ตอนที่๑๘
ขบวนค้าทาสเดินทางออกจากป่ามาสู่หมู่บ้านไร้ชื่อเล็กๆตามเขตชายแดน ที่มีบ้านไม่กี่หลังคาเรือนและดูเหมือนชาวบ้านทุกคนจะคุ้นชินกับพวกพรานค้าทาสเป็นอย่างดี ชาวบ้านทยอยเอาอาหารและน้ำดื่มมาให้พวกพรานรวมถึงพวกที่ถูกจับมาด้วย เธรากับธันได้รับน้ำและอาหารนิดหน่อยให้พอรองท้องเหมือนกับพวกที่ถูกจับทุกคน เธรามองไปที่ชายที่เป็นเจ้าของโซ่สายฟ้าเธราได้ยินพวกพรานเรียกว่าท่าน
ซีนอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไร ภาพที่เขาปักดาบลงไปบนร่างของลูกน้องตัวนั้นยังติดตา
“ท่านจะหนีเมื่อไหร่” ธันกระซิบถาม
“ให้ถึงตลาดค้าทาสก่อน” เธราตอบบเบาๆ
“คุยอะไรกันไอ้คนป่า” เสียงตวาดดังมาแต่ไกลดูเหมือนตอนนี้เธรากับธันจะเป็นที่จับตาดู คงเป็นเพราะวีรกรรมล่าสุดที่เธราสร้างเอาไว้ นี่แค่เถียงหัวหน้าพวกพรานยังถูกเขม่นขนาดนี้ถ้าพวกมันรู้ว่าคนที่ถอนพิษให้ปักษาตนนั้นคือเธรา ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
เธราส่ายหน้าปฏิเสธก่อนก้มหน้าหลบสายตาพยายามแสดงออกว่ากลัวคนตรงหน้าเสียมากมาย พรานที่ตวาดเธราหัวเราะราวสะใจที่ทำให้ไอ้คนป่าปากดีกลัวจนตัวสั่น ธันมองเธราที่ทำท่าเหมือนกลัวแต่แววตากลับเฉยเมยไม่สนใจอย่างไม่เข้าใจ ไม่กลัวเธราไม่ได้กลัวคนพวกนี้นับตั้งแต่ตั้งใจให้ถูกจับมาธันยังไม่เห็นท่าทางหวาดกลัวของเธราเลยสักนิด ใบหน้าแสนธรรมดายังคงมีรอยยิ้มประปรายเมื่อเอ่ยให้กำลังใจบรรดาคนที่ถูกจับตัวมา ธันเหลือตามองซีนที่นั่งมองมาที่พวกเขาสักพักแล้วเมื่อเจ้าตัวรู้ว่าธันมองกลับไปก็แย้มยิ้มรอยยิ้มแปลกๆออกมา รอยยิ้มรู้ทันที่ทำเอาธันเส้นกระตุก
เธรามองรอบตัวไปเรื่อยหมู่บ้านนี้มีขนาดเล็กและด้วยความที่อยู่แทบจะติดเข้าไปในป่าศักสิทธิ์ ในเขตแดนที่ไม่บ่งชี้แน่ชัดว่าอยู่ในเขตการปกครองของใครแบบนี้ ทุกอย่างจึงดูห่างไกลคำว่าสบายมากนักไม่มีระบบประปา ไม่มีแหล่งน้ำใกล้ๆเลยด้วยซ้ำเธราคิดว่าชาวบ้านอาจต้องเดินเท้าไปตักน้ำจากแหล่งน้ำที่ห่างไกลออกไป เพราะบ้านทุกหลังมีที่เก็บน้ำสำรอง ไม่มีม้าสำหรับเดินทางไปไหนไกลๆได้ มีเพียงลาแก่ๆไม่กี่ตัวที่เอาไว้ขนของ การทำเกษตรกรรมดูไม่ได้ผลนักดูจากบรรดาผักผลไม้ที่ดูแห้งแกรนอาจเป็นเพราะอยู่ห่างไกลแหล่งน้ำ แล้วชาวบ้านพวกนี้ดำรงชีวิตยังไงกัน
