่าว่าเขาทำงานจนแทบเป็นบ้านอนวันละสองสามชั่วโมงเท่านั้น ไม่อยากให้มีเวลาว่างเลยสักนิดเขาไม่อยากให้มีเวลาคิดเรื่องของพอร์ช แต่เหมือนทุกอย่างที่ทำมาไม่มีค่าเลยเมื่อได้มาเจอพอร์ชยืนอยู่ตรงหน้าตอนนี้ พอร์ชเองก็ดูผอมลงไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่สบายหรือเปล่าเขารู้จากมีนว่าพอร์ชเข้าโรงพยาบาลยอมรับว่าเขาเป็นห่วงมากแต่ก็ไม่รู้ว่าเขาจะห่วงในฐานะอะไร
ไม่รู้ว่าตัวเองมีสิทธิ์มากน้อยแค่ไหน
“ทับทิม”
พอร์ชยกมือขึ้นมาไล้ไปตามแก้มขาวเบาๆ คุณทิมผอมอยู่แล้วแต่วันนี้พอร์ชรู้สึกว่าคนที่ยืนมองเขาอยู่ตอนนี้แทบจะปลิวลมได้ตัวก็เล็กจนกอดทีแทบจะหายไปกับอกเขา หยดน้ำตาที่เอ่อคลออยู่ตรงดวงตากลมโตทำให้พอร์ชจะขยับเข้าไปหาแต่ทิมกลับเบี่ยงตัวออกพร้อมกับยกมือขึ้นมาปากมันออกเร็วๆ เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะเห็น
“ผมมีนัดลูกค้าต่อขอตัวก่อน”
“………………………………………”
“ครั้งหน้าถ้าบังเอิญเจอกันอีกกรุณาเรียกผมว่าทิมก็พอนะครับ”
ท้ายรถยนต์สีขาวพ้นสายตาของพอร์ชไปแล้ว ไม่มีคำพูดหวานๆ ไม่มีสัมผัสอ่อนโยนที่เคยได้รับ ไม่มีอ้อมกอดอุ่นๆ ไม่มีอะไรเลยมีแค่แววตาที่เจ็บปวด และประโยคที่ดูห่างเหินเหมือนเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน พอร์ชรู้สึกว่าหัวสมองเขาคิดอะไรไม่ออกเลยสักนิด ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นจนพนักงานของร้านอาหารถึงกับเดินเข้ามาถามว่าเขาเป็นอะไรหรือเปล่า แต่แทนที่จะกลับบ้านพอร์ชกลับเลือกที่จะไปที่อื่น
เยาวราช..
ร้านเดิมๆ ที่เคยมากินพร้อมกับคุณทิมยังคงอยู่เหมือนเดิมแต่พอร์ชก็ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้เขาไม่รับรู้รสชาติอาหารสักเท่าไหร่ ถ้าถามว่าสองอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาใช้ชีวิตแบบไหนเขาเองก็ตอบไม่ได้ว่าที่ทำอยู่มันเรียกว่าอะไร ตื่นมาในตอนเช้าในชุดทำงานที่ใส่เมื่อคืน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อคืนหลับไปตอนไหน กินกาแฟดำพร้อมกับทำงานไปด้วย มาม่ากระป๋องกลับมาเป็นอาหารหลักในการดำรงชีวิต
หลังจากนั้นก็ทำงาน ทำงาน… และทำงาน
พอไม่มีนัดกับลูกค้าก็ไปซูเปอร์มาร์เก็ต ก็เหมือนซื้อของเข้าบ้านปกติแต่ของในรถเข็นมันกลับเป็นของชอบของคุณทิมทั้งหมด เพิ่งรู้ตัวก็ตอนที่หยิบนมรสจืดกับเลย์รสบาร์บีคิวจนเต็มรถเข็น แต่ถ้ามีเวลาว่างก็จะกลับไปรดน้ำต้นไม้ที่บ้านถ้าเป็นเมื่อก่อนคนที่รดน้ำให้คงยืนบ่นจนหูชาแล้วแน่ๆ เพราะตอนนี้ต้นไม้แทบจะตายกันหมดทั้งบ้านแล้ว
....................
............................................
-
.....................
.............................................
พอร์ชเดินไปตามถนนตั้งแต่วันนั้นที่นี่ก็กลายเป็นสถานที่เราสองคนมาด้วยกันตลอด ของกินมากมายที่คุณทิมเอาแต่ลากแขนเขาไปต่อแถวซื้อ ทั้งที่จริงบางอย่างมันก็ไม่ได้อร่อยเวอร์วังเหมือนที่เขารีวิวกันหรอก แต่พอพอร์ชเห็นรอยยิ้มของคุณทิมก็คิดว่ามันก็คุ้มค่าแล้วที่เสียเวลาต่อแถวเป็นชั่วโมงๆ
พอร์ชหยุดเดินเมื่อรู้สึกตัวว่าเขาคิดอะไรเพลินไปหน่อยรู้ตัวอีกทีก็เดินมาจนสุดถนน พอหันกลับไปมองด้านหลังก็ถอนหายใจนี่เขาเดินคนเดียวมาไกลถึงขนาดนี้ได้ยังไง แต่อยู่ดีๆ ภาพของคุณทิมที่ถือขนมปังเจ้าดังก็ฉายซ้ำขึ้นมาดวงตากลมโตยิบหยีลงเมื่อได้กินขนมที่ถูกใจก่อนจะจัดการป้อนให้เขาได้ชิมด้วย
ตอนนั้นระหว่างเรามันไม่ใช่เกมแล้วด้วยซ้ำ
มันคือความสุขของเราทั้งคู่
เสียงแตรรถที่ดังขึ้นทำให้พอร์ชสะดุ้งสุดตัวเอ่ยขอโทษที่ยืนขวางทางก่อนจะตัดสินใจเดินกลับไปเอารถที่จอดไว้ เมื่อกลับมาถึงบ้านตัวเองพอร์ชยังคงนั่งอยู่ในรถเขาขับรถมาแบบไม่ค่อยมีสติรู้ว่ามันไม่ดีแต่เขาก็พยายามมากๆ แล้วมันรู้สึกเหนื่อยไปหมด ทั้งๆ ที่ปกติทำงานหนักกว่านี้เขาก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร เขาเห็นแต่หน้าคุณทิมและคำพูดของคุณทิมซ้ำๆ เหมือนมันวนเวียนอยู่ในหัวไม่ยอมหายไปไหน
ทันทีที่ดับเครื่องยนต์แล้วเงยหน้าขึ้นมามองพอร์ชนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นเมื่อเห็นว่าไฟในบ้านกำลังเปิดอยู่ มันเป็นภาพที่เขาเคยชินมาตลอดหลังจากที่กลับมาจากทำงาน มีแค่คนเดียวเท่านั้นที่พอร์ชหวังว่าจะได้เจอ ขอให้มันเป็นอย่างที่เขาคิด พอร์ชรีบเปิดประตูรถแล้ววิ่งไปที่หน้าประตูบ้านก่อนจะเปิดออก
“ทับทิม!”
เสียงตะโกนดังลั่นบ้านทำให้คนที่กำลังทำอาหารอยู่หันมามอง พอเห็นว่าเป็นหลานชายตัวเองที่ยืนอยู่หน้าประตูท่าทางที่ดูอ่อนล้าเหมือนจะล้มลงไปทำให้คุณย่าเฟื่องฟ้าต้องรีบเดินออกมา
“ถ้าย่าไม่มาย่าจะรู้ไหมเนี่ยว่าบ้านเรารกขนาดนี้ นี่พอร์ชอยู่ไปได้ยังไงกัน”
“…………………………………………….”
“ทั้งเศษกระดาษทั้งเสื้อผ้าเกลื่อนเต็มพื้นไปหมด”
“…………………………………………….”
“มาม่ากระป๋องก็เต็มถังขยะนี่เรากินมาม่าทุกมื้อเลยหรือไงมันน่าตีจริงๆ”
“…………………………………………….”
“พอร์ชไหนบอกว่ารักบ้านนักหนา ก่อนหน้านี้มันยังเป็นบ้านอยู่เลยแล้วดูตอนนี้..”
คุณย่าเฟื้องฟ้าจัดการสะบัดเสื้อที่วางพาดอยู่บนเคาน์เตอร์ทำให้บางอย่างที่วางอยู่กลิ้งตกลงมาก่อนที่มันจะหยุดอยู่ตรงปลายเท้าของคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู พอร์ชก้มลงหยิบกระปุกใส่หนังยางมัดผมขึ้นมาถือไว้ก่อนจะเงยหน้ามองไปรอบๆ บ้านที่เขาออกแบบเองกับมือเพิ่งรู้ตัวว่าข้าวของของคุณทิมยังวางอยู่ที่เดิมทุกอย่าง
แก้วกาแฟที่ซื้อคู่กัน
ผ้ากันเปื้อนลายเจ้าหนูแฮมทาโร่
ของเล่นของรูบี้และกระปุกยางมัดผมที่เขาถืออยู่ตอนนี้
รวมทั้งภาพทุกภาพทุกเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นที่นี่เขาจำมันได้ทั้งหมด
ตั้งแต่ตัวเขาเปิดประตูเข้ามาในบ้านเจอคนที่ยืนเตรียมอาหารอยู่จะก้มหน้าก้มตาไม่สนใจใครทั้งนั้น จนต้องเดินย่องๆ เข้ามากอดจากข้างหลังหอมแก้มซ้ายขวาไม่หยุดและเขาก็จะเป็นคนมัดผมจุกให้ ก่อนจะโดนไล่ให้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าพอกลับมาก็จะเจอคนที่เก็บเศษกระดาษและเสื้อผ้าที่วางพาดไม่เป็นที่เป็นทาง หลังจากนั้นเราสองคนก็จะกินข้าวเย็น นั่งดูทีวีด้วยกัน นอนกอดกันตรงโซฟาและสุดท้ายเราก็หลับไปพร้อมกัน
คนเดียวที่สามารถเข้าออกบ้านที่เขารักได้ตามใจชอบ
คนเดียวที่เขาให้กุญแจบ้านที่หวงนักหวงหนา
คนเดียวที่เขาอยากให้อยู่ในบ้านที่เขาเป็นคนออกแบบเอง
คนเดียวที่เขาคิดถึงอยู่ตลอดเวลาจนถึงตอนนี้
ทับทิม นพจินดา
“พอร์ช….”
คุณย่าเฟื้องฟ้าไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรกับขึ้นกับหลานชายของเธอแต่ท่าทางที่ดูอ่อนแอจนเกินจะทนไหวในตอนนี้ทำให้เธอเลือกที่จะเดินเข้าไปกอดพอร์ชเอาไว้ มือก็ยกลูบแผ่นหลังกว้างเบาๆ คล้ายปลอบใจ พอร์ชซบหน้าลงบนไหล่เล็กๆ นั่น เรื่องระหว่างเขากับคุณทิมมันไม่ได้เริ่มต้นด้วยความรัก มันก็แค่เกม เขายอมรับว่าตอนแรกว่าเขาหลงทับทิม นพจินดามากๆ
ใบหน้าน่ารัก
นิสัยสุดแสบที่เขาเองก็เอ็นดู
ท่าทางหยิ่งๆ ที่ไม่เหมือนใครเดี๋ยวก็ร้ายเดี๋ยวก็อ้อน จนเขาเองรับมือไม่ทัน
แต่เพราะความฝันที่เขาเคยวาดไว้มันเป็นสิ่งที่เขาคิดอยู่ตลอดเวลา เขาเป็นพวกยึดติดเขารู้ตัว บ้านหลังนี้ที่เขาสร้างไว้เพื่อเป็นเรือนหอของตัวเอง ภาพผู้หญิงที่ใส่ชุดเจ้าสาวพร้อมกับสวมแหวนแต่งงาน ห้องนอนของลูกๆ ที่เขาคิดเอาไว้เสร็จสรรพทุกอย่างมันทำให้เขาไม่กล้าที่ตัดสินใจอะไรให้เด็ดขาด เขาขี้ขลาดเกินที่จะยอมรับความรู้สึกตัวเอง
จนวันนั้นจนวันที่เกมระหว่างเราจบลง…
คุณทิมบอกว่าเขาเป็นฝ่ายชนะแต่ตั้งแต่วันนั้นเขายังไม่เห็นรู้สึกถึงชัยชนะเลยสักครั้ง เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นฝ่ายแพ้ด้วยซ้ำทับทิม นพจินดาคนที่เข้าถึงยาก เย่อหยิ่ง ไม่แคร์ใครคนนั้น ยอมพูดคำว่า รัก ให้เขาได้ยิน คำที่เขาไม่กล้าที่จะยอมรับมาตลอด คำที่เขาไม่กล้าที่จะบอกออกไป ทำได้แค่ยืนมองแผ่นหลังเล็กๆ นั้นเดินจากไป
ตลอดสองอาทิตย์เขาพยายามจะใช้ชีวิตให้เหมือนปกติ เขาอยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะอยู่ยังไงหลังจากที่เกมของเขากับคุณทิมจบแล้ว และมันก็รู้ตัวว่ามันยากมากกว่าที่คิดเพิ่งรู้ว่าเราสองคนอยู่ด้วยกันแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ เขาคิดว่าเขาจะทนไหวจนกระทั่งมาเจอคุณทิมในวันนี้ เลยรู้ว่าอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาหลอกตัวเองมาตลอดเขาอยู่ไม่ได้…เขาอยู่โดยไม่มีทับทิมไม่ได้
พอร์ชไม่เคยรู้สึกเกลียดตัวเองเท่านี้มาก่อนเขาไม่ใช่ผู้ชายที่ประเภทแพ้น้ำตาเขารู้จักตัวเองดี และวันนั้นคุณทิมก็ไม่ได้ร้องไห้ให้เขาเห็นเลยสักนิด แต่พอแค่คิดว่าคุณทิมกำลังร้องไห้อยู่ใจเขาก็เจ็บไปหมดใจเขาแทบจะขาดแล้วตอนนี้
“พอร์ช..ร้องไห้ทำไมลูก”
คุณย่าเฟื้องฟ้ารู้สึกถึงความชื้นตรงไหล่ทำให้ต้องกอดหลานชายให้แน่นขึ้น นี่พอร์ช พชร หลานชายของเธอกำลังร้องไห้ เธอจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เห็นพอร์ชร้องไห้คือตอนอายุสิบขวบตอนนั้นพอร์ชต่อเลโก้รูปบ้านไม่ได้เพราะต่อชื้นส่วนผิดทำให้บ้านไม่เหมือนแบบที่ได้มา พอร์ชร้องไห้จนหน้าแดงตาแดงเพราะว่าไม่ว่ายังไงก็ต่อเลโก้ไม่ได้ชิ้นส่วนมันผิดที่ผิดทางไปหมด ร้องจนทุกคนในครอบครัวต่างพากันตกใจ
ทุกคนเข้าใจว่าพอร์ชรักทุกอย่างที่เป็นบ้านมาตั้งแต่เด็กไม่ว่าจะเป็นแบบบ้าน โมเดล หรือเป็นตัวต่อของเล่น เลโก้บ้านหลังใหญ่อันนั้นก็คงมีความหมายต่อพอร์ชมากเช่นกันถึงได้ร้องไห้หนักขนาดนี้ เธอจำได้ว่าเธอเป็นคนบอกพอร์ชเองว่าถ้าต่อผิดก็แค่รื้อทุกอย่างแล้วทำให้มันถูก คนเรามันก็ผิดพลาดกันได้ถ้ารู้ตัวแล้วก็แค่ต่อให้มันถูกชิ้นส่วนพอร์ชถึงจะได้บ้านในแบบที่ต้องการ และวันนี้สิ่งที่เธอเห็นเหมือนพอร์ชย้อนกลับไปเมื่อตอนอายุสิบขวบ แต่คงไม่ใช่ของล่นเลโก้รูปบ้านเหมือนตอนเด็กมันคงเป็นอะไรที่มีสำคัญมากกว่านั้น คุณย่าเฟื้องฟ้ายกมือลูบผมหลานชายเบาๆ
“ผมอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้วครับย่า”
“ย่าฟังอยู่”
“บ้านของผม”
“…………………………………………”
“ผมรู้แล้วว่าคำว่าครอบครัวของผมคือแบบไหน”
“………………………………………..”
“มันไม่ใช่สามีภรรยาและลูกอย่างที่ผมเคยฝันไว้เลยสักนิด ผมแค่อยากให้มีแค่เขาคนเดียวไม่ได้ต้องการครอบครัวสุขสันต์อะไรเลย ผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว”
คุณย่าเฟื้องฟ้าพอจะรู้ว่าหลานชายเธอหมายถึงใครแต่เธอก็เลือกที่จะเงียบแล้วลูบหลังพอร์ชที่ยังคงร้องไห้อยู่ เธอเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ บ้านที่พอร์ชรักมากตอนนี้เธอสัมผัสได้ถึงความเหงา ความเศร้า จากบ้านหลังนี้ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เธอยังสัมผัสได้ถึงความสุขอยู่เลย ภาพของหลานชายของเธอกับทิม นพจินดาที่ยิ้ม ที่หัวเราะให้กันในวันนั้นเธอยังจำได้ไม่ลืม ถึงตอนแรกเธอก็ทำใจอยู่นานเหมือนกันเรื่องที่พอร์ชจะมาชอบผู้ชาย แต่สิ่งที่เจอวันนี้มันทำให้เธอรู้ว่าเธอทนไม่ได้แน่ๆ ถ้าหลานชายที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กจะเป็นแบบนี้มันทรมานจิตใจเธอเช่นกัน
“บ้านไม่เป็นบ้านเลย ผมไม่อยากอยู่บ้านที่ไม่มีทับทิม”
“………………………………………..”
“ย่าครับ ทับทิมเป็นบ้านของผมเป็นครอบครัวที่ผมเคยฝันไว้
“………………………………………..”
“แค่เขาคนเดียวเท่านั้นผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว”
“………………………………………..”
“แค่ทับทิมคนเดียว”
คุณย่าเฟื้องฟ้าได้แต่กอดหลานชายตัวเองไว้แน่นหลานชายของเธอไม่เคยอ่อนแอขนาดนี้มาก่อน พอร์ชเก็บความรู้สึกเก่งมาตั้งแต่เด็กคนภายนอกถึงไม่รู้ว่าที่จริงแล้วเจ้าตัวกำลังคิดอะไรอยู่ ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลก็ไม่เคยแสดงท่าทีให้ใครได้รู้ วันนี้คงทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ถึงได้ระบายทุกอย่างออกมาแบบนี้ มือที่ดูมีอายุลูบแผ่นหลังกว้างเบาๆ ในที่สุดบ้านที่เธอเคยบอกว่าออกแบบประหลาดๆ ก็มีคนที่เจ้าหลานชายอยากให้อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตสักที
ได้แต่หวังว่าครั้งนี้พอร์ชจะต่อชิ้นส่วนที่ต่อผิดให้มันถูกที่ถูกทาง
และได้บ้านในแบบที่ต้องการก็พอ..
TO BE CON
แด่นายพอร์ช
แก๊งลูกเพื่อนแม่: มันไม่ง่ายขนาดนั้น ก็อยากให้รู้ว่ามันไม่ง่าย เธอไม่โชคดีขนาดนั้น..
เพลง มันไม่ง่าย (อ้อม สุนิสา)
Cover โดย แก๊งลูกเพื่อนแม่
ps. ร้องได้นี่รู้อายุเลยนะคะ 555555555555
#อัญมณีที่รัก #ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่
twitter @ribbinbo
ทวิตเตอร์อาจจะไม่ได้พูดถึงนิยายเท่าไหร่นักแต่อ่านทุกคอมเม้นต์และใน #
#อัญมณีที่รัก #ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่ เลยนะคะ ^^ ขอบคุณทุกข้อความเลยค่ะ
-
ใช่มันไม่ง่ายเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ
-
ร้องไห้ตามพอร์ชนะ แต่ก็ยังสงสารและห่วงทับทิมอยู่ดี ถึงแม้จะมีกลุ่มเพื่อนแม่อยู่ด้วยก็ตาม
-
เอ่อ...เศร้ามาทั้งตอน ขำตาปิดตอนร้องเพลงต่อได้จากแก๊งลูกเพื่อนแม่นี่แหละ แฮ่~~~
พอร์ชเอ๊ย...มันไม่ง่ายจริงๆ นั่นแหละ
และก็ได้เห็นแล้วด้วยว่าทับทิมใจแข็ง...น้ำตาซักหยดเขาก็ไม่อยากให้เห็น
รอดูความพยายามของพอร์ช ว่าจะเข้าถึงทับทิมอีกครั้งยังไง
-
เชียร์แก๊งค์ลูกเพื่อนแม่ตั้งด่านให้เย๊อะๆ
-
อย่ายอมง่ายๆนะแก๊งค์ลูกเพื่อนแม่
ดีนะเราร้องเพลงตรง ps. ไม่ได้ :laugh:
-
นายพอร์ชต้องฝ่าด่าน ลูกกระจ๊อก ด่านอัศวิน และอีกหลายๆด่านเลย ฮึ่ย... เตรียมตัวสมน้ำหน้า
-
:katai2-1: รู้ตัวซะทีนะพอร์ช พยายามเข้า
-
สงสารทั้งคู่เลยทำไมความรักถึงต้องการยทพิสูจน์อยู่เรื่อยนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รู้สึกตัวสักทีนะพอร์ท อย่าให้ทับทิมต้องรอนานกว่านี้ อย่าทำให้เสียใจอีกนะ
-
แก๊งลูกเพื่อนแม่ไม่น่าให้ต่อใหม่ง่ายๆ 555555555
แต่ก็ยังรู้ตัวเร็วว่าต่อผิดก็ขอให้ต่อเสร็จไวๆ
-
ทับทิมอย่าไปยอมง่ายๆนะ แก๊งลูกเพื่อนแม่จัดการเล้ย
-
:katai2-1:
-
ร้องห้ายยยยยยยยยยย :ling3:
-
มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกพอร์ชเพราะนายผ่านช่วงที่ง่ายที่สุดไปแล้ว จากนี้ก็โชคดีนะ
-
มันไม่ง่ายจริงๆ คนอ่านก็ร้องไห้ไม่หยุดเช่นกัน สงสารทับทิม มันเป็นช่วงอ่อนแอเลยนะ ต้องใจแข็งให้มากๆๆๆๆ :ling2:
-
ยอมรับซะทีนะพอร์ช ต่อไปก็ไปง้อน้องทิมมันไม่ง่ายแต่ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ แสดงความจริงใจหน่อย สู้ๆ o13
-
เป็นกำลังใจให้แล้วกันนน
-
กว่าจะยอมรับนะพอร์ช มันน่าโมโหจริงๆ :m16:
-
เสียใจจจจจ แต่อย่างน้อย พอร์ชก็รู้ตัวแล้วววว
-
แหมมมมมม ไม่รู้จะพูดอะไรดี
นอกจากจะต้องตามง้อตามจีบทับทิม ขอความกรุณาแก๊งค์ลูกเพื่อนแม่สั่งสอนเด็กใหม่หนัก ๆ หน่อยนะคะ
-
งื้ออออ พอร์ชรีบไปง้อทิมเลยน้าาาา :hao3:
-
รอฉันรอเธออยู่ อดใจรอจะไม่ไหวแล้วววววว
-
มาต่อเถอะนะ ขอร้องงงง
-
o13 อ่านรวดเดียวเลยมันดีมาก
-
:katai5: มารอจ้ะ
-
มาคอด้วยจ้าาา
-
สนุกมากเลยค่ะ เรื่องนี้ อ่านรวดเดียวเลย อินไปกับทุกตอน
-
อ่านวน 3 รอบแล้วววว ยังอินอยู่เลยยย
-
Jewelry Design
#อัญมณีที่รัก
ผมออกแบบแหวนแต่งงานให้คนอื่นมามากมาย
คงมีแค่คนเดียวที่ผมจะไม่ได้ออกแบบแหวนแต่งงานให้
คนๆ นั้นก็คือตัวผมเอง…
- นพจินดา วรโชติเมธี –
CH. 14
Spinel
“ซึมเป็นคนป่วยเลย”
พอโดนทักขึ้นมาแบบนั้น คนที่นั่งเท้าคางมองวิวข้างนอกหน้าต่างอยู่ก็เลยหันมายิ้ม เจ้าของร้านขนมวางแก้วกาแฟกับทาร์ตไข่ของโปรดไว้ตรงหน้า แต่ดูท่าทางพอร์ชคงไม่ได้มาที่นี่เพื่ออยากกินขนมเท่าไหร่ และตัวพิมเองก็รู้ดีว่าพอร์ชจะคุยเรื่องอะไร ตั้งแต่วันนั้น..วันที่เกิดเรื่องพิมตกลงที่จะคุยกับกรณ์จนเข้าใจกันทั้งสองฝ่าย ตัวกรณ์เองพอเห็นเพื่อนสลบไม่ได้สติขนาดนั้นก็เริ่มรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป
ก่อนพอร์ชออกจากโรงพยาบาลกรณ์เลยเข้าไปขอโทษและพอร์ชเองก็ให้อภัยมันอาจจะดูง่ายแต่ทั้งสองคนก็ไม่อยากจะให้เรื่องมันยุ่งยากไปมากกว่านี้ ถึงแม้ทั้งคู่จะไม่สามารถกลับมาเป็นเพื่อนกันได้เหมือนเมื่อก่อนแต่ก็ไม่มีอะไรที่ติดค้างกันอีก
ส่วนความรู้สึกของพอร์ชที่พิมเพิ่งได้รู้มันอาจจะเคยเกิดขึ้นจริง แต่พิมเองก็เข้าใจว่าความรู้สึกของคนเรามันเปลี่ยนกันได้ตลอดเวลาอยู่แล้ว พอร์ชเคยอาจจะชอบเธอแต่นั่นมันคืออดีต และพิมก็รู้ด้วยว่าที่พอร์ชพูดเรื่องจะดูแลเธอนั้นพอร์ชพูดไปเพราะด้วยความโมโหไม่ใช่อยากจะดูแลเธอต่อจากกรณ์อย่างที่ทุกคนเข้าใจ
“มีนบอกพอร์ชทำงานหนักมากตอนนี้”
“ตอนนี้โดนมันปิดประตูไม่ให้เข้าบริษัทด้วย”
“ดีแล้วคนบ้างาน”
“พิม เรื่องวันนั้น..”
“ตอนนี้พอร์ชไม่ได้รู้สึกกับพิมแบบนั้นหรอก พิมเข้าใจว่าพอร์ชโมโหกรณ์ถึงได้พูดออกไปแบบนั้น”
“เราเคยชอบพิมพ์จริงๆ ชอบตั้งแต่พิมมาขายทาร์ตไข่ไหม้ๆ ”
“โอ้โหรู้สึกสวยขึ้นมาทันทีเลยอบขนมไหม้ยังมีผู้ชายมาชอบ”
พอร์ชที่ยกกาแฟขึ้นมาดื่มยังต้องหัวเราะกับประโยคของพิม เขารู้สึกว่าตัวเองคิดถูกที่ตัดสินใจมาเคลียร์ทุกอย่างวันนี้ตอนแรกก็คิดอยู่นานว่าจะมาหาพิมดีไหมเพราะกลัวว่าจะเข้าหน้ากันไม่ติด แต่สุดท้ายแล้วมันก็ไม่ใช่อย่างที่พอร์ชคิดพิมบอกเองว่ารอให้เขาพร้อมก่อนแล้วมาเคลียร์ให้เรื่องมันจบสักที
“พอร์ชน่ะตั้งแต่เจอคุณทิมสายตาก็มีไว้มองแค่คุณทิมแล้ว”
“ดูออกตั้งแต่แรกเลยเหรอไง”
“ไม่หรอก ตอนแรกๆ พอร์ชมองคุณทิมแค่รู้สึกว่าคนนี้น่ารักดี แค่สนุกๆ แต่รู้ตัวไหมว่าหลังๆ มาสายตาพอร์ชเปลี่ยนไปพิมก็บอกไม่ถูก แค่คุณทิมยิ้มพอร์ชก็ยิ้มตามได้แล้ว”
“โห..”
“พอร์ชตามติดคุณทิมเป็นตังเมเลยรู้ตัวหรือเปล่าเถอะ”
“นี่พอร์ชเป็นถึงขนาดนั้นเลย”
“กุญแจบ้านที่รักเท่าชีวิตยังยกให้เขาได้พิมยังงงคนบ้าอะไรสลบไม่ได้สติแต่ในมือยังกำกุญแจบ้านไว้แน่น”
“เจ็บมากผู้หญิงคนนี้”
“พอร์ช..อย่าเพิ่งยอมแพ้นะคุณทิมเองก็รักพอร์ชเหมือนกันพิมดูออก”
“ที่มาวันนี้ก็อยากจะเคลียร์กับพิมให้เราเข้าใจกัน เรายังเป็นเพื่อนกันนะพิม”
“แน่นอนเราเป็นเพื่อนกันมาตลอดอยู่แล้ว ในที่สุดพอร์ชก็เจอคนที่อยากให้อยู่บ้านที่พอร์ชออกแบบเองแล้วเนอะ”
พอร์ชไม่ได้ตอบอะไรพิมเพียงแค่ยกแก้วกาแฟขึ้นมาชนแก้วกับเจ้าของร้าน ที่ตอนนี้ดูจะสดใสมากกว่าทุกวัน พอร์ชเองก็รู้ว่าพิมก็ต้องเข้มแข็งเพราะเพิ่งจะผ่านเรื่องร้ายๆ มาเหมือนกัน หวังว่าต่อจากนี้พิมจะกลับมาร่าเริงได้เหมือนเดิมและวันข้างหน้าก็ขอให้มีคนดีๆ เข้ามาดูแลพิมไปตลอดชีวิตสักที
Jewelry Design
“ตอนบ่ายน้องทิมไม่มีนัดลูกค้าที่ไหนนะคะ แหวนหมั้นของคุณทอยแก้แบบเรียบร้อยแล้วพรุ่งนี้ช่างจะเอางานมาให้”
“………………………………………………………..”
“ส่วนสร้อยคอของคุณเมมี่เลื่อนนัดเป็นวันอังคารตอนสิบโมงค่ะ”
“…………………………………………………………..”
“แล้วก็..ตอนบ่ายนี้พี่พลอยพอลลีนและพี่เองจะไปสรุปงานของเจริญกิจธารา ในฐานะผู้ออกแบบเครื่องประดับทั้งหมดน้องทิมมีอะไรที่ต้องแก้อีกไหมคะ”
“…………………………………………………………..”
มีปฏิกริยาสักที…ปลายดินสอที่กำลังวาดรูปเล่นอยู่หยุดชะงักก่อนที่ดวงตากลมโตจะเงยหน้าขึ้นมามอง ต่ายยืนรอว่าเจ้านายตัวน้อยของเธอจะทำยังไงต่อแต่สุดท้ายก็ทำแค่ส่ายหน้าก่อนจะนั่งวาดรูปต่อ
“ผู้ชายบางคนเขาอาจจะไม่พูดว่ารักแต่การกระทำมันก็บอกได้นะคะ”
“พูดถึงใครครับ”
“คุณพอร์ชเหมือนจะอาจจะดูเล่นๆ แต่จริงๆ แล้วก็ใส่ใจ่น้องทิมมากๆ เลยนะ มากกว่าทุกคนที่เคยเข้าหาน้องทิม”
“หมายความว่าไงครับ”
“พี่น่ะเห็นคนเข้ามาจีบน้องทิมมากมายหลายคน ส่วนมากก็เอาใจแค่ช่วงแรกๆ ให้ของแพงของกินแพงๆ จานละห้าหกพัน พอน้องทิมไม่เล่นด้วย ไม่หือไม่อือก็ยอมแพ้ถอยออกไป”
“แล้วมันเกี่ยวกับพอร์ชตรงไหน”
“เรื่องนี้คุณพอร์ชต้องไม่เคยบอกน้องทิมแน่ๆ”
“เรื่อง?”
“เวลาที่น้องทิมทำงานดึกอาหารและขนมทุกอย่างคุณพอร์ชเป็นคนเอามาให้ค่ะ ถ้าไม่ได้มาเองก็จะให้คนเอามาส่งให้พี่ก็นึกว่าระดับทายาทเจริญกิจธาราคงจะต้องเป็นของแพงๆ แต่ก็ไม่ใช่”
“………………………………………………..”
“ก็อาหารทั่วๆ ไป ผัดไทยบ้าง ก๋วยเตี๋ยวคั่วไก่ ขนมปังเยาวราชแต่ทุกอย่างเป็นของชอบของน้องทิมทั้งหมดเลยนะ”
“ทำไมพี่ต่ายไม่เคยบอกผมเลย”
“คุณพอร์ชเป็นคนบอกพี่เองว่าไม่ให้บอกน้องทิมค่ะ ยังเคยบอกเลยว่าถ้าคุณทิมสงสัยให้บอกว่าพี่เป็นคนสั่งเอง”
“………………………………………..”
