;y';oข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฎจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทู้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็บแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็บ http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสต์จนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสต์ในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสต์หรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฎการซื้อขายของเล้าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้
18.ใครจะโพสต์เรื่องสั้นให้มาโพสต์ที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสต์แรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************
:hao5: ขออภัยมือใหม่
คำเตือน : เนื้อเรื่องอาจะอาจจะมีกลิ่น Incest และเป็นแนว 3p
#โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
เนื้อเรื่องในนิยาย คน สิ่งของ สถานที่ ถูกสมมุติ ไม่ได้เกิดขึ้นจริง
เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น
และล้วนแล้วแต่เป็นจินตนาการของนักอ่านทุกท่าน
ทั้งช่วงเวลา ช่วงอายุ สถานที่ ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่สมมุติขึ้น
หากนิยายมีความไม่สมจริงในบางฉากบางตอน นักเขียนขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย :call:
:เรื่องย่อ:
ความสุขปนทรมาน จากความรู้สึกผิดบาป ผมคิดถึงพี่ และอ้อนวอนชาร์ล
ความรู้สึกผิดและสุขสมเกาะกุมหัวใจ วนเวียนซ้ำไปซ้ำมา
ผมเสพติดการมีชาร์ล
และไม่สามารถปลอยมือจากพี่ได้เช่นกัน
ความเอาแต่ใจและเห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจของผม
คงจะต้องถูกพระเจ้าลงโทษในสักวัน
**************************
#ฝากน้องไว้พิจารณาด้วยจ้า
:monkeysad:
ผมรู้สึกผิดทุกครั้งที่อยากมองหน้าพี่ ขณะที่ในใจนึกอาลัยอาวรณ์ชาร์ล
ผมจึงใช้เวลาส่วนใหญ่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง การตัดตัวเองออกจากโลกภายนอกมันทำให้จิตใจผมสงบลงมาได้ แม้จะแค่ชั่วครั้งชั่วคราวก็ตามที การวาดรูป ภาพร่างงานให้มารีน่า หรือบางครั้งก็แค่นั่งมองสวนที่อยู่ด้านนอกจากระเบียงห้องของตัวเอง
ชาร์ลแวะมาเคาะประตูห้องผมวันละ 2 ครั้ง เช้า - เย็น เพื่อให้ผมลงไปทานข้าว ทานยา ล้างแผล และส่งเข้านอน ผมทำตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย และแน่นอนว่าในช่วงมื้อเย็นพี่จะกลับมาร่วมโต๊ะกับเราด้วยเสมอ...เหมือนเมื่อก่อน แต่อะไรบางอย่างระหว่างเรา 3 คนมันเปลี่ยนไป
ไม่มีบทสนทนาเฮฮาระหว่างเราบนโต๊ะอาหาร ไม่มีแผนกิจกรรมออกไปข้างนอกเหมือนแต่ก่อนที่ผมมักจะเฝ้าคอยเสมอ พี่และชาร์ลไม่ได้ตะคอกใส่กันแล้ว มีแต่ความเงียบงันระหว่างเรา มีเพียงเสียงช้อนและจานกระทบกัน จนผมลุกขึ้น และบอกว่า ‘อิ่มแล้ว’ ชาร์ลจึงเอายามาให้ เขาตามใจผมเสมอ และเดินไปส่งผมที่หน้าห้องทุกคืนเหมือนทุกๆ วัน
ผมอยากคุยกับพี่บ้าง แต่ผมไม่รู้จะเริ่มต้นประโยคด้วยอะไรดี ในใจส่วนลึกผมอยากขอโทษพี่มาก แต่ในอกผมมันก็เจ็บปวดจนไม่สามารถเค้นคำพูดใดออกมาได้ และความรู้สึกผิดในใจนั้นมันก็ส่งผลต่อชาร์ลด้วยเหมือนกัน ผมไม่สามารถมองหน้าและสบตาเขาได้เลย รวมไปถึงไม่สามารถไปอ้อนขอให้เขาใจดีได้อีกต่อไป
แม้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน แต่ผมกลับคิดถึงคนทั้งคู่จับหัวใจ เหมือนผมยืนอยู่ตรงกลางขณะที่มีทั้งสองคนที่คิดถึงอยู่ข้าง แต่ไม่สามารถเงยหน้ามองใครได้เลย
ความมืดโรยตัวลงมาอีกวัน และผมก็ยังคงนั่งกอดเข่าอย่างเงียบงันอยู่ในห้องของตัวเอง
พรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว….