แล้วข้อสงสัยของเธราก็กระจ่างเมื่อบรรดาพรานค้าทาสขนของจำเป็นมากมายที่ขนมามอบให้ชายชราที่น่าจะเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน ท่าทางพูดคุยที่ดูคุ้นเคยนั้นบ่งบอกได้เป็นอย่างดีถึงความสนิทสนม หมู่บ้านกันดารกลางป่าอย่างนี้ชาวบ้านตาดำๆจำเป็นต้องอยู่รอดด้วยของกำนัลของพวกพรานค้าทาส เพื่อแลกกับการดูแลเป็นครั้งคราวและที่แวะพักอาศัยระหว่างการเดินทาง
ไม่จำเป็น จริงๆแล้วการแลกเปลี่ยนนี้ของพวกพรานค้าทาสกับชาวบ้านมันแทบไม่จำเป็นเลย พวกพรานไม่จำเป็นต้องแวะพักที่หมู่บ้านนี้ก็ได้ การดูแลเพียงเล็กน้อยกับการอาศัยนอนเพียงข้ามคืนพวกพรานไม่จำเป็นต้องนำของมาให้มากมายขนาดนี้ และดูเหมือนชาวบ้านทุกคนต่างเคารพรักซีนมากกว่าจะเกรงกลัวในฐานะหัวหน้าพวกพรานค้าทาสที่เหี้ยมโหดเสียด้วยซ้ำ
“เก็บข้อมูลหาทางหนีรึไง” อยู่ดีๆคนที่กำลังนึกนินทาในใจก็โผล่มาถามคำถามที่ทำเอาสะดุ้ง เธราหันไปมองซีนที่ยืนมองมาอย่างไม่สบอารมณ์ ดวงตาสีน้ำตาลมองกลับไปนิ่งๆก่อนก้มหน้าหนีเมื่อรู้ตัวว่าไม่ควร
“ว่าไง ไอ้คนป่า” ซีนเอ่ยอย่างยียวนก่อนนั่งลงข้างๆเธรา มือสวยราวผู้หญิงของซีนยื่นมาจับที่คางของเธราก่อนหันไปมาราวสำรวจ แววตาสีเข้มที่มองมานั้นแม้เธราจะพยายามหลบแต่ก็เหมือนมีแรงดึงดูดให้เหลือบตาไปมอง แววตาที่จ้องมามีบางอย่างที่เธราคุ้นชิน บางอย่างที่นึกไม่ออกคิ้วเรียวขมวดมุ่นราวครุ่นคิดจนเผลอไปสบตาซีนเข้าอย่างจัง
“คนป่าที่ไหน มีแววตาแบบนี้บอกข้าหน่อยสิ” ซีนเอ่ยก่อนยิ้มมุมปากอย่างคนจับผิด ก่อนกวาดตามองเธราจนทั่ว “แต่หน้าตาผิวพรรณแบบนี้ก็เหมือนชาวป่าอยู่นะ หึหึหึ” พูดจบก็เดินหัวเราะจากไป
“หมายความว่ายังไงกันน่ะธัน” เธราหันมาถามธันที่ถูกมัดอยู่ข้างๆกัน
ธันส่ายหัวหากมองตาซีนไปอย่างไม่พอใจ จะว่าไปท่าทางของซีนก็ดูคุ้นตาอย่างประหลาดดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นเพียงหัวหน้าพรานค้าทาส แล้วไหนจะโซ่สายฟ้าอาวุธคู่บัลลังก์ที่ไม่ได้ครอบครองกันง่ายๆนั่นอีก