“วันที่คุณทิมไม่สบายแต่ต้องออกมาแก้งานที่บริษัท คุณพอร์ชก็จอดรถรออยู่ข้างนอกนะคะ ถ้าพี่ไม่ออกไปเอางานที่ลืมไว้ที่รถก็คงไม่เห็นบอกให้เข้ามารอข้างในคุณพอร์ชเองฺก็บอกว่าไม่เป็นไร”
“เขาทำแบบนั้นทำไมครับ”
“เป็นห่วงมั้งคะคุณพอร์ชแค่กลัวว่าน้องทิมจะเป็นอะไรหนัก”
“พี่ต่าย”
“อาจจะไม่พูดความรู้สึกออกมาแต่การแสดงออกเต็มร้อยเลยค่ะ การกระทำทุกอย่าง ทั้งการสัมผัส สายตาที่มองถ้าไม่ได้รู้สึกอะไรคงไม่ทำให้ขนาดนี้”
“สายแล้วนะครับพี่ต่ายรีบไปเถอะ เดี๋ยวลูกค้าจะรอ”
ต่ายพยักหน้ารับก่อนที่ทิมจะขอตัวไปหาคินจังหวะเดียวกับที่พลอยเข้ามาช่วยต่ายเรื่องเอกสารของเจริญกิจธาราที่อยู่บนโต๊ะของทิม ต่างคนต่างมองหน้ากันเพราะไม่รู้ว่าต่อจากนี้ทั้งสองคนจะเป็นแบบไหน เพราะใกล้จะถึงวันที่ต้องปิดโปรเจคของเจริญกิจธาราแล้วก็เหลือแค่แหวนแต่งงานของคุณพอร์ชเท่านั้น
พลอยถอนหายใจก่อนจะเห็นสมุดเล่มสีน้ำตาลของทับทิมวางอยู่บนโต๊ะ นี่ไม่รู้ว่าเจ้าตัวลืมไว้หรือจะกลับมาเอาทุกทีเห็นเอาติดตัวไปด้วยตลอด พลอยเปิดสมุดดูไปเรื่อยๆ ยังกะไดอารี่สมัยประถมรูปวาดแปลกๆ เต็มเล่มไปหมด ก่อนที่เธอจะหยุดอยู่ที่หน้าสุดท้าย รูปวาดรูปนี้วาดเสร็จเรียบร้อยแล้วมีการลงลายเซ็นนพจินดาเป็นการปิดงาน พลอยยิ้มออกมาก่อนจะหยิบสมุดเล่มสีน้ำตาลใส่กระเป๋าไปด้วย
“วันนี้มากันหมดเลยคุณกาญจนาก็มา”
“ตั้งใจจะมาขอบคุณคุณหญิงเฟื่องฟ้าด้วยค่ะที่ไว้วางใจให้ Pure Jewelry ในการออกแบบเครื่องประดับครั้งนี้”
“ไม่เลือกของ Pure Jewelry แล้วจะเลือกของใครได้ล่ะสวยขนาดนี้”
“ตอนนี้เครื่องประดับทุกชิ้นเสร็จหมดแล้วนะคะเหลือก็แต่…แหวนของคุณพอร์ชทางเรากลัวว่าถ้าช้ากว่านี้จะทำออกมาไม่ทัน เราเลยพาพอลลีนที่ทำงานด้านการออกแบบเครื่องประดับของ Pure Jewelry เอาแบบมาให้คุณพอร์ชลองเลือกด้วยค่ะ”
ทันทีที่จบประโยคคุณย่าเฟื่องฟ้าก็หันมามองหลานชายที่นั่งอยู่ข้างๆ หลังจากที่เจ้าตัวร้องไห้ในวันนั้นก็เลยยอมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง พอฟังจนจบเธอก็อยากจะเป็นลมเหมือนกันเด็กสมัยนี้ทำไมถึงเอาความรู้สึกมาเล่นเป็นเกมสนุกๆ แบบนี้กันได้แล้วผลเป็นยังไงเจ็บหนักกันทั้งคู่ เธอเองก็ไม่รู้ฝ่ายวรโชติเมธีรู้เรื่องมากแค่ไหนแต่อย่างน้อยก็ยังดีที่ไม่แตกหักกันไปซะก่อนไปทำหลานชายสุดที่รักเขาน้ำตาตกขนาดนั้น
“งั้นพอลลีนขอเสนอแบบเลยนะคะคุณพชร แบบแรกเป็นแหวนเพชร ในงานแต่งงานแหวนเพชรเป็นที่นิยมมากที่สุด ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับว่าคุณพชรชอบแบบไหนต้องการเพชรเม็ดเล็กเม็ดใหญ่ หรืออยากให้เป็นเพชรแบบฝังลงไปในแหวนเลย”
“……………………………………………………….”
“ส่วนอันนี้เป็นพลอยถ้าคุณพชรไม่ชอบความเรียบๆ ชองเพชรทาง Pure Jewelry เราเปลี่ยนให้ได้ตามที่คุณพชรต้องการเลยนะคะ”
“……………………………………………………….”
ไม่มีคำตอบจากคนที่นั่งนิ่งมองแบบแหวนตรงหน้าเงียบๆ ทั้งห้องอาหารไม่มีเสียงพูดคุยอะไรกันอีกและทุกคนต่างหันมามองหน้ากันเพราะไม่รู้ว่าหลานชายของเจริญกิจธารากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ยังไม่ทันที่จะมีใครพูดอะไรออกมาพลอยก็หยิบสมุดสีน้ำตาลออกมาวางไว้ตรงหน้าพอร์ช
“นี่เป็นแบบแหวนแต่งงานที่ออกแบบโดย นพจินดา วรโชติเมธีที่จริงแบบแหวนอันนี้เราไม่ได้ตั้งใจที่จะเอามาให้คุณพอร์ชเลือกแต่ทางพลอยเองคิดว่าคุณพอร์ชน่าจะชอบแบบนี้”
พอร์ชค่อยๆ เอื้ออมือไปหยิบสมุดเล่มสีน้ำตาลขึ้นมาดูใกล้ๆ
เขารู้จักสมุดเล่มนี้ดี
“ผมเห็นคุณทิมถือสมุดเล่มนี้ตลอดเลยบางครั้งก็เห็นคุณวาดรูปในนี้”
“เอาจริงผมชอบวาดในสมุดมากกว่าไอแพด เล่มนี้ผมวาดทุกอย่างที่สำคัญ ถ้าผมวาดอะไรลงไปในเล่มนี้แสดงว่ามันสำคัญ”
“สำคัญ?”
“ครับ อย่างเช่นผมไม่เคยคิดจะออกแบบแหวนแต่งงานตัวเองแต่ถ้าผมวาดลงไปในนี้แปลว่าผมรักคนที่เป็นเจ้าของแหวนมากๆ”
พอร์ชยังจำที่เขาเคยคุยกับคุณทิมได้ทุกอย่างและสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้คือแหวนทับทิมสองวงพอร์ชยกมือขึ้นมาลูบเบาๆ ตรงทับทิมสีแดงที่อยู่บนหัวแหวน ก่อนที่สายตาจะเห็นบางอย่าง
“แหวนของคุณมันจะต้องเป็นทับทิมแน่นอน แล้วก็ด้านในแหวนวงหนึ่งมีตัวอักษร P อีกวงหนึ่งตัวอักษร T”
ตัวอักษร P&T อยู่บนแหวนทั้งสองวง เขาไม่ได้โง่จนไม่รู้ว่าตักอักษรบนแหวนทั้งสองวงหมายถึงชื่อของใคร ความรู้สึกของพอร์ชตอนนี้เขาเองก็บอกไม่ถูกคนที่บอกว่าไม่เคยคิดจะออกแบบแหวนแต่งงานของตัวเองในวันนั้น…แต่สิ่งที่เขาเห็นวันนี้มันคือแบบแหวนแต่งงานที่สวยที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา ขนาดเห็นมันเป็นแค่แบบแหวนมันยังสวยขนาดนี้เลย พอร์ชยิ้มออกมานับเป็นรอยยิ้มที่ออกมาจากใจเขาจริงๆ ในระยะเวลาสองอาทิตย์ไม่ใช่รอยยิ้มที่เขายิ้มไปวันๆ พอร์ชวางสมุดเล่มสีน้ำตาลลงกับโต๊ะแล้วเงยหน้าขึ้นมามองทุกคนที่รอฟังคำตอบเขาอยู่
“คุณพลอย”
“คะ”
“ผมขอถามคุณพลอยได้ไหมครับ”
“ได้ค่ะ”
“คุณพลอยทราบใช่ไหมครับว่าทับทิมใส่แหวนไซส์อะไร”
ทันทีที่ทุกคนในห้องอาหารได้ยินประโยคนั้นต่างพากันโล่งอกเห็นคุณย่ากาญจนาถึงกับยกมือขึ้นมาพัดๆ พร้อมกับบ่นเบาๆ ว่าเด็กสมัยนี้ขยันทำให้คนแก่หัวใจจะวาย ท่าทางที่แสดงออกทำให้พอร์ชรู้ทันทีว่านี่คงรู้เรื่องเขากับคุณทิมกันหมดแล้วแน่ๆ ขนาดคุณย่าเฟื่องฟ้ายังหัวเราะตอนที่คุณต่ายกำมือร้องเยสออกมาอย่างลืมตัว พอร์ชเองก็ต้องเอ่ยขอโทษคุณพอลลีนที่ปฏิเสธอเรื่องแบบแหวนแต่เธอบอกว่าไม่เป็นไรเลย พอเห็นทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทางพลอยเลยขอเป็นฝ่ายสรุป
“เครื่องประดับชิ้นสุดท้ายของเจริญกิจธาราคือ แหวนแต่งงานของคุณพอร์ชซึ่งก็คือแหวนทับทิมที่ออกแบบโดย นพจินดา วรโชติเมธีนะคะ”
“ครับ แหวนแต่งงานของผมจะเป็นแหวนทับทิมที่ออกแบบโดย นพจินดา วรโชติเมธี และคนที่ได้สวมแหวนวงนี้ก็คือนพจินดา วรโชติเมธีครับ”
บรรดาผู้ใหญที่นั่งอยู่พากันอมยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดยืนยันชัดๆ พลอยเองก็อดที่จะขำไม่ได้วัยรุ่นนี่เวลาที่ตัดสินใจอะไรได้ก็มั่นคงหนักแน่นไม่หวั่นไหวเลยสักนิด พลอยเก็บสมุดสีน้ำตาลขึ้นมาถือไว้ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้แล้วหันไปมองคนที่นั่งยิ้มอยู่ฝั่งตรงข้าม
“สำหรับทางวรโชติเมธีทุกอย่างขึ้นอยู่กับทิม..แต่ขอเตือนคุณพอร์ชไว้หน่อยนะคะถ้าคุณทำทับทิม นพจินดาร้องไห้แล้วแก๊งลูกเพื่อนแม่คงไม่มีทางปล่อยคุณพอร์ชไปหาทิมง่ายๆ คุณพอร์ชจะสู้ไหวหรือเปล่า”
พอร์ชเคาะนิ้วกับโต๊ะเหมือนกำลังใช้ความคิดสำหรับเขาเรื่องนี้ก็เตรียมใจมาพอสมควร เขารู้ว่าตอนที่เขาเล่นเกมกับคุณทิมแก๊งลูกเพื่อนแม่ถือว่าออมมือให้เขาแล้วไม่งั้นเขาไม่มีทางได้เข้าใกล้คุณทิมขนาดนั้นหรอก แต่ครั้งนี้มันต่างกันและรู้ด้วยว่ามันง่ายขนาดนั้น พอร์ชยิ้มให้คุณพลอยก่อนจะตอบเสียงดังฟังชัด
“ถึงตายก็ยอมครับผมจะทำให้แก๊งลูกเพื่อนแม่รู้ว่าผมรักทับทิม”
Jewelry Design
ประโยคเท่ๆ แบบพระเอกซีรีส์ในวันนั้นพอมาเจอของจริงนี่เท่ไม่ออก
แก๊งลูกเพื่อนแม่กลับไปเป็นเหมือนแก๊งมาเฟียที่เขาเคยบอกเมื่อตอนที่เจอแรกๆ
“กูให้มึงลาพักร้อนไปง้อคุณทิมแต่ทำไมสภาพมึงเหมือนไปรบมาเลยวะ”
มีนทักพอร์ชที่เดินโซเซมานอนแผ่ไปพื้น ท่าทางหมดสภาพไร้เรี่ยวแรงทำได้แค่นอนกะพริบตาปริบๆ จ้องเพดานอยู่อย่างนั้น ตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วมันเพิ่งจะรู้แจ้งหัวใจตัวเองว่าชีวิตนี้ไม่สารถอยู่ได้ถ้าไม่มีคุณทิม นพจินดาวันนั้นเห็นความมุ่งมั่นในแววตาว่าจะต้องไปคุยกับคุณทิมให้รู้เรื่องก็นึกว่าจะจบแฮปปี้เอนดิ้งแล้ว แต่...อาทิตย์ที่ผ่านมาพอร์ชออกจากบ้านตั้งแต่เช้าแล้วก็กลับมาตอนเกือบเที่ยงคืนทุกวัน
และก็กลับมาสภาพเหมือนซอมบี้อย่างที่เห็น
“นี่กี่โมงแล้ววะ”
“ห้าทุ่มครึ่ง”
“กูกินข้าวมื้อสุดท้ายตอนไหน”
“นี่ถามกูหรือมึงพูดคนเดียว”
“มีน..อาทิตย์ที่ผ่านมากูเห็นหน้าคุณทิมยังไม่ถึงห้านาทีเลยว่ะ”
พอร์ชนอนหนุนแขนมองเพดานอยู่อย่างนั้นก่อนจะหัวเราะเบาๆ เมื่อมีนหันมามองแล้วทำหน้าตาไม่เชื่อจนเขาต้องย้ำว่ามันคือเรื่องจริง หลังจากวันที่คุยกันเรื่องแหวนใจจริงอยากจะไปหาคุณทิมมันวันนั้นเลยด้วยซ้ำ แต่คุณย่าเฟื่องฟ้าบอกให้เขาคุยกับผู้ใหญ่ให้รู้เรื่องก่อน อย่างน้อยตอนนี้ก็มีคุณย่ากาญจนาที่รอให้เขาอธิบายเรื่องทุกอย่างอยู่ตอนนี้
ตอนแรกนึกว่าจะโดนคุณย่ากาญจนาด่า
แต่คุณย่าแค่บอกว่า..
“ย่าเลี้ยงทิมมาไม่เคยบังคับทิมเลยสักเรื่อง ส่วนเรื่องความรักก็ขึ้นอยู่กับทิมถ้ารักถ้าชอบกันย่าก็ไม่ได้ว่าอะไร”
ตอนแรกฟังแล้วใจชื้นขึ้นมาหน่อยแต่ประโยคต่อมา
“ถ้าผ่านด่านแก๊งลูกเพื่อนแม่มาได้แล้วค่อยมาคุยกับย่าอีกทีนะพอร์ช ตอนนี้ย่าอยู่ทีมคิน เบน และรามิล”
ถึงจะเตรียมใจมาแล้วแต่ก็ไม่คิดว่ามันจะขนาดนี้
ตอนเช้าวันรุ่งขึ้นพอร์ชขับรถมาที่บ้านของคุณทิมมาตั้งแต่เช้าตรู่ เตรียมคำพูด การง้อทุกวิธีทางที่สามารถทำได้ ยืนรอที่หน้าบ้านอยู่นานก็ไม่เห็นจะมีใครมาเปิดประตู แต่ประตูที่เปิดคือบ้านข้างๆ และคนที่ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าคือคุณ ภาคิน ที่ยังอยู่ในชุดนอน
“มาทำอะไร”
“มาหาคุณทิมครับ”
“มาหาทำไม”
“มีเรื่องจะคุยด้วยครับ”
พอร์ชก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงทำตัวเจี๋ยมเจี้ยมขนาดนี้ด้วยแต่น้ำเสียงและท่าทางของคุณคินพร้อมจะเตะก้านคอเขาได้ทุกเมื่อเลยต้องต้องทำตัวเรียบร้อยไว้ก่อน จากสถานการณ์ตอนนี้เดาได้เลยว่าเขาไม่มีทางที่จะได้เจอคุณทิมง่ายๆ แน่นอน..ก็เพื่อนเขาหวงขนาดนั้นแถมไปทำให้เขาเสียน้ำตาอีกตอนนี้ให้วิ่งไปกลับเชียงใหม่สิบรอบก็ยังได้
“ว่างไหม”
“ว่างก็ได้ครับ”
“สรุปว่างไม่ว่าง”
“ว่างครับ”
“ดี..มาตัดหญ้าให้หน่อย”
ฟังผิดป่ะวะ..แต่ก็มั่นใจว่าไม่ผิดเมื่อพอร์ชเดินเข้ามาในบ้านแล้วคุณคินยื่นอุปกรณ์ตัดหญ้า ตัดกิ่ง และอุปกรณ์ทำสวนสารพัดมาให้จัดเต็มมากๆ ทำไมถึงคิดว่าเขาจะทำได้วะขนาดแค่รดน้ำต้นไม้ที่บ้านเขายังไม่ทำเลยแต่พอเงยหน้าขึ้นมามองแล้วเห็นสายตาของคุณคิน พอร์ชเลยต้องถอดนาฬิกาเก็บลงกระเป๋ากางเกง
“ได้ครับ”
รู้...ว่ากำลังโดนทดสอบอยู่แต่ก็ไม่คิดว่าจะต้องมาทำอะไรแบบนี้ ก็นะบ้านใหญ่โตไฮโซอโลฮ่าต้องมีคนสวนไม่ก็จ้างบริษัทเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว พอร์ชยกมือขึ้มมาปาดเหงื่อบนหน้าผากหลังจากที่ก้มหน้าก้มตาถอนหญ้าอยู่นานสองนาน ส่วนเจ้าของบ้านนอนเอนตัวอยู่ตรงเก้าอี้ข้างสนามสบายใจเฉิบ พอเขาหยุดพักก็มีการหันมามองจ้องโอเค...
ตั้งใจมาง้อ(ว่าที่)แฟนแล้วทำไมต้องมาถอนหญ้าด้วยวะ
พอร์ชขยับตัวไปแถวกำแพงก่อนจะจัดการต้นหญ้าที่ขึ้นอยู่แถวๆ ริมรั้วก้มหน้าก้มตาทำอยู่อย่างนั้นจนรู้สึกว่าเหมือนมีสายตากำลังจ้อง พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นดวงตากลมๆ กับแก้มขาวกำลังเกาะกำแพงมองเขาไม่รู้เหมือนกันว่ามาตั้งแต่ตอนไหน
“ทับทิ..”
“ทิมเข้าไปข้างในเดี๋ยวกูไปหาที่บ้านเอง”
พอร์ชตั้งใจจะเรียกคุณทิมไว้แต่พอเห็นท่าทางของคุณคินก็เลือกที่จะเงียบลงสายตาที่คุณทิมมองเขาอยูตอนนี้ทำให้พอร์ชยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่กล้าจะเอ่ยเรียก ทั้งๆ ที่เตรียมคำพูดมาอย่างดีแล้วแท้ๆ สุดท้ายคุณคินก็บอกให้คุณทิมเข้าบ้านไปพอร์ชมองตามหลังคนที่เดินกลับเข้าบ้านโดยที่ไม่คิดจะหันมามองเขาเลยสักนิด
“นี่แค่เบสิคนะนี่กูให้มึงได้เห็นหน้าทิมก็ดีเท่าไหร่แล้ว”
พอร์ชนั่งลงพิงต้นไม้ต้นใหญ่พอยกมือขึ้นมามองก็เห็นว่ามันเป็นรอยถลอกสีแดงๆ มันไม่ได้เจ็บอะไรเท่าไหร่มีแค่แสบๆ เท่านั้นมีแค่ตรงนิ้วโป้งทีเป็นแผลเยอะหน่อย แต่แค่นี้เขาจะอ่อนแอไม่ได้เขาจะพยายามจนทุกวิถีทางเพื่อจะได้เจอคุณทิมให้ได้
ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก
............................
..............................................................
-
............................
................................................
“นี่มึงโดนคุณคินใช้งานขนาดนั้นเลย”
มีนหัวเราะลั่นเมื่อพอร์ชเล่าให้ฟังว่าที่กลับมาสภาพเหมือนศพเดินได้ทุกวันเพราะอะไร หลังจากวันนั้นคุณภาคินก็โทรเรียกเขาทั้งอาทิตย์ ให้ไปช่วยขนของ ขนเฟอร์นิเจอร์ร้านของคุณคินที่กำลังจะเปิด วันต่อมาก็มาบอกให้เขาปีนเสาไปติดโคมไฟ บางวันก็แกล้งให้เขาหัวหมุนกับการไปซื้ออาหารทั่วกรุงเทพฯ นี่เขาขับรถวนยิ่งกว่า Grab อีกตอนนี้ เขาไม่ว่าอะไรคุณคินหรอกถ้ามันทำให้เขาได้มีโอกาสได้คุยกับคุณทิมอีกครั้งเขายอมทำมันทุกทาง
“ยิ่งกว่านี้อีกถ้ามึงรู้ว่าทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมากูโดนอะไรมาบ้างเหลือแค่โดนเรียกไปฉาบปูนให้ร้านคุณคินแล้วตอนนี้”
“สมน้ำหน้าไปทำแก้วตาดวงใจเขาเสียน้ำตาเขาไม่กระทืบมึงตายก็ดีเท่าไหร่แล้ว”
“มีน กูคิดถึงทิมมากเลยว่ะ”
พอร์ชหลับตาลงก่อนจะนึกถึงคนที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบเดือนเพิ่งรู้ว่าความคิดถึงมันรุนแรงขนาดนี้ เขาพอรู้ว่าคุณทิมเป็นคนใจแข็งป่านนี้ก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ พอร์ชกลัวว่าความรู้สึกของคุณทิมมันจะเปลี่ยนไปไม่ใช่ทับทิมที่รักพอร์ชอีกแล้ว เพราะกลัวว่ามันจะเป็นแบบนั้นทุกวันนี้ถึงสู้สุดใจไม่ยอมแพ้กับแก๊งลูกเพื่อนแม่ง่ายๆ
มีนพอเห็นเพื่อนนอนหมดแรงอยู่อย่างนั้นก็เริ่มเห็นใจอยู่เหมือนกัน พอร์ช พชร ที่มีนรู้จักไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครง่ายๆ ถ้ายอมให้คุณคินโขกสับขนาดนี้ก็แสดงว่ามันรักคุณทิมมากจริงๆ
“อดทนหน่อยแล้วกันพอร์ชขอให้มีชีวิตรอดไปจนเจอหัวหน้าแก๊งคุณรามิล”
Jewelry Design
ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมาทำอะไรแบบนี้มาก่อน
นี่ก็คิดว่าตัวเองเหมือนโจรเข้าไปทุกวัน
วันนี้คุณคินไม่ได้โทรมาตามให้เขาไปทำงานที่ไหน และเขาก็รู้ตารางงานคุณทิมว่ามีนัดคุยงานที่โรงแรมนี้เดาได้เลยว่าคุณคินต้องตามมาเฝ้าเหมือนทุกครั้งแน่ๆ ตั้งแต่เกิดเรื่องแก๊งลูกเพื่อนแม่ตามเฝ้าคุณทิมเป็นบอดี้การ์ดเลย พอร์ชก็แค่อยากเห็นหน้าคุณทิมบ้าง อยากเห็นหน้าชัดๆ ให้มันหายคิดถึง
“รถผมจอดอยู่ตรงนู้น เดี๋ยวถ้าแก้แบบเสร็จเรียบร้อยทาง Pure Jewelry จะติดต่อไปนะครับ”
เสียงพูดคุยที่ดังขึ้นทำให้พอร์ชยืนตัวลีบอยู่ตรงเสาลานจอดรถพอชะโงกหน้ามาก็เห็นเป็นคุณทิมที่อยู่ในชุดทำงานเต็มยศกำลังเอ่ยลาลูกค้าอยู่ก่อนที่จะเดินเลี้ยวไปยังรถที่จอดอยู่ พอร์ชพยายามก้าวขาเดินตามให้เงียบที่สุด พอมองจากด้านหลังคุณทิมก็ยังตัวเล็กเหมือนเดิมอาจจะผอมลงกว่าแต่ก่อนด้วยซ้ำ
คนที่เดินอยู่ข้างหน้าก็หยุดเดินทำให้พอร์ชต้องหลบมาหลังเสา พอเห็นว่าทุกอย่างปกติเลยจะก้าวขาออกมาแต่อยู่ดีๆ ขวดน้ำเปล่าก็ถูกปามาตรงที่พอร์ชยืนหลบอยู่
“ออกมา”
ว่าแล้ว..
พอเห็นว่าอีกฝ่ายรู้ตัวแล้วพอร์ชเลยตัดสินใจออกมาจากหลังเสา ในที่สุดเขาก็ได้เห็นหน้าคนที่คิดถึงตลอดเวลาสักที ทับทิม นพจินดายังคงน่ารักเหมือนเดิม ดวงตากลมโต แก้มขาวๆ ถึงตอนนี้ไม่ได้ยิ้มให้เขาแต่ทุกอย่างตรงหน้าก็คือ ทับทิม ที่เขาคิดถึงพอร์ชเดินเข้ามาใกล้ๆ ทิมที่ยืนนิ่งอยู่เพียงแค่ไม่กี่ก้าวพอร์ชจะถึงตัวอยู่แล้ว แต่คุณทิมก็เดินเลี้ยวไปที่รถแล้วเปิดประตูดีที่พอร์ชเร็วกว่าจับแขนทิมไว้ทัน
“ปล่อย”
“ไม่ปล่อย”
“คุณพอร์ช”
“พอร์ชเฉยๆ ไม่เอาคุณ”
“เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น”
“ทับทิม”
“ผมไม่เคยให้ลูกค้าเรียกชื่อเล่นผมเฉยๆ เหมือนกัน”
ทิมพยายามบิดแขนที่โดนจับไว้แต่ก็รู้ว่าเขาสู้แรงคนตรงหน้าไม่ได้ พอร์ชขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ จนทิมเองก็ถอยแต่หมดทางที่จะไปต่อแล้วเลยต้องยกมือขึ้นมาดันอกพอร์ชไว้ ทิมตั้งใจเงยหน้ามาคุยกับคนที่ทำตัวนิสัยไม่ดีแบบนี้แต่พอเห็นสายตาของพอร์ชที่มองอยู่ก็เงียบลง ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าระยะห่างเราสองคนมันใกล้กันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ มือที่ดันอกกว้างของพอร์ชไว้ก็ถูกกุมไว้ด้วยมือใหญ่
“ไม่อยากเจอหน้ากันแล้วใช่ไหม”
“………………………………………..”
“ไม่คิดถึงผมบ้างเหรอ”
“…………………………………………….”
“พอร์ชเป็นเด็กดีแล้วนะ”
“…………………………………………….”
ทิบทิมได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นและเขาเองก็ไม่กล้าที่จะมองหน้าพอร์ชตรงๆ จะให้บอกได้ยังไงว่าเขาเองก็คิดถึงพอร์ชแทบใจจะขาด ยิ่งได้มาอยู่ใกล้กันขนาดนี้มันยิ่งทำให้เขาอยากกอดคนตรงหน้ามากแค่ไหน แต่ทิมยังคงสับสนและไม่อยากให้พอร์ชมองว่าเขาง่ายเกินไป ตอนนี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมอยู่ดีๆ พอร์ชถึงได้มาหามาพูดจาแบบนี้ทั้งๆ ที่คิดว่าเราสองคนจบกันไปตั้งแต่วันนั้นแล้วด้วยซ้ำ
คำถามที่ค้างคาใจที่ทิมอยากถามคือแล้วคุณพิม?
คนที่พอร์ชเป็นคนบอกเองว่าอยากดูแล..
“เกลียดพอร์ชแล้วเหรอครับ ทับทิม”
เพียงคำถามเดียวทำให้ทิมทำเสื้อคนตรงหน้าไว้แน่นจนพอร์ชเองก็รู้สึกได้เลยต้องกุมมือที่วางอยู่ตรงอกเขาไว้แล้วลูบเบาๆ พอร์ชรู้ว่าคุณทิมเองก็ยังไม่มั่นใจกับความรู้สึกเขาในตอนนี้และเรื่องแหวนทับทิมเขาเองเป็นคนบอกกับคุณพลอยเองว่าขอเก็บไว้เป็นความลับไว้ก่อนเพราะเขาอยากเป็นคนบอกทับทิมด้วยตัวเอง
“รีบไปเถอะเดี๋ยวคินมา”
“ผมไม่อยากไป”
“พอร์ชอย่าดื้อ”
ไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องยิ้มออกมาเมื่อได้ยินประโยคนั้น นี่ก็คิดเข้าข้างตัวเองไปแล้วนะว่าคุณทิมก็ยังเป็นห่วงเขาอยู่เหมือนกันไม่งั้นคงไม่ไล่เขาไปแบบนี้ โทรศัพท์ในมือของทิมดังขึ้นและหน้าจอกำลังขึ้นชื่อคินเดาว่าคุณภาคินกำลังเดินมาที่รถแน่ๆ ทิมไม่ได้กดรับแต่พยายามมองว่าคินอยู่ตรงไหน
“ไปได้แล้ว”
“ห่วงผมเหรอ”
“ไม่อยากให้มีเรื่อง”
“งั้นผมไม่ไปนะ”
“พอร์ช”
“บอกก่อนว่าเป็นห่วง”
“คิดไปเอง”
“โอเคงั้นผมจะรอเจอคุณคินอยู่ตรงนี้”
ทิมพยายามผลักคนตรงหน้าไปขยับตัวออกไป แต่พอร์ชก็ไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด โทรศัพท์ในมือขึ้นชื่อคินอีกครั้งตอนนี้คินน่าจะลงมาชั้นที่จอดรถแล้วแน่ๆ ทิมรู้ว่าคินพยายามไม่ให้เขาเจอหน้าพอร์ชนี่ก็กลัวว่าถ้าเจอหน้ากันตรงๆ แล้วคินรู้ว่าพอร์ชมาดักรอแบบนี้กลัวว่าจะไม่พอใจแล้วมีเรื่องมีราวกัน
“พอร์ชบอกให้ไป”
“ครับ”
“ทำไมพูดไม่ฟัง ถ้าไม่เป็นห่วงคงไม่ทำแบบนี้หรอกนะ อื้อออออ!..”
ในที่สุดก็ได้ฟังคำที่อยากได้ยินสักที พอร์ชจับมือที่เขากุมอยู่ตรงอกให้พาดมาบนไหล่กว้างก่อนจะก้มลงมาหาพร้อมกับกดจมูกลงบนแก้มขาวตรงหน้าให้สมกับความคิดถึง มันอาจจะเป็นการฉวยโอกาสแต่เขาคิดถึงทับทิมจนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ พอร์ชกดซ้ำลงบนแก้มนุ่มอีกทีก่อนจะผละออกมา ทิมได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นแววตาที่ดูสับสนทำให้พอร์ชเองต้องยกมือขึ้นมาลูบแก้มก่อนที่จะก้มลงมาจูบหน้าผากขาวเบาๆ
“ผมมีเรื่องมากมายที่อยากจะอธิบายให้คุณได้ฟัง”
“………………………………………………..”
“ผมรู้ว่าคุณก็ยังไม่พร้อม”
“………………………………………………..”
“แต่ผมจะรอจนกว่าจะถึงวันที่คุณทิมพร้อมจะฟังทุกอย่างจากปากของผมเอง”
“………………………………………………..”
“พอร์ช พชรเป็นผู้ชายที่แย่มากๆ ผมเองก็รู้ให้โอกาสผมหน่อยนะคุณทิม”
“………………………………………………..”
“จะด่าผมก็ได้จะต่อยจะตีผมก็ได้แต่ที่ทำอยู่ตอนนี้มันมาจากใจผมจริงๆ ”
“………………………………………………..”
“ผมคิดถึงคุณทับทิม”
“เกมจบแล้วพอร์ชเลิกพูดแบบนี้ได้แล้ว”
“ผมคิดถึงคุณถ้าไม่เชื่อผมจะทำให้คุณเห็นเอง”
“ไม่ง่ายหรอกนะ”
“ผมรู้”
“ผมไม่ใช่ทับทิมที่แสนดีอีกต่อไปแล้ว”
“จะแสนดีจะน่ารักหรือว่าคุณจะร้ายยังไงคุณก็คือทับทิม นพจินดาของพอร์ช พชร อยู่ดี”
พอร์ชผละออกไปแล้วเมื่อคินเดินมาถึงที่รถพอดี ทิมยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับตัวไปไหนยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นจนคินต้องลองเรียกสองสามทีก่อนจะจับลงบนแขนทิมถึงเงยหน้าขึ้นมามอง เมื่อคินบอกว่าแก๊งลูกเพื่อนแม่ที่เหลือรออยู่ที่ร้านอาหารแล้ว คินนั่งลงที่นั่งคนขับก่อนจะเอียงหน้ามองกระจกข้างแล้วยิ้มออกมา กระป๋องน้ำอัดลมในมือกระดกเข้าปากก่อนที่คินจะขับรถออกจากที่จอดแล้วเลี้ยววนไปอีกทาง
พอร์ชถอนหายใจเมื่อเห็นว่าท้ายรถของคุณทิมวนออกไปแล้ว วันนี้ยอมรับเลยว่าที่เขาโดนคุณคินใช้งานหนักมาทั้งอาทิตย์ไม่ศูนย์เปล่าเลย เขายอมให้คุณคินโขกสับอีกเท่าไหร่ก็ได้จะมาทั้งแก๊งเลยก็ได้ถ้าในอนาคตเขาจะมีคุณทิมในชีวิตเหมือนเดิม ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาไปไหนอยู่ดีๆ ก็มีอะไรไม่รู้ปาใส่หัวมันไม่ได้แรงเท่าไหร่หรอกเหมือนแค่สะกิดให้รู้ตัวมากกว่า พอร์ชก้มลงมองสิ่งที่กลิ้งอยู่ปลายเท้า
กระป๋องน้ำอัดลม?
พอเงยหน้าขึ้นมามองก็เห็นว่าคุณคินที่ไม่รู้ว่าขับอ้อมมาจากตรงไหนเปิดกระจกรถแล้วมองหน้าเขาอยู่ แต่จากรอยยิ้มมุมปากนั่นรู้เลยว่า วันพรุ่งนี้น่าจะโดนแก๊งลูกเพื่อนแม่เล่นงานอีกแน่ๆ นี่ถ้าสมมุติว่าเขาสามารถผ่านด่านคุณคินไปได้เขาก็ยังต้องเจอคุณเบนและหัวหน้าแก๊งอย่างคุณรามิลอีก
เอาวะเป็นไงเป็นกัน!