ผมทิ้งตัวลงนอนพร้อมกับเสียงถอนหายใจ
ข่มตาให้หลับลงพร้อมกับหัวใจที่หนักอึ้ง…
………
เช้าวันนี้ผมตื่นขึ้นมา เข้าครัวเตรียมอาหารเช้าให้ชาร์ล และพี่ เหมือนวันก่อนๆ ชาร์ลคลี่ยิ้มยินดีทันทีที่เห็น ผมอาจจะไม่ได้ยิ้มตอบไป เขาเลยย่อตัวนั่งลงตรงเก้าอี้หลังเค้าเตอร์ ผมรินกาแฟร้อนใส่แก้วให้เหมือนเคย
“อร่อยนะ ไม่ได้กินนานแล้ว”
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มจางๆ ตอบชาร์ล เราไม่ได้พูดอะไรกันต่อ เมื่อเสร็จอาหารเช้าผมก็แค่เข้าห้องเหมือนวันก่อนๆ
เพียงแต่วันนี้ผมไม่ได้หยิบสมุดออกมาวาดภาพ หรือเปิดคอมทำงาน ผมเช็คอินเข้าไปดูยอดเงินในบัญชีตัวเองที่แม่จัดการโอนให้ทุกเดือน เพราะไม่ได้ใช้ทำอะไรนอกจากซื้ออุปกรณ์ในการวาดรูป ตัวเลขในนั้นจึงสูงพอที่จะทำให้ผมอยู่ที่ไหนก็ได้โดยไม่ต้องทำงาน...ได้หลายปี แต่ก็นั่นแหละ ผมคงทิ้งมันไม่ได้….งานก็เป็นอีกสิ่งที่ผมรักเช่นกัน
แต่ครั้งนี้ผมตัดสินใจแล้ว
ผมหลับตารวบรวมความกล้า ร่างอีเมลฉบับหนึ่งถึงมารีน่า
..................................................................................................
มารีน่า….
ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมแค่อยากจะออกไปใช่ชีวิต อยากจะออกไปสัมผัสโลกข้างนอกบ้าง ผมแค่ไม่อยากโดนกักอยู่แต่ในบ้าน ทุกคนยังติดต่อผมด้วยอีเมลฉบับนี้ได้เสมอ บอกแม็คว่าไม่ต้องห่วง ผมจะส่งงานให้ตามเวลา ถ้าผมเบื่อแล้วจะกลับไปเองนะครับ
รักเสมอ
Alano
..................................................................................................
อิสระเป็นสิ่งที่ผมใช้อ้างกับ ฟังดูขี้โกง แต่เชื่อเถอะว่ามันได้ผล และมารีน่าจะไม่กังวลใจเกินไป แล้วตั้งค่ากำหนดส่งเมลล์ในวันพรุ่งนี้ตอนเย็น ถึงตอนนั้น ผมก็คงถึงจุดหมายที่ไหนสักแห่งแล้ว ผมหวังอย่างนั้น พลางหลับตาลงไล่น้ำตาหยดหนึ่งที่ขังอยู่ในขอบตาออกมาอย่างเงียบงัน…
เหมือนครั้งนี้โชคเข้าข้างและพระเจ้าได้อวยพรผมแล้วจริงๆ การออกจากบ้านมันช่างง่ายดายมากจนแทบไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรเลย อาจจะเป็นเพราะผมไม่มีวี่แววว่าจะหนีไปไหนได้ ก็เลยไม่มีใครสนผมคนที่มักจะเก็บตัวเงียบๆ อยู่ในห้องเพียงคนเดียว
เมื่อตัดสินใจได้ ผมหอบสมุดวาดรูปเล่มเก่าไปหนึ่งเล่มพร้อมกับอุปกรณ์สำหรับวาดรูป และโน้ตบุ๊คเครื่องประจำ เพื่อที่จะไม่เป็นที่สังเกตตอนที่เดินออกไปหน้าบ้าน รถพี่ยังจอดอยู่ในโรงจอดรถ และจะยังคงไม่ตื่นจนกว่าจะเที่ยง ผมทักทายโจชัวร์ที่หน้าประตูด้วยสีหน้าปกติ ชูอุปกรณ์วาดรูปให้เขาดูเหมือนทุกครั้งที่ผมออกไปที่สวน
เมื่อออกมาได้ครึ่งทางระหว่างบ้านก่อนจะถึงร้านตรงหัวมุมถนน ผมก็โบกรถให้พาไปยังห้างสรรพสินค้าที่ใกล้ที่สุด จัดการถอนเงินสดจำนวนหนึ่ง หยิบแผนที่ท่องเที่ยวที่แจกฟรีตามห้างมาหนึ่งแผ่น เดินไปแผนกเสื้อผ้า ซื้อชุดใหม่สองสามชุด แล้วจัดการเปลี่ยนมันในห้องน้ำ ทิ้งตัวตนที่ออกมาจากบ้านก่อนจะเดินออกมาด้วยผมลุคใหม่ เหมือนวัยรุ่นทั่วไป พร้อมกับปิดอุปกรณ์สื่อสารทุกชนิด
ผมก้าวขึ้นรถประจำทางคันแรกที่เจอ นั่งไปเรื่อยๆ โดยไม่รู้จุดหมาย ลงตรงที่อยากลง ขึ้นรถประจำทางคันแรกที่จอดตรงป้าย แล้วไปต่อเรื่อยๆ จนขอบฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้ม รถประจำทางก็พาผมห่างออกจากตัวเมืองทุกที….ทุกที…
ชาร์ลกับพี่จะรู้หรือยัง...
……
ชาร์ลกลับมาบ้านให้ทันมื้อเย็นเหมือนทุกวัน เห็นรถของลูกชายจอดเรียบร้อยอยู่ในโรงจอด วันนี้ก็คงจะได้ทานข้าวพร้อมหน้ากันอีกเหมือนเคย อีธานพยายามจะทำตัวให้ดีขึ้นเขารู้ แต่เขาก็ห่วงอีกคนเกินกว่าจะเอ่ยปากเปิดเรื่องให้มาเปิดอกคุยกัน จิตใจของอาลันยังบอบบางเกินไป
ไฟในห้องรับแขกมืดตอนที่ก้าวเข้าไปในตัวบ้าน ในห้องครัวก็เช่นกัน เขาหวังจะเจอหน้ายิ้มแย้มของอาลันรอเสิร์ฟชา ของว่างก่อนอาหาร และเตรียมอาหารสำหรับมือเย็น ...เขาอาจจะหวังมากเกินไป
เลยเวลาอาหารเย็นมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าอาลันจะลงมา กระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้า ชาร์ลหันกลับไปมองแต่ก็กลายเป็นอีธานแทน สองพ่อลูกได้แต่มองหน้าสบตากัน
"น้องล่ะ? " เป็นคำถามที่เอ่ยออกมาแทบจะพร้อมกัน
ชาร์ลขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ ไม่กี่อึดใจที่เขาเร่งเท้าเดินสวนขึ้นไปยังห้องของอาลัน โดยมีลูกชายเดินตามมาด้วยติดๆ
ก๊อก ก๊อก
ไม่มีเสียงตอบกลับมา แต่ในใจชาร์ลก็ยังคิดว่าเจ้าของห้องอาจจะแค่กำลังเพลิดเพลินอยู่กับงานจนลืมเวลา แต่ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอีกใจมันร้อนรนด้วยสังหรณ์ใจอะไรบางอย่าง
รอยยิ้มของอาลันเมื่อเช้า พอนึกถึง ไม่รู้ว่าทำไมมันทำให้หัวใจเย็นเฉียบ
"อาลัน...อาลัน..เธออยู่ข้างในรึเปล่า"
ไม่มีเสียงตอบกลับ ทั้งยังไม่มีวี่แววความเคลื่อนไหวข้างใน
"อาลัน...ได้เวลาอาหารเย็นแล้วนะ ถ้าเธออยู่..."
"พ่อหลบ...ผมเอง" ความใจร้อนของอีธานมีประโยชน์ขึ้นมาบ้างในตอนนี้ กุญแจห้องน้องที่เคยขโมยมาเก็บไว้ได้ใช้ประโยชน์ แม้จะโดนชาร์ลมองด้วยสายตาไม่พอใจก็ตามที
ภายในห้องมืดสนิทตอนเปิดเข้าไป ไม่มีวี่แววเจ้าของห้อง อีธานเริ่มวิ่งไปทั่ว ทั้งระเบียงที่เจ้าตัวเคยนั่งวาดรูปเป็นวันๆ หรือแม้แต่ในห้องน้ำ
ชาร์ลเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า ทุกอย่างยังอยู่ครบ ไม่สิ..อาลันไม่ค่อยแต่งตัว เสื้อผ้าก็มักจะใส่ชุดเดิมๆ จึงไม่ได้มีอะไรมากนัก แต่สิ่งที่หายไปคือกระเป๋าเป้สำหรับใส่โน้ตบุ๊ค กับสมุดวาดรูปเล่มโปรดของเจ้าตัว
"พ่อ!! น้องไปไหน? "
นั่นคือคำถามที่ชาร์ลก็ถามตัวเองในใจเช่นกัน
บ้านหลังนี้มีระบบรักษาความปลอดภัยอย่างเข้มงวด จึงไม่น่าแปลกที่จะมีกล้องวงจรปิด เมื่อเปิดระบบของกล้องแล้วเล่นย้อนหลังตั้งแต่ช่วงสายที่เจอกันครั้งสุดท้าย ไม่มีอะไรที่อาลันทำผิดสังเกตุเลย มีเพียงช่วงเวลาหนึ่งที่เจ้าตัวสะพายเป้โน้ตบุ๊คไว้ พร้อมกับสมุดเล่มนั้น เดินออกจากบ้านไปด้วยท่าทีธรรมดา เหมือนที่ออกไปวาดรูปที่สวนในวันที่อยากออกไปเหมือนทุกๆ วัน
“แปลก! ปกติจะไม่เอาโน้ตบุ๊คออกไปด้วย” ชาร์ลบ่นพึมพำกับตัวเอง เพราะโดยปกติสิ่งที่เจ้าตัวจะพกติดไปตลอดเวลาคือสมุดกับอุปกรณ์วาดรูป พวกอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์จะเปิดใช้เฉพาะเวลาทำงาน และคุยกับมารีน่าหรือแม็คเท่านั้น
"น้องจะถูกใครจับไปอีกรึเปล่า หรือโดนใครทำร้ายอีกไหม เราควรโทรหามารีน่า! " อีธานเริ่มร้อนรน
"เดี๋ยว! " ชาร์ลยกมือห้ามลูกชายเอาไว้ แม้ในสถานการณ์แบบนี้เขาก็ยังใจเย็นคิดทบทวน หากอาลันโดนจับตัวไปจริง คนแรกที่จะต้องรู้คือมารีน่า และคนต่อมาจะต้องเป็นเขา นี่เท่ากับว่าไม่ใช่เรื่องของการถูกจับตัวไป
ชาร์ลเปิดกล้องอีกมุมตรงถนนดูตั้งแต่ตอนที่อาลันเดินออกไป จนเกือบจะพ้นมุมกล้อง แต่ก็ยังพอเห็นหัวรถแท็กซี่คันหนึ่งจอดครู่หนึ่ง แม้จะมองไม่เห็นว่าเป็นใครที่โบกและขึ้นไป แต่มันเป็นจังหวะเวลาเดียวกันกับตอนที่อาลันเดินไปถึงตรงนั้นพอดี
แล้วอีธานที่นั่งดูอยู่ด้วยก็ฉลาดพอจะเข้าใจสถานการณ์ รีบกดโทรศัพท์ไปหาร้านค้าตรงหัวมุม ให้เปิดกล้องวงจรปิดตรงหน้าร้าน บอกรายละเอียดและช่วงเวลาเดียวกัน เพราะถ้าจะเดินไปที่สวนจะต้องผ่านหน้าร้านไปก่อน น้องบอกว่าสนิทกับป้าเจ้าของร้าน ไม่มีทางที่จะไม่แวะทักทายกัน
กว่าครึ่งชั่วโมงที่นั่งดูเวลานั้นซ้ำไปซ้ำมา ที่ร้านก็ส่งภาพกล้องวงจรปิด ณ ช่วงเวลานั้นมาให้ นับไป 1 ชั่วโมง ไม่มีวี่แววของอาลันเดินผ่านกล้องไปแม้แต่วินาทีเดียว นั่นก็หมายความว่า...น้องไม่ได้เดินไป และแท็กซี่คันนั้น ก็ไม่ผิดแน่นอน
"น้องไปไหน? " อีธานเอ่ยถามแผ่วเบาจนเหมือนพูดกับตัวเอง "หรือไปหามารีน่า? "
นั่นเพราะอีธานรู้ดีอีกนั่นแหละว่าอาลันไม่มีที่พึ่งพาที่ไหนอีก
"มารีน่า อยู่งานโชว์ที่ฝรั่งเศส น้องก็รู้ดี"
"อ่า..." อีธานทิ้งตัวลงกับเก้าอี้ ยกมือขึ้นกดขมับที่กำลังปวดหนึบ
อาลันไม่เคยไปไหนคนเดียวไกลกว่าสวนตรงหัวมุมถนนนี่เลย แล้วนี่น้องหายออกไปตั้งแต่ตอนบ่าย น้องจะไปไหนได้กัน?
ชาร์ลโทรสั่งให้คนสนิทอย่างฟิลิปสืบทุกเรื่องโดยเริ่มต้นจากแท็กซี่เมื่อตอนบ่าย กล้องอื่นตรงมุมถนนสามารถจับภาพรถและมองเห็นป้ายทะเบียนได้ ทีมของฟิลิปทำงานได้อย่างรวดเร็ว แต่ก็มาทางตันตรงที่น้องเบิกเงินสดออกไปจำนวนหนึ่ง แล้วจากนั้น...สัญญาณทุกอย่างก็หายไป
****************************
#Talk
เคารพในการตัดสินใจของน้อง :hao5:
มาดูกันว่าพ่อลูกคู่นี้จะทำไงต่อ
#รักน้องฝากติดตามน้องด้วยนะ