เมื่อตะวันลับขอบฟ้าไปแล้ว ความมืดจึงเข้ามาแทนที่กองไฟขนาดใหญ่ถูกจุดขึ้นสุราถูกนำมาแจกจ่าย เครื่องดนตรีพื้นเมืองบรรเลงอย่างครึกครื้นราวเทศกาล หากเป็นเทศกาลที่ดูจะป่าเถื่อนจนไม่มีใครอยากเข้าร่วม บรรดาคนที่ถูกจับมานั้นถูกผูกหมายเลขไว้ที่คอราวสัตว์รอเข้าโรงเชือด
“หากข้าจับได้เลขไหนให้มันออกมาสู้กัน ใครเป็นผู้ชนะข้าจะปล่อยไป” จบประโยคของซีนเหล่าบรรดาพรานต่างโห่ร้องราวยินดี เธราหันไปมองธันทันทีเขาไม่อยากลงต่อสู้เพราะเขาไม่ได้อยากถูกปล่อย ก่อนมองไปรอบๆตัวอย่างกังวลหากมีการต่อสู้ก็ต้องมีคนเจ็บไม่แน่อาจมีคนตายก็ได้ เธราไม่อยากให้ใครมาเจ็บตัวเพราะความสนุกไร้สาระแบบนี้
การต่อสู้ของคู่แรกเป็นการต่อสู้ระหว่าง หนุ่มน้อยหมาป่า กับลูกครึ่งมังกร ทั้งสองจะต้องยืนอยู่ในเขตที่สร้างเอาไว้ หากใครออกมานอกเขตถือว่าแพ้ การต่อสู่ที่เต็มไปด้วยความอยากเอาชนะเพราะของรางวัลที่ใครๆต่างต้องการ อิสระ
การต่อสู้ดำเนินไปเรื่อยๆ คนแพ้ออกมาคนใหม่เข้าไปพวกพรานเริ่มเมาได้ที่ ดวงตาคมของซีนจับจ้องดูการต่อสู้หัวเราะและดื่มไม่หยุด
ซีนล้วงมือลงไปจับหมายเลขก่อนยกขึ้นมาดู แล้วริมฝีปากบางก็หัวเราะราวถูกใจ “อ้าว ไอ้พี่ชายแสนดีตามึงแล้ว” ซีนพูดพลางชี้มาที่ธันราวถูกใจ ใบหน้างดงามมีแววสมใจ
ธันลุกขึ้นอยากไม่สะทกสะท้าน หากเธรากลับจับแขนเขาไว้จนต้องหันไปมอง ท่าทางเป็นห่วงของเธราทำเอาธันแทบจะกลั้นยิ้มไม่อยู่ก่อนห้ามตัวเองเอาไว้ เพราะคนตรงหน้าเป็นพระสนมขององค์วิรัล
“ดูแลตัวเองอย่าให้เจ็บนะธัน แต่อย่าฆ่าใครนะ” เธราเอ่ยออกมาอย่างเป็นกังวล ธันเพียงแค่พยักหน้าก่อนเดินเข้าไปยังเขตการต่อสู้ คนตรงหน้าเขาตอนนี้เป็นลูกครึ่งเซนทอร์ ธันแย้มยิ้มร่างสูงใหญ่ที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามโผตัวเข้าจู่โจมทันที อาวุธที่มีให้เป็นเพียงท่อนไม้ขนาดใหญ่ธันหยิบขึ้นมถือไว้แน่นก่อนฟาดลงไปบนลำตัวของลูกครึ่งตรงหน้า การต่อสู่ดูเหมือนจะสูสีหากมีเพียงซีนเท่านั้นที่รู้ว่าอีกไม่นานเจ้าลูกครึ่งจะพ่ายแพ้ ประสบการณ์และฝีมือมันต่างกันซีนรู้ดีธันไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดา แล้วก็เป็นดังที่ซีนคิดไว้ธันชนะชายหนุ่มตรงหน้าหันมามองเขาก่อนชี้มือมาที่เขาอย่างถือดี
“ท่านหัวหน้า ได้โปรดให้เกียรติประลองกับคนป่าอย่างข้าสักครา ถ้าข้าแพ้จะขายข้าไปให้หมาป่าที่ไหนกินก็ได้แต่ถ้าข้าชนะปล่อยข้ากับน้องไป” ธันประกาศกร้าว
ซีนเลิกคิ้วอยากแปลกใจแล้วหัวเราะอย่างนึกสนุก ก่อนยันร่างลุกขึ้นพลางยกมือห้ามพวกลูกน้องที่ออกอาการไม่พอใจเป็นอย่างมาก “อยากสู้กับข้ารึ” ซีนชี้ที่ตัวเองก่อนหัวเราะราวถูกใจเสียนักหนา อาการที่ยิ่งเรียกความขุ่นมันให้ธันได้ไม่น้อย
ซีนหยิบดาบขึ้นมาก่อนโยนให้ธัน และหันไปหยิบดาบของตัวเองมาถือไว้ “ใช้ไอ้นี่เจ้าน่าจะถนัดกว่าสินะ” ซีนพูดดวงตาสีเข้มจับจ้องไปที่ธัน
เพียงพริบตาร่างทั้งสองก็โถมเข้าหากันรวดเร็วราวพายุ หนักแน่นเสียจนเกิดประกายไปยามดาบกระทบกัน พวกพรานต่างหยุดดื่มหันมามองการต่อสู้ที่ดูจะเข้มข้นเสียจนคนดูแทบไม่หายใจ ไม่มีใครยอมไม่มีใครหยุด เธราที่ถูกมัดอยู่นั่งมองอย่างเป็นห่วง ธันไม่น่าหาเรื่องน่าจะแกล้งแพ้เสียให้จบๆไป ภาพการต่อสู้ที่ดูเหมือจจะเอาเป็นเอาตายตรงหน้าทำเอาเธราละสายตาไม่ได้ ธันมีจังหวะที่ดีการจู่โจมที่รุนแรงหากซีนก็รวดเร็วและตั้งรับอย่างมั่นคง แต่แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นลูกครึ่งเซนทอร์ที่เพิ่งพ่ายแพ้แก่ธันขยับตัวอย่างน่าสงสัย ร่างสูงใหญ่ของลูกครึ่งหนุ่มถูกมัดไว้ด้วยเชือกธรรมดาไม่ได้จับเข้ากรง อาจเป็นเพราะทุกคนมัวแต่มาสนใจการต่อสู้ของธันกับซีนจึงละเลยเรื่องที่ต้องรัดกุม และทันทีที่เชือกเริ่มคลายลูกครึ่งเซนทอร์ก็โจมตีคนทั้งสองที่กำลังสู้กันทันที ร่างสูงใหญ่ที่แม้จะเป็นเลือดผสมแต่ครึ่งหนึ่งคือเซนทอร์อมนุษย์ที่แสนแข็งแกร่งกำลังจึงมากกว่ามนุษย์อยู่แล้ว ธันและซีนที่กำลังต่อสู้กันอยู่จึงไม่ทันระวังตัว เมื่อเห็นดังนั้นเธราจึงตัดสินใจพุงตัวออกไปก่อนใช้ตัวเองกระแทกลูกครึ่งเซนทอร์จนเสียหลัก
“ธัน ระวัง!!” เธราตะโกนสุดเสียงเชือกที่มัดตัวอยู่ทำให้ขยับตัวไม่ถนัดนัก เสียงของเธราส่งผลให้ซีนกับธันหันมาระวังตัวได้ทัน เมื่อพวกพรานค้าทาสรู้ตัวจึงช่วยกันจับลูกครึ่งตนนั้นไว้ได้การประลองที่ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะจึงจำเป็นต้องหยุดลง