จะมีแก๊งลูกเพื่อนแม่สักสิบคนเขาก็จะสู้ให้ตายกันไปข้างเขาจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
“ผมรักคุณ”
รอฟังคำนี้จากผมนะทับทิม นพจินดา
ผมจะพูดให้คุณได้ฟังด้วยตัวของผมเอง
TO BE CON
ข่าวคราวเงียบหายไปสองสามปี..กลับมาแล้วจ้า
พอร์ชยังต้องเจอเบนและรามิล (ด่านสุดท้าย)อีกนะคะ
จริงๆ อีกสองตอนจะจบแล้วเรื่องนี้ โฮอออออออออ
#อัญมณีที่รัก #ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่
twitter @ribbinbo
ทวิตเตอร์อาจจะไม่ได้พูดถึงนิยายเท่าไหร่นักแต่อ่านทุกคอมเม้นต์และใน #
#อัญมณีที่รัก #ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่ เลยนะคะ ^^ ขอบคุณทุกข้อความเลยค่ะ
-
ทับทิมอย่าใจอ่อน ให้พอร์ชชดใช้กรรมกับแก๊งลูกเพื่อนแม่ก่อน o18
-
ทับทิมใจอ่อนไปแล้วพอร์ชสู้ๆนะ
-
ร้องไห้ มันหน่วงหนักไปหมด ฮือออออ
พอยอมรับได้แล้ว ต่อไปเจอด้านแก็งลูกเพื่อนแม่หนักหน่วงเข้าไปอีกแน่
-
ท่าทางจะผ่านด่านภาคินแล้วแหละ
เหลืออีกหลายด่านอยู่นะพอร์ช
มันก็จะยากขึ้นเรื่อยๆ น่ะนะ หึหึ
-
:L2:
-
:z2: เป็นกำลังใจให้ทั้งแก๊งลูกเพื่อนแม่ และ พอร์ช นะ สู้และผ่านด่านไปให้ได้
-
ผ่านได้1 ด่าน ยังเหลืออีกตั้ง2 แหน่ะพอร์ช
:laugh: สู้ๆนะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
หายไปนาน กลับมาแล้วกับด่านที่ 1
เหลืออีก 2 ตอนจบ นั่นก็คือ ตอนด่านคุณเบน และตอนด่านสุดท้ายหัวหน้าแก๊งรามิล สินะ
-
พอร์ชสู้ๆ ผ่านด่านคุณคินไปก็ง่ายแล้ว(หรา) แสดงความจริงใจเข้าไว้
-
จัดหนักไปเลยค่ะ มะโห คนโลเลต้องเจองี้
แต่ก็สงสารน้องทิมนะคะรักเขาเหลือเกิน
-
พอร์ช สู้ๆนะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ทำไมเราไม่รู้สึกเห็นใจพอร์ช อยากให้คิทดสอบให้หนัก ให้ด่านของเบ็นกับรามิลยากๆ ให้รู้ว่าทับทิมมีค่าไม่ได้มาทำให้เสียน้ำตาง่ายๆ
-
พอร์ชสู้ๆน้า ทัมทิมรอคำอธิบายที่ครบถ้วนอยู่
-
กว่าจะถึงรามิล 55555555555555
มีใครสนใจอัดฉีดให้นายพอร์ชหน่อยมั้ย
-
กว่าจะขยับตัวนะพอร์ช ต้องให้กระตุ้น
ตอนนี้เจอภาคินไปก่อน เพราะไม่แข็งสุดละ
ถ้ารอดไปได้ อีกสองรอคิวอยู่ แต่ต้องยับมากแน่
ดูจากสภาพที่มีนเห็นแล้ว คงยิ่งกว่าออกรบ 5555
แต่ไม่เป็นไรเนาะ ได้ฟัดแก้มทับทิมแล้ว กำลังใจมาชัวร์
สงสารทับทิม เอ็นดูมากด้วย พยายามเข้มแข็ง
พยายามปลีกวิเวก แต่ลูกเพื่อนแม่ก็เป็นห่วงอะเนาะ
เลยตามติดกันเป็นเงาเลยจ้า
จริงที่ทับทิมเปิดใจ แล้วได้เห็นมุมน่ารัก สดใสกับคนอื่น
-
ชั้นไม่ใจอ่อนง่ายๆหรอกนะพอร์ชช
ทีมแก๊งลูกเพื่อนแม่เหมือนคุณย่าค่าา
คุณรามิลเอาให้หนักๆเลยนะคะ หึหึ
นี่ยังจะมาแอบแตะอั๋งเขาอีก ร้ายจริงๆ
-
มันไม่เศร้าแล้ววววว มันกำลังจะหวาน รอเลยยยยยยยยย
-
อย่ายอมง่ายๆนะ
เบน กับ มิล ต้องสั่งสอนให้หนักๆ
เอาคืนให้ทิมด้วย
-
คุณคินใช้งานเบามาก!! ยังไม่สมกับที่ทำให้ทับทิมร้องไห้เลย
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ ก็รู้นะว่าพอร์ชทำกับทับทิมไว้เยอะ แต่ก็อยากให้อดทนจนผ่านไปได้
-
จุกๆไป
-
:pig4: :pig4:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
:katai4: :katai4: :katai4:
-
รออยู่น๊าาาา
-
รอฉันรอเธออยู่ จะรอไม่ไหวแล้ววว
-
Jewelry Design
#อัญมณีที่รัก
ผมออกแบบแหวนแต่งงานให้คนอื่นมามากมาย
คงมีแค่คนเดียวที่ผมจะไม่ได้ออกแบบแหวนแต่งงานให้
คนๆ นั้นก็คือตัวผมเอง…
- นพจินดา วรโชติเมธี –
CH. 15
Diamond
“ไงเรา ผ่านด่านภาคินหรือยัง”
คุณย่าเฟื่องฟ้าหัวเราะพร้อมกับลูบหลังเจ้าหลานชายที่ทำตัวเป็นเด็กสามขวบล้มตัวนอนตัก ไม่ยอมลุกไปไหน ท่าทางเหมือนไปทำสงครามมาทำให้เธอเองก็พอเดาได้ว่าน่าจะยังไม่ผ่านเพราะเจ้าหลายชายตัวโตเบะปากทำท่าทางเหมือนเด็กที่ไม่ได้กินขนม
“ภาคินไม่ใจอ่อนสักนิดเลยสินะ”
“มีให้ผมฟังเสียงทับทิมได้วันละสองนาที”
“ตายละ ได้ตั้งสองนาที”
“ย่าครับ”
พอเห็นคุณย่าสุดที่รักไม่ยอมเข้าข้างแบบนี้ พอร์ชเลยทำหน้างอนหนักเข้าไปใหญ่ คุณย่าเฟื่องฟ้าเลยต้องยกมือกอดเจ้าหลานไว้ ตอนนี้คงต้องให้กำลังใจกันอย่างหนัก วันนี้พอรู้ว่าหลานแวะมาหาป้าพรก็จัดอาหารจานโปรดชุดใหญ่นี่ก็เตรียมอาหารมาตั้งแต่บ่ายยังไม่ยอมออกมาจากครัวสักที
“ไหวไหมเรา ย่ายังไม่เห็นเรายอมใครขนาดนี้มาก่อน”
“ผมไม่ได้ไม่เต็มใจนะครับย่า ที่ผมทำผมอยากให้คุณคินเห็นว่าผมรักทับทิมจริงๆ”
“ที่งี้มาพูดคำว่ารักได้เต็มปากเต็มคำ”
“อยากพูดให้เขาฟังจะแย่อยู่แล้วครับ”
“เจ้าพวกสามทหารเสือเขาก็ดูแลประคบประหงมของเขามา”
“ต่อจากนี้จะมีผมดูแลทับทิมอีกคน”
“เราน่ะยังดูแลตัวเองได้ไม่ดีเลยบ้างานก็ที่หนึ่ง ให้เพื่อนเขาใจอ่อนก่อนเถอะแล้วไม่เรียกทิมว่าพี่เลยหรือไงเขาแก่กว่านะ”
“ใครเขาเรียกแฟนตัวเองว่าพี่กันครับย่า”
“หมั่นไส้เราจริงๆ ย่าขอให้ภาคินเล่นงานเราหนักๆ”
คุณย่าเฟื่องฟ้าเลยดันตัวให้เจ้าหลานชายลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในครัว เพื่อดูอาหารที่เตรียมไว้ พอร์ชเองเลยได้แต่นอนเล่นโทรศัพท์รอ ทุกวันนี้เขาได้เห็นหน้าคุณทิมน้อยมากแต่ละครั้งก็ยังไม่ถึงสิบนาทีเลยด้วยซ้ำ และใช่ว่าคุณทิมยอมให้เขาเจอง่ายๆ ทุกครั้งคือเขาเองที่แอบหนีคุณคินไปหาทั้งที่โดนสั่งห้ามเด็ดขาดแล้วก็ตาม คุณทิมก็ยังเป็นคุณทิมที่ใจแข็งไม่ยอมอ่อนให้ ทุกครั้งที่เราเจอกันพอร์ชไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะรู้ตัวหรือเปล่า แต่ก็ไม่เห็นจะมีทีท่าอะไรหน้าตาเรียบเฉยจนเขาเองก็ไม่รู้ว่าคุณทิมคิดอะไรอยู่
พอร์ชไม่อยากให้เราสองคนเหมือนคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกันแบบนี้
และเขาเองก็ไม่รู้เลยว่าอีกนานเท่าไหร่เราสองคนถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมสักที
Jewelry Design
“ไม่ได้ขับมานานมาก”
“เบนจามินสิงห์นักบิดในตำนานตายไปแล้วเหรอวะ”
“หยามกูมากแล้ววันนี้มึงจะลงเองป่ะวะ”
“คอยดู”
คินมองไปยังสนามแข่งรถที่เขาเองก็ไม่ได้มานานมากแล้วเหมือนกันตั้งแต่เรียนจบปริญญาตั เมื่อก่อนกิจกรรมขับรถแข่งก็เป็นหนึ่งในกิจกรรมสุดโปรดของแก๊งลูกเพื่อนแม่ แต่สมัยนั้นพวกเราทั้งสี่คนยังเป็นวัยรุ่นเลือดร้อนกันหมด เบนจามินคือคนที่เคยได้ที่หนึ่งในการแข่ง ส่วนพวกเขาที่เหลือก็แค่ขับแข่งกันสนุกๆ ไม่ได้จริงจังอะไร วันนี้วันอาทิตย์พอดีคินเลยนึกถึงขึ้นมาอีกอย่างเขาก็แค่อยากทดสอบบางอย่าง ถึงได้เรียกพอร์ชมาด้วย
“ผมอยากลองขับบ้าง พี่เบนผมขับได้ไหม”
“ทำไมเราถึงอยากลองนู่นลองนี่ทุกอย่างเลยนะอยู่เชียร์พี่เฉยๆ เลย เราน่ะคีตา”
“พี่เบนยังขับไหวเหรอ ทุกวันนี้เดินขึ้นบันไดยังบ่นว่าเหนื่อยเลย”
“มาแข่งโชว์ให้เด็กมันดูหน่อย มิลมาแข่งกับกู”
ต้นไม้พอรู้เรื่องกิจกรรมของแก๊งลูกเพื่อนแม่มาบ้างแต่ก็ไม่เคยได้เห็นกับตาแบบนี้ รามิลอยู่ในชุดแข่งรถเต็มยศจนต้นไม้เองก็อดที่จะใจเต้นไม่ได้พอเห็นแฟนตัวเองหน้าแดงก็เลยโดนแซวชุดใหญ่ โดยมีเบนที่บ่นเบาๆ ว่าเจ้าหนูคีตาของเขาไม่เห็นจะตื่นเต้นอะไรเลยเวลาที่เห็นแฟนแต่งตัวหล่อๆ เอาแต่ร้องงอแงว่าอยากขับรถแข่งบ้าง
พอร์ชที่นั่งอยู่ด้วยได้แต่นั่งมองแก๊งลูกเพื่อนแม่สวีตกับแฟน จะว่าไปเขาก็ยังไม่เห็นคุณทิมเลยตั้งแต่โดนคุณคินเรียกตัวมาที่นี่ ยังไม่ทันขาดคำคนที่เขานึกถึงก็เดินเข้ามา ท่าทางคุณทิมจะไม่ได้ขับรถเหมือนคนอื่นเพราะเห็นยังแต่งตัวด้วยชุดเสื้อยืดกาง
เกงยีนส์เหมือนเดิม ทันทีที่อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมาสบตาพอร์ชก็ยิ้มให้แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็คือใบหน้าที่นิ่งสนิทไม่มีแม้แต่รอยยิ้มน่ารักๆ ส่งกลับมา
“มึงขับเป็นอยู่แล้วใช่ไหม”
“เป็นครับ”
“แข่งกับกู”
คินยื่นมือมาข้างหน้าเหมือนเป็นคำท้า ซึ่งพอร์ชก็รู้ดีว่าเขาเองไม่มีทางจะปฏิเสธได้อยู่แล้ว สายตาของคุณทิมที่กำลังมองมาทางนี้ทำให้พอร์ชต้องลุกขึ้นยืนพร้อมกับจับมือของคุณคินไว้แน่นซึ่งแปลว่าเขารับคำท้า จังหวะที่กำลังจะดึงมือออก คุณคินก็ก้มลงมาหาแล้วกระซิบเบาๆ
“มึงต้องชนะเท่านั้นถ้าแพ้แต้มบุญความดีที่สะสมมาจะติดลบทันที”
พอร์ชเหลือบตามองก่อนจะพยักหน้ารับ เขาไม่รู้ว่ามันหมายความว่ายังไง ถ้าเขาชนะครั้งนี้คุณคินจะยอมให้เขาได้ผ่านด่านได้หรือเปล่าเขาเองก็ไม่รู้ ที่ผ่านมาคุณคินไม่เคยใช้ความรุนแรงเลยสักครั้ง แต่ทุกอย่างเหมือนฝึกให้เขาใช้ความอดทนซะมากกว่าเหมือนรู้ว่าเขาเป็นคนใจร้อนในบางเรื่องและอยากให้เขาปรับตัวเหมือนผู้ใหญ่สอนเด็ก
ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่า?
พอร์ชเดินออกไปลองรถที่จะใช้แข่งที่สนาม ถึงเขาจะรู้ตัวว่าคุณทิมคงไม่มีคำพูดอวยพรให้เขาได้ยินเผลอๆ อาจจะเชียร์คุณคินซะมากกว่าด้วยซ้ำ แต่พอหันไปมองคุณทิมเองก็ยังคงมองเขาอยู่เหมือนกัน ตั้งแต่ที่ลานจอดรถวันนั้นเขายังไม่มีโอกาสได้คุยกับคุณทิมอีกยิ่งอยู่ใกล้ๆ แบบนี้เขายิ่งอยากกอดคุณทิมไว้ให้แน่นๆ
แต่สุดท้ายก็ทำได้แต่มองเท่านั้น
ฝีมือคุณคินไม่ใช่เล่นๆ
พอร์ชกอดอกมองคนที่ลองรถอยู่ในสนาม นี่ขนาดเจ้าตัวบอกเองว่าไม่ได้ลงสนามมานานมากแล้วแต่ทั้งความเร็วและทักษะเรียกได้เลยว่านี่ใกล้เคียงกับคำว่ามืออาชีพ พอร์ชเช็คร่างกายและรถของตัวเองเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะหันมองคนที่ยืนดูการแข่งครั้งนี้อยู่บนสแตน ยังไงเขาก็อยากเห็นหน้าคุณทิมก่อนจะลงสนาม
แต่ไม่รู้ว่าคุณทิมหายไปไหน?
รอบแรกพอร์ชรู้สึกว่าคุณคินอ่อนข้อให้เพราะเวลาของเราสองคนไม่ได้ต่างกันมากสักเท่าไหร่ แต่พอรอบสองก็เริ่มเร่งเครื่องแสดงฝีมือบ้างแล้วถึงได้ทิ้งให้เขาให้ตามหลังขนาดนี้ พอร์ชมองตามท้ายรถที่อยู่ด้านหน้าแล้วขมวดคิ้วก่อนจะใส่เกียร์แล้วเร่งเครื่องตาม พอร์ชไม่ได้แซงนำขึ้นไปทั้งๆ ที่มีจังหวะแต่พยายามสังเกตทุกอย่างที่อยู่ในสายตา
เขารู้แล้ว..
อยู่ดีๆ พอร์ชก็เร่งเครื่องแล้วตีขนาบข้างแต่ไม่ยอมแซงขึ้นไปทั้งๆ ที่มีโอกาส ตอนนี้รามิลกับเบนได้แต่ยืนมองรถแข่งสองคันที่วิ่งเบียดกันอยู่ในสนาม ทั้งสองคนขมวดคิ้วไม่เข้าใจเหตุการณ์ตรงหน้าทั้งๆ ที่รู้ว่าตอนนี้พอร์ชสามารถแซงเข้าเส้นชัยได้แล้วแต่พอร์ชเลือกที่จะรักษาระดับความเร็วไว้แค่นั้น อีกแค่ไม่กี่นาทีรถแข่งทั้งสองคันกำลังจะเข้าเส้นชัย แต่เพียงเสี้ยวนาทีพอร์ชกลับปล่อยคันเร่งแล้วให้รถอีกคนเข้าเส้นชัยคว้าชัยชนะไปต่อหน้าต่อตา
รถแข่งทั้งสองคันยังคงจอดนิ่งๆ อยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่มีใครยอมลงมาจากรถ เสียงประกาศว่าใครที่เป็นผู้ชนะทำให้พอร์ชเปิดประตูรถลงมาพร้อมกับถอดหมวกกันน็อคออก แล้วเดินมายังรถแข่งที่ยังจอดนิ่งสนิทคนในรถไม่แม้แต่จะขยับตัวเลยสักนิด พอร์ชเลยตัดสินใจเปิดประตูเองแล้วก้มลงมาหา
“ผมแพ้”
“………………………..”
“ผมแพ้ให้คุณคนเดียวเท่านั้นนะทับทิม”
“………………………..”
คนที่นั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นค่อยๆ ถอดหมวกที่ใส่อยู่ออกและเป็นพอร์ชเองที่เดาไว้ไม่มีผิดคนที่เขาแข่งด้วยไม่ใช่คุณภาคิน แต่เป็นทับทิม เขาขับรถแข่งมาหลายปีถึงจะไม่ได้จริงจังถึงขนาดลงแข่งสนามไหนก็ตาม แต่การที่ต้องสังเกตการเล่นของคนที่เขาต้องแข่งด้วยพอร์ชทำมันประจำอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นตอนรอบซ้อมเขาถึงได้ตั้งใจดูว่าคุณคินมีการทักษะการขับแบบไหน แต่พอลงสนามจริงพอร์ชถึงรู้สึกแปลกใจที่มันไม่เหมือนรอบซ้อมเลยสักนิด
ที่จริงเขาสงสัยตั้งแต่คุณทิมหายไปแล้ว
“เคยบอกแล้วว่าให้สู้ซึ่งๆ หน้าไม่ชอบให้แกล้งแพ้”
“เราไม่ได้เล่นเกมกันแล้วทับทิม ไม่ว่าคุณจะทำอะไรผมก็แพ้คุณอยู่ดีนั่นแหละ”
“เลี่ยน”
“หวั่นไหวบ้างไหมครับ”
“จะอ้วกมากกว่า”
“ผมแพ้แบบนี้ผมจะผ่านด่านคุณคินได้ยังไง ผมคงต้องกลับไปเริ่มใหม่อีกแล้ว”
ทับทิมหันมามองหน้าพอร์ชเต็มๆ ตา เขาพอรู้ว่าคินสั่งให้พอร์ชทำอะไรบ้าง มันอาจจะไม่ใช่เรื่องลำบากอะไรมากมายแต่สำหรับพอร์ช พชร ทายาทไฮโซที่เติบโตมาพร้อมทุกๆ อย่างจะต้องมาโดนใช้ให้ทำอะไรมากมาย ทั้งๆ ที่ในแต่ละวันปกติเวลาว่างแทบจะไม่มีอยู่แล้ว มันก็เรียกว่าหนักหนาพอสมควร คุณชายของเจริญกิจธาราที่ยอมให้คินโขกสับโดยที่ไม่มีปริปากบ่นก็เรียกว่าอดทนได้มากกว่าที่คิด
กลับมาที่สนามแข่งรถ ทั้งสองคนไม่มีการสัมผัสแตะเนื้อต้องตัวกันเลยสักนิดทั้งๆ ที่พอร์ชเองอยากจะลูบแก้มแดงๆ ที่อยู่ตรงหน้าใจจะขาด เขารู้ว่าคุณทิมเองก็คงเหนื่อยอยู่เหมือนกันน่าจะไม่ได้ลงขับมานาน แต่พอร์ชรู้ดีว่ามันคงไม่เหมาะเลยได้แต่มองหน้ากันอยู่เงียบๆ ทิมหันไปมองบนสแตนเห็นว่ามีคินกำลังยืนกอดอกมองอยู่ ตอนที่คินมาบอกให้เขาเป็นคนแข่งกับพอร์ชเองก็แปลกใจอยู่เหมือนกันแต่ก็คิดไว้แล้วว่าคินน่าจะมีแผนอยู่ในใจ
“คนอย่างพอร์ชฉลาดเป็นกรดต้องรู้อยู่แล้วว่าไม่ใช่กูที่แข่งด้วย”
“แล้วยังไง”
“ก็อยากรู้ว่าพอร์ชคนที่รักการแข่งขันขนาดนั้นอยากจะชนะหรือยอมแพ้แล้วต้องกลับไปเริ่มต้นใหม่”
จริงอย่างที่คินว่าตั้งแต่ทิมรู้จักพอร์ชมาก็นับว่าเป็นผู้ชายที่รักศักดิ์ศรีพอสมควรจะไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ ไม่งั้นคงไม่ยอมเล่นเกมกับเขาตั้งแต่แรกหรอก ยอมรับเลยว่าทิมเองก็ไม่คิดว่าพอร์ชจะยอมไม่เข้าเส้นชัยทั้งๆ ที่ชัยชนะอยู่ตรงหน้าแท้ๆ และก็โดนคินขู่ไว้ซะขนาดนั้น ว่าถ้าพอร์ชแพ้จะต้องกลับไปเริ่มใหม่
บางทีคินก็คิดไว้อยู่แล้วว่าผลการแข่งมันจะออกมาเป็นแบบไหน
Jewelry Design
“ไม่เล่นงานต่อแล้วเหรอวะคิน”
“ตอนนี้ก็ดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะ ตอนที่มันเล่นเกมกับทิมแม่งเหมือนเด็กไม่รู้จักโตเอาแต่เล่นไปวันๆ ไม่แยกแยะอะไรเลย อะไรนิดหน่อยก็ไม่อดทน เอาแต่อารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่ เอะอะๆ อยากจะชนะอย่างเดียว”
“ตรงไหนที่มึงคิดว่าพอร์ชมันควรจะผ่านมาถึงกูได้แล้ว”
“ตรงที่กูสั่งห้ามไม่ให้มันไปเจอทิมแต่มันก็สรรหาวิธีไปเจอหน้าไอ้ทิมได้ทุกครั้ง เห็นหน้าแค่ไม่ถึงวิมันก็ยังจะไป ถ้าไม่ติดว่าบ้านกูอยู่ติดบ้านทิมมันคงจะปีนหน้าต่างบ้านไอ้ทิมไปแล้ว”
“บ้าดีเหมือนกันนี่หว่า”
“เออ ถ้าสั่งห้ามแล้วมันทำตามที่กูสั่งทุกคำกูจะแกล้งมันไปแบบนี้แหละ จะถือว่ามีกฎไว้ไม่รู้จักแหก รักเขาก็ต้องอยากเจอหน้าเขาสิวะ จะทนได้ยังไง”
“กูก็คิดไม่ถึงเหมือนกันนะว่ามันจะเป็นได้ถึงขนาดนี้”
“เวลาโง่ก็โง่เหลือเกินเวลารักก็รักฉิบหาย อีกอย่าง..”
ภาคินกับเบนจามินมองไปที่สนามแข่งรถ ทิมกับพอร์ชเดินแยกกันไปคนละทางแต่แค่เพียงไม่นานพอร์ชก็หันมามองตามหลังทิมก่อนจะหันกลับไปตามเดิม ทิมยังคงเดินตามปกติไม่ได้หันกลับไปมองอีกฝ่ายแต่ถ้าสังเกตดีๆ บนใบหน้าน่ารักนั่นมันมีรอยยิ้มเพิ่มขึ้นมาทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้มันยังคงนิ่งสนิทไร้อารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น คินยิ้มออกมาก่อนจะบอก
“เพื่อนเรา…ก็รักเขามากเลยว่ะ”
ผ่านด่านคุณภาคินมาแบบ งงๆ หลังจากวันที่แข่งรถ ทั้งๆ ที่เขาเองก็แพ้
และตอนนี้กำลังยืนอยู่ตรงประตูคอนโดตรงหน้ามีแมวสีขาวหน้าตาไม่รับแขกอยู่หนึ่งตัวกำลังนั่งจ้องหน้าเขาอยู่
“ตรงเวลาดีนะ”
คนที่ทักคือคุณเบนที่เดินออกมาจากครัวทั้งผ้ากันเปื้อนในมือถือตะหลิวเหมือนกำลังทอดอะไรสักอย่างอยู่ ตั้งแต่ตอนเช้าที่คุณคินบอกว่าวันนี้ไม่ต้องมาหาที่ร้านแล้วเบื่อขี้หน้า แล้วก็ส่งโลเคชั่นที่นี่มาให้แทนเพิ่งรู้ว่ามันคือคอนโดของคุณเบนจามินกับคีตา แต่คิดว่าเจ้าของห้องตัวจริงคือเจ้าแมวหน้าหยิ่งนี่มากกว่าเพราะไม่ยอมปล่อยให้เขาเข้าห้องสักที พอร์ชเองก็อยากจะเข้าห้องใจจะขาดแต่ไม่ว่าเขาจะก้าวขาไปทางไหนน้องแมวนี่ก็ดักทางขวางหน้าเขาตลอด
“อันนา มาหาคีย์เร็ว”
ในที่สุดก็มีคนมาช่วยเขาสักที คีตาแฟนคุณเบนเดินออกมาจากห้องทั้งชุดนอนพยายามเรียกเจ้าแมวให้เดินไปหา น้องแมวหน้าไม่รับแขกมีอาการลังเลเล็กน้อยแต่พอคีตาเรียกครั้งที่สองก็รีบเดินเข้าไปพร้อมกับทำท่าทางออดอ้อนน่ารัก แต่ยิ่งกว่าแมวคือการที่คุณเบนเดินเข้ามาหาแฟนแล้วจัดการหอมแก้มป่องๆ นั่นจนบุ๋มลงไป
“คุณพอร์ชอยู่”
“ดี ให้มันขาดใจตายไปเลยชาตินี้ไม่รู้ว่ามันจะได้หอมแก้มทิมอีกหรือเปล่า”
เจ็บมาก..สรุปพอร์ชเองก็ไม่รู้ว่าคุณเบนเรียกเขามาที่นี่เพื่ออะไรเพราะตอนนี้หลังจากฉากหวานแหววเมื่อกี้นี้ทั้งสองคนก็เดินหายเข้าไปในห้องครัว ทิ้งเขาไว้กับน้องแมวอันนา (รู้ชื่อแล้ว) ที่ยังคงนั่งจ้องหน้าเขาไม่เลิกลองโบกมือทักทายก็แล้วลองเล่นด้วยก็แล้วอันนาก็ยังไม่เห็นจะมีปฏิกิริยาอะไรนอกจากนั่งจ้องหน้าเขานิ่งๆ เหมือนเดิม
เสียงหยอกล้อในห้องครัวทำให้พอร์ชตัดสินใจเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ภาพที่คุณเบนป้อนอาหารที่ทำอยู่ให้กับคีตามีการแกล้งทำซอสเลอะแก้มแล้วหัวเราะกันอยู่สองคนมันเป็นภาพที่น่ารักดี เพิ่งรู้สึกตัวว่าเขาไม่เคยมีช่วงเวลานี้กับคุณทิมเลยเขาทำงานหนักเวลาที่เลิกงานก็ดึกมากแล้วและไม่เคยได้ตื่นมากินอาหารเช้าเลยด้วยซ้ำ
เท่ากับว่า 90% ในชีวิตของเขาคืองานอย่างเดียว
“วันนี้มึงว่างไหม”
เริ่มคำถามเหมือนกันเด๊ะๆ แก๊งลูกเพื่อนแม่
และแน่นอนว่าคำตอบเขา
“ว่างครับ”
“เคยเลี้ยงสัตว์หรือเปล่า”
“ไม่เคยมีสัตว์เลี้ยงครับแต่เคยเลี้ยงรูบี้ของคุณทิม”
“มึงเลี้ยงไอ้หนูผีนั้นได้น้องอันนานี่มึงก็น่าจะเลี้ยงได้”
พอจะเดาได้ละว่าเรียกเขามาทำไมคีตาจับเอาเจ้าน้องแมวอันนาใส่โบว์หูกระต่ายน่ารักแม้จะไม่ค่อยเข้ากับหน้าเท่าไหร่ แล้วก็ยื่นกระเป๋าใส่แมวมาให้ พอร์ชรับมาถือไว้ก่อนจะเงยหน้ามองคุณเบนที่ยิ้มให้ตาตี่ๆ นั่นไม่ได้ทำให้เขาสบายใจเลยสักนิด
“จัดการตามตารางนี่ทั้งหมดแล้วไปเจอกูที่ร้านอาหารนี่ตอนหกโมง”
รูบี้น่ารักกว่าน้องอันนาเยอะพอร์ชไม่ได้ลำเอียง
อย่างน้อยรูบี้ก็ยังยอมให้เขาจับเล่นลูบขนไปมาแล้วดูเจ้าแมวอันนานี่
“ไปอาบน้ำไงจะได้สวยๆ ไม่ชอบอาบน้ำเหรอ”
เงียบ
“อาบน้ำแล้วจะให้กินขนม”
เงียบ
“ได้ไปเที่ยวนะออกไปข้างนอก”
เงียบ
นั่งเล่นเกมจ้องหน้าแมวมาเกือบชั่วโมงน้องอันนาก็ยังไม่ยอมขยับไปไหน จนปัญญาของสถาปนิกอยากบอกอันนาว่าถ้าทำตัวดีๆ จะออกแบบคอนโดแมวให้ฟรี เอาแบบหรูหราหมาเห่าแบบแมวตัวอื่นเทียบไม่ได้แต่ก็ไม่รู้ว่าอันนาจะเข้าใจหรือเปล่า พอร์ชเองล้มตัวลงนอนอย่างหมดแรงเพราะไม่รู้จะทำยังไง แต่อยู่ดีๆ น้องอันนาก็เดินเข้ากระเป๋าหน้าตาเฉยพอร์ชเลยเด้งตัวขึ้นมาเตรียมตัวพร้อมพาแมวหน้าหยิ่งไปทำสวยสักที
ร้านนี้เขาเคยมาแล้ว
คุณทิมเองก็เคยพารูบี้มาที่นี่น่าจะเป็นร้านประจำของแก๊งลูกเพื่อนแม่
“ว๊าววันนี้น้องอันนาควงหนุ่มหล่อ เปลี่ยนคนพามาซะด้วยคุณคีตาไม่ว่างเหรอคะ”
พอร์ชเลยต้องพยักหน้ารับก่อนจะส่งน้องแมวอันนาให้ช่างท่าทางสนิทกันดีอันนานอนนิ่งในอ้อมกอดไม่ดิ้นหนีเหมือนตอนที่เขาพยายามจับตัวเลยสักนิด นัดเวลามารับเสร็จสรรพพอร์ชเลยจะออกไปรอข้างนอกเสียงพูดคุยที่ดังขึ้นจากห้องข้างๆ ทำให้พอร์ชต้องเดินไปดูเพราะรู้สึกคุ้นกับเสียงที่ได้ยิน
“รูบี้ยังซนเหมือนเดิมเลยค่ะแรงดีไม่มีตก”
ว่าแล้ว..รูบี้ที่คุณทิมอุ้มอยู่ตัวอ้วนกลมเหมือนเดิมเขาคิดถึงเวลาที่ได้ลูบขนขาวๆ นุ่มๆ คิดถึงเจ้าของที่ยิ้มน่ารักเวลาที่เจ้ารูบี้วิ่งซนไปมาไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่ง พอร์ชตั้งใจจะเดินเข้าไปหาแต่ก็ต้องหยุดชะงัก
“ทับทิ..”
“พี่ว่ามันอ้วนไปแล้วนะทิมให้รูบี้กินกินเยอะไปหรือเปล่า”
“ทิมให้กินปกติเลยนะพี่ธีร์”
“จากชิลชิล่าจะกลายร่างเป็นหมู”
คุณทิมไม่ได้อยู่คนเดียวและข้างๆ คือผู้ชายตัวสูงใหญ่หน้าตาดีเรียกว่าดีมากเลย เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายก็ดูดีมีระดับ ทั้งน้ำเสียงท่าทางที่ยกมือลูบผมของทิมทำให้พอร์ชได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น รอยยิ้มของคุณทิมที่เขาอยากเห็นนักหนาแต่ตอนนี้เขากลับไม่ใช่คนที่ได้รับ ตอนนี้รู้สึกว่าตัวชาขึ้นมาทันที
“ต้องการอะไรหรือเปล่าคะ”
เสียงพนักงานที่ทักขึ้นมาคงเห็นว่าเขายืนอยู่ตรงนี้นานแล้ว เสียงเรียกของพนักงานทำให้ทั้งสองคนที่ยืนอุ้มรูบี้อยู่หันมามองและก็เป็นอย่างที่เขาคิดคุณทิมพอหันมาเห็นเขาก็กลับมาหน้านิ่งตามเดิม ไม่ได้มีคำทักทายหรือการแนะนำตัวให้คนข้างๆ รู้จักจนสุดท้ายพอร์ชก็ต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้แล้วเดินหันหลังออกไปเอง
ตั้งใจจะว่าหลบไปพักก่อนแต่คุณเบนก็โทรมาตามให้มาที่ร้านอาหาร
และแน่นอนว่าเขาต้องเจอทั้งคุณทิมและคนๆ เดิมนั่งอยู่ที่โต๊ะด้วย
“พี่ธีร์กลับมาจากอังกฤษปุ๊บก็เอาตัวเพื่อนผมไปเลยนะ ไม่ทำงานทำการเหรอพี่”
“คนบ้าอะไรจะทำงานยี่สิบสี่ชั่วโมงประสาทแดกตายกันพอดี”
“ถูกครับพี่ธีร์มันต้องหกโมงปุ๊บเด้งปั๊บเอาเวลาไปอยู่กับแฟน”
“กูว่าต้นไม้น่าจะรำคาญมึงมากกว่ารามิล”
“โห..ตัวเองตามติดไอ้ทิมตั้งแต่เช้ายันเย็น”
“อ้าว ก็เห็นทิมต้องพารูบี้ไปหาหมอนู่นนี่นั่นเลยมาช่วย เสาร์อาทิตย์สำหรับกูคือวันพักผ่อนเดย์จะปล่อยให้ไปคนเดียวได้ไง”
พอร์ชได้แตนั่งเขี่ยข้าวในจานไปมาบทสทนาที่เขาฟังอยู่ทำให้เขาไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไป เขารู้แค่ว่าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ คุณทิมคือรุ่นพี่ที่สนิทกับแก๊งลูกเพื่อนแม่ในระดับหนึ่งไม่งั้นคงไม่ได้มานั่งอยู่กับคุณทิมแบบนี้หรอก แต่กับคุณทิมคุณธีร์อาจจะไม่ใช่แค่รุ่นพี่เพราะท่าทางและคำพูดคำจาเกินกว่ารุ่นพี่ไปมาก พอร์ชเงยหน้าขึ้นมามองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามคุณทิมเวลาที่คุณธีร์พูดอะไรก็ยิ้มตามไปซะหมดแต่พอหันมามองหน้าเขาก็หุบยิ้มตามเดิม
ทันทีที่พนักงานเอาอาหารมาเสิร์ฟมันคือทอดมันของโปรดของคุณทิม พอร์ชยิ้มก่อนจะตักทอดมันใส่จานคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามและมันก็เป็นจังหวะเดียวที่ธีร์เองก็ตักให้เช่นกัน ทั้งโต๊ะเงียบกริบเมื่อทั้งสองคนต่างหันมามองหน้ากัน
“ผมตักให้ทิมแล้วไม่เป็นไรมั้งครับ”
“ผมก็ตั้งใจจะตักให้ทับทิมเหมือนกันครับ”
“ทับทิม?”
“ครับ ทับทิม”
ทอดมันสองชิ้นวางลงบนจานตรงหน้าทั้งโต๊ะเหมือนให้ทิมตัดสินใจ ในที่สุดธีร์ก็หัวเราะออกมาเมื่อทิมดันทอดมันที่พอร์ชตักให้ไปไว้ตรงขอบจาน พอร์ชวางช้อนในมือลงเขารู้ว่าตอนนี้เขาเองกำลังหวงคุณทิมโคตรๆ และมันยากมากที่จะไม่ให้แสดงออกตอนนี้ พอร์ชเงยหน้ามองคุณคินที่มองเขาอยู่เหมือนกันคำพูดของคุณคินที่เคยบอกวนซ้ำกลับมาเหมือนให้เขารู้สึกตัว
“ใจร้อนไม่ใช่เรื่องดี ใช้กำลังตัดสินก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร คำพูดแรงๆ ก็ไม่ได้ทำให้มึงดูเท่ มึงโตแล้วนะพอร์ชถ้าควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ มึงก็ไม่เหมาะที่จะดูแลเพื่อนกูหรอก”
พอร์ชยิ้มออกมาก่อนจะหันไปตักอย่างอื่นใส่จานทิมอีกครั้ง
“ลองทานอันนี้ก็ได้ครับอร่อยเหมือนกัน”
คุณทิมน่ะยังคงหน้านิ่งไม่มีรอยยิ้มให้เขาเหมือนเดิม
แต่คนที่หัวเราะดังลั่นคือคุณภาคินมีการยักคิ้วให้อีกต่างหาก
น้องอันนาขนฟูสวยเชียวแต่หน้าตาก็ยังไม่รับแขกเหมือนเดิม
เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเราเคยเจอกันแล้วตอนที่เขาไปขายต้นไม้แต่เขาเองนั่นแหละที่จำไม่ได้
พอร์ชมารับน้องอันนาตามเวลาที่นัดไว้แน่นอนว่าเขาต้องเจอกับคุณทิมและคุณธีร์ที่มารับรูบี้เหมือนกัน รูบี้ใส่หูกระต่ายอันจิ๋วเหมือนของอันนาคิดว่าคีตาน่าจะเป็นคนซื้อให้ พอร์ชถือกระเป๋าของน้องอันนามานั่งพักตรงที่นั่งด้านหน้า แค่เพียงไม่นานเขาเห็นคุณธีร์เดินออกมาจากห้องก่อนน่าจะไปเอารถ ตามด้วยคุณทิมที่อุ้มรูบี้ออกมาพอร์ชเลยลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหา ทิมเลยต้องหยุดเดิน
“รูบี้เป็นไงบ้างครับ”
“สบายดี”
“ไม่บอกผมล่ะถ้าจะพารูบี้มาหาหมอ”
“ไม่ทำงานเหรอไงปกติเสาร์อาทิตย์เห็นทำงานตลอด”
“ทับทิม”
“เรื่องชื่อนี่บอกหลายรอบแล้วนะ”
“ยิ้มให้ผมบ้างได้ไหม แค่ยิ้ม”
“………………………………………”
ทิมเงยหน้าขึ้นมามองเมื่อจบประโยคน้ำเสียงและท่าทางของพอร์ชมันดูเหนื่อยล้ามากกว่าทุกครั้งที่เจอ ต่างคนต่างเงียบอยู่อย่างนั้นและทิมก็ไม่ได้ทำตามในสิ่งที่พอร์ชขอ ไม่มีคำพูดใดๆ อีกนอกจากความเงียบเท่านั้นหน้าจอโทรศัพท์ของคุณทิมขึ้นโชว์ข้อความว่ารออยู่ที่รถและพอร์ชเองก็รู้ดีว่าใครที่ส่งมา
“ไม่เป็นไร กลับเถอะครับเย็นมากแล้ว”
พอร์ชพยายามฝืนยิ้มแกล้งทำเป็นก้มลงไปทักทายรูบี้ที่อยู่ในกระเป๋า ก่อนที่ทิมจะตัดสินใจเดินไปข้างหน้าแล้วขึ้นรถที่จอดรออยู่แล้ว พอร์ชได้แต่มองตามหลังรถที่ขับออกไปแล้วก่อนจะนั่งลงตามเดิม พอร์ชเพิ่งรู้ตัวอีกเรื่องว่าทุกวันนี้เขาทำงานหนักจนไม่รู้วันเสาร์อาทิตย์ด้วยซ้ำ จริงๆ แล้ววันๆ หนึ่งเขามีเวลาอยู่กับคุณทิมแค่ไหนกันนะ
“ทำงานหนักไปหรือเปล่าวะ”
“…………………………………………………….”
“เวลาตื่น เวลานอนวันทำงานวันหยุดตีกันมั่วไปหมด”
“…………………………………………………….”
“ไม่ได้นึกถึงเลยว่ายังมีคนที่เขาพร้อมจะดูแลทับทิมเหมือนกัน แถมยังดีกว่าทุกอย่างเลยด้วย”
“…………………………………………………….”
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่น้องอันนาดันฝากระเป๋าที่พอร์ชปิดไม่สนิทแล้วเดินออกมานั่งข้างๆ ถ้าใครมาเห็นมันคงตลกดีผู้ชายหน้าตาดีที่นั่งนิ่งๆ กับแมวหน้าตาไม่รับแขกหนึ่งตัว พอร์ชหันมามองเจ้าแมวหน้าหยิ่งก่อนจะลองยกมือลูบไปมาอันนาไม่ได้ดิ้นหนีเหมือนเมื่อเช้าแถมยังเอียงหน้ามาอ้อนอีกด้วยไม่รู้ว่านี่เรียกว่าการปลอบใจหรือเปล่าที่เห็นเขาทำท่าทางหมดแรงแบบนี้
“เดี๋ยวออกแบบคอนโดให้นะเอาสักสิบชั้นไปเลยแล้วกัน”
..............................
..................................................................
-
.......................
.....................................................
Jewelry Design
ตอนเจอคุณภาคินพอร์ชแทบไม่ได้เจอหน้าคุณทิมเลยสักนิดเหมือนโดนกันทุกทาง
แต่พอถึงด่านคุณเบนเขาเจอหน้าคุณทิมแทบทุกวันทุกชั่วโมงมันก็ดีอยู่หรอก..
“คีตาพี่ทิมแวะเอาขนมมาให้พี่ธีร์พาไปซื้อขนมเยอะแยะเลย”
คุณทิมแวะมาหาคุณเบนกับคีตาทีไรก็ต้องเจอคุณธีร์อยู่ด้วยตลอด ยิ่งเห็นความสนิทสนมที่ทั้งคู่มีให้กันแล้วพอร์ชเองก็ยิ่งกลัว ทับทิม นพจินดาคนที่ยิ้มให้เขาคนเดียว หัวเราะให้เขาคนเดียวแต่ตอนนี้ไม่ใช่แค่พอร์ช พชรคนเดียวแล้วที่ได้รับ
ตั้งแต่มาถึงด่านคุณเบนเขายังไม่รู้เลยว่าบททดสอบของคุณเบนคืออะไร มีใช้ให้เลี้ยงอันนาบ้าง บางวันก็ให้ช่วยทำอะไรเล็กๆ น้อยๆ มีบังคับให้เรียนทำอาหารด้วยตีกันครัวแทบแตกหลังจากที่เขาไม่รู้จักผักชีฝรั่ง อย่างวันนี้ก็ให้มาช่วยงานที่สถาบันสอนดนตรีของคีตา แต่ก็แปลกใจตรงที่เขาเจอกับคุณทิมกับคุณธีร์ตลอดเหมือนไม่ใช่ความบังเอิญ?
เหมือนตอนนี้
“คุณพอร์ชพักทานขนมไหมครับ”
“ไม่เป็นไรครับ กล่องไม้กลองที่จะให้ผมยกลงมาอยู่ชั้นสองใช่ไหม”
“มันเป็นไม้กลองที่ไม่ใช้แล้วครับ แต่พักก่อนก็ได้นะคุณพอร์ชทำงานมาตั้งแต่เช้าแล้ว ขนมนี่อร่อยมากเลยพี่ทิมซื้อมาจากที่ไหน”
“เยาวราช”
สถานที่ที่ได้ยินทำให้คนที่กำลังเดินขึ้นบันไดหยุดชะงัก ได้ยินคุณธีร์บอกอีกว่าตื่นตั้งแต่เจ็ดโมงเอาแซนวิชที่ทำเองมาให้คุณทิมที่บริษัทเพราะเห็นว่ามีประชุมเช้าทั้งที่มันเป็นเรื่องธรรมดาทั่วๆ ไปแต่พอร์ชเองก็ไม่เคยตื่นเช้าแล้วทำอะไรแบบนี้ให้คุณทิมเลยสักครั้ง มากสุดก็แค่ซื้อแล้วฝากคุณต่ายไปให้แล้วเรื่องเยาวราช..เขารู้ว่าใครก็ไปได้ทั้งนั้นแต่สำหรับพอร์ชมันเป็นที่ๆ ของเราสองคนมันมีความทรงจำมากมายอยู่ที่นั่น
ไม่ชอบเลยไม่ชอบเลยจริงๆ
มันเหมือนที่ตรงนั้นไม่ใช่ของเขาอีกต่อไปแล้ว
พอร์ชยกมือขึ้นมาบีบขมับเบาๆ เมื่อรู้สึกว่าวันนี้อาการมึนหัวมันเป็นมากกว่าทุกวัน พอตั้งสติได้ก็ตัดสินใจทำงานต่อกล่องไม้กลองอยู่บนชั้นบนสุดของชั้นวางของ พอร์ชพยายามจะเอื้อมมือไปหยิบลงมาแต่ก็ทุลักทุเลเพราะของในกล่องน่าจะเยอะพอสมควรแถมตาก็รู้สึกพร่าๆ แปลกๆ จับจุดโฟกัสไม่ค่อยได้ พอลองหลับตาลงแล้วออกแรงตั้งใจจะดึงกล่องออกมาแต่กลายเป็นว่าทั้งกล่องกลับหล่นลงมารวมทั้งไม้กล่องที่อยู่ในกล่องก็หล่นลงมาด้วย
“เสียงอะไร”
“เสียงจากข้างบน มีแค่คุณพอร์ชที่อยู่ชั้นสอง”
ทันทีที่จบประโยคคนที่วิ่งขึ้นบันไดไปคนแรกคือทับทิมตามด้วยเบนจามิน ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปในห้องทิมยืนนิ่งอยู่หน้าประตูเมื่อเห็นว่าพอร์ชนั่งพิงชั้นวางของอยู่ท่ามกลางไม้กลองและอุปกรณ์เครื่องดนตรีที่ไม่ใช้แล้ว แต่สิ่งที่ทุกคนตกใจคือรอยแผลตรงข้างขมับมันเป็นรอยถลอกจนเลือดไหลลงจนเปื้อนเสื้อยืดสีขาวที่พอร์ชใส่อยู่
เบนจามินเดินเข้ามาพยุงพอร์ชให้ลุกขึ้นพร้อมกับบอกว่าให้ไปโรงพยาบาลแต่เจ้าตัวกลับส่ายหน้าแล้วบอกว่าแค่ทำแผลก็พอ คีตาเลยไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลมาให้ดีที่ไม่ถึงขั้นต้องเย็บอะไร เบนรับกล่องยามาก่อนจะหันมามองทิมที่ยืนอยู่ข้างๆ แววตาและท่าทางที่มองพอร์ชอยู่ทำให้เบนต้องยื่นกล่องยาให้
“ให้แค่ครึ่งชั่วโมง”
ทิมรับกล่องยามาถือไว้ ทุกคนออกจากห้องไปแล้วเหลือแค่คนที่นั่งอยู่บนโซฟา ทิมเลยเดินไปหาก่อนจะบอกให้อีกฝ่ายเอามือที่ปิดแผลออก พอเห็นแผลใกล้ๆ ทิมก็โล่งอกขึ้นมาบ้างเพราะมันไม่ได้ลึกอย่างที่คิด ทิมค่อยเช็ดแผลเบาๆ ก่อนจะเริ่มใส่ยาและปิดพลาสเตอร์บังคับให้กินยาทุกการกระทำพอร์ชไม่ได้พูดอะไรแต่ทิมรู้ว่าพอร์ชไม่ได้ละสายตาไปจากหน้าเขาเลยสักนิด
“เสร็จแล้ว”
“อย่าเพิ่งรักใครได้ไหมทับทิม”
“……………………………………”
“อย่าให้เขาแทนที่ผม อย่าให้เขาอยู่ใกล้ๆ”
“……………………………………”
“ผมจะเป็นผู้ชายที่ดีกว่านี้ ผมอยากเป็นแค่คนเดียวที่ได้ดูแลคุณ”
“……………………………………”
“ทับทิม ไม่เอาแบบนี้ได้ไหม อย่ารักเขาเลยช่วยรอผมหน่อย ผมจะผ่านคุณเบนไปเจอคุณรามิลให้ได้ หรือจะให้ผมทำอะไรอีกผมยอมทุกอย่างแล้ว”
“……………………………………”
เป็นครั้งแรกที่ทิมเห็นพอร์ชยอมให้ขนาดนี้ท่าทางที่ดูอ่อนล้าจนน่าใจหายทำให้ทิมไม่กล้าขยับตัวไปไหน ก่อนที่พอร์ชเองจะเป็นฝ่ายที่ก้มหน้าลงมาซบลงบนลาดไหล่เล็กๆ นั่นเหมือนว่าร่างกายฝืนต่อไปไม่ไหวแล้ว
“พอร์ช ทำไมตัวร้อนขนาดนี้”
ทิมสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายที่ผิดปกติก่อนจะยกมือขึ้นมาวัดไข้ พอร์ชเองก็คงไม่ไหวแล้วเช่นกันถึงได้นอนหลับตานิ่งๆ ปล่อยให้ทิมเอามือทาบแก้ม ทาบหน้าผาก ทิมถอนหายใจก่อนจะยกมือขึ้นมากอดพอร์ชไว้แน่นๆ มือก็คอยลูบแผ่นหลังกว้างยิ่งสัมผัสแบบนี้ก็ยิ่งรู้ว่าพอร์ชเองไม่สบายหนักแค่ไหน
“เด็กบ้า ไหนบอกโตแล้วไม่สบายหนักขนาดนี้ยังไม่ยอมบอกใครเลยน่าตีให้ตาย”
จากอาการหัวเกือบแตกกลายเป็นคนป่วยไม่สบายหนักขึ้นมาซะเฉยๆ เบนเดินถือกาละมังใส่น้ำมาให้ทิมที่นั่งอยู่ริมโซฟาโดยมีคนป่วยนอนหลับสนิทอยู่ใกล้ๆ บนหน้าผากพอร์ชมีแผ่นแปะลดไข้ ใบหน้าหล่อซีดเซียวจนดูน่าสงสาร ทิมค่อยๆ เช็ดตัวคนป่วยเบาๆ พอร์ชมีหันหน้าหนีคงเพราะความเย็นของน้ำ แต่แค่ไม่นานก็กลับมาหลับตามเดิม เบนจามินไม่ได้ลุกไปไหนแต่ถอยหลังไปนั่งตรงเก้าอี้ที่อยู่ห่างออกไป
ทิมหันไปชุบน้ำในกาละมังอีกครั้งก่อนจะหันมามองเมื่อเห็นว่าคนที่นอนอยู่บนหมอนค่อยๆ กระเถิบตัวมานอนลงบนตัก แถมยังเอามือเขาไปแนบแก้มอีกนี่คิดว่าพอร์ชไม่น่าจะรู้สึกตัวเพราะลมหายใจที่สม่ำเสมอทำให้รู้ว่ากำลังหลับสนิท ทิมก้มลงมองคนที่นอนอยู่บนตัก
มันนานมากแล้วนะ
เมื่อก่อนพอร์ชชอบมานอนตักเวลาที่เพิ่งกลับมาจากทำงานเหนื่อยๆ
ทิมยกมือขึ้นมาลูบลงบนแผลที่ปิดพลาสเตอร์ไว้เบาๆ พอร์ชเป็นประเภททำอะไรเกินตัวอยู่ตลอดมีอะไรก็ชอบเก็บไว้ในใจเดาได้เลยว่าคงไม่อยากบอกเบนว่ากำลังป่วยอยู่ถึงได้ฝืนตัวเองแบบนี้ ทิมรู้ว่าพอร์ชต้องทำงานไปด้วยเวลาที่เหลือก็ต้องมาหาแก๊งลูกเพื่อนแม่ ไม่รู้เหมือนกันว่าเอาเวลาไหนพักผ่อนได้นอนบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ ทิมยิ้มออกมาเมื่อพอร์ชขยับตัวแต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือเขาเลยสักวินาทีเอาแต่จับไว้อยู่อย่างนั้น
“อ้อนฉิบหายขนาดมันหลับอยู่แท้ๆ มีแฟนเด็กแบบพอร์ชมึงทำใจเลยนะเจอลูกอ้อนสามร้อยแปดวิธีแน่ๆ กูดูออก”
“ก็เหมือนที่มึงแพ้เด็กอย่างคีตา เจอหน้ากันครั้งแรกมึงยังจะต่อยกันอยู่เลยแล้วดูตอนนี้”
“จ้า กูนี่เป็นทาสเลยอะไรก็ยอม”
ทิมคุยกับเบนไปด้วยพร้อมกับลูบผมคนที่นอนตักเบาๆ เบนเริ่มเข้าใจที่คินบอกแล้ว ว่าต่อให้เขาอยากจะเล่นงานพอร์ชให้หนักๆ แต่ถ้าได้เห็นว่าเพื่อนตัวเองรักเขาแค่ไหนมึงก็ไม่อยากจะทำอะไรพอร์ชมันหรอก ที่จริงเบนเองก็รู้ว่าแก๊งลูกเพื่อนแม่ไม่ใช่อยากจะแกล้งพอร์ชเพื่อแก้แค้นอย่างที่ทุกคนเข้าใจ แต่แค่อยากมั่นใจว่าต่อจากนี้พอร์ชจะสามารถดูแลทับทิมได้ให้พวกเขาที่ดูแลทิมมาตลอด แต่นั่นแหละพอร์ช พชรก็แค่เด็กวัยรุ่นคนหนึ่งที่เอาแต่เล่นมาตลอด
ภาคินอยากให้พอร์ชรู้จักอดทน ลดความใจร้อนและไม่อยากให้ใช้กำลังในการตัดสินปัญหา เบนจามินอยากให้พอร์ชแบ่งเวลาให้เป็น ไม่ใช่ทำงานหนักอย่างเดียวจนไม่มีเวลาดูแลคนที่ตัวเองรัก แค่ดูแลตัวเองพอร์ชยังทำไม่ได้แล้วจะดูแลทับทิมเพื่อนเขาได้ยังไง นั่นคือสิ่งที่เบนอยากให้พอร์ชได้เข้าใจ
“ครบครึ่งชั่วโมงแล้ว ปล่อยเด็กป่วยไว้นี่แหละเดี๋ยวกูจัดการเอง”
พอร์ชรู้สึกว่าตัวเองนอนหลับไปนานเหมือนกันไม่ได้ป่วยหนักมานานมากแล้ว ทันทีที่ลุกขึ้นนั่งก็เจอคุณเบนที่นั่งอยู่ปลายโซฟาบนตักมีน้องอันนาที่ยังคงจ้องหน้าเขาอยู่เหมือนเดิม พอร์ชลองขยับศีรษะไปมาก่อนจะเบ้หน้าเมื่อเจ็บแผลตรงหน้าผาก เขาจำได้ว่าคุณทิมเป็นคนทำแผลให้เขาหลังจากนั้นก็เหมือนไม่รับรู้อะไรอีกเลย
“มึงโอเคไหม”
“แค่เจ็บแผลกับปวดหัวนิดหน่อยครับ ไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“เป็นก็บอกว่าเป็น ทีหลังป่วยก็ต้องบอก”
“คุณเบนผมฝันถึงทับทิมด้วย”
“ฝัน?”
“ครับ ฝันว่าทับทิมกอดผมให้ผมนอนตักแล้วก็ลูบหลังผม”
“เออ มึงก็ดูต๊องๆ เหมือนกันเนอะบ๊องๆ แบบมึงกูจะปล่อยให้มึงคิดว่าฝันต่อไปแล้วกัน”
“ผมไม่อยากให้มันเป็นแค่ฝันแล้ว ตั้งแต่ผมเจอคุณธีร์ผมกลัวว่าที่ตรงนั้นข้างๆ ทับทิมจะไม่ใช่ของผมอีก เขาดีกว่าผม เขาพร้อมกว่า ผมกลัวว่าผมไม่ดีพอที่ทับทิมจะรัก”
เบนจามินลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าสถาปนิกไฮโซ
ที่ตอนนี้ดูหมดสภาพไม่เหลือมาดหนุ่มโสดในฝันอย่างที่เคยเห็น
“จะเล่าอะไรให้ฟังเมื่อก่อนกูก็เคยเกเรงานการไม่ใส่ใจ ทำบ้างไม่ทำบ้างเล่นๆ ไปวันและคีตาคือคนที่ทำให้กูเปลี่ยนตัวเองทุกอย่าง กูอยากเป็นคนที่ดีกว่านี้ อยากจะเป็นผู้ชายที่ดีพอจะดูแลเขาถ้ากูยังเอาแต่เล่นเขาก็คงไม่อยากอยู่ด้วย”
“……………………………………………………………..”
“พอร์ช มึงไม่ได้เป็นผู้ชายที่ไม่ดี มึงก็มีดีในแบบของมึงแค่ต้องรู้จักแบ่งเวลาให้เป็น ถ้ามึงมีคนรักมึงจะให้เวลางาน100% ไม่ได้ บ้างานไม่ใช่เรื่องที่ดี มึงไม่มีเวลาดูแลทั้งตัวเองและคนที่มึงรัก”
“……………………………………………………………..”
“ไม่อยากตื่นเช้ามากินข้าวพร้อมแฟนเหรอไงมื้อเช้ากับคนที่ตัวเองรักมันดีมากนะ หรือตอนเย็นมึงให้เขาต้องรอกินข้าวคนเดียว เสาร์อาทิตย์ยังทำงานตั้งแต่เช้ายันเย็นถ้าเพื่อนกูต้องเจอแบบนั้น กูพร้อมพังบ้านมึงตลอดเวลาจำเอาไว้”
“……………………………………………………………..”
“รู้ไว้นะ มีคนพร้อมจะดูแลทิมอีกเป็นร้อยถ้ามึงยังทำตัวแบบนี้ไม่เลิก ทำเพื่อนกูร้องไห้นี่กูไม่เตะมึงออกนอกโลกก็ดีเท่าไหร่แล้ว ถ้าเพื่อนกูไม่รักมึงขนาดนี้มึงไม่มีหน้ามานั่งอยู่ตรงหน้ากูหรอก”
“ได้ยินคำว่าทับทิมรักแล้วหายป่วยเลย น่ารัก”
“ส้นตีน..มึงนี่สามนาทีสี่อารมณ์ กูพูดยาวขนาดนี้เข้าใจบ้างไหมคุยกับมึงแล้วเหนื่อย ทำไมทิมต้องไปรักคนแบบมึงด้วยไอ้เด็กเวร”
พอร์ชหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดโทรออกหามีน แน่นอนว่าเพื่อนสนิทก็ดู งงๆ เมื่อพอร์ชถามถึงตารางงานที่เต็มแน่นทั้งเดือน เบนขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าพอร์ชมองหน้าเหมือนให้เขาตั้งใจฟัง
“มีน กูจะจัดตารางงานใหม่ไม่รับงานทุกอย่างที่ขวางหน้า แล้วก็ขอเคลียร์คิวเสาร์อาทิตย์ด้วยต่อไปนี้กูจะไม่ทำงานเจ็ดวันยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้ว มึงจำคำกูไว้เลยนะ”
พอร์ชวางโทรศัพท์
ก่อนจะหันมามองเบนจามินที่นั่งอยู่ตรงหน้า
“คุณเบนช่วยสอนผมทำอาหารง่ายๆ ได้ไหมครับเอาแค่ที่ผมสามารถทำได้หรือเอาที่ทับทิมชอบก็ได้ ผมอยากตื่นเช้ามาทำอาหารให้แฟนบ้างมื้อเช้ากับคนที่ตัวเองรักมันจะต้องดีมากแน่ๆ ”
เบนจามินนิ่งไปสักพักก่อนจะยิ้มออกมา
กดพิมพ์บางอย่างในโทรศัพท์ก่อนจะกดส่งออกไป
BEN: พี่ธีร์ ขอบคุณมากพี่ที่ยอมเล่นตามที่ผมบอกตั้งแต่พรุ่งนี้ไม่ต้องไปรับไอ้ทิมแล้ว เชิญพี่ไปไหนได้อิสระเหมือนเดิม
TEE: สักที! กูต้องการคำนี้ให้กูเล่นละครจีบใครไม่จีบ ให้มาแกล้งจีบไอ้ทิมที่เอาลูกบาสโยนใส่หัวกูตอนอายุสิบสี่ยังจำได้ไม่ลืม
BEN: ลูกบอล ลูกปิงปอง ลูกวอลเล่พี่ก็โดนไอ้ทิมโยนใส่มาหมดแล้ว
TEE: เด็กเปรตหน้าตาตุ๊กตาแต่นิสัยร้ายกาจ แล้วเด็กหล่อนั่นอย่าเล่นมันแรงเห็นหน้ากูทีไรมันกลายเป็นหมาหงอยทุกทีสงสาร
BEN: มันคือคนที่ทำให้ทิมร้องไห้นะพี่
TEE: สัด..มันเป็นอเวนเจอร์มาเกิดเหรอวะทำไอ้ทิมเสียน้ำตาได้ เออเบนเรื่องนี้มันเป็นไงมาไงไม่รู้นะ แต่ที่กูรู้…ไอ้เด็กพอร์ชอะไรนั่นกูสัมผัสได้ว่ามันโคตรรักไอ้ทิมเลยว่ะ
เบนจามินเงยหน้าขึ้นมามองพอร์ชที่นั่งลูบขนน้องอันนาที่กระโดดจากตักไปนอนอยู่บนโซฟา
ก่อนจะพิมพ์ข้อความตอบกลับไป
BEN: ผมก็รู้ว่าตอนนี้พอร์ชรักทิมมากจริงๆ
TO BE CON
กลับมาแล้วจ้าาาาาาาหลังจากหายไปสามอาทิตย์ และตอนหน้าจะจบแล้ว T_T
และต่อไปก็จะเป็นเรื่องสุดท้ายของซีรีส์ลูกเพื่อนแม่แล้วนะคะนั่นคือ
WATERCOLOR #ที่พักพิงสีน้ำ ของพี่ภาคิน
ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่
SECRET GARDEN : ต้นไม้ #ความลับของต้นไม้ (รามิล - ต้นไม้ ) จบแล้ว
MUSICBOX : ดนตรี #นิยายกล่องดนตรี (เบนจามิน - คีตา) จบแล้ว
๋JEWELRY DESIGN อัญมณี #อัญมณีที่รัก ( พอร์ช - ทับทิม ) กำลังจะจบ
WATERCOLOR สีน้ำ #ที่พักพิงสีน้ำ coming soon
ใกล้ครบแล้วววว
แต่ขอแจ้งว่าก่อนจะเริ่มของพี่ภาคิน ขออนุญาตไปเคลียร์เรื่องตอนพิเศษในเล่ม
ของพี่เบนจามิน #นิยายกล่องดนตรี ให้เรียบร้อยก่อนแล้วจะกลับมาเปิดเรื่องของพี่่คินค่ะ
PS ๋JEWELRY DESIGN อัญมณี #อัญมณีที่รัก ( พอร์ช - ทับทิม )
จะตีพิมพ์กับ สนพ. Hermit ค่ะ^^
#อัญมณีที่รัก #ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่
twitter @ribbinbo
ทวิตเตอร์อาจจะไม่ได้พูดถึงนิยายเท่าไหร่นักแต่อ่านทุกคอมเม้นต์และใน #
#อัญมณีที่รัก #ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่ เลยนะคะ ^^ ขอบคุณทุกข้อความเลยค่ะ
-
ดีใจแทนพอร์ชด้วยนะลูกแก๊งค์ลูกเพื่อนแม่เริ่มใจอ่อนแล้ว
-
อีกนานมั้ยคะ กว่าจะมาต่อตอนหน้า 555 คือติดพัน
-
:mew1: ดีงาม พอร์ชสู้ๆ
-
แผนเบนจามินเรื่องพี่ธีร์นี่สงสารพอร์ชน้ำตาไหลเลย แง
-
ด่านต่อไปก็หัวหน้าแก็งแล้วสินะ :mew4:
-
o13 o13
-
สงสารพอร์ชชชชชชชช
-
:mc4: เชียร์รุ้งพอร์ชเต็มที่
-
เนี่ย...รอเก็บเล่ม~~~ อิอิ
แก๊งลูกเพื่อนแม่สร้างพอร์ชคนใหม่ ดี๊ดี
เป็นแก๊งที่น่ารักมากจริงๆ
โถ~~~ พอร์ช...ฝันเหมือนจริงมากลูก
แค่ได้ยินว่าทับทิมรัก ใจก็ฟูแล้วอ่ะเนอะ ^^
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
-
เป็นซึม :ling3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :katai2-1:
-
จะจบแล้ว หวังว่าพอร์ชจะเปลี่ยนตัวเองได้นะครับ ขอให้ทับทิมและลูกเพื่อนแม่ใจดีกับน้องหน่อย ^^"
-
:hao7: พอร์ชสู้ๆนะ
-
เอาจริงตอนนี้สงสารพอร์ชมาก ปกติไม่อยากจะญาติดีด้วยเลยนะ
แก๊งค์ลูกเพื่อนแม่สามัคคีชุมนุมมาก ไม่ใช่แค่แกล้ง แต่ช่วยสอนสั่งชี้แนะ
หวังว่าพอร์ชจะปรับตัวให้ดีสมกับจะได้เป็นแฟนทับทิมที่ใคร ๆ ก็รักและหวงแหน
-
สู้ๆ
-
ตอนหน้าจบแล้วววววว ยังอยากอ่านอีก .... ชอบอ่ะ ดูพยายามดี เน๋ยยย รักแล้วต้องสู้นะ :z10:
-
แหม......ทิมน่ะใจอ่อนไปนานแล้ว
-
ผ่าน 2 ด่านแล้ว ดีใจด้วยพอร์ช
-
เริ่มสงสารน้องพอร์ชเหมือนกันนะ แต่แบบนี้แหละดีแล้ว
บังอาจทำทับทิมร้องไห้ แค่นี้ยังน้อยไป o18
-
กว่าจะรู้ตัว รู้ใจ ก็ท้อไปหลายรอบ แต่แรงฮึดก็ยังเยอะอยู่
ที่แกงค์ลูกเพื่อนแม่ทำทุกอย่าง ก็เพราะรักทับทิม
อยากให้พอร์ชปรับตัวเองเพื่อตัวเองและเพื่อทับทิมด้วย
พอร์ชก็ทำได้ดีนะ ทับทิมใจเหลวแล้วเหลวอีกน่ะ
ตลกธีร์ ต้องอดทนขนาดไหนกัน 5555
-
มาแอบรออยู่น๊าาาา
จะลงแดงตายแล้ววว
-
Jewelry Design
#อัญมณีที่รัก
ผมออกแบบแหวนแต่งงานให้คนอื่นมามากมาย
คงมีแค่คนเดียวที่ผมจะไม่ได้ออกแบบแหวนแต่งงานให้
คนๆ นั้นก็คือตัวผมเอง…
- นพจินดา วรโชติเมธี –
CH. 16
Ruby
“แซนวิชสำหรับวันนี้ค่ะ”
ทิมที่กำลังนั่งแก้แบบแหวนอยู่ที่โต๊ะทำงานเหลือบตาขึ้นมามองสิ่งที่พี่ต่ายเรียกว่าแซนวิช...ก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าไอ้ก้อนขาวๆ ที่มีชีสและแฮมบวกด้วยผักที่ยัดใส่มาจนเต็มนี่เรียกว่าแซนวิช หน้าตาก็บูดเบี้ยวจนดูไม่ได้แต่พี่ต่ายก็ยังยืนยันว่าไอ้ก้อนขนมปังนี่รับรองว่าอร่อยแน่นอน
“ทานได้ไหมคะ”
“…………………………………..”
“ถ้าทิมไม่ทานพี่ต่ายเอาไปทิ้งนะ เดี๋ยวสั่งอย่างอื่นมาแทน”
“ไม่เป็นไรครับ”
หวงไม่ใช่เล่น ทันทีที่ต่ายแกล้งจะทำเป็นหยิบแซนวิชหน้าตาประหลาดๆ เอาไปทิ้ง ทิมก็รีบเอื้อมมือมาหยิบไปถือไว้ เกือบอาทิตย์แล้วมั้งที่อยู่ดีๆ ก็มีอาหารเช้ามาส่งที่ pure Jewelry ครั้งแรกที่ได้มาคือ งง กันทั้งบริษัทเพราะหน้าตาไม่แน่ใจเลยว่ามันกินได้หรือเปล่า แถมคนที่ส่งอาหารเช้ามาให้ก็คือเจ้าของรถปอร์เช่สีขาวที่จอดอยู่หน้าบริษัททุกเช้า แต่เจ้าตัวก็ไม่เคยจะเอาไปให้ทิมเองสักครั้ง ต่ายก็เคยลองถามแล้วและคำตอบที่ได้มาเธอก็พอเข้าใจได้อยู่
“ไม่อยากให้ทับทิมอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่เช้าครับ เผื่อเขาไม่อยากเห็นหน้าผม”
โถ..พ่อคุณน่าสงสารยิ่งกว่านางเอกละครจำเลยรัก
ต่ายก็อยากจะบอกให้คุณพอร์ชรู้ว่าจริงๆ แล้วเจ้านายของเธอดูอารมณ์ดีขึ้นตั้งแต่มีเจ้าแซนวิชนี่มาวางไว้บนโต๊ะ ถึงหน้าตาจะไม่ได้น่าทานเท่าไหร่แต่ต่ายเองก็เห็นว่าน้องทิมก็ทานหมดทุกครั้งไม่เคยบอกว่ารสชาติเป็นแบบไหนจริงๆ ก็ดีใจแหละแต่แค่ฟอร์มเยอะไปหน่อย พอเห็นว่าเจ้านายไม่ได้เอ่ยอะไรต่อต่ายเลยวางแฟ้มที่เขียนไว้ว่า เจริญกิจธาราไว้บนโต๊ะทำงาน
“งานของเจริญกิจธาราเสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ ในฐานะคนออกแบบเครื่องประดับเกือบทั้งหมด น้องทิมจะเช็คงานเป็นครั้งสุดท้ายไหมคะ”
งานของเจริญกิจธารา..
แหวนแต่งงานของพอร์ช
ตั้งแต่เกิดเรื่อง..ทิมไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับงานของเจริญกิจธาราอีก ทั้งหมดพี่พลอยเป็นคนรับช่วงต่อ ดีที่เครื่องประดับทั้งหมดไม่มีการแก้แบบอะไรแล้วตอนที่ทิมส่งงานต่อให้พี่พลอยก็เหลือแค่ของหลานชายอย่าง พชร เจริญกิจธารา คนเดียวเท่านั้นเพราะทิมไม่อยากรับรู้ว่าพอร์ชเลือกแบบแหวนแต่งงานแบบไหน และพี่พลอยเองก็ไม่เคยมาให้เขาช่วยดูแบบเลยด้วยซ้ำ
“ให้พี่พลอยเซ็นปิดงานเลยก็ได้ครับ ยังไงพี่พลอยก็มีอำนาจเซ็นอยู่แล้ว”
“ไม่อยากดูแบบแหวนที่คุณพอร์ชเลือกเหรอคะ”
“พอลลีนคงออกแบบสวยมากๆ คุณพชรถึงได้เลือกแบบแหวนได้เร็ว”
“ค่ะ แบบแหวนสวยมากๆ คนที่ได้ใส่จะต้องดีใจมากแน่ๆ”
“ใครๆ ก็อยากใส่แหวนแต่งงานทั้งนั้นล่ะครับ”
“แล้วน้องทิมไม่อยากใส่บ้างเหรอคะ”
“ใครจะมาแต่งงานกับทิม”
“เอาเป็นว่า ถ้าน้องทิมไม่อยากเห็นแบบแหวนคุณพอร์ชตอนนี้ ยังมีโอกาสได้เห็นในงานวันเกิดของคุณเฟื่องฟ้า เจริญกิจธาราที่จะจัดขึ้นอีกสามอาทิตย์”
“ทิมไม่แน่ใจเลยว่าจะ….”
“ปฏิเสธไม่ได้นะคะเพราะคุณกาญจนากำชับว่า นพจินดาหลานรักจะต้องไปงานนี้ในฐานะคนออกแบบเครื่องประดับทั้งหมด จะต้องไปเป็นหน้าเป็นตาให้กับ pure Jewelry ”
ทิมได้แต่ถอนหายใจเมื่อได้ยินในสิ่งที่พี่ต่ายบอก คุณย่ากำชับมาขนาดนี้แล้วเขาจะไปขัดใจอะไรได้เลยต้องพยักหน้ารับ ไม่รู้ว่าพี่ต่ายดีใจอะไรนักหนายิ้มกว้างพร้อมกับร้องเยสซะดังลั่นก่อนจะขอตัวออกไปทำงานต่อ ทันทีที่เดินออกมาจากห้องทำงานของเจ้านายคนเล็ก ต่ายก็รีบเดินเลี้ยวไปตรงหน้าต่างริมทางเดินแล้วชะโงกหน้าลงไปมองด้านล่าง เจ้าของแซนวิชที่ยังอยู่ในชุดนอนก็เงยหน้าขึ้นมามองก่อนที่ต่ายจะส่งสัญลักษณ์ว่าโอเค
ภารกิจแซนวิชสื่อรักวันนี้ก็สำเร็จเรียบร้อยไปอีกวัน
จริงๆ การทำอาหารนี่มันไม่ใช่เรื่องง่ายแต่ก็ไม่ยากจนเกินไป
อย่างน้อยตอนนี้เขาก็จำผักชีฝรั่งได้แล้วนะ
คุณเบนจามินโหดฉิบหายสอนทำอาหารเหมือนสอนยิงปืน เอามีดตบเขียงเสียงดังปักๆๆ เวลาที่เขาจำชนิดผักไม่ได้ ดีที่มีคีตาคอยบอกให้คุณเบนใจเย็นช่างเป็นนักแต่งเพลงแสนประเสริฐ ตอนนี้ก็ถือว่าฝีมือการทำอาหารพัฒนามากกว่าแต่ก่อน เมื่อก่อนนี่ตอกไข่ใส่กระทะเป็นก็ถือว่าหรูหราแล้วแต่ก็คุ้มค่าอยู่นะ ถึงแม้ว่าเขายังไม่มีโอกาสได้กลับมาทานข้าวเช้าพร้อมหน้าพร้อมตากับคุณทิมเหมือนเมื่อก่อนก็ตามเถอะ แค่ได้ลองทำอาหารให้คุณทิมก็ดีแค่ไหนแล้ว คิดอะไรเพลินๆ คุณเบนก็เดินมาหาพร้อมกับบอกว่าวันนี้คงไม่ได้เรียนทำอาหาร
“พอร์ช”
“ครับ”
คุณเบนไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่ยื่นนามบัตรมาตรงหน้าพอเขารับมาถือไว้ก็ตบไหล่เขาเบาๆ ไม่รู้ว่าปลอบใจหรือสมน้ำหน้าเขากันแน่ พอร์ชหยิบนามบัตรขึ้นมาดูใกล้ๆ ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่านามบัตรสีขาวมันเป็นนามบัตรของร้าน
SECRET GARDEN
ร้านดอกไม้ที่เขาได้ยินชื่อบ่อยๆ แต่ไม่เคยรู้เลยว่าร้านอยู่ตรงไหนแต่ตอนนี้พอร์ชกำลังยืนอยู่หน้าประตู รู้ว่าตอนนี้เขามาถึงด่านของหัวหน้าแก๊งลูกเพื่อนแม่คุณ รามิล เตชนะหิรัญแล้ว เอาจริงๆ ในบรรดาแก๊งลูกเพื่อนแม่สำหรับเขาคุณรามิลเป็นคนที่น่ากลัวน้อยที่สุด ยิ่งเวลาที่เขาได้เห็นตอนที่คุณมิลอยู่กับคุณต้นไม้จะกลายเป็นเด็กผู้ชายที่ชอบแหย่แฟน ยิ้มเก่ง ขี้เล่น แต่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกว่ามันเป็นด่านที่ยากที่สุดยังไงไม่รู้
ทันทีที่เปิดประตูเจ้าของร้านดอกไม้ก็เงยหน้าขึ้นมาจากเคาน์เตอร์แล้วยิ้มให้ คุณต้นไม้ก็ยังยิ้มสวยเหมือนที่เขาเคยเจอ บรรยากาศในร้าน SECRET GARDEN ดูอบอุ่นมากๆ แล้วก็เย็นสบายเหมือนชื่อเจ้าของร้าน ต้นไม้
“คุณพอร์ชมาหามิลใช่ไหมครับ”
“คุณไม้เรียกผมว่าพอร์ชเฉยๆ ก็ได้ครับ”
“งั้นพอร์ชก็ต้องเรียกผมว่าพี่ไม้เฉยๆ เหมือนกัน”
ทำไมแฟนแก๊งลูกเพื่อนแม่ประเสริฐขนาดนี้วะแต่ละคนเหมือนนางฟ้ามาโปรด พี่ไม้ยิ้มให้อีกทีก่อนจะบอกให้เขาเดินไปทางด้านหลังร้านได้เลยมิลอยู่ในโรงเรือนกระบองเพชรนึกว่าตัวเองฟังผิดแต่พอเดินมาถึงและได้เห็นกับตาว่ามันคือโรงเรือนกระบองเพชรจริงๆ ไม่เคยรู้เลยว่าคุณต้นไม้จะมีต้นกระบองเพชรเยอะขนาดนี้ แต่นั่นยังไม่น่าตกใจเท่ากับภาพที่พอร์ชได้เห็น
คุณรามิล..
นักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์สุดแสนจะไฮโซกำลังนั่งอยู่กับพื้นโรงเรือน รอบๆ ตัวมีกระถางกระบองเพชรวางอยู่รอบตัวเดาว่าคุณมิลน่าจะเปลี่ยนกระถางกระบองเพชรอยู่ โอ้โหอะเมซิ่งจิงกะเบลมากเลยว่ะเขาเคยเจอแต่คุณมิลในชุดทำงานไม่ก็ชุดลำลองเท่ๆ แต่ตอนนี้คือชุดที่โคตรจะอยู่บ้านแถมยังเลอะเทอะไปด้วยดินอีก
“มาแล้วเหรอ”
“ครับ”
“นั่งได้ไหมหรือจะเปลี่ยนชุดก่อน ชุดเต้น่าจะใส่ได้”
“ไม่เป็นไร ผมเลอะเท่าไหร่ก็ได้อยู่แล้ว”
รามิลยิ้มนิดๆ เมื่อได้ยินคำตอบก่อนที่พอร์ชจะนั่งลงกับพื้น พอมองไปรอบๆ แบบนี้ถึงได้รู้ว่าต้นกระบองเพชรของที่นี่มีหลากหลายพันธ์มีทั้งที่เขาเคยเห็นและไม่เคยเห็นมาก่อน จริงๆ พอมาอยู่กับคุณมิลสองคนแบบนี้เขาก็เกร็งเหมือนกันทั้งๆ ที่คุณมิลก็ไม่ได้ทำหน้าดุใส่เขาเหมือนคุณคิน ไม่ได้สั่งให้เขาทำอะไรแปลกๆ แบบคุณเบนด้วยแต่ไม่รู้ว่าทำไมพอร์ชถึงรู้สึกว่ามันน่ากลัวกว่าเยอะ
“เราไม่เคยได้คุยกันจริงๆ จังๆ เลยนะ”
“ครับ”
“จะพูดแค่คำว่าครับเหรอ”
“ครับคือ…”
“ล้อเล่น เห็นนั่งตัวตรงขนาดนี้แก๊งลูกเพื่อนแม่น่ากลัวมากหรือไง”
“ที่ได้เจอมาก็…”
“คินกับเบนใครน่ากลัวกว่ากัน”
ต้องตอบแบบไหนวะเนี่ยพอร์ชเลยอ้อมๆ แอ้มๆ ว่าพอๆ กันแค่คนละแบบ นึกว่าคำตอบไม่ถูกใจเพราะเห็นคุณมิลเงียบไปก่อนจะหัวเราะลั่นแล้วบอกว่าสองคนนั้นมันคิดบททดสอบล้ำลึกดีเหมือนกัน พอร์ชรู้สึกผ่อนคลายลงเมื่อคุณมิลยื่นผ้าให้เขาเช็ดกระถางต้นกระบองเพชรที่เลอะดินไปด้วย
“ครั้งแรกที่เจอทิมรู้สึกยังไง ขอคำตอบตรงๆ”
“น่าสนใจครับ”
“ชอบไหม”
“ชอบ..หมายถึงถูกใจในระดับหนึ่ง”
“คิดว่ามันจะกลายเป็นความรักไหม”
“ไม่เคยคิดว่าจะรักครับ”
ตรงดี..รามิลรู้ว่าคนที่นั่งอยู่ด้วยตอนนี้ตอบทุกอย่างตรงตามความรู้สึก พอร์ชเองก็น่าจะรู้ว่าตอนนี้กำลังโดนเขาทดสอบอยู่แต่แค่ไม่รู้ว่าในรูปแบบไหนแต่จากแววตาของพอร์ชตอนนี้ดูก็รู้ว่าคงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
“ทำไมถึงยอมเล่นเกมกับทิม”
“ทับทิมเป็นคนในแบบที่ผมไม่เคยเจอยอมรับว่า หน้าตาน่ารักและนิสัยน่าสนใจ ตอนนั้นไม่มีอะไรนอกจากคำว่าอยากชนะ จริงๆ ก็.. ”
“หลง?”
“ตอนนั้นยอมรับว่าใช่”
“แล้วเล่นเกมกันอยู่ดีๆ ความรู้สึกเปลี่ยนเหรอไง”
“คุณมิลเคยได้ยินไหมครับหน้าตาคือสิ่งที่เราประทับใจแต่จริงๆ แล้วทัศนคติแล้วนิสัยจะทำให้เราตกหลุมรัก”
“จะบอกว่าตกหลุมรักทิมเพราะนิสัย? แสบขนาดนั้นอ่ะนะ”
“เวลาที่ทับทิมอยู่กับผม เวลาที่เราอยู่ด้วยกันลึกๆ แล้วผมรู้สึกว่าผมมีความสุขมากๆ นพจินดาแห่งวงการจิวเวลรี่ที่ผมได้ยินมา คือคนที่ทุกคนบอกว่าทั้งหยิ่งทั้งร้าย”
“………………………………………………….”
“แต่ผมยิ้มทุกครั้งที่ทับทิมดุเวลาไม่ยอมกินข้าว ด่าผมทุกครั้งเวลาที่ผมทำงานหนักเกินไป บอกว่าสมน้ำหน้าเวลาที่ผมป่วยแต่ก็ยังดูแลไม่เคยห่างไปไหน”
“………………………………………………….”
“ผมตกหลุมรักทับทิมโดยที่ผมเองไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ”
“ตั้งแต่ผมเป็นเพื่อนกับทิมมาตั้งแต่เกิดยังไม่เคยเห็นมันทำแบบนี้ให้ใคร”
“คุณมิลจะบอกว่าผมเป็นคนแรก”
“คนแรกด้วยที่ทำมันร้องไห้ด้วยเรื่องความรัก”
พอพูดถึงเรื่องนี้ทีไรพอร์ชรู้สึกว่าอยากต่อยตัวเองทุกครั้ง เขาย้อนเวลากลับไปแก้ไขเรื่องนี้ไม่ได้เขาเองก็รู้ถึงได้พยายามทำทุกอย่างเพื่อขอโอกาสอีกครั้ง คิดย้อนไปตั้งแต่เขาเจอคุณคิน คุณเบนจนมาถึงตอนนี้ตอนที่เขานั่งคุยกับหัวหน้าแก๊งลูกเพื่อนแม่รู้สึกเหมือนกันว่าตัวเองมีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไปเยอะ
เขาโตขึ้นเขาได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างจากแก๊งลูกเพื่อนแม่
เหมือนพี่ชายสอนน้องชายให้รู้อะไรที่ไม่เคยรู้ให้ปรับเปลี่ยนบางอย่างที่มันไม่ดีในชีวิต
“ผม เบน และคินเป็นห่วงทิมมากคุณรู้ใช่ไหม”
“ครับผมรู้”
“คุณพอร์ชเองก็เก่งมากนะที่ผ่านด่านสองคนนั้นจนมาถึงผมได้ แสดงว่าไม่ธรรมดาเลย”
“ผมไม่ได้เก่งอะไรหรอกครับ ออกจะเป็นผู้ชายห่วยๆ ด้วยซ้ำ ผมแค่รักทับทิมแค่นั้นจริงๆ”
“มาถึงตรงนี้ผมไม่ให้คุณพอร์ชทำงานอะไรหนักๆ ไม่หลอกให้ขับรถไปนู่นมานี่ ไม่ดัดนิสัยคุณด้วย ไม่ได้เอาใครมาแกล้งจีบไอ้ทิมและไม่ต้องห่วงว่าผมจะให้คุณพอร์ชไปสร้างบ้านสร้างคอนโดให้ผมฟรีๆ”
“……………………………………………………….”
ต้นกระบองเพชรที่คุณมิลถืออยู่ถูกวางลงตรงหน้าพอร์ช แต่ไม่รู้ว่าทำไมพอร์ชถึงไม่กล้าจะหยิบขึ้นมาเช็ดเหมือนต้นอื่นๆ ใจเขาตอนนี้มันอยู่ที่คำพูดของคุณมิลอย่างเดียว ยิ่งตอนนี้คุณมิลเอาแต่ยิ้มให้มันยิ่งทำให้พอร์ชรู้สึกเหมือนนักเรียนที่เจอข้อสอบที่ยากมากที่สุดในชีวิต
“ผมแค่อยากรู้ว่าผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าคุณพอร์ชจะรักทิมไปตลอดชีวิต”
“……………………………………………….”
ทุกอย่างเงียบลงเหมือนจงใจให้เขาได้ยินประโยคนั้นชัดๆ พอร์ชไม่ได้เอ่ยถามซ้ำเพราะได้ยินมันชัดจนมันวนอยู่ในหัวซ้ำๆ เห็นคุณมิลหัวเราะก่อนจะเอื้อมมือมาตบไหล่เขาเบาๆ
“ไม่ต้องรีบก็ได้ครับผมให้เวลาคุณพอร์ชสองอาทิตย์”
“……………………………………………….”
“ถ้ายังคิดไม่ออกหรือยังไม่แน่ใจในคำตอบมาฝึกงานที่ SECRET GARDEN ก็ได้นะครับ เวลาที่ใครมาที่นี่ก็บอกว่ารู้สึกว่าสบายใจกันทั้งนั้น”
เสียงเรียกของของคุณไม้จากหน้าประตูโรงเรือนคุณรามิลเลยลุกขึ้นไปหาทิ้งเขาไว้กับต้นกระบองเพชรมากมายหลายต้น พอร์ชได้แต่นั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นเอาจริงๆ คำถามของคุณมิลมันไม่ได้ยากอะไรด้วยซ้ำ ตอนนี้สำหรับทับทิมเขายินดีที่จะให้ได้ทุกอย่างอยู่แล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไมเขาคิดว่ามันไม่ใช่คำตอบในแบบที่คุณมิลต้องการเลยสักนิด และเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าคำตอบที่คุณรามิลอยากได้ยินคือคำตอบแบบไหน
รักไปตลอดชีวิต..
คำถามสมกับเป็นหัวหน้าแก๊งลูกเพื่อนแม่
คุณรามิล เตชนะหิรัญ
Jewelry Design
“แก๊งลูกเพื่อนแม่เขาเลิกทดสอบมึงแล้วเหรอวะพอร์ช ไหนบอกมาถึงด่านคุณรามิลแล้วไง”
“ใช่ไง กูถึงด่านหัวหน้าแก๊งแล้ว”
“เขาให้มึงทำอะไรวะ ไม่เห็นโหดเหมือนด่านคุณคินกับคุณเบนเลย”
พอร์ชกดปิดงานที่ทำค้างไว้ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบกุญแจรถ ตรงเวลาเลิกงานเป๊ะทุกวันเดี๋ยวนี้ พชร เจริญกิจธาราไม่บ้างานเหมือนเมื่อก่อนและไม่มีการทำโอทีถ้าไม่จำเป็นด้วย เป็นการเปลี่ยนตัวเองที่มีนยังตกใจ แถมทุกเช้ายังตื่นมาทำอาหารไปส่งให้คุณทิมก่อนจะมาทำงาน เรื่องนี้ ป้าพรแม่บ้านที่เลี้ยงมันมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอยร้องไห้น้ำตาท่วมกรุงเทพ เพราะเคยให้พอร์ชลองทำอาหารเองง่ายๆ สองสามอย่างมันยังไม่เคยคิดจะทำ
มีอีกเรื่องที่แปลกประหลาดตอนนี้คือพอร์ชจะหายไปทุกตอนเย็น ถามกี่ครั้งก็บอกว่าไปร้านดอกไม้ ตอนแรกนึกว่ามันคงซื้อไปง้อคุณทิมแต่พอมันไปทุกวันก็เริ่มสงสัย อย่างวันนี้มันไปติดกันเป็นอาทิตย์แล้ว
“มีน”
“ทำไม”
“อะไรที่ทำให้มึงคิดว่าจะรักคนนี้ไปตลอดชีวิตวะ”
“คำถามอะไรของมึงวะเนี่ย”
“กูแค่อยากรู้”
“ตอบไม่ได้ว่ะความรักใครความรักมันถ้ามึงรักเขาขนาดนั้นมึงก็ต้องรู้เองดิ”
“คุณมิลอยากได้คำตอบแบบไหนวะ”
มีนถามซ้ำอีกครั้งเพราะเห็นพอร์ชพึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง แต่พอร์ชก็ตัดบทพร้อมกับบอกว่าไม่มีอะไรก่อนจะโบกมือลาขอตัวไปร้านดอกไม้ มีนได้แต่ยืนมองเพื่อนตัวเองที่รู้จักสมัยรับน้องตอนนั้นพอร์ชยังใส่เหล็กดัดฟันพูดไม่รู้เรื่องอยู่เลย จะว่าไปในฐานะคนที่อยู่ด้วยมาตั้งแต่ละอ่อนยอมรับเลยว่าพอร์ช พชร โตขึ้นเยอะ
โตจนพร้อมที่จะดูแลใครสักคน
SRCRET GARDEN
“พอร์ชเอาเสื้อพี่หรือเต้ไปเปลี่ยนไหมเดี๋ยวก็เลอะหรอก”
“ผมต้องเก็บเงินแล้ว ใครมาที่นี่ก็เอาเสื้อผ้าผมไปเปลี่ยน”
“เดี๋ยวนี้ขี้บ่นนะเรา”
“SECRET GARDEN มีแต่คนรวยๆ มาฝึกงานเมื่อก่อนก็เจ้าของอสังหา แล้วดูตอนนี้สถาปนิกหนุ่มโสดชื่อดัง นักศึกษาต๊อกต๋อยอย่างผม งง ไปหมด”
“ไปส่งดอกไม้เลยเต้ เดี๋ยวลูกค้าก็โทรตาม”
ถึงจะบ่นยาวเกือบแปดบรรทัดแต่ไม้ก็รู้ว่าเต้แค่ล้อเล่นเพราะเห็นเตรียมเสื้อกับผ้ากันเปื้อนไว้ให้พอร์ชเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวนี้ก็ดูซี้กันดี เมื่อคืนก็พากันไปซิ่งเวสป้าวันดีคืนดีพอร์ชก็ขอไปส่งดอกไม้ด้วยมีคีตาอีกคนคงเพราะอายุอยู่ในวัยเดียวกันเลยรวมตัวเป็นแก๊งส่งดอกไม้แย่งกันขี่เวสป้าทุกวัน (มีเต้เป็นหัวหน้าแก๊ง) เห็นเบนบ่นประจำเรื่องนี้เพราะคีตาชอบหนีมาที่นี่ตอนแต่งเพลงไม่ได้ แต่ต้นไม้ยอมรับว่าพอได้เห็นพอร์ชในมุมแบบนี้เหมือนได้เห็นรามิลในสมัยวัยรุ่น
“คิดอะไรอยู่”
“แค่คิดว่าพอร์ชก็บ้าดีเหมือนกัน”
“บ้ายังไง”
“คนที่ไม่เคยคิดแม้แต่จะรดน้ำต้นไม้ที่บ้านแต่ยอมมาอยู่กับต้นไม้ใบหญ้าทุกวัน แปลกดี”
“ไม้คิดว่าพอร์ชจะรู้คำถามที่มิลถามไปยัง”
ต้นไม้มองไปยังพอร์ชที่ตอนนี้กำลังยกกระถางไปเรียงไว้หน้าร้าน เขารู้ว่ารามิลถามพอร์ชไปว่ายังไงเขารู้ทุกอย่างนั้นแหละแล้วก็รู้คำตอบที่รามิลอยากฟังด้วย แต่สำหรับพอร์ช พชร ที่คิดว่าความรักเป็นแค่เกมเป็นแค่เรื่องเล่นๆ มาโดยตลอดจะเข้าใจเรื่องนี้หรือเปล่าเขาเองก็ไม่รู้
“ถ้าพอร์ชรักทิมพอร์ก็จะรู้ได้เอง”
รามิลพยักหน้าก่อนจะก้มลงมาจุ๊บหน้าผากเร็วๆ จนไม้ต้องดันตัวออกเพราะจัดดอกไม้ค้างอยู่ รามิลเลยไปหยิบขนมเบื้องที่ตัวเองซื้อมาพร้อมกับนั่งตรงหน้าเคาน์เตอร์ กินเองหนึ่งคำป้อนไม้สามคำมีการร้องเพลงตลกๆ สองสามเพลงพร้อมกับเต้นไปด้วยทำให้ต้นไม้ถึงกับต้องเอากิ่งไม้มาตีให้หยุดทำเพราะหัวเราะจนทำงานไม่ได้ท่าทางแบบนี้รับรองเลยว่าคงไม่มีใครได้เห็น
เสียงเพลงตลกๆ กับเสียงหัวเราะที่ดังขึ้นทำให้พอร์ชวางกระถางต้นไม้ไว้บนชั้นก่อนจะมองเข้าไปในร้าน
ตลอดทั้งอาทิตน์ที่เขาอยู่ที่นี่เขามีโอกาสได้เห็นทั้งสองคนเวลาอยู่ด้วยกัน คุณมิลเลิกงานตรงเวลาก็จะตรงดิ่งมาที่ร้านซื้อขนมที่พี่ไม้ชอบมาให้ เปลี่ยนชุดเป็นชุดอยู่บ้านธรรมดาๆ ก่อนที่ทั้งสองคนจะใช้เวลาอยู่ด้วยกัน
พี่ไม้จัดดอกไม้ คุณมิลนั่งทำงานตรงเคาน์เตอร์ พี่ไม้ดูแลกระบองเพชร คุณมิลจะคอยอยู่ใกล้ๆ คอยหยิบอุปกรณ์ต่างๆ ให้ พอร์ชเคยคิดว่าระดับคุณรามิล เตชนะหิรัญเวลาดูแลแฟนคงจะต้องหรูหราฟู่ฟ่าสมฐานะเจ้าพ่ออสังหา แต่สิ่งที่เห็นมันตรงกันข้ามทุกอย่าง
มันเรียบง่ายแต่มีความสุข
พอร์ชเดินกลับเข้ามาในโรงเรือนกระบองเพชรแล้วนั่งลงกับพื้น พอร์ชไม่เคยสนใจต้นไม้ดอกไม้มาก่อนเลยจริงๆ แต่พอมาอยู่ด้วยมันก็โอเคแต่สำหรับต้นกระบองเพชรมันน่าจะดูแลยากสำหรับเขาไปหน่อย เขาอยู่ที่ SECRET GARDEN มาเกือบสองอาทิตย์แล้วเหลือแค่พรุ่งนี้วันเดียวก็ต้องตอบคำถามของคุณรามิล แต่เขายังไม่รู้คำตอบที่จะตอบคุณมิลเลย ทุกอย่างมันดูว่างเปล่าไปหมด ตอนคุณคินกับคุณเบนพอร์ชยังรู้ว่าเป้าหมายคืออะไรแล้วเขาต้องปรับปรุงตัวตรงไหน แต่ของคุณมิลเขาไม่รู้เลยจริงๆ ว่าจะต้องทำยังไง
ตอนนี้โคตรท้อแท้เลย
เสียงแจ้งเตือนในโทรศัพท์ทำให้พอร์ชต้องเปิดเมลขึ้นมาดู มันคืออีเมลจากคุณต่าย Pure Jewelry แหวนที่เสร็จสมบูรณ์ที่ส่งมาในเมลทำให้พอร์ชมองอยู่อย่างนั้น
แหวนทับทิม..
พอได้เห็นแหวนเป็นรูปเป็นร่างตามแบบที่คนออกแบบได้วาดไว้ทำให้พอร์ชยิ้มออกมา มันเหมือนได้เติมกำลังใจทั้งๆ ที่มันไม่เหลือจนแทบจะติดลบ เลยตัดสินใจจะลุกไปทำงานต่อตามเดิม จังหวะที่ยันตัวขึ้นจากพื้นมือไปโดนเศษกระถางที่อยู่วางอยู่ ฝ่ามือถูกบาดเป็นทางยาวถึงไม่ได้ลึกมากแต่ก็ทำให้เลือดไหลได้เหมือนกัน พอร์ชเลยตั้งใจจะไปขอพลาสเตอร์จากพี่ไม้ที่อยู่หน้าร้าน
“พี่ไม้ครับ มีพลาสเตอร์กับแอลกอฮอล์หรือเปล่าครั..”
ยังไม่ทันพูดจบประโยคเพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเคาน์เตอร์ไม่ใช่พี่ไม้กับคุณรามิลแต่เป็นคนที่เขาคิดถึงอยู่ตลอดเวลา ทับทิม นพจินดา ต่างคนต่างมองหน้ากันอยู่อย่างนั้นจนต้นไม้เองคือคนที่หันมาเห็นว่ามือของพอร์ชมีเลือดไหลเลยเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำแผลมาให้ก่อนจะติดสินใจยื่นให้ทิม
“ทำแผลให้เด็กหน่อยไหมทิม”
ทิมรู้สึกเหมือนเคยเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นมาแล้วตอนนี้กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้และฝั่งตรงข้ามคือสถาปนิกพชรที่เอาแต่นั่งยิ้มเหมือนคนบ้า มือใหญ่ที่วางอยู่บนตักเขาตอนนี้มีรอยบาดเป็นทางยาว พอเห็นแผลทิมก็ได้แต่ถอนหายใจ
“ทำไมถึงเจ็บตัวตลอดเลยนะครั้งก่อนก็หัววันนี้ก็มือ”
“……………………………….”
“ระวังหน่อยเดี๋ยวก็ทำงานไม่ได้”
“……………………………….”
“แก้แบบไม่ทันก็ไม่ได้นอนอีก”
“……………………………….”
“ทับทิม”
“ได้ยินที่พูดไหมพอร์ช”
“คิดถึงจัง”
มือที่กำลังทำแผลหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำนั้น พอเงยหน้าขึ้นมามองก็เห็นว่าพอร์ชยิ้มให้ไม่ได้สนใจแผลที่มือเท่าไหร่ ท่าทางที่เหมือนเด็กตัวเล็กๆ คิดยังไงพูดอย่างนั้นทำให้ทิมรู้สึกใจเต้น ทิมรู้ตัวเองดีว่าเขาตกหลุมรักพอร์ชตรงไหน ผู้ชายที่อายุน้อยกว่าตรงหน้ามีมุมที่เหมือนเด็กและผู้ใหญ่ในคนๆ เดียวกัน การที่แสดงออกตรงๆ แบบนี้คือมุมเด็กๆ ที่ทิมคุ้นเคยมันดีเพราะเขาเจอพอร์ชมาทุกรูปแบบแล้วตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน
“แล้วมาทำอะไรที่นี่”
“หาคำตอบให้คุณมิล”
“เจอไหมล่ะคำตอบ”
“ไม่รู้เหมือนกันว่าใช่คำตอบที่คุณมิลอยากฟังไหมแต่ที่รู้ว่าตอนนี้..ผมเจอทับทิมโอ๊ยย!เจ็บ ทิม”
มันน่าหมั่นไส้จนทิมต้องแกล้งปิดพลาสเตอร์ลงบนแผลแรงๆ จนคนที่เจ็บมือจนร้องเสียงหลงแต่ก็ไม่ยอมทิ้งโอกาสพอร์ชเลยพลิกมือเป็นฝ่ายจับมือทิมไว้แล้วยกขึ้นมาแนบแก้มตัวเอง ท่าทางอ้อนๆ ของอีกฝ่ายทำให้ทิมไม่อยากดึงมือออกยอมรับว่าเขาไม่อยากให้พอร์ชต้องมาเจ็บตัวไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม เขายอมรับเลยว่าเขาเป็นห่วง
“ทิมมางานคุณย่าผมไหม”
“ในฐานะคนออกแบบเครื่องประดับทั้งหมดผมก็คงต้องไป อ้อไม่สิ ยกเว้นของคุณพอร์ช”
“ได้เห็นเครื่องประดับที่ผมเลือกหรือเปล่าครับ”
“ผมส่งงานนี้ให้พี่พลอยไปแล้วพี่พลอยก็เลยเป็นคนตรวจงานทั้งหมด”
“ทับทิม”
“มิลน่าจะกลับมาแล้วคงต้องขอตัวก่อน”
ทิมลุกขึ้นจากเก้าอี้แต่คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกลับไม่ยอมปล่อยมือสักทีจนทิมต้องบอกซ้ำอีกรอบพอร์ชเลยเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะเอียงหน้ามาจูบแรงๆ ตรงฝ่ามือทิมตาโตขึ้นมายังไม่ทันจะได้ลงโทษคนที่ฉวยโอกาสพอร์ชก็คว้าเอาคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเข้ามากอดไว้ซบหน้าลงกับหน้าท้องแบบอ้อนๆ
“พอร์ช”
“กินข้าวบ้างหรือเปล่าทำไมผอมลงขนาดนี้”
“ก็กินอยู่ทุกวันปล่อยก่อนได้ไหม”
“แล้วอาหารเช้าของผม”
“แซนวิชหน้าตาประหลาดๆ นั่นอะนะ”
“รสชาติถึงจะแย่แต่ใส่ใจเต็มร้อย”
“นี่ผมอายุสามสิบแล้วนะต้องมาฟังมุขแบบนี้อีกเหรอ”
“ทิ้งแซนวิชไปก็ได้ผมจะทำจนกว่าทิมจะบอกว่าอร่อย”
“แล้วคิดยังไงจะทำอาหาร”
“ก็คุณเบนบอกว่ามื้อเช้ากับคนที่ตัวเองรักมันดีมากๆ นะก็เลยลองทำบ้าง”
ทิมกำลังจะเถียงกลับแต่สิ่งที่ได้ยินทำให้หยุดการเคลื่อนไหวแล้วก้มลงมองคนที่เพิ่งพูดประโยคนั้นออกมา พอร์ชยังคงยิ้มก่อนจะกระชับกอดไว้ให้แน่นกว่าเดิม ระยะห่างมันเริ่มลดลงจนตอนนี้แทบไม่เหลือช่องว่าง พอร์ชจับมือทิมแล้วลูบเบาๆ ตรงหลังมือให้ผ่อนคลายลง
“อยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า ผมจะพยายามทำให้ได้ถ้าทิมไม่ชอบแซนวิช”
“ไม่ชอบหัวหอม”
“หืม?”
“ไม่ชอบหัวหอมอย่าใส่เยอะ”
“ไม่ได้ทิ้งใช่ไหม”
“ทิ้งของกินบาปกรรม”
“ทับทิม ถ้าจูบตอนนี้จะโดนต่อยหรือเปล่า”
“ไอ้เด็กเวร”
ทิมฟาดลงบนไหล่แรงๆ ก่อนจะดันตัวออกเมื่อได้ยินเสียงรามิลจากข้างหน้าร้าน พอร์ชเลยต้องยอมปล่อยไม่อยากให้คุณมิลคิดว่าเขาเอาเปรียบทับทิมทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เคลียร์อะไรให้ชัดเจน พอเห็นทิมเดินไปพอร์ชเลยลุกตามไปบ้างแต่พอเดินมาถึงตรงหน้าร้านทั้งสองคนก็หยุดอยู่ตรงหน้าประตูเพราะไม่รู้ว่าจะเข้าไปขัดจังหวะดีไหม
“คุณแม่ใบบัวฝากของมาให้เยอะขนาดนี้เลยเหรอมิล”
“ลงรีสอร์ทที่ใต้กับพี่สรทีไรก็แบบนี้ทุกที มิลบอกแม่ไปด้วยว่าไม้ชอบกินอะไรก็เลยซื้อมาให้เยอะ”
“จำได้หมดเลยเหรอเนี่ย”
“จำได้สิครับแฟนทั้งคน”
คงกลัวว่าไม้จะไม่เชื่อเลยรามิลเลยร่ายยาวว่ามีอะไรบ้างทันทีที่บอกเสร็จต้นไม้ก็ปรบมือให้เพราะไม่คิดว่าจะรามิลจะจำได้หมด คงเพราะขนของมาเยอะรามิลก็เลยเหนื่อยต้นไม้เลยยกมือขึ้นมาเช็ดเหงื่อให้ ก่อนที่มิลจะก้มลงมาหาพร้อมกับซบลงตรงอกทำจมูกฟุดฟิด
“ไม้เปลี่ยนน้ำยาปรับผ้านุ่ม”
“รู้ได้ไง”
“ก็ผมกอดของผมทุกวัน นี่ก็เปลี่ยน”
“อะไร”
“แชมพู”
“รู้หมดเลยคุณพ่อบ้าน”
“ทุกอย่างที่เกี่ยวกับไม้มิลจำได้หมดเราอยู่ด้วยกันทุกวันนะ แล้ววันนี้เป็นไงเจอลูกค้าวีนไหม หรือดอกไม้ขาดเกินอะไรไปบ้าง”
“ลูกค้าก็มีบ้างบางครั้งดอกไม้มันไม่ค่อยตรงกับแบบที่เขาอยากได้ แล้วก็มีแค่ดอกกุหลาบที่น่าจะสั่งเพิ่มหน่อยยังไงก็ยังเป็นดอกไม้ที่ทุกคนชอบอยู่ดี”
“ไว้มิลช่วยดูให้ ว่าจะลองดูไร่ของคุณบูมที่เราเคยดูด้วยกันเมื่อคราวก่อน”
“โอเค ไม้ก็ว่าของคุณบูมน่าสนใจราคาไม่แพงมากด้วย แล้วงานมิลล่ะที่ประชุมไปเมื่อวานคุณภพธรว่าไงปีนี้เขาให้มิลทำ CSR อยู่หรือเปล่า”
บทสนทนาของทั้งคู่ยังคงคุยกันไปเรื่อยๆ หลากหลายเรื่องราวทั้งเรื่องงานและเรื่องอื่นๆ พอร์ชยิ้มออกมาเมื่อรู้สึกว่าเขาเจอคำตอบที่คุณรามิลถามเขาแล้ว พอร์ชรู้ว่าทำไมคุณมิลถึงอยากให้เขามาที่นี่ที่จริงมันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้เห็นคุณมิลกับพี่ไม้ในแบบนี้ ที่จริงมันเกิดขึ้นทุกวัน อาหารที่ไม่ได้หรูหราอะไรมากมาย มีแต่ของที่เป็นของโปรดของทั้งคู่ เรื่องราวที่สามารถคุยกันได้ทุกเรื่องทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว อยู่ดีๆ พอร์ชก็นึกถึงคำนี้ขึ้นมา
คู่ชีวิต
“เป็นแบบนี้ตลอดคู่นี้ รักกันแบบนี้ทุกวันไม่เคยเปลี่ยนเลย”
พอร์ชหันมามองทับทิมที่พูดประโยคเมื่อกี้แล้วยืนยิ้มอยู่ข้างๆ
“ผมแค่อยากรู้ว่าผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าคุณพอร์ชจะรักทิมไปตลอดชีวิต”
ผมมีคำตอบให้คุณแล้ว คุณรามิล
..................
........................................................
-
Jewelry Design
เอาแปลนบ้านไปทำไมวะ
ทำไมวันนี้เหมือนมึงจะไปพรีเซนท์งานเลยพอร์ช
หรือมึงนัดลูกค้าคนสำคัญ?
ก่อนออกจากบริษัทไอ้มีนทักเขาประมาณสามล้านประโยคเมื่อเห็นว่าเขาแบกแบบแปลนบ้านตัวเองที่ออกแบบเองกับมือออกมาด้วย พอร์ชไม่ได้บอกใครว่ากำลังทำอะไรอยู่แต่ก็ขอให้มีนอวยพรขอให้โชคดี ไอ้มีนก็อวยพรแบบ งงๆ เขกหัวเขาโป๊กๆ บอกขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีแต่เอาเข้าจริงมันก็กลัวๆ อยู่เหมือนกันตื่นเต้นกว่าตอนพรีเซนท์งานตอนเรียนจบอีก
พอร์ชเงยหน้าขึ้นมองร้าน SECRET GARDEN ที่มาทุกวันตลอดสองอาทิตย์ก่อนจะหลับตาลงเรียกขวัญกำลัใจแล้วเดินเข้าไปในโรงเรือนกระบองเพชร แน่นอนว่าอยู่กันครบแก๊งลูกเพื่อนแม่ ทั้งสามคน ภาคิน เบนจามินและรามิลหันมามองคนที่ถือแบบแปลนบ้านก่อนที่เบนจะบอกให้พอร์ชนั่งลง
“มึงทำเหมือนมาสัมภาษณ์งานเลยนะ ดีไม่ใส่สูทผูกไทด์มาด้วย”
“ตื่นเต้นกว่าสัมภาษณ์งานอีก”
“แล้วรู้คำตอบแล้วเหรอไง”
“ครับ”
“คิดว่าจะตอบถูกหรือเปล่า”
“อยากให้ลองฟังครับ”
พอร์ชวางแบบแปลนบ้านพร้อมกับกางออกให้ทั้งสามคนเห็นชัดๆ มันเป็นแบบบ้านของพอร์ชที่พวกเขารู้ดีอยู่แล้ว ยอมรับว่าแบบแปลนตรงหน้าละเอียดมากดูก็รู้ว่าตั้งใจและก็คงรักบ้านหลังนี้มาก
“บ้านหลังนี้ผมออกแบบเองทั้งหมด ในฐานะสถาปนิกผมทุ่มให้กับมันเต็มร้อยและผมตั้งใจจะให้บ้านหลังนี้เป็นเรือนหอ ผมยินดีที่จะให้ทับทิมเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ถ้าคุณทิมต้องการ อยากให้บ้านเป็นแบบไหน ชอบหรือไม่ชอบอะไร อยากแก้หรืออยากรื้ออะไร ให้ทุบแล้วสร้างใหม่ก็ทำได้ผมให้สิทธิ์คุณทิมเต็มที่”
“จะบอกว่านี่คือคำตอบของคุณพอร์ชเหรอครับ”
“……………………………………….”
“ก็คือบ้านหลังหนึ่ง? เท่ากับจะรักทิมไปตลอดชีวิต”
“……………………………………….”
“ถ้าเป็นเมื่อก่อน ก่อนที่ผมจะเจอพวกคุณผมจะตอบว่าใช่”
“หมายความว่าไง?”
พอร์ชเก็บแบบแปลนบ้านตรงหน้าออกไปแล้วนั่งนิ่งๆ อยู่อย่างนั้น เบนกับคินหันมามองหน้ากันเมื่อรู้สึกว่าวันนี้พอร์ช พชรไม่ใช่พอร์ช ที่เขาเจอเมื่อตอนแรกๆ และดูเหมือนว่าจะมั่นใจเต็มเปี่ยมว่าคำตอบที่เตรียมมาจะต้องเป็นคำตอบที่ถูกต้อง ท่าทางเด็ดเดี่ยว ไม่ลังเล ทำให้รามิลขยับตัวมานั่งมานั่งดีๆ
“งั้นผมขอถามอีกรอบแล้วกัน ผมแค่อยากรู้ว่าผมจะมั่นใจได้ยังไงว่าคุณพอร์ชจะรักทิมไปตลอดชีวิต”
“คำตอบของผม”
“……………………………………….”
“ไม่มีครับ”
“ไม่มี?”
“ครับ ผมได้เรียนรู้จากคุณคินเรื่องการระงับอารมณ์ อยากให้ใช้เหตุผลมากกว่าเพราะการใช้อารมณ์เป็นใหญ่ไม่ได้ช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้น อยากให้เป็นคนมีสติ ใจเย็นมากกว่านี้และไม่เห็นทุกอย่างเป็นเรื่องเล่นๆ โดยเฉพาะความรัก”
“……………………………………….”
“คุณเบนจามิน สอนผมให้รู้เรื่องการใช้ชีวิตเรื่องานและการให้เวลากับคนรัก เมื่อก่อนชีวิตผมคืองานแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมงไม่สนเรื่องอื่นเลยด้วยซ้ำ คุณเบนสอนผมให้รู้จักใส่ใจแม้กระทั่งเรื่องเล็กๆ อย่างอาหารเช้ากับคนที่ตัวเองรักเวลาที่ได้เห็นคุณเบนกับคีตาในทุกๆ เช้าผมรู้สึกได้เลยว่าคุณเบนกับคีตามีความสุขมากแค่ไหนเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน ขนาดผมแค่รู้ว่าทิมทานแซนวิชที่ผมทำให้ผมก็ดีใจมากๆ แล้ว และมันก็คงจะดีถ้าเรามีเวลาได้ทานอาหารกับตัวเองรักทุกมื้อ”
“……………………………………….”
“คุณรามิล ผมได้เรียนรู้คำว่า เรารักกันทุกวัน จากคุณ ตลอดเวลาที่อยู่ที่ SECRET GARDEN ผมหาคำตอบแทบทุกวันว่าทำไมคุณถึงให้ผมมาอยู่ที่ร้านนี้ และผมก็ได้เห็นคุณมิลกับพี่ไม้ดูแลเอาใจใส่ในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาหาร เสื้อผ้า หรือกระทั่งเรื่องงาน”
“……………………………………….”
“มันไม่ได้เป็นความรักที่หวือหวาอะไรเลย มันเป็นความรักที่เรียบง่ายคุณมิลสามารถคุยกับพี่ไม้ได้ทุกเรื่องได้อย่างสบายใจ เป็นตัวของตัวเองได้ตลอดเวลา จะยิ้ม จะหัวเราะ จะเต้นท่าตลกๆ ร้องเพลงบ้าๆ บอ แค่ไหนก็ได้ และมันเกิดขึ้นทุกวันจนผมรู้ว่าพวกคุณทั้งสองคนรักกันจริงๆ คุณเป็นเหมือนทั้งเพื่อน ทั้งคนรัก ในเวลาเดียวกันนั้นแหละครับ มันคือสิ่งที่ผมได้รู้จากคุณมิล”
“……………………………………….”
“ไม่มีอะไรการันตีว่าผมจะรักไปตลอดชีวิต แต่ผมจะรักทับทิมทุกวันเหมือนที่คุณมิลรักคุณต้นไม้ทุกวันครับ”
“……………………………………….”
“นั่นคือคำตอบของผม”
ทุกอย่างรอบตัวเงียบสนิททันทีที่พอร์ชพูดจบ ยอมรับว่าโคตรตื่นเต้นแต่เขามั่นใจกับสิ่งที่พูดไปทั้งหมดเขารู้สึกอย่างที่พูดออกไปจริงๆ นิ้วชี้ของคุณรามิลเคาะลงบนโต๊ะเหมือนใช้ความคิดก่อนที่บางอย่างจะยื่นมาตรงหน้าพอร์ชพร้อมกับรอยยิ้ม
“คีย์การ์ดคอนโดทิม ห้อง 5208 ง้อให้สำเร็จล่ะคนที่ดูแลทิมได้มีแค่คุณเท่านั้นคุณพอร์ช”
เสียงกระดิ่งหน้าร้านที่ดังขึ้นทำให้ทุกคนรู้ว่าพอร์ชคงออกไปแล้ว ตอนแรกรามิลไม่รู้หรอกว่าพอร์ชจะรู้คำตอบที่เขาให้หาหรือเปล่าแต่ก็ถูกอย่างที่พอร์ชบอก ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคตเขากับต้นไม้จะรักกันไปตลอดชีวิตหรือเปล่าจะเอาอะไรมายืนยันได้ เขารู้แค่ว่าเขาจะรักต้นไม้ไปแบบนี้ทุกๆ วัน แค่นี้ที่เขารู้สึก
จริงๆ รามิลไม่ได้หวังให้ทุกคนคิดเหมือนเขาหรอก แต่แค่อยากรู้ว่าความรักของพอร์ช พชร เป็นแบบไหนก็เท่านั้นเขารู้มาตั้งแต่แรกแล้วว่า พอร์ช พชร นี่ไม่ใช่เล่นๆ เลย ต้นไม้กับคีตาเดินเข้ามาหาแก๊งลูกเพื่อนแม่ที่นั่งอยู่ในโรงเรือนกระบองเพชร รามิลจับมือไว้เมื่อไม้เดินเข้ามาหาเบนเลยเอียงแก้มมาหาคีตาที่เข้ามากอดคอแล้วซบไหล่จากด้านหลัง
“เหลือมึงคนเดียวในแก๊งแล้วคินหาแฟนได้แล้วมั้ง”
ประตูตรงหน้าคือกำแพงด่านสุดท้ายของพอร์ช คีย์การ์ดในมือถูกกำไว้แน่นก่อนที่มันจะแตะลงพร้อมกับไฟหน้าประตูที่เปลี่ยนเป็นสีเขียว พอร์ชค่อยๆ เปิดประตูเข้าไปในห้องเดาว่าทับทิมจะต้องคิดว่าเป็นแก๊งลูกเพื่อนแม่สักคนแน่ๆ ถึงไม่ได้เดินออกมาดู พอร์ชเดินเข้าไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเห็นทับทิมที่ลากเก้าอี้มาตรงระเบียงห้อง ยกขาชันเข่านั่งวาดอะไรสักอย่างลงในสมุดสีน้ำตาลที่เขารู้จักมันดี
ภาพที่พอร์ชได้เห็นมันเหมือนกับว่าเขาได้กลับมาบ้านหลังเดิม ทับทิมชอบนั่งทำงานท่านี้เวลาที่คิดอะไรเพลินๆ แค่เพียงไม่นานคนที่นั่งวาดรูปอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมามอง ทับทิมไม่ได้โวยวายหรือตกใจที่เห็นเขาอยู่ที่นี่และก็คงเดาได้ว่าเขาคงผ่านด่านคุณมิลมาแล้ว
ที่เขารู้เขาผ่านด่านแก๊งลูกเพื่อนแม่มาได้แต่ใช่ว่าทับทิมจะยอมใจอ่อน
“ผมเข้าไปหาคุณได้ไหม”
“เข้ามาเพื่ออะไร”
“อธิบายทุกอย่างที่ทับทิมอยากรู้ ทุกเรื่อง ทุกความรู้สึก”
พอร์ชไม่ได้รอคำตอบแต่ลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าทิม ทั้งๆ ที่เตรียมคำพูดมามากมายแต่ตอนนี้พอร์ชกลับพูดไม่ออกสักคำเมื่อได้เห็นหน้าทับทิมใกล้ๆ ดวงตากลมโตที่เขาบอกว่าสวยจ้องเขาไม่วางตาพอมองอย่างนี้เหมือนทิมเด็กกว่าเขาอีก พอร์ชขยับเก้าอี้ให้เข้ามาใกล้ๆ มากกว่าเดิม
“ผมพชร เจริญกิจธารา สถาปนิกอายุ 27 ปี มีบ้านที่ออกแบบเองหลังหนึ่งและมีความฝันว่าสักวันจะแต่งงานกับผู้หญิงที่ตัวเองรัก ได้สวมแหวนแต่งงานที่ออกแบบโดยเฉพาะบนนิ้วนางข้างซ้ายของภรรยาและมีลูกด้วยกัน”
“บอกทำไม”
“ผมฝันมาอย่างนั้นตลอดจนวันหนึ่งได้มาเจอทับทิม ตอนที่ผมตกลงเล่นเกม ผมไม่มีความรู้สึกมาเกี่ยวข้อง แค่อยากชนะ อยากเป็นที่หนึ่ง ไม่คิดจะชอบจริงจังและไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายตกหลุมรักก่อน”
พอร์ชยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาให้กับคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เบาๆ
หยาดน้ำสีใสที่คลออยู่ที่ดวงตาทำให้พอร์ชเลือกที่จะเงียบ
“ที่พูดมาทั้งหมดต้องการอะไร”
“ผมไม่รู้ตัวเลยว่าความรู้สึกผมมันไม่ใช่แค่เกมตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่จริงผมอาจจะแพ้คุณมาตั้งนานแล้วทับทิม แต่คุณรู้ใช่ไหมผมไม่ใช่ผู้ชายที่ดีเลยแย่มากๆ จนไม่อยากให้อภัยตัวเอง”
“………………………………………………”
“ผมขอโทษเรื่องวันนั้นที่ร้านของพิม ผมทำให้คุณร้องไห้ขอโทษจริงๆ ผมจะขอโทษเรื่องนี้เท่าที่คุณอยากได้ยินเลย”
“………………………………………………”
“และที่ผมมาอยู่ตรงนี้ผมแค่อยากบอกความรู้สึกทุกอย่างให้ทับทิมรู้ให้เริ่มต้นใหม่ตั้งแต่ศูนย์ผมก็ยอม”
“พอร์ช”
“ครับ”
“รู้ใช่ไหมถ้าเลือกแล้วคุณจะไม่มีภรรยาที่ใส่ชุดเจ้าสาวสวยๆ ไม่มีลูก ความฝันของคุณจะหายไปหมดทุกอย่าง”
พอร์ชยิ้มให้คนตรงหน้าก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบแก้มขาวเบาๆ ก่อนที่ริมฝีปากจะจูบลงบนหน้าผากตรงหน้า พอร์ชรั้งให้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามให้มานั่งลงบนตัก มือใหญ่จับผมที่ตกลงมาไว้ตรงหลังหูเพราะอยากเห็นหน้าทับทิมชัดๆ พร้อมกับแนบหน้าผากกับคนบนที่นั่งอยู่ตัก
“ถ้าผมเลือกความฝันทับทิมจะหายไปจากชีวิตผม ถ้าเป็นอย่างนั้นผมขาดใจตายแน่ๆทับทิม ผมอยู่ไม่ไหว”
“ถ้าผมให้คุณพอร์ชกลับไปเป็นแค่คนรู้จัก”
“ผมก็จะเริ่มจีบคุณทิมใหม่ จะให้เริ่มอีกกี่ครั้งก็ได้ขอแค่อย่าไล่ผมไปไหนก็พอ ทับทิมขออะไรตอนนี้ผมยอมหมดแล้ว”
“ทุกอย่าง”
“ครับ ทุกอย่างที่ทิมอยากได้”
“ยกบ้านให้ได้ไหม”
“ไปเซ็นยกให้ตอนนี้เลย”
“บริษัทล่ะ”
“เอาส่วนของผมไปได้เลยครับให้ทิมเป็นเจ้าของร่วมกับมีน ให้ผมเป็นแค่พนักงานก็ได้แต่ไอ้มีนอาจจะด่าผมไปสักสิบปี”
“งั้นถ้าเป็นรถ”
“มันเป็นของทิมอยู่แล้วผมไม่เคยให้ใครนั่งเลย”
“ที่พูดมาไม่เห็นจะอยากได้สักอย่าง”
“แล้วอยากได้อะไรครับ”
“ต้องบอกด้วยเหรอหัดรู้เองซะบ้างแก๊งลูกเพื่อนแม่ไม่สอนมาหรือไง ฝ่าด่านมาได้ขนาดนี้”
“เหมือนผมได้เห็นทับทิมคนเดิมกลับมาแล้ว”
“แล้วผมเคยเปลี่ยนไปหรือไง”
“ยกโทษให้ผมยัง”
“ไม่คุย”
“ดีกัน”
“ไม่ดี”
“กลับบ้านเรากันเถอะต้นไม้ตายหมดบ้านแล้วนะ”
“พอร์ช นี่กวนตีนเหรอ”
“ผมก็เป็นพอร์ช พชรที่คุณทิมตกหลุมรักไง”
“เด็กอะไรหลงตัวเอง”
“ทับทิม”
“อะไร”
“ทิม”
“ทำไมอีก”
“กลับบ้านกันนะครับ”
“ขอสักประโยคที่จะทำให้ผมแพ้พอร์ช พชรราบคาบหน่อยซิตอนเล่นเกมทำไมถึงหยอดเก่งนักไหนลองพู..”
“ผมรักคุณทับทิม นพจินดา”
“…………………………………………………”
“รักเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักใครคนหนึ่งได้ ไม่ต้องมีชุดแต่งงาน ไม่ต้องมีเรือนหอ ไม่ต้องมีลูก มีแค่เราสองคนก็พอ มีแค่ทับทิมกับพอร์ชแค่เท่านั้น ผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว”
คนที่นั่งโวยวายอยู่บนตักเงียบลงมือที่ทุบไหล่พอร์ชในตอนแรกเปลี่ยนเป็นวางลงบนไหล่กว้างเมื่อพอร์ชจูบลงบนแก้มขาวเบาๆ ริมฝีปากแต้มจูบไปทั่วใบหน้าก่อนจะหยุดอยู่ที่ปากบางๆ เหมือนขออนุญาต
“เตรียมใจเลยนะ”
“อะไร”
“ผมไม่ปล่อยทิมง่ายๆ แน่”
“เดี๋ยว…พอร์ช”
ยังไม่ทันจะได้เอ่ยห้ามอะไรก็โดนแนบจูบแบบไม่ทันตั้งตัวทิมยกมือขึ้นมาวางบนไหล่พอร์ชไว้เมื่อพอร์ชกระชับกอดคนบนตักไว้แน่น ขนาดพอร์ชไม่ได้ล่วงล้ำเข้ามาภายในเพียงแค่แต้มจูบเพียงเท่านั้นทิมก็รับรู้ได้ว่าพอร์ชคงไม่หยุดเท่านี้แน่ๆ พอร์ชละมือขึ้นมาลูบแก้มขาวเบาๆ จนทิมต้องลืมตาขึ้นมามองก่อนจะหลับตาลงอีกรอบเมื่อรู้สึกว่าลิ้นร้อนได้เข้ามาพร้อมกับจูบที่ลึกซึ้งมากกว่าเดิม ริมฝีปากแดงเต่งตึงเพราะถูกจูบเป็นเวลานานหลายนาที พอร์ชทำอย่างที่พูดจริงๆ ตั้งแต่แนบจูบครั้งแรกทิมยังไม่มีการพักหายใจใดๆ ทั้งนั้น
“พอร์ชพอก่อน..ไม่ไหว นานเกินไปแล้ว”
“ผมอยากได้ยินเหมือนที่ผมบอกทิม”
พอร์ชกระซิบบอกข้างหู และทันทีที่เขาผละออกมาเสียงหอบหายใจเบาๆ ทำให้พอร์ชรู้สึกเอ็นดูถึงทิมจะโตกว่าแต่เรื่องแบบนี้ก็ยังดูเหมือนเด็กอยู่ดีๆ พอร์ชเอาหนังยางสีดำที่ทิมสวมไว้ตรงข้อมือออกมาแล้วจับผมของทิมมัดเป็นจุกเหมือนที่เขาเคยเป็นคนเดียวที่ทำหน้าที่นี้ให้ พอมัดจุดก็กลายเป็นคุณชายทับทิมที่ดูเด็กลงกว่าเดิมแถมตอนนี้ยังอยู่ในชุดอยู่บ้านขาสั้นเสื้อตัวใหญ่อีกต่างหาก
“น่ารักเยอะแยะขนาดนี้ได้ไงทับทิม ผมหวงตายเลยเนี่ยห้ามใครมาเจอคุณแบบนี้เลยนะ”
“เป็นบ้าเหรอ”
“ให้บอกรักแต่มาด่ากัน”
“ไม่อยากใจอ่อนง่ายๆ เลยคุณเป็นคนแรกที่ทำผมร้องไห้เลยนะ”
“ให้ผมเริ่มจีบคุณใหม่ก็ได้ถ้าทิมอยากมั่นใจในตัวผมมากกว่านี้”
“ไม่เอาแล้ว”
“ไม่เอาอะไรครับ”
“ไม่อยากให้พอร์ชไปไหนแล้ว”
“โอ้โห..ยอมแล้วครับนี่ซิทับทิม นพจินดาแห่งวงการจิวเวลรี่ตัวจริงเสียงจริงอ้อนทีผมตายได้เลย จริงๆ ถ้าทิมได้เห็นผมตอนร้องไห้ใส่คุณย่าเรื่องคุณ คุณต้องหัวเราะผมแน่ๆ”
“ร้องไห้? พอร์ชนี่นะ”
“ผมนี่แหละร้องหนักกว่าตอนสิบขวบ”
“แล้วร้องทำไม”
“ก็คุณไม่อยู่ในบ้านผม เปิดประตูบ้านไม่เจอทับทิมผมร้องไห้โฮเลย ย่าเลยต้องมาปลอบ”
มีการทำท่าร้องไห้โฮให้ดูด้วยทับทิมได้แต่นั่งมองคนคนที่ทำท่าทางขรึมๆ ในตอนแรกที่เปิดประตูเข้ามาในคอนโดมันผิดกับตอนนี้ลิบลับ ทิมเคยบอกแล้วว่าเขาแพ้ทางพอร์ชเพราะพอร์ชมีมุมที่เป็นเด็กและผู้ใหญ่ในเวลาเดียวกัน เขายิ้มทุกครั้งเวลาที่พอร์ชเป็นตัวของเองแบบนี้ ทิมยกมือขึ้นมาวางลงบนแก้มของพอร์ชก่อนจะก้มลงไปหอมอีกข้าง
“นี่สิเด็กชายพอร์ช พชรที่ผมตกหลุมรัก”
พอร์ชนิ่งไปเมื่อได้ยินก่อนจะเอียงหน้ามาจูบมือที่แนบแก้มเขาอยู่ อ้อมกอดกระชับไว้แน่นจนแทบไม่เหลือช่องว่าง มันไม่ได้มีคำพุดอะไรมากมายและทิมเองก็ไม่ได้อยากฟังเรื่องราวที่ผ่านมาเท่าไหร่แล้วเพราะมันย้อนกลับมาแก้ไขอะไรไม่ได้ ลึกๆ แล้วทิมเองก็ไม่อยากให้พอร์ชต้องรู้สึกผิดอยู่ตลอดเวลาพอร์ชก็เอาแต่ขอโทษเรื่องวันนั้นไม่หยุด
ทิมอยากให้เราสองคนเริ่มต้นทุกอย่างใหม่ด้วยความรู้สึกจริงๆ
ไม่ใช่แค่เกมเหมือนครั้งแรกที่เราเจอกัน
“กลับบ้านเราด้วยกันนะ อยากกลับบ้านแล้วเจอทับทิมอยู่ในบ้านเหมือนเมื่อก่อน แต่ตอนนี้เราต้องย้ายมานอนอีกห้องหนึ่ง เพาะผมทำห้องใหม่อยู่”
“ทำใหม่?”
“ผมเปลี่ยนเฟอร์นิเจอร์ใหม่แล้วก็ทำประตูเชื่อมไปอีกห้องให้ด้วย สั่งทำโต๊ะทำงานของทิมให้มันอยู่ในห้องนอนเผื่อคุณทำงานดึกจะได้ไม่ต้องเดินขึ้นๆ ลงๆ มีตู้เสื้อผ้าคุณที่ผมทำเพิ่มเพราะเสื้อผ้าเราสองคนไม่น่าจะพอ อ้อ มีส่วนของรูบี้ด้วยเอาไว้วางกรง ชิลชิล่ามีคอนโดเหมือนน้องอันนาไหมผมจะได้เผื่อพื้นที่ไว้ให้”
“พอร์ช..”
“แล้วก็เพดานมันอาจจะเปิดให้เห็นท้องฟ้าไม่ได้ทั้งหมดเพราะแบบแปลนตอนแรกผมไม่ได้เผื่อตรงนี้ไว้ เลยทำได้แค่บางส่วนแต่ผมออกแบบเองสุดฝีมือรับรองสวยเหมือนที่ทิมอยากได้แน่นอน”
“ยังจำได้ ?”
“ทำเพดานแบบให้เห็นท้องฟ้าได้ไหมอยากนอนมองดาว”
“จำได้หมดรูปที่ทิมวาดไว้เล่นๆ ผมก็ยังเก็บไว้อยู่แล้วอยากได้อะไรเพิ่มไหมครับบอกผมเลยนะตอนนี้มันบ้านของเราแล้ว”
ทิมส่ายหน้าไปมาความรู้สึกนี้ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรเขารู้ว่าพอร์ชรักบ้านหลังนั้นมากแค่ไหนมันไม่ใช่ง่ายๆ เลยที่ยอมเปลี่ยนแบบบ้านเพื่อใครสักคน เขาไม่อยากได้อะไรเพิ่มอะไรไปมากกว่านี้แล้วแค่นี้ก็มากพอแล้ว ทิมยกมือวางลงบนไหล่กว้างก่อนจะกอดพอร์ชไว้แน่น
“เด็กบ้าทำไมทำตัวน่ารักขนาดนี้”
พอร์ชหัวเราะเมื่อได้ยินประโยคชัดๆ คำว่าน่ารักนี่ไม่ค่อยมีใครชมเท่าไหร่ พอร์ชกอดทิมไว้เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมปล่อยจะว่าไปความฝันที่เขาเคยฝันไว้ก็ไม่ได้ต่างจากตอนนี้เท่าไหร่ มันอาจจะไม่ได้สมบูรณ์แบบเหมือนที่เขาคิดไว้เป๊ะๆ แต่ตอนนี้เขาก็มีทุกอย่างที่ตามที่เคยวาดไว้
มีบ้าน
มีคนรัก
และที่สำคัญ
แหวนแต่งงาน
แหวนทับทิมวงนั้นเขาจะเป็นคนสวมให้ทับทิมด้วยตัวเอง
เขาสัญญา
TO BE CON
มันไม่สามารถจบได้เพราะมันยาวเกินไปเลยขอยกตอนจบไปตอนหน้านะคะ
จะพยายามไม่เกินสองอาทิตย์แน่นอนค่ะ ! (หนักแน่น)
#ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่
SECRET GARDEN : ต้นไม้ #ความลับของต้นไม้ (พฤกษา - รามิล ) จบแล้ว
MUSICBOX : ดนตรี #นิยายกล่องดนตรี (เบนจามิน - คีตา) จบแล้ว
๋JEWELRY DESIGN อัญมณี #อัญมณีที่รัก ( พชร - นพจินดา ) กำลังจะจบ
WATERCOLOR สีน้ำ #ที่พักพิงสีน้ำ coming soon
PS ๋JEWELRY DESIGN อัญมณี #อัญมณีที่รัก ( พอร์ช - ทับทิม )
จะตีพิมพ์กับ สนพ. Hermit ค่ะ^^
#อัญมณีที่รัก #ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่
twitter @ribbinbo
-
มาแล้วววววว ตอนนี้ดีมากเลยยย
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จ้าาาาาา
-
:-[ หวานละมุน
-
คิดถึงมากครับ มาแล้ว
-
ดีมากๆ ละมุนมากๆ อบอุ่นมากๆ แงงงงงง
-
เป็นตอนที่ประทับใจมากๆค่ะ
-
ในที่สุด ในที่สุดก็ผ่านด่านไปได้ ถึงจะต้องทำบททดสอบมากมายจากเพื่อน ๆ ของทับทิม ทำให้คิดได้ ^^
-
ปริ่มมมม :katai2-1: :katai2-1:
-
ในที่สุด ก็มีวันนี้แล้วค่ะ จุดพลุรัวๆ จ้า
พอร์ชผ่านด่านแล้ว แก๊งลูกเพื่อนแม่ทำได้ดีมากเลยค่ะ
ช่วยชีวิตพอร์ชได้เยอะมากด้วย พอร์ชได้เรียนรู้ ได้ปรับตัว
เพื่อจะเป็นคนที่พอดีกับทับทิมและดูแลทับทิมได้อย่างดีที่สุด
เอ็นดูทับทิมมาก จับหอมหัว รอพอร์ชกลับมาหา
ถึงกับร้องไห้เลย น่ารักมากจ้า
รอลุ้นงานที่ทุกคนจะเซอร์ไพรส์
-
น่ารักสมกับที่รอคอย ทับทิมยิ้มได้แล้ว :กอด1:
-
มันต้องอย่างนี้สิ
-
:katai2-1: มันดีมากๆๆๆๆเลย
-
ในที่สุดดดด รอวันที่พอร์ชจะใส่แหวนให้ทับทิม :heaven :heaven
-
สำเร็จแล้วพอร์ชเย้!!ดีใจด้วยน้า..อบอุ่นละมุนละไมมาก
-
น้ำตาลแล้วจ้าาาาาา ไม่มีน้ำตาแล้ว ใจฟูมากกกกก
-
รักนิยายเซตลูกเพื่อนแม่มากกก
-
ประทับใจมาก เต็มอิ่ม อบอุ่นหัวใจมากๆๆๆ :pig4: :กอด1:
-
Jewelry Design
#อัญมณีที่รัก
ผมออกแบบแหวนแต่งงานให้คนอื่นมามากมาย
คงมีแค่คนเดียวที่ผมจะไม่ได้ออกแบบแหวนแต่งงานให้
คนๆ นั้นก็คือตัวผมเอง…
- นพจินดา วรโชติเมธี –
Epilogue – My Jewelry
“เป็นงานวันเกิดที่ยิ่งใหญ่มาก”
เบนจามินเงยหน้ามองบรรยากาศงานวันเกิดของคุณหญิงเฟื่องฟ้า เจริญกิจธารา ที่จัดขึ้นที่บ้าน แต่ก็เข้าใจครอบครัวที่มีหน้ามีตาในสังคม จะจัดงานทั้งทีก็ต้องให้อึกทึกครึกโครมไว้ก่อน ที่จริงแล้ว เบนจามิน ภาคิน และรามิลไม่ได้รู้จักเจริญกิจธาราเป็นการส่วนตัว แต่คุณเฟื่องฟ้าก็ฝากการ์ดเชิญมาทางพอร์ช ระบุชื่อจริงและนามสกุลพร้อมเสร็จสรรพ และนั่นแหละพวกเขาสามคนถึงได้มายืนอยู่กลางบ้านเจริญกิจธารากันแบบ งงๆ
“เหมือนเราเด็กสุดในงานเลยว่ะ”
“บรรดาเพื่อนคุณเฟื่องฟ้าไม่น่าจะอยู่ในวัยสามสิบเหมือนพวกเรานะ”
“กูบอกที่บ้านกูว่ากูมางานนี้ตื่นเต้นกันใหญ่ เฮียเบบอกให้กูเอารถกลับไปฝากมันหนึ่งคันพูดเหมือนกูไปเดินซื้อของพารากอน”
“เอาไอ้ทิมไปขู่ไอ้พอร์ชดิมึงได้ทั้งโชว์รูมแน่เบน”
“ไอ้ทิมนอนไหนวะ บ้านมันหรือบ้านพอร์ช”
“บ้านมันเมื่อคืนกูยังปีนไปเล่นกับรูบี้อยู่เลย”
“ไอ้หนูผีไม่เคยญาติดีกับกูแต่ไปญาติดีกับไอ้พอร์ช กูน้อยใจ”
“ก็กูบอกให้ลองเอาน้องอันนามาเล่นกับรูบี้”
“กูไม่ได้กลัวอันนาจะกัดรูบี้หรอกนะแต่กูกลัวไอ้รูบี้กระโดดงับน้องอันนากู หนูผีนิสัยเหมือนเจ้าของ”
“น้องอันนารักคีตามากกว่ารักมึงที่เลี้ยงมาตั้งแต่เกิดอีก”
“เออเนี่ยกูมีแต่เรื่องน่าน้อยใจเผลอๆ คีตารักน้องอันนามากกว่ารักกู”
“แล้วเมื่อไหร่ไอ้ทิมจะมาวะ เออพูดถึงก็มาพอดี”
คนในงานดูจะตื่นตาตื่นใจกับหลานชายคนเล็ก นพจินดา วรโชติเมธี ที่ร้อยวันพันปีไม่เคยจะออกงานที่ไหน ทับทิมยิ้มรับคนที่เข้ามาหาพร้อมกับบอกว่าไม่เห็นมาตั้งแต่เด็กไม่คิดว่าจะโตขนาดนี้แล้ว จะว่าไปก็นานเหมือนกันที่ไม่ได้มางานแบบนี้ ทุกทีมีแต่งานแต่งงานลูกค้าทั้งนั้นที่เขาต้องไป แก๊งลูกเพื่อนแม่โบกมือให้เดินเข้าไปหาก่อนที่ทั้งสี่คนจะเดินเข้าไปในตัวบ้านตรงที่จัดงาน
“กูรู้สึกแปลกๆ เหมือนไม่ใช่แค่งานวันเกิด”
“ไม่ใช่งานวันเกิดแล้วจะมีงานอะไรอีกวะ”
“ไม่รู้ว่ะ แต่มันแปลกจริงๆ นะเว้ย”
รู้สึกวีไอพีมากแก๊งลูกเพื่อนแม่ได้เข้ามานั่งรอในตัวบ้านพิเศษกว่าคนอื่นๆ พอนั่งตัวเกร็งคุณเฟื่องฟ้าก็บอกให้ทำตัวตามสบาย แล้วบอกให้ทิมขึ้นไปหาพอร์ชข้างบนได้เลย พอผู้ใหญ่พูดแบบนั้นทิมก็เลยต้องเดินขึ้นไปได้ยินเสียงหัวเราะจากบรรดาผู้ใหญ่ของเจริญกิจธาราเมื่อเห็นแก๊งลูกเพื่อนแม่สามคนมองตามทิมที่ขึ้นบันไดไปจนสุดตา
อาการหวงเพื่อนนี่ไม่ได้หายกันง่ายๆ
บ้านเจริญกิจธาราหลังใหญ่โตพอๆ กับบ้านของเบนเพราะเป็นครอบครัวใหญ่ ห้องเยอะแยะเหมือนอยู่โรงแรม ทิมหยุดอยู่หน้าห้องที่มีรูปรถแขวนอยู่ดูจากสภาพน่าจะติดมาตั้งแต่เด็ก ลองเคาะประตูสองสามทีคนที่อยู่ในห้องก็ตะโกนให้เข้ามาได้ ทันทีที่เปิดประตูคนที่ยืนอยู่หน้ากระจกก็หันมายิ้มให้
“ทิมมานานหรือยังครับ”
“เมื่อกี้เลยคุณย่าบอกให้ขึ้นมาได้”
“งานย่าผมก็เวอร์เหมือนกันนะเนี่ย”
“เหมือนมางานเปิดตัวเจ้าชายในการ์ตูน”
“ห้ามกลับก่อนเที่ยงคืนนะซินเดอเรลล่า”
“ไม่ทิ้งรองเท้าไว้หรอกนะซื้อมาแพง”
“ทับทิมช่วยผมติดกระดุมแขนเสื้อหน่อยครับ”
ทั้งๆ ที่เป็นประโยคธรรมดาๆ ทั่วๆ ไปแต่ไม่รู้ว่าทำไมทิมถึงรู้สึกเขินขึ้นมาซะดื้อๆ วันนี้พอร์ช พชร ดูหล่อกว่าทุกวันเพราะแต่งหน้าแต่งตัวเป็นทางการไม่ใช่สถาปนิกวัยรุ่นอย่างที่เคยเห็น ผมก็เซ็ตมาอย่างดีทิมไม่เคยเห็นพอร์ชในแบบนี้มาก่อน เสื้อเชิ้ตสีเทาอ่อนก็ดูเข้ากับกางเกงที่ใส่อยู่ รับรองว่าวันนี้ พชร ทายาทของเจริญกิจธาราต้องมีคนรุมถ่ายรูปไม่หยุดแน่ ทิมเดินเขาไปใกล้ๆ ก่อนจะตั้งใจติดกระดุมแขนเสื้อให้พอร์ชที่ยืนยิ้มอยู่
“อย่าจ้องแบบนี้ได้ไหม”
“วันนี้ทิมน่ารักต้องมีคนเข้ามาจีบชัวร์เลย”
“แก๊งลูกเพื่อนแม่ก็อยู่”
“มีแฟนแล้วให้แฟนออกโรงซิครับคุณ โดนใครจีบแล้วตะโกนเรียกผม”
“แล้วถ้ามีคนเข้ามาจีบพอร์ชบ้างล่ะ”
“เดี๋ยวผมวิ่งไปหาทิมเอง เอาป้ายมาห้อยดีไหมเขียนว่าผมเป็นของทับทิมแล้วครับ ห้ามจีบ”
กระดุมแขนเสื้อทั้งสองข้างทิมติดให้หมดแล้วแต่พอร์ชไม่ยอมปล่อยตัวทิมไปง่ายๆ เลยคว้าเอวเข้ามากอดไว้หลวมๆ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าวันนี้พอร์ชดูแปลกๆ แววตาดูมีความสุขจนทิมเองก็ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะงานวันเกิดของคุณย่าเฟื่องฟ้าหรือว่าเพราะอะไร ท่าทางเหมือนเด็กชายพอร์ชขี้อ้อนในตอนนี้ทำให้ทิมยกมือกอดเอวพอร์ชไว้เหมือนกัน
“ต้องลงไปข้างล่างแล้วพอร์ช”
“ผมตื่นเต้น”
“ไม่ใช่งานวันเกิดตัวเองซะหน่อย”
“ทับทิม”
“ทำไมวันนี้อ้อนแปลกๆ มีอะไรหรือเปล่า”
“เติมพลังให้ผมหน่อยอยากได้กำลังใจเยอะๆ”
“ต้องทำอะไรยิ่งใหญ่หรือไงงานวันนี้”
“ครับ ครั้งแรกและครั้งเดียวไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำอะไรแบบนี้ด้วย”
“หรือว่ามีโชว์พิเศษให้คุณย่า”
“ขอกำลังใจ กำลังใจ กำลังใจ”
เด็กชาย พชร งอแง จนทิมต้องหัวเราะก่อนจะเลื่อนมือขึ้นมาวางบนไหล่กว้างแล้วยกตัวหอมลงบนแก้มซ้ายขวาจนคนโดนหอมยิ้มออกมามีการจูบเบาๆ ปิดท้ายอีกที ทิมก็ไม่รู้หรอกว่าพอร์ชจะมีโชว์พิเศษอะไรให้คุณย่าเฟื่องฟ้าแต่ท่าทางจะตื่นเต้นอยู่เหมือนกัน พอได้เติมพลังเด็กชาย พชร ก็ดูสดชื่นขึ้นมาทันตาเห็นก่อนที่ป้าพรจะมาเคาะประตูเพราะถึงเวลางานแล้ว
“ลงไปที่งานกัน”
“พอร์ชแล้วแหวน…ไม่ใส่เหรอ”
พอร์ชยกมือขึ้นมามองนิ้วนางข้างซ้ายของตัวเอง ก่อนจะส่ายหน้าไปมาแล้วจับมือให้ทิมเดินลงไปข้างล่างด้วยกัน ทิมมองมือพอร์ชแล้วนึกถึงที่พี่ต่ายบอกเขายังไม่เห็นแบบแหวนที่พอร์ชเลือกเลย และพี่ต่ายเองก็บอกเองว่าจะได้เห็นในงานวันนี้ แต่พอร์ชเองก็ไม่ได้ใส่แหวนของ Pure Jewelry เหมือนญาติคนอื่นๆ อาจจะเป็นเพราะว่าเกรงใจเขาหรือว่าเหตุผลอื่นก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
Jewelry Design
“นอกจากงานเกิดแล้วที่จริงฉันเองตั้งใจจะเป็นงานเลี้ยงขอบคุณ Pure Jewelry ที่ออกแบบเครื่องประดับให้กับทุกคนในเจริญกิจธารา ฉันขอบคุณ Pure Jewelry ที่ทำให้ฉันมีสร้อยสวยๆ ใส่ในวันเกิด”
ทับทิมได้แต่ก้มศีรษะขอบคุณทุกคนในงานที่ปรบมือให้และแน่นอนว่า Pure Jewelry จะต้องได้ลูกค้าเพิ่มขึ้นแน่ๆ คุณเฟื่องฟ้าเล่นประกาศออกไมค์แบบนี้ พ่อกับแม่เขาก็ยิ้มแก้มแทบปริ ทับทิมรู้สึกแปลกเหมือนกันทุกทีเขาไปงานแต่งก็จะเห็นแค่แหวนแต่งงานที่ตัวเองออกแบบ แต่งานนี้เขาได้เห็นทั้ง ตุ้มหู สร้อยคอ สร้อยข้อมือ หรือแม้แต่กำไลข้อเท้าหลานชายคนเล็กในวัยสองขวบของเจริญกิจธารา ในฐานะคนออกแบบทั้งหมด มันก็เป็นเรื่องที่น่าภูมิใจ
โชว์บนเวทีเสร็จสิ้นหมดแล้ว
เค้กก็ตัดเรียบร้อย
แขกก็ทยอยกันกลับ
แต่ทิมไม่เห็นว่าจะมีโชว์จากหลานชายเลยแล้วพอร์ชจะตื่นเต้นไปทำไมกัน?
“คุณทั้งสี่คนคะคุณย่าเฟื่องฟ้าให้มาตามค่ะ”
แก๊งลูกเพื่อนแม่มองหน้ากันอย่าง งงๆ เมื่อแม่บ้านมาตามให้กลับเข้าไปในบ้านทั้งๆ ที่พวกเขาก็ร่ำลาคุณเฟื่องฟ้าไปแล้วหลังงานเลี้ยงเลิก ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาตรงห้องนั่งเล่นในบ้าน แก๊งลูกเพื่อนแม่ก็หยุดเดินเมื่อเห็นว่าตรงห้องนั่งเล่นไม่ได้มีแค่คุณเฟื่องฟ้าและคุณย่ากาญจนาเท่านั้น แต่มีทั้งพ่อกับแม่ของพอร์ชและก็พ่อกับแม่ของทิม และที่สำคัญพอร์ช พชร ที่นั่งอยู่ตรงพื้นพรมด้านล่างโซฟา
“ทิม มานั้งตรงนี้ข้างหน้าย่าได้ไหมลูก”
พอผู้ใหญ่ขอแบบนั้นทิมเลยต้องเดินไปนั่งลงข้างๆ พอร์ช สถานการณ์ตอนนี้ทำให้ทิมทำอะไรไม่ถูกได้แต่นั่งนิ่งๆ มองหน้าคนนู้นทีคนนี้ทีก่อนจะหันไปมองพอร์ชคล้ายจะถามว่าเกิดอะไรขึ้นแต่พอร์ชก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมาเพียงแค่ยิ้มตอบกลับมาเท่านั้น
“เป็นครั้งแรกเลยนะที่พอร์ชเข้ามาคุยกับย่าด้วยตัวเอง”
“ครับ?”
“พอร์ชเดินมาหาย่าแล้วก็บอกกับย่าว่า พอร์ชจะไม่ใส่แหวนในงานนะครับย่า”
“แหวนของพอร์ช..”
ทิมมองตามกล่องกำมะหยี่สีแดงสองกล่องที่คุณย่ากาญจนาถือไว้ในมือ มือที่กำแน่นไว้บนตักถูกแทนที่ด้วยมือของพอร์ชที่สอดเข้ามาประสานนิ้วเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างพอร์ชเอื้อมไปรับกล่องแหวนมาถือไว้เอง ทิมมองตามกล่องแหวนไม่วางตาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกใจเต้นขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เขารู้ตัวดีอยู่แล้วว่าแหวนในกล่องไม่ใช่แหวนที่เขาเป็นคนออกแบบ
พอร์ชเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะจับมือซ้ายของทิมมาวางไว้บนตัก แล้วค่อยๆ เปิดกล่องสีแดงออกทันทีที่เห็นสิ่งที่อยู่ในกล่อง ทับทิมได้แต่นั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น
เป็นไปได้ยังไง..
“แหวนทับทิม วงหนึ่งมีตัวอักษร T และอีกวงหนึ่งตัวอักษร P ออกแบบโดยนพจินดา วรโชติเมธี Pure Jewelry”
“……………….”
“แหวนแต่งงานที่ผมอยากได้ แหวนแต่งงานที่คุณทิมออกแบบเอง”
พอร์ชรู้ว่าคุณทิมเองก็คงคิดไม่ถึงว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้ พอร์ชยอมรับเลยว่าตอนนี้เขาก็ตื่นเต้นไม่แพ้กันเขาคิดเรื่องนี้มาตั้งแต่ยังไม่ผ่านด่านของแก๊งลูกเพื่อนแม่เลยด้วยซ้ำ เขาอยากสวมแหวนทับทิมวงนี้ด้วยตัวเองและทันทีที่แบบแหวนเสร็จเรียบร้อยพอร์ชเข้าไปหาคุณย่าเฟื่องฟ้าแล้วบอกสิ่งที่ตั้งใจจะทำในวันนี้ให้ย่าได้ฟัง พอร์ชพูดทุกความรู้สึก ทุกสิ่งทุกอย่างที่มีต่อทับทิมให้ย่ารู้ ก่อนที่ย่าจะกอดเขาไว้แล้วบอกกับเขาว่า
หลานชายย่าโตขึ้นมากจริงๆ
พอร์ชยกมือไหว้ทั้งคุณย่ากาญจนาพ่อแม่และของคุณทิมก่อนที่พอร์ชจะหันมามองหน้าคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ดวงตากลมโตมองเขาไม่วางตาก่อนที่เขาจะบอกในสิ่งที่เตรียมมาอย่างดี
“มันอาจจะยังไม่ใช่การแต่งงาน แต่ผมอยากให้ครอบครัวผมและครอบครัวของคุณทิมได้รู้ว่า ผมจริงจังกับทับทิมมากแค่ไหน และผมขออนุญาตดูแลทับทิมในฐานะคนรัก”
“………………………………………………………..”
“ในสายตาผู้ใหญ่ผมอาจจะดูเล่นไปบ้างอายุก็น้อยกว่าทิม แต่ผมสัญญาว่าผมจะปรับปรุงตัวในส่วนที่ไม่ดี และจะไม่ทำให้ทิมเสียใจไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม”
“………………………………………………………..”
“ขออนุญาตสวมแหวนให้ทับทิมนะครับ”
“………………………………………………………..”
พอร์ชยังคงพูดอีกหลายอย่างและทับทิมเองก็ได้ยินครบทุกประโยค ตอนนี้ทิมเองก็บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง มันตื้นตัน มันพูดไม่ออก ทิมทำได้แค่หันไปมองพอร์ชที่นั่งอยู่ข้างๆ แววตาของพอร์ชมีความเด็ดเดี่ยว มุ่งมั่น ในแบบที่ทิมไม่เคยเห็นมาก่อน ภาพในอดีตมันย้อนกลับเข้ามาเหมือนในหนังที่เคยดู
เราเจอกันครั้งแรกไม่ใช่สิ่งที่น่าประทับใจเลย
สายตาที่มองกันมีแต่ความอยากเอาชนะ ไม่มีความรู้สึกดีๆ ให้กันเลยแม้แต่นิดเดียว
“แต่ผมไม่ยอมแพ้คุณง่ายๆ หรอกนะถ้าคุณพอร์ชต้องการจะกวนประสาทผมก็พร้อมจะรับมือ ถ้าคุณคิดจะแกล้งคุณก็จะเจอผมแกล้งคืนเหมือนกัน”
เกมที่เราสองคนสร้างขึ้นมาในวันนั้น ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าผลที่ตามมันจะเป็นแบบนี้ จากคำพูดที่แกล้งหยอดให้อีกฝ่ายตายใจ การกระทำแค่แกล้งทำให้ต่างคนต่างหวั่นไหว ทุกอย่างในวันนั้นมันไม่มีความจริงใจเลยสักนิด
“ยินดีด้วยที่ชนะ”
“…………………………………….”
“เกมความรู้สึก ถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งตกหลุมรักก่อนแพ้ก็แปลว่าผมแพ้มาตั้งนานแล้วพอร์ช”
“…………………………………….”
กว่าเราจะมีวันนี้เราผ่านการเสียน้ำตามาหลายครั้ง เกมความรักในครั้งนั้นสอนให้เราได้เรียนรู้หลายๆ อย่าง ต่างคนต่างบอบช้ำจนไม่คิดว่าเราสองคนจะกลับมารักกัน พอร์ช พชรที่หวังจะมีครอบครัวสมบูรณ์แบบในวันนั้นยอมทิ้งทุกอย่างและทำให้ผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ได้ดีอะไรมากมาย นิสัยแย่มากด้วยซ้ำ เป็นคนที่โชคดีมากๆ
“ทับทิม ไม่เอาแบบนี้ได้ไหม อย่ารักเขาเลยช่วยรอผมหน่อย ผมจะผ่านคุณเบนไปเจอคุณรามิลให้ได้ หรือจะให้ผมทำอะไรอีกผมยอมทุกอย่างแล้ว”
ผู้ชายที่แพ้ไม่เป็น ไม่เคยยอมใครง่ายๆ แต่ยอมให้แก๊งลูกเพื่อนแม่ทั้งแกล้งทั้งทดสอบสารพัดกว่าจะผ่านมาได้แต่ละด่านมันไม่ง่ายเลย ถ้าเป็นคนอื่นทิมมั่นใจว่ายอมแพ้ตั้งแต่เจอภาคินแล้ว แต่พอร์ชทำทุกอย่างยอมทุกวิถีทางจนวันนี้มานั่งอยู่ตรงหน้าเขาในวันนี้
“ผมรักคุณทับทิม นพจินดา”
คำบอกรักที่เคยอยากได้ยินมาตลอด วันนี้ทับทิมได้ยินมันนับครั้งไม่ถ้วน
มันไม่ใช่แค่คำพูดแต่การกระทำของพอร์ชทำให้ทับทิมเชื่อหมดทั้งใจ
เรื่องราวต่างๆ ที่นึกย้อนไปทำให้รู้ว่าเราสองคนผ่านมาอะไรมามากมายจริงๆ ทั้งรอยยิ้มและน้ำตา ทิมก้มลงมองมือตัวเองที่พอร์ชจับไว้ก่อนจะมองแหวนทับทิมที่เขาออกแบบเองกับมือค่อยๆ ถูกสวมเข้ากับนิ้วนางข้างซ้าย ทันทีที่พอร์ชสวมแหวนจนสุดข้อนิ้วทุกอย่างรอบตัวเงียบสนิทก่อนที่คุณย่าเฟื่องฟ้าจะเอ่ยออกมาเป็นคนแรก
“ทำพี่ทิมร้องไห้แล้วพอร์ช”
ทิมไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าน้ำตาเขามันไหลออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ พอร์ชยิ้มอย่างเอ็นดูก่อนจะคว้าเอาทิมเข้ามากอดใบหน้าน่ารักซบลงตรงอกว้าง พอโดนกอดทิมก็ร้องไห้หนักมากว่าเดิมมือก็กุมแหวนทับทิมไว้แน่นเหมือนเด็กหวงของ และท่าทางจะไม่หยุดร้องง่ายๆ พอร์ชกอดปลอบก็แล้วลูบหลังก็แล้วแต่ทับทิมก็ยังคงร้องอยู่ดี บอกรักทีก็ร้องฮือที
ท่าทางน่ารักจนพอร์ชอยากจะฟัดให้แก้มช้ำ แต่ก็นะ..แก๊งลูกเพื่อนแม่ทั้งสามคนที่นั่งอยู่ยังคงหวงเพื่อนไม่เลิก เห็นเขากอดคุณทิมนานไปหน่อยก็ทำเป็นกระแอมคนละทีสองที เลยแกล้งเอียงหน้ามาจูบขมับคุณทิมนี่ลุกขึ้นยืนพร้อมกันกันทั้งแก๊ง คุณย่าเฟื่องฟ้านี่หัวเราะปรบมือ
“ฉันชอบสามทหารเสือนี่จริงๆ”
Jewelry Design
“ทำไมไอ้ลูกศิษย์ที่กูเอาตะหลิวเคาะหัวมันกะมือถึงได้ข้ามหน้าข้ามตาลูกพี่อย่างกู อยากกลับคอนโดไปขอคีตาแต่งงานตอนนี้เลยยอมไม่ได้”
“เปิดตัวไอ้ทิมเวอร์กว่าไอ้เบนเปิดตัวคีตาอีก ไม่ใช่แค่พูดสวมแหวนแม่งเลยคิดได้ไง”
“ผู้ชายที่เคยเอาความรักมาเล่นเป็นเกมๆ หนึ่งนี่มันจริงจังขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”
ทั้งสามคนหันไปมองพอร์ชกับทิมที่ยืนอยู่ด้วยกัน กว่าทับทิมจะหยุดร้องไห้ก็หลายนาที มันเป็นภาพที่ทุกคนต้องอมยิ้มเมื่อทิมสวมแหวนให้พอร์ชแบบสะอื้นเพราะเพิ่งหยุดร้องไห้แก้มทั้งสองข้างแดงก่ำเหมือนสีของทับทิมที่อยู่บนหัวแหวน พอร์ชอมยิ้มก่อนจะยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาให้ทิมมีการหยิกแก้มเบาๆ วันนี้ดูไอ้ทิมดูเด็กกว่าพอร์ชอีกเอะอะจะร้องไห้ท่าเดียว
ทับทิมผละจากพอร์ชแล้วเดินเข้ามาหาแก๊งลูกเพื่อนแม่ ทั้งสามคนเอาแต่ล้อที่ทิมร้องไห้ไม่หยุดมีทำเสียงโอ๋เอ๋เหมือนตอนสามขวบ แต่อยู่ดีๆ ก็เงียบพร้อมกันทั้งสี่คนทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังคงส่งเสียงเฮฮากันอยู่เลย ทับทิมเลยเดินเข้ามาหาคินคนแรกก่อนจะกอดไว้แน่น
“ลูกกระจ๊อก”
“มึงก็ต้องโตเหมือนกันทับทิม อย่าให้พอร์ชต้องปรับตัวอยู่คนเดียว อยู่ด้วยกันมันต้องเข้าใจกันทั้งสองฝ่าย มึงไปอยู่บ้านพอร์ชกูจะปีนไปกินข้าวบ้านมึงสามมื้อเลย กูต้องกลายเป็นหลานรักของคุณย่ากาญจนาแทนมึง”
“กูยังเป็นเพื่อนข้างบ้านมึงเหมือนเดิมนะคิน”
“ให้โอกาสจิกหัวใช้ลูกกระจ๊อกอย่างกูได้ตามสบายก่อนที่กูจะหนีไปมีแฟน”
“ขอให้มึงเจอแฟนแบบมีสีสันคัลเลอร์ฟูลทุกวันนี้มึงใช้ชีวิตแบบมินิมอลเหลือเกินภาคิน”
“เออเดี๋ยวกูได้เจอสีน้ำแปดสีสาดใส่กูแน่มึงเล่นอวยพรกูแบบนี้”
คินกอดทับทิมไว้แล้วหัวเราะ เจ้าเด็กผมจุกที่มาเกาะรั้วข้างบ้านมองเขาเล่นรถบังคับในวันนั้น คนที่เขาแบกกระเป๋าสะพายกระติกน้ำให้ตั้งแต่สามขวบ วันนี้มีคนมาดูแลทิมนอกจากเขาสามคนแล้ว และคินดีใจกับเพื่อนด้วยจริงๆ ที่ได้เจอความรักที่ดีๆ ถึงแม้ว่าจุดเริ่มต้นมันไม่ได้สวยสวยงามแต่ทุกอย่างที่พอร์ชทำในวันนี้คินก็วางใจได้แล้ว
“ว่าไงทหาร”
“ไอ้พอร์ชทำอาหารไม่อร่อยบอกกูเลยนะ มันแกล้งมึงก็ต้องบอกกู ถ้ามันนอกใจกูตามไปถล่มถึงบ้านมันแน่กูบอกไว้ก่อน”
ทิมกอดเบนพร้อมกับตบหลังเบาๆ เบนจามินยังคงเป็นทหารที่สู้เพื่อเขาไม่เคยเปลี่ยน ทิมไม่ได้ตอบอะไรแค่พยักหน้ารับก่อนที่เบนจะยกมือขยี้ผมเบาๆ เหมือนเมื่อตอนเด็กๆ เบนคิดถึงไอ้เด็กใส่เอี๊ยมมัดจุกน้ำพุที่ม๊าเจียซินจูงมือมาหาแล้วบอกให้เขาแบ่งขนมให้เพื่อนด้วย
เบนจำได้ว่าเขานั่งเลือกอมยิ้มในกระป๋องเพราะอยากกินรสโคล่า แต่ไอ้ทิมที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็อยากกินรสโคล่าด้วยเลยแย่งอมยิ้มกันสองคนแต่ว่าสุดท้ายเขาก็ชนะแต่ไอ้เด็กเอี๊ยมมัดจุกนั่งจ้องเขาตาแป๋วตอนเขาแกะอมยิ้มรสโคล่าที่โปรดปราณ สุดท้ายเขาก็ต้องเสียสละอมยิ้มรสโคล่าให้กับไอ้ทิมเพราะมันเอาแต่นั่งจ้องอมยิ้มในมือไม่เลิก
“ถ้าโดนใครแกล้งกูวิ่งมาฟ้องมึงคนแรกเหมือนเดิมเบนจามิน”
เบนยิ้มจนตาตี่ๆ นั่นตี่ลงไปอีกก่อนจะกอดทิมแน่นๆ เบนยอมรับว่าเขาใจหายนิดๆ เมื่อคิดว่าต่อจากนี้จะมีคนมาดูแลทิมเหมือนที่พวกเขาทำมาตลอด แต่อีกใจก็คิดว่าดีแล้วทีเป็นพอร์ช และคิดว่าคงมีแค่พอร์ชเท่านั้นที่จะทำหน้าที่นี้ได้ดี
“องครักษ์หัวหน้าแก๊ง”
รามิลไม่ได้พูดอะไรแค่กางแขนออกก่อนที่ทิมจะโถมตัวเข้าใส่ สำหรับรามิลเขานึกถึงวันแรกที่เจอทิม คุณแม่ใบบัวพาทิมมาที่บ้าน ตอนนั้นรามิลได้แต่นั่งมองเจ้าเด็กตัวกระเปี๊ยกมัดจุกใส่ชุดสีเหลืองอ๋อยเพราะไม่รู้ว่าจะเล่นอะไรกับเจ้าตุ๊กตานี่ดี แต่ที่รู้คือทับทิมเดินตามเขาทุกฝีก้าวไม่ว่าเขาจะเดินไปไหนเจ้าลูกเจี๊ยบชุดเหลืองก็เดินตามเขาต้อยๆ เหมือนลูกไก่เดินตามแม่ไก่ คิดแล้วก็ตลก
“กูยังเป็นหัวหน้าแก๊งลูกเพื่อนแม่ที่อยู่กับมึงเสมอทิม”
“อยากร้องไห้อีกแล้ว”
“จะร้องอะไรนักหนาแฟนรักขนาดนี้เป็นกูเต้นระบำสามช่าใส่แล้ว”
เบนจามินก็ยังคงเป็นผู้ชายอารมณ์ดีไม่เคยเปลี่ยน สุดท้ายก็กอดกันกลมทั้งสี่คน นานๆ ทีถึงจะมีช่วงเวลาซึ้งแบบนี้ทุกทีตีกันตลอด ได้ยินเสียงคุณย่ากาญจนาเรียกให้ทิมเข้าไปหา ทิมเลยต้องผละออกไปหาพอร์ชที่ยืนรออยู่อีกด้าน ทั้งสามคนยืนมองพอร์ชที่จับผมทิมทัดไว้หลังหูก่อนที่ทิมจะก้มดูแหวนทับทิมที่ใส่อยู่ ท่าทางที่มีความสุขของทั้งคู่ทำให้ทั้งสามคนที่มองอยู่ยิ้มออกมา
“ในที่สุดเจ้าชายน้อยของพวกเราก็มีคนสวมแหวนทับทิมให้สักที”
พวกเขาทั้งสามคนรู้ดีว่ายังไงก็ต้องมีวันนี้ วันที่ทับทิมของพวกเขามีความรักและได้เจอคนที่จะดูแลในฐานะคนรัก แต่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน จะเกิดอะไรขึ้น พวกเขาสามคนก็ยังอยู่ตรงนี้ไม่มีวันหายไปไหน เป็นแก๊งลูกเพื่อนแม่ที่มีกันสี่คนตลอดไป
“ตอนนี้กูเริ่มเข้าใจตอนจบของหนังแฟนฉัน ที่เจี๊ยบเห็นน้อยหน่าเป็นเด็กผู้หญิงถักเปียสองข้าง”
รามิลได้ยินเบนกับคินตอบรับว่าเข้าใจแล้วเหมือนกัน ภาพที่พวกเขาเห็นตอนนี้ทับทิมในวัยสามสิบใส่ชุดที่ดูเป็นทางการตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่ทันทีที่ทิมหันมาเห็นว่าพวกเขาทั้งสามคนยังยืนอยู่ที่เดิมเลยหันมายิ้มให้ และในตอนนั้นที่เขาสามคนเห็นเป็นภาพทับทิมเด็กผู้ชายใส่เอี๊ยมมัดจุกน้ำพุในวัยสามขวบซ้อนทับขึ้นมาแทน
ถึงวันนี้จะมีคนมาทำหน้าที่นี้ให้เจ้าชายน้อยของเขาแล้ว แต่ ลูกกระจ๊อก ทหาร และองครักษ์สัญญาว่าจะดูแลเจ้าชายน้อยเหมือนที่เคยทำมาตลอดและจะทำแบบนี้ไปตลอดชีวิต
นี่แหละแก๊งลูกเพื่อนแม่ ภาคิน เบนจามิน รามิล และนพจินดา
..................
...............................................
-
Jewelry Design
เสียงจากโทรศัพท์ที่ตั้งปลุกไว้ดังขึ้นรอบสองทับทิมค่อยๆ ขยับตัวแล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียง เสื้อนอนไซส์ใหญ่กว่าตัวทำให้แขนเสื้อตกลงมา คนที่นอนอยู่ด้วยกันหายไปจากเตียงแล้ว คิดแล้วก็แปลกพอร์ช พชรตื่นเช้าก็เป็น ตั้งแต่รู้จักมาไม่เลยเที่ยงวันนี่ไม่ยอมลุกออกจากเตียงง่ายๆ
ทิมเงยหน้ามองไปรอบๆ ห้องนอนที่พอร์ชบอกให้คนมาทำให้ใหม่ ที่จริงมันไม่มีอะไรเพิ่มเติมเท่าไหร่หรอกก็มีแค่เฟอร์นิเจอร์บางอย่างที่เพิ่มเข้ามาเท่านั้น ตัวเขาเองเป็นคนบอกพอร์ชว่าไม่ต้องเปลี่ยนอะไรแบบเดิมก็สวยดี ทิมเงยหน้ามองเพดานพอร์ชออกแบบใหม่ให้มันเปิดเห็นท้องฟ้าได้ ถึงแม้มันจะแค่นิดเดียวแต่แค่เท่านี้ทิมก็ว่ามากพอแล้ว
พอลุกไปล้างหน้าล้างตาทิมก็เดินลงไปข้างล่าง เช้าวันหยุดของพอร์ชเปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเยอะจากที่ตื่นตอนบ่ายกินข้าวมื้อแรกตอนหกโมงแล้วก็เริ่มทำงานตอนสองทุ่มยิงยาวถึงตีสามอีกวัน ตอนนี้เวลาเก้าโมงเช้า สถาปนิกที่เคยบ้างานกำลังยกจานแซนวิชที่หน้าตาพัฒนาขึ้นจากแต่ก่อนมาวางไว้บนโต๊ะหน้าบ้าน
“วิถีพ่อบ้านจังเลยนะเดี๋ยวนี้”
อ้อมแขนที่กอดจากด้านหลังทำให้พอร์ชต้องหันไปมองก่อนจะชะโงกหน้ามาหอมแก้มคนที่เพิ่งตื่น เจ้ารูบี้พอเห็นเจ้านายก็ดิ้นหนีไปหา ทิมยกมือลูบขนสีขาวปุกปุยนั่นไปมาก่อนจะจับเจ้าตัวยุ่งเข้ากรง พอร์ชจับแขนคนที่ยังกอดคออยู่ให้คลายออกแล้วรั้งให้มานั่งบนตักแทน
“ผมเพิ่งไปเรียนทำแซนวิชสูตรใหม่กับคุณเบนมา”
“รดน้ำต้นไม้ด้วย”
“แน่นอน พี่ไม้สอนผมใส่ปุ๋ยแล้วรับรองต้นไม้บ้านเราสวยงามไม่แพ้บ้านอื่น”
“เหลือแค่เรียนแต่งเพลงกับคีตาแล้วตอนนี้”
“คุณเบนกระโดดถีบผมก่อนได้เพลงแน่ๆ พี่ท่านสั่งไว้ว่าห้ามเข้าใกล้คีตาเกินสองเมตร”
“ไอ้เบนก็หวงเวอร์”
“ทับทิม นพจินดาก็ไม่แพ้เหมือนกันนะครับประโยคเดียวซัดตำแหน่งผมในวงการสถาปนิกกระเด็นไปเลย”
“มีปัญหาเหรอไง”
“ใครจะกล้ามี ผมยอมคุณทุกอย่างนั้นแหละจับผมไปตากแห้งก็ยอม”
“นึกถึงเรื่องนี้ก็ตลกเนอะไม่คิดเหมือนกันว่าตัวเองจะกล้าทำแบบนั้น”
เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่ออาทิตย์ก่อนมันเป็นงานเปิดตัวสินค้าสักงาน เจริญกิจธาราและวรโชติเมธีได้รับการ์ดเชิญเป็นเรื่องปกติ และพอร์ชกับทับทิมก็มางานพร้อมญาติผู้ใหญ่ ที่จริงยังไม่มีใครรู้ถึงสถานะของเราทั้งคู่มีแค่คนในครอบครัวเท่านั้น พอร์ช พชร เวลาออกงานทั้งผู้หญิงและนักข่าวข่าวกอซซิบไฮโซต่างรุมสัมภาษณ์กันไม่หยุด
ทับทิมได้แต่ยกแก้วน้ำในมือขึ้นมาดื่มก่อนจะมองพอร์ชที่โดนถ่ายภาพมานานเกินสิบนาทีแล้ว พิธีกรสาวสวยรายการที่เขาเคยเห็นผ่านๆ เกาะติดพอร์ชไม่ยอมปล่อยไม่รู้ว่าตั้งใจทำงานหรือเหตุผลส่วนตัว พอเห็นว่าเขามองอยู่พอร์ชเลยต้องเอ่ยขอตัวแล้วเดินมาหา
“พอร์ช เล่นเกมกันไหม”
“ได้ยินคำว่าเกมแล้วขนลุกซู่เลยนะ กลัว”
“จะเล่นไหม”
“เกมอะไรครับ”
“ ’s”
“เหมือนเคยเล่นแล้ว”
“งั้นคงไม่ต้องอธิบายกติกา”
พอร์ชเงยหน้าขึ้นไปมองเมื่อเห็นว่านักข่าวและพิธีกรคนเดิมยังคงรอให้เขากลับไปสัมภาษณ์และพอร์ชก็รู้อีกนั้นแหละว่าพิธีกรพยายามส่งสายตาให้เขาหลายรอบแล้ว เชื่อได้เลยว่าพอจบสัมภาษณ์ต้องเดินมาหาเขาเป็นการส่วนตัวแน่
“อยากถามก่อนเพราะกลัวว่าจะส่งผลต่อหน้าที่การงานของพอร์ช จะได้ไม่เล่น”
โดยส่วนตัวพอร์ชไม่ได้สนใจเรื่องแบบนี้อยู่แล้วเขาไม่ได้อยู่ในวงการบันเทิงที่ต้องรักษาภาพลักษณ์ใดๆ พอหันมามองคนข้างๆ หน้าตานิ่งๆ แต่คิ้วขมวดก็พอเดาได้ว่าคงหวงเขาน่าดู พอร์ชเลยยกมือจิ้มลงไปตรงคิ้วให้คลายออกแล้วก้มมากระซิบให้ได้ยินกันสองคน
“ตามสบายเลยครับที่รัก เอาให้กระเจิงไปเลยก็ได้”
พอร์ชกลับมาให้นักข่าวสัมภาษณ์ตามเดิม ที่จริงเขาก็ไม่มีเรื่องอะไรให้คุยมากมายไม่รู้จะถามกันทำไม ชีวิตก็มีแค่บ้าน งาน ลูกค้า แฟน แต่พยายามยิ้มไปก่อนทำหน้าที่คนหล่อแห่งเจริญกิจธาราให้ตระกูลได้ชื่นใจ
“คุณพอร์ชเองได้ข่าวว่ามีเรือนหอพร้อมแล้ว ไม่ทราบว่ามีว่าที่เจ้าสาวหรือยังคะ”
“ไม่มีว่าที่เจ้าสาวหรอกครับแต่มีคนที่อยู่ด้วยแล้ว”
“ใช่เจ้าของแหวนที่ใส่อยู่หรือเปล่าคะ”
“ก็ต้องใช่ซิครับ”
“แหวนวงนี้เป็นแหวนแต่งงานเหรอคะ”
“ก็..แหวนวงนี้ Pure Jewelry เป็นคนออกแบบผมอยากให้คุณนพจินดาเป็นคนตอบเองดีกว่าครับ”
ดูเป็นคำตอบที่ไม่ตรงกับคำถามสักเท่าไหร่แต่ทุกคนก็หันไมค์ไปทางทิมที่เดินเข้ามา เพราะทิมใส่เสื้อตัวใหญ่ทำให้แขนเสื้อมันปิดลงมาตรงข้อนิ้วทั้งหมด ทุกคนดูจะตื่นเต้นมากๆ เพราะปกติ ทิม นพจินดาแห่ง Pure Jewelry ไม่เคยให้ใครสัมภาษณ์ง่ายๆ แต่วันนี้บรรดานักข่าวสายสังคมไฮโซดูจะแปลกใจกับการที่เจ้าตัวยอมให้แบบนี้ ทุกคนถึงกับยกกล้องในมือถ่ายรูปไม่หยุด
“แหวนของพอร์ช…ไม่มีอะไรเป็นพิเศษครับก็แค่เรียบง่ายไม่ต้องหรูหรามีแค่ทับทิมอยู่บนแหวนก็พอ”
คงกลัวทุกคนเห็นภาพไม่ชัดทิมเลยถกแขนเสื้อที่ใส่อยู่ก่อนจะประสานนิ้วกับมือของพอร์ชแล้วยกขึ้นมาให้นักข่าวเห็นชัดๆ แหวนสองวงที่เหมือนกันเป๊ะๆ ทำให้ทุกคนยืนนิ่งกันอยู่อย่างนั้นพิธีกรสาวสวยคนเดิมทำท่าเหมือนจะเป็นลมก่อนจะค่อยๆ ถอยห่างออกไป พอเห็นว่าเหตุการณ์ตรงหน้าเริ่มวุ่นวาย พอร์ชกับทิมเลยต้องเอ่ยขอตัวเพราะเกรงใจเจ้าของงาน พอร์ชพาทิมมาตรงสวนด้านหลังดีที่เป็นพื้นที่ส่วนบุคคลไม่มีใครตามมาได้
“แก๊งลูกเพื่อนแม่คุณทิมเห็นข่าววันนี้เป็นลมแน่”
“สนุกจะตาย”
“มีคนเคยบอกไหมว่าคุณน่ะแสบมากๆ”
“ได้ยินตั้งแต่เด็ก”
“ผมรู้ว่าอีกเหตุผลที่คุณทำแบบนี้ไหนบอกให้ผมฟังหน่อย”
“เดี๋ยวนี้รู้ทันนะเนี่ย”
“ไม่งั้นจะเป็นแฟนคุณได้เหรอครับ ทับทิม”
พอร์ชยืนพิงโต๊ะที่ตั้งไว้กลางสวนแล้วรั้งให้คนที่ยืนยิ้มให้มายืนอยู่ข้างหน้า ทับทิมเวลาทำอะไรสนุกๆ มักจะอารมณ์ดีดวงตากลมโตเป็นประกายก่อนที่ทิมจะยิ้มให้หนึ่งทีพอร์ชหัวเราะเพราะรอยยิ้มแบบนี้เขาเจอมาแล้ว ตอนที่เราเล่นเกมกันเขายังเคยเรียกว่ารอยยิ้มเดวิลอยู่เลย
“พชร เจริญกิจธารา”
“ครับ”
“โบกมือลาตำแหน่งสถาปนิกหนุ่มโสดในฝันได้แล้ว มีแฟนเป็นตัวเป็นตนขนาดนี้ยังจะเป็นหนุ่มโสดในฝันใครได้อีก”
บอกแล้วทับทิม นพจินดา
น่ารักแบบร้ายๆ ไม่เคยเปลี่ยน
“ตอนนั้นผมดังข้ามคืนเลยนะ ทับทิมให้สัมภาษณ์สามวิแต่ตำแหน่งสถาปนิกหนุ่มโสดในฝันที่ได้มาตลอดสามปีนี่ปลิวหายไปเลย”
“นั่นแหละที่ต้องการ”
เพิ่งรู้เหมือนกันว่ามีคนสนใจเรื่องนี้ในระดับหนึ่ง ไอ้มีนถึงกับยืนปรบมือให้ทับทิมมันบอกดีแล้วที่ผมได้เจอคนแบบนี้ ชาตินี้ไปไหนไม่รอดแน่ๆ ก็ถูกของมันรักกว่านี้ก็ไม่รู้เรียกว่าอะไรแล้ว กรุ๊ปสถาปัตย์ช็อกกันทั้งกรุ๊ปคงไม่คิดว่าแฟนเขาจะเป็นคุณทิมนพจินดา แห่งวงการจิลเวลรี่ คนเมนชั่นหาเขากันทั้งสาขา
อีพอร์ช! แฟนมึงแก่กว่าเราเหรออายุเท่าไหร่ขอ skincare routine ด่วน! หน้าพี่เขาเด็กกว่ากูสิบปี!
เปิดตัวแฟนได้เปรี้ยวสุดในถาปัตย์
ซีนจับมือโชว์แหวนตราตรึงใจกูมาก
ไอ้พอร์ชทะเลาะกับลูกค้าอย่าพาคุณทิมคนน่ารักของกูปีนหลังคาเหมือนตอนเรียนก็พอกูขอแค่นี้
ส่วนแก๊งลูกเพื่อนแม่พิมพ์มาในกรุ๊ปยาวเหยียด
อ่านแทบไม่ทัน จำได้แต่ประโยคจากคุณเบน
BEN : สมน้ำหน้ามึงพอร์ชบอกเลยมึงได้เจอฤทธิ์ไอ้ทิมไม่จบไม่สิ้นแน่นอนเหมือนที่กูเจอมาตั้งแต่สามขวบ
เออ..อ่านแล้วมีกำลังใจขึ้นเยอะแต่เดี๋ยวนี้สนิทกันถึงขนาดมีกรุ๊ปในไลน์แล้วนะในส่วนของชื่อกรุ๊ปนั้น..
แก๊งลูกเพื่อนแม่ + ทาส
ทาสนี่จะเป็นใครได้ เขานี่แหละ! ซึ้งใจจริงๆ
เพราะคิดอะไรเพลินๆ กว่าจะรู้ตัวก็เลยเวลาอาหารเช้ามานานแล้ว พอร์ชเลยก้มลงมาถามคนที่นั่งมองเขาอยู่บนตัก ทับทิมชอบบอกว่ากลัวว่าเขาจะหนักเวลาที่นั่งตักแบบนี้แต่สำหรับพอร์ชทิมก็ยังเป็นผู้ชายที่ตัวเล็กมากๆ อยู่ดี
“หิวหรือยังครับเรามัวแต่นั่งกอดกันไม่ได้กินอะไรกันพอดี”
“พอร์ช ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ผมก็รู้ตัวว่าไม่ได้นิสัยดีเท่าไหร่ถ้ามันแย่จนทนไม่ได้พอร์ชต้องบอก อยากให้ปรับตรงไหนบอกกันตรงๆเลย ถ้าเอาแต่ใจมากๆ อย่าตามใจถึงจะเด็กกว่าก็สอนผมได้เข้าใจไหม”
ทุกอย่างที่ทิมบอกพอร์ชได้ยินชัดทุกประโยคเขาเองก็รู้ว่าเราสองคนต้องปรับตัวเข้าหากันบ้างแต่มันไม่ได้เยอะจนสูญเสียความเป็นตัวเอง คนที่นั่งอยู่บนตักมองเขาตาแป๋วเหมือนลูกแมวพอร์ชเลยก้มลงไปหาพร้อมกับแนบจูบไว้บนหน้าผากขาว
“ผมรู้ ทับทิมก็เหมือนกันตีผมได้เลยถ้าผมทำตัวไม่ดี”
“เด็กชายพชรน่ะดีที่สุดแล้ว”
ไม่รู้ว่าคนพูดรู้ตัวหรือเปล่าแต่คนที่ได้ฟังเขินมากๆ พอร์ชรู้สึกว่าตัวเองเริ่มเก็บอาการไว้ไม่ไหวเลยต้องก้มลงซบลงตรงไหล่เล็กๆ นั่นก่อนจะเด้งตัวขึ้นมาเมื่อนึกอะไรได้
“ทับทิม กินข้าวอาบน้ำแล้วเราไปแต่งงานกัน”
“เพิ่งจะสวมแหวนไปเมื่อเดือนที่แล้วจะแต่งงานอะไรอีก”
ทิมยกแหวนขึ้นมาดูใกล้ๆ เขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีวันนี้เลยด้วยซ้ำ คนที่นั่งออกแบบแหวนให้คนอื่นไปวันๆ จะได้มีโอกาสได้ใส่แหวนแต่งงานเหมือนคนอื่นๆ ประกายสีแดงจากทับทิมที่อยู่ตรงหัวแหวนทำให้ทิมยิ้มออกมาก่อนที่มือของพอร์ชที่สวมแหวนไว้คู่กันจับมือทิมไว้
“เล่นเกมกันไหมครับ”
“กติกา”
“แค่อยู่ด้วยกัน”
“ถ้าผมชนะ”
“คุณจะได้ผมไปรัก”
“แล้วถ้าพอร์ชนะ”
“ผมก็ได้รักคุณ…ทับทิม”
ลูกเล่นแพรวพราวขึ้นเยอะทับทิมนึกถึงช่วงเวลาแรกที่เราอยู่ด้วยกัน คำพูดที่เคยหลอกล่อให้หวั่นไหวในตอนนั้นมันเทียบไม่ได้กับตอนนี้เลย ทับทิมเอนตัวเข้าไปหามือก็กระชับจับมือของพอร์ชไว้แน่นจนแหวนทับทิมสองวงอยู่คู่กัน
“น่าสนใจเล่นด้วยก็ได้”
ระหว่างเราทั้งสองคนถ้าจะให้จำกัดความคงมีแค่
เกม บ้านในฝัน แหวนแต่งงานและ ความรัก
พชร - นพจินดา
อัญมณีที่รัก
END..
ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่เรื่องที่สาม #อัญมณีที่รัก ก็จบลงไปแล้วนะคะทุกคน ปรบมือให้ตัวเองสามที แปะ แปะ แปะ ทำสำเร็จ ไปอีกเรื่อง และเรื่องต่อไปคือของพี่ภาคิน นะคะ WATERCOLOR สีน้ำ #ที่พักพิงสีน้ำ coming soon
สุดท้ายนี้ ขอบคุณทุกคนมากๆ เลยนะคะที่อยู่กับแก๊งลูกเพื่อนแม่คนที่สามแล้ว เราอ่านทุกคอมเมนท์ ทุกข้อความ ทั้งในนี้และในแทกทวิต อาจจะมีที่ไม่ได้ตอบบ้างอย่าโกรธกัน ทักซ้ำมาได้ตลอดเว
หวังว่านิยายทุกเรื่องที่เราแต่งจะทำให้ทุกคนที่ได้อ่านมีความสุขนะคะ ^^
#ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่
SECRET GARDEN : ต้นไม้ #ความลับของต้นไม้ (พฤกษา - รามิล ) จบแล้ว
MUSICBOX : ดนตรี #นิยายกล่องดนตรี (เบนจามิน - คีตา) จบแล้ว
๋JEWELRY DESIGN อัญมณี #อัญมณีที่รัก ( พชร - นพจินดา ) จบแล้ว
WATERCOLOR สีน้ำ #ที่พักพิงสีน้ำ coming soon
PS ๋JEWELRY DESIGN อัญมณี #อัญมณีที่รัก ( พอร์ช - ทับทิม )
จะตีพิมพ์กับ สนพ. Hermit ค่ะ^^
#อัญมณีที่รัก #ซีรีส์ลูกเพื่อนแม่
twitter @ribbinbo
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รอเรื่องต่อไป
-
ประทับใจ~~~~
-
รอคู่ของภาคินเลยค่ะ จะแสบซ่าขนาดไหน :ling1:
-
ประทับใจมากอบอวลไปด้วยความรักจริงๆรอพี่ภาคินนะคะ
-
ทับทิม~~~ รู้สึกเหมือนลูกออกเรือน
กว่าจะผ่านด่านฝ่าฟันกันมาจนวันนี้...ทับทิมมีค่ามากจริงๆ
อยากเห็นงานแต่งจังเลยน้า~~~
-
ดีใจ ๆ ทับทิมมีความสุข
ปล.ทาส ช่างเหมาะกับพอร์ชเสียจริง
-
:pig4: :pig4: :pig4: เป็นคู่ที่น่ารัก ถึงแม้ดราม่าจะจัดหนักก็ตาม ขอบคุณผู้แต่งนะคะ
-
ขอบคุณเรื่องราวดีๆ รอสีน้ำ
-
ในที่สุด ^^
-
น่ารักมากๆๆ
ความรักของแก๊งลูกเพื่อนแม่คือสุดยอด :hao5: :hao5:
-
o13 ขอบคุณนักเขียนค่า ดีงามมาก รอคนสุดท้ายในแกงค์ นะคะ
-
ดีใจกับพอชร์และทับทิมด้วยค่า :mew1:
-
ขอบคุณกับเรื่องราวน่ารักๆ นะคะ :L1: รอเรื่องใหม่เลยค่ะ
มีความสุขจัง :-[
-
รอสีน้ำ น่าจะสีสันแสบตา
-
ชอบเกมส์ 's นี้จัง จะรอติดตามแก๊งค์ลูกเพื่อนแม่คนสุดท้ายนะคะ :pig4:
-
:pig4: :pig4: :L2:
-
:hao7: เรื่องนี้น่ารักสุดๆๆๆๆ
-
ทับทิมน่ารักน่าเอ็นดูทั้งเรื่อง ชอบตอนบรรยายช่วงแก็งลูกเพื่อนแม่ตอนเด็ก
ชอบความหวงทับทิมของเพื่อนๆ มันน่ารักมากๆ มีความสุขที่ได้อ่านซีรีย์ชุดนี้นะคะ
รอคนสุดท้ายของแก็งค่าาา :กอด1: :pig4:
-
น่ารักมากเลย พอร์ชดูโตขึ้นเยอะ
อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้คิดถึงตอนตัวเองทำงานเหมือนกันว่าควรแบ่งเวลาให้เป็น มีอะไรสอดแทรกให้คิดตามตลอด
รู้สึกดีและขอบคุณนักเขียนมากค่ะ
-
เราชอบความสัมพันธ์ของแก๊งลูกเพื่อนแม่มาก
ดีใจที่ทับทิมได้เจอคนที่รัก เราคิดมาตลอดเลยตั้งแต่อ่านคุณไม้ว่าคนที่จะผ่านด่านของสามคนนี้จะเป็นใคร ฮื่อ;-;ทับทิมโคตรน่ารัก :o8:
-
น่ารักทั้งคู่เลย
แสบน่ารักอ่ะคุณทิม
-
แก๊งลูกเพื่อนแม่คือที่สุดแล้วววววว มีสมาชิกทาสเพิ่มด้วยตอนนี้ เอ็นดูแรงมากกกกกกกทับทิมคือน่าฟัดมากกเจ้าแก้มแดงๆพอร์ชดูแลเจ้าหนูทับทิมดีๆซะนะไม่งั้นแกโดนสาปแน่!! รอคู่ของคินแบบใจจดใจจ่อแล้วเนี่ยยยยย ทั้งมิลทั้งเบนมาทับทิมคือดีทุกเรื่องเลยยย :กอด1: ละมุนตุ้มมากกก
-
จบแล้ว ดีมากเลย เป็นเรื่องที่ชอบมาก ดีสุด ยังจำตอนที่ทำเสียน้ำตา อ่านไปร้องไป ตอนนี้ก็อ่านไปยิ้มไป ชอบมากๆเลยยยย
-
เป็นนิยายที่น่ารักและสนุกมากๆ คงต้องย้อนกลับไปอ่านเรื่องของรามิลกับเบนจามินอีกครั้ง และรอเรื่องของภาคินอีกคนนะคะครบแก๊งเพื่อนแม่พอดี :pig4:
-
จบแล้ววว
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆๆๆ นะคะ
o13 o13 o13 o13
-
งุยยย จบกันไปแล้วอีกเรื่องราว เรื่องนี้จะไม่มีดราม่าน้ำตาตกกันเลยนะ ถ้าทับทิมไม่คิดเองเออเอง 5555 คุณพชรเราถึงกับช็อคหมดสติหลังจากโดนฤทธิ์คิดเองของทับทิมเข้าไป ดาเมจรนแรงมาก อาวุธคือกุญแจบ้าน
ความทาสที่แท้ทรู สงสาร 5555
-
เจ้าชายน้อยจอมแสบมีคนดูแลแล้ว o13
เป็นแก็งลูกเพื่อนแม่ที่นักเขียนสื่อถึงมิตรภาพได้ดีมากเลยครับ
มีคู่รามิล-ต้นไม้ กับ เบน-คีตา มาหวาน ๆ ให้คิดถึง
สมกับการติดตามมาตั้งแต่เรื่องแรก
ขอบคุณนักเขียนสำหรับนิยายสนุก ๆ นะครับ
ปล.รอดูว่าใครจะมาเป็นคู่ลูกกระจ๊อกอย่างภาคินผู้ลอยไปลอยมา
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วสงสารตัวเองมากมันอิน มีความยิ้มไปซึมไป
น้ำตามาเป็นช่วงๆ
ลูกเพื่อนแม่คือน่ารักทุกคน แฟนหัวหน้าแก๊งน่ารักเสมอต้นเสมอปลาย
รอคนลูกเพื่อนแม่คนสุดท้ายนะคะ
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :L2:
-
เสียน้ำตานิดหน่อย :pig4:
-
เพิ่งอ่านเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของชุดนี้
ชอบความเป็นแก๊งลูกเพื่อนแม่
ต่างครอบครัวแต่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก
ครอบครัวก็สนิทกัน ชอบความร้ายของทับทิม
อยากอ่านคู่ของภาคินต่อเลย
-
เป็นอีกเรื่องในแก๊งลูกเพื่อนแม่ที่ชอบมากๆๆๆๆ จริงๆก็คือชอบทุกเรื่องในเซตนี้เลย บอกไม่ได้ว่าชอบเรื่องไหนมากกว่ากัน เรายิ้มทุกครั้งที่ได้อ่านตอนแก๊งลูกเพื่อนแม่เขาห่วงกัน ดูแลกัน เล่าเรื่องแสบๆวีรกรรมของแต่ละคนออกมา มันมีความน่ารัก ผูกพัน อยากมีแก๊งเพื่อนแต่เด็กแบบนี้เลย น่ารักมากจริงๆค่ะ แต่ละคนต่อให้โตแค่ไหน มีหน้าที่การงานใหญาโตยังไง แต่ก็มีความเป็นเด็กแสบๆ อยู่ในตัวตลอด เอ็นดูมากๆๆค่ะ
ในส่วนของความรักคู่นี้ ผิดคาดมากตรงที่สำหรับเราเรื่องนี้เหมือนจะดราม่ามากกว่าเรื่องอื่นเลย ซีนอารมณ์สำหรับเราคือดี ตอนวันที่เกมโอเวอร์เราแบบ ฮือออ หน่วงตามเลย อยากไปกอดเจ้าหนูทับทิมแน่นๆเลย แต่ก็ห่วงพอร์ชด้วยเพราะก็อาการหนักไม่แพ้กัน แต่ใดๆ คือความหวาน ความเขิน แก๊งลูกเพื่อนแม่แต่ละคู่ทำเราอิจฉาอยากได้ความรักแบบนี้ๆๆตามเลย รวบของทุกคู่มาไว้ด้วยกันเลย เบาหวานขึ้นตามากค่ะ 55555 ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ละมุนๆ ซึ้งๆ แบบนี้นะคะ ต่อไปก็รอติดตามหนุ่มโสดคนสุดท้ายนายภาคินกันต่อเลย
-
อ่านสนุกมากค่ะ มีครบรสเลย ชอบทีมสามทหารเสือชอบในความหวงเพื้อนแต่ไม่ได้ปิดกั้นคนที่เพื่อนรัก :L1:
-
ทับทิมน่ารักจัง อิอิ
รอติดตามผลงานต่อไปนะคะ
:กอด1:
-
ประทับใจอะชอบมิตรภาพของแก๊งค์นี้และชอบความน่ารักแบบร้ายๆของทับทิม รวมถึงชอบความเป็นพชรด้วยยิ่งตอนให้ตอบรามิลคือแบบเห้ยผู้ชายคนนี้ปล่อยไม่ได้ละทับทิมเลย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮือออออออออ ไม่แน่ใจว่าระหว่างตัวเองกับทับทิมใครจะร้องไห้มากกว่ากันเลยค่ะ ลุ้นแทบแย่อยากพุ่งเข้าไปโอ๋น้องพอร์ช แต่ก็เกรงว่าทับทิมจะตีหัวแตก ตอนใส่แหวนนี่เอ็นดูทับทิมมากเหลือเกินค่ะ อยากกอดดดดดด ขอบคุณมากๆนะคะสำหรับนิยายดีๆ
-
ประทับใจในความสัมพันธ์ของแก๊งทับทิม ช่วยกันดูแลถึงแม้จะมีแฟนกันแล้วก็ยังคอยห่วงใย :o8: :pig4:
-
เป็นเรื่องที่น่ารัก สนุก ให้แง่คิดดีมากๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ น่ารักๆนะคะ
-
อ่านครบหมดแล้ว 3 เรื่องเลย ตอบไม่ถูกว่าชอบเรื่องไหนที่สุด เพราะชอบทุกเรื่อง แต่ขอให้เครดิตเรื่องของน้องทับทิมมากหน่อย เพราะครบรสมาก นี่ร้องไห้จนตาบวม
-
จบไปแล้วเรื่องที่3 กับแก้งลูกเพื่อนแม่
น่ารักดีค่ะ รอเรื่องคนสุดท้ายของแก้งลูกเพื่อนแม่ค่ะ
ขอบคุณนิยายน่ารักๆสนุกๆค่ะ
-
รอเรื่องของคินเลยค่ะ
สนุกมากกก
ขอบคุณค่ะ
o13 o13 o13
-
Setนี้ดีทุกเรื่องเลยค่ะ รอเรื่องของคินเลย
ขอบคุณนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ทับทิมร้ายมากแต่ก็น่ารักมาก
-
สนุกมากเลย
รอเรื่องของคุณคิน
อยู่นะคะมายัง
-
รักแก๊งค์ลูกเพื่อนแม่ที่สุด เป็นกลุ่มที่อบอุ่นมากเหมือนพี่น้องกันแท้ๆเลย ลูกเพื่อนแม่ทั้ง3คนทั้งหวงทั้งปกป้องทับทิมอย่างมาก แต่ก็ไม่ได้งี่เง่าไร้เหตุผลทุกอย่างมีเหตุและผลของมันทำให้คนอ่านอินไปกับความน่ารักของแก๊งค์นี้ ได้เห็นพอร์ชที่เปลี่ยนแปลงไปกับสิ่งที่พี่ๆสอนแล้วมันดีจริงๆ ทับทิมก็น่ารักมากๆๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆแบบนี้ค่า :pig4:
-
สนุกมากกกกกกกกกกก กรุ้วกริ้งมากเลย แงงงงง บี้แก้ม
-
รักทุกเรื่องในเซ็ตนี้มากเลยค่ะ
ทับทิมน่ารักมาก อยากจับฟัด จับกอด
เป็นคนเล็กสุด ที่ร้ายสุด แสบสุด 5555
และก็สมกับเป็นหัวหน้าตัวจริงที่ทุกคนรักมาก หวงมาก
ตอนทับทิมเสียใจ ก็เสียใจกับทับทิมมาก คือทุกอย่างดูอึมครึมไปหมด
แต่บางทีคนเราต้องเรียนรู้ก่อนว่า รักไม่ใช่เกมส์
พอร์ชคือคนที่รักงานมาก และใช้ชีวิตได้ไม่คุ้มมาก
แต่พอเจอทับทิม พอร์ชเปลี่ยนไป มีเวลาของตัวเองมากขึ้น
มีเวลาที่จะมีทับทิม ใช้เวลาด้วยกัน จนได้รู้ว่าทับทิมสำคัญ
แต่ไม่รู้ใจตัวเองไม่พอ ยังคิดเยอะเกิน ทำทับทิมเสียใจ
พอร์ชก็ได้บทเรียน ถือว่าแก๊งลูกเพื่อนแม่ช่วยได้เยอะ
และในที่สุดก็มีวันนี้ วันที่ทับทิมจะมีเจ้าของหัวใจที่แท้จริง
วันที่พอร์ชได้รักอย่างจริงใจ ไม่นอยด์กับสิ่งใดมากไปกว่าการมีทับทิม
ขอบคุณมากนะคะสำหรับนิยาย ได้ทั้งมุมมองที่แตกต่าง
ได้เรียนรู้ไปพร้อมกับพอร์ชและทับทิม
การจะรักกันได้ ความรักไม่ใช่เกมส์ แต่ต้องใช้ใจ
-
มันดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ชอบเซ็ตนี้มากๆเลย ชอบแก๊งลูกเพื่อนแม่ เป็นแก็งที่น่ารักมาก รอแฟนคินนะคะ :mew1: :mew1:
-
ฉากโชว์แหวนผ่านสื่อนี่ต้องให้น้องทับทิมจริงๆ ประทับใจ :กอด1:
-
มันกรุ้งกริ๊งจริงๆ :pig4:
-
พึ่งมีโอกาสได้อ่านนน คือแบบว่าชอบมากกก ฮืออ
ฉากเสียน้ำตาก็มี ฉากเขินก็คือตัวเป็นเกลียยววว
:ling1: :กอด1: :impress2: :-[ :o8:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ติดตามจ้าาาาาาาา
o13 o13
-
สู้ต่อไปค่ะคุณ ปรับตัวเข้าหากันและกัน ความรักยั่งยืน
-
:กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
:L2: :L2: :L2:
-
:pig4:
-
กลับมาอ่านอีกรอบ ก็ยังสนุกอยู่เหมือนเดิมเลย ^^
-
โอ้ย มันเป็นน่ารักที่สุด อินตาม หวงทับทิมมากๆ เจ้าชายน้อยยยยย ชอบความสัมพันธ์ของแกงค์ลูกเพื่อนแม่มากเลยครับ อยากมีคนใต้อำนาจสามคนบ้าง :-[
-
:pig4:
-
:pig4:
-
น่ารักมากกกกกก ก ไก่ ล้านตัว
-
สนุกมากเลยครับ
-
งานดีฟีลกุ้ดอีกแล้วค่า ขอบคุณนะคะ
-
:pig4: