หัวข้อ: เมื่อผมรับบทเป็น"นางร้าย" ****

[eiky]

                             ****แจ้งข่าวหน่อยคร้าบ*****


อัพเดท**** คือมีเพื่อนๆหลายคนยังไม่ได้เป็นเจ้าของหนังสือเรื่องนี้ หลังจากปรึกษากับทางทีมงานแล้ว ทางทีมงานโอเคที่จะรีปริ๊น แต่อยากจะทราบจำนวนของผู้ที่มีความประสงค์ อยากจะได้รีปริ๊นเรื่องนี้ รบกวนลงชื่อ ไว้เลยครับผม****


ขอบคุณครับ

อิ๊กกี้

18 มิ.ย 2558

สำหรับคนที่โอนเงินมาแล้ว ยังไม่แจ้งให้ช่วยแจ้งมาด้วยคร้าบ และ ถ้าใครโอนมาแล้ว แจ้งมาแล้ว ยังไม่ได้เมลตอบรับ ให้ส่งมาแจ้งใหม่ เมลอาจจะยังไม่ถึงทางทีมงาน เพราะตอนนี้มีเงินเข้ามา แต่ไม่มีคนแจ้ง***** จากทีมงาน

*** สำหรับใครที่ยังไม่โอน โอนโลดคร้าบ หนังสือกำลังคลอด เบ่งอยู่ อิอิ เราจะได้หนังสือแว้วววน้า****


ขอบคุณคร้าบ

อิ๊กกี้





******* ประกาศคร้าบ**********

สำหรับเพื่อนๆที่ยังไม่ได้จองหนังสือนะครับ ทางทีมงานบอกว่าชุดแรกเท่านั้นน้าที่จะมีบ็อกเซ็ท ถ้ามีการรีปริ๊น ต้องดูยอดจำนวนสั่ง อิอิ อยากให้เพื่อนๆมีกล่องสวยๆเก็บกันน้า จองกันเล้ยยย

ขอบคุณคร้าบ

อิ๊กกี้

**************

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน

ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 

About eiky

นิยายเรื่อนี้ถูกเขียนขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ไม่มีเนื้อหาสาระสำคัญหรือคติอะไรเหมือนอย่างเรื่องก่อนๆ ว่าง่ายๆก็สนองตัณหาของผู้แต่งเอง

แก่นของเรื่องมีอยู่ว่า คนที่เราเห็นว่ายิ้มแย้มพูดจาอ่อนหวาน หวังดีกับเราเรื่อยมาใช่ว่าภายในใจของเขาจะเป็นคนดี และคนที่พูดจาขวานผ่าซากหรือพูดจาไม่ถูกหู ทำอะไรไม่อ่อนหวานถูกตาถูกใจ ใช่ว่าภายในใจของเขาจะร้ายกาจ

คนที่ไม่พูดใช่ว่าเขาจะไม่คิด คนที่ยิ้มแต่ในใจแค้นลึก ชื่อของตัวละคร สถานที่ ไม่มีอยู่จริง แต่บุคลิกของตัวละครบางตัวได้ดัดแปลงมาจากประสบการณ์ของผู้เขียนทั้งโดยตรงและโดยคำบอกเล่าจากคนรอบข้าง

ขอบคุณสำหรับเพื่อนๆที่คอยติดตามผลงาน สำหรับคนที่เคยอ่านน้องภูมิมาแล้วอาจจะคิดว่าเรื่องนี้จะซ้ำกันสำหรับบุคลิกของตัวละคร อยากให้ลองติดตามดูนะครับ เพราะเรื่องนี้พยายามจะเน้นความเป็นจริงของมนุษย์ยุคปัจจุบันออกมามากที่สุด อาจจะไม่ถูกตาใครหลายคน หรืออาจจะไปเสียดแทงปมในใจของใครหลายคน ก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้

ถ้าจะหวังจะหานายเอกหวานๆ นิสัยดี รู้จักบาปบุญคุณโทษ ไม่มีในเรื่องนี้นะครับ เนื้อเรื่องในบางตอนอาจจะดูแรง แต่ขอย้ำอีกครั้งว่ามันคือนิยาย จุดประสงค์ของผู้แต่งก็เพื่อความบันเทิงของผู้อ่านเพียงเท่านั้น ไม่ได้หวังไปสะกิดใจหรือทำให้ใครไม่ชอบใจ

สุดท้าย น้อมรับทุกคำติชม ขอบคุณอีกครั้งสำหรับแฟนๆทุกคนที่ติดตามผลงาน ยินดีต้อนรับเพื่อนๆที่เพิ่งจะเปิดเข้ามาอ่าน

ขอบคุณครับ

อิ๊กกี้

ปล ลืมไป ลืมใส่ เรท "ฉ++" อิอิ คิดว่าเรื่องนี้ มันจะไม่หยุดอยู่แค่นี้ เอาเป็นว่า ใครที่เข้ามาอ่านทำใจไว้ก่อนเลยนะครับ ว่ามันจะไม่ละเมียดละไม เหมือนคนเขียนเองระบายอารมณ์ส่วนตัว เลือกเสพแต่สิ่งที่ชอบที่ควรนะครับ น้อมรับทุกคำติ ไม่เอาชม อิอิ คนเขียนเป็น เอ็ม+เอส

====================================================

เปิดจองนิยาย

- 2 เล่มจบ 600 หน้า +++

- หนังสือขนาด A5 ปกกระดาษอาร์ตพิมพ์ 4 สี เคลือบด้าน เนื้อในกระดาษถนอมสายตา

- Box set กล่องแข็งกระดาษจัวปังหนา 2 mm.พิมพ์ลาย 4 สี เคลือบลามิเนตกันน้ำ

- ราคา 900 บาท/ชุด รวมค่าจัดส่งชนิดพัสดุลงทะเบียน

สนใจส่ง Mail มาจองได้ที่

- ตั้งชื่อหัวข้อเมลล์ว่า "สั่งซื้อนิยาย eiky "

- ระบุชื่อ / Login ที่ใช้จอง

- ระบุจำนวน......เล่ม

- รอรับ Code โอนเงิน

[eiky]

องก์แรก

"นาย เราเลิกกันเถอะ"

รู้ไหมผมเกลียดคำพูดจำพวกนี้มากที่สุดในชีวิต ไม่อยากจะได้ยิน ไม่อยากจะรับฟัง

"ทำไมเรย์ นายทำอะไรผิด นายทำอะไรไม่ดีเหรอ เรย์ถึงอยากเลิกกับนาย"

ผมก็นะยังโง่ถามเขาออกไปแบบนี้อีก ในเมื่อคนไม่มีใจ มันหมดใจกันแล้วจะไปถามเอานิยายอะไร แต่ก็นะอยากรู้อยู่ดี ผมข้องใจ ทำไม

"นายดีเกินไป"

"เรย์ ดีเกินไปหมายความว่ายังไง เรย์พูดเล่นใช่ไหม เรย์หลอกนายเล่นใช่ไหม"

ผมเหมือนจิตหลุด ร้องออกมาเขย่าแขนเขา เหมือนนางเอกในละครตอนที่ถูกเขาเขี่ยทิ้งนั่นล่ะครับ

"พอเถอะนาย เราไม่ได้รักนายแล้ว"

"เรย์ เรย์มีคนใหม่ใช่ไหม เรย์มีคนอื่นใช่ไหม"

ผมเริ่มคร่ำครวญร้องไม่เป็นผู้เป็นคนแล้ว

"นาย คือ เอ่อ"

"เอ่ออะไร ใช่ไหม ทำไมล่ะเรย์ นายไม่ดีตรงไหน ทำไมทำแบบนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ๕ ปี มันไม่มีความหมายอะไรเลยเหรอ"

ผมเริ่มดึงเรื่องเก่าขึ้นมาพูดเผื่อว่าเรื่องเก่าๆมันจะไปกระตุ้นต่อมใต้สมองของมันได้บ้าง

"แล้วตลอดเวลาที่ผ่านมา เราก็ดูแลนายอย่างดีมาตลอดนะ แค่เราคิดว่ามันถึงทางตันแล้ว"

"ทางตัน ทางตันอะไรเรย์ เห็นแก่ตัวไปไหม เราไม่เคยทะเลาะกันเลย แล้วนี่อะไร ทำไมเรย์เปลี่ยนไปแบบนี้"

"พอทีเถอะนาย ใช่เรามีคนใหม่ เราเบื่อ เราเหมือนคบกันมานานแล้ว มันไม่ไปไหนสักที เราว่าเราควรจะแยกกันอยู่สักพักนะ"

ผมเม้มปากแน่นน้ำตาเอ่อ ตอนนั้นมันปวดใจนะ ปวดมากสั่นไปหมดหัวใจเต้นแรง เกิดมาไม่เคยมีใครบอกเลิก มันเจ็บแบบนี้นี่เอง

"เรย์ มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม เรย์ อย่าทิ้งนายไปนะ นายจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเรย์"

ผมเริ่มเล่นบทดราม่าโผเข้ากอดตัวของมัน แต่มันทำยังไงรู้ไหม มันปัดออก ปัดออกเหมือนว่าผมเป็นของเหม็นเน่า ผมไม่สนใจไม่ให้กอดเอวก็ลงมากอดขาร่ำไห้อยู่

"พอเถอะนาย เราไม่ได้อยากทำแบบนี้หรอกนะ นายจะอยู่ที่นี่ต่อก็ได้นะ แต่ว่าเราอยากจะบอกนายว่าเดี๋ยวแฟนใหม่เราจะย้ายเข้ามาอยู่ด้วย"

"เรย์ อย่าทำแบบนี้ ได้โปรด อย่าทิ้งนายไป อย่าทำแบบนี้"

ถ้าดึงร่างตัวเองออกมาจากตรงนั้นได้แล้วยืนมองว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ มันคงน่าสมเพชเวทนาตัวเองเป็นที่สุด คนอย่างผมไม่น่าเชื่อว่าจะมีวันนี้ วันที่กอดขาผู้ชายอย่างมันร้องขอความเห็นใจ แล้วมันเห็นใจผมไหม ไม่เลยท่าทางของมันนอกจากจะยักเท้าออกจากการเกาะกุมของผมแล้วมันยังแสยะปากใส่ผมอีก ผมกลายเป็นสิ่งปฎิกูลที่มันไม่ต้องการอีกต่อไป

"เรย์อย่าไปเลย นายขอร้อง นายจะปรับปรุงตัวเองใหม่ นายจะยอมทุกอย่างเพื่อเรย์"

ผมยังไม่ลดละความพยายาม ฟูมฟายออกมาด้วยความหวังที่ริบหรี่เต็มทนว่ามันจะสะท้อนใจหรือระลึกถึงความหลังครั้งเก่าบ้าง

"มันสายไปแล้วนาย เราหมดใจให้นายแล้ว"

ผมปล่อยมือทันที อย่างน้อยก็ดีนะที่ได้ยินจากปากของมัน ผมจะได้เลิกโง่สักที เจ็บก็เจ็บอยู่แต่ทำยังไงได้ มันไม่เอา มันหมดรักแล้วเราจะรั้งขามันไว้ทำไม

"เขาเป็นใครเรย์ เขาดีกว่านายจริงเหรอ"

ผมเองก็เป็นแบบนี้ หัวใจยังไม่ได้สะสางผมก็จะไม่ยอมลงง่ายๆเหมือนกัน น้ำตายังเอ่อนองเต็มหน้าอยู่ หน้าตาคงดูทุเรศมากในสายตาของมันเพราะมันยกริมฝีปากขึ้นสูงตลอดเวลา

"น้องเขาไม่เหมือนนายหรอก เรารู้แต่ว่าน้องเขารักเรา"

"รักเรย์ แล้วนายล่ะเรย์ นายก็รักเรย์นะ เรย์เอานายไปไว้ตรงไหน"

"โอ๊ยพอซะทีนาย เรารำคาญ จะให้พูดกี่รอบว่าไม่รักแล้ว จะให้บอกอีกกี่ทีว่าหมดใจแล้ว นายถึงจะยอมฟัง"

มันแหกปากออกมาคงจะรำคาญจริงๆ ผมเองอึ้งอ้าปากค้างอยู่ ตลอดเวลา ๕ ปีที่อยู่กันมาเฉกเช่นสามีภรรยามันไม่เคยแสดงอาการแบบนี้ใส่ผมเลย ผมไม่เคยเจอ ผมอึ้งตาค้าง มันคงเหมือนรู้ตัวว่าคงพูดแรงไป

"เราขอโทษละกันนาย นายจะค้างที่นี่ก็ได้นะ เราจะไปค้างข้างนอก"

มันเดินออกจากห้องไปแล้ว ผมทำอะไรผิด เป็นคำถามแรกที่ผุดขึ้นในหัว นี่ผมทำอะไรผิดไปหรือ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมคอยดูแลห่วงใยเอาใจใส่มันมาตลอด ประคับประคองรักของเราให้คงอยู่ไม่มีเรื่องที่ต้องให้บาดหมางแคลงใจกัน แล้วผมทำอะไรผิด หรือว่าที่ผมไม่ได้ไปเที่ยวกับมันวันนั้น มันงอนผมเหรอ หรือว่าเป็นเพราะผมไม่ได้จัดชุดทำงานให้มันวันนั้น วันที่ผมปวดหัวน่ะเหรอ ผมเริ่มทบทวนความทรงจำ ทรุดร่างลงกับพื้น สายตามองกวาดไปรอบๆห้อง ทำไม ทำไม คำๆนี้มันวนเวียนอยู่ในหัวไม่ยอมไปไหน ของทุกอย่างในห้องมันคือความทรงจำที่ดีของเรา แต่วันนี้มันเหมือนแค่ของไร้ค่าซึ่งพอเขาคนใหม่เข้ามามันคงเก็บทิ้ง

"ไอ้สาระเลว"

ผมครางออกมา อยากจะด่ามันมากกว่านี้ แต่คิดอะไรไม่ออกมากนัก

"อีป้า มันทิ้งชั้น แก มันทิ้งชั้น"

พอมีสติผมก็กดโทรศัพท์ไปหาเพื่อนที่สนิทที่สุด ผมเรียกมันว่า อีป้า ทั้งที่มันเป็นผู้ชาย ก็เกย์เหมือนกันนี่ล่ะครับ แต่มันอาวุโสกว่าใครในกลุ่ม ถามว่าแก่ไหม ก็ไม่นะเวลามีเรื่องอะไรไม่สบายใจ นอกจากอีกพัทแล้วก็จะมีอีป้านี่ล่ะที่ผมระบายได้ อีป้าเป็นคนที่ค่อนข้างมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ออกแนวๆกึ่งๆทางฝรั่งและไทยผสมกัน เพราะมันมีสามีเป็นคนอเมริกัน แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกนะ ปีหนึ่งๆแฟนมันจะมาสองครั้งต่อปี ผมรู้จักอีป้าได้เพราะอีพัทนั่นเอง ส่วนตัวผมแล้วผมเคยอยู่ที่เมืองไทยตอนเรียนมัธยมต้น แต่ไปต่อมัธยมปลายกับมหาวิทยาลัยที่อเมริกา พ่อแม่ผมเขาลงหลักปักฐานอยู่ที่โน่น มีร้านอาหารไทยอยู่ในเมืองคองคอร์ด มลรัฐแคลิฟอร์เนีย รู้จักอีพัทตอนเรียน มหาวิทยาลัย สนิทกันเพราะผมชอบที่มันแรดได้ใจ และที่นั่นผมก็ได้เจอกับไอ้เรย์ ความจริงชีวิตผมจะไม่ได้เบนเข็มมาอยู่ที่นี่หรอกนะ เพราะจบแล้วพ่อผมเขาจะฝากให้ทำงานกับเพื่อนที่โน่น แต่เพราะมันนั่นล่ะ เพราะความรักลมๆแล้งๆ เพราะความจอมปลอมทั้งหลายทั้งมวล ผมถึงดั้นด้นตามมันมาอยู่ที่นี่ ญาติเชื้อก็ไม่มี บ้านก็ขายไปแล้ว คอนโดฯนี่ก็เช่าเขาอยู่ แล้ววันนี้มันก็เฉดหัวผมออกจากที่นี่เพียงเพราะมันเจอคนใหม่

"ใจเย็นๆแก มีอะไร"

อีป้าก็พูดตามแบบฉบับของมันเหมือนเคย

"มันไล่ฉันออกจากที่นี่แล้วแก มันทิ้งฉัน มันมีคนใหม่"

"ตายจริง ทำไมทำแบบนี้ล่ะไอ้เรย์ เห็นหน้าตาดีๆแบบนี้ไม่น่าทำกันลงเลย"

"มันเลวไง แกฉันจะทำยังไงดี"

"จะทำยังไงล่ะ แกก็ย้ายก้นออกมาจากมันสิ จะไปทนอยู่ทำไม ในเมื่อเขาไล่แล้ว มาอยู่กับฉันก่อน"

นี่เพื่อนนะ แค่เพื่อนที่รู้จักกันไม่นานเท่ามันแต่ทำไมผมรู้สึกว่ามันมีน้ำใจกับผมเหลือเกิน แล้วคนที่รักกันอยู่ด้วยกันมา ๕ ปีล่ะ มันมีอะไรให้ผม นอกจากแสยะปากใส่ ผมตัดสินใจรีบออกจากห้องไปคว้าเสื้อผ้าไปได้แค่ไม่กี่ตัวเพราะร้อนใจ คิดอะไรไม่ออก ผมต้องกลับมาเก็บของออกจากที่นี่แน่นอนแต่ขอไปตั้งหลักก่อน ดูสิว่ามันจะทำยังไงเหมือนกัน เพราะของทุกอย่างผมเป็นคนซื้อยกเว้นก็แต่เครื่องใช้ไฟฟ้าใหญ่ๆที่ทางคอนโดฯเขามีให้ แต่นอกนั้นผมเป็นคนซื้อหมด แม้แต่ค่าเช่าผมก็เป็นคนจ่าย ลำพังเงินเดือนอินทีเรียต๊อกต๋อยอย่างมันหรือจะสู้เลขาฯนายใหญ่ของธนาคารต่างชาติอย่างผมได้ รถผมก็ผ่อนให้มัน โง่นะผมรู้ดีก็เพราะคำว่ารักคำเดียวนี่ล่ะ รักคำนี้ที่มันตอกอกผมอยู่ตอนนี้ ดี เลิกก็เลิกอยากจะรู้เหมือนกันว่าคนใหม่ของมันจะทำได้อย่างผมไหม

"ไหนแกว่ามาซิ ทำไมมันถึงเปลี่ยนไปแบบนี้"

อีป้าถามขึ้นเมื่อผมถึงห้องของมัน ห้องของมันเป็นคอนโดฯเหมือนกันแต่เป็นสองห้องนอนเพราะสามีมันซื้อให้แต่ยังผ่อนไม่หมดหรอก นับว่าเป็นโชคดีไปเพราะผมจะได้อาศัยนอนอีกห้อง

"จะทำไมล่ะแก อยู่ดีๆมันก็มาบอกว่าเลิกกัน เพราะมันบอกว่ามันไม่ได้รักฉันแล้ว มันมีคนใหม่ไงแก"

ผมยังคร่ำครวญอยู่ ไม่รู้ทำไมนะเวลาพูดเรื่องนี้ผมก็จะสำออยขึ้นมา คงเป็นเพราะมันยังใหม่อยู่ ความเจ็บปวดมันยังสดๆร้อนๆเป็นแผลอยู่ในใจ

"แล้วมันไปเอาใครที่ไหนมาเป็นเมียวะ มันดีกว่าแกเหรอ"

"ฉันไม่รู้ ยังไม่เคยเห็น แต่คงดีกว่าล่ะแก ฉันไม่เคยทำร้ายน้ำใจมันเลยนะตลอดเวลาที่คบกัน ไม่คิดเลยว่ามันจะทำแบบนี้กับฉัน"

"เฮ้อ นี่ล่ะเกย์น่ะแก มันไม่มีอะไรผูกมัดกันไว้นี่ อย่าว่าแต่เกย์เลยผู้หญิงผู้ชายก็เป็นสมัยนี้สื่อมันแรง รักเดียวใจเดียวมีแต่สมัยก่อนโน่นล่ะ อย่าไปคิดมากเลย มันอยากไปก็ให้มันไป สักวันมันจะคิดได้เองล่ะ ว่ามันได้ทิ้งสิ่งที่มีค่าที่สุดไป"

"แกว่ามันจะกลับมาไหม"

ผมส่งสายตาที่คิดว่าเป็นประกายแห่งความหวังออกไป

"กลับมาแล้วแกจะเอาไหมล่ะนาย"

อีป้าย้อนกลับมาทันที ผมนิ่งไป จริงสินะ ผมจะเอามันเหรอถ้ามันกลับมา

"ไม่รู้ แต่ฉันยังรักมันอยู่นะแก"

"แล้วไง รักมันแล้วมันล่ะ รักแกไหม ถ้ารักมันคงไม่เฉดหัวแกออกมาแบบนี้หรอกนะ รู้ก็รู้ว่าแกมีมันคนเดียว"

พูดแล้วก็แค้นขึ้นมาในใจ ยังจำคำพูดของมันก่อนที่ผมจะตัดสินใจตามมันมาได้ดี

"เราจะไม่ทอดทิ้งนาย เราสัญญา"

สัญญากับผีน่ะสิ พลิกลิ้นได้เร็วขนาดนี้ เจ็บใจเหลือเกิน จากที่เจ็บเพราะโดนมันทิ้งก็กลายมาเป็นเจ็บใจแทน

"แกว่าฉันควรจะทำยังไงแก"

"ก็ไม่ต้องทำไร อยู่เฉยๆ ทำงานไป ไม่ต้องคิดมาก"

"ไม่คิดไม่ได้หรอกแก ฉันอยู่กับมันมา ๕ ปีนะ ไม่ใช่ ๕ วัน"

"เออรู้ แล้วยังไงแก ต่อให้อยู่กับมันสัก ๕๐ ปีแล้วยังไง ก็เขาไม่เอาน่ะ"

ผมปล่อยโฮออกมาทันที แทงใจเหลือเกิน เพื่อนนะเพื่อนไม่ได้กลัวว่าจะเจ็บช้ำใจเลย

"เห็นไหม แกก็ยังตัดใจไม่ได้อยู่ดี โทรฯหาอีพัทดีกว่าให้มันมาด่าแก"

อีป้าเดินเข้าห้องนอนของมันไปแล้ว ปล่อยให้ผมร้องไห้คร่ำครวญอยู่เพียงลำพัง เจ็บนะเจ็บจนไม่รู้จะสาธยายคำไหนออกมาบอกดีถึงจะให้คนอื่นๆได้รู้ว่าเจ็บ คนรักกันทำกันได้แบบนี้เลยหรือ

"ว่าไงค้า คุณนาย"

เสียงอีพัทแปร๋นมาตั้งแต่หน้าประตูห้อง

"ว้าย ร้องไห้ อะไรกันยะอีนาย ผัวทิ้งแค่นี้ทำเป็นร้องไห้"

"นี่เบาๆหน่อยแม่คุณ คนมันกำลังเสียใจ"

อีป้าปรามไว้เพราะมันเห็นผมซุกหน้าลงกับฝ่ามือตัวเองอีกครั้ง

"แหม เข้าใจค่า เข้าใจดี ฉันก็เคยนี่ไงฉันถึงพูดได้ เอาน่าแกไม่เป็นไรหรอก ก็แค่ผู้ชายเฮงซวยคนเดียวสนใจทำไม มีผู้ชายอีกเป็นล้านรอหล่อนอยู่นะ เลือกเอาสิ วันละคนยังได้เลย"

"แหม ใครเขาจะร่านแรดเหมือนหล่อนล่ะอีนี่"

"ว้าย เขาไม่เรียกร่านค่า เขาเรียกสนองตอบต่อความต้องการที่ซ่อนอยู่ภายในของตัวเอง"

"นั่นล่ะ ที่เขาเรียกร่าน"

ทั้งสองเถียงกันกัดกันตามประสา ถ้าผมยังปกติอยู่ก็คงจะร่วมวงด้วย แต่ตอนนี้เสียใจเลยต้องซุกหน้าต่อไป

"เออๆ ชั้นร่าน ร่านแล้วไงยะ ร่านอย่างชั้นก็ยังดีกว่ารักเดียวใจเดียวแล้วมานั่งฟูมฟายเหมือนอีนายนี่"

ยิ่งมันพูดมันยิ่งสะกิดใจ

"นายแกก็รู้นี่ว่าเกย์มันเป็นยังไง แกจะเสียใจน่ะชั้นไม่ว่าหรอกนะ แต่อย่าให้มากไป คนเรารักกันน่ะมันเป็นเรื่องของคนสองคน ถ้าวันใดอีกฝ่ายหมดใจ เขาก็ไม่เรียกว่ารักแล้วล่ะ แต่จะเรียกเป็นอย่างอื่น รักชนิดอื่นน่ะ แกทำใจซะเถอะนะ ไอ้เรย์มันก็หล่ออยู่หรอกนะ แต่มันใฝ่ต่ำเองช่วยไม่ได้"

"นั่นสิแก มาๆกินไวน์กันหน่อย ย้อมใจ"

"กรี๊ด เยส เผื่อคืนนี้จะออกหากิน"

"แหม เชียวนะยะ"

สองคนกรี๊ดใส่กัน ผมแอบอมยิ้มออกมา เฮ้อ มาคิดดูดีๆแล้วมันก็ไม่ได้มีอะไรนะ ผมว่ามันต้องผ่านไป แค่คนมันไม่รัก แค่คนมันหมดรัก แล้วยังไง เอาเถอะ ร้องไห้เสียใจพอแล้ว จะทำร้ายตัวเองไปก็เท่านั้น มันก็คงไม่กลับมาหรอก

"นี่แก ทำไมแกไม่ทำให้มันรู้ล่ะ ว่ามันได้ชวดเพชรไป"

อีพัทพูดขึ้นระหว่างที่เรานั่งจิบไวน์แดงอยู่กลางห้อง

"ทำไงอ่ะแก"

"ทำกันแบบนี้มันต้องชำระความนะยะ จะปล่อยให้เลิกก็เลิกง่ายๆไม่ได้หรอกนะ แหมทีมาตามจีบเขานี่อะไรก็ยอมทำนะไอ้เรย์"

"ทำยังไงแก"

ผมทำตาโตถามขึ้น

"ก็เย้ยมันหน่อยสิยะ หาผู้ชายดีๆหล่อๆ รวยๆกว่ามัน"

"แหม อีนี่ ยังกะผู้ชายพวกนั้นมันเดินอยู่ตามถนนงั้นล่ะ มันไม่ใช่นิยายนะยะหล่อน"

อีป้าดอดขึ้น ผมพยักหน้าเห็นด้วย

"รู้ค่า แต่แกจะยอมให้มันเสวยสุขง่ายๆเหรอ ไม่คิดจะทำอะไรหน่อยเหรอแก"

"ทำอะไร"

"ก็แก้เผ็ดมันไง"

"พอเถอะแก อย่าไปจองเวรจองกรรมกับเขาเลย หมดกรรมกันแล้ว"

"ว้าย โน่นค่ะอีป้า เข้าฌาณไปเลย"

อีพัทกรี๊ดขึ้นเสียงดัง ผมเองก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้

"ไม่รู้สินะ ถ้าเป็นชั้นน่ะ แม่จะทำให้รู้เลยว่ามันคิดผิด"

"แล้วทำยังไงล่ะแก พุดมาเสียทีสิ"

"คิดไม่ออกค่า"

"อี"

ผมกับอีป้ารุมด่ามัน พออยู่กับเพื่อนๆแล้วก็ค่อยสบายใจหน่อย ไม่คิดอะไรมาก ได้คุยได้ระบายออกก็ค่อยยังชั่ว มีหัวเราะบ้างตามการสนทนาของเพื่อนๆ อีป้ามันก็อัดบุหรี่เข้าปอดเหมือนเคย

"ฉันลองหน่อยสิแก"

"อะไรอกหักแค่นี้ริจะดูดบุหรี่"

"ทำไม ก็อยากจะลอง"

ผมแหวเสียงใส่มัน อีป้ามันคงรำคาญเลยยื่นบุหรี่ให้ตัวหนึ่ง ผมก็ดูด ไม่ได้ไอหรือทำท่าเหมือนในละครนะ เพราะแต่ก่อนเวลาไปเที่ยว เพื่อนๆของผมมันดูดกันทั้งนั้น เห็นมันดูดก็พอรู้ว่าเขาดูดกันยังไง เรื่องเลวๆบางเรื่องไม่ต้องสอนหรอก อีกอย่างเรื่องไม่ดีน่ะทำกันง่ายจะตาย พอบุหรี่เข้าปอดมันเหมือนโดนทุบหัวยังไงไม่รู้มึนหัวทันทีเหมือนหน้ามืด

"แรงว่ะแก"

"ก็แกไม่เคย"

ผมไม่ยอมแพ้ดูดต่อ พอดูดไปสักพักก็ชิน อันของดีไม่ดีเราควรจะใช้วิจารณญาณส่วนตัวพิจารณาได้ว่าควรเข้าหาหรือไม่ ผมเลือกเอง ไม่คิดจะสูบจริงจัง แต่แค่อยากจะให้หัวมันมึนใจมันชาก็เท่านั้นเอง

"มันหมดแล้วนะแก ถ้าอยากสูบอีกหล่อนลงไปซื้อเลย เออ ซื้อน้ำแข็งก้อนขึ้นมาด้วยนะ พอดีมีเบอร์เบิ้นเหลืออยู่"

อีป้าบอก ผมหน้าหงิกขึ้นทันที

"ตรงไหนล่ะแก"

"ก็หน้าตึกน่ะเลี้ยวซ้าย มีร้านของชำอยู่"

"อีพัท พาลงไปหน่อย"

"โอ๊ย ไม่ได้หรอกแก ชั้นเมาไวน์"

"อย่ามากระแดะ ชั้นก็เมาเร็วอย่าพูดมาก"

ผมเดินไปลากแขนมันให้ลุกขึ้นจากโซฟา มันไม่ยอมแม้ผมต้องออกแรงมากเป็นพิเศษแต่มันก็ไม่ยอม สรุปผมก็ต้องลงมาคนเดียว พอลงมาหน้าหอถึงรู้ว่ามันเพิ่งจะ ๕ โมงเย็น บรรยากาศดีนะแถวนี้ ถนนอ่อนนุชแม้จะมีรถติดกันแจตรงถนนหน้าตึกแต่ก็ไม่เลวร้ายนัก ฝั่งตรงข้ามเป็นโชว์รูมรถญี่ปุ่น ไปทางซ้ายสินะ ร้านขายของชำอยู่ตรงหัวมุมพอดี ผมเดินเข้าไปในร้าน มีกลุ่มคนนั่งอยู่ก่อนหน้าแล้วประมาณห้าคน ท่าทางคงเป็นช่างประจำโชว์รูมรถฝั่งตรงข้ามนั่นเอง

"มีบุหรี่ไหมครับ"

ผมถามออกไปไม่ได้สนใจมองใคร เพราะรู้ว่าตาคงแดงๆเหมือนคนเพิ่งร้องไห้มา

"หน้าขาวจังว่ะ เป็นตุ๊ดแหงเลย"

เสียงลอดมาจากข้างหลัง มันคงไม่ได้ว่าผมหรอก ไม่สนใจ

"ของมันแน่อยู่แล้ว มาจากตึกนี่มีแต่ตุ๊ด"

เอ๊ะ มันชักยังไงๆอยู่นะ

"น้อง เขาแซวน่ะ"

เอ่อ อีเจ๊คนขายนี่ก็นะ ผมเม้มปากหันขวับไปมอง แทนที่มันจะหยุดเห่านะกลับหัวเราะเสียงดัง ผมรีบสั่งของไปตามที่เพื่อนบอกมาจ่ายเงินเสร็จก็เดินออกมานอกร้าน

"เขาไม่เรียกแซวหรอกเจ๊ แบบนี้เขาเรียกเห่า"

"เฮ้ย"

วิ่งสิครับ จะอยู่รอให้มันจับทำเมียหรือ ผมยังไม่พร้อมที่จะมีผัวพร้อมกับ ๕ คนหรอกนะ เสียงฝีเท้าของมันเหมือนจะวิ่งตาม

"หยุดนะ"

เสียงของเจ๊เจ้าของร้านแหวขึ้นดังพอที่จะให้ผมหันไปมอง ในมือก็ถือของพะรุงพะรังอยู่

"พวกมึงไปว่าน้องเขาเอง ยังอยากจะกินเบียร์ที่นี่อีกไหม อย่าไปทำอะไรน้องมันนะ"

ผมซึ้งใจอีกครั้งเป็นหนที่สองในรอบวัน อยากจะกราบเจ๊แกงามๆสักที ได้ใจเหลือเกิน พวกมันหยุดกึกมองผมอย่างเคียดแค้น ส่วนผมน่ะเหรอ ยักไหล่นิดหน่อยแล้วก็เดินให้เหมือนเคส มอสให้มากที่สุด ผมเป็นคนยังไงน่ะเหรอ เดี๋ยวก็จะได้รู้กัน

เขียนโดย อิ๊กกี้

ปล ลงไว้ก่อนตอนเดียวนะครับ ส่วนตอนต่อไปต้องรวบรวมสมาธิก่อน ลงให้เป็นคำอวยพรย้อนหลังให้ แฟนๆที่เกิดเดือนสุดท้ายของปี

[คนของเธอ]

เจิมเรื่องใหม่ค่า 
 

[kawaiineko]

มาเจิมเรื่องใหม่ด้วยคนจ้า

[kitty_cute]

รออ่านๆ

[samsoon@doll]

เกลียดจริงๆผู้ชายแบบนี้ เกิดมาก้เจอมาบ้าง ดีหน่อยที่ไม่ต้องเสียอะไรนอกจากตัวและความรู้สึก แต่ก็ช่างมัน โลกนี้มีผู้ชายอีกเยอะแยะ  ว่าแต่นางร้อยจะออกตอนไหนคะ รอชมเจ้าค่ะ ช้อบ ชอบบบบบ

[n2]

แค่ตอนแรกก็สนุกแล้วค่ะ

[pinkky_kiku]

สู้ๆนะจ๊ะน้องนาย เด๋วเราก็เจอคนใหม่ที่ดีกว่า
อย่าไปเสียดายของเน่าๆเลยจ๊ะ หึหึ
เป็นกำลังใจให้ คุณ อิ๊ก นะค๊าาาา
 

[Little Devil]

เปิดเรื่องใหม่แล้วน้อง Eiky
+1

[roseen]

 :L1:เข้ามาติดตามนิยายเรื่องใหม่เพื่อเป็นกำลังใจนะครับ

[kihaezzzzzz]

รอติดตามต่อไปนะคะ

หนุกหนานๆๆ

[jimmyFG]

  ขอกอดพี่อิ๊คๆๆ หลายที คิดถึง กระหายนิยายพี่อิ๊คๆ มากๆ เลย

ตอนแรกมาก้อโดนอย่างแรง ชอบๆ นากเอกร้ายๆ แต่เค้าอยากเจอพระเอก

แล้วง่ะ 555+ คงจะ โหดๆ น่าดู ฮ่าๆ    ไอเรย์สักทีเน้อ

 ผู้ชายเลวอย่าไปสนเลยนาย ปล่อยมานไป +12 ให้นะพี่อิ๊ค

แฟนคลับคนนี้ถูกใจอย่างแรงๆ มาลงอีกเร็วๆ นะ 

[j4c9y]

อูยยยยยโดนนนน


จะจำไปทำบ้างงง

[indy❣zaka]

แอบฮาตอนท้ายอ่ะค่ะ
คุณนายด่าแล้วชิ่ง วิ่งหนีเลย 

มากอด :กอด1:ต้อนรับคุณอิ๊กกี้ค่ะ 
แนวนี้หนูชอบบบบบบบบบบบบบบบบบ 

[yayee2]

 :L2:มาต้อนรับเรื่องใหม่ของน้องอิ๊กกี้จ้า
รับน้องนายไว้ในใจเรียบร้อยแล้ว

[minima]

กรี๊ดดดดด
มันนส์

เอาให้ไอเรย์จุกจนร้องไม่ออกเลย
สู้ๆๆๆๆ 

[taroni]

มาลงชื่อรออ่าน  

[seaz]

ชอบเพื่อนๆ ทั้งสองจริง อิอิ

[waan_warunee]

มาตอนแรกก็แรงเต็มเหนี่ยวเลยนะเนี่ย หุหุหุ

[b27072010]

ตามมาอ่านเรื่องใหม่จ้า

[yunchun]

เอาให้สะใจไปเลยนะ คุณนาย 555 

[hahn]

ตามอ่านเรื่องใหม่ด้วยคนจ้า

[kenshinkenchu]

อ๊ายยยยยยยยย.........
แรงอีกแล้ว  แนวนี้ชอบ......

[OT]

  ต้องรอนานป่ะ..กว่าสมาธิจะมา
กำลังหนุกเลย...

[roseen]

เข้ามา+1เป็นกำลังใจ

[Annetemis]

น่าติดตามมากค่ะ ขอแสดงความยินดีกับเรื่องใหม่ด้วยนะค่ะ ลุง eiky

[zombi]

แหม...แฟนทิ้งวันแรกก็เนื้อหอม มีหนุ่มๆวิ่งตามตั้ง 5 คน  

[aisen]

ว้าวววววววววววววว........เรื่องใหม่แค่เปิดเรื่องก็น่าติดตามแล้ว

[DarKLasT]

โหมาเจิมทีหลังเค้าเลยเรา

แต่เปิดเรื่องมาซะโหวงเลย

5ปีเลยนะนั่น หมดรักกันซะง่ายๆอย่างนี้เลยหรอ

เขียนดีไม่มีตกเลยนะครับคุณอิ๊ก

แล้วจะรอตอนต่อไปนะครับ

[HappyMelon]

เริ่ดอ่ะค่ะนายเอกแบบนี้ ชอบอ่า
แอบอยากให้มีแฟนใหม่ไปเรย
ไม่ต้องกลับไปเอาไอ้เลวนั่นแล้ว
แต่ต้องทำให้มันเสียดายให้ได้นะ
รอดูจะเป็นไงต่อไป อิอิ