--------------------------------------------------------
---------------------------------------
---------------------
สหัสยังคงนั่งนิ่งๆส่วนหนึ่งอาจไม่อยากให้ใครจับพิรุธได้ การเดินทางกลับนันทานครเป็นไปได้ด้วยดี ทันทีที่ขบวนเสด็จมาถึงคุชได้นำสหัสเดินเข้าไปในวังหลวงทันที คาเซเข้ามารายงานต่างๆที่เกิดขึ้นระหว่างวิรัลไม่อยู่ สหัสเพียงแต่พยักหน้าเออออ ก่อนคุชจะบอกคาเซว่าวิรัลไม่ค่อยสบายต้องการพักผ่อน สหัสเห็นแววตาสงสัยของคาเซเพียงชั่วครู่ก่อนจะรีบกุลักุจอเรียกหมอหลวง เท่าที่รู้มาคาเซนั้นสนิมกับองค์วิรัลมาตั้งแต่เด็กเพราะฉะนั้นหากจะแสร้งเนองค์วิรัลคนที่ต้องระวังที่สุดคงเป็นคาเซ
สหัสเดินตามคุชไปยังห้องบรรทมของวิรัล วังหลวงใหญ่โตกว้างขวางทางเดินที่ทอดยาวไปยังห้องบรรทมนั้นประดับตกแต่งอย่างสวยงามแต่แล้วอยู่ดีๆก็มีร่างเล็กๆโผล่ออกมาตรงหน้าก่อนตรงเข้ามาฟาดฝ่ามือลงไปบนแก้มสหัสในร่างวิรัลอย่างแรง
เพี๊ยะ!!!! “เลวท่านมันเลว ทิ้งพี่เธราข้ากลับมาคนเดียวได้ยังไง” เสียงแหลมวี๊ดขึ้นอย่างหาเรื่องใบหน้าเล็กๆอาบไปด้วยน้ำตา คุชรีบรั้งร่างของพารัมที่อยู่ดีๆโผล่ออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัวออกจากสหัสในร่างวิรัลอย่างทุลักทุเลไม่เจอพักเดียวทำไมแรงเยอะอย่างนี้คุชคิดในใจ
“ใจเย็นพารัม ใจเย็นก่อน” คุชพยายามปลอบสาวน้อยตรงหน้าที่ดูโกรธเกรี้ยว พารัมไปอยู่กับเสด็จป้าขององค์วิรัลตั้งแต่กลับมาจากบันกุ คุชพอได้ยินมาบ้างว่าความสดใสของพารัมทำเอาเสด็จป้าที่ไม่มีพระโอรสพระธิดาเอ็นดูไม่น้อยดูท่าทางจะถูกตามใจจนแทบไม่กลัวใครเสียแล้ว
“ข้า...ข้าอุตส่าสวดมนต์ภาวนาทุกวันให้ท่านพาพี่เธรากลับมา พี่เธราไม่มีทางทำร้ายใครแน่ๆ ทำไมถึงกลับมาโดยไม่มีพี่เธราของข้าฮืออออ” พูดจบก็ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น ตั้งแต่รู้เรื่องพารัมก็กังวลไปหมด แต่ท่านป้าไม่อนุญาตให้ออกมาวุ่นวาย พารัมนอนร้องให้ภาวนาทุกคืนให้เธราปลอดภัย
“ใจเย็นก่อนพารัม”
“ไม่!!!พี่เธราอยู่ไหน เมื่อท่านไม่มีปัญญาพาพี่เธราของข้ากลับมา ข้าจะไปหาพี่เธราเอง” พารัมยังคงไม่หยุดโวยวาย
“พารัมฟังข้า...”
“ม่ายย”
เพี๊ยะ! ความเจ็บแปลบที่แก้มทำเอาพารัมชะงัก คุชเองก็ตกใจไม่น้อยไม่คิดว่าสหัสจะกล้าลงมือกับพารัม
กรืออ!!! สหัสจับแขนของพารัมก่อนกระชากเข้ามาใกล้ เสียงคำราเบาๆในลำคอของคนตรงหน้าทำเอาพารัมตาโตตัวแข็งทื่อ
“องค์วิรัลกำลังไปรับพี่เธราของเจ้าอยู่” สหัสกระซิบเบาๆที่ข้างหูของพารัมก่อนจะมองลงไปในดวงตาสีดำสนิทที่กำลังเต้นระริกด้วยความกลัว “อย่าทำให้ข้าโมโห” สหัสทิ้งท้ายก่อนปล่อยแขนพารัม และทันทีที่เป็นอิสระร่างบอบบางของพารัมก็ลงไปกองกับพื้น
พารัมพยายามห้ามตัวเองไม่ให้สั่น แต่แววตาสีเทาที่ฉายออกมาเพียงครู่นั้นทำเอาเลือดในตัวของเธอเย็นเฉียบ เขาไม่ใช้องค์วิรัลคนตรงหน้าเป็นอมนุษย์
“สหัสทำไมทำแบบนี้” คุชหันไปว่าสหัส ก่อนหันไปพยุงพารัมที่กลัวจนลุกไม่ขึ้น
“พี่เธราจะปลอดภัยใช่ไหม” พารัมถามเสียงอ่อน แม้จะหวาดกลัวแต่ก็ยังคงอยากรู้
สหัสเพียงแค่พยักหน้าก่อนหันไปมองคุชเป็นเชิงบอกให้ไปที่ห้องบรรทมได้แล้ว
“เจ้ารู้ใช่ไหมพารัม ว่าต้องทำยังไง” คุชถามพารัมที่ยืนตัวสั่นยังไม่หาย
พารัมพยักหน้าเบาๆ “ข้ารู้ “
---------------------------------------------------------
---------------------------
ตลาดค้าทาสนั้นคึกคักไม่ว่าจะเป็นกลางวันรึกลางคืน สิ่งของมากมายถูกซื้อขายกันอย่างโจ่งแจ้งมีนายตลาดเป็นผู้ดูแลและเป็นอิสระไม่ขึ้นตรงกับเมืองใด
วิรัลเดินปะปนไปกับบรรดาพ่อค้าทาสมากมาย เหล่าบรรดาคนที่ถูกจับมานั้นถูกมักแต่ต่อรองราคาราวไร้ชีวิตจิตใจ เขาไม่ชอบการค้าขายชีวิตแบบนี้สักเท่าไหร่ แต่ด้วยภาระมากมายที่ต้องสะสาง และตลาดค้าทาสเองก็อยู่ห่างจากนันทานครพอสมควร ความคิดที่จะเข้ามายึดครองเพื่อกวาดล้างการค้าชีวิตแบบนี้จึงถูกเลื่อนออกไปเรื่อยๆ
“เราหาที่พักกันก่อนเถอะ” โชบุเอ่ย
“พวกเราเดินทางกันมาไม่ได้พักเลย พวกนั้นคงยังมาไม่ถึง” ชุนบอกก่อนเดินนำไปหาที่พัก
โชบุเลือกพักโรงแรมเล็กๆแห่งหนึ่ง เขาไม่อยากให้เป็นที่สนใจไปมากกว่านี้ วิรัลนั้นโดดเด่นเองโยธรรมชาติอยู่แล้ว ใบหน้าได้รูปที่เรียบนิ่งเสมอนั้นเรียกความสนอกสนใจให้บรรดาแม้ค้าสาวไม่น้อย
“ท่านพักที่นี่ก่อน ข้ากับชุนจะออกข้างนอกเผื่อได้ข่าวคราวอะไรบ้าง”
วิรัลพยักหน้ารับง่ายๆ ใบหน้าคนหันมองออกไปนอนหน้าต่าง ราวรอคอยใครบางคน
---------------------------------------------------------------
---------------------------------------
เธรากับธันเดินตามขบวนค้าทาสไปเรื่อยๆเสียงพวกพรานตะโกนคุยกันมาแต่ไกลว่าข้างหน้าคือตลาดค้าทาส เพราะการต่อสู้ยังไม่รู้ผลแพ้ชนะแต่การที่ธันไปท้าดวลกับซีนแบบนั้น ทำให้จากตอนแรกที่เป็นแค่พวกคนป่าราคาต่ำ ธันจึงถูกเลือนขั้นไปเป็นสินค้าชั้นดีเพราะมีฝีมือไม่น้อย ตอนนี้จึงถูกจับขังอยู่ในกรงเหล็กแน่นหนา เธราหันไปมองธันที่ถูกมัดตรวนอย่างแน่นหนาอย่างกังวลหากต้องการหลบหนีพวกเขาต้องทำทันทีหลังจากเดินทางถึงตลาดค้าทาส แต่ตอนนี้ธันถูกพันด้วยโซ่ตรวนแน่นหนาขนาดนั้นถ้าไม่ขโมยกุญแจจากซีนคงไม่สามารถช่วยธันได้
ขบวนค้าทาสของซีนเดินทางเข้ามายังตลาดค้าทาสเสียงทักททายดังโหวกเหวกไปมา เพราะใครๆก็รู้ว่าซีนมักจับอมนุษย์ที่มีราคามาได้เสมอ ที่ตลาดค้าทาสจะมีการประมูลทาสเกิดขึ้นทุกหนึ่งเดือนบรรดาสินค้าที่มีราคาจะถูกนำมาประมูลที่งานนี้ และพรุ่งนี้ก็จะเป็นวันจัดการประมูล ซีนหันไปมองธันที่ถูกล่ามตรวนไว้ก่อนเหล่มองมายังเธรา คนตรงหน้ามีการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วพอๆกับลูกครึ่งเซนทอร์การเคลื่อนใหวที่ชาวบ้านธรรมดาทำไม่ได้แน่นอน แต่สิ่งที่ซีนแปลกใจคือทำไมเธรากับธันถึงยอมถูกจับตัวมาโดยลูกน้องปลายแถวของเขาง่ายๆ สองคนนี้ต้องการอะไรกันแน่
---------------------------------------------------------
-------------------------------
---------------------------------------------
วิรัลหันมองโชบุที่พรวดพราดเข้ามาใบหน้าลูกครึ่งอสรพิษมีแววยินดี “ข้าเจอเธราแล้ว” โชบุบอกก่อนบอกรายละเอียด “มากับขบวนของพวกพรานค้าทาสที่มีหัวหน้าชื่อซีน”
“เดี๊ยวท่าน” ชุนขวางวิรัลที่ทำท่าจะออกไปเจอเธราเสียเดี๊ยวนี้ “ไปตอนนี้คงไม่ดีนัก”
“ทำไม”
“อยู่ดีๆจะไปชิงตัวสินค้าของพวกมัน ไอ้พวกพรานพวกนั้นคงยอมหรอก” โชบุพูดอย่างเหนื่อยใจไอ้นิสัยใจร้อนแบบนี้เป็นเหมือนกันหมดสินะ “พรุ่งนี้จะมีการประมูลสินค้าที่มีราคาสูง เราน่าจะอาศัยจังหวะนั้นชิงตัวเธรามาได้” โชบุบอกก่อนพูดต่ออย่างกังวลเมื่อนึกถึงบางอย่างที่ไปเห็นมา “เธราน่ะคงไม่ถูกนำขึ้นมาประมูลแน่จะแอบขโมยตัวมาคงไม่ยาก แต่ธันน่ะไม่แน่” โชบุบอกออไปเมื่อนึกถึงสภาพของธันที่โดนล่ามโซ่ตรวนแน่นหนา
------------------------------------------------------------
--------------------------
โชบุ ชุน และวิรัลปะปนมากับเหล่าบรรดาคนที่มาหาซื้อทาสไปใช้แรงงาน ที่มีทั้งพวกเศรษฐี และเหล่าอมนุษย์ชั้นสูง
“ทำไมถึงมีพวกอมุษย์ชั้นสูงเยอะขนาดนี้” วิรัลหันไปถามโชบุ ลูกครึ่งอสรพิษแย้มยิ้มราวเย้ยหยัน
“มันก็เหมือนกันหมดแหละท่านวิรัล พวกที่มีอำนาจย่อมอยากได้อยากลองในสิ่งที่หายาก สิ่งต้องห้ามยิ่งเป็นที่ปรารถนา พวกอมุษย์พวกนี้น่ะมาหาคนกินยังไงล่ะ” คำตอบของโชบุทำเอาวิรัลขมวดคิ้ว เขาเคยได้ยินมาบ้างถึงนิทานพื้นเมือง ที่เล่าขานมาว่าสมัยก่อนที่เมืองทั้งสาม มนุษย์ อมนุษย์ และชาวเวทย์ ยังคงอยู่รวมกัน มนุษย์เป็นเผ่าพันธุ์ที่อ่อนแอ โดนล่า ถูกอาหาร ถูกใช้เป็นแรงงาน จนแทบจะสูญสิ้นเผ่าพันธุ์ จนมีการทำพันธะสัญญาแห่งเผ่าพันธุ์ขึ้นมา มีป่าศักสิทธิ์มากางกั้นและมีการถ่วงดุลอำนาจโดยการมอบอำนาจและความสามารถให้แก่บรรดาผู้ที่จะเป็นราชาของมนุษย์ แต่เขากลับไม่เคยคิดว่าจะยังมีอมนุษย์บางพวกยังคงต้องการกินมนุษย์
“ทำไมท่านต้องแปลกใจด้วยล่ะ ในเมื่อมนุษย์ยังจับพวกอมนุษย์มาใช้งานได้เลย ทำไมพวกอมุษย์ถึงจะกลับมาล่ามนุษย์กินอย่าสมัยก่อนไม่ได้” โชบุพูดขึ้นมาอย่างติดตลก
“พอๆ อย่าเพิ่งมาเถียงอะไรกันตอนนี้” ชุนเอ่ยห้ามก่อนหันไปมองการประมูลทาสที่กำลังเริ่มขึ้น
--------------------------------------------------------
เธราถูกจับเอาไปมัดไว้กับเหล่าบรรดามนุษย์ที่ถูกจับมา ก่อนโดนลากให้มานั่งกองรวมๆกันอยู่บริเวณลานค้าทาส ที่ตรงกลางมีการจัดประมูลกันอย่างครึ้กครื้น ซีนไม่ได้มาด้วยเธราพยายามมองหาซีนไปทั่ว เธราต้องเอากุญแจจากซีนเพื่อที่จะช่วยธัน แต่แล้วเธรากลับรู้สึกถึงการจ้องมองของใครบางคนเธราพยามยามมองหาคนคนนั้น ก่อนจะหันไปเจอกับเจ้าของสายตาที่จับจ้องมาก่อนอยู่แล้ว เจ้าของรูปร่างและใบหน้าโดดเด่นนั้นยืนมองเธรามาจากกลุ่มคนที่กำลังประมูลทาสกันอย่างครึกครื้น ดวงตาสีดำสนิทที่จับจ้องมานิ่งๆนั้นดูหนักแน่นเสียจนเธราละสายตาไม่ได้ เขาไม่อยากเข้าข้างตัวเองว่าในดวงตาสวยงามคู่นั้นมีแววแห่งการคิดถึงแฝงอยู่
วิรัลพยายามห้ามตัวเองไม่ให้เดินไปแกะเชื่อกที่มัดเธราเอาไว้ก่อนดึงคนตรงหน้าเข้ามากอดเสียให้สมกับความเป็นห่วงที่สะสมมาหลายวัน หากทันทีที่สายตาของเธรามองสบกลับมากลับทำเอาวิรัลยืนนิ่ง เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะขาดคนตรงหน้าไม่ได้ ใบหน้ามอมแมมที่มองมานั้นมีแววยินดีอย่างปิดไม่มิด ริมฝีปากได้รูปแย้มยิ้มออกมาทั้งที่ยังโดนมัดอยู่ราวสิ่งของ เธรายังคงเป็นเธราของเขาแสงสว่างจากรอยยิ้มนั้นเขาละสายตาไม่ได้จริงๆ
มาแล้วค่าาาา เธรากับวิรัลเจอกันแล้วน้า
มีคนอ่านใหม่ๆเข้ามาเรื่อยๆ ฝาก #วิรัลลืมเมีย ด้วยน้า
หัวข้อ: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END (อ่าน 351356 